The Queen and the peasant [gesloten]

"Ze moet d'r hoofd er alleen bij houden. iets minder bij de jongens zitten en zich meer op d'r trainingen richten," de brombeer deed zijn helm af en meteen viel het Claudia op dat zijn dikke snor donkerder was dan normaal. Ze had het hem dus moeilijker gemaakt dan dat ze verwachten, of hij had zichzelf drukker zitten maken dan dat ze wilde. Either way, de trainingen waren afgelopen. Ze wierp eventjes een blik op Flynn, voordat ze haar helm afdeed en haar lange witte haar liet wapperen in de zon. Normaliter zou ze het in een knot draaien, maar onder deze helm zat dat voor geen kanten. Dus dan hielt ze het liever los. "Waarom ben jij hier?" vroeg ze daarna aan Flynn, terwijl ze haar spullen op een bankje legde en een flesje water pakte.

Rustig nam ze een slok uit het flesje water, terwijl haar mentor zijn spullen pakte en zich klaarmaakte om er vandoor te gaan. Volgende week zou ze hem weer zien, geweldig. Hopelijk zou Flynn er dan niet zijn, zodat ze tenminste een normale training zou kunnen volgen. Haar ogen gleden naar de oudere jongen, die zich zo als gewoonlijk niets van haar aantrok. "Toch zou ik er blijer van worden als je gewoon van mijn terrein af ging," zei ze op een koude toon, terwijl ze hem scherp in de gate hielt. "En ik ben niet je prinses," snauwde ze er achteraan, terwijl haar ogen vernauwde.

Ze keek hem met een strak gezicht aan. "Het is niet alsof ik erom gevraagd hebt en dat weet jij," zei ze rustig, voor haar doen rustig, tegen hem. Ze had nooit gevraagd voor een rijk gezin en het boeide haar ook niet zo veel. Ze wilde niet overkomen als een verwend kreng, maar dat wilde niet bepaald lukken, aan Flynn's reactie te merken. Ze keek eventjes verbaast op toen Flynn opeens voorstelde om te gaan wandelen. "Oh uh.. Oké," zei ze, een beetje uit het veld geslagen. Rustig legde ze haar spullen neer, kruiste haar armen op d'r rug en wandelde achter de oudere jongen aan.

Terwijl ze naast hem liep, keek ze hem eventjes verbaast aan toen hij tegen haar sprak. Ze richtte haar licht blauwe ogen op de grond. "Het is niet altijd makkelijk hoor, je vrijheid moeten opgeven voor het hebben van een dak boven je hoofd. Nee dank je," zei ze zachtjes. Ze waren beide een totaal andere kant van het spectrum, maar Claudia zou niet snel toegeven dat ze liever in zijn schoenen zou willen staan, zodat ze tenminste weg kon uit dit landhuis en kon doen wat ze leuk vond, in plaats van de hele tijd iemand te hebben die op je neer keek met alles wat je deed. Ze zuchtte zachtjes en haalde haar schouders op toen Flynn weer sprak. "Het gaat, ik begin te merken dat ik een tijd niets gedaan heb, maar langzaam maar zeker kom ik weer terug op m'n oude niveau," legde ze rustig uit, terwijl ze om zich heen keek naar de tuin, die keurig elke week werd bijgehouden.

Het gesprek viel stil en om eerlijk te zijn, maakte het haar niet zo veel uit. Het beviel haar eigenlijk wel zo, lekker rustig, gewoon wandelen, genieten van het heerlijke weer. Ze keek eventjes omhoog naar de blauwe lucht en vond dat ze van zichzelf haar keurige houding wel eens mocht laten varen. Om de zoveel tijd mocht ze ook wel ontspannen, al was het niet datgene wat ze graag deed. Soms kon ze nog wel eens een work-a-holic zijn als het ging om alles wat ze te regelen had. Voor de verandering liet ze haar houding vallen en liet d'r armen langs haar lichaam vallen. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe ze een glimlach kreeg van Flynn en keek een beetje verbijsterd. "Waarom staar je zo?" vroeg ze, nieuwsgierig, waarbij ze de stilte verbrak.

Claudia snoof toen hij haar weer prinses noemde. Ooit zou ze het gewoon uit hem slaan, dan zou hij niet meer durven om haar zo te noemen zonder zich te bedenken wat voor een pijn ze hem had gedaan. Maar ze viel stil toen ze hoorde wat hij te vertellen had. ".. Oh," zei ze zachtjes, terwijl ze haar licht blauwe ogen op de grond richtte. "Waar ga je heen?" vroeg ze daarna. Hij ging weg... Ze zou alleen achter blijven in een landhuis met personeel. Geen familie, geen vrienden. Het beangstigde haar. Hoe hatelijk ze het ook vond dat hij telkens op haar terrein kwam, Flynn was toch wel datgene dat het dichtste bij een vriend kwam voor haar. En nu zou hij weg gaan...

Ze schrok toen ze opeens een knuffel kreeg en was duidelijk uit het veld geslagen door de plotselinge affectie. Een lichte blos verscheen op haar wangen, terwijl ze onwennig haar armen om zijn middel sloeg. Toen hij achteruit stapte, voelde de lucht kouder om hen heen, terwijl ze afscheid moest nemen van zijn lichaamswarmte. "Ik snap 't," zei ze zachtjes. Ze was er niet blij mee, maar ze snapte zijn probleem. "Misschien kan ik wat regelen bij ons, als je wilt. Kamers genoeg vrij, als je wilt," Holy Arceus, Claudia wat was er met je aan de hand? Waarom deed ze al die moeite om hem bij haar te houden? Ergens had ze altijd gehoopt dat hij weg zou gaan, zodat ze d'r rust terug kon krijgen, maar nu het zo dichtbij was en zo ... waarheid was, vond ze het minder prettig.