A Lost White Rabbit (+ Ragya Airon)

Ragya ging rustig verder met Vincent niet begrijpen. Echt, hoe bleef iemand zo onschuldig en vriendelijk? Ze keek even opzij naar Aldrei, die ondertussen ook ging zitten en vanaf die positie haar grom vervolgde. Bij de wow bleef ze dus fronzen en wat verbaast kijken. "Maar-ehem, jij nog wat spannends gedaan de afgelopen tijd? Behalve trainen?" Goed, dat was weer genoeg over haar voor vandaag, ze hoorde liever wat de ander had gedaan in de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien. Was ook veel interessanter, of in ieder geval, dat hoopte ze.

De ander leek blijkbaar iets gedaan te hebben, want met merkbare trots kreeg ze een reactie. Blijkbaar was Vincent een ranger geworden, wat zeker interessant was. Vooral als je naging waar zij naartoe leunde op dat spectrum. Ze grijnsde dus ook naar hem. “Nice man, dan werk je toch met een partner pokémon en zo’n styler?” Besloot ze door te vragen, aangezien hij er zo enthousiast op in was gegaan. Daarbij was haar enige mening erover dat ze irritant waren en al dat gedoe met vriendschap en tolletjes haar verschrikkelijk ondoeltreffend in de oren klonk.

Al snel kwam er een Scizor bij het gezelschap, die blijkbaar Scarlet heette. Deze bleek dezelfde eigenschap als haar te bezitten wat wantrouwig kijken betrof. Stiekem vond ze het wel grappig om te zien. Bij de omschrijving moest ze dus ook grijnzen, haar blik rustig op die van de pokémon gehouden. Aldrei daarin tegen gromde er even duidelijk naar, lichte dreiging in haar toon. "Ze ziet er sterk uit, hebben Scizors geen mega? Maar ik zou al bijna denken dat ze het met Aldrei kan vinden met die omschrijving" Zelf wist ze weinig van bug types af, vandaar de vraag.

Bij de verklaring dat het ding kon mega evolven knikte ze even, waarna haar onderzoekende blik verder over de pokémon heen ging. Dat was zeker interessant. Zelf had ze alleen Fenrir die een mega had, maar daar zou met een beetje geluk verandering in komen binnenkort. Bij de verdere uitleg van Vincent keek ze geamuseerd terug, vooral door de interactie tussen pokémon en trainer. “Daar ken ik alles van” Ze had in totaal maar één pokémon die enig fatsoen had, en nog een die eigenlijk niks meer deed dan slapen, wat ze dus ook als een goed ding begon te zien.

De roodharige vond de pokémon voor haar wel interessant. Al moest ze toegeven dat ze dit vaker had bij degene die wat meer karakter in zich hadden en niet op alles ja en amen leken te zeggen. Vincent leek echter alles op te kunnen lossen met zijn eeuwige vriendschap en liefde, echt nog even en hij kon in een kids-show komen. De pokémon leek even onder de indruk te zijn als zij en Aldrei. Al moest ze wel even grinniken. Well, aardig was zeker geen omschrijving die ze vaak hoorde, of eerder gezegd waar ze naar probeerde doelen. Veel maakte het hier niet uit. “Ach, ik kan wel een strenge blik overleven”

Ragya kon wel een klik voelen tussen haar normale emoties en die van het rode insect. Ze kende de soort pokémon niet zo goed, maar ze kende een diepe klagelijke zucht uit duizende. Zo’n echt goede zucht die uitstraalde dat je hier niet aan wou deelnemen of bij wou zijn. Geweldig gewoon. Een kunstvorm kan je het zelfs noemen. “Een geweldige eigenschap” Vervolgde ze haar claim droogjes, al was haar houding nog vrij relaxt. Ze kon gewoon niet dezelfde blijheid uitstralen als de ander, dus hij moest hier maar genoegen mee nemen. Ondertussen volgde ze diens blik toen deze naar Aldrei keek, die natuurlijk meteen weer gromde. Ze merkte het wantrouwen op van de ander, hoe klein deze ook mocht zijn. En tja, dat was in haar ogen een uitnodiging extra haatdragend te doen vooral met die pokémon in de buurt. Opstoker.

Ragya keek geamuseerd toe toen Vincent voor Aldrei hurkte en een Oran Berrie voorhield. Aldrei had haar oren al naar achteren gevouwen toen de witharige door zijn knieën heen was gegaan, om dan ook meteen te grommen. De teef leek het er niet mee eens te zijn dat de ander op ooghoogte kwam. Zelfs toen het voedsel in beeld kwam leek ze nog niet overtuigd te zijn. Ze neeg haar kop dan ook en verdiepte haar grom enkel, haar blik zwaar vijandig in die van de ander gericht. De over vriendelijkheid leek hier voornamelijk de oorzaak van te zijn. Aldrei leek dan ook geen enkele poging te doen het fruit te pakken, hoe aantrekkelijk het aanbod ook was. In plaats daarvan zette ze een halve stap naar achteren en hapte richting de ander, duidelijk klaar om nog een grotere aanval te doen mocht de ander zo dichtbij blijven. Bij het zien hiervan zuchtte de roodharige even zwaar en keek strak naar haar pokémon, die geen blik terug gunde. Wow, dit goed zeg. “Ik denk niet dat ze je aanbod vertrouwd” kwam er onnodig als verklaring bij.

De ander leek teleurgesteld te zijn, waardoor ze zelf even moest grijnzen. Ondertussen deed Aldrei nog een laatste grauw om te laten merken hoe ze over de ander dacht, en ging hierna weer naast de roodharige zitten, haar blik kil op Vincent houdende. Ragya vond het zelf wel leuk om aan te zien. Het was immers haar pokémon, en dit was precies hoe ze deze kende. “Sommige dingen veranderen niet” Zij bleef altijd hetzelfde, in zekere zinnen dan, en Aldrei ook. Zo deden ze het gewoon. Bij de vriendelijke toevoeging lachte ze even terug, al was het duidelijk minder natuurlijk voor haar, waardoor ze de actie maar afkapte en weer haar neutrale uitdrukking voor zich nam. “Eensgelijk, vooral op een plek waar je het niet zou verwachten” ze had nooit moeite gedaan voor een tweede date. Voornamelijk omdat ze niet lang daarna met Lucian kreeg, en ze daarbij niet op het goedzak type zou kunnen vallen. Al was contact houden ook geen overige luxe geweest, nu ze erover nadacht. Ach ja.