Get ugly

Kalmpjes wandelde ze verder. In haar ooghoek had ze even iets opgemerkt, maar ze was er niet op ingegaan. Dit moest een of ander rustig stadje zijn ofzo. Niet dat ze zich er iets van aantrok, maar dan opnieuw kon het haar bar weinig schelen. Ze sloeg een hand door haar haren heen en haalde diep adem om een zucht langs haar lippen te laten en even haar hoofd te schudden. Damn, damn... Wat moest ze doen? Ze haalde diep adem en besloot te gaan zitten op een bankje. Naast haar verscheen Sachi, die de laatste tijd wat minder teruggetrokken was naar haar. Het was duidelijk dat haar uitbarstingen in fases waren en een van hen was een fase geweest waarbij ze gewoon de ander had gemept. Deze had het niet leuk gevonden, maar dan opnieuw, wie zou dat wel vinden? Yeah, dat was een goed punt. Ze pakte een sigaret erbij en stak deze aan waarna ze even wat trekken nam en haar ogen sloot terwijl ze haar hoofd naar achter legde, ze was duidelijk niet blij, ze was geïrriteerd zelf... Wat kon ze doen om dit gevoel weg te krijgen? Ze had werkelijk geen enkel idee wat ze moest doen... Ze sloot even haar ogen en beet kort op haar onderlip. Daarna nam ze nog een trek van haar sigaret, waarna ze even kalmpjes keek naar de Glaceon, die op haar beurt ijzig rondstaarde, de omgeving strak in de gaten houdende. Even aaide het meisje de Pokémon waarna ze weer een trek nam van haar sigaret en de rook met de nodige kalmte weer uitblies. Haar gedachten waren weer een logisch rijtje geworden, dat was duidelijk aan de manier waarop ze alles zo aan het inspecteren was. Haar onderzoekende aard was niet meteen de aardigste, maar je ging er liever mee om dan de boze, genaamd rage. Zo noemde ze der. Het was niet dat ze iemand anders was, ze was dezelfde Tawnee, alleen impulsiever, agressievere, bozer... Anders kon het ze het niet zo beschrijven. Ze was een persoon die gewoon verschrikkelijk veel last had van haar uiteenlopende aarden, die elk leken gestuurd te worden door een emotie. Hoe dan ook leken rage en onderzoek vaak de bovenhand te hebben. Degen die het minst kwam opspelen leek geluk en blijdschap te zijn. Alsof zelf zij het haar niet gunde om blij te zijn. Opnieuw nam ze een trek van haar sigaret, waarna ze de rook in een lange zucht zo weer uitblies. De rookwolk steeg op en verdween in de lucht, alsof het er nooit was geweest en gewoon verdween... Ze keek even naar de plek waar ze de rook had geblazen en sloot haar ogen even. Ze moest stoppen met roken, dit was niet gezond ja. Maar het werkte kalmerend en beter dan dat ze zelf had gedacht. de sigaretten wegdenken nu leek haast een onbegonnen werk te zijn. Ze wist, hoe dan ook, dat deze dingen haar best de dood in konden jagen. Misschien moest ze kijken of er alternatieven waren hier... Van die afkickdingen. Het was wel mooi dat Tawn tenminste wist dat ze met een of andere verslaving zat. Maar zo erg was het nu ook weer niet. Gemiddeld rookte ze minder dan sommige die ze kende en daar was ze toch stiekem trots op. Meestal probeerde ze het te houden op drie of vier sigaretten op een dag, maar vaak liep het wel uit ja. Zoals nu, was dit al haar tweede sigaret en ze waren nog maar net over de middag. Hoe dan ook, moest ze leren haar gedachten niet te zetten op het onderwerp, wetende dat deze alleen nog maar haar zin naar meer zou vergroten. Ze nam nog een laatste trek en duwde de sigaret uit op de bank, om daarna de gedoofde peuk weg te gooien. Even blies ze de rook uit waarna ze zich uitrekte en opstond. Ze voelde zich beter nu dat achter de rug was. Even glimlachte ze kalm naar Sachi, die even verbaasd keek naar de oprechte lach van haar trainster. Toch knikte ze met enige begrijping en een licht hart van moed en rust. Het was duidelijk dat Pokémon terug zag in haar wat ze ooit was geweest. Een lichthartig en gevoelig iemand. Dat wist Tawn ook wel. Maar ergens had de trotse Pokémon haar duidelijk gemist in de tijd dat slagen en andere dingen haar enige punt waren. Ja, daar kon ze bar weinig aan doen. Ze was nu eenmaal een persoon van kracht en handelen geworden. Niet iemand die vriendjes zou worden met jan en alle man. Ze had haar karakter moeten aanpassen voor haar nieuwe job en ook haar nieuw gevonden passie. Niet alleen science, maar ook gewoon Team rocket. Ze had een of andere aantrekking tot de organisatie door well... Allison. Spijtig genoeg was deze persoon opgestapt en dus was Tawnee alleen achtergebleven. Maar ergens vond ze het nodig haarzelf te bewijzen. Zelf zonder de befaamde leider van het beruchte team. Ze wist dat Nathan en Riddle hun best deden. Ook had ze gehoord dat zelfs Ciro omhoog was gegaan. Spijtig genoeg voor haar was ze teveel bezig met haarzelf en haar studies om veel te kijken naar dit alles. Ze was er, hoe dan ook, wel op veranderd. De sociale isolatie tot de vele informatie die binnen was gegaan. Ze voelde zich wel slimmer en daardoor had ze vaak een arrogant gevoel. Ze was niet slim sociaal, maar strategisch en ook mechanisch en chemisch was ze er zoveel op vooruit gegaan. Een echt pronkpunt als het ware en ze zou er zich natuurlijk niet van terugnemen. Ze was blij hiermee, oprecht blij en opgewonden. Hoe kon je dat zelf zijn voor een stom boek? Of stomme leerstof...? Nee, zo daht ze er niet meer over, dat was hoe ze vroeger over dacht. Nu zag ze pas in wat voor kracht en eenheid er schuilde achter dit alles en wat ze wel niet kon bereiken met dit. Ze vond het heerlijk. Ze kon kijken naar iets en zeggen wat erin zat. Ze kon uren in het labo staan en klaarstaan met een wapen. Dit natuurlijk voor persoonlijk gebruik. Vele ervan moesten nog eens getest worden, maar ze wist onder andere wel wat ze deed. Tuurlijk wist ze dat. Ze was Tawnee, Tawnee Aguna. Ze was en bleef een perfect iemand. Neh, eigenlijk niet~ Ze wist dat ze veel fout had, maar dan opnieuw was dat tenminste haar kracht naar de wereld toe. Iemand die wist wat ze deed, die wist dat ze verkeerd was en die wist wat voor kracht erin kon schuilen. In het een zijn met andere zat geen kracht, maar in je eenheid zat dat wel. Opdat je alleen optimaal kon werken met iets dat een was met jezelf. Ze grinnikte even toen haar observerende gedachten maar door bleven gaan over menselijke aarden en hoe stom ze wel niet konden zijn. Haar zachte gelach had de aandacht van haar ice type getrokken, die even met haar staart sloeg en haar onderzoekend aankeek, duidelijk zoekend naar iets dat kon indiceren op een vijandige en statische houding van haar trainer. maar dat kwam er niet en even keek tawn langzaam om naar haar. Haar houding veranderde en haar blik werd enkele graden koeler waarna ze op de Pokémon afstapte en bukte bij haar. De blauwe eeveelution keek haar strak aan, geen angst tonende in haar blik of houding of wat dan ook. Tawn grinnikte even kort en aaide haar Pokémon om haar gewoon even... Well, te aaien. Ze was geen moordlustig slading. Ze zou de ander niet gewoon slaan omdat het leuk was. Gewoon als ze boos was, teleurgesteld of zelfs verdrietig. Maar dat was de aard van iemand die niet goed wist hoe het allemaal zat om het zo maar te zeggen, niet? Nee, ze had het allemaal wel goed zitten en ze snapte soms niet waarom andere het dan niet konden verstaan. Was er iets mis met haar? Had ze een of andere error in haar systeem? Een robot of cyborg was ze al zeker niet wantz e leefde niet in een of andere science-fiction verhaal. Toch? Nou ze ving Pokémon in zwart-rood-witte balletjes en die konden zo groot worden als een vuist, of zelfs nog kleiner, terwijl de Pokémon meters en meters groot kon zijn. De ball woog amper iets en toch kon ze deze ronddragen alsof het niks was. Het was iets speciaals, natuurlijk was het dat. Ze knipperde even en keek naar een ball terwijl ze deze even bekeek met haar bloedrode ogen. Ze bekeek het, onderzocht het en probeerde er iets uit op te maken. tawn zag niet meteen wat ze hiermee moest doen, maar dan opnieuw wist ze wat het wel deed. Het woog enkel grammen terwijl een Pokémon makkelijk wel een ton kon wegen soms... Kijk maar naar Kido. Geen idee hoeveel dat beest woog, maar eigenlijk hoefde Tawn dat ook niet te weten. Het zelf ondervinden was namelijk altijd minder fijn en ze wilde graag haar tenen houden zoals ze waren; mooi rond en niet veel aan, dank u. Ze knipperde kalm, sloeg opnieuw een hand door haar roze haren heen en kwam overeind voordat ze zich draaide en even de omgeving in zich opnam. Er was duidelijk niks speciaals te vinden hier, dus moest ze dan verdere kijken? Ze dacht even na, knikte op haar eigen gedachten en rekte zich uit voordat ze kalm weg wandelde van haar Glaceon. De loyale, maar immers ook trotse Pokémon liep in een hoog drafje en met geheven kopje achter haar trainster aan. Een sceptische blik op haar trainer richtende, ze was duidelijk niet van plan haar uit het oog te verliezen. Toen tawn dat opmerkte rolde ze even met haar ogen en grinnikte ze zacht. "Wat? Ben je bang dat iets of iemand wat ga aandoen?" Een serieuze knik kwam van de Pokémon af, als in simpel antwoord op wat ze had gezegd. Ze rolde opnieuw met haar bloedrode ogen en wandelde kalm verder. Wat zij wilde hoor, zij gaf er nogal weinig om.
Nadat ze even had gewandeld hadden ze het centrum van het kleine, knusse stadje gevonden en even sloeg tawn haar armen over elkaar terwijl ze met een schuin hoofd rondkeek. De urge om opnieuw een sigaret erbij te nemen was groot, maar ergens kon ze het ook gewoon onderdrukken. Ze duwde de gedachte weg, wandelde wat doelloos rond en besloot om te gaan zitten op een bankje die ergens in het stadje stond; Ze pakte haar holo caster boven en begon wat dingen te doen waarna ze zich plots bedacht dat ze ergens wel nog een lolly moest hebben. Dat zou haar neiging om een sigaret te grijpen vast wel wat verkleinen. Ze opende het ding, stak het papiertje weg en stak het in haar mond. Simpele appelsmaak. De enigste die Tawnee kon slikken. Al dat andere chemische gedoe moest ze niet in haar mond hebben. Ze wist wat erin zat, wat ze ermee deden... en ook deze in haar mond was niet vrij van de vuile dingen die er allemaal inzaten, maar dan nog had ze meer neiging deze te eten dan de aardbeiensnoep die ze zelfs aardbeien durfden te noemen. Ze noemde het troep en ze vond het walgelijk. Maar dan opnieuw was het een mening die iedereen wel anders had. Die discussie had ze wel eens eerder met zichzelf gevoerd en het was steeds opnieuw geëindigd in hetzelfde resultaat en antwoord; iedereen denkt ander. Ja, wijze woorden natuurlijk maar simpel gebracht. Hoe dom iemand er ook naartoe kon kijken, ze konden er helemaal niet rond. Want het was zo en zelfs als ze hun mening erop wilden zetten zou dat enkel een indicatie zijn van haar feit. Ze had gelijk, altijd al, en ze zou niet terugdeinzen om dat te laten weerklinken. Het simpele feitje dat iedereen wist, waar zelfs hun mening geen stabiliteit over kon hebben. Ze rolde even de lolly in haar mond en zuchtte terwijl ze haar ogen sloot. Wat een verre gedachten voor een middagje uit te gaan wandelen. Ze moest het eens afleren en rustig leren omgaan met alles... Ja, al dat denken was niet zo goed voor haar...

-Open & 2039 words