{ Gods of Psychic

.Ragya.

Ragya liep met kalme passen richting het gymgebouw. Het was eindelijk tijd geweest om deze eens uit te gaan dagen en te zorgen dat ze weer een badge zou krijgen. Ook zou dit meteen een goede manier zijn haar pokémon sterker te krijgen, en dat was natuurlijk waar ze op uit was. Ze was naar haar weten ook al vrij ver om alle badges van Kalos te hebben. Natuurlijk moest ze deze nog weten te behalen, maar daarna was ze al uit op de laatste. En ze was niet de enige, Hotstuff was er ook al bijna en ze hadden al en afspraak gemaakt de Ice gym samen te doen. Kostte de gymleader ook weer extra renoveringskosten. Want die zouden er zeker komen. Hoe dan ook had ze de laatste dagen genoeg getraind om wat vertrouwen te hebben in haar team. Aldrei was nog altijd haar ace, wat ook te zien was. Sinds kort droeg ze ook haar fire gem rond haar hals, het amberen kristal glansde wanneer de zon er contact mee maakte. Ze hadden het ding nu al een tijdje maar echt gebruikt deden ze het niet. Maar kort geleden had Ragya er een leren band omheen kunnen wikkelen en er zo een dunne halsband van gemaakt. Hij zat stevig rond de nek van de vos, maar was los genoeg om comfortabel te zijn voor het dier. Dit zorgde er ook meteen voor dat je zag dat ze een getrainde pokémon was, want hier waren al enkele misverstanden over geweest. Was ook te begrijpen, het was immers een Ninetales die los liep en haar eigen ding deed, en ook nog niet in een bal ging van diens trainer. Dit moest het idee vast wel duidelijk maken. De roodharige leek er dus ook tevreden mee te zijn terwijl ze de deur open duwde van het gymgebouw, en weer begroet werd in de lobby. Ze knikte even terug en vervolgde haar weg door de gym heen. De meeste trainers die rond liepen bevocht ze met Sleipnir, omdat de hengst in de rest van het gevecht niet mee zou mogen doen. Uiteindelijk kwam ze uit op een teleporteer ding. Ragya was van zichzelf best nuchter aangelegd, ze had dus ook niet opgekeken van de sterren om hun heen en de doorschijnende tegels die onder haar lagen. Maar dit ding zorgde ervoor dat haar gezicht vertrok. Ze had een hekel aan die zooi, ze was teleporteer-ziek. Met tegenzin draaide ze zich om naar een van de trainers die rond hingen in het gymgebouw. “Er is hier zeker geen trap die ik kan nemen..?” Het meisje schudde haar hoofd en benadrukte dat ze echt naar het platform toe moest. Met een humeurig gezicht nam ze dus de teleporteerroute en eindigde ergens op een nieuw gebied. Dit ging zo enkele tijden door tot ze het gevoel kreeg dat ze hier de ruimte in ging kotsen. Dat was ook een optie leek haar. Gelukkig kon ze het inhouden toen ze zag dat hier Olympia stond. Nog altijd met een groen gezicht liep ze naar de vrouw toe. “Ik ben Olympia, leader van de Psycic gym. Ik neem aan dat je hier bent om me uit te dagen?” Klonk er met een vloeiende en wat rollende stem. Ragya had echter het gevoel dat als ze haar mond open deed het niet goed zou komen. Dus ze reageerde met een botte; “Ragya, aangenaam, ja” En ging hierna naar haar plek toe om op het opstapje wat bij te komen. Na een tijdje had ze zichzelf herpakt en bij een gerapen, waarna ze riep dat ze er klaar voor was. Olympia fronste eventjes maar leek toen vrede te vinden met het feit dat ze hier gingen vechten.

En het was al weer tijd voor het eerste gevecht. De roodharige wist dat deze gym gebruik maakte van het Psychic type, wat met haar team zeker mooi uit zou komen. Ze was immers een dark en fire trainer, dus echt een nadeel had ze niet. In tegendeel, Huginn en Fenrir zouden het hier al helemaal goed kunnen doen. Ze had er dus ook zin in gekregen om eens die leden aan het werk te laten. Alles zou dus voor de verandering een andere volgorde krijgen, wat de vos naast haar zeker wist en alles behalve leuk bleek te vinden. De Ninetales stond naast haar te mokken en keek star voor zich uit. Nu was dit niet zo verschillend van haar normale humeur, dus het viel nauwelijks op. Voor iedere pokémon van de gymleader wist ze er wel iemand aan te koppelen. Dit zorgde er wel voor dat deze keer iemand van haar team niet aan bod zou komen, maar ze wist zeker dat ze deze weer terug op goede voet kon krijgen als ze wat appelkoeken voor deze kocht. Goed, klaar met ratelen? De Gymleader keek haar aan en maakte een beweging met haar cape, die aan de binnen kant het idee gaf van sterren. Heel fancy hoor. "A ritual to decide your fate and future. The battle begins!" Sprak ze op harde en fanatieke stem naar haar toe, waarna ze ergens een pokébal vandaan toverde. Waar had ze dat ding gelaten? Het was niet dat er echt zakken zaten in dat strakke pakje. Bij nader inzien, misschien wou ze het niet eens weten. De bal werd opgegooid en met het bekende knikje kwam er Inkay uit. Deze zweefde in de lucht en keek opgewekt rond, opzoek naar zijn tegenstander. De roodharige keek opzij naar haar vos. “Neem jij deze op je?” Vroeg ze aan Aldrei, die ook de andere pokémon aan het bekijken was. Hierna stond ze op, rekte zich uit en bromde instemmend terug. Hierna liep ze met haar sierlijke passen naar voren en ging klaar staan voor het gevecht, iets door haar poten gegaan zodat ze meteen naar voren of opzij kon. De scheids die op een verhoging stond van hetzelfde doorkijkbare spul als de rest van de gym, keek hun beiden vragend aan. Beiden knikte en hierbij begon het gevecht. Olympia was de eerste om te reageren “Slash” Pardon? Ze begreep dat het gevecht begonnen was maar please, dit was ook snel zeg. Gelukkig was de vos voorbereid en nog voor de inktvis op een verassende snelheid naar voren schoot sprong deze al opzij. De beweging was soepel en gericht geweest. Aldrei begon beter te worden in zulke gymgevechten, je zag dat ze nu begreep wat ze moest doen in tegen stelling tot de eerste gevechten die ze nu deden. Daarbij kon het ook al helpen dat ze level wijze er zo boven zat, een beetje ego strelen kon nooit kwaad. De blauw met roze tegenstander had zich onderhand al weer klaar gemaakt en herpakt. Maar nu sprak de roodharige al op, die begreep dat haar reacties hier snel op moesten zijn. “Confuse Ray” De Ninetales maakte een geluidje om te laten weten dat ze het had gehoord, waarna ze nogmaals uitweek voor een nieuwe Slash. Zodra ze buiten bereik was van de tegenstander liet ze haar ogen rood oplichten. Samen met deze gloed kwam er een straal van de aanval uit de vos, die rechtstreeks naar de ander schoot. Hoewel deze een poging deed om te ontwijken lukte het net niet, de Confuse Ray raakte de ander hard en genadeloos, waardoor deze even achteruit week om bij te komen. Je zag gewoon dat deze stond de duizelen en hoewel er een aanval van hem werd gevraagd was hij te veel bezig met stabiel te worden om hier naar te luisteren. “Flamethrower” sprak de trainer weer op. Het was vreemd om meteen te beginnen met de vos, aangezien ze deze normaal tot het einde bewaarde. Ze was immers de sterkste en hierbij ook haar ace, iets wat mooi uitkwam met de sterkere pokémon van de tegenstander bij het einde van het gevecht. Maar omdat haar andere pokémon zo’n groot voordeel hadden moesten ze het maar even zo doen, en hoewel het heel wat overtuigen en goedmaken kostte snapte deze ook dat dit het beste plan was. Toch reageerde de ander haar kleine agressie hierom mooi af op de arme inktvis, die het allemaal te voorduren kreeg. Nu dus ook, de Ninetales sprong wat naar voren en opende haar muil, waar je meteen achteraan haar keel de aanval zag opborrelen. Het vuurde bouwde zich even op waarna het in sterke en stevige straal vuur naar de tegenstander toe gericht werd. Deze was nog altijd bezig geweest met bijkomen, waardoor die het niet voor elkaar kreeg te ontwijken. Olympia bleek echter niet vanplan te zijn zomaar op te geven, want ze keek niet om naar de tegenslag en sprak weer op; “Psywave en Reflect” De Inkay schudde zijn kop om weer helder te worden en met duidelijke moeite leek hij zijn doel te kunnen vinden. En hoewel hij nog dubbel zou kijken bereidde hij gewoon de aanval voor. Met een redelijke kracht kwam de Psywave op Aldrei af. Deze sprong net zoals de vorige keren opzij, maar daar had de dark type al rekening mee gehouden. Deze had zijn aanval iets opzij gericht, waardoor de vos recht in de straal terecht kwam. Wat verbaast door de plotselinge aanval kwam ze nog op haar poten terecht. Haar pels stond lichtelijk overeind waar ze was geraakt maar op de schrik na leek er weinig blijvende schade te zijn. Ze gromde even en draaide zich op dreigende wijze weer om naar de Sushi. Deze liet zijn ogen paars oplichten en bouwde een scherm op om de volgende aanvallen tegen te gaan. “Captivate en Fire Blast” Aldrei keek hierdoor even achterom,  met als ze het zou kunnen haar wenkbrauw opgetrokken. Die eerste aanval? Meende haar trainer die nou? Maar die stond er vrij onschuldig bij te kijken en met een zucht zette ze haar goede gezicht op. Dit betekende eens niet alsof ze eraan dacht je nek om te draaien. Rustig liep ze op de ander af, die zich al klaar maakte voor een aanval in haar gezicht te richten. Nog voor hij helemaal klaar was kwam de Ninetales al dichterbij, waarna ze haar lichaam even tegen de Inkay aanduwde en met haar staarten langs hem heen vleide. Het zeedier leek hier zo door verbaast te zijn dat hij zijn aanval even liet voor wat het was en bijna afwachtend naar de vos keek. Deze besloot echter dat haar taak gedaan was en ging over naar de volgende. Haar blik werd weer hard en ze sprong omhoog, waarbij ze een vuurbal richting de Inkay stuurde en zo weer afstand maakte tussen hun in. De vuurbal raakte zowel de pokémon als de vreemde omgeving. De ondergrond leek echter vuurpoef te zijn en reflecteerde de aanval weer gewoon, zodat deze niet aan stukken kwam. Zich verraden voelend luisterde de pokémon weer naar zijn volgende aanval, die een Superpower was. Met een onverstelbare kracht en doorzettingsvermogen kwam het beest op de hare af en raakte deze hard. Even leek het erop dat de Ninetales over de rand zou werden gegooid, de sterrenhoop in, maar zodra ze aan de rand kwam botste ze ergens tegen op. De plek waar ze tegen aan kwam lichtte even op, een scherm. Aldrei kwam weer op de grond en duwde zich meteen weer op haar poten. “Solar Beam” Sprak Ragya meteen, er ook geen tijd over heen te laten komen. Olympia had al laten zien dat haar reactievermogen enorm snel was. De Ninetales grauwde, opende haar muil en vuurde een straal van groen/gelig licht op de tegenstander af. Het was een sterke aanval en ze was nu eenmaal niet bang die te gebruiken. Zelfs na de aanval ging het gegrom nog door terwijl ze haar oren in haar nek had gelegd en zo dichterbij kwam. De Inkay leek al moe te worden van het zeer oneerlijke gevecht, toch was deze vastberaden door te gaan tot het einde. Hij gaf zichzelf niet eens de tijd bij te komen of hij kwam al weer naar voren. Eenmaal bij Aldrei raakte hij haar met een Night Slash. De vos wou terug aanvallen maar het ding was gewoon te klein en te snel. Want voor ze het doorhad stond die al weer achter haar en gebruikte een Psycho Cut. Zonder ook maar een moment naar achteren te gaan gebruikte hij weer een Slash en wisselende dit alles weer af door haar poten te raken met een Night Slash. Gefrustreerd worden probeerde de vos de ander te raken, maar ze stonden gewoon te dicht op elkaar. “Inferno” sprak de trainer hierna scherp. Dit hoefde ze niet twee keer te zeggen. De Ninetales liet haar grauw overgaan in een oplaaiing van vuur. Het danste even om haar heen waarna het in een flinke kracht de hele ruimte bedekte in vlammen. Toen het de kant van Ragya op kwam maakte ze zich al klaar om het af te weren, maar zodra het in haar buurt kwam zag dezelfde kleuren weer van het lichtscherm dat zorgde dat ze niet geraakt werden. Bij Olympia leek hetzelfde te gebeuren, want door de vlammen heen zag ze de paarse gloed. Interessant. “Dark Pulse” Riep de roodharige nog voor het vuur was weggetrokken. De aanval was niet eens te zien, want in tegenstelling tot het harde licht van de vlammen die nu de ruimte vulde, was deze gemaakt van een donkere bal. De gouden pokémon vuurde hem af naar de rug van de tegenstander, zodat deze naar voren werd geduwd en even op de grond terecht kwam. Met zichtbare moeite kwam deze weer omhoog en keek een stuk minder vrolijk naar de tegenstander. Bedreigend hoor. Weer diens sterkste aanval gebruikend kwam hij met een Superpower op Aldrei af. Deze wou wel opzij gaan, maar de aanval leek niet te ontwijken te zijn. De Ninetales werd de lucht in geworpen en kwam hard terecht op de grond. Ze moest het zeker gevoeld hebben, maar zo makkelijk gaf de vuur pokémon niet toe. Deze liet haar ogen oplichtten en maakte zich klaar voor de laatste aanval. Aldrei wist dat ze er nog maar een nodig had om de ander af te maken. “Flamethrower en dan Fire Blast” Een klein beetje overkill kon nooit kwaad. Gewoon een subtiele aanval erbij, om het helemaal af te maken. De vos kwam nu ook dichterbij en liet het bekende vuur weer opbranden in haar lichaam. Toen ze er genoeg van had werd het weer op de tegenstander afgevuurd en dwong deze naar achteren, richting een van de hoeken. De vlammen moesten zeker pijn doen, het kon niet anders. Maar Aldrei keek hier niet naar, ze kwam er immers net lekekr in. Weer bereidde ze zich voor en vuurde toen de krachtige Fire Blast op de ander af. Aangezien de Inkay in de hoek terecht was gekomen kon hij geen kant meer op. De aanval omringde de ander helemaal en beiden trainers wisten het antwoord al voordat het vuur weggetrokken was. Aldrei liep weer terug naar het midden van het veld en hielt haal blik rustig op de tegenstander. Zodra het vuur weer wegging was de verslagen pokémon te zien. Tevreden hief de Ninetales haar kop en keek wat uitdagend naar de gymleader. Terwijl de scheids nog een keer herhaalde dat dit gevecht gewonnen was door hun liep Olympia wat naar voren, bedankte haar pokémon met wat dure woorden en liet deze toen terugkeren. Hierna knikte ze even richting de jonge trainer, om deze te feliciteren met het goede gevecht. Het eerste gevecht was vaak even afwachten of de tegenstander hun wel aankonden, en het was nu duidelijk dat ze hier het hele gevecht zouden gaan afmaken. Ragya grijnsde even om deze gedachte. Nu waren ze er eenmaal. Maar goed, haar blik gleed weer naar de gymleader die haar pokébal al had verwisseld. Damnit, nu wist ze nog niet waar ze die dingen liet.

{ Attack:
1x Confuse Ray
2x Flamethrower
1x Captivate
2x Fire Blast
1x Solar Beam
1x Inferno

De tegenstander hielt nu haar volgende bal omhoog en keek haar vragend aan. De roodharige maakte een gebaar dat deze even moest wachten en keek toen naar de gouden vos. Met een kort gebaar wenkte ze het dier dat met tegenzin naar haar toe liep. Met een zwiepende beweging van enkele van haar staarten ging ze dus voor haar staan en keek diens trainer verwachtingsvol aan. “Weet je het zeker?” Vroeg ze enkel. Ze had wel begrepen dat het dier de volgende ronde ook wou doen, de vos was gewoon niet terug gekomen en was zelfverzekerd blijven staan. Toegeven moest de vos het ook best aankunnen, ze was niet de zwakste en het vorige gevecht had wel mee gevallen als je keek van moeilijkheid. Ze waren wel erger gewend ondertussen. Daarbij zou het alleen maar beter zijn als Aldrei dit nu ook zou kunnen afhandelen, ze konden de levels wel gebruiken. De gouden pokémon keek haar dus ook simpel aan met haar amberen ogen en knikte. Ragya glimlachte even toegeeflijk, ze kon geen nee zeggen tegen haar partner. Als zij zei dat ze het kon, geloofde ze die. Als het echt te erg werd konden ze altijd nog wisselen, maar zou niet nodig hoeven te zijn. Uiteindelijk knikte de trainer dus ook. “Ga maar klaar staan” Sprak ze richting de fire type, die even terug blafte en zich toen omdraaide. Het duurde niet lang voor de vos weer klaar stond voor het volgende gevecht, haar blik op de gymleader gericht. Deze hief haar hand met hierin een pokébal, zei nog wat inspirerend en liet Ragya afvragen of die vrouw niet veel te veel tijd doorbracht op Tumblr. Ze moest immers ergens die onzin vandaan halen. Hoe dan ook werd het ding opgegooid en stond daar al snel een Meowstic op het veld. Deze prulde wat aan de vacht rond haar nek en keek toen wat afwachtend naar de Ninetales, alsof ze vroeg of deze nu eindelijk klaar was te gaan vechten. Dit lokte een grom en giftige blik uit, waardoor het konijnachtige wezen eek soort grinnikend geluid maakte. De scheids verklaar dat ze verder gingen en meteen begon de trainster met de eerste aanval. “Will-O-Wisp en Hex” De gouden vos liet haar ogen oplichten waarna er kleine vlammetjes ontstonden tussen haar staarten, die ze lichtelijk gespreid had. De heldere witte vlammetjes danste hun weg naar de Psychic type en bleven aan haar plakken. Wat in pijn vertrokken probeerde ze de dingen van haar af te krijgen, maar de lichtjes werkte niet mee. Nee, deze bleven zonder geklaag zitten en leken soms bijna te doven, om dan weer op een ritmische manier op te laaien. De Meowstic bleek echter wel wat gewend te zijn en vervrouwde zich eigen, jammer genoeg was dit al te laat. Want Aldrei had nog een aanval die hierop aansloot, want haar ogen kregen kort een rode kleur terwijl de witte vlammetjes dezelfde rode kleur te pakken kregen. Het was niet een natuurlijke vuurkleur, het leek een donkerrood en het neeg al naar een paars toe. Hoe dan ook deed het spul zijn werk, want de Hex richtte zeker wat schade aan bij de tegenstander. Maar Olympia had ook wat van zulke aanvallen in haar arsenaal zitten, want ze riep als snel dat haar pokémon een confusion uit moest voeren. Hoewel er niks op het veld te zien was, kon je merken dat er iets gebeurde door de reactie van de vos. De gouden pokémon week wat naar achteren en kneep haar ogen samen, om hierna gefrustreerd te grommen door haar gedachtes die wazig waren geworden. Aldrei leek even dubbel te zien, maar ze vertikte het om zomaar te stoppen om bij te komen. Voor doelgerichtte dingen zou ze maar niet moeten vragen, dat zou absoluut niks worden op deze manier. Even twijfelde wat ze nu zou moeten doen nu de Ninetales daar wat stond te duizelen. Uiteindelijk vond ze een aanval die algemeen genoeg moest zijn om nog te kunnen raken ook. “Inferno” Zei ze enkel, maar dat was wel genoeg voor het dier om te begrijpen. Met enige moeite om overeind te blijven staan leek ze zichzelf zo op te laden voor de aanval, ze leek de warmte al uit te stralen en de grond onder haar poten leek te rimpelen. Gelukkig waren die dingen vuurproef, want anders hadden ze nogal een probleem gehad. Eenmaal klaar voor de aanval richtte de vos haar blik op naar het konijn en met een luide grauw liet ze de aanval ontsnappen om alles op te slokken in de vlammen. Jammer genoeg was de aanval even snel weg als het was gekomen, want de vlammen trokken als snel weg waardoor ze de rest weer konden zien. Het konijn rende hierna naar voren en liet een verschrikkelijk geluid los dankzij de Disarming voice die ze uitvoerde. Zelfs nu Ragya nog beschermd was door het krachtveld dat om de arena heen zat merkte ze nog dat haar oren even popte. Ze kon nagaan hoe irritant dit moest zijn voor Aldrei. De fire type kon inderdaad niet ontwijken, en moest de aanval maar gewoon doorkomen. Want ondanks dat ze haar oren naar achteren had geduwt leek het er wel op dat dit haar wat helderder maakte. Ze keek dus ook knipperend op en gromde weer iets. De tegenstander viel al aan met een Psychic, weer een aanval die je vrijwel niet kon zien. Al had deze aanval wel een soort rimpeling van kleur door zich heen zitten, was het niet te ontwijken. “Fire Blast” sprak Ragya weer op, in een poging de aanval zo deels tegen te houden. Jammer genoeg mistte ze net dat moment, want de aanval had Aldrei al geraakt voor ze klaar was de hare af te vuren. Dit betekende in ieder geval wel dat de aanval ten volste op de tegenstander kwam. Beiden tegenpolen waren nu redelijk op dreef gekomen en zaten helemaal in het gevecht. Vos tegen konijn leek nog een mooie battle te worden. “Dark Pulse” Sprak de roodharige naar haar pokémon toe, wetend dat dit flink wat schade op zou leveren. Maar de Meowstick rende nu al richting haar tegenstander op, met een Sucker Punch de aanval van de ander tegenhoudend. Aldrei kreeg een redelijke klap tegen haar wang aan, en hierna nog een recht op haar kop. Grauwend beukte deze naar voren om wat ruimte terug te krijgen. Hierna vuurde ze uit zichzelf al een Flamethrower af, geen zin hebbend te wachten en die tegenstander nog een seconde langer voor haar snuit te hebben staan. Snel sprong deze naar achteren en zette een Lightscreen op, zodat een deel van de aanval bedoezeld zou worden. Lang bleef ze hier niet achter staan, want ze hupte opzij en vuurde een Psyshock af, zo de Ninetales wat naar achteren dwingen met de terugslag. Aldrei “Dark Pulse” Sprak ze nogmaals, nog steeds die damage willen zien bij de ander. De Ninetales liet zich dat niet twee keer zeggen en opende haar muil weer, waar een donkere hoop van energie zich begon op te stapelen in haar keel. Uiteindelijk leek het ding niet meer in haar mond te passen, waarna ze het afvuurde en zo de Meowstick hard te raken. Maar ze was nog niet klaar, nee nog helemaal niet zelfs. Je kon het erop houden dat deze het een beetje zat was en het niet waardeerde dat haar aanval was afgekapt. De vos rende soepel naar voren, nu de aanval sneller opladend en eenmaal in de buurt van het konijn vuurde ze deze zonder genade op de ander af. De kracht zorgde ervoor dat beiden een kleine knock back kregen, al landde ze nog beiden netjes op hun poten. Het was zeker een gevecht met flink wat actie en weinig trucjes. Het konijn duwde haar oren naar achteren en rende weer vooruit, om haar heen kwamen de rimpelingen in de lucht weer van de Psychic aanval. De kleuren reflecteerde lichtjes in de bijna doorkijkbare ondergrond. Het leek een beetje alsof iemand regenboog stof had gespannen en gaf een vreemd effect. Gelukkig was haar pokémon hierdoor niet onder de indruk, want deze probeerde het nog te ontwijken, al bleek dit tevergeefs te zijn. Aldrei werd weer geraakt en schudde haar kop om haar focus weer terug te krijgen. Dit kon gewoon niet aangenaam zijn voor de vos, dat was makkelijk in te schatten. Toch wou Aldrei laten zien dat ze sterker was. Want de aanvallen van de ander mochten dan wel met redelijke kracht naar haar toe komen. Daarbij was dit een gympokémon, ze waren het gewend om te vechten tegen flink wat sterke tegenstanders en deze vaak ook te verslaan. Het was gewoon hun werk. Toch had de vos het voordeel in level en doorzettingsvermogen. Want deze zou echt niet verliezen van een klein konijntje. Het was ook al te zien dat beiden pokémon moe begonnen te worden, en dit was helemaal niet erg. Aldrei had er al een gevecht op zitten en het was te zeggen dat ze hierdoor wel wakkerder was, maar ook een tol kreeg op haar conditie. Ze was natuurlijk wel wat gewent met steeds naast haar trainer buiten lopen, maar ze zou liegen als ze zou zeggen dat haar ademhaling nu niet iets dieper was geworden. Aan de andere kant had de Meowstic hetzelfde, deze had al redelijk wat aanvallen moeten voorduren en het leek erop dat het einde er al snel aan zou komen. Er was immers maar een bepaalde tijd hoelang je het vol kon houden tegen de aanvallen van de tegenstander. Misschien nog een paar goede aanvallen met flink wat kracht erbij en deze lag neer. Dit zorgde ervoor dat er een fanatieke blik in de ogen van de trainer kwam. Ze gingen lekker zo, ze mocht het wel. De roodharige had het ook niet kunnen laten dat krachtveld uit te testen dat voor had opgesteld stond. Het leek erop dat ze er gewoon doorheen kon, maar dat de aanvallen er gewoon niet uit kwamen. Ze vond het heel interessant. Echter had ze ook nog een gevecht waar ze op moest letten, en in die korte adempauze had ze al besloten welke aanval de volgende zou worden. “Inferno, laad daarna de volgende aanval al op” Aldrei stapte naar voren en grauwde naar de ander, haar oren naar achteren geduwt en haar blik fel. Deze kreeg weer de bekende gloed terwijl er weer een bal van warmte en vuur om haar heen kwam. De vlammen speelden rond haar poten en laaide steeds meer en wilder op. Eenmaal alles sterk genoeg vuurde ze de aanval af, om niet eens meer te letten op de reactie van de ander. De Ninetales opende meteen haar muil weer en vulde deze weer met vuur, genoeg voor een mooie aanval. Ragya kon niet zien hoe het met de pokémons ging dankzij de vlammen, maar ze ging er vanuit dat beiden nog zouden staan voor de volgende aanval. “Fire Blast, maak het af” Die laatste woorden zorgde ervoor dat Aldrei nog meer krecht in de aanval gooide en deze bruut afvuurde in de lucht. Je hoorde een harde klap en meer vuur zorgde er nu voor dat het zicht weer verdween. Ongeduldig wachtte ze af tot deze weg zou trekken. En na een moment gewacht te hebben was er weer een beeld te zien. Aldrei stond trots te kijken naar haar tegenstander, die nog een poging deed omhoog te komen en uiteindelijk met een doffe tok weer op de grond terecht kwam. De scheids floot weer en kondigde aan dat deze ronde was afgelopen, en ze deze in hun zak hadden. Olympia sprak weer wat maar ze luisterde al niet meer. Hierna liet de paarsharige haar pokémon terug keren, terwijl Aldrei op lome pas weer terug liep naar haar plek naast de trainer. De Ninetales keek tevreden uit haar ogen terwijl ze de korte afstand aflegde en uiteindelijk met een plof ging zitten naast Ragya. Deze ging even door haar knieën en woelde wat door de langere vacht van haar partner. “Rest, misschien hebben we je later nog nodig” Met enig geklaag bromde de Ninetales wat, om daarna te gaan liggen en haar ogen te sluiten. Het duurde niet lang voor een dunne gloed om haar heen kwam en ze leek al te helen. Tevreden knikte Ragya wat in zichzelf en stond weer op, om klaar te staan voor het volgende gevecht. Nog drie te gaan.

{ Attacks:
1x Wil-O-Wisp
1x Hex
2x Inferno
2x Fire Blast
1x Flamethrower
2x Dark Pulse

Olympia had ook haar pokémon terug laten keren en leek wat tegen de bal te zeggen voor ze hem achter haar rug liet verdwijnen. Ragya ging gewoon weer verder met het afvragen waar ze die dingen liet. Kontzakken? Die zouden dan wel heel groot moeten zijn voor 5 ballen, of verstopte ze die in haar cape? Zou best kunnen, een cape leek haar immers niet iets dat je zomaar zonder nut zou dragen. Al was Olympia wel iemand ze aan zou zien om zulke slechte kleding te dragen. Gewoon met cape de supermarkt in gaan ofzo. Hoe zou haar kledingkast eruit zien? De rest ervan dan. Want in ieder foldertje of informatieblaadje zag je die gymleaders in vrijwel dezelfde outfit. Hadden ze die altijd aan of hadden ze gewoon heel veel van dezelfde kleren? Leek een beetje triest. Maar toegeven kon ze de ander ook niet voor zich zien in een joggingspakje. Misschien gewoon een joggenssuit met cape eraan. Dat zou ze nog best kunnen geloven. Op deze vrijwel nutteloze gedachtegang na ging alles goed hoor. Uiteindelijl zou ze er wel achter komen. For science. Ondertussen leek Olympia al een nieuwe pokébal in haar handen te hebben, en ze wachtte af tot Ragya ook klaar was voor het volgende gevecht. De roodharige keek nog even opzij naar Aldrei, die nog bezig was zichzelf te fixen. Een nadeel van een pokémon hebben die nooit in haar bal ging was zulke situaties. Eigenlijk heelde de vos zichzelf alleen door middel van haar Rest aanval en medicijn als ze die toevallig bij zich hadden. Vaak waren ze echter afhankelijk van Rest, ze kon het dus ook niet veroorloven dat de ander eens helemaal bewusteloos zou raken. Het was al enkele keren gebeurd en dat kostte vaak meer tijd en moeite dan dat ze lief had. Maar het was ook haar schuld dat ze het zo geregeld had met haar partner pokémon. Het was nooit anders geweest tussen hun twee. Ze zuchtte even en greep nu ook naar de volgende pokébal aan haar riem. Het koude oppervlak voelde vertrouwd in haar hand terwijl ze het ding opgooide. Tegenover haar deed de paarsharige hetzelfde. Degene van de gymleader klapte open en met een redelijke tok kwam er een Slowking neer op de grond. Deze trok zijn kraag even recht en vouwde zijn armen/poten achter zijn rug. Het ding had een beheerste en intelligente uitdrukking op zijn kop staan. Ook haar eigen bal leek nu te openen en al snel stond er een jonge Luxio. De puber schudde even zijn manen uit en liet een klein brulletje horen. De kat was een totale tegenpool van wat de ander uitstraalde. Nathan zat juist in de periode dat hij alles tegen ging werken en enorm koppig was. Gelukkig had de roodharige hem al sinds hij een ei was, waardoor hij nog enig respect voor haar had en vrij goed kon luisteren. Natuurlijk moest hij af en toe moeilijk gaan doen om het moeilijk doen, maar dat overleefde ze nog wel. Zolang hij het de tegenstander ook maar moeilijk genoeg ging maken. Nu stond Nathan dus met zijn borst vooruit de ander koppig aan te kijken. De Slowking probeerde er nog het beste van te maken en maakte een beleefde buiging als begroeting. Wow, dat ding zou het vast geweldig vinden met Huginn. Al had ze het idee dat ze elkaar gewoon bezig zouden houden met goede manieren en er geen vechten meer aan toe kwam. Ragya knikte nu naar de ander en de scheids. Na hetzelfde riedeltje konden ze weer beginnen. “Thunder wave” Begon ze tegen de kat. Deze liet zichzelf weer opladen met energie, waardoor de gele ringen rond diens poten licht begonnen te geven evengoed als zijn ogen en de ster aan zijn staart. Tussen zijn manen door kwamen wat vonkjes die duidelijk maakte dat hij klaar was om aan te vallen. Hierna sprong hij dus naar voren en liet de energie los. De elektriciteit rolde over de grond heen en raakte zo uiteindelijk de Slowking. Deze waardeerde het niet en had het nog geprobeerd te ontwijken, maar ondanks dat hij geraakt was probeerde hij er weinig van te laten zien. Nee, de roze pokémon rechtte zijn rug weer. Het kristal in de kroonachtige constructie begon licht te geven. Een straal van licht ontstond er uiteindelijk uit en werd op de jonge kater gericht. Deze rende verstandelijk opzij en kon zo enkele van de afgevuurde stralen ontwijken. De slowking was jammer genoeg slimmer dan in dat trucje te vallen en vuurde toen gewoon wat verder vooruit, waardoor Nathan recht in de straal sprong en tegen het krachtveld werd geworpen. Ragya gaf beiden pokémon weinig kans bij te komen, want haar stem werd weer verheven. “Charge en dan Thunder Fang” Dit zorgde ervoor dat de katachtige zich weer overeind hief en energie begon op te bouwen. De ander wou echter niet wachten op het moment dat hij geraakt zou worden voor de volgende aanval, waardoor hij simpelweg een straal water in de vorm van een water beam in Nathan zijn gezicht afvuurde. Deze maakte een sissend geluid terug en zette zijn haren wat omhoog, meer uit principe dan door wat anders. Gelukkig had hij nu redelijk wat energie opgeslagen in zijn lichaam. Waardoor hij naar voren schoot voor de tweede aanval. Met snelle passen kwam hij nu op de ander af en gooide deze met een klap op de grond. Met een scherpe hap klemde deze zijn kaken vast en liet de energie die hij opgebouwd had nu loskomen in de ander. De schok raakte de Slowking hard, maar hij werkte zichzelf los door Nathan hard te raken met een Zen Headbutt. De kopstoot zorgde voor een jammerend geluid terwijl deze naar achteren week. Urgh. Harde klap. De Luxio schudde zijn pels uit en keek de ander scherp aan. Kopstoten werden dus niet gewaardeed, leuk om te weten. “Wild Charge” Sprak de trainster weer op. Ragya hielt zich tijdens gevechten vrij op de achtergrond, ze was niet het type trainer dat zelfs begon te schreeuwen dat je pokémon moest ontwijken. Want kom aan, welke domme pokémon blijft staan als de ander aanvalt? Geen een. Simpel als dat. Het was gewoon makkelijker voor beiden dat ze zich appart op het gevecht richtte en dankzij de training werd duidelijk wat de roodharige van haar team verwachtte bij welk commando. Bij de Wild Charge was het dus zo dat Nathan eerst een zwakke plek moest zoeken en dan pas de ander moest gaan raken. Konk simpel genoeg of niet dan? De kater begon dus ook met een flinke snelheid rond de ander heen te rennen tot hij een goede en lege plek vond. Op dat moment sprintte hij met flink wat kracht naar voren en raakte de ander met een grote klap van elektriciteit. De Slowpoke raakte de grond een eindje verderop en leek dankzij de schok en paralyze niet omhoog te kunnen komen om meteen te reageren. “Bite” Ragya pakte hier meteen haar kans voor. No way dat ze netjes ging wachten tot de ander weer herpakt was. Nathan rende weer naar de ander toe en beet nogmaals hard door. Deze keer zonder onnodige energie. Plots begon de kat op te lichten, zijn kaken nog altijd rond de ander gesloten. Het wit kroop vanaf zijn poten omhoog en binnen mum van tijd was hij helemaal fancy aan het gloeien. De trainer keek tevreden en grijnsde lichtjes. Eindelijk evolueerde dat beest. Hij had echt op zich laten wachten. Iedere keer trouwens, ze had al een paar maanden het ei moeten meesleuren, het werd echt tijd dat ze er eens wat voor terug kreeg. De witte gloed groeide een flink stuk. De zwarte pels was weer uitgegroeid tot een flinke vacht en hij leek eindelijk op iets bedreigends en intimiderend. Met een brul liet Nathan de ander nu los en wierp hem een eindje weg, zo zijn nieuwe grootte en kracht uittestend. Het wit knalde van hem af en daar stond nu een fatsoenlijke Luxray. Nathan bekeek zichzelf even tevreden en zwiepte kort met zijn staart. De kat hief nu zijn kop en wachtte op de volgende opdracht. Even goed in de mood om de nieuwe kracht uit te testen ging Ragya hierop in. “Discharge” Sprak ze naar haar pokémon toe. Deze keer lichtte er drie ringen op rond zijn poten, en gaf hij een flinke aanval richting de ander. De Slowking werd weer naar achteren gedwongen en het was zichtbaar dat hij nu ook aan het eind van het gevecht kwam. Het waren immers flink wat sterke aanvallen geweest tegen een minder type. Deze rechtte zichzelf alsnog en luisterde naar de gymleader, die riep dat hij een Psychic moest doen. Weer lichtte de kroon op, maar er was geen aanval te zien. Enkel de reactie van haar eigen kat die naar achteren wankelde even even uit zijn heldenpositie kwam. De kater zuchtte even diep en hief toen zijn kop weer, duidelijk minder energiek dan dat hij misschien had gewild. Voor Nathan was het ook een flink iets geweest, vechten en nog evolueren ook. Maar dit zouden ze winnen en het zou al bijna gebeuren ook. “Crunch” Sprak ze naar de ander, en wederom kwam de Luxray in beweging. Met zware en sterke passen rende hij naar voren en gaf de ander een klap tegen diens flank, zodat hij de ruimte zou krijgen om te bijten op iets anders dan alleen een kroon. Maar de Slowking hielt zich nog overeind en gaf een stevige zen Headbutt tegen de borst van de kater. Weer werd Nathan naar achteren gedwongen, al was dat niet al te ver gezocht met zo’n klap. De kat schoof nog een eindje door naar achteren maar wist uiteindelijk zijn klauwen in de ondergrond te kunnen zetten, om zich weer tot stilstand te krijgen. “Wild Charge, maak het af” En dat deed de electric type. Hij zette zich weer af en sprintte met stevige passen richting de ander, zijn tred zwaar en sterk. Energie begon om hem heen te vonken en schoot af en toe uit zijn veld dat hij onder controle had, waardoor het krachtveld er soms een moest opvangen. Eenmaal de afstand overbrucht raakte hij de tegenstander met alles wat hij in zich had en wierp deze zo naar achteren. De Slowking kwam tegen het veld aan en bleef hier uiteindelijk liggen. De scheids telde af en kondigde aan dat ze weer door konden naar de volgende ronde. Olympia keek nu weer richting Ragya met een net knikje. Ze stuurde haar pokémon terug vanaf haar huidige plaats en sprak iets tegen de bal, om die daarna weer te laten verdwijnen in de magische ruimte tussen haar cape en lichaam. Ragya riep Nathan ook terug, die met grofe passen naar haar toe kwam lopen en uiteindelijk voor haar tot stilstand kwam.  Het beest was nu een flink stuk groter en kwam al tot haar borst, als hij zijn kop hief zou hij zelfs nog boven haar uitsteken. Tevreden met de verandering liet ze haar hand even door diens manen heen glijden en gaf hem en klopje op zijn schouder. De kat maakte even een spinnend geluidje en drukte zijn kop tegen haar aan, waardoor ze bijna achterover viel. “Who, dude, goed gedaan maar laat me even staan” Nathan keek haar even aan, maar wou hierna weer gewoon verder gaan met zijn actie. Waren alle katten zo of was de hare gewoon bijzonder? Hoe dan ook pakte ze diens bal er weer bij en liet hem terug keren. Ze hing Nathan weer terug op zijn plaats en keek even naar de tegenstander tegenover haar. Olympia zei weer wat inspirerende woorden waarna ze een nieuwe pokéball tevoorschijn toverde. Misschien had het iets te doen met haar type, met psycic kon je vast wel wat leuke dingen doen. Of het verdwijnen en verschijnen van dingen in ieder geval mooi faken. Haar aandacht ging nu weer naar degene naast haar. Aldrei werd onderhand ook wakker en duwde zichzelf weer overeind naar een zittende positie. De glans die om haar heen was gekomen trok weer weg en helderder als hiervoor keek de vos nu weer omhoog. “Hoe was je schoonheidsslaapje?” Vroeg Ragya wat pesterig naar diens partner. Deze gromde iets terug, wat de trainer wel kon vertalen naar wat gescheld. Hehe. Ze mocht de vos dan niet verstaan zoals sommige pokémon echt met hun mens konden praten, maar ze zaten nu al zo lang bij elkaar dat ze wist wat er bedoeld werd. Het scheelde zeker op de meeste momenten. Hoe dan ook hadden ze hier een gymgevecht om te winnen.

{ Attacks:
1x Thunder wave
1x Charge
1x Thunder Fang
2x Wild Charge
1x Bite
1x Discharge
1x Crunch

Langer dan dat had Ragya het niet gemaakt, ze viste weer naar de laatste pokébal aan haar riem, wetend welke dat was. De volgende gevechten zouden vrij oneerlijk worden, maar ze kon er ook niks aan doen dat ze ook een dark type trainer was. Ze had hier gewoon haar voordeel in. Bij de vorige gym was ze daardoor juist in het nadeel, al ging Fire toen wel lekker tegen de gymleader. Degene hierna was hetzelfde, kon ze ook ten volste haar vuurkracht gebruiken. Dat was wel een voordeel, dat ze de gyms die in type voor haar moeilijker waren al gehad hadden in het begin van hun reis. Nu kon ze er dus vrij goed tegenaan met haar laatste teamleden, Huginn en Fenrir. En voor nu zou haar vogel even in de spotlight mogen. Nadat de scheids aankondigde dat ze mochten beginnen gooide de roodharige de bal op en liet deze open klappen. Met een flits verscheen de Honchkrow er, die even schattend om zich heen keek. Ondertussen deed Olympia hetzelfde en liet een Gallade verschijnen. Meteen kwamen de manieren van de enorme vogel weer naar boven gedreven, want hij keek de ander aan en maakte een nette halve buiging met een kort knikje. De Gallade deed hetzelfde terug met een ferme beweging van zijn hoofd. Wow, wat een beleefde boel was dit zeg. Olympia leek het leuk te vinden dat de twee zo met elkaar om gaan. Ragya wat minder, ze waren hier om te vechten mensen, niet voor een theekransje. Vandaar dat ze snel haar stem verhief richting haar pokémon. “Wing Attack” Meteen kwam de vogel in beweging en zette zichzelf af, om zo op de ander af te vliegen. Terwijl hij dichterbij kwam werden zijn vleugels harder en steviger voor de aanval, om ze uiteindelijk langs de ander te laten snijden. Gallade week wat opzij en luisterde naar de aanvallen van zijn trainster. Hij liet zijn ogen oplichten voor de aanval en gebruikte een Teleport om zo óp de vliegende Honchkrow te komen. Om hierna een Fury Cutter uit te voeren op diens rug. De veren vlogen wat in de lucht terwijl de Honchkrow richting de grond de grond gedrukt werd. Hij maakte een krassend geluid en probeerde zijn lifter eraf te krijgen. “Tailwind en Foul Play” Hielp de roodharige snel. Ze vond het niks dat de ander zo makkelijk de lucht in zou kunnen komen, dus ze moesten dat trucje maar snel afleren. De wind zwol wat op aan hun kant en ze voelde het achter haar trekken. Huginn zou hier gebruik van kunnen maken door zijn snelheid nog hoger te maken. Iets wat in zijn voordeel zou werken bij de volgende aanval. Want midden in zijn vlucht draaide hij om en maakte scherpe bewegingen met zijn vleugels. Zodra de ander los kwam van zijn rug reek hij ernaar met zijn klauwen en voerde de Foul Play uit. Met een klap gooide hij uiteindelijk de tegenander richting de grond. De Gallade gebruikte weer een Teleport zodat hij de klap kon opvangen. Maar Ragya was nu ook op dreef en reageerde meteen door gebruik te maken van de situatie. “Sky Attack” ze moesten echt een betere manier vinden van commando’s doorgeven. Dit werkte toch niet? Olympia deed hetzelfde en wou gebruik maken van de gratis ronde, dus ze liet de Gallade een Swords Dance uitvoeren. Echt iets anders konden ze nu niet doen, de meeste aanvallen die konden waren psycic en die kon de dark type gewoon negeren alsof het niks was. Nadat de tegenstander zijn kracht omhoog had gegooid kwam Huginn tot stilstand in de lucht. Hij klapte zijn vleugels in en dook met een enorme snelheid naar beneden. Als een fors projectiel kwam hij richting de grond tot hij met een klap de Gallade raakte. Het was dat de grond niet meegaf, anders waren ze er beiden ingezakt. De ander herpakte zichzelf met enige moeite en keek de vogel scherp aan. Met opgezette veren keek Huginn terug, alsof hij ieder moment eek preek kon gaan geven. Waarschijnlijk zou dat niet eens zo ver zijn van de waarheid als de psycic type niet naar hem toe was gekomen in een Close combat. Dit, in tegenstelling tot de meeste aanvallen van de ander, voelde hij zeker. Met een hoge kras werd de ander naar achteren geworpen, maar hij hief zichzelf snel omhoog. “Sucker Puch” Hey, als de een wou vechten dan gingen ze vechten. Zo simpel was ze ook nog. Huginn fladderde weer omhoog en raakte de ander met zijn talons. Na de klap ging de vogel automatisch weer de lucht in om zich klaar de maken voor de volgende aanval, hij had immers geen zin om nog een close combat tegen zijn snavel aan te krijgen. Dat was ook een logische gedachten als ze eerlijk was. “Brave Bird” Waarom kostte zo veel aanvallen zo veel tijd? Natuurlijk wist ze dat Huginn wat hoogte moest maken maar het was vrij irritant. In ieder geval leek de Gallade aan het bijkomen te zijn met een Heal Pulse op zichzelf, waardoor die ook zijn rondje wachten nuttig maakte. Eenmaal weer de juiste hoogte gemaakt dook de zwarte vogel weer naar beneden en ramde de ander tegen het krachtveld aan. Deze aanval was ruwer uitgevoerd dan de andere, waardoor hij zelf ook de enige schade opliep. “Perish song” Riep de roodharige nu, het een beetje vals gaan spelend. Ze hadden ook niet de hele dag de tijd. Drie rondes nog, daar konden ze wel het beste van maken. Huginn liet een creepy lied horen vanuit de diepte van zijn keel. De Gallade sprong nu naar voren en raakte haar vogel met een Slash, om hierna protect te doen voor een mogelijke tegenaanval. Maar Huginn zette zich al af en vloog weer de lucht in, om hier even te blijven cirkelen. Met het volgende commando van een Sky attack dook de zwarte raafachtige weer naar beneden en gooide zo de ander weer de lucht in. De klap van het neerkomen zorgde voor een hard geluid door de zaal heen. De Gallade, al zwaar verzwakt, stond weer op. Zijn ogen verbreden zich even toen de Perish song tot hem doordrong. Met een tok belandde hij nu op de grond. De scheids floot de tegenstander af en Huginn liet een tevreden zucht horen. De raaf vloog naar haar toe en ze knikte er even naar. Ze wist dat Huginn niet veel meer blijk en erkenning nodig had dan dat. Hij wist dat hij het goed had gedaan omdat het gevecht gewonnen was, en hij was vrij bescheidden aangelegd als het ging om complimentjes. Wat voor haar juist goed was, want Ragya gaf niet al te graag complimenten. Al kon ze voor haar pokémon natuurlijk een uitzondering maken. Weer pakte ze de bal van haar vogel van de riem af en hielt deze de ander voor. De vogel tikte deze rustig aan en keerde zo terug. Olympia deed hetzelfde.

{ Attacks:
1x Wing attack
1x Tailwind
1x Foul Play
2x Sky Attack
1x Sucker punch
1x Brave Bird
1x Perish song


Even keek de roodharige weer het veld over, het zag er zo netjes uit, ze was het er niet mee eens. Jammer genoeg kon ze weinig opbrengen tegenover een krachtveld. Dus de vernieling moest ze maar even uitstellen tot de volgende keer. Hopelijk was die wel wat vriendelijk wat betreft pyromanen. Ze moest het dan maar in gaan halen. Hoe dan ook waren ze al op het laatste gekomen, wat dus ook wat waard was. Door simpel gezegd af te strepen wist ze welke pokémon er nog over was. Een Alakazam, deze zou ook haar mega worden. Dit werd nog leuk. De gymleader trok hoe dan ook weer een pokébal achter haar rug vandaag en hief haar hoofd met een triomfantelijke blik in haar ogen. "With your Pokémon. Countless stars light your way forth. You have no limits." Sprak ze haar inspirerende woorden weer klaar om te gaan voor de laatste ronde. Zelf pakte ze ook haar pokébal van haar riem af en gooide deze op. Kom aan, geen inspirerende woorden meer maar vechten. Met een simpele klik stond Fenrir hierna op het veld. De Houndoom schudde zijn pels even uit en keek met vernauwde ogen om zich heen. Altijd het zonnetje in huis. Maar de hond was in ieder geval serieus ingesteld. Alsnog kon het beest het niet laten even achterom te kijken naar de Ninetales, een zelfingenomen blik in zijn donkere ogen. Ragya wist wat de ander dacht, hij vond dat hij nu de plek van Aldrei in aan het nemen was omdat hij nu tegen de ace van de gymleader mocht. Fenrir was immers machtszuchtig ingesteld, en voor hem was de vos de ultime tegenstander in het team. Ze mochten elkaar echt niet, je kon het gewoon voelen in de lucht. Echter had ze het al uitgebreid uitgelegd tegenover de ander dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Vandaar dat er niet gelijk een burguroorlog kwam maar de Ninetales gewoon ging zitten en haar blik dodelijk op de ander hielt, een diep grommetje in haar keel houdend. Dit leek Fenrir weer goed te doen, want hij hief zijn kop wat arrogant. Toen hij de ogen van diens trainer ontmoeten verdween die houding al snel en richtte hij zich weer naar voren. In ieder geval was ze nog ergens  de baas over. Ragya rechtte zichzelf nu ook weer en keek naar de tegenstander, die ook haar Alakazam het veld opgestuurd had. De Psychic pokémon kende ze nog van Kaito. De witharige had er ook zo een gehad dus ze kende nog redelijk wat aanvallen uit haar hoofd die de ander zou kunnen hebben. Ze probeerde haar gedachtes weer te verzetten naar het gevecht, al waren ze nog niet echt begonnen. Beiden trainers raakte nu hun mega stone aan zodra de scheids zei dat ze konden beginnen. Die van haarzelf hing nog altijd rond haar nek, waar ze dus ook haar hand naar toe bracht. Ze voelde het half gebarsten en koude oppervlak van de steen aan, tot deze ineens een teken van leven begon te vertonen. De Houndoomite in de halsband van Fenrir reageerde nu ook en straalde een zacht licht uit. Onder haar hand begon ook haar steen feller te branden hoe warmer hij werd. Ragya was bang dat het ding zou breken, zoals ze altijd was als ze het gebruikte. Ze had immers niet de allernieuwste steen gekregen, en er zaten redelijk wat scheuren en krassen op. Maar tot nu toe werkte hij, dus ze kon niet klagen. Voor haar begon Fenrir ook licht te geven tot hij zijn grotere en sterkere vorm had bereikt. De mega Houndoom grauwde even richting de tegenstander, die nu ook een mega was. De Alakazam zweefde nu met een hele besteklade aan lepels boven zich. Ze vroeg zich af waarom ze altijd voor lepels kozen, messen of zelfs vorken waren toch effectiever? Ze wou zich echter niet bemoeien met de levenskeuzes van de ander. Dus richtte ze zich weer op haar hond. “Nasty Plot en Howl” Begon de roodharige netjes met het gevecht op te bouwen. Ja, ze ging hier gewoon dingen doen zoals het zou moeten. Fenrir hoefde nauwelijks moeite te doen aan de eerste aanval te werken. Hij was van natuur al vrij goed in duistere gedachtes hebben. Zonder ook maar een slag te missen vervolgde hij hierna met een luide huil, deze galmde door de ruimte heen en had een lichtte echo, wat erop duidde dat al die sterrenzooi toch een illusie was, en de ruimte minder groot was dan zou lijken. Ondertussen gebruikte de Alakazam van de ander Calm mind, om zijn eigen kracht ook omhoog te krijgen. “Fenrir, Crunch” Bij die woorden schoot de donker gekleurde hond naar voren met flinke stappen, klaar voor de aanval. Hij kwam zonder veel moeite bij de ander en sloot zijn kaken rond diens arm. Dit zorgde er meteen voor dat het eerst zo wijze en rustgevende plaatje werd verstoord, want de Houndoom liet er zeker geen gras over groeien terwijl hij zijn tanden in de ledemaat van de ander liet zakken. De ander kon dus echt niks terug doen op het vlak van aanvallen, al zou er deze ronde toch weinig gebeurt zijn, de ander leek zich niet te kunnen bewegen dankzij de hap en probeerde zichzelf weer op de been te krijgen. Al was dat nu niet de beste verwoording, aangezien hij zweefde. Goed, niet te veel over nadenken of ze kregen weer dezelfde kwestie als over de cape. Maar Olympia leek voorbereid te zijn op zulke plannen van haar tegenstanders. Ze was immers ook niet gek en zat al langer in het vak. De Alakazam gebruikte nu een Miracle Eye. Een donekre gloed kwam even over haar Houndoom heen en Fenrir schudde wat gefrustreerd zijn kop. Ragya zelf wist wat de aanval betekende, het gevecht was ineens een stuk minder saai geworden. Gelukkig waren de aanvallen nog niet enorm sterk tegen de hond en waren die van hun nog in het voordeel. Maar de tegenstander was nu minder hulpeloos als hiervoor. “Beat up” Sprak ze weer op naar Fenrir, die naar voren schoot in de aanval. Hij gebruikte de kracht van alle pokémon die ze bij zich droegen, de donkere energie die om hem heen kwam nam ook die vormen aan. Met harde klappen raakte hij de ander tot deze Psychic gebruikte hem van zich af te krijgen. De klap energie gooide de donkere reu zeker ene eind naar achteren, maar hij landde netjes op alle vier de poten en hief zijn kop wat uitdagend. De Alakazam was echter nog niet klaar en opende zijn ogen in een trage beweging, waarna de lepels een begonnen te bewegen op een bedreigende manier. Ze had niet gedacht dat er een bedreigende opstelling was lepels, maar de tegenstander bewees hiermee het tegendeel. Al kwam het waarschijnlijk omdat die dingen zweefde en licht begonnen te geven enzo. Dan zou ze ook nooit meer hetzelfde kunnen kijken naar bestek. En Fenrir ook niet aangezien er een boog van paars licht tussen kwam en zo een harde en scherpe Psycho cut werd afgevoerd. De Houndoom kreeg het voor elkaar de meerderheid van de aanval af te weren door de uitgegroeide botten. Om hierna grauwend naar voren te gaan. “Foul Play” Had de roodharige ook gesproken voor aanleiding hiervan. Fenrir gooide zich op de ander, iets wat waarschijnlijk niet aangenaam moest zijn, en begon de ander ruw te bevechten. Uiteindelijk was het enkel nog een mengeling van vacht en baard waardoor ze niet precies kon volgen wie iets deed bij wat. Maar ze ging ervan uit dat de baard verloor. Uiteindelijk sprong de reu uit de rotzooi en schudde zijn vacht weer uit, om grommend wat door zijn poten heen te gaan. De tegenstander gebruikte nu een Future sight, wat de tijdsdruk wel op het gevecht legde. Het was een sterke aanval maar het duurde ook lang voordat deze werd uitgevoerd. Ze hadden nog twee rondes om zo veel mogelijk schade aan te richten waar ze maar zouden kunnen. “Inferno” Reageerde Ragya dus weer, het niet kunnen laten een gevecht zonder wat vuurkracht te voeren. Zou toch een schande zijn? Ze had hier een titel om hoog te houden. Dus Fenrir liet ook de vlammen oplaaien en vulde de ruimte met diens warmte, wat weer het beeld van hun ontnam. In ieder geval was het vuur een goede vervanging. Gosh, ze stak te weinig dingen in brand de laatste tijd. Zodra ze uit de gym kwam zou ze wel een boom in de fik steken ofzo, zo kon het gewoon niet langer. Nog even en ze werd nog een goede burger. Dat mochten ze niet hebben. De gele pokémon kwam uiteindelijk weer in zicht doordat de ruimte om hem heen begon op te lichten, hij laadde een Psybeam op. Verschillende vreemde kleuren die op een onnatuurlijke manier om hem heen bewogen namen het zicht weg van hun prachtige vlammen. Echt, wat zat erin, flowerpower? Het zag eruit alsof iemand hele slechte special effects gebruikte in een film. Maar lang zou ze hier niet over kunnen nadenken, want een flinke golf ervan raakte Fenrir. De Houndoom had geluk met zijn voordelen, want echt een vriendelijke stootje was het niet te noemen. “Crunch en Foul Play” volgde de roodharige maar terwijl ze even opzij keek. Ze deden zeker flink wat schade hier, zou het gevecht zo ten einde zijn? Ze zou denken van wel. Even keek ze opzij naar de Ninetales, die het gevecht rustig aan het bekijken was. Ze vroeg zich af voor wie de vos meestemde. Voor haar team of voor degene die Fenrir een klap tegen zijn kop aan gaf? Het kon echt beiden opties zijn. Aldrei had gewoon een persoonlijk haat richting de reu, zelfs meer dan haar gemiddelde afkeer naar de wereld. Dit vooral omdat deze haar plaats wou inpikken en dit leidde tot flink wat gevechten tussen de twee. Gelukkig luisterde Fenrir wel goed naar haar eigen orders, dus was het allemaal nog wel te fixen. Ragya richtte haar rode ogen weer naar het veld toe en keek toe hoe de reu dichterbij kwam met flinke sprongen. De Alakazam teleporteerde even toen hij te dicht bij kwam voor zijn gevoel, maar Fenrir draaide evengoed mee en beet hem alsnog hard. Yay voor ongenadig botten breken. Het was niet dat die pokémon ze toch gebruikte, hij zweefde alleen en hielt zijn ene voet vast met zijn andere.. Hmm.. vreemd beest. Maar nog voor de vreemde pokémon wat terug kon doen vloog Fenrir hem weer in de baard met een Foul play. Wat hielden ze toch van die aanval, het was zo fijn te gebruiken. Iemand op de naarste plekken raken en er nog mee weg komen ook. Wat wou je nog meer in je leven? Misschien het gewoon op straat kunnen doen, dat was ook leuk geweest. Het ging ook allemaal heel goed tot er een bol van energie rond eht tweetal verscheen en Fenrir met een flinke kracht weg werd geworpen door de aanval die nu eindelijk terug kwam. En hoewel Fenrir even had mogen vliegen kwam hij al snel weer omhoog, nog altijd klaar om verder te gaan. Nu gaf hij toch al moeilijk op. De Alakazam daarentegen leek ondanks de kracht van de aanval al bijna klaar te zijn met zijn gedeelte. Je kon moeilijk vermoeidheid opmerken bij het beest maar hij zweven was al minder stabieler en af en toe leek een lepel van diens plek af te vallen. Wat een teken van zwakte, lepels die niet op hun plek bleven. “Maak het af met een Flamethrower” Zei de roodharige snel. Fenrir was al opgestaan en had zichzelf herpakt. Zo opende hij dus meteen zijn muil en liet de vlammen erin oplaaien. Eenmaal genoeg opgebouwd vuurde hij er een flinke straal van af richting de ander en omringde hem in de vlammen. Deze laaide nog even door terwijl de reu zijn muil sloot en er rookjes stoom tussen zijn tanden door kwam. Ragya zelf hielt nu stil en wachtte tot het beeld zichtbaar was of de tegenstander nog door zou kunnen gaan of niet. Ze hoopte dat hier hiermee gedaan was en ze badge binnen hadden. Verwachtingsvol keek ze dus naar de verhogen waar de scheids op zat te kijken.

{ Attacks:
1x Nasty Plot
1x Howl
2x Crunch
1x Beat Up
2x Foul Play
1x Inferno
1x Flamethrower

.Ragya.