Cute, Cute Hoppip [Ranger Quest]

Er was een oproep gedaan aan de Rangers. Een super schurk terroriseerde een Hoppip. Lars kon dit onrecht niet aanhoren en stelde zichzelf direct beschikbaar om het beestje te gaan redden. Hij was er nu al bijna. De terror zou in de berry fields vlak bij het parfume palace plaatsvinden. De hele reis al had hij met Jetterik op zijn schouder rondgelopen. Allebei keken ze episch voor zich uit tijdens het lopen. Ze moesten natuurlijk wel duidelijk maken dat ze iets heldhaftigs gingen doen.

Na een tijdje zag hij haar staan. Het was een open veld en hij stond daar extreem episch een beetje stil te staan. Kijkend, met walging naar het wezen dat die Hoppip gestresst maakte. Bah. Die tuinbroek. Dat roze gestreepte shirt. Dat bloemetje in haar haar. Het kon niet anders. Dit was een schruk die de wereld nog niet eerder had gezien. En er was maar één persoon die de wereld kon beschermen van dit soort types. Dat was Lars. Tijd voor een episch innerlijk monoloog. “Kaas vind ik het lekkerst op mijn crackers.” Nailed it. Op dat moment merkte de Hoppip hem op en vloog in zijn richting. Daardoor zag het meisje hem nu ook. Ze keek hem een beetje verrast aan. De Hoppip vloog achter hem. Alsof hij beschermd wilde worden. “Laat de Hoppip gaan.” Er klonk nog nét geen Western cowboy muziek, maar het had precies in deze scene gepast. Het meisje bleef de drie maar een beetje aanstaren. Lars vatte dit op als een aanval. “Het is een medusa! Niet in haar ogen kijken!” Hij gooide zijn arm voor zijn ogen en die van Jetterik. Waarschijnlijk wilde ze hen aanvallen met haar blik en hen in steen laten veranderen. Maar daar waren ze toch echt veel te slim voor hoor. Nee, dat ging hen niet gebeuren. Het meisje vond de jongen maar raar, dus toen hij zijn arm voor zijn ogen deed liep ze stilletjes naar de Hoppip toe. Toen ze bijna bij hem was slaakte hij een kreet uit paniek. “Pip!” En hij vloog weg. Maar op dat moment rende het meisje dus alweer achter hem aan. Lars draaide zich snel om en keek toe het meisje haar terror weer voortzette. Snel haalde hij zijn Styler uit de houder aan zijn riem en schoot hem vooruit. De Styler sneedt het meisje af en ze kwam tot stilstand. Ze wist niet goed wat het was geweest. Door het gebrek aan een doelwit keerde de Styler naar hem terug. “Nog eens. Laat hem met rust.” Het meisje werd nu wel een beetje boos op hem. “Waarom doe je zo vervelend?” Vroeg ze aan hem. Ze liet de Hoppip even voor wat het was. “Vervelend hè? Snap ik als je duistere plannen worden tegengehouden..” Het meisje wist niet zo goed wat ze ermee aan moest. Ondertussen was de Hoppip wel blij. Hoe raar de jongen ook deed, hij leek wel aan zijn kant te staan. “Nu!” Riep hij ineens. “Vertel me wat je plan is!” Het meisje werd nu letterlijk bang van hem! Ook precies op dat moment trok er een enorm sterke windvlaag op. Lars hield zijn hoed vast terwijl hij probeerde niet om te vallen. Maar de Hoppip had minder geluk. Die werd gelanceerd. Hij vloog heel hard weg door de wind. “Oh nee!” Riep het meisje bezorgt. “Aha!” Zei Lars als reactie. “Dus dat was je plan! Je laat een wind opsteken en dan waai je hem naar je duivelse schuilplaats. Nou, als het aan mij ligt niet!” Heel episch gooide hij zijn hand in de richting van de Hoppip en wees ernaar. “Snel! Jetterik!” De Spearow steeg van zijn schouder op en begon er achter aan te vliegen. Zelf begon hij te rennen. Het meisje zag dit alles gebeuren en rende toch maar mee. Die jongen was een beetje raar en ze vroeg zich af of hij zich wel zou kunnen redden met een dergelijke zoektocht.

Het was in de richting van een dikker begroeid deel van de berry fields dat ze rende. Eigenlijk was dat meer een Berry Forest. En de Hoppip vloog er mooi overheen. Jetterik was nog niet helemaal bij hem in de buurt en Lars rende zonder er bij na te denken het bos in. Ze konden de Hoppip niet aan zijn lot over laten. Het meisje rende dan toch maar mee het bos in. Ze was nog iets te jong om te snappen dat het gevaarlijk kon zijn om met vreemdelingen zomaar een bos in te rennen achter een Hoppip aan. Wie weet wat voor gevaren zich daar schuil houden. Hij sprong over wortels en omgevallen boomstammen. Rende onder lianen door en gleed door de modder. Boven hem hoorde hij een kraai van Jetterik klinken. Er was iets gebeurd dus. Snel rende hij in de richting van een stevig uitziende boom en klom omhoog. Uiteindelijk kon hij zijn hoofd boven de bladeren van de boom uitsteken en hij keek om zich heen. Een heel stuk verderop zag hij Jetterik nog bij de Hoppip vliegen. Helaas had hij geen handen. Dan had hij hem kunnen pakken en meenemen. Het enige dat hij nu kon doen is bij hem blijven en er voor zorgen dat ze hem niet kwijt zouden raken. “Let op! Ik kom er aan!” Hij klom een beetje omlaag en ging op een tak staan. Hij nam een van de lianen in zijn hand en zwaaide er mee naar een volgende tak. De tak was dunner en veerde een beetje mee. Maar hij ging onbevreesd verder. Hij sprong naar de volgende tak van de volgende boom. Bij het springen brak de tak waar hij eerst op stond, maar hij haalde het wel. Hij klom weer omhoog. Toen hij weer boven de boom uit kwam zag hij dat de twee pokemon weer verder weg waren. Dit was geen doen. Die sterke wind hielp niet. Nouja, op de voet was hij waarschijnlijk sneller. “Laat me weten waar je bent!” Hij hoorde een kraai van Jetterik als antwoord. Hij liet zich naar de grond zakken en rende in de richting van waaruit hij zijn Spearow hoorde kraaien. Ondertussen had het meisje wat korter bij Lars kunnen komen door het oponthoud die hij had gehad met het klimmen in de bomen. Lars schonk er echter geen aandacht aan. Hij moest die Hoppip te pakken zien te krijgen vóór die aan kwam bij de schuilplaats van de superschurk. Hij rende verder. Wel langzamer nu door de energie die hij mistte van het klimmen. Het meisje kon hem bijhouden. Ze rende met hem mee. Wel nog steeds achter hem. Zij zelf had wat minder oefening gehad met sprinten dan Lars.

Na een tijdje kwamen ze bijzonder dicht bij het geluid van de kraaiende Jetterik. Mooi, dan konden ze dat arme beestje eindelijk gaan redden! Maar nee! Midden in het bos lag een rivier met een extreem snelle stroming zo te zien. Wat moesten ze nu doen?! Lars gromde binnensmonds en deed de kraag van zijn poncho omhoog. Dit was zij epische denk houding. Maar wat zag hij nu? Van links kwam een hele groep Lotad aandrijven mee met de stroming. Lars kreeg een grijns op zijn gezicht. Hij boog zijn knieën en maakte zich klaar om te springen. En met een perfecte timing rende hij over de Lotad hoofden heen toen ze in de buurt waren. Zo naar de overkant van de rivier. Hij draaide zich nog even om. Hij wist dat het meisje hem volgde. Ofja, dat de super gemene Medusa hem volgde. Maar huh? Hij zag niemand aan de andere kant van de rivier staan. Hij keek de Lotad na en zag hoe ze onder een klein brugje door verder de rivier op mee werden genomen. Het meisje liep momenteel over het brugje heen. “Ze is veel te slim, dus ik zal sneller moeten zijn!” Dacht hij. Hij rende snel verder. Het meisje rende weer achter hem aan. Jetterik was gelukkig niet enorm veel verder gekomen zo te horen. Gelukkig maar. Ze moesten namelijk opschieten. Deze keer was er een enorme holle boomstam waar ze door moesten rennen. Het kraakte bij iedere stap maar hij bleef doorgaan, met een risico dat de boomstam zou ingeven natuurlijk. Maar zo voorzichtig was Lars nooit geweest. En toen kwamen ze op een grote open plek uit. Hier lag een enorme berg aan berries. Lars stopte er spontaan van met rennen. “Bij mijn hoed, wie heeft dat gemaakt?” Het meisje botste vervolgens tegen zijn rug op. Hij sprong meteen van haar weg. “Mij ga je niet krijgen hoor!” Zei hij nog tegen haar. Maar het was nu het meisje dat hem negeerde. Ze zag de Hoppip namelijk naar beneden dwarrelen. Recht in de berg Berries. Jetterik vloog er achter omlaag. Hij probeerde de Hoppip nog tegen te houden maar hij was te laat. Al snel had hij zijn plekje op Lars zijn schouder terug gevonden. Het drietal keek teleurgesteld naar de berg. De Hoppip was nergens te bekennen tussen de berries. Waarom moest die pokemon nou zo veel op een berry lijken? Zo konden ze hem nooit redden! Althans, Lars zou niet Lars zijn als hij niet dacht dat hij de uitverkorene was om de Hoppip te redden. Als enige die dat kon! Of was dit de kwaadaardige schuilplaats van de schruk? Zijn ogen gleden onopvallend haar kant op. Natuurlijk. Dat was geniaal. Dat zou hij namelijk nooit verwachten als een schuilplaats. Maar ze had hem niet moeten uitdagen. Lars was er veel te slim voor om daar in te trappen. “Dit gaat je niet lukken!” Riep hij wijzend naar het meisje. Snel toverde hij een kaart van het gebied van onder zijn poncho uit en keek er naar. “Ha!” Slaakte hij euforisch. Vervolgens rende hij weer het bos in en liet een stomverbaasd meisje achter. Zij bleef maar bij de berg staan. Zij zou zelf wel iets proberen te verzinnen om de Hoppip te helpen.

Hij rende het bos door en Jetterik begon mee te vliegen. “We zoeken een Munchlax.” Zei Lars. Jetterik vloog vlug een andere kant op en ze zochten allebei apart naar een Munchlax. Echter bleven ze dicht genoeg bij elkaar om elkaar nog te kunnen horen. Zo verantwoord waren ze dan weer nét wel. En na een niet al te lange tijd kwam Lars aan bij een Munchlax te tegen een boom aan lag te.. (re)laxen. Hij ging erbij staan en floot een tune van vier noten. Jetterik reageerder erop door weer terug bij hem te komen en op zijn schouder te gaan staan. De Munchlax hoorde het en opende één oog om naar het tweetal te kijken. “Help ons een Hoppip te bevrijden.” Zei Lars tegen de pokemon. Maar die deed zijn oog weer dicht. Hij negeerde het gewoon. Lars zette zijn handen in zijn zij en zei met een grijns: “Achja, dan moeten we maar iemand anders zoeken om al dat eten op te eten.” De Munchlax bewoog zijn oren een beetje bij het horen over eten en sprong daarna meteen op. “Ik moet je wel even capturen.” Hij stak de Styler omhoog. De Munchlax stak zijn duim op om duidelijk te maken dat het oké was. Lars richtte zijn Styler op de pokemon en schoot. Vervolgens liet hij de tol een paar keer om de Munchlax heen draaien en met een klein flitsje werd het duidelijk dat de capture gelukt was. “Snel, kom mee.” De Munchlax rende met Lars mee, door de belofte aan voer en Jetterik vloog boven hen.

Ze kwamen aangerend bij de berg berries en het meisje stond nog steeds na te denken. Ze zag hoe het drietal aan kwam rennen. De Munchlax begon meteen met eten. Hij had geen opdracht gekregen, hij wilde gewoon eten. Maar goed, dat was ook precies wat Lars wilde. “Zie je,” Sprak hij over zijn master plan. “Een Munchlax eet zo veel dat hij met gemak door deze berg heen komt.” Hij haalde grijnsend zijn schouders op. “En hij eet alleen eten, dus die Hoppip blijft veilig.” Het meisje knikte onder de indruk. Binnen een halve minuut was de hele berg berries verdwenen. Een tevreden Munchlax plofte op de grond neer met de Hoppip naast hem. Rustig liep Lars naar de Hoppip toe en nam hem in zijn handen. “Dankjewel Munchlax.” De assist werd verbroken.

Na een heel stuk terug te hebben gelopen kwamen hij, Jetterik, maar ook het meisje uit het bos. Ze waren weer terug in de officiele berry fields. Hij hield de Hoppip nog steeds in zijn handen. Het werd tijd om de super schurk van dit verhaal een les te leren met een cheesy one liner. “Als je van iets houdt, laat het los.” Ze knikte begrijpend en Lars liet te Hoppip los. Vrolijk vloog hij weg. Hij maakte nog even een pirouetje gevolgd door een vrolijk geluidje. Lars deed zijn kraag omhoog en zijn hoed voor zijn ogen. “Mijn werk zit erop.” En hij liep weg. Hij zag de klus als geklaard. Het meisje liet de Hoppip vanaf nu hopelijk met rust.