The Biggest Monkey

Een paarse, katachtige Pokémon glipte enthousiast door de kier tussen deur en deurlijst. Haar trainer, een zwartharig meisje met op een moment een glimlachje op haar gelaat, grinnikte en opende de deur verder zodat ook zij naar binnen kon stappen. Eenmaal binnen de muren van het Battle Maison zette ze haar handen in haar zij en blies vermoeid haar adem uit, waarna ze met één hand het hemd dat ze droeg vastpakte en heen en weer wapperde om zichzelf iets te verkoelen. Koelte, eindelijk. Hoewel het op open zee nog te doen was geweest, was haar tocht over Victory Road vanwege het klimaat in Hoenn een barre tocht geweest. Extreme hitte was niet haar ding, dat werd haar meer en meer duidelijk hoe langer ze in de tropische regio verbleef. Haar ogen liet ze door de kamer gaan. De ruimte zag eruit zoals ze van een kamer in een gebouw met 'Maison' in de naam kon verwachten: weelderig behang, een royaal paars vloerkleed en meubilair van het duurste hout. Het enige wat je niet snel in een kamer als deze zou verwachten, was de vechtring die het grootste gedeelde van de ruimte in beslag nam en het woord 'Battle' rechtvaardiging gaf. De vermoeide blik van het zwartharige meisje lichtte op toen ze het grote ding zag. Het toernooi waaraan ze mee had gedaan, had haar zin in het voeren van gevechten weer aangewakkerd. Zodra ze gehoord had van het Battle Maison, had ze haar terugreis naar Kalos dan ook onderbroken om een tussenstop te maken. Meer training was altijd goed nu het uitdagen van de vijfde Gym weer dichterbij kwam, voor zowel haar Pokémon als haarzelf. Dat, en de kans op prijzengeld was zeer welkom. De hand die de zwartharige gebruikt had om met haar kleding zichzelf koelte toe te wuiven, liet de stof haastig los toen haar blik in contact kwam met die van de blondine die naast de ring achter een bureau zat. De Trainer had de jonge vrouw nog niet opgemerkt; ze was perfect opgegaan in haar omgeving. Nu was er een geamuseerde glimlach rond haar lippen te zien toen ze de zwartharige welkom heette. Snel herpakte het meisje zich. "Goedemiddag," groette ze terug, haar toon rustig. Met een handgebaar liet ze haar Liepard weten dat ze zich bij haar moest voegen toen ze naar het bureau toeliep. De katachtige Pokémon had verwoed snuffelend in de ring rondgeslopen, maar scheurde haar neus los van de grond toen ze haar maatje zag gebaren. Niet lang daarna stonden de twee voor het bureau, waarop de blondine een formulier voor zichzelf had neergelegd en nu een pen in de hand nam. Een glimlach met daarin maar een klein spoor van het enthousiasme dat de jonge Trainer voelde, verscheen op het gelaat van de zwartharige toen haar gevraagd werd of ze hier kwam voor de uitdaging, zoals vermoed werd. "Dat klopt, inderdaad." Vanaf de grond kwam een vrolijke miauw die de woorden bevestigden. Haar Trainer grinnikte en ook op het gezocht van de blondine was een kleine grijns te zien. Ze hadden alleen nog de naam van de uitdager nodig, werd er door de medewerkster gezegd, en dan kon de eerste tegenstander opgeroepen worden. "Lynn," antwoordde de zwartharige, "Lynn Xavier." Haar naam werd in een sierlijk handschrift op het formulier geschreven, waarna op een knop onder het bureau gedrukt werd. Twee paar nieuwsgierige ogen, de ene gifgroen en de ander donkerblauw, richtten zich op de deur die aan de andere kant van de ruimte openging en hun eerste tegenstander onthulde.

Een kleine, voornamelijk gele Pokémon betrad de ruimte, borst vooruit en zijn kin ver omhoog. Het wezentje trok zijn broek – of in ieder geval, het gedeelte van zijn lichaam dat sterk aan een broek deed denken: Lynn was verward – ver omhoog en keek over zijn schouder, een ongeduldig geluid makend. Een jongen die Lynn niet ouder dan haarzelf schatte, stapte haastig achter zijn Pokémon aan en het strijdveld op. Ook Lynn volgde haar Pokémon het trapje op en de ring in, ondertussen haar Pokédex opdiepend. Nog voordat het apparaatje kon piepen ten teken dat de opgevraagde informatie gevonden was, begroette ze haar tegenstander snel. De jongeman stak aarzelend zijn hand op en moest vervolgens zijn aandacht op zijn Pokémon richten; het wezentje had dwingend aan zijn broekspijp getrokken. Lynn zag dat Zara het ietwat beteuterd aanzag. De Liepard was van plan geweest de Pokémon haar standaard enthousiaste begroeting te geven, maar daar kreeg ze nu de kans niet toe. Haar Trainer vermoedde dat dit misschien wel beter was; de Scraggy – zoals de Pokémon bleek te heten, de informatie over het wezentje had ze inmiddels vluchtig doorgelezen – leek haar geen vrolijke babbelaar. Lynn aaide haar maatje troostend over haar kop en sprak op gedempte toon: "Misschien later." De Liepard knikte, zij het beteuterd, en ging naast haar maatje zitten. Lang bleef deze gezichtsuitdrukking niet hangen. Lynn zag de vraag op het gezicht van de katachtige Pokémon vormen, en besefte zich daardoor dat ze nog niet nagedacht had over welke Pokémon ze in zou zetten. Terwijl de Scraggy iets wat leek op een monoloog over strategie hield tegen zijn Trainer, overwoog ze haar keuzes. De manier waarop Zara haar verwachtingsvol aanstaarde maakte haar meer dan duidelijk dat ze graag het gevecht aan wilde gaan, maar een ander teamlid had de oefening eigenlijk meer nodig en zou vast ook enthousiast zijn. "Zou je het heel erg vinden als ik Vesta eerst laat vechten?" Even schoot er iets van jaloezie over het gelaat van de katachtige Pokémon, maar daarna maakte ze toch duidelijk het geen probleem te vinden. Lynn gaf haar maatje een snelle aai. "Ik zal mijn best doen jou ook een beurt te geven." Zara functioneerde goed in het team, maar na zo lang de enige Pokémon in Lynns gezelschap geweest te zijn, had ze zo af en toe nog moeite met het idee van delen. Lynn schonk de Pokémon een goedkeurende glimlach en de Liepard leefde weer op. Tevreden met zichzelf sloeg Zara haar staart netjes om haar poten en richtte haar gifgroene blik op de tegenstander. Haar Trainer haalde een Pokéball tevoorschijn en gooide deze op. Met een luide brul verscheen een Typhlosion die met vuur in haar ogen om zich heen keek toen ze doorhad dat ze op een strijdveld stond. Zodra haar blik die van de Scraggy kruiste, die minachtend snoof, was ze klaar om aanvallen in het rond te slingeren. Ze zou dat kleine mormel eens laten zien hoe sterk ze was. Lynn schudde glimlachend haar hoofd. "Goedemiddag, Vesta," sprak ze met een glimlach. Haar aandacht werd naar de receptioniste getrokken toen die kuchte. Ze was aan de zijkant van het veld gaan staan, haar handen geduldig in elkaar geslagen. Beide Trainers keken haar kant op, en op het over-en-weer-gesnuif van de twee Pokémon die binnenkort in een gevecht verwikkeld zouden zijn, werd het stil. Lynns blik werd door de vrouw gevangen en ze begon te spreken. Op een toon die Lynn duidelijk maakte dat dit verhaal vaak door de vrouw werd gehouden, werden de regels van het Battle Maison uitgelegd. De jonge Trainer luisterde aandachtig, herhaalde de belangrijkste punten in gedachten in de hoop dat ze deze zo niet gemakkelijk zou vergeten en knikte toen haar gevraagd werd of alles duidelijk was. De receptioniste richtte zich tot beide Trainers toen ze zei hun Pokémon posities in te laten nemen en volgens begon met aftellen.

FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT

V.S.

FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT

Vesta liet zich voorover vallen zodat ze ook met haar voorpoten op de grond kwam te staan en grijnsde uitdagend naar haar tegenstander. De Scraggy trok zijn neus op en zette plots een sprint in. Zijn tegenstander, die verwacht had nog even met het uitdagen bezig te zijn, verraadde haar verrassing met het omhoogschieten van haar oren en haar verdere bewegingsloosheid. Lynn was gelukkig minder verrast. Toen het gele wezentje zijn kop naar beneden bracht en zijn tempo ophoogde, kon ze dan ook snel reageren. "Vesta, Earthquake!" Het leek alsof er een schok door het lichaam van de Typhlosion ging bij het horen van haar naam, en ze was uit haar trance. Haar voorpoten hief ze hoog op, om ze het volgende moment hard op de grond neer te laten komen. Een laag gerommel klonk op en de vloer rimpelde als water. De schokgolven schoten op de Scraggy af en lieten de grond schudden. Het wezentje probeerde in een rechte lijn door te blijven rennen, maar de Earthquake in combinatie met het feit dat hij zijn hoofd ver vooruit gestoken had, maakten dat hij zijn balans verloor en viel. "Houd hem daar en gebruik Flamethrower!" Vesta sprong naar voren op het moment dat de Scraggy net een poot onder zijn lichaam had gekregen. Met haar eigen, enkele malen zwaardere poot duwde de Typhlosion hem weer tegen de grond. Ze opende haar bek, waaruit vrijwel meteen kleine vlammetjes sloegen. De hagedisachtige Pokémon worstelde wild met de poot die hem op zijn plaats hield, maar merkte al snel dat het niet zou werken en ging daarom over op een andere tactiek. Het wezentje hief zijn vlakke pootje en liet die met een vlugge beweging tegen die van Vesta aankomen. Instinctief hief de Typhlosion haar poot op en de Scraggy hervatte zijn poging om overeind te komen, maar kreeg hier haast geen tijd voor. Net toen hij op zijn poten stond, schoot Vesta haar inmiddels opgeladen Flamethrower af. De dieporanje vlammenstraal verzwolg de Scraggy, die een geagiteerd geluid maakte en door de sterke drang om uit het vuur te komen sneller op wist te staan en opzij te schieten dan bij zijn andere pogingen. Vesta volgde hem nog met haar Flamethrower, maar het wezentje was wendbaarder dan de vuurstraal en deed daarom bijna geen schade meer. Lynn wist dat Vesta, wanneer eenmaal in een gevecht verwikkeld, snel het overzicht verloor en zich dan alleen maar focuste op zoveel mogelijk aanvallen doen. Dit dreigde nu te gebeuren, zag ze; de Typhlosion had haar vuurstraal afgebroken, maar alleen om met een Flame Wheel op haar tegenstander af te kunnen stormen. De Scraggy ontweek de combinatie van vuur en snelheid zonder al teveel moeite door opzij te duiken. Vesta raasde door en botste vlak naast de Trainer van haar tegenstander tegen de afscheiding van het veld. Geschrokken bracht de jongen zijn handen tot voor zijn lichaam en sprong opzij. Na met haar hoofd geschud te hebben om de pijn van de klap te laten verdwijnen, keek de Typhlosion de Trainer een moment verward aan voordat ze zich weer naar de Scraggy draaide. Deze had een neerbuigende grijns op zijn gelaat en boorde zijn blik in die van Vesta. De Typhlosion kromp iets in elkaar, al deed ze haar best dit te verhullen. Lynn fronste. Moves die statussen verlaagden waren naar haar mening minder erg dan moves die schade deden, maar toch had ze liever dat geen van de twee raakte.  De tegenstander bleef niet lang stilstaan. Na een aanloop genomen te hebben, bracht het wezen zich met een sprong de lucht in, een van zijn poten hoog geheven. "Smokescreen en wijk uit!" Rook kringelde uit Vesta's neusgaten en de kraag van vuur om haar schouders, en binnen de kortste keren was het veld overdekt door een dikke, zwarte rookdeken. De Scraggy viel het zwart in, zijn achterpoot met veel kracht naar beneden brengend, en Lynn hoorde een gepijnigd geluid. Verdorie. De jonge Trainer balde ietwat gefrustreerd haar vuisten, maar dwong haar stem rustig toen ze commandeerde: "Snel, Brick Break!" Een tweede geluid, dit keer niet van Vesta. Lynns handen ontspanden weer. De rook begon weg te trekken, waardoor het meisje kon zien dat de Scraggy een eind van haar Pokémon op de grond lag en Vesta hem triomfantelijk maar ook met een vleugje van arrogantie aankeek. Het gevecht was echter nog niet gestreden; de Scraggy stond al snel weer op zijn pootjes en trok bruusk zijn broek op voordat hij in de richting van zijn tegenstander begon te rennen. "Inferno, Vesta!" Een geconcentreerde uitdrukking vormde op het gezicht van de Typhlosion. Haar vuurkraag laaide hoger en hoger op terwijl het gele wezentje steeds dichterbij kwam. Gespannen hield Lynn de hoogte van het vuur en het aantal meters dat de Scraggy nog te gaan had in de gaten. Laatstgenoemde bleek sneller te veranderen. De Headbutt raakte Vesta in haar onderbuik en ze boog voorover. Lynn beet op haar lip. Ze had eerder moeten reageren. "Zet door, Vesta!" Een woedende brul galmde door de ruimte, en op hetzelfde moment zonk het vuur op de rug van de Typhlosion in. Uit de al geopende bek van Vesta kwam een hoeveelheid vuur die zelfs Lynn, die alle aanvallen van de Pokémon kende en ze vaak met het wezen geoefend had, verraste.

De vlammen schroeiden naast de Scraggy een groot gedeelte van het strijdveld. Geschrokken zette Lynn een stap naar achteren en hield een hand voor haar gezicht. Toen ze deze weer liet zakken, zag ze kleine vlammen op de grond van het strijdveld die weigerden om te doven. Ook de vlammetjes op de hagedisachtige Pokémon gingen niet uit. Hoewel de aanval Vesta duidelijk uitgeput had, was er een tevreden grijns op haar gelaat te vinden. Haar blik ging even naar haar Trainer, die naar haar glimlachte maar daarna haar blik meteen weer naar de Scraggy liet gaan om ervoor te kunnen zorgen dat de Typhlosion geen schade toegedaan zou worden. Dit bleek een goed idee geweest te zijn; onder het maken van een laag, sissend geluid hees de hagedisachtige Pokémon zich overeind. Aangezien in een rechte lijn op zijn tegenstander afgaan tot nu toe niet bepaald goed uitgepakt had, zigzagde hij over het veld, zijn hoofd naar voren richtend. "Rollout!" Vesta gehoorzaamde, maar Lynn zag al dat ze slomer was dan normaal. De Typhlosion maakte een soort slordige judorol en een laagje rots vormde zich om haar tot een bolletje gevormde lichaam. Toen de Pokémon begon te rollen, zag Lynn dat er stukjes steen van de rotslaag afbrokkelden. Spijt was in de blik van de jonge Trainer te zien. Ze had moeten zien dat Vesta nog niet genoeg bijgekomen was en voor een lichtere aanval moeten gaan. Nu was het daar te laat voor. Tegen de tijd dat de twee Pokémon elkaar ontmoetten, was er nog maar weinig van de stenen laag over, terwijl de Scraggy tijdens zijn sprint juist zijn kracht hervonden leek te hebben. Lynn wist dat haar Pokémon deze krachtmeting niet kon winnen en besloot daarom de schade zo goed mogelijk te beperkten. "Spring!" Met behulp van haar voorpoten – die op dat moment  het dichtste in de buurt van de grond waren – en de snelheid die ze opgebouwd had, lanceerde Vesta zich nog net over haar tegenstander heen. Het eerste instinct van de Scraggy was niet om weg te duiken, maar om zijn Headbutt omhoog te richten in plaats van naar voren en Vesta zo te raken. Wat er overgebleven was van de Rollout van de Typhlosion viel af en een pijnlijke uitdrukking verscheen op het gelaat van de Pokémon toen de aanval contact met haar maakte. Met een doffe plof raakte ze de grond en meteen stond de Scraggy bij haar om zijn Brick Break hard op haar neer te laten komen. Vesta kreunde en kromp ineen. "Defense Curl en Quick Attack!" Riep Lynn. Ze moest zorgen dat Vesta niet meer aan de genade van haar tegenstander overgeleverd was, en dat ze weer op haar eigen poten kon staan. En ze moest dit gevecht zo snel mogelijk proberen te winnen; Vesta's energie leek langzaam weg te sijpelen na het gebruiken van de Inferno van eerder. Net op het moment dat de poot van de Scraggy zijn tegenstander voor een tweede keer zou raken, verscheen er een blauwe, doorschijnende barrière om Vesta's lichaam die de beweging remde. Het gaf de Typhlosion net genoeg tijd om met een Quick Attack buiten het bereik van de hagedisachtige Pokémon te komen. Boos draaide de Scraggy zich om naar de nieuwe locatie van zijn tegenstander en vergat door zijn woede om zijn eerder gevonden zigzag-tactiek te gebruiken. Lynn wist dat ze hiervan gebruik moest maken om zoveel mogelijk aanvallen te laten raken, maar Vesta hijgde nog steeds en als ze haar teveel uitputte, zou dat alleen maar slecht uit kunnen pakken. Misschien.. Misschien was er een tussenoptie. "Vesta, concentreer je! Haal adem!" Te zien aan de verbaasde uitdrukking op het gezicht van de Typhlosion, begreep ze niet waar deze commando's goed voor waren. Lynn wist het ook niet precies. Ze nam een gok, iets wat ze niet vaak deed, en het enige wat ze kon doen was hopen dat dit uitpakte zoals ze wilde. In ieder geval volgde Vesta haar bevelen op, ondanks dat ze deze niet snapte. Met haar ogen gesloten ademde ze twee keer diep in en uit voordat Lynn het volgende commando uitsprak. "Focus Blast!" Toen Vesta haar ogen opende, was haar ademhaling al wat rustiger. Ze was nog steeds niet even energiek als aan het begin van het gevecht, maar Lynn hoopte alleen dat het rustig genoeg was. De Typhlosion bracht haar voorpoten bij elkaar en concentreerde zich opnieuw. Pas nu zag Lynn dat de Scraggy dichterbij was gekomen dan ze gedacht had.

Vaak zat het lot Lynn niet mee. Ze verwachtte dan ook dat de gele Pokémon Vesta nu zou raken en dat het gevecht daarmee in het voordeel van de tegenstander zou vallen, maar voor deze ene keer kwamen haar verwachtingen niet uit. De snelheid van de Scraggy nam af toen de vlammetjes van de eerder opgelopen burn-status oplaaiden. Het wezentje kromp ineen en struikelde daardoor bijna over zijn broek, die hij door de pijn losgelaten had. Op het moment dat hij zijn evenwicht weer hervond en zijn broek niet meer op zijn enkels hing, werd hij geraakt door de door Vesta geworpen energiebal. Het lichtblauwe ding spatte uit elkaar zodra het de Scraggy raakte en wierp de Pokémon een eind naar achteren. Zonder dat Lynn iets hoefde te zeggen, kwam Vesta vervolgens in actie. Lichtgevende sterren verschenen om haar heen en schoten op hoge snelheid naar de hagedisachtige Pokémon. De Swift was niet de ontwijken en verzekerde dat de Pokémon niet snel meer op zou staan. Vesta volgde haar aanval naar haar tegenstander toe en hield stil toen ze bij hem aangekomen was. Ze hief een van haar voorpoten, haar hand uitgestrekt, en bewoog deze met veel kracht naar beneden. De Brick Break raakte doel. Op haar hoede zette Vesta een stap naar achteren toen ze merkte dat haar tegenstander geen verzet meer bood. Afwachtend keek ze naar haar Trainer en vervolgens naar de receptioniste, die het gevecht vanaf de zijlijn in bekeken had. Was de overwinning voor haar?

MOVES HIT VESTA: Brick Break, (Leer ,) High Jump Kick, Headbutt, Headbutt, Brick Break

MOVES HIT SCRAGGY: Earthquake, Flamethrower, Brick Break, Inferno (burn-status), Focus Blast, Swift, Brick Break

Voor een moment leek het erop dat de Scraggy nog overeind zou komen. Lynns ogen waren strak op het wezentje gericht toen deze, uitgeput maar koppig, trachtte zijn voorpootjes onder zijn lichaam te krijgen. Het mocht niet baten. Zodra hij zijn gewicht erop liet steunen, begonnen zijn armen te trillen. Uitgeteld plofte de hagedisachtige Pokémon neer. De receptioniste, die – Lynns vermoeden werd definitief bevestigd – ook de scheidsrechter was, verkondigde dat de uitdager gewonnen had. De Pokémon die de overwinning in de wacht gesleept had, had nog geen halve minuut nodig om met een grote, zelfvoldane grijns voor haar Trainer en teamgenoot te staan. Zara liet een enthousiaste miauw horen die sterk aan een felicitatie deed denken en Lynn schonk de Typhlosion een trotse glimlach. "Je was fantastisch, Vesta," prees ze de Pokémon, waarbij ze haar hand uitstak om het wezen achter haar oor te kunnen krabbelen. Wat sweet spots betrof, was gebleken dat de Typhlosion net een groot uitgevallen Glameow was; kwam je ook maar in de buurt van haar oor, dan viel ze tevreden geluidjes makend aan je voeten.

Dit stond op het punt te gebeuren toen Lynn afgeleid werd door de stem van de scheidsrechter. Of de uitdager klaar was om aan het volgende gevecht te beginnen. "Euh.." Lynns blik schoot van de vrouw naar Vesta, die haar hoofd naar haar hand toe gebogen had en niet begreep waarom ze haar welverdiende oorkrabbels niet ontving, en weer terug. Ze had nog niet gekozen wie ze in wilde zetten. Ze had nog niet eens haar tegenstander gezien. "Bijna, zouden we nog even mogen hebben?" De vrouw knikte. Haastig krabbelde Lynn haar Typhlosion – ze kreeg een licht ontevreden blik, die ze met een 'sorry'-blik beantwoordde – voordat ze deze met een bedankje terugkeerde. Nu de vrij grote Pokémon niet meer voor haar stond, viel Lynn de rood met witte bal op die op de andere helft van het veld stond en haar aanstaarde. Met een verwarde frons haalde de jonge Trainer haar Pokédex tevoorschijn, waarna ze het apparaat op de verschijning richtte. Een korte piep was te horen. Terwijl haar maatje de informatie die op verschenen was doorlas, zette Zara op haar hoede een paar stappen in de richting van het ding dat rook als een Pokémon, maar er niet bepaald zo uitzag. De bol volgde haar met een berekenende blik, maar bewoog verder niet, wat volgens de Liepard betekende dat ze dichterbij kon komen. Zodra ze dichtbij gekomen was om haar nek uit te kunnen strekken en aan het ding te kunnen snuffelen, echter, rolde deze plotseling naar achteren. Vlak voor zijn Trainer hield de bol stil, zijn gezichtsuitdrukking onveranderd. Verbaasd hield Zara haar kop schuin, haar gifgroene ogen op de persoon achter het ding richtend in de hoop een verklaring te krijgen. De man die haar blik ontmoette, glimlachte schaapachtig en haalde zijn schouders op. Hm. De Pokémon in dit gebouw hielden niet van sociaal contact, besloot Zara te concluderen. Lang kreeg de Liepard niet om zich hier toch ietwat gekrenkt door te voelen; haar aandacht werd getrokken door de stem van haar maatje. "Hey, Zara?" Vragend keek ze achterom en zag daardoor hoe Lynn haar peinzend over de rand van haar Pokédex aankeek. "Heb je zin om te vechten?" Een gespeeld verontwaardigde miauw verliet Zara's keel. Natuurlijk had ze daar zin in! Haar Trainer grinnikte. Ze had niet anders verwacht. "Ik heb vertrouwen in je." De Liepard knikte enthousiast en draaide zich met twinkelende ogen om naar haar tegenstander. Lynn borg haar Pokédex weer op en gaf een knikje naar de scheidsrechter om duidelijk te maken dat ze er klaar voor waren.

FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT

V.S.

FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT

Het startsein werd gegeven en na door haar poten gezakt te zijn, sprong Zara op haar tegenstander af, haar klauwen uitgestoken. De Voltorb ontweek de uitval met gemak door opzij te rollen. Er volgde geen tegenaanval, echter, wat zowel Lynn als Zara verraste. Voor haar Trainer was het goed te zien dat de Liepard een moment aarzelde voordat ze weer in de aanval ging, alsof ze nog wachtte op een te verduren klap. Opnieuw haalde Zara uit, en opnieuw ontweek de Voltorb op het laatste moment. De katachtige Pokémon zwiepte geïrriteerd met haar staart en stond op het punt om een derde keer uit te vallen en te missen toen Lynn een inval had. "Zara, Shadow Ball!" Fysieke aanvallen mochten dan geen succes hebben omdat de Voltorb steeds weg wist te komen voordat diens tegenstander bij hem in de buurt was, met lange-afstandsaanvallen was dit probleem er niet. Een donkere, paarse blob vloog over het veld en spatte uiteen tegen de Voltorb. De tijd waarin het wezen met zijn lichaam schudde om de deeltjes waarin de aanval uiteenviel van zich af te krijgen, zorgden voor de opening die Zara nodig had. De klauwen die op haar tegenstander neerdaalden gloeiden paars op voordat ze contact maakten met de Voltorb. De Pokémon schoof enkele centimeters achteruit, maar herpakte zich snel. Voor een kort moment was het lichaam van het wezen omhuld door elektriciteit die vervolgens samenbalde voor de Voltorb. De nu hevig knetterde bal werd afgevuurd. Zara probeerde hem nog te ontwijken, maar door de korte afstand tussen haar en de Voltorb was dit haast onmogelijk. De Spark trof doel en de Liepard kromp ineen. De aanval had duidelijk schade gedaan, maar de schokjes die vervolgens over het lichaam van de katachtige Pokémon liepen en normaal gesproken aangaven dat een Pokémon verlamd was, verdwenen zo snel als ze opgekomen waren zonder iets aan te richten. Op Lynns gelaat verscheen een voorzichtige glimlach. Zara beschikte dan niet over aanvallen die super effectief waren tegen een Electric-type, wat dit gevecht lastiger maakte dan het eerste, haar ability zorgde er in ieder geval voor dat de krachtmeting niet nog meer in het voordeel van de Voltorb kon raken doordat Zara zich niet kon bewegen. Dit keer was het de Electric-type die door zijn tegenstander verrast werd, waar deze dankbaar gebruik van maakte. De Liepard wierp een vlugge blik op haar Trainer voordat ze zich op de Voltorb wierp, haar klauwen in hem sloeg en hard naar hem uithaalde. Stralen elektriciteit schoten alle kanten op en raakten Zara flink, maar ze verstevigde haar grip op de Voltorb alleen maar. Ze weigerde om deze positie al zo snel op te moeten geven en een tweede keer achter het wezen aan te moeten rennen om een aanval te kunnen laten raken. Niet zonder in ieder geval iets van schade te doen.

De Liepard ontblootte haar tanden en dreef ze in haar tegenstander. De plotseling opkomende pijn die de Toxic veroorzaakte, liet de Voltorb in een impuls een tweede Discharge gebruiken in een poging Zara van zich af te krijgen. Zara siste toen de krachtige schokken door haar lichaam trokken en haar spieren deden samentrekken. Loslaten deed ze niet, echter. Nu met iets wat Lynn nog maar net als paniek kon identificeren in zijn voorheen zo kalme blik, schommelde de Voltorb zijn lichaam wild heen en weer, hopend zijn tegenstander op deze manier uit balans te krijgen. Koppig bleef Zara vasthouden. Ze zou blijven waar ze was, en ze zou schade doen. De katachtige Pokémon haakte één van haar poten los om een aanval te kunnen doen. Op hetzelfde moment dat Lynn haar mond opende om haar maatje van deze actie te weerhouden, riep de Trainer aan de overkant naar zijn Pokémon dat dit het moment was. Nu Zara uit balans was, was één enkele bokkende beweging genoeg om haar in het stof te doen landen. De Liepard gleed een eindje over de grond en kwam daarna razendsnel weer overeind, maar het was toch niet snel genoeg. Een door rots omhulde Voltorb walste al over haar heen en dwong haar opnieuw tegen de grond. Tegen de tijd dat ze zich weer half opgericht had, stond de Voltorb alweer op het punt om haar neer te maaien. Er was geen tijd meer om te ontwijken, wist Lynn. "Sucker Punch!" Meteen gaf Zara het opstaan op. Met een vlugge beweging wist ze zich zo te positioneren dat ze recht tegenover de Voltorb lag. Haar voorpoot bracht ze naar achteren, en net voordat haar tegenstander contact met haar zou maken, haalde ze uit. De krachtige uithaal was genoeg om de Electric-type iets van zijn koers te doen afwijken en rakelings langs haar heen te doen schieten. Terwijl hij ietwat verdwaasd resten steen van zich afschudde, kwam Zara overeind. Wetend dat naar de Voltorb rennen weer in hetzelfde scenario als aan het begin van het gevecht kon uitlopen, besloot de katachtige Pokémon het deze keer anders aan te pakken. Een geconcentreerde uitdrukking verscheen op haar gelaat terwijl ze door haar poten zakte, haar ogen gesloten. De Voltorb, inmiddels niet meer gedesoriënteerd, kwam met een tweede Rollout op haar af. Zara's ogen schoten open op hetzelfde moment dat de Liepard een met een oranje gloed omhulde klauw hief. Waar haar nagels de grond raakten, ontstond een scheur die steeds wijder werd naarmate hij sneller op de Voltorb afstevende. De Pokémon probeerde nog uit te wijken, maar kwam vast te zitten in de scheur in het strijdveld. Verbeten probeerde het wezen zich – zonder resultaat – los te wrikken. Zara zette zich in beweging en sprintte op haar tegenstander af nu deze niet meer in staat was om van haar weg te rollen. Dat betekende niet dat de Voltorb het haar gemakkelijk maakte, echter. Het wezen opende zijn mond en produceerde een drietal Electro Balls, die hij vervolgens afvuurde. Over de eerste, die laag over de grond gemikt was, kon Zara nog net heen springen. Hierdoor kwam de Liepard wel tijd tekort om de tweede Electro Ball, die hoger boven de grond hing te ontwijken. De aanval schampte haar schouder en zorgde ervoor dat Zara in de richting van de kleine afgrond geduwd werd, wat er ook voor zorgde dat de derde aanval volledig het doel miste. Een van haar voorpoten verdween al in de mini-afgrond voordat Zara ook maar kon proberen over het gat heen te springen. Ze kwam hard neer aan de andere kant van de scheur en kreeg meteen een Swift te verduren. Sissend hief Zara zich weer op haar poten. Ze hinkte een beetje, maar de afstand tussen haar en de Voltorb was inmiddels klein genoeg om daar niet veel druk meer op te hoeven zetten. Met een Pursuit knalde de katachtige Pokémon tegen haar tegenstander op, die niets kon doen om zich te verweren behalve de zoveelste elektrische aanval op te laden. Zara gaf hem de kans niet deze uit te voeren. Met alle liefde voor haar Trainer die ze in zich had en venijnigheid om haar zere poot, verkocht ze de Voltorb een kopstoot. Een doffe tok was te horen en Zara wankelde achteruit, haar pijnlijke lichaamsdeel enkele centimeters boven de grond houdend. Lynn, die met toenemende bezorgdheid de poot van de Liepard in de gaten gehouden had, liet haar blik naar de scheidsrechter gaan. Hopelijk was het over, ze moest weten hoe het met haar maatje ging.

MOVES HIT ZARA: Spark, Discharge, Discharge, Rollout, Electro Ball, Swift, Spark

MOVES HIT VOLTORB: Shadow Ball, Night Slash, Return*, Toxic, Sucker Punch, Rock Smash, Pursuit, Return* *Strengthened by Normal Gem