{ Spontaneous combustion

Ragya

De roodharige rolde even met haar ogen bij de woorden van de ander. “Natuurlijk, ik ken niemand zo vriendelijk als jou.” Nu moest ze toegeven dat de vreemde manier hoe ze met elkaar optrokken voor haar doen nog vrij goed was. Maar de woorden bleven duidelijk sarcastisch, aangezien de andere helft van hun ontmoetingen verliep met veel sarcasme en wat bekvechten als breitantes. Iets waar ze nu weer mee verder ging, haar toon met een hint van ongeduld in zich. “Nou, je zit waarschijnlijk tussen de fangirls van de gymleader dus ik verwacht ook wat motiverende woorden” Opperde ze droogjes. Ha, Nathan tussen de jonge trainertjes die hier naar de gymgevechten keken. Geweldig. Ondertussen stonden ze al voor de leader, die meteen begon te praten. Zelf keek ze even fronsend richting de Ninetales en gaf hierna dezelfde blik terug richting Hotstuff. Zei hij nou letterlijk hoho? Was dat nou… jungle bells op de achtergrond? In de naam van Arceus zeg.. In ieder geval kregen ze het standaard introductie geval. Santa hier heette dus Wulfric, waarna er gevraagd werd wie er eerst ging. Hotstuff ging al weg terwijl ze zelf knikte. “Ik zal als eerste gaan” De man met de baard knikte even en klopte met zijn handen op zijn buik. “Ho, goed dan, zullen we maar snel beginnen.” Hij wenkte haar richting het gymveld, waar hij zijn plek in nam. Ondertussen kwam er een scheids aangelopen, die nog snel wat koekjes in zijn mond propte voor hij in het midden ging staan. Wulfric maakte een beweging richting de jongen “Dit is Pepper Minstix, de scheids voor jullie gevechten” Ragya knikte ook terwijl ze naar haar kant van het veld op liep, waarna Aldrei naast haar plaats nam en rustig ging zitten.

Ragya keek naar de gymleader die aan de overkant van het ijzige veld stond. Zodra de scheids een sein gaf om te beginnen pakte ze beiden de bal hun van eerste pokémon en gooide de op. Natuurlijk had de roodharige weer zitten plannen met wie ze wou gaan beginnen, en aangezien het logisch was voor een gymleader op te bouwen naar zijn ace, pakte ook zij de enige van haar team die geen brandje kon steken. Degene die gingen meevechten dan, ze zou het Huginn niet aan doen om tegen Ice types te gaan vechten. Daarbij had ze genoeg zelfvertrouwen voor dit gevecht, en als je naging dat haar team vooral uit Fire types bestond was dit geen verassing. Hoe dan ook moest ze maar begonnen met Nathan voor ze iets anders kon gaan doen. Want hoewel haar voornaamste doel de gym behalen was, was haar tweede ruimweg alles te laten smelten. Want kom op, je zette een pyromanisch persoon in een ruimte gemaakt van dingen die of smolten of brandde, dat kon niet goed aflopen. Eenmaal in het gevecht zelf kwamen de Glaceon en Lucray tevoorschijn. De vrouwelijke Eeveelution keek kort om zich heen en liet haar ijsblauwe blik toen op de tegenstander liggen. Maar jammer genoeg had Nathan andere plannen voor hij ging aanvallen. Blijkbaar was een wildvreemde je romantische interesse verklaren belangrijker dan ze meteen onder stroom zetten. De katachtige knikte dus naar de teef, om hierna op een charmante wijze te glimlachen en iets naar de ander te spinnen. Deze leek er niet van gediend te zijn en vuurde een random aanval richting de kat en voor een seconde had Ragya het leuk gevonden om pokémons te kunnen verstaan. Ze keek nog schuin naast zich, maar toen ze ook geen reactie vanuit Aldrei zag haalde ze maar teleurgesteld haar schouders op en gaf ook het eerste commando. “Thunder Wave” Sprak ze op een strenge toon op. De flirtende kat bewoog even geïrriteerd met zijn oor, maakte nog een hoffelijke buiging naar de ander en stapte toen naar achteren. De Glaceon rolde met haar ogen bij het gebaar, maar leek toch opgelucht dat ze hier geen tripte naar de Daycare kregen. Nathan had zichzelf ondertussen vermand en schoot een lading energie over de grond heen, richting de blauwe pokémon. Deze kreeg het voor elkaar de eerste lading te ontwijken met een soepele sprong, maar moest haar lot toch onder ogen komen bij de landing. Hierdoor was ze meteen ontnomen van de mogelijkheid iets terug te doen. Nu al zijn ego aan het strelen keek haar Luxray op, waardoor hij even een Ijslandse snauw van diens trainer kreeg. De losse en kindvriendelijke vertaling; Jij vloerkleed doe je overwinningsdans maar nádat je ook maar iets heb uitgevoerd. Nathan kreeg de hint en neeg zijn kop lichtelijk. De kater was nog steeds in de pubertijd en vond het geweldig de randjes op te zoeken van zijn trainer, maar hij begreep ook wel wanneer hij voor zijn eigen veiligheid zou moeten stoppen. “Bite” Zei Ragya na haar preek, terwijl ze hierna toekeek hoe haar pokémon naar voren snelde en de andere in zijn muil nam. Dankzij het grote verschil kon de Luxray de ander gemakkelijk vastpakken, bijten en even door elkaar schudden. Wulfric leek deze situatie al eerder meegemaakt te hebben, want ook de man liet zijn diepe stem horen, waarna de Glaceon eraan voldeed door met haar staart zand in de ogen van de kat te gooien, waardoor deze haar losliet. Geen idee waar dat beest zand vandaan had gehaald in een ruimte met enkel ijs, maar het gebeurde. Verwoed schudde het beest met zijn kop om zijn zicht weer terug te krijgen. De roodharige keek even naar deze situatie en zuchtte innerlijk, zich afvragend hoe ze ooit het idee had gekregen dat die Shinx die uit het ei was gekomen ooit op zou groeien in een sterk en indrukwekkend beest. Het was gewoon een schootkat xl geworden, niks meer of minder dan dat. “Thunder Fang” Besloot ze maar, en het leek gelukkig wel te werken want hierna schoot het beest naar voren, duidelijk het niet erg vindend om zijn nieuwe vriendin te bijten. Misschien moest dat beest eens relatietherapie krijgen ofzo. Wie weet deed dat hem goed, al betwijfelde ze lichtelijk dat er nog hoop was voor haar beesten. In ieder geval deed het nu zijn werk wat een hele verbetering te noemen was. Nathan rende naar voren met zijn logge passen en drukte de ander op de grond, ondertussen begonnen de gele gedeeltes van zijn lichaam licht te geven, een licht dat uiteindelijk doorschoot zijn opengesperde muil. Vonken schoten ervan af terwijl de Glaceon zichzelf nog probeerde af te weren met een Icy Wind. De koude wind was zelfs te voelen vanaf Ragya’s positie, die lichtelijk spijt begon te krijgen dat ze geen jas had aangedaan. Normale kou was geen probleem, maar nu stond ze stil en de ruimte had meer weg van een enorme vriezer dan van een winterdag buiten. Haar kippenvel wat onderdrukkend zag ze hoe de Luxray het nog goed volhielt, zijn manen waren nu gestijld een funky manier, maar daar bleef het ook bij. Hierna hapte hij op scherpe manier, hoe wou je het immers anders doen, in de schouder van de tegenstander. Zijn tanden zakte lichtelijk weg in het blauwe pelsje waarna hij zijn opgepropte energie uit zijn lichaam duwde. De schok moest door merg en been gaan, en de vos liet ook zeker een gekweld geluidje horen. Maar Wulfric ging zonder tegenslag verder met zijn eigen aanvallen op te noemen. Ragya was vanplan hetzelfde te doen. Ze waren niet zo overleveld als ze de vorige keren waren geweest, dus ze moest hier nog echt dingen gaan plannen ook. Al had ze best Aldrei alles kunnen laten doen zag ze daar geen plezier in. De enige reden dat ze uberhoud gyms deed was om haar verveling tegen te gaan, en natuurlijk haar vaste tik om zichzelf te willen bewijzen. Hierna zou ze ook niet stoppen en weer een andere vorm van bezigheden vinden. Die contests of shows waren een goede manier om de tussentijd vol te maken maar het was niet haar ding om vollop te doen. Daarbij zat het niet eens in haar budget om haar trainercard te vervangen met een nieuwe. Goed, dat gevecht waar ze mee bezig was. “Crunch” Best saai eigenlijk, twee mensen die gewoon naar hun pokémon schreeuwde wat ze moesten doen. Om het zelf te doen zag ze nog wel in waarom het leuk was, je stond dichtbij, voelde de effecten en kon samenwerken met je team. Maar waarom zouden mensen ernaar kijken? Ze had vanuit haar ooghoek opgemerkt hoe de andere leden van Wulfrics fanclub op de tribunes waren gaan zitten en hier aan het kijken waren. Soms zeiden ze iets tegen elkaar of werd er iemand toegejuicht. Vooral de gymleader kreeg deze behandeling, maar toegegeven wisten ze niet eens haar naam en random termen schreeuwen had niet hetzelfde effect als een naam. Nathan leek het in ieder geval weinig te interesseren, aangezien hij de kleine afstand overbrugde en weer zijn tanden in de ander zette. Veel bijten vandaag zeg, misschien straks wat afstand krijgen. Voor nu zat de Glaceon weer vast in de muil, waarna er kort een brekend geluidje klonk van een lichaam dat in protest ging met de beweging. Klonk net een Twix reclame zeg. Maar Glaceons leken een goede garantie en kwaliteit te hebben, want zodra het ding werd losgelaten stond ze meteen weer op en hapte nu zelf ook in de poot van de kat. Na flink wat schudden en grommen kwam hij toch weer los, waardoor het gevecht weer doorging. “Charge en Discharge” Dat was een beetje dubbel. Wie verzon deze namen trouwens? Ze waren ook origineel zeg. Ragya kon al drie namen opnoemen die charge erin hadden. De rest zou wel een verwijzing hebben naar onweer. Zoals ze eerder al zei, niet creatief. Maar echt, hoe gaf je een aanval een naam? Een kat zet je onder stroom en je besluit dat Discharge wel toepasselijk zou zijn? Hoe dan ook, de Luxray zette zichzelf klaar voor de aanval en laadde zichzelf op met de energie uit de omgeving. De Glaceon maakte gebruik van dit oplaad moment door zelf een Blizzard te beginnen. De Luxray kreeg ijspegeltjes aan zijn staart en aan zijn manen. Maar ondanks dat viel hij nog goed aan. De energie die zichzelf had opgestapeld werd in een flinke klap naar buiten geuit richting het arme beestje. De elektriciteit schokte nog even na en brandde zo hier en daar een deukje in het dikke ijs. Maar ze lieten er geen gras over groeien, nee hoor, de roodharige somde gewoon weer een nieuw commando op. “Nathan, Charge en Thunder” De kat keek kort achterom en herhaalde de eerdere aanval weer. Waar hij alle energie vandaan toverde wist ze niet maar in een redelijk tempo had hij genoeg kracht opgewekt om zijn Thunder te versterken. Toen hij genoeg had maakte hij een grauwend geluid, waardoor nog meer vonken loskwamen, waarna hij zijn aanval aanstuurde. De lucht werd donkerder terwijl de elektriciteit opstapelde in de wolken, na een klap met zijn poot kwam er een flits van bliksem neer op de Glaceon, die een kort jankend geluid maakte. De wolken bleven nog hangen zelfs na de aanval gedaan was, duidelijk makend dat hij het nog eens zou kunnen gebruiken mocht het nodig zijn. Maar de kleine vosachtige stond ondanks de klap weer op, haar ogen lichtelijk samengeknepen door de aangerichte schade. Je zag nog energie door haar pels heen schieten, op zoek naar een plek om te landen en te blijven. Plots kwam er een glans in haar blauwe blik, waarna ze Mirror Coat gebruikte om de aanval terug te sturen naar de maker. Aangezien de kracht van de aanval nog meer versterkt werd kreeg hij een harde klap van de aanval, en gleed lichtelijk naar achteren door het ijs. Hard keek ze terug naar haar pokémon, waardoor hij zichzelf weer recht trok en zichzelf vermande. Gelukkig leek het erop dat de tegenstander ook dicht bij haar einde stond. Dus nog een paar klappen erop moest wel te doen zijn right? “Wild Charge” Nu konden ze net zo goed het laatste van Nathan’s kracht gebruiken. Het plan was toch dat hij alleen de ander moest verslaan en dan was zijn taak volbracht. De rest zou gewoon gebeuren met een fikkie. Urgh wat had ze daar nu zin in. De kater sprong even in de lucht en begon met zijn rondje te rennen, langzamerhand sneller wordend en een barrière van elektriciteit om zich heen creërend In een snelle tred kwam hij dichterbij de tegenstander, die jammer genoeg net iets wendbaarder was dan hijzelf. Hierdoor miste hij zijn eerste poging, maar door simpelweg om zijn as heen te draaien kwam hij weer op de goede weg en stormde terug naar de Glaceon, die nu weer vliegles kreeg en een landing maakte op het doffe ijs. Ze hoefde niet lang meer gokte de roodharige. Een goede aanval en het was gedaan. Vandaar ze de ander geen kans gunde nog iets te zeggen “Maak het af met Thunder” Nathan, al zwaarder ademend door de inspanningen en de terugslag die hij zelf had gekregen, hief zijn kop weer naar de donkere wolken boven hem. Hij verzamelde de laatste energie hieruit, richtte zijn gouden ogen op de liggende tegenstander en liet de bliksem met een klap neerkomen. Voor een moment was het stil en het zicht ontnomen door de stoom die was gaan oprijzen dankzij de aanraking van bliksem en ijs. Maar zodra deze weer optrok was het duidelijk dat de Glaceon niet verder kon, iets wat bevestigd werd door de scheids. “Glaceon kan niet verder vechten, deze ronde gaat naar de uitdager” Tevreden knikte Ragya naar de gymleader waarna Nathan terug naar haar toe liep. Ze woelde even door de manen van het beest en pakte hierna diens pokébal, om hem terug te laten keren. Een gehad, nog vijf te gaan.

{ Attacks:
1x Thunder Wave
1x Bite
1x Thunder Fang
1x Crunch
2x Charge
1x Discharge
1x Wild charge
2x Thunder

{ Beartic vs Sleipnir }

De grijze man wachtte niet lang voor hij weer verder ging met het gevecht, geen inspirerende woorden zoals de vorige gymleader had gedaan, nee, gewoon doen. Hij gooide dus ook een nieuwe pokébal op en met een simpel klikje verscheen er een Beartic op het veld. Deze spande meteen zijn spieren aan, ging op twee poten staan en brulde uitdagend. Hierna staarde hij in haar pigmentloze ogen en schattend richting Aldrei. Bijna was de Ninetales al opgestaan, maar wetend dat dit haar gevecht nog niet was gromde ze enkel vals terug naar de ijsbeer en bleef netjes zitten. Nouw, goede opvoeding zeg. Ze was er zelf al bijna verbaast over. Toch pakte ze toen weer de bekende bal van haar riem af en gooide hem in de lucht. Al snel stond er een bekende Rapidash voor haar op het veld. Deze ging natuurlijk ook zijn show houden en steigerde op theatrale wijze, hard hinnikend en met zijn blauwe manen schuddend. Ragya moest toegeven dat het blauwe vuur er goed uitzag in het reflecterende ijs, maar aangezien Sleipnir zijn ego al te groot was voor de wereld hielt ze dit maar voor zichzelf. De hengst keek uit zijn storm grijze ogen naar de ander en schraapte zijn hoeven over het ijs heen. “Agility” Sleipnir joeg zichzelf op om meer snelheid te krijgen, iets wat zichtbaar bleek de merken door de lichtseffecten rond zijn lichaam. De hengst sprong dus ook aan in een galop, maar hij leek er geen rekening mee te hebben gehouden dat er ook nog ijs op de vloer lag. In de bocht kreeg hij geen grip onder zijn poten en gleed zo behendig als hij was uit. Het paard belandde gezichts eerst op het ijs en maakte een geschokt geluid. Rag schoot al rood aan door een mengeling van woede en schaamte, terwijl ze opsprak klonk haar accent nog dieper als normaal “Sleipnir, sta op en smelt de vloer” Het paard reageerde door een sassy hinnik terug te sturen en deed een poging los te komen van de vloer. Dit zou normaal geen probleem moeten zijn tot je naging dat zijn hoorn vast zat in het ijs. Verdomme Sleipnir. De Beartic leek dit ook te merken en kwam al dichterbij, zijn klauwen uitgebreid makend met ijs. Ragya liet haar pokémon nog even vastzitten tot de tegenstander uit wou halen. “Fire spin” Vanaf zijn benarde positie opende Sleipnir het vuur met een Fire spin, waardoor de Beartic een flinke ring om zich heen kreeg en ook dat gedeelte van de vloer eindelijk smolt. Opgewerkt door zijn bevrijding sprong Sleipnir omhoog en stijgerde weer. “Nu, Inferno” Weer rees er vuur op vanuit de grond waardoor nu heel de vloer smolt, samen met de tegenstander. Deze had nu wel genoeg schade gekregen voor zijn idee en stond op, zijn pels nat door het nieuwe water dat nu de grond bedekte. Hij reageerde met een Blizzard. De koude wind zorgde ervoor dat Sleipnir zijn manen wild begonnen te flikkeren, duidelijk tegenwerkend aan de ijzige kou. Gelukkig deed het de fire type maar weinig, iets wat zeker een voordeel was in deze gym. Ze besloot er ook niet omheen te draaien en gewoon door te gaan met de aanvallen. “Fire Blast” zei ze naar haar paard, die al bijna een kampvuur was gaan maken in de poeltjes. Arm paard dat het er was, dramaqueentje. Bij het horen van het commando keek hij echter wel op en bereidde zijn aanval voor. Met oren naar achteren en zijn neusgaten lichtelijk gesperd begon hij een flinke voorbal op te bouwen in de lucht voor zijn hoofd. Toen het ding groot genoeg was werd hij naar de beer geslingerd. Deze raakte hem op de rug, iets wat de beer met woedeproblemen niet waardeerde. Deze gebruikte nu Thrash. In volle woede een aanvallen viel hij alles aan wat in de buurt kwam. Jammer genoeg voor haar pony was hij de enige om de klap op te vangen. Enkele keren werd hij gekaakt door de poten van de ander, die met krachtige slagen tegen zijn lichaam aan klopte. “Inferno” Klonk de roodharige weer, vastberaden het ding plat te branden. Ze gebruikte echt te weinig vuur in het dagelijks leven, dit maakte toch alles veel leuker? Sleipnir was het eens met deze gedachte want hij trapte met zijn hoeven tegen de grond aan tot de Inferno weer op kwam dagen en de ruimte weer vulde. Niks leukers dan dat. Onbewust was ze weer aan het verband aan het plukken, ze leerde haar lesje echt nooit, dat was zeker. Nog een klap tegen de Beartic, die ondertussen leek te besluiten dat dit gevecht en stuk minder leuk was dan hij had gedacht. Nog altijd in zijn Trash zittend ging hij weer op de hengst af en raakte hem met flinke klappen. Sleipnir kon enkele ontwijken en werd door andere geraakt. Maar de eeuwige hoeveelheid energie leek ten pas te komen in dit geval. “Flare Blitz” Zei Ragya weer, al zien aan de beer dat het niet lang meer moest duren voor hij plat ging. Wederom verzamelde de hengst zijn lichtgekleurde vlammen bij elkaar in een bal voor zich uit. Hij had er wel plezier in, maar het paard was nooit de serieuste te noemen. De ijsbeer stapte weer naar voren en raakte Sleipnir toen hard tegen zijn kaak, al kreeg hij meteen zijn karma terug in de Flare Blitz. De Beartic was nu duizelig en leunde op zijn voorpoten. “Maak het af met Overheat” Zei ze tegen de hengst. Meteen zijn nieuwste aanval gebruikend kwam er overal vuur in de omgeving, en hoewel Sleipnir dit ook voelde kon hij het wel hebben, het was immers zijn eigen vuur. Met een wilde raas schoot het vuur opzij en de Beartic zakte in. De scheids floot weer af en hij deed zijn riedeltje. Ragya grijnsde kort in zichzelf, tevreden dat dit zo soepel ging. Hierna dacht ze nog even na over de volgende pokémon en besloot om Sleipnir niet terug te sturen, hij zou nog wel een gevecht aankunnen. Deze leek het nog niet helemaal te merken en keek opgewekt om zich heen.

{ Attacks:
1x Agility
1x Fire spin
2x Inferno
1x Fire blast
1x Flare blitz
1x Overheat

{ Abomasnow vs Sleipnir }

Ragya keek even naar Sleipnir die zoals altijd zijn eigen ding deed. Soms dacht ze dat haar rijdier het tegenover gestelde was van de vos naast haar. Deze zat op het moment ook statig naast haar, terwijl haar blik genadeloos op het veld was gericht. De roodharige wist dat Aldei toekijken verschrikkelijk saai vond, ze zou liever meehelpen. En hoewel de goudgekleurde pokémon de leidster van het team was als je naar pokémon keek, leek ze het teamspelen niet geweldig op te nemen. In ieder geval niet zo goed als de rest. Zou ook kunnen omdat ze normaal al rondhing bij haar en haar behoefte bij het groepje te horen was verloren. Gelukkig wist de roodharige dat ze haar partner tevreden zou kunnen stellen zodra deze de laatste pokémon op zich mocht nemen. En met het geluk dat ze had was dat ook precies het plan. Goed, terug naar het gevecht. Ze keek weer naar Sleipnir die als de onschuldigheid zelve om zich heen keek om te zien wat ze nu gingen doen. Vragend zocht zijn blik de hare op, schattend of hij terug moest lopen of nog een rondje ging. Ragya knikte simpeltjes, om zo te laten weten dat het goed zat en hij nog verder kon gaan. Veel te opgewekt hinnikte hij en draaide zich weer om, richting de gymleader. Deze gooide weer de volgende pokébal op en met een klik verscheen de Abomasnow op het veld. Hij landde met een zware dreun en zijn eeuwig humeurige blik keek hij om zich heen. Ragya had hem al bijna willen voorstellen aan haar eigen humeurige beest. Wie weet konden samen gaan grumpen op de wereld. Hoe dan ook raakte Wulfric hierna zijn mega stone aan en met een indrukwekkende lichtshow kwam er een ultime kerstboom uit. Het ding, geen idee hoe het anders te verwoorden, leunde wat naar voren en landde op zijn armen, zo de positie van een gorilla aannemend. Hij had nu twee grote uitsteeksel uit zijn rug komen en wonder boven wonder was zijn uitdrukking nog humeuriger geworden. Sleipnir had droogjes staan kijken bij de verandering, duidelijk niet onder de indruk en wat geprikkeld omdat een ander nu zijn spotlight kreeg. Met een snuivend geluid en een diepe hinnik trok hij de aandacht weer van zowel de trainers als de pokémon van de tegenstander. Aandachtsgeil, niet normaal zeg. Een seconde uit het beeld en meteen weer beledigd, kon niet gekker worden. Maar nu iedereen er klaar voor was zag ze ook geen reden om langer rond te hangen, het was voor de hengst alleen maar beter om sneller aan de slag te gaan voor hij de ander helemaal verrot had gescholden. Ja, Ragya kende het paard ook langer dan vandaag en kreeg heus wel idee van wat er met dat boze gehinnik bedoeld werd. Vandaar dat de roodharige weer de eerste was om iets te zeggen. “Poison Jab, Sleipnir” En ja hoor, meteen steigerde het dier weer en kwam er een misselijke gloed om diens hoorn heen. Normaal deed hij vrij weinig met dat ding, behalve eten ermee opprikken of haar ermee irriteren. Toch leek het erop dat hij voor enkele van zijn aanvallen nog een nut had. Dat nu zeker, want het gif droop al lichtelijk toen de hengst richting de boom galoppeerde en deze hard bij de schouder raakte. Even leek het erop dat de hoorn in diens huid, vacht, bladeren, verdween. Echter trok hij zich al snel los en de ander vergiftigd achter, terwijl hij snel afstand besloot te zoeken. Maar hij kon hetzelde truucje terug doen, want met een beweging van diens arm trok en een koude vlaag wind op met de Powder Snow. De dunne ijsvlokjes plakte zich ondanks het vuur aan Sleipnir vast en lieten hem in zijn pas halthouden. Blijkbaar waren die dingen kouder en minder vriendelijk dan dat ze leken. “Flame Wheel” Noemde ze de volgende aanval op, in de hoop dat de vlammen zowel Sleipnir zouden ontdooien als de tegenstander. Met een klap van de lichtgekleurde hoeven rees er een bekend aantal vlammen op, deze groeide voor een moment op hun plek tot ze de juiste grote hadden bereikt en in een wervelende manier om het paard heen gingen draaien, dezelfde vlammen deden een soortgelijke show bij de boom, die de vlammen minder leek te waarderen. Deze dingen danste erom heen en zo zouden ze dat nog voor enkele rondes doen, af en toe ineens op zichzelf insluitend zodat degene in het midden wat schade zou krijgen. Het zorgde er wel voor dat Sleipnir weer wat mobieler werd, en de Abomasnow juist minder bewegingsruimte tot zijn beschikking kreeg. De beste combinatie als je het haar vroeg. De kerstboom reageerde daar weer op door een Razor Leaf te gebruiken. De scherpe blaadjes sneden door de lucht heen, maar zelfs degene die opgevangen werden door het paard hadden niet genoeg effect dankzij type. Sommige werden ook spontaan opgebrand door de aanraking met de flame wheel. Ach, je kon ook niet alles hebben. “Sleipnir, Bounce” They can make you bounce, bounce, bouce~ Urgh nu zat dat liedje in haar hoofd. Gelukkig zou de aanval goed zijn tegen christmas spirit daar. Ragya keek dus ook toe hoe de eenhoorn zichzelf afzette en op een indrukwekkende manier de lucht in sprong. Even bleef hij zweven waar hij tegelijk aangevallen werd door de ander, die er gebruik van maakte dat de ander zich nu niet kon verdedigen. Hi gebruikte een Blizzard die toch niet de zwakste was. Maar Sleipnir kwam ondanks het pijnlijke weer goed op de tegenstander terecht, met een harde klap en lichtelijke rugschade voor de ander, zoals het hoorde. De Abomasnow was met een hard geluid omgegooid en had een barst gemaakt in de restjes van ijs die al om hem heen waren onstaan, met een kreunend geluid duwde het logge wezen zichzelf weer omhoog. Ragya liet haar pigmentloze ogen even over het gymveld heenglijden. Eigenlijk was het nu vooral buiten bereik van die pokémon blijven het belangrijkste, hij zag er eerder uit als een zwaargewicht dat een special attacker. Misschien wat meer vuur erin gooien? Dat leek nooit een verkeerde optie in haar ogen. Vandaar dat ze ook weer haar blik liet rusten op haar eigen teammember. “Flare Blitz” Klonk er op een fanatieke toon, duidelijk zelf aan het opwarmen door het gevecht. Hoewel ze graag haar emoties voor zichzelf hielt moest ze toegeven dat ze dit leuk vond. Al was het maar omdat ze haar hobby’s kon uitvoeren zonder dat het illegaal was, dat kwam immers zelden voor. Sleipnir voerde ondertussen de aanval uit en stuurde een flinke stroom aan vlammen tegen de forse tegenstander, die het minder leuk leek te vinden dan zijn tegenstanders. Toegeven was het ook een oneerlijk gevecht, hij kon bijna niks doen en hun hadden al het voordeel voor zichzelf. Ach ja, shit happens “Flame Charge” Ging Ragya op onverstoorbare wijze verder, vastberaden om in haar huidige motivatie te blijven hangen. Haar pokémon had er geen probleem mee, deze sprong weer aan in de hogere versnelling en kwam met een duidelijke en ritmische pas op de ander afgereden, zijn eigen vlammen begonnen zich rond zijn lichaam te buigen en voerde zijn snelheidx nog wat op. Uiteindelijk bij de ander gekomen kreeg deze een volle ram tegen zijn lichaam aan. Even leek het erop dat hij weer uit balans zou raken en om zou vallen, maar dat geluk hadden ze niet. Nee, in tegendeel. De boom gleed wat naar achteren en greep toen de hengst bij zijn schouders vast, om daarna een genadeloze rechtse Ice Punch tegen zijn kaak aan te werpen. Duizelend wankelde Sleipnir naar achteren, niet zo’n tegenslag verwachtende hebben. Maar dat kon je hem of Ragya niet kwalijk nemen. De Abomasnow was echter nog niet klaar want met zijn zware tred kwam hij dichterbij en nog voor haar paard weg kon komen werd hij geplet met een Wood Hammer. Haar arme paard werd spontaan enkele kilo’s lichter door het gewicht van de ander en wat zielig hinnikte hij, de dramaking die hij was. “Krijg hem van je af met een Inferno” Dat moest zijn werk toch wel doen? Sleipnir kreeg het gelukkig voor elkaar de Inferno op gang te krijgen ondanks zijn benarde positie, waardoor de kerstboom spontaan van hem af ging, toch niet kunnen voorkomen verbrand te worden. Net wat hij had verdiend als je het haar vroeg. Geen zin meer om te wachten tot de ander eerst zou aanvallen ging Ragya onverstoorbaar verder. Ze hadden hierna nog genoeg pokémon te gaan dus hoe sneller ze hier gingen hoe beter, daarbij verdiende Sleipnir hierna wel wat rust en een stel appelkoeken. Want hij had zeker zijn best gedaan door twee pokémon op zich te nemen, normaal mocht alleen Aldrei dat doen maar verassend genoeg vertrouwde de roodharige haar rijdier wel. Hij was soms verbazend volhoudend. “Flare Blitz” Zei ze weer op. Door middel van de beweging die Sleipnir maakte met zijn oor wist ze dat het opgevangen was, en niet veel later voerde hij ook echt de aanval uit op de tegenstander. Deze besloot dat het wel genoeg was en zette een Ingrain op, in de hoop wat van zijn hp terug te krijgen. Dat was niet goed, nee, niet goed. Het zou nogal tegenstrijdig zijn dat dit gevecht voor niks was geweest omdat meneer ineens wortels ging schieten. Platen toch ook, niet te vertrouwen waren ze. “Bounce” En daar gingen ze weer. Sleipnir herhaalde hetzelfde riedeltje als hiervoor en maakte snelheid voor de sprong. Eenmaal in de lucht besloot de tegenstander ook bij oude plannen te blijven en deze keer een Ice shard af te vuren. Niet blij zijnde gesneden te worden door ijs kwam de eenhoorn alsnog met zijn hoeven eerst op de ander neer. Soepeltjes maakte hij de landing en sprong hierna graecus van de ander af om weer op de grond terecht gekomen. Hierna maakte hij nog een zwiep van zijn niet bestaande haar en tippelde weer een eindje verder voor de veiligheid van de afstand. What to do next? Het leek er in ieder geval op dat ze de goede kant op gingen wat de tegenstander neerkrijgen betrof. Nog een paar aanvallen gokte ze. Even liet ze haar blik naar de gymleader gaan, die evengoed geconcentreerd bezig was. Hoe zou het eigenlijk zijn als een gymleader? In ieder geval mocht je je eigen gymgebouw inrichten, dat leek haar wel leuk om te doen. Verder was het maar een saai werkje, aangezien je pokémon niet sterker mochten worden dan dat bepaalde level. Goed, focus op het gevecht. “Flame Charge” Klonk Ragya weer door de ruimte heen, voor een moment haar blik niet van Wulfric afhalend. Deze leek het onderbewust gevoeld te hebben dat er naar hem gekeken werd, en draaide zich nu ook naar haar om. Voor een ogenblik keken ze elkaar aan, beiden die koppige strijdlust in hun ogen, waarna ze in unisum naar het gevecht keken. Sleipnir had de ander weer neergeramt en de tegenstander vuurde wat blaadjes af als bescherming. Een verloren zaak. De Abomasnow ademde zwaar en leek op het punt van instorten te staan, terwijl ook Sleipnir al zwaarder begon te hijgen. Weer een kort moment waarin beiden trainers hun blik ontmoette, waarna ze samen hun commando zeiden. “Overheat” De ander riep Sheer Cold. Niet zo verassend was haar paard sneller, die meteen de aanval opriep om zo een ijzige dood te voorkomen. Hoge vlammen kwamen over de tegenstander heen in de laatste aanval, waarna de boom neerzakte en niet verder kon vechten. Hij werd afgefloten en zo simpel als dat hadden ze een gevecht gewonnen. Triomfantelijk kwam Sleipnir naar haar toegelopen toen Ragya hem terug riep. Hoewel hij moe was zat die eeuwige energie nog in zijn lichaam terwijl hij trots hinnikte en er zijn eigen show van maakte. De roodharige klopte hem even op zijn bezweette nek en kriebelde kort zijn schoft, om duidelijk te maken hoe goed hij het had gedaan. Nog een hinnik van de ander en de trainster pakte diens bal er weer bij en stuurde hem terug, terwijl ze diep ademhaalde om zichzelf de rust te gunnen en niet al te opgefokt te raken. Daar was ze immers heel goed in, een pro zelfs. Toch kon een klein grijnsje niet ontkomen toen ze zich realiseerde dat ze op de helft waren en de mega al uit de weg hadden geruimd.

{ Attacks:
1x Poison Jab
2x Bounce
1x Flame Wheel
2x Flame Charge
1x Inferno
2x Flare Blitz
1x Overheat

{ Froslass vs Fenrir }

Ragya zag hoe de ander nu ook zijn vermorzelde kerstboom terugstuurde en zijn volgende pokébal erbij pakte. Zelf greep ze ook al naar de bekende plek voor de pokémon die ze nu ging gebruiken. Het was simpel. Huginn deed niet mee dus dat zorgde ervoor dat er nog maar een optie over was, en dat was Fenrir. En natuurlijk Aldrei maar die bewaarde ze voor de laatste twee tegenstanders. Eerst deze gedaan krijgen. Nog altijd zijn mond houdende gooide de gymleader weer het rood witte geval op. Met een korte flits verscheen er een Froslass op het veld. De vrouwelijke pokémon leek haar werk ook gewend te zijn en hielt haar blik op een geduldige wijze op de roodharige, begrijpend dat zei de uitdager was. Naast haar klonk er een onrustig geluid van de Ninetales, die haar geduld begon te verliezen en toch al geen fan was van de reu. Ragya besloot echter om deze zo veel mogelijk te negeren en gooide Fenrir nu ook op het veld. De reu landde soepeltjes en liet zijn blik meteen over de ice type heen glijden, op een keurende en schattende wijze. Hij was een van de weinige in het team die ook echt nadacht bij wat hij deed in vechten, voornamelijk op zoek zijnde naar zwakke plekken. Echter was diens machtslust nog altijd een probleem, wat te merken was toen hij weer achterom keek naar Aldrei, om die even op een spottende wijze te bekijken voor zijn aandacht weer naar voren schoof. De roodharige was het allemaal wel gewent en kuchte subtiel “Fenrir, mega” klonk er afgekort, maar duidelijk genoeg om te begrijpen. Hierbij raakte zelf de gescheurde mega stone aan die om haar hals hing door middel van een choker. Deze had sinds kort wel gezelschap gekregen, want erover hing het fijne kettinkje die ze van Lucian had gekregen, maar het hangetje was onder haar shirt verborgen. Bij de aanraking van de steen begon deze licht te geven, en op het veld deed de steen rond Fenrir’s nek hetzelfde. De reu droeg een halsband met de steen eraan verbonden, maar de band was wat dikker zodat het niet in de littekens zou gaan schuren die de hond al rond zijn nek had zitten. Het licht van de donkere steen verspreidde zich over de Houndoom heen en liet hem weer vervormen, zo bij zijn mega vorm te komen. Trots en in een zelfverzekerde houding wachtte de hond tot het licht weer weggetrokken was en gromde toen op een uitdagende wijze naar de ander. Dit was een van de weinige gevechten, als niet enige, die Fenrir deed tegen een pokémon zonder mega stone. Zou eens wat anders zijn dan die lichtshow heen en weer. Toen hij eenmaal klaar was mijn zijn eigen showtje sprak Wulfric al weer op, nu zijn kans pakkende om weer als eerste aan te vallen. Hij droeg zijn ijdmeid op om een Captivate te gebruiken, een aanval die zeker zou werken tegen Fenrir wat geslacht betrof. Fronsend kwam hij over de aanval heen, die zijn werk gedaan had. Echt veel was er niet te zien op het eerste zicht, enkel het feit dat de hond was stoppen met grommen en nu wat disney movie style naar de ander keek gaf het plaatje weg. Maar hey, nu was het weer hun beurt om met de stats te rommelen. “Howl” Lekker simpel en toch werkte het iedere keer als ze het nodig hadden. En zoals verwacht werd van de ander vermande Fenrir zich eigen en ging wat uit gesperd staan, om hierna zijn kop naar de hemel te heffen en even uitgebreid te janken. Dankzij de holle ruimte klonk er nog een dramatische echo bij, wat het effect zeker hielp. Zodra zijn attack omhoog was gegaan zette hij zichzelf weer recht weg en maakte zich al klaar voor het volgende. Die kans pakte Ragya wel aan en vervolgde meteen. “Beat up” Beste manier om een gymbattle te beginnen, met fors geweld om in de sfeer er goed in te krijgen. Fenrir leek er geen moeite mee te hebben en rende al naar voren, duistere schimmen van zijn teammates om zich heen. Sommige waren duidelijker te onderscheiden dan andere, maar je kon de algemen bedoeling wel merken. Vooral toen Fenrir op de geest landde en haar bruut tegen de grond aan duwde, haar eerst zelf de nodige klappen geven waarna de schimmen voor een kort moment volgde en hun kracht zo uitleende. De Froslass moest haar lot voor een kort moment onder ogen komen waarna ze een Icy Wind gebruikte om Fenrir van zich af te dwingen. De ijskoude wind die langs hem schoot zorgde er zeker voor dat de reu naar achteren ging, maar het was zichtbaar dat dit niet voor lang zo zou blijven. “Fire Fang” Aangezien Fenrir dichtbij gebleven was, hoefde hij niet veel afstand af te leggen voor hij bij zijn tegenstander was. In zijn korte sprintje opende hij zijn muil en omhulste zijn tanden in vuur. Met nog een laatste sprong zette hij zich af en hapte op een letterlijk vurige manier in de ander. Hier bleef hij onbeleefd hoe het ook was hangen tot er weer een tegenaanval terug gestuurd werd. De doorkijkbare, glasachte scherven van de Ice Shard vlogen langs verder heen terwijl hij opzij sprong op ze te ontwijken. Deze techniek werkte niet al te lang, aangezien de geest het water op de grond snel en vakkundig omzette naar ijs om voor de aanval te gebruiken. Nog meer scherven vlogen rond en enkele sneden de ruwe pels van Fenrir open, waardoor deze een kort grauwend geluidje maakte. Wulfric sloot hier meteen op aan door een nieuw commando te roepen richting zijn pokémon. Een Astonish. De Froslass reageerde er meteen op en opende haar mond, waar een onnatuurlijk krijsend geluid uit kwam dat door merg en bot heen ging. Fenrir jankte scherp terwijl hij naar achteren wankelde, zijn gevoelige oren geraakt door de schreeuw. Even leek het erop dat hij bij moest komen, maar Ragya nam er geen genoegen mee en besloot alsnog de aanval op te roepen. “Inferno” Zei ze scherp, en hoewel zijn kop wat vertrokken bleef kreeg hij het toch voor elkaar dat commando uit te voeren. Vuur kwam vanaf zijn poten omhoog en ging als een golf naar de ander toe, de vlammen danste rond haar heen en brandde de tegenstander waarna ze weer verder gingen. Uiteindelijk krulde de vlammen om zich heen en brandde zichzelf op, ergens in een hoekje van het veld. Ondertussen was de hond weer omhoog gekomen en schudde zijn vacht even uit, met een ongeamuseerde blik keek hij naar de ander, duidelijk makend dat hij geen problemen zag in haar verder aan te vallen. Ragya besloot op dat verzoekje in te gaan “Crunch” Ze hadden immers weer afstand van elkaar genomen tijdens de aanvallen, dus voor haar volgende aanvallen wou ze afstand weer overbruggen. Fenrir mocht in zijn mega vorm dan wel niet de snelste zijn, hij kreeg het toch voor elkaar in een redelijk tempo bij de ander te komen, om hierna rond de ander heen te gaan en deze ferm te bijten, zichzelf zo vastzettend met zijn kaken. De Froslass maakte een piepend geluid en gebruikte toen een Wake-Up Slap. Vanzelfsprekend was dit een aanval die niet goed viel bij de hond, waardoor hij uiteindelijk zijn hao maar liet voor wat het was. Gelukkig bleef hij toch dichtbij genoeg voor de volgende aanval, want weer liet de roodharige geen ruimte over voor bedenkingen van de ander. “Feint Attack” Fenrir zette zich simpelweg af, duwde de ice type tegen de grond aan en hiermee kwamen al snel op het punt van elkaar heen en weer raken en bevechten. De klap was hard geweest vanaf de kant van de hond, maar de Froslass reageerde evengoed door nogmaals de Wake-Up slap te gebruiken, het was hun immers opgemerkt dat ze zo een goede reactie kregen en de afstand was nu toch kort van elkaar af waardoor het mogelijk was zo aan te vallen. Nadat ze beiden een potje geslagen hadden kwamen ze los van elkaar en staarden wat naar de ander. Fenrir was iets ingezakt en liet zijn staart rustig heen en weer zwiepen, de punt soms wat opkrullen uit concentratie. De maiden zweefde in bijna hetzelfde ritme op en neer, terwijl het lint van haar strik tergend langzaam rond bewoog. Voor een moment hoopte ze Westernse muziek te horen in de achtergrond met een wikkelroede die langs zou deinzen. Maar het mocht niet baten, misschien omdat ze in een ice gym waren en woestijndrama niet zo passen zou zijn. Ach ja, ze kon altijd dromen. “Bite” Verbrak de roodharige deze intense scene. Fenrir liet er geen gras over groeien en kwam weer dichterbij. De ander gebruikte een Ominous Wind om afstand te bewaren, maar meer dan de hond wat af te remmen deed het niet. Hij hapte in de gerezen arm van de ander en probeerde weer door te bijten, in de hoop wat te breken of in ieder geval wat schade achter te laten. “Foul Play” Het tempo van de aanvallen ging nu omhoog, en de roodharige had besloten er nu wat brute kracht tegen aan te gooien tot de ander neer ging. Moest toch wel te doen zijn? Vast wel. Aangezien Fenrir toch al aan de ander had gehangen was het geen moeite geweest om hierna over te schieten op de Foul play, eentje die hij handig uitvoerde. De Froslass gebruikte een Blizzard, de ruimte werd gevuld met de sneeuwstorm en raakte Fenrir van alle kanten. Maar ze wouden nu wel eens sneeuw met vuur bestrijden. “Inferno” De Houndoom probeerde de Blizzard weg te vagen met zijn eigen vlammen en de twee elementen vochten om de bovenste hand te krijgen. Uiteindelijk won het vuur van de ijskoude wind, waardoor er weer een klap van de vlammen tegen de tegenstander aangeworpen werd. Nasmeulend bleef ze achter, haar gezweef was langzaam en ze kwam nog maar net van de grond af. Terwijl de laatste vlammen opbrandde kwam Fenrir weer naar voren, in de weet dat hij dit gevecht gewonnen had en het enkel nog moest afronden. “Foul Play” Eindigde Ragya dus ook, weer werd de kracht van de ander door Fenrir tegen haar gebruikt. De reu ontnam het zicht maar toen de scheids affloot was het duidelijk dat ze deze ronde ook in hun zak konden steken. Tevreden grijnsde de roodharige en wachtte tot Fenrir weer terug zou komen, zoals ze altijd het contact opzocht met de pokémon voor ze de deze terugstuurde. Wat teleurgesteld draaide de reu zich dus om, duidelijk verder willen, maar kwam toen nukkig naar haar toe gewandeld. Tijdens dit loopje gaf hij weer kort licht en veranderde terug naar zijn normale vorm, de kleine lichtjes achter zich latend terwijl hij het van zich af schudde. De steen in de halsband glom nog even, om uiteindelijk toch de gloed weg te laten glijden. Eenmaal bij haar gekomen keek de hond zowel letterlijk als figuurlijk op Aldrei neer, voor hij zijn aandacht weer naar zijn trainer liet glijden. Maar de Ninetales nam daar natuurlik geen genoegen mee en stond al op, diep grommend en klaar het gevecht wat langer te laten duren. Fenrir maakte enkel een lachend geluidje, al stopte hij toen hij de strenge blik van Ragya opmerkte. En echt, dit was haar team nu, laat staan als ze straks weer die jonge beesten moest gaan trainen. Dat kwam gegarandeerd niet goed. Toch liet ze haar hand even over Fenrir heen gaan terwijl ze hem in zijn eigen taal beloonde. Voor de hond maakte het weinig uit, hij begreep het idee maar niet de precieze woorden die tegen hem gezegd werden. Het interesseerde hem waarschijnlijk ook niet. Na de beloning pakte Ragya zijn bal weer en stuurde hem met een klikje terug, om de bal hierna weer aan de riem te hangen. Met een klein zuchtje ging ze weer recht staan en keek nu opzij naar Aldrei. Last stretch.

{ Attacks:
1x Howl
1x Beat up
1x Fire Fang
2x Inferno
1x Crunch
1x Feint Attack
1x Bite
2x Foul Play

{ Avalugg vs Aldrei }

Twee pokémon, maar ze nu waren nu aangekomen op Aldrei. It vond Ragya nog steeds een van de leukste momenten. Want hoewel ze haar team vertrouwde en graag met hun vocht, was het anders als ze het met de Ninetales deed. Ze waren ieder uur van de dag samen wat er gewoon voor zorgde dat ze elkaar beter begrepen. De helft van hun communicatie gebeurde door enkel blikken of gewoon elkaar aan te voelen. Dat was iets wat vanzelf gebeurde als je altijd op elkaars nek zat, simpel als dat. Bij een gevecht was dit gewoon prettig, Ragya wist wat Aldrei zou gaan doen en andersom hetzelfde. Soms hoefde ze niet eens iets hardop te zeggen en de Ninetales begreep al wat de volgende stap was. Al kon dit evengoed komen doordat ze een eenzelfde manier van denken hadden, en dit voornamelijk bestond uit een agressieve vechtstijl met weinig opzet of grootste plannen. Maar hey, het werkte, ze stonden hier immers bij de laatste gym die ze gingen doen in Kalos. Dat zei al genoeg. Maar daarbij was dit ook iemand die vaker met hoge levels vocht, dus ze kon niet te veel buiten haar schoenen gaan lopen, hoe aanlokkelijk dat ook kon zijn op het moment. Deed ze wel als ze thuis kwam. Hoe dan ook lag haar blik op de gouden pokémon naast haar, die ongeduldig wachtte op een teken eindelijk zelf de actie in te mogen. Ze moest altijd wachten op het laatste maar soms was moeilijker om jezelf in te houden. Vandaar dat Ragya ook stilletjes knikte, zo toestemming geven dat de ander vooruit mocht gaan. Meteen kwam Aldei omhoog vanaf haar zittende positie, vouwde haar staarten weer netjes achter zich op en liep op een zelfverzekerde manier het veld op. Haar houding was klaar om meteen te gaan vechten, niet eens uitmakend wie er voor haar kwam staan. Wulfirc leek gewacht te hebben op het moment dat de Ninetales gebruikt zou worden, want hij leek een geamuseerde blik in zijn ogen te krijgen. Toegeven waren Ninetales nu niet bepaald de meest indrukwekkende pokémon. Vooral Aldrei niet die een stuk kleiner was dan haar soortgenoten. Daarbij was ze fijn gebouwd in tegenstelling tot de pokémon van de tegenstander. Maar ze moesten maar eens opletten wat haar kleine vosje wel niet niet kon doen. De oudere man pakte nu ook zijn pokémon erbij en gooide de bal op. Met een grote doef kwam er een enorm beest voor de teef te staan, een Avalugg. Ragya fronste er even naar, zoals altijd vergetend dat ze een pokédex had om antwoord te geven op haar vragen. Maar echt, wat moest dit voorstellen? Een tafel in een ijsdecor? Een stuk van de floer? Wie weet wat het was maar ze kon zich voorstellen hoe handig het was om zo’n ding in je huis te hebben als lopende bijzet. Maar hij was misschien net wat te groot voor dat doel.. Hoe dan ook, terug op het gevecht. Meteen ging de tafel aan de slag door een Iron Defense op te zetten en zich zo al te beschermen tegen de komende aanvallen. Allemaal leuk en aardig hoor, extra sterk ijs, maar het was toch nog te smelten daar was ze zich zeker van. Alles kon kapot als je maar hard genoeg je best deed. En dat was nu net wat ze gingen doen. “Will-O-Wisp” Standaard ding dat ze deden bij ieder gevecht. Het was al bijna traditie geworden om te beginnen met de aanval. Zoals Ragya al zou kunnen dromen. Ze spreidde haar staarten lichtelijk en liet er witte vlammen tussen verschijnen, die hierna in een onregelmatige en vreemde manier op de tegenstander afschoten, zo aan de tafel vastplakkende. Je zag ook hoe hij kort verbrand werd. “Flamethrower” zei ze weer duidelijk. Aldrei opende meteen haar muil en laadde de aanval op vanuit haar keel. De vlammen bouwde zich kort op en werden daarna in een krachtige straal richting de ander afgevuurd. Bij aanraking splitste het vuur zich op maar ze deden hun werk trouw. Tevreden keek de roodharige toe. De tegenstander wankelde wat onhandig achteruit en gebruikte toen een Ice Ball, op een magische wijze kreeg hij zijn lichaam vervormd in een bal en rolde tegen de Ninetales op. Deze sprong opzij maar kon niet voorkomen dat haar arme staarten geplet werden. Zowel gepijnigd als beledigd draaide ze zich weer om en gebruikte een Firespin, zo het draaithema erin houdend. Vlammen draaiden als een kolk om de tafel-bal heen en voegden zich toe aan zijn al huidige schadebrenger. Ze bogen zich wat om de ijsbal heen en volgde deze waar hij ook naar toe ging rollen. Maar de Avalugg was ook niet klaar, hij zou nog enkele rondes in zijn.. wel, ronde vorm blijven.. rondrollen.. Goed, mooie zin. Maar dat was ook precies wat hij nu deed, terwijl hij iedere keer net iets sterker leek te worden. Hoe dat uberhoud werkte? Geen idee. Maar ze accepteerde het maar en ging verder met het in brand steken. “Fire Blast” Aldrei bracht weer de vlammen in haar nog gesloten muil, waardoor je het licht langs haar tanden kon zien schijnen terwijl ze bezig was. Eenmaal groot genoeg vuurde ze het ronde voorwerp af naar het andere ronde in de ruimte. De Avalugg rolde gewoon verder, wel geraakt zijnde maar simpelweg niet in staat om nog te stoppen. Met zijn eigen snelle tempo bleef hij dichterbij komen tot hij weer tegen Aldrei aankwam, om na de botsing gewoon weer verder te gaan en een moment zoekend om om te draaien. “Flame Burst” Ging de roodharige gewoon verder het rijtje van hun aanvallen af. Weer een vuurbal, al wel en slordige vergeleken met de ander, werd de kant van de ijsberg opgegooid. Met een klap raakte het en hij brak uiteen op de rug van het beest. Dit zorgde ervoor dat ze een ronde van het rollen kon ontwijken, al moest ze er nu alsnog aan onderkomen. Ondanks dat hij geraakt was bleef hij verder rollen. “Inferno” Kwam er snel uit, Ragya had zich aangepast aan het tempo van het gevecht. Nog meer vlammen ontnamen haar het beeld terwijl ze toekeek, bewust van het jeukende gevoel in haar handen van de onrust die ze erdoor voelde. Ze kon pas de pokémon weer zien toen het vuur wegtrok en hun achter liet, blijkbaar had de Avalugg weer geraakt en was hij nu terug naar zijn normale tafelvorm gegaan. “Overheat” Aldrei snoof even van de inspanningen die ze hier deed, en liet toen op een eenzelfde manier een overheat ontstaan. De ruimt werd ineens wat warmen en vocht tegen de huidige kou, waardoor je zag hoe de tafel eraan leidde, deze gaf zich echter nog niet gewonnen en vocht terug met een Takedown. Die salontafel was nog vervloekt snel als je naging dat het een meubelstuk was. Aldrei werd dankzij haar lichte gewicht wat naar achteren geworpen, al verspilde ze geen tijd en stond meteen weer op haar poten. De warmte bleef nog rond hun heen hangen en zorgde voor een vreemde luchtdruk. Het gevecht zou niet al te lang meer duren gokte de roodharige. Misschien al wat voorbereiding doen voor het volgende gevecht? Zou nooit teveel gevraagd zijn om weer wat health terug te krijgen. “Hypnosis” Daarbij wou ze dit al een tijdje uitproberen. Ragya keek toe hoe de Ninetales haar ogen in een rode kleur liet oplichten en gefocust naar de tegenstander keek. Na enkele minuten zag je hoe de ijsberg zijn ogen sloot en op zichzelf inzakte, in een slaap. Geen idee hoelang dat ding zo bleef maar zo lang hadden ze ook niet nodig. “Nu Dream Eater” Aldrei gebruikte minder graag haar psycic aanvallen, dat wist ze wel. Maar alsnog was de vos er niet indrukwekkend slecht in. Ook nu kreeg ze het voor elkaar de aanval uit te voeren, haar ogen gewoon rood houdend bij het gehele proces. Uiteindelijk leek ze contact te hebben en vloeide er wat licht van de ander naar haar over, waardoor je zag hoe ze weer sterker werd en meer energie kreeg. De ijsberg leek onrustig te worden in zijn slaap, en schrok uiteindelijk wakker waardoor hij onhandig omhoog kwam en zijn kop verward schudde. “Maak het af met een Hyper Beam” En ja hoor, daar ging de laatste aanval al, simpel als dat was het. De hyper beam bleef een sterke aanval en ze begon hem langzamerhand meer te waarderen dan ze hiervoor had gedaan. Aldrei zorgde ervoor dat er ze er genoeg kracht voor verzamelde en vuurde het ding toen genadeloos af richting de kop van de ander. Deze leek nog uit te willen wijken maar vond het niet in zijn kunnen. Het ding zakte in en de scheids floot nogmaals af dat de ronde naar hun gingen. Wulfric knikte enkel en zei iets tegen zijn pokémon, wat ze niet kon horen dankzij de afstand, terwijl hij diens bal erbij pakte. Met een rode flits verdween de Avalugg en kwam de tijd al om over te gaan naar de ace van de ander.

{ Attacks:
1x Will-O-Wisp
1x Flamethrower
1x Firespin
1x Fire Blast
1x Flame Burst
1x Inferno
1x Overheat
1x Hypnosis
1x Dream Eater
1x Hyper Beam

{ Mamoswine vs Aldrei }

Terwijl de pokémon van de ander weggestuurd werd keek ze zelf naar haar Ninetales. Deze nam gebruik van de situatie om haar staarten weer netjes en op orde te krijgen. Haar Fire Gem die rond haar nek bungelde glom nog lichtelijk na, duidelijk makend dat de aanval nog vers stond in diens gebruik. Aldrei merkte er nauwelijks wat van, zelfs al had Ragya verstelt gestaan van de warmte de de edelsteen uit kon stralen. Ze was ook geen fire type, misschien lag het daaraan. Ze wist wel dat Sleipnir het ding leuk vond en het al meerdere malen voor zichzelf had willen claimen, maar de vos was zoals verwacht wel de baas over de hengst. Iets wat Ragya wel grappig vond om te zien als ze erbij was. De Ninetales was niet meer zo fit als in het begin van het gevecht hiervoor, aangezien de snelheid nogal omhoog was gegaan, maar des ondanks stond ze er nog vrij fit bij. Ze wisten welke pokémon er nog over was, De Mamoswine. Sterke dingen zover de roodharige ze kende. Ook eetbaar als ze het goed had gelezen. Misschien konden een zwijn aan een spit krijgen na het gevecht? Toch vond ze een Mamoswine wel bij de gymleader paste, hij had zijn teammate goed uitgezocht. Of hij was gewoon door de tijd heen op zijn beest gaan lijken, want dan moest Ragya zich ook zorgen gaan maken. De gymleader pakte zijn laatste pokébal en gooide ook deze weer op, waarna hij met een opgewekt klikje openschoot. Vanuit die kleine bal verscheen er een werkelijk enorm varken. Ragya kon de bovenkant van het beest niet eens zien. Het ding moest wel op tweeënhalve meter uitkomen, waardoor haar eigen 1.60 zo zielig leek. Toch leek Aldrei dit nog het ergste te hebben, die kwam immers maar op 0.90 meter, wat niks was voor het enorme beest voor haar. Hoger dan diens poten kwam ze ook niet. Maar gelukkig hoefde dat ook niet, ze hadden genoeg aanvallen die vanaf een zeer veilige afstand uitgevoerd konden worden zonder in pletafstand te komen. In ieder geval schrapte de roodharige haar plan om een kebab spiesje te maken en besloot het maar gewoon zo snel mogelijk kapot te krijgen. Dat was veiliger voor de gehele omgeving als je het haar vroeg. “Fire Blast” Begon ze dus ook met een flinke kracht. De grote hoop vlammen stapelde zich op in de keel van de pokémon, vechtend om eruit te mogen. En na een kort moment deed de vos dit ook door op te springen en het spul af te vuren, richting de kop van de ander, terwijl ze zelf door de terugslag wat verder naar achteren landde. En voor het moment vond ze hier ook helemaal geen problemen in, een beetje afstand klonk juist heel aangenaam op het moment. Ze had het geluk dat Aldrei geen angst kende, of een gevoel voor zichzelf veilig te houden. “Nasty Plot” Zei de roodharige dus maar, zodat ze dit ook maar gehad hadden voor ze ook echt waren gestart. Duistere gedachtes krijgen was voor het humeurige beest totaal geen probleem. Met haar eeuwige pessimisme kwam dat allemaal weg goed. Grumpy keek ze dus ook naar de tegenstander, die ondertussen een Hail begon. De donkere wolken bovenaan de ruimte lieten nu geen sneeuw maar hagel vallen. Ragya keek zelf ook kort naar boven en leek zelf een Nasty Plot uit te voeren, waarbij ze humeurig haar armen over elkaar heen sloeg, deels om het verband wat te beschermen. “Solarbeam” Een aanval die de roodharige om de een of andere rede leuk vond. Misschien om de ironie van een Ninetales met een grass aanval, of gewoon voor de flow die het had, hoe dan ook ze vond het leuk. Ook nu toen de teef de lichtstraal soepeltjes opwerkte en richting het varken afvuurde. Deze gebruikte als reactie een Powder Snow. Ijskoude wind kleefde zich aan de pels van de Ninetales vats. Aldrei had nog geluk dat haar vacht al wat dikker was door haar geboorteplaats, maar alsnog moest de bijtende kou niet prettig zijn. “Confuse Ray” Besloot de trainster maar, zodat haar pokémon niet te lang stil hoefde te staan om vast te vriezen op diens plek. Dat leek haar maar onhandig. Daarbij was er vast niks slechts in om het grote dikke beest verward te krijgen. Zorgde in ieder geval ervoor dat ze wat tijd hadden om mee te spelen. Een kleine lichtbal ontstond er dus ook vanuit de vos, die richting het zwijn op zweefde. Soms ging het geval ineens uit en verscheen hij weer wat verderop, steeds dichterbij. Leuke dingen waren het als je het haar vroeg. Toen het lamje eenmaal de ander raakte wankelde deze wat opzij, duidelijk opzoek naar zijn coördinatie. “Inferno” Zei ze snel, in de hoop gebruik te kunnen maken van de confusion om wat extra schade aan te richten. Het lukte nog ook, want de vlammenzee omringde beiden pokémon. Voor een moment was de vos ook verlost van die pesterige hagel, al duurde dat momentje jammer genoeg niet lang. Vanuit de vlammen kwam ineens de Mamoswine gestormd met een Take down, die met een flinke kracht Aldrei opzij wierp tegen een stel bevroren rotsen aan. Met een zachte doef kwam de teef weer neer, waardoor Wulfric er gebruik van maakte en zijn pokémon eerst liet gaan met een Acient Power. De stenen boorden zich in het fijngebouwde lichaam van de teef, die fel moest janken en met een schok omhoog kwam. Meteen reageerde ze met een Flame Burst, die ondanks het feit dat ze niet mikte haar doel nog schuin wist te raken. Een ding van 2.5 meter was ook niet snel te missen. De vuurbal klapte tegen diens flank aan en verbrandde wat van de dikke en ruwe haren, waarna Aldrei de kans pakte meer afstand te nemen en te wachten op wat ze nu gingen doen. “Hyper Beam” opperde ze even richting haar pokémon, die er mee in leek te stemmen en meteen aan de opdracht begon. Ze opende haar muil weer, waardoor Ragya zich ineens begon af te vragen wat voor vreemd extra orgaan haar dier wel niet moest hebben, en richtte de lichtstraal op de ander. Het duurde dan wel even voor ze er klaar voor was maar eenmaal op dat punt werd de mammoet door de lichtgevende straal geraakt. Maar deze was ook meer dan alleen een boxbal en besloot het even vals te spelen als Aldrei deed, door een Earthquake te gebruiken. Aldei’s mondhoeken zakte naar beneden terwijl ze het schudden van de aarden gepijnigd uitzat. “Fire Blast” zei Ragya op een toon die een vraagteken waardig was geweest. Ze had geen idee hoe de teef eraan toe was, maar ze was weer eens verbaast door de koppigheid van de pokémon toen deze nog naduizeld opstond een met een vuurbal begon te gooien. Het ding landde op de rug van de ander, waar hij opbrandde en de geur van gebrand vacht door de ruimte liet gaan. Lekker zeg, iemand de ketchup meegenomen? Maar de Mamoswine kwam weer in een actie en probeerde nogmaals de grond te laten schudden in een Earthquake. Maar Ragya was net op tijd met haar “Protect” Aldrei vervolgde en een schild zorgde ervoor dat ze geen schade eraan kreeg. Wat zeker gewilt was. Het was bijna geregeld als een extra ondergrond die haar scheidde met de normale, die nog altijd hevig aan het bewegen was. Het brak pas toen het rommelen gestopt was, waardoor het uiteen spatte in kleine lichtjes en uiteindelijk helemaal verdween. Aldrei landde weer soepeltjes op de grond en triomfantelijk spitste ze haar oren, al zou dit gebaar weinigen op moeten vallen. “Dark Pulse” Vervolgde Ragya gewoon waar ze gebleven waren, maar de Mamoswine onderbrak haar door een Mud Bomb op de teef te gooien, waardoor ze zowel een bruin dier was geworden als wat hp verloor. Nadat ze zichzelf herpakt had opende ze toch haar bek weer en vuurde de Dark Pulse op de tegenstander af, de donkere straal raakte hem tegen de voorkant van zijn kop en dwong het varken meer naar achteren, dichter bij de grens toe van hun vecht veld. Aldrei ging hier meteen op in en stapte naar voren, netjes aansluitend op de eerste beweging. “Flamethrower, maak het af” De teef keek naar de tegenstander, die de eerste stap zette door nog een Ice Fang te gebruiken in zijn benarde positie. Aldrei sprong even naar achteren maar haalde zichzelf alsnog open aan de grote slagtanden, al stopte dit haar niet voor alsnog haar aanval af te maken. Ze zag dat ze ander veel harde klappen had gehad, dus met een beetje geluk zou dit goed aflopen. De vos verzamelde zo veel mogelijk kracht achter haar aanval en vuurde het aan een stuk door af tegen het zwijn. De mengeling van vuur en rook zorgde ervoor dat ze niet meteen kon zien of het gevecht al gedaan was. Wachten op een teken van de scheids of een tegenaanval..

{ Attacks:
1x Nasty plot
1x Solarbeam
1x Confuseray
1x Inferno
1x Flameburst
1x Hyper Beam
2x Fireblast
1x Protect
1x Dark Pulse
1x Flamethrower