The Son’s Lunch

Haar lessen waren dan eindelijk begonnen. Vol goede moed verplaatste Amber zich door de straten, de opdracht om een persoon in nood te vinden in haar achterhoofd. Het was niet de bedoeling dat ze een echt gevaarlijke situatie opzocht - zolang ze maar iemand kon helpen en dit kon registreren bij de basis was het goed genoeg. De jongedame keek er naar uit om haar training echt te starten, maar was tegelijk ook wel een beetje zenuwachtig. Ze wilde dit goed doen. Wat als ze het helemaal niet kon?

Eigenlijk leek het haar sterk dat het grandioos mis zou gaan. Ze had notabene Daeva aan haar zijde. Zij zou vast wel willen helpen met hun eerste opdracht een succes maken. Nou moesten ze alleen nog een opdracht vinden.

Zodra ze iemand panisch tegen een holocaster zag praten vermoedde Amber dat ze haar opdracht wellicht gevonden had. Nieuwsgierig, maar niet opdringerig, verplaatste ze zichzelf dichter naar de persoon in de hoop op te kunnen vangen waar het om ging. Het bleek een volwassen dame wie zorgelijk in het apparaat schreeuwde. Ze gaf duidelijk veel om de persoon wie ze sprak - genoeg om een lunchpakket klaar te hebben gemaakt. De reden dat haar volume zo hoog was, was dat de persoon het pakket thuis had gelaten. Ambers blik gleed naar de andere hand van de vrouw en zag dat deze inderdaad gevuld was met een tasje waar een broodtrommel in zat. Aan haar pas te zien wilde ze het zelf zo snel mogelijk bezorgen. Amber hoorde haar iets zeggen over drukte en geen tijd hebben en nam toen het besluit om in te grijpen. Dit was precies waar ze naar gezocht had.

“Pardon?” probeerde ze de aandacht van de vrouw te trekken. Ze stapte op haar af. Daeva achter haar voeten aan schuifelend. De vrouw leek haar niet te horen, dus schraapte ze haar keel en probeerde ze het opnieuw. “Excuseer mij, mevrouw?” Het werkte. De vrouw wilde haar duidelijk direct wegcijferen door te zeggen dat ze aan de telefoon was, maar liet toen haar blik rusten op het groene ranger-hesje wat de studenten verplicht moesten dragen. Amber wees er zelf naar om er extra de aandacht op te leggen en schijnbaar was dat genoeg voor de vrouw om overtuigd te zijn. Nice.

“Ik bel je zo terug, Richard.” Ze sloot ietwat onhandig het telefoongesprek af en deed een halve poging om het voorwerp weg te stoppen, maar besloot toen dat niet zo snel ging als gehoopt om in plaats daar van de Holocaster in haar hand te blijven houden. Toen ze sprak, klonk ze streng, alsof ze neerkeek op Amber, al wist ze niet om welk van de mogelijke redenen dat was. “Jij bent een Ranger. Heb je tijd?” Amber knikte. “Daarom probeerde ik uw aandacht te krijgen,” reageerde ze. “U leek nogal van slag?” De vrouw knikte. “Mijn idiote zoon is zijn lunch vergeten. Jij krijgt nu de eer om het naar hem te brengen.” Een ander was misschien boos geworden door de manier waarop de opdracht werd verwoord, maar Amber knikte alleen en glimlachte vriendelijk. “Daar ben ik voor,” was haar reden om vriendelijk te blijven. Ze vond het ook minder erg omdat dit betekende dat de vrouw ondanks haar veroordelende blik toch iets van vertrouwen in de nieuwe ranger had. “Hij werkt bij het laboratorium. Zeg hem dat hij moet bellen als hij het gekregen heeft. Dan ga ik de planten water geven…” Ze overhandigde de plastic zak aan Amber en liep mompelend terug naar haar huis. De ontmoeting was niet helemaal verlopen zoals ze had verwacht, maar ze had er desalniettemin een opdracht uit weten te krijgen. Het enige wat ze nog moest doen voor ze op weg ging, was de ranger base inlichten.

Zodra haar opdracht was goedgekeurd ging Amber op zoek naar het laboratorium. Haar lage kennis van de Hoenn regio kon dat nog wel eens een lastige taak maken, maar ze was geen pessimist en daarom zag ze het ondanks haar nadeel niet somber in. Het zou over een half uurtje lunchtijd zijn, dus ze had voldoende tijd. Een laboratorium zou ook niet zo moeilijk te vinden moeten zijn. Ze moest gewoon naar een groot gebouw zoeken. Misschien met een grote tuin of fancy elektronica in de nabije omgeving. Dat was wel te doen.

Maar omdat het vinden van het lab zo’n makkelijke taak was, moest er natuurlijk iets anders mis gaan. Wilde Pokémon die in het dorp leefden en de heerlijke maaltijd in het bakje roken, bijvoorbeeld. Die wilden hun leven wel riskeren om daar een hapje van te proeven. Zeker omdat hun enige dreiging zo te zien een nietige Eevee was. Daar was een hongerige Poochyena niet bang voor…

Amber zag het wezen niet aan komen. Daeva wel. Ze probeerde Amber te waarschuwen, maar die kon zich amper half omdraaien of de wilde Pokémon sprong al op het bakje in haar handen af. Gelukkig was haar eerste reflex om het bakje de lucht in te tillen en kon ze hem zo uit de klauwen van de wilde Pokémon houden, maar van hem af waren ze nog lang niet. De hongerige oogjes vielen Amber meteen op. Ze zag aan zijn houding dat hij opnieuw wilde springen, dus besloot ze daar iets tegen te doen. “Daeva, Sand Attack!” Van hun vorige ontmoeting met een wilde Pokémon had Amber geleerd dat Sand Attack een hele effectieve aanval kon zijn om wilde Pokémon weg te houden. Poochyena sprong, maar kon niet op de tas eten af gaan door het zand wat opeens opstoof. In plaats daar van sprong hij een andere richting op en ging hij daar staan grommen tot het zand weer was gezakt. Vervolgens maakte hij een nieuwe sprong, deze keer gericht op de Pokémon die hij als boosdoener aan zag: Daeva.

Amber wilde niet dat de ontmoeting uit de hand liep. Ze twijfelde of het slim was, maar zette dan toch de lunch op de grond om de styler tevoorschijn te halen en te activeren. “Daeva, ontwijk!” Nog net op tijd sprong haar Eevee uit de weg. Ze zag wat Amber van plan was en ging daarom beschermend voor de lunch staan, ondanks dat dat mogelijk Poochyena juist naar het bakje toe lokte. De Eevee was niet van plan om er voor weg te stappen en maakte dat duidelijk door een strenge blik in de richting van de wilde Pokémon te werpen. Hij leek de hint niet te begrijpen, maar voor hij aan zijn volgende sprong kon beginnen werd de styler afgevuurd en draaide de tol rondjes om de Poochyena heen. Gefrustreerd zwiepte het beest met zijn staart en bracht hij de tol uit evenwicht met een eigen Sand Attack. Verdorie. !! http://m.imgur.com/XixFqmu?r

“Daeva, Baby-Doll Eyes!” Het zand zakte opnieuw en gaf Daeva de opening om Poochyena wel heel lief aan te kijken. Zijn vechtlust zwakte af en Amber kon een tweede poging wagen met het apparaatje. Het moment was zo intens dat ze de rondjes niet telde. Met haar tong uit haar mond als een geconcentreerd klein kind stond ze met de Styler te zwaaien. Het licht verscheen omsloot de wilde Pokémon en kalmeerde hem. Capture geslaagd.

De capture was dan misschien geslaagd, maar het stillen van de honger van de wilde Pokémon zou wat meer moeite kosten. Hij benaderde Daeva een stuk rustiger dan eerst, maar was nog steeds uit op het eten. Dat mocht hij natuurlijk niet hebben en daarom greep Amber in. “Ho, wacht even, kom eens hier.” Ondanks dat het nog steeds een wilde Pokémon was had ze geen moeite om hem van de grond te plukken en op schoot te nemen. “Dat ruikt lekker, hè? Helaas is het niet voor jou. Het is voor iemand anders. Ik moet het alleen bezorgen.” Poochyena leek haar te begrijpen, maar keek alsnog verlangend naar het bakje. “Wil je iets anders eten? Ik heb nog wel wat Pokémon voer. Wacht.” Nu kwam het toch van pas dat ze extra brokjes in haar heuptasje had gestopt. Ze haalde een handje vol tevoorschijn en hield dit voor Poochyena’s neus. Hij snuffelde er even aan en at er een paar uit haar hand. Waarschijnlijk was hij teleurgesteld dat het niet zo lekker was als de lunch die hij rook, maar iets anders had Amber niet voor hem. Hij kon maar beter blij zijn met wat hij kreeg.

De rest van de brokjes van haar hand legde ze op de grond. Ze zette Poochyena er bij en liep naar de tas met eten toe. Zo te zien hadden er geen Pokémon aan gezeten. “Geniet van je brokjes! Wij gaan weer!” Ze zwaaide naar de Pokémon, maar die was te druk met het voedsel naar binnen werken. Wat sneu dat hij zo hongerig was. Ze hoopte dat hij een thuis kon vinden waar hij veel te eten kreeg en heel gelukkig was.

De confrontatie met Poochyena had haar tijd gekost, maar niet genoeg om zich te moeten haasten. In de verte zag ze een gebouw wat haar meteen aan een laboratorium deed denken, dus was dat haar bestemming geworden. Ondanks dat het goed was afgelopen met de wilde Pokémon keek ze alsnog behoedzaam om zich heen terwijl ze haar weg vervolgde. Ze wilde niet nog eens een aanvaring met een Pokémon hebben, zeker niet omdat ze ze dan allemaal moest teleurstellen dat het eten niet voor hen was. Gelukkig kwam ze op de rest van haar route alleen nog maar Pokémon van trainers tegen, wie ze vrolijk begroette. Littleroot Town was best oké.

Eenmaal aangekomen bij het enorme losstaande gebouw, klopte ze voorzichtig op de deur. Tot haar verbazing was die nog niet geautomatiseerd. Blijkbaar hadden ze hier andere prioriteiten. Een man in een labjas deed open en begroette haar. “Hallo! Uh…” Zijn glimlach veranderde razendsnel in een verwarde frons. “Jij bent hier zeker niet voor je eerste Pokémon?” Hij klonk haast teleurgesteld. “Nee,” antwoordde Amber met een grinnik, “ik kom iemands lunch brengen.” Ze hief het tasje wat omhoog zodat de man het kon zien. De teleurstelling viel van zijn gezicht en veranderde in een geamuseerde uitdrukking. “Oh! Dat zal wel voor mijn collega zijn, dan. Kom binnen!” Hij stapte opzij, waardoor Amber het lab kon betreden.

Tezamen liepen ze wat gangen door, waarbij Amber besloot om een klein gesprekje te starten. “Verwachten jullie nieuwe trainers?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze kon het antwoord al raden door de manier waarop ze begroet was, eigenlijk. “Ja! Er zou vandaag iemand komen, maar die is nog niet langs geweest. Daarom was ik even in de war.” Amber grinnikte. “Maakt niet uit. Al ben ik wel benieuwd, waardoor zag je dat ik geen Pokémon nodig had?” Daeva had immers verstopt achter haar benen gestaan, zoals ze dat meestal deed in een situatie die sociaal contact vereiste. “Nou, het meisje die vandaag komt is twaalf. Daar lijk je iets te oud voor.” Nu was het de man die grinnikte. “Deze kant op,” wees hij vervolgens terwijl hij een deur opende. Er zaten verschillende mensen in labjassen te werken, waarvan enkele opkeken bij de binnenkomst van Amber en de man.

“Wie heeft er een lekkere lunch besteld?” vroeg Amber luid met een brede grijns. Ze hield de tas omhoog in de hoop dat iemand zich zou aanmelden, en tot haar geluk gebeurde dat dan ook. “Mama zei al dat er een ranger zou komen!” Door zijn stem kreeg Amber meteen de indruk dat hij een wat warrig persoon was. Geen wonder dat hij zijn eten thuis had laten staan. Ze overhandigde het tasje en keek tevreden toe hoe hij meteen de geur in zich op nam. “Ah, heerlijk! Dank je wel, echt.” Het leek alsof hij zich een beetje schaamde, dus besloot Amber hem maar niet extra te plagen. Ze legde alleen nog een hand op zijn schouder om hem iets toe te spreken met een brede glimlach. “Geniet er van. En vergeet niet je moeder te laten weten dat het veilig is aangekomen.” Hij leek alleen maar meer in verlegenheid gebracht, dus besloot Amber hem maar niet langer lastig te vallen. Hij had waarschijnlijk belangrijk werk te doen anyway, al was het nog maar de vraag of hij dat klaar zou krijgen met die heerlijke geur zo vlak bij zijn geurklieren.

Tevreden verliet Amber het gebouw weer, haar styler er bij pakkend om een rapport naar de basis te sturen. Hopelijk waren zij net zo tevreden als zijzelf.