The Queen and the peasant [gesloten]

... "Alright, I'll admit it, I'm lost," zuchtte ze zachtjes, terwijl ze om zich heen keek. Ze had toch echt de kaart goed gevolgd, maar op een of andere manier was ze in een met sneeuw overladen plek terecht gekomen. Haar lichtblauwe ogen keken wat verward om zich heen. Niet vaak liet ze haar guard zakken, maar op dit soort momenten wist ze eventjes niet wat ze moest doen. De weg vragen was misschien de beste optie hier. Rustig wandelde ze een bar in en keek eventjes in het rond. De barman zou het beste zijn om de weg aan te vragen, dus liep ze daar naar toe en nam plaats. "Pardon? Ik zoek de weg naar Santalune City," vroeg ze kalm aan de man achter de bar, die de glazen aan het drogen was.

Een rilling liep over haar ruggengraat heen toen ze de bekende stem hoorde en direct schoten haar ogen in de richting van de man naast haar. Een kleine zucht rolde over haar lippen en op het moment dat de barman tegen haar sprak hielt ze haar hand op om stil te leggen. "Helaas weet mijn richtingsgevoel me altijd weer naar het straatschoffie te leiden," reageerde ze op een kalme manier op de vraag die haar gesteld werd. "Waar heb jij het geld vandaan gehaald om naar Kalos te komen?" vroeg ze daarna, terwijl ze niet eens de moeite deed om zich naar hem toe te draaien.

Haar mondhoeken bleven op hun plek terwijl ze luisterde naar de woorden van Flynn. Het was alsof ze herinneringen aan het ophalen waren, al waren het voor beide geen herinneringen die ze graag zouden willen herleven. Toch moest ze eventjes glimlachen om wat de man zei, het was waar, ze was nooit echt ontdooit en dat zou ook niet snel gebeuren. "Geen bedrijf die een arme sloeber en een alcoholist op hun staff list wil hebben," zei ze op een rustige toon, terwijl ze de barman een seintje gaf en om een glas witte wijn vroeg.

Ze wist hem nog steeds het bloed onder de nagels te halen, zo te zien. Iets waar ze zich als kind al zeer om kon vermaken, misschien was ze ondanks haar opvoeding toch gemener dan dat ze vaak liet merken. "Rijk geboren ja, maar dat was voor mij geen zet om niet sinds m'n zestiende al te gaan werken," antwoorden ze rustig, terwijl ze de barman een bedankend knikje gaf en een zip van d'r wijn nam.

"Als je je eens had leren gedragen en niet plotseling je biezen had gepakt en er vandoor was gegaan, had ik je misschien nog eens een plekje aangeboden," zei ze rustig, terwijl ze de wijn in het glas liet rond gaan en haar blik erop focuste. Ze had verwacht familie hier tegen te komen en nieuwe mensen te leren kennen. Alles was beter dan hem hier te vinden. Ze voelde al snel zijn blik branden in haar schouder en met een licht geïrriteerde blik draaide ze zich om, zodat ze hem aan kon kijken. "Familie bezoek," zei ze op een rustige toon.

"Nog altijd even ongelovig, zie ik," zei ze rustig, terwijl ze een slok nam en het half lege glas op tafel terugzetten. Ze keek eventjes rond in de bar, het was rustig, maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat voor de verandering geen sneeuwstorm was buiten. Flynn naast haar bestelde nog een whisky en daarmee was het gesprek een beetje dood viel. Ze besloot het dan ook maar rustig te laten uitbloeden, dan kon ze zo snel mogelijk weer terug naar haar tocht in de richting van Santalune City.

Zowaar waren het geen gemene woorden die uit zijn mond kwamen. Die whisky spoelde hem dus net zo goed de mond als een stuk zeep. Ze glimlachte eventjes en keek naar haar glas wijn. "Een goede twaalf jaar geleden sinds je vertrok," zei ze zachtjes. Ze pakte haar glas op en sloeg de resterende wijn in één keer achterover. "Ik geloof dat jij ook de enige bent aan wie ik ook heb verteld wat er allemaal gebeurd was," vervolgde ze daarna.