A Lost White Rabbit (+ Ragya Airon)

De ander leek wat van humeur te veranderen toen hij sprak dat dingen niet veranderde. Waardoor de roodharige enkel grijnsde, al ging haar blik niet mee. “Soms is dat ook niet nodig. Waar Aldrei iedereen haat, heeft ze een reden en een karakter dat dit aanvult.” Ze glimlachte even richting haar vos. Nee, ze zou geen verandering willen zien in de vos die haar rots in de branding was. Toen ander weer opgewekt verder ging, om hierna te blozen, keek ze weer op. “En een goede verandering als je het mij vraagt” opperde ze enigszins vriendelijk. Ze loog, het was irritant en onhandig. Je had er alleen maar meer moeite mee als je het haar vroeg. Maar om netjes uit te leggen dat haar beroep het zijne te verpesten was, dat zou de vriendschap wat moeilijker laten vallen. Was Vincent een vriend? Geen idee eigenlijk. “Kleine wereld. Heb je anders zin om wat te gaan doen? Ik heb tijd genoeg om te besteden”

De roodharige keek rustig naar de ander, nog steeds wat verward en onwennig aan zijn vriendelijkheid. Goed, ze ging er al beter mee om maar nog altijd bleef dat eeuwige gevraag of dit nu echt zijn echte karakter was en of dit alles was wat hij in zich had. Ze was een pessimistisch persoon en geloofde dat iedereen iets slechts in zich had. Het zou een raadsel blijven. Bij de opmerking dat het gezellig klonk moest ze enkel even grijnzen, om hierna een uitnodigend gebaar te maken en weer richting het bos te lopen. Aldrei had ondertussen besloten dat ze het hier niet mee eens was, en staarde humeurig terug naar de rode pokémon, in haar muil danste al enkele vlammen, klaar voor de aanval. Echter blies ze deze af toen het erop leek dat ze weer in beweging kwamen, en vond ze haar vertrouwde plek naar Rag weer terug.

Bij de vraag van de ander moest Ragya even droogjes grijnzen. Want in alle eerlijkheid, tot zover had ze er nog niet over nagedacht. Ze sprak graag voordat ze nadacht, of eerder; het gebeurde nu eenmaal zo. Maar gelukkig was improviseren ook nog een vak. Niet zo zeer een waar ze goed in was maar je mocht niet klagen. Ze haalde dus ook haar schouders nonchalant op, al was het maar om haar gedachtegang duidelijk te maken. “Toevallig zin in een vriendschappelijk gevecht?” Ze had totaal geen idee of Vincent Goodheart ranger wel het type was voor een casual gevecht. Maar in alle eerlijkheid zou ze het al doen zodat die Scizor haar met rust zou laten. “Zo niet moet het bos vast nog wel meer entertainment bieden” besloot ze maar resoluut, zodat ze opties op liet. Ach ja, in ieder geval waren ze weer in beweging en dat was altijd beter.

Ragya grijnsde droogjes terug bij het horen van de woorden van Vincent. Ze begreep zijn punt helemaal, een eenzijdig gevecht was natuurlijk ook niks. Ze grinnikte lichtelijk als reactie, tot de tegenvraag ineens kwam. Met een geamuseerde blik in haar ogen keek ze terug naar de witharige jongen. “Omdat ik meer pokémon heb dan alleen Aldrei hier. Ik kan begrijpen dat als ik haar in zou zetten het oneerlijk zou zijn.” Ragya pakte een van de pokéballen rond haar riem en klikte deze open, waardoor de Archeops eruit kwam en een kort maar schel geluid maakte, om hierna weer op haar te schouder te gaan zitten. Dit was ondertussen zijn vaste plek geworden, daarbij zorgde dit er ook voor dat hij veilig was van hapgrage vossen. De uitgestorven kip keek nieuwsgierig naar de jongen voor hun, zijn lange reptielachtige staart een beetje heen en weer zwiepend. “Dat en het feit dat ik sommige leden van mijn team sterk zijn betekend niet dat ik een gevecht zelf niet meer leuk vind” Ragya greens oprecht voor de verandering en gaf de vogel een aai over zijn kop. Ondertussen leek Aldrei besloten te hebben dat ze weg wou van deze kletsgroep, en ging in een drafje het struikgewas weer in.

Blijkbaar was de ander onder de indruk van Ezio, wat zijn goed recht was in alle eerlijkheid. Zelf vergat Ragya vaak dat de vogel dit effect kon krijgen op mensen, dit voornamelijk omdat ze ermee leefde en prehistorische vogels waren geen ideale roommates. Het ding had altijd honger, probeerde alles op te eten en was een watje. Zijn doel was voornamelijk overleven en sportieve gevechtjes hoorde niet in zijn systeem. Ze kon er maar bar weinig aan doen maar ze deed haar best hem goed te trainen. Bij de vraag reageerde de Archeops eerst door naar Vincent te krijsen, om zijn staart hierna rond Rag haar nek te hangen. “Ehem ja? Dit is Ezio, ik heb hem nu voor misschien een maandje, of net wat minder” Ze aaide het ding even door zijn kleurvolle veren heen. Maar toen de ander ineens om leek te slaan, blik gewijze, werd haar interesse gewekt. Het leek erop dat de ander toch meer in zich had dan alleen lieve glimlachen en zijn onschuld. Ze grijnsde, iets wat ook meer van haar uitdagende en trotse kanten liet zien. “Daar hoopte ik op” Hierna stapte ze ook enkele stappen naar achteren zodat ze genoeg ruimte tussen elkaar in hadden, om hierna naar Ezio te kijken, die al zijn kop had vertrokken bij het vooruitzicht om tegen de enge grote bug type te moeten. Maar na een strenge en harde blik fladderde hij van haar rug af en landde voor haar, om hierna te krijsen naar de ander en zijn veren ‘intimiderend’ omhoog te zetten.

De ander leek Ezio nu te scannen met zijn pokédex, iets waarvan ze moest toegeven ze zelf nog niet had gedaan. Naja ze had het beest wel gescanned maar de moeide nemen om naar de uitleg te luisteren? Niet echt. Dus dit kon misschien nog leerzaam zijn ook. En inderdaad, ze kwam het een en ander te weten over de soort van haar trouwe kip. Ze vond het vooral interessant dat Archeops in een groep jagen, wat dus konden verklaren waarom hij zo aanhankelijk was van haar en zelfs naar Aldrei luisterde. Hij nam natuurlijk aan dat hun bij zijn groep behoorde. Wat leuk zeg. De des betreffende vogel wist niet zo goed wat hij ervan moest vinden, en liep daarom maar naar Vincent en zijn pokédex toe, om hierna een poging te doen het ding af te pakken en eventueel op te eten. Ieder beklaag dat van de jongen zou moeten komen zou hij beantwoorden met een schelle schreeuw. Ja… echt een wonder van de wetenschappen….