Gretig [Open]

Daar lag hij dan. Hij lag daar op de grond tussen de bloemen samen met Colin, de Crawdaunt. Dat had die Colin toch maar mooi voor mekaar gekregen. Nu moesten ze zich verschuilen voor een boze Volbeat en Illumise. Net op het moment dat hij dacht dat het allemaal oké was vlogen beide boze pokémon keihard over hun heen. Gelukkig hadden ze hen niet opgemerkt.

Een tien minuutjes terug waren Jean-Pierre en Colin nog rustig aan het wandelen van Mauville City richting Verdanturf Town. Hij had al vaker de bloemen in Verdanturf Town gezien wanneer hij rondreisde van stad naar stad, maar hij wist dat Colin, die uit Petalburg City komt, die mooie bloemen nog nooit had gezien. Nouja, nu kon hij ze van kortbij bekijken want het leek nog niet veilig om op te staan. Maargoed, ze waren dus naar Verdanturf Town aan het lopen toen het mis ging. Tijdens het lopen wees Jean-Pierre al het moois dat er te zien was aan Colin. Hij vertelde verhalen over de bomen, het gras, de trainers en hoe de lucht boven Hoenn per plaats erg kan verschillen en zich daardoor tot de mooiste en meest uiteenlopende kleuren kon omtoveren. Maar Colin gaf eigenlijk alleen maar om de de bessen en andere stukken fruit die aan de bomen en struiken groeiden. Net toen Jean-Pierre omhoog keek naar de lucht en een analyse probeerde te maken over wat dit zou betekenen over het verdere weer van vandaag was Colin verderop bezig met van allerlei soorten fruit te plukken. Hij had al een flinke stapel verzameld en hij werd steeds trotser met elk stuk fruit dat hij erbij kon vinden. Totdat hij uiteindelijk bij een stuk fruit kwam dat zich niet zo makkelijk wilde laten plukken. Colin bleef maar aan het stuk fruit trekken en trekken totdat hij boos werd. Toen pas gebruikte hij zijn Vice Grip om het stuk fruit de boom uit ter krijgen. En dat lukte ook. Nouja, min of meer dan. Het leek een Illumise die hij net keihard uit de boom had getrokken. De Illumise viel op de grond en slaakte een kreet van pijn uit. Bij het horen van de kreet keerde Jean-Pierre zich richting het geluid. Daar zag hij Colin staan bij een boom en een stukje verder op zag hij een Illumise op de grond liggen. Jean-Pierre’s ogen verder groter van schrik. Tot overmaat van ramp besloot Colin dat de pokémon geen pokémon was, maar ook gewoon een stuk fruit. Hij liep richting de Illumise om haar op te pakken en haar bij de rest van het fruit te leggen. Jean-Pierre, die nogsteeds niet goed wist wat er gebeurde, wist niet wat hij moest doen. Toen Colin bijna bij de Illumise was begon zij keihard te schreeuwen. Colin sprong even in de lucht, alsof hij daadwerkelijk verbaasd was dat zijn nieuw gevonden stuk fruit geluid kon maken. Op dat moment vloog er een Volbeat keihard richting Colin en deed een Quick attackop Colin. Colin werd hard geraakt en keek boos terug. Jean-Pierre zag dit en riep: “Nee niet doen!” Maar het was al te laat. Colin had zijn schaar al open gedaan en schoot een Bubble Beam naar de Volbeat. Waarom moest hij nu altijd reageren alsof alles een spelletje was? Tot overmaat van ramp viel de Illumise Colin ook nog aan met een Tackle. Colin werd weer geraakt en toen Jean-Pierre dit zag wist hij wat hij moest doen. Wegwezen hier. Hij rende naar Colin toe en sprong op hem af om hem te pakken, vervolgens keerde hij zijn pad en rende verder richting Verdanturf. De Volbeat en Illumise waren nog niet klaar met Colin en vlogen er vlug achteraan. Jean-Pierre merkte dit en vond dat hij toch maar snel iets slims moest gaan verzinnen als hij hier zonder schade vanaf zou willen komen. Hij koos ervoor om tussen de bomen door te gaan rennen. Hij ging links, hij ging rechts, hij sprong over struiken, hij dook in kuilen, alles om maar van de twee boze pokémon af te komen. Na het zigzaggen tussen de bomen zag hij wat leek op de hemel. Was hij ineens heen gegaan? Nee dat kan niet. Dat waren gewoon de bloemenvelden vlak bij Verdanturf Town. Maar hij zag zijn kans schoon. De bloemen stonden hoog nu en daar konden zij zich misschien verstoppen. Het leek erop dat de Volbeat en Illumise hen even kwijt waren geraakt tussen de bomen en Jean-Pierre sprong samen met Colin tussen de bloemen in.

En zo komen we waar we gebleven waren. Tussen de bloemen dus. Jean-Pierre wierp een bezorgde blik naar Colin, maar zag dat hij gelukkig niet al te erge schade had opgelopen. Hij was al best sterk geworden sinds te tijd dat hij hem gevangen had. Hij was erg trots op hem eigenlijk. Het was zo leuk om te zien dat Colin zo erg in zoveel dingen helemaal kon opgaan, maar helaas had hen dat nu in de problemen gebracht. Colin keek terug naar Jean-Pierre met een beschaamde blik en rijkte naar een van de boemen naast hen. Hij greep de bloem vast en plukte hem. Jean-Pierre begreep al wat hij daarmee wilde doen en fluisterde: “Ik vind het een mooi gebaar Colin, maar ik denk niet dat een bloem genoeg zal zijn om je excuses aan hen aan te bieden.” Colin keek beteuterd toen hij dit hoorde en legde de bloem maar weer neer. Ze keken allebei naar de lucht en spitste beide hun oren om te luisteren of de Volbeat en Illumise nog in de buurt waren. Het leek erop dat de Volbeat en Illumise hen niet hadden gezien en verderop waren gaan zoeken. Ze haalden opgelucht adem tot ze wat geritsel hoorde. Ze lagen ineens stijf van de zenuwen. Ze besloten om nog maar even te blijven liggen. Jean-Pierre zag de wolken dichttrekken en het begon weer keihard te regen. “Ik vind de regen niet zo erg,” Dacht hij “maar om nu in de regen te blijven liggen vind ik niet zo fijn. Straks zijn we helemaal vies van de modder, of we worden verkouden van de regen.” Het geristel leek kroter bij hen in de buurt te komen en het geritsel leek op voetstappen te lijken. Ze durfde nog niet op te kijken.

[Open]

Mikey was de volgende dag alweer vroeg op pad met Chase die aan zijn schouder hing. De jongen had besloten om via Rusturf Tunnel richting Mauville City te reizen om zo via Slateport naar Dewford Town te reizen. Onderweg konden ze zich dan voorbereiden voor de Gym aangezien hij geen flauw benul had welke Pokémon hij moest gaan inzetten want wat Brawly zou gebruiken in het gevecht stond niet op internet. Daar werd hij dus ook niet veel wijzer van. Inmiddels was hij de kleine grot al doorgelopen en kwamen hij en Chase in Verdanturf Town aan. Het was hier rustig zoals in Littleroot Town waar eigenlijk nooit wat te beleven was.. behalve als Professor Birch achterna werd gezeten door Poochyena maar dat gebeurde vrijwel dagelijks dus daar was niks aan. Echter leek Verdanturf Town niet helemaal op zijn thuis want er was hier een overvloed aan bloemen. Zelfs Chase was hiervan onder de indruk. “Pika!” piepte de Pikachu enthousiast waarna Mikey het vingertje van het wezentje volgde. Even verderop was er een bloemenveld te zien en hij merkte aan zijn Pikachu dat hij er een kijkje wilde nemen. “Oké wacht,” grijnsde Mikey naar de Pikachu en pakte de Pokéball van Arlo van zijn riem af. De baby Squirtle wilde vast ook wel iets zien van de stad en waar kon je beter beginnen als hier. Hij gooide het ronde voorwerp tegen de grond die open klapte waaruit al snel de vaste vorm van een Squirtle zichtbaar werd. “Squirtle?” bracht Arlo er ietwat verward uit en knipperde verwilderd met zijn oogjes. Mikey grinnikte terwijl hij voor kleine water Pokémon neerknielde en deze van de grond tilde. “Je wilt vast wel wat meer van de wereld zien, huh?” vroeg Mikey toen met een subtiele glimlach rond zijn lippen. Arlo knikte langzaam terwijl het wezentje gebiologeerd naar de bloemen staarde. Alsof zich daar iets bevond.


Mikey liep op een rustig tempo achter Chase aan die zich netjes aan het tempo van de jongen hield. Eenmaal daar aangekomen merkte de jongen dat het zou gaan regen omdat de donkere wolken nu dichterbij leken te komen. Maar zijn Pikachu trok zich niets van het weer aan en liep gewoon door. Als je het hem vroeg werden die buien steeds heftiger hier in Hoenn. Zo was het kurkdroog scheen de zon volop en zo kon je je lieslaarzen aantrekken omdat het waterpeil te hoog werd. Ach ja dat was hij inmiddels wel gewend. “Chase niet te ver, het gaat zo regenen,” waarschuwde Mikey zijn Pikachu die even achterom keek en kort knikte. Op deze route waren er wel een hoop Volbeat en Illumise te vinden die rond cirkelde boven de bloemen maar er was ook aparts. een koppel van deze Pokémon leken op een bepaalde plek zoekend om zich heen te kijken. Waarom deden ze dat? Mikey fronste zijn wenkbrauwen op het schouwspel waarna Arlo enthousiast zijn korte armpjes uitreikte naar de twee insect Pokémon. Alleen Mikey kreeg het een beetje benauwd toen de twee Pokémon langs zijn hoofd vlogen en struikelde vervolgens over zijn eigen voeten waarbij hij op de grond viel. Zijn ogen had hij automatisch gesloten uit angst en drukte Arlo dicht tegen zich aan. “Pikapi?” weerklonk de ongeruste stem van Chase die zijn pootje op zijn knie legde. Mikey opende zijn ogen en voelde al snel wat regendruppels neerdalen op zijn hoofd. Hij moest echt eens een keer van die angst afkomen want zo ging dit niet echt werken.


Chase zuchtte ietwat opgelucht dat Mikey in orde was en zich niet had bezeerd. Hij opende zijn ogen waarna hij twee figuren opmerkte die op de grond lagen en hield ietwat schuin zijn kopje opzij waardoor zijn ene oor ietwat naar beneden hing. “Pikachu?” vroeg hij toen ietwat verward en keek met zijn kraaloogjes naar de twee figuren. Zolang ze niets uit zouden halen dan deed hij ook niets.

Een paar kleine regendruppels vielen al op zijn gezicht. Nee hè.. Hij veegde de eerste paar druppels van zijn gezicht en keek naar Colin, maarja, die vond dit natuurlijk helemaal niet erg. Het was dat er twee pokemon achter ze aan zaten, anders was hij al in de regen gaan dansen. Niet lang daarna hoorde hij ineens het geluid van een pikachu. Hij draaide zijn hoofd en keek de pokemon recht aan. Hij zag er schattig uit zo. Langzaam haalde hij zijn wijsvinger naar zijn mond en deed zachtjes: "Shhh." Als hij lang genoeg zou wachten zouden de Volbeat en Illumise ergens onderdak zoeken misschien en hen vergeten.

Chase zag het gebaar dat de jongen deed en knikte maar keek toch vragend. Waarom moest hij stil zijn? Daar kon maar een oplossing voor zijn.. de Pikachu zette zich af met zijn staart waarna hij over de bloemen heen kon turen. Hij niet groot genoeg om ook daadwerkelijk op te vallen tussen de planten maar hij zag wel dat er twee Pokémon over het veld heen vlogen. De regendruppels kwamen in zijn gezicht maar Chase liet zich toen voorzichtig zakken op zijn pootjes. Waren die Pokémon de rede dat ze stil moesten zijn? Oh man, dat betekende dat Mikey ook geen geluid mocht maken. “Pikapi!” siste de Pikachu zachtjes waarna de jongen zich omdraaide. Hij maakte het gebaar dat hij moest gaan liggen maar of de jongen dit zou begrijpen wist hij niet zeker. Daarom gooide Chase zich plat op zijn buik waarbij hij een kruip beweging maakte dit moest Mikey wel beter begrijpen. De Pikachu keek even achterom naar de oudere jongen in de hoop dat er een uitleg zou komen. “Waarom liggen we hier eigenlijk?” vroeg Mikey op een fluistertoon aan Chase en hield Arlo in een onhandige houding vast. De Pikachu reageerde alleen niet want hij spitste alert zijn oren.

Als hij zich nu niet aan het verstoppen was had Jean-Pierre een luide 'D'ahw!' uitgeroepen. De manier waarop de Pikachu de situatie analyseerde en vervolgens zijn trainer waarschuwde was echt heel schattig. De Pikachu zou het vast goed met Chichi kunnen vinden. Hierna ging de trainer liggen en vroeg waarom ze hier lagen. "Huh?" Dacht Jean-Pierre. "Ken ik die stem niet?" En in plaats van een gloeilamp was het nu een flits van het onweer als metafoor voor het idee dat hij kreeg. "Mikey? Ben jij dat?" Fluisterde hij. Dat was echt al heel lang geleden. Vier Gym badges geleden om precies te zijn. "Ik leg het zo wel uit." Fluisterde hij erna. Hij kon niks riskeren nu. Gelukkig deelde Colin die mening en had zich goed stil gehouden.

Terwijl Mikey daar plat op zijn buik lag vloog er boven hun hoofden een bliksemschicht waardoor de jongen het gevoel kreeg dat dit niet bij een regenbuitje zou blijven. Op zich was Mikey niet zo heel erg bang voor bliksem maar nu hij hier in een open veld lag, leek het alsof elke vezel in zijn schreeuwde om hier weg te gaan. Alleen was het Chase die hem tegen had gehouden omdat er blijkbaar gevaar op de loer lag. Ietwat verward richtte de jongen zijn blauwe ogen op de stem die hem vaag bekend voor kwam en fronste even zijn wenkbrauw. "Mikey? Ben jij dat?" werd er gevraagd waarna het hem te binnen schoot wie dit was. Jean-Pierre, de jongen die hem had geholpen.. daar moest hij hem nog persoonlijk voor bedanken.. hoewel Chase degene was die de groep had weten weg te jagen. Die Pikachu durfde wel van wal te komen met zijn roekeloze gedrag. Bij die gedachte moest hij even licht grijnzen. “Jean-Pierre? ja ik ben het Mikey,” reageerde de jongen ietwat verward en krabde achter zijn hoofd. Op de reactie van zijn eerdere vraag kreeg hij het antwoord dat hij het later uit zou leggen. Mikey knikte langzaam en ietwat dichterbij kwam. Er volgde nog een lichtflits gevolgd door een dof gerommel waarna hij zijn Squirtle zag pruilen. Uh-oh.. nee niet gaan huilen alsjeblieft..!

Hij kreeg bevestiging dat de jongen die daar in het gras lag inderdaad Mikey was. De Mikey die hij toen in de Petalburg Woods had ontmoet. Wat er verder gebeurde kon hij niet echt veel meekrijgen vanuit zijn positie. Hij draaide zich nog maar eens naar Colin. Hij checkte even of alles goed met hem was. En gek genoeg bleef Colin er vrij kalm onder. Zelfs nu het bliksemde. Hij draaide zich weer terug, maar hij Mikey wel bezorgd kijken. "Wat is er?" Fluisterde hij. Als Mikey bang zou zijn voor de bliksem zou hij van hem weg mogen hoor, dan zou hij die Volbeat en Illumise even afleiden. Het was niet de bedoeling om onschuldigen in gevaar te brengen.

Mikey zag tot zijn opluchting dat Arlo enkel tranen in zijn ooghoeken had staan en niet luidruchtig in huilen zou uitbarsten. In plaats daarvan duwde hij angstig zijn kopje in de nek van de jongen waardoor Mikey opgelucht een zucht liet ontsnappen waardoor Chase ook vragend omkeek. Toen Jean-Pierre vroeg wat er was zette hij de jonge Squirtle op zijn pootjes neer zodat de oudere jongen hem kon zien. Deze keek verbaasd op toen hij regendruppels op zijn hoofdje voelde vallen en kreeg een brede glimlach op zijn gezicht. “Hij was een beetje bang maar volgens mij valt het nu wel mee,” fluisterde hij terug en wees naar de kleine Squirtle die af werd geleid door zijn Pikachu. Hij probeerde waggelend de staart van Chase te pakken maar dat lukte niet helemaal omdat zijn pootjes nog wat wankel waren. Mikey grinnikte zacht toen de Pikachu hem op ving met zijn staart en het wezentje terug op zijn pootjes zette. “..en wat nu?” vroeg Mikey toen aan Jean-Pierre aangezien hij doodsbang was voor die Volbeat en Illumise was hij niet van plan om overeind te komen. Hij hield niet echt van insect Pokémon.. en als ze hem gevlogen waren mocht Arceus weten of hem niet stonden op te wachten ofzo.

Hij kreeg ineens een leuk Squirtlekopje te zien. Wat koddig. Dat toverde een enorme glimlach op zijn gezicht. En als Colin kon praten had hij 'Awh' gezegd. Ja, deze vechtersbaas had een hart van goud. Vervolgens vroeg Mikey wat er nu ging gebeuren. Op dat moment zag hij de Volbeat en Illumise weg vliegen wat verderop om voor het komende onweer te vluchten. "Ik denk dat we nu wel veilig zijn. Het beste lijkt me om een plek te vinden waar we van de regen kunnen schuilen." Zei hij terwijl hij en Colin rechtop gingen zitten. Colin ving wat regendruppels op met een van zijn scharen. Zijn schouder begonnen al een beetje te bewegen. Om de een of andere reden zorgde regen er altijd voor dat Colin in een soort groove kwam.