Rock Solid!

Zijn reizen had hem niet echt ver weten te brengen. Hij had wat rond gehangen in Kalos, wat kleine dingen gedaan in Hoenn, maar dat was dan ook wel alles. Natuurlijk had hij er weer wat mensen bij leren kennen, maar hij kon nou niet bepaald zeggen dat het echt bijzonder was geweest. Veel mensen waren niet eens echt interessant geweest. Met Ragya had hij de meest geweldige tijd gehad op het terras, waar hij zo heerlijk verwijft had kunnen doen puur om een lachertje. Die zwartharige knul in Hoenn was gewoonweg weird geweest en iemand die hij niet zo snel weer overnieuw zou willen zien. Alhoewel, zijn nieuwsgierigheid was hoog genoeg om hem nog eens goed uit te horen, maar dat zou waarschijnlijk pas gebeuren als hij wat minder taken te doen had voor Team Rocket. Daarnaast had hij nog een avondje drinken achter de rug van Flynn, iemand die hij nog steeds niet kon en waarschijnlijk niet eens wilde peilen. Arrogante vent dacht dat hij overal de beste in was omdat hij al zo lang bij Team Rocket zat en dus de meeste ‘ervaring’ zou hebben. Nou, om eerlijk te zijn verwachtte hij niet dat die vent ooit een promotie zou halen, met zijn lakse gedrag. Ugh, nee, die vent bleef hij het liefst uit te buurt. Waarschijnlijk was hij daarom ook zo gehaaid op die promotie, zodat hij kon laten zien dat hij wel degelijk iets goeds kon doen. Natuurlijk bleef het feit dat hij zijn verleden niet kon herinneren altijd een pijnlijk punt, maar zolang hij iets had om zich op te focussen, zou het vast wel goed moeten komen. Zijn verleden bleef aan hem knagen, vooral omdat hij zich nog steeds afvroeg of zijn vroegere persoonlijkheid zou gaan doorschemeren als hij te goed met iemand bevriend zou raken. Ergens beangstigde het hem dat hij niet meer wist hoe hij vroeger was en zichzelf dus ook niet zou kunnen verdedigen ertegen. Dat zou misschien ook de reden kunnen zijn waarom hij mensen zoals Lima probeerde weg te duwen. Zijn maag kromp samen toen hij aan het meisje dacht en eventjes slaakte hij een zucht. Hij had Lima niet meer gesproken sinds hun blind date, maar haar nummer stond trots bovenaan in zijn holocaster. Hij had nog niet de moed gevonden om ook maar iets ermee te gaan doen, al had hij meermaals het bericht al uitgetypt. Waarom hij zo angstig was om haar aan te spreken had vooral ermee te maken dat hij in tweestrijd zat met zichzelf. Hij wilde niet toegeven dat hij het grietje aardig vond, misschien zelfs wat meer dan dat, maar aan de andere kant wist hij zichzelf ook wel wijs te maken dat 1) niemand hem zou willen, 2) zijn verloren verleden in de weg zou zitten, 3) liefde niets voor hem was en 4) hij zeker wist dat je niemand leuk zou kunnen vinden na maar één date. En dan hadden ze op het eind van de avond nog niet eens gezoend. Dus nee, Lima was iemand die hij zo snel mogelijk uit zijn systeem moest zien te krijgen. Iemand die hij liever niet nog een keer zou willen zien, maar de kans was klein waarschijnlijk. Ondanks dat Kalos best groot was, wist hij altijd weer dezelfde mensen tegen te komen. Vooral als je vast kwam te zitten in een grot. Hij zuchtte eventjes, wat een ongeluk had hij daar gehad. Zijn Gengar en Zorua kwijt geraakt, een meisje leren kennen [weer een meisje for Arceus’ sake, ze lieten hem ook gewoon niet met rust. Hij was geen vriendjes materiaal, waarom snapte ze dat nou niet] en daarnaast ook nog eens worden opgejaagd door Aggron’s en een Durant. Nee, dat was echt niet de beste dag van zijn leven geweest. Eigenlijk, nu hij er zo over nadacht, waren er maar weinig momenten die echt gelukkig waren in zijn leven. Voor zover hij zich kon herinneren tenminste. De enige lol die hij echt had gehad was met Ragya geweest, de rest was either irritant of gewoon weg slecht afgelopen voor hem. Hij wist dat hij een slechte invloed had op mensen, maar waarom moest het altijd zo slecht aflopen? Hij wilde ook wel eens wat leuks mee maken, maar dat zat er blijkbaar niet in. Zelfs toen hij zijn Keystone ging ophalen was het geen leuk moment geweest, maar een paar minuten van pure spanning omdat die groenharige Elite hem niet waardig vond. Hoe hij uiteindelijk toch die keystone in z’n bezit had gekregen was hem nog steeds een raadsel. Maar in ieder geval had hij er nu een en ging het goed met de mega-evolutie van zijn Mawile. Nu moest hij alleen voor zijn andere pokémon nog een megastone te pakken krijgen en dat was voor hem eventjes diep in de buidel tasten. Hij had er nog drie nodig, een voor zijn Ivysaur voor als die geëvolueerd was in een Venusaur, een voor zijn Gible voor als die en Garchomp was en een voor zijn Gengar. Waarschijnlijk zou hij met zijn Gengar de meeste problemen krijgen om te laten mega-evolven, puur om het feit dat hij de pokémon nog niet helemaal honderd procent onder controle had, dus hij hoopte maar dat als hij de megastone had, dat hun band wat beter was. Natuurlijk hoopte hij dat de band met al z’n pokémon goed zou blijven. Hij had immers een leuk team in elkaar gedraaid. Wat hem er trouwens aan liet denken dat hij nog een poké-ei bij zich had. Echo bleef stilstaan en pakte zijn tas van zijn rug af. Voor de zekerheid had hij het ei in een tas gedaan, omdat dat het makkelijkste was om het ding te kunnen vervoeren. Ergens een paar maanden geleden had hij dit ei gekregen van een vreemdeling voor Pasen. Geen idee hebbend wat erin zat, had hij het maar aangenomen en sindsdien letten hij erop of het uit zou komen. Hij had geen zin gehad om aan een van de bollebozen van Team Rocket te vragen of ze wilde nakijken wat erin zou zitten. Nee, hij wilde die verrassing voor zichzelf hebben. Hij haalde een doekje over het ei heen en glimlachte. Sommige zouden zeggen dat hij gek was, andere zouden hem zelfs krankzinnig noemen, maar hij vond zelf toch echt wel dat hij goed kon zorgen voor zo iets.
Toch schrok Echo een beetje toen het ei opeens begon te schudden en er barsten in verschenen. Zijn zorg wierp dan eindelijk hun vruchten af. Hij zetten het ei op de grond, voorzichtig, zodat het niet om zou vallen. Daarna ging hij ernaast zitten en keek geduldig naar hoe de schilfers er vanaf vielen. Het duurde niet lang voordat er een kleine pokémon voor hem stond, die hem nieuwsgierig aankeek. Rustig pakte Echo zijn pokédex erbij, zodat hij kon kijken wat voor een pokémon het was geworden. Murkrow is an avian Pokémon with black feathers. Its crooked, yellow beak and the three, feathery tufts on its head resemble a witch's nose and hat respectively. The feathery crest is smaller on the female than on the male. It has semi-circular, red eyes with white sclera and pupils and a spiky collar of feathers around its neck. The shaggy feathers on its tail resemble the end of a broom, and there is a thin, red band at the base of the tail. Its yellow feet have four toes, three facing forward and one backward. Murkrow has a fondness for anything sparkly, and it will steal things such as jewelry to bring it back to its nest. Its fondness for shiny objects go as far as fighting with other Pokémon that enjoy shiny objects, such as Meowth and Persian, to gain their stashes. Whenever it is chased, it loses the attacker by leading it down dark mountain trails, and sometimes it does this to travelers as a mean spirited prank. Superstition regards Murkrow as Pokémon of ominous things to come, and of great misfortune if one is seen at night. It is possible to train a Murkrow to repeat words, as seen under Team Rocket's ownership. Murkrow usually lives in forests or swamps. De kraaiachtige pokémon kraaide eventjes, voordat hij zijn vleugels uitstrekte en een poging deed om in de lucht te komen. Dit ging … ongeveer goed, totdat hij merkte dat de pokémon’s vleugels nog niet sterk genoeg waren ervoor. Snel ving Echo de pokémon op en hielt hem in zijn handen. ”Kalm aan kleintje, nu nog eventjes niet,” suste hij de kleine Murkrow, die meteen een wilde poging deed om los te komen uit de grip. ”Ik denk dat ik jou Flint noem,” zei hij daarna rustig. De Murkrow keek hem eventjes vreemd aan en kraaide daarna, waarna hij naar Echo toe hopte en hem met een schuinhoofd aankeek. ”Krow,” sprak de Murkrow, waarmee het leek alsof het zijn nieuwe naam accepteerde. Echo glimlachte eventjes. ”Welkom bij het team, Flint,” vervolgde hij en hij pakte een pokéball. Rustig liet hij de pokémon terugkeren en pakte zijn spullen, waarna hij overeind kwam.

”Mooie pokémon kwam er daarna uit dat ei,” Een stem van achter hem deed ‘m omkijken. Er stond een jongen tegen een boom aangeleund, er spinde een pokéball op zijn vinger. Een kleine glimlach stond op zijn gezicht en Echo trok een wenkbrauw op. Hij gaf geen gehoor aan de opmerking die de jongen net maakte. ”Je ziet me eruit als een sterke trainer,” werd er tegen hem gezegd. Echo kwam overeind en deed de tas op zijn rug. ”Wat doet je dat denken?” antwoorden hij kalmpjes, terwijl hij zijn handen in z’n zakken stak en de jongen recht aankeek. Hij wist niet of hij dit joch moest vertrouwen, ze leken van ongeveer dezelfde leeftijd. Heck, de leken qua gezicht zelfs op elkaar en dat was iets wat hem beangstigde. Het feit dat het misschien iemand kon zijn uit zijn verleden die hij gewoon niet meer herkende. Het kon zijn tweelingbroer zijn, lang verloren en niet genoemd op verjaardagen, en hij zou ‘m niet eens herkennen. Hij moest toegeven dat hem dat paniek inzaaide en dat was een gevoel dat hij al lang niet meer had gehad. ”Het feit hoe je hier zat en de care die je had voor dat ei,” werd hem verteld en Echo haalde opgelucht adem, oké, dit ging al iets beter. Hij snoof eventjes en wandelde nonchalant naar de jongen toe. ”Is er verder nog iets dat je kwijt wilde?” vroeg aan de jongen, terwijl ze op ongeveer een armlengte afstand stonden. De jongen grinnikte eventjes en pakte de pokéball in zijn hand. ”Battle,” was het enige woord dat hij te horen kreeg. Echo wachtte eventjes af, maar knikte toen toch en deed een paar stappen naar achter toe. Hij liet de vreemdeling de regels uitleggen. ”Het zal een twee tegen twee gevecht worden, er zal niet mogen worden gewisseld. Het gevecht zal pas aflopen als van een van ons beide pokémon niet meer instaat zijn om te vechten. Duidelijk?” Echo knikte en keek naar de jongen die met volle overgave een pokéball opgooide. Uit de flits verscheen een pokémon die hij, werkelijk waar, nog nooit had gezien. Hij greep eerst zijn pokédex om erachter te komen welke pokémon het was. Froslass is a humanoid Pokémon with a hollow torso that resembles a kimono. It wears a red band around its waist, reminiscent of an Obi. Its body lacks feet and it floats in the air like its counterpart, Glalie. Its arms are connected to the sides of its head, and flare at the wrists. The flared portion has dappled, light blue coloration. Its hands consist of three small fingers. Froslass's head is shaped similar to a sideways water droplet, and is topped with two ice crystals that resemble horns. Its head has several holes on it, resembling a mask. Through two of these holes, crystal blue eyes with yellow sclera can be seen. It also has a mouth below this "mask". Froslass lives in snowy areas and has the ability to freeze foes with its -58 degrees Fahrenheit breath. It is thought to display its victims secretly after freezing them. As evidenced in the anime, it can create illusions to manipulate others. Froslass is a female only species, and is said in legends to be the spirit of a woman who was lost in the mountains. Een ghost en ice type dus. Hij greep meteen een pokéball van zijn riem en liet een kleine vosachtige pokémon verschijnen. ”Vayne, jij bent aan de beurt,” zei hij rustig. De Zorua rekte zichzelf eventjes uit en geeuwde, voordat ze klaar ging staan voor het gevecht. ”Wat een schattige pokémon,” hoorde hij de jongen grinnikten. ”Ik zal ‘t je laten zien. Vayne, Torment, gevolgd door Foul Play,” begon Echo het gevecht. De Zorua zetten zichzelf schrap en liet een gil horen in de richting van de Froslass. Deze dook eventjes in elkaar en er leek iets van een switch om te zijn gegaan in diens hoofd. Echo grinnikte eventjes. De pokémon zou nu niet twee keer achter elkaar een aanval kunnen doen, tenminste niet dezelfde aanval. Wat er voor kon zorgen dat die vervloekte fairy type aanvallen, die een Froslass helaas had, iets minder pijnlijk zouden gaan worden voor zijn Zorua. Dezelfde Zorua die momenteel een poging deed om in de buurt van de Froslass te komen. ”Astonish!” werd geroepen van de andere kant, maar voordat de Froslass ook maar iets kon doen, werd de Foul play in werking gezet. Vayne schoot onder de Froslass door en greep d‘r bij de kimono, waarna ze d’r met een scherpe bocht tegen de grond aan werkte. Met een deftige wandeling liep Vayne daarna terug naar haar kant van het veld en blafte uitdagend in de richting van de Froslass. Deze kwam weer overeind en wilde de Astonish aanval opnieuw proberen, maar ze verstijfde. Het effect van de Torment werkte gelukkig. ”Taunt,” commandeerde Echo rustig. De Zorua ging op haar achterpootjes staan en gromde en blafte luid in de richting van haar tegenstander. Deze bleef stilstaan en leek niet te kunnen bewegen onder de taunt van Vayne. ”Gebruik Powder Snow.” De Froslass gleed hoger de lucht in en spuwde een lading sneeuw in de richting van de Zorua. ”Vayne, probeer te ontsnappen aan de sneeuw,” riep Echo in de richting van zijn pokémon. De Zorua begon behendig heen en weer te springen, maar werd uiteindelijk toch geraakt door een kleine misstap. De vos pokémon schoof over de grond heen, een laagje sneeuw lag over haar zwarte vacht heen. ”Gaat ‘t, Vayne?” vroeg hij aan zijn pokémon, maar de Zorua stond al weer op haar pootjes en liet een blafje horen. Het zat dus wel goed. ”Draining Kiss!” Damn, dit was dus die aanval waarvoor hij moest oppassen. Fairy was ongeveer het enigste in de kit van deze vijand die daadwerkelijk veel schade kon doen aan Vayne. ”Agility en daarna Faint Attack,” riep hij naar zijn pokémon. De Zorua liet twee scherpe zwaarden boven haar verschijnen die tegen elkaar aansloegen en hij kon bijna zien hoe haar speed state verhoogd werd. Daarna verdween de Zorua in het niets en ook de Froslass had eventjes het idee van ‘waar de hell is mijn tegenstander gebleven’. Helaas werd de aanval niet geheel goed getimed. Vayne schoot tegen de Froslass aan met haar Faint Attack, maar in die nanoseconde wist de tegenstander de Draining Kiss te landen. Voor een paar seconden stonden de twee pokémons aan elkaar gekleefd, voordat de Zorua op de grond viel en daar eventjes bleef liggen. De Froslass gloeide groenig op, terwijl haar leven hersteld werd door het leven dat ze uit de Zorua had getrokken. Eventjes dacht hij dat dit al het einde zou zijn van dit gevecht en dat hij het moest gaan doen met zijn laatste pokémon, toen de Zorua met moeite overeind kwam. Wit pulserend licht kwam van d’r af, terwijl ze zachtjes grommend in de richting van de Froslass liep. Terwijl ze wandelde omhulde het witte licht haar steeds meer en begon ze van vorm te veranderen. Snel pakte Echo zijn pokédex erbij en hij merkte dat zijn tegenstander hetzelfde deed. Zoroark is a bipedal, gray-brown, fox-like Pokémon with crimson and black accents. It has a pointed snout and ears with red insides. It also has some red rimming its eyes and mouth. It has a large, red, voluminous mane with black tips, which somewhat resembles a ponytail, as a teal bangle down its length separates a mass of the mane from the lower portion. It has a black ruff on its upper body, pointed at the shoulders from which its arms extend. Its upper arms are thin, whereas its lower arms, while still slim, are bulkier. The arms have spiky extensions of fur at the elbows, and it has red claws on its hands and feet. Zoroark's eyes are red-rimmed with light blue irises. Zoroark can create illusions that are indistinguishable from reality, deluding many people simultaneously. It can even create illusory landscapes in the forests where it dwells, to hide its territory and protect its den. However, Zoroark is incapable of physically changing itself into another form; it is merely capable of casting illusions. When a Zoroark takes the form of a human, it is capable of human speech. It can make convincing illusions of attacks, and these illusions are extremely realistic, enough to fool even cameras and make one believe they're being physically affected, though the illusion does not have any direct physical effect. Zoroark, along with its pre-evolution Zorua, are the only Pokémon capable of learning Night Daze. Zoroark lives in groups, where unity is strong. It is extremely protective of those it cares about and will go to any lengths to keep them safe, including risking its own life, and it can hold grudges on those who harm its loved ones. Zoroark will hide its Zorua young in its mane to protect them and carry them around. There are stories that say Zoroark punishes those who attempt to catch it by trapping them in an illusion. De Zoroark liet een brul horen, voordat ze een sprong achteruit maakte en haar vijand venijnig aankeek. ”Goed gedaan Vayne!” riep Echo uit, blij met wat er was gebeurd. Eindelijk was zijn kleine Zorua geëvolueerd en nu begon zijn team nog sterker en nog completer te lijken. Maar hij moest zich nu eerst richtten op dit gevecht. Snel scrolde hij door de aanvallen die veranderd waren en glimlachte eventjes. ”Hone Claws, gevolgd door Night Slash!” riep Echo naar zijn pokémon. Deze begon rustig zijn klauwen te scherpen over elkaar, voordat hij naar voren schoot en zijn rechterpoot een grote groen/paarsige gloed over zich heen kreeg. Er vormde zich een soort van spook klauw over de klauw van de Zoroark, die op hoge snelheid in de richting van de Froslass schoot. De ghost/ice type pokémon keek eventjes om naar haar trainer, wachtend op wat die wilde dat er gedaan werd. Hij zag hoe de jongen twijfelde, piekerde over welke aanval er moest worden ingezet. ”Ice Shard,” werd toen opeens geroepen. Ice Shard was een aanval die altijd eerst ging en daardoor een hoge gevaarlijkheids graad had voor Echo. De Froslass vormde een ijzige bal tussen haar handen en gooide deze op de Zoroark af. Vayne deed nog een poging om weg te komen, maar kon niet voorkomen dat de Ice Shard tegen haar poot kapot ging. Ze knalde tegen de grond op en de Night Slash aanval werd gestopt. De illusion fox pokémon probeerde overeind te komen, maar haar poot zat vast aan de grond gevroren. Zachtjes sissend probeerde ze zichzelf los te krijgen met een Scratch aanval, maar het leek niet te willen lukken. Zijn tegenstander moest er van lachen, terwijl hij toekeek hoe zijn pokémon hulpeloos op de grond zat. Hij dacht eventjes na, maar zijn tegenstander was sneller. ”Draining Kiss!” werd geroepen en hij zag vanuit zijn ooghoek hoe de Froslass een handkusje in de richting van de Zoroark gooide. Echo keek eventjes naar zijn pokémon, niet zeker wetend hoe hij dit moest gaan oplossen. ”Faint Attack!” riep hij toen maar. Vayne gaf nog één slag op ‘t ijs, dat gelukkig doorbrak en al snel verdween ze in de schaduws. De Draining Kiss aanval landen daar waar ze net had gestaan en Echo keek toe hoe de Froslass om zich heen keek, niet zeker wetend waar de Zoroark vandaan zou komen. Opeens stond Vayne achter d’r en gaf d’r een Sucker Punch in de rug. De Froslass schoof over de grond heen en bleef daar liggen, zo te zien uitgeteld. Echo glimlachte eventjes en de Zoroark hijgde zwaar. Ze had het moeilijk gehad dit gevecht en hij mocht haar niet wisselen totdat ze was uitgeschakeld. ”Goed gedaan meid, nu de tweede nog,” de Zoroark glimlachte eventjes naar hem en zuchtte daarna. Ze had het duidelijk zwaar, hopelijk zou de volgende tegenstander niet al te sterk zijn. De jongen had zijn Froslass teruggeroepen en had een tweede pokéball in z’n handen gepakt. Deze gooide hij met een grote grijns op en deze grijns kwam terug in de pokémon die hij opgegooid had. Echo greep meteen naar zijn pokédex, waarom had deze jongen alleen maar pokémon die hij niet kon? Diggersby is a bipedal Pokémon resembling a large, portly rabbit. Its most remarkable features are its two ears, which are each crowned with a massive, muscular forearm, complete with three-fingered paws. The ears are furry and mostly grey in coloration, with a pink inner pinna, whereas the paws at the ends of the ears are brown. Three spots of brown fur surround each of the ear-wrists. A pointed protrusion marks the outer elbow, hinting at the presence of bones inside the ear-forearms. These ears are strong enough to lift objects weighing over a ton and prove to be an invaluable asset in Diggersby's digging. The other four limbs growing from Diggersby's round, grey torso are small in comparison to the ears. The fur of the upper paws is white, while the feet are brown. A sash-like band composed of thicker, wooly fur surrounds its waist, where it tends to tuck its paws in. This sash is sectioned brown on its sides and yellow at its front and back; its short tail is also yellow, protruding from the back section of the sash. Diggersby's face is dominated by a large brown muzzle, resembling stubble. Two large front teeth protrude from its wide mouth and three whiskers decorate each cheek. Its eyes are perpetually squinting and it seems to favor a slightly furrowed brow. What. The. Hell. Was. That!? Hij had veel vreemde pokémon gezien, maar dit sloeg toch echt wel alles. Het was letterlijk een oversized konijn die ze veel te veel hormonen hadden gegeven. Hij keek eventjes vreemd naar de pokémon en was in zoverre afgeleid dat hij niet door had dat zijn tegenstander al weer de aanval had ingezet. ”Hammer Arm!” werd er vanuit het niets geroepen en voordat hij erop kon reageren vloog Vayne al tegen de muur aan. De Zoroark deed nog een poging om overeind te komen, maar kon niets doen tegen de kracht van de Diggersby. Ze viel uitgeteld op de grond neer. Met een zucht liet Echo haar terugkeren en pakte een tweede pokéball van zijn riem af. ”Goed dan maatje, nu zijn we met z’n tweeën,” mompelde hij zachtjes, voordat hij de pokéball opwierp.

Uit de witte flits verscheen zijn Ivysaur, die rustig de knop op zijn rug uitschudden en een rustige “saur~” liet horen, voordat hij zijn ogen richtte op het uit de kluiten gewassen konijn dat hoog boven hem uittorende. Hij zetten zich schrap en Echo zag hoe hij met zijn poot over de grond schraapte, alsof hij het konijn een kopstoot wilde geven. ”Mud Slap!” werd geroepen en de Diggersby liet verschillende bollen van modder rond hem verschijnen. Met behulp van zijn oren, die tevens werkte als handen blijkbaar, gooide hij de ballen modder in de richting van de Ivysaur. ”Sla ze stuk met je Vinewhip en gebruik daarna Razor Leaf,” commandeerde Echo zijn pokémon. De roede verscheen vanuit de knop op de rug van de Ivysaur, waarmee hij behendig de modder ballen wist kapot te slaan. Daarna zetten de groene pokémon zich schrap en liet een lading messcherpe bladeren in de richting van de Diggersby schieten. De pokémon was te lomp om ze te kunnen ontwijken en werd tegen de grond geslagen door de kracht die erachter zat. Crowe liet een vrolijk geluid horen toen het gelukt bleek te zijn, maar de Diggersby liet zich er niet bij zitten. Al snel stond het konijn weer overeind en hij zag hoe zijn tegenstander glimlachte. Er moest iets aan zitten te komen en hij had geen idee wat het precies was. ”Dig,” werd er gezegd en al snel sprong de Diggersby in de lucht. Hij klapte zijn oren tegen elkaar en als een gigantische tol schoof hij zichzelf in de grond. Crowe keek eventjes om zich heen, niet zeker wetend waar hij nou heen moest gaan om de aanval te kunnen ontwijken. Nog voordat Echo een oplossing had gevonden voor het probleem, kwam de Diggersby al weer uit de grond zetten en liet de Ivysaur door de lucht heen vliegen. De pokémon landen zwaar op de grond en schudde zijn kop eventjes terwijl hij weer overeind kwam. ”Sleep Powder,” zei Echo op een rustige toon, maar hij wist van zichzelf dat hij niet zo rustig zou blijven als dit gevecht door ging. Het was te veel eenzijdig en dat was niet in zijn voordeel, hij moest die Diggersby onderuit zien te krijgen. De Ivysaur schudde de knop op zijn rug goed uit en liet daarbij een lading groen poeder in de richting van het konijn zweven. ”Ontwijk de aanval met nog een keer Dig!” riep zijn tegenstander en Diggersby schoof weer de grond in. Maar nu was Echo erop voorbereid. ”Crowe, gebruik je roede om in de lucht te komen, gebruik daarna Sleep Powder om ‘t veld te bedekken.” De Ivysaur staakte zijn aanval, sloeg zijn roede uit en zetten zichzelf af tegen de grond. Hij was nu lang genoeg in de lucht om de Dig aanval te kunnen ontwijken van de Diggersby en liet daarna weer het groene slaap poeder over het veld glijden. Het konijn kwam onder hem uit de grond, alleen om er niets te vinden. Hij zetten zich af om de Ivysaur uit de lucht te plukken, maar werd halverwege geraakt door de Sleep Powder aanval. Helaas kon Crowe een Double Slap niet meer ontwijken, omdat hij in de lucht hing en werd al snel weer tegen de grond geslagen. Terwijl Crowe een poging deed om overeind te komen, knalde de Diggersby naast hem op de grond. Nu pas viel het Ech op dat de bulb op de rug van de Ivysaur wit aan het pulseren was. Could it be? Twee evoluties in één gevecht? Hij grinnikte zachtjes terwijl het witte licht over de Ivysaur gleed en hem van vorm liet veranderen. Hij werd groter, de bulb op zijn rug kwam uit tot in een grote bloem en zijn lichaam werd nog lomper. Toen de evolutie afgelopen was, pakte Echo zijn pokédex erbij. Venusaur is a squat, quadruped Pokémon with bumpy, bluish green skin. It has small, circular red eyes, a short, blunt snout, and a wide mouth with two pointed teeth in the upper jaw and four in the lower jaw. On top of its head are small, pointed ears with reddish pink insides. It has three clawed toes on each foot. The bud on its back has bloomed in a large pink, white-spotted flower. The flower is supported by a thick, brown trunk surrounded by green fronds. A female Venusaur will have a seed in the center of its flower. As Mega Venusaur, the flower on its back grows larger and two smaller pink flowers bloom, one on its forehead and one on its rear. The weight of the flower causes its legs to become sturdier in order to support it.[1] Additional leaves with woody stems, which are supported by vines, are grown around the flower. Mega Venusaur also develops dark markings on its forehead below the new flower. Venusaur uses its flower to catch the sun's rays to convert them into energy, which causes the flower to take on colors that are more vibrant. The flower releases a soothing scent that attracts Pokémon. This scent becomes stronger after a rainy day. In the anime, Venusaur has demonstrated the ability to manipulate nature and lead evolution ceremonies for Bulbasaur and Ivysaur. This Pokémon is rarely found in the wild, but has been known to inhabit grasslands. Crowe liet een bulderende “Venusaur!” uit, waarna hij zich naar zijn tegenstander draaide. De Diggersby lag nog steeds vrolijk te slapen en had niets door van wat er net gebeurd was. ”Crowe, gebruik Vine Whip gevolgd door Razor Leaf!” zei Echo daarna met een grote grijns op zijn gezicht. Dit ging alleen maar de goede kant op. Die Diggersby zou nergens heen kunnen en voordat hij wakker was, zou het gevecht al klaar zijn. De Venusaur pakte de Diggersby op met zijn roede, iets wat nu makkelijk ging aangezien de Venusaur groter was dan zijn tegenstander, en hielt ‘m in de lucht. Hij draaide de pokémon een paar goed door elkaar, gooide hem in de lucht en gave him a Razor Leaf shower mid air. Met een klap kwam de Diggersby weer op de grond terecht, die van de schok wakker werd. Het konijn kwam met moeite overeind en keek recht in de rode ogen van de Venusaur. Het gromde eventjes en sloeg de Venusaur met een van zijn oren/handen, waarna hij zichzelf overeind duwde. ”Hammer Arm,” riep de jongen aan de overkant naar zijn pokémon. De Diggersby stond inmiddels weer op zijn achterpoten en zwaaide een van zijn handen in de richting van de Venusaur. ”Solar Beam!” commandeerde Echo. Hij wist dat Crowe eerst een aanval moest incasseren voordat de aanval zou lukken, maar dat moest wel goed komen. De Hammer Arm kwam zwaar op de rug van de Venusaur, maar die gromde alleen maar zachtjes. Fighting attacks deden sowieso bijna geen schade aan een Grass/Poison type zoals Venusaur. ”Nu!” riep Echo. De Venusaur richtte de bloem in de richting van de Diggersby, die momenteel veel te dichtbij stond om de aanval te kunnen ontwijken. Een helder witte straal aan puur zonlicht verschroeide het konijn, totdat deze uitgeteld op de grond lag. De jongen liet zijn pokémon terugkeren en liep naar Echo toe. Ze schudde elkaar de hand als teken van een eerlijke overwinning. ”Mooi gevecht man,” werd er tegen hem gezegd, waarna de jongen er weer vandoor liep. Iets wat verbaast bleef Echo staan, zichzelf afvragend hoe de jongen eigenlijk heette.

Een paar uur later, en een bezoek aan het poké-center, stond de zwartharige jongen voor de Gym. Hij had, mede door het gevecht met de vreemdeling van vandaag, het besluit genomen om toch de gym maar eens uit te gaan dagen. Hij had inmiddels wel door dat zijn team sterk genoeg was en hun band goed genoeg was om dit aan te kunnen. Toch had hij zichzelf van te voren ingelezen, zodat hij wist tegen wat voor soort pokémon hij zou komen te staan en hoe hij dit het beste kon gaan aanpakken. Zijn eerste zet zou een gamble zijn omdat zijn tegenstander zowel sterk als zwak tegen zijn pokémon was, maar hij moest geloven in de sterkte van zijn pokémon, dan zouden ze dit gevecht best kunnen winnen. Hij keek eventjes naar de klimwand die hem voor de boeg stond. Hij was nooit echt een fan geweest van klimmen, maar door zijn slanke lichaamsbouw lukte het hem opvallend goed. Voorzichtig zetten hij zichzelf tegen de muur aan en klom nog enigszins behendig naar boven toe.
Eenmaal boven keek hij eventjes naar beneden toe en zuchtte. Zou de gymleader je naar beneden gooien als je de gym faalde? Hij grijnsde eventjes, dat soort mensen waren altijd het leukste, een beetje gek. Rustig draaide hij de afgrond de rug toe en wandelde de deur van de gym binnen.

Binnen voelde de gym koel aan, alsof er een ventilatie aanstond. Hij had zijn aanwezigheid aangegeven en stond nu te wachten op de gymleader voor het gevecht zelf. Hij keek een beetje in het rond, zo te zien was de gymleader een groot fan van de rotswanden, gezien de vele klim spullen die er hingen. Echo wilde net even een closer look geven, toen hij op zijn schouder werd getikt. ”Echo Wolf?” Hij draaide zich om en stond meteen oog in oog met de gymleader. ”Grant?” kaatste hij de vraag rustig terug. De man knikte en glimlachte, voordat hem de hand werd geschud. ”Kom maar mee,” Echo draaide zich om en volgde de man in de richting van de gevechtsruimte.
De ruimte waar het gevecht werd gehouden was boven op een plateau, waar ze al klimmend naar toe moesten gaan. Een simpele duw en je viel tot je dood. Iets wat hij mest onthouden. Hij had immers geen vangnetten zien hangen om het plateau heen. Hij ging aan de ene kant van het veld staan, terwijl Grant aan de andere kant ging staan. De scheidsrechter hief beide vlaggen omhoog. ”Het gevecht tussen Echo Wolf en Grant zal nu beginnen. Beide trainers mogen twee pokémons inzetten, alleen de uitdager mag tussentijds wisselen. Het gevecht zal afgelopen zijn als beide pokémons van een trainer zijn uitgeschakeld. Laat ‘t gevecht beginnen!” Grant glimlachte naar Echo, voordat hij een pokéball opgooide. Uit de witte flits verscheen een dinosaurusachtige pokémon en snel greep Echo zijn pokédex om ‘m te kunnen scannen. Tyrunt are dinosaurian Pokémon, closely resembling theropods such as Tyrannosaurus. Their bodies are grayish-brown, with a lighter gray shade on their bellies and lower jaw. The back comes to a peaked hump, and the tail is short and pointed. They have tiny forelimbs with only two clawed digits, both white. The hind legs are more robust, and its feet feature three white claws and an adjoining rear claw; this fourth digit is stone colored. The front part of each leg also features two, armor-like plates, which are rectangular in shape. Spiky, white structures, similar to the primitive feathering on many dinosaurs, extend from the back of the neck. Their heads are proportionally large, with a ridged snout and powerful jaws. They have two pointed teeth in the lower jaw, and the upper jaw features tooth-like projections on either side and a slightly-decurved hook at the end. Their large white eyes are semicircular with a black border along the lower curve. Orange, triangular horn-like crests extend from above each eye and point away from the snout, and a similar projection juts out of the tail. Tyrunt will throw tantrums and run wild if it encounters something it does not like, and its strong jaws have enough force to shred an automobile. This Pokémon lived 100 million years ago. Zijn informatieboekje had dus geklopt, Grant gebruikte uitgestorven pokémon in zijn gymgevecht. Dat kwam mooi uit, dan kon hij zijn strategie doorzetten. Rustig gooide Echo zijn eigen pokéball op en de Gible kwam al wild springend op het veld. ”Let’s do this!” grijnsde hij naar zijn tegenstander.

VS

Scrum used Take Down, it hits

Tyrunt used Tail Whip. Scrums Defense is lowered

Scrum used Dragon Rage. It’s super effective!

Tyrunt used Bite, it hit

Scrum used Sand Tomb, it’s super effective

Tyrunt is trapped in the Sand Tomb. Tyrunt used Stomp, it hits

Scrum used Slash, it hits

Tyrunt is trapped in the Sand Tomb. Tyrunt used Tackle, it hits

What? Scrum is evolving!

Echo keek verbaast op toen zijn Gible opeens wit begon te gloeien. Zijn geluk kon niet op. Dit was zijn derde evolutie in één dag. Hij moest dus toch nog iets goeds doen voor z’n pokémon, anders zou dit nooit goed gekomen zijn. Hij keek hoe de kleine Gible groter werd, sterkere en langere achterpoten kreeg en in een nieuwe vorm uit het licht stapte. Snel pakte Echo zijn pokédex om te kijken wat ‘t was geworden. Gabite is a medium-sized, bipedal dragon-like Pokémon that is primarily blue. Its underside is light blue, with red covering it from the middle of its abdomens to the bottoms of its jaw. Gabite has two appendages that resemble jets or plane engines extending out the side of its skull. Each appendage has a blue stripe. It has four fins, one on each arm, one on its back and another on its tail. The back fin has a notch on it for the male. It has spikes on its hind limbs, and sharp claws on its feet. Its eyes have black scleras and gold colored irises.Gabite is a fierce and predatory Pokémon, known for its scales, of which have medicinal properties and can heal most illnesses. Gabite has short, extremely sharp teeth, like its pre-evolution, Gible. It has been known to move at extreme speeds. Gabite is also a very territorial creature, and will fight back against enemies to protect its home. Gabite has a habit of digging up gems and hoarding them in its nest. Een Gabite, nice! Maar hij zou ‘t hier niet bij laten. Ze hadden een gevecht te winnen.

VS

Scrum used Dual Chop. It’s super effective!

Tyrunt is no longer trapped in the Sand Tomb. Tyrunt used Stomp, it hits

Scrum used Take Down, it hits

Tyrunt used Charm. Scrums attack is lowered

Scrum used Dragon Rush, it missed

Tyrunt used Bide. Tyrunt is storing energy

Scrum used Dragon Claw, it’s super effective

Tyrunt fainted

Een grijns stond op zijn lippen op het moment dat de Tyrunt door zijn achterpoten zakte en uitgeteld op de grond bleef liggen. Grant gaf hem een slow clap en liet zijn pokémon terugkomen. ”Mooi gevecht, prachtig met de evolutie ertussen door. Maar denk maar niet dat ik me zo snel gewonnen ga geven,” zei Grant tegen hem met een grijns op zijn gezicht. Hij pakte een tweede pokéball uit een kast achter hem en gooide de ball op. Uit de witte flits verscheen een tweede uitgestorven pokémon. Echo vroeg zich af waar hij die dingen toch vandaan haalde, maar toen bedacht hij zich dat in de stad een of ander museum was die iets het tot leven wekken van fossielen had. Waarschijnlijk had Grant daarvan al zijn pokémon gehaald. Hij keek eventjes naar Scrum, niet zeker wetend of het slim was om hem in het spel te houden, maar zo te zien wilde de Gabite graag nog eventjes verder vechten. Dit ging waarschijnlijk niet goed aflopen, maar ze zouden de Amaura waarschijnlijk nog wel iets kunnen verzwakken voordat hij de volgende pokémon in zou gaan zetten. Maar eerst wilde hij de pokémon een snelle scan geven. Amaura is a calm creature that lived long ago in a cold land without violent predators. It is a quadruped, dinosaurian Pokémon similar to sauropods. It has a long neck and a short, stubby tail. Above its large, deep blue eyes are two sail structures, which are yellow at the bottom fading into pink towards the tips. These sails have an iridescent appearance. Additionally, the sails change colors to reflect Amaura's mood (green when happy, blue when sad, and red when angry), as seen in Pokémon-Amie. It has a light blue body with a white belly. A single dark blue crystal adorns each side of its body; these crystals permanently remain at freezing cold temperatures, as demonstrated in Pokémon-Amie, where the crystal freezes the hand that touches it. While its forelegs lack claws or digits, the hind legs each have a single white nail. As shown in the anime, Amaura have the ability to create auroras. De pokédex was zeer specifiek over sommige dingen, maar deze beschrijving viel ‘m tegen. Nou ja, niets aan te doen. ”Wil je echt nog doorgaan, Scrum?” De Gabite klapte een keer met zijn kaken en keek naar zijn tegenstander. Dat was dus zeker een ja. Hij zuchtte eventjes. Goed dan, dan zou hij ‘t gevecht maar door moeten zetten.

VS

Ditmaal was de eerste zet aan Grant, die net een seconde sneller reageerde dan dat hij deed. ”Amaura, gebruik Powder Snow!” Ja, daar was Echo dus al bang voor, een ice type move. Scrum was extreem zwak tegen ijs aanvallen en een Amaura was voor de helft ijs, dus dit zou een zeer kort gevecht gaan worden. Tenzij hij goed gebruik zou kunnen maken van de hoge snelheid van een Gabite. ”Scrum, ontwijk de aanval door weg te rennen en val daarna aan met je Rock Tomb,” Rock Tomb was een aanval die ze nog niet zo heel lang konden gebruiken en dus was het een risk om ‘t in een gevecht te gooien, maar als Scrum het goed deed zou ‘t een goede winst zijn. De Gabite begon in rondjes te rennen om de sneeuwlaag te kunnen ontwijken. Toen de sneeuw eindelijk stopte, stopte Scrum ook met rennen. Zijn vin gloeide groen op, terwijl hij zich concentreerde. De grond onder de Amaura begon te trillen en als een haai die toehapt naar zijn prooi, schoten er twee stukken steen de lucht in. Binnen een tel zat de Amaura vast in de rotsen en bleef het stil. Echo grijnsde naar Grant, daar had hij hem toch eventjes mooi te pakken, letterlijk. Gelukkig was het Scrum gelukt om de aanval in een keer goed uit te voeren, zodat het een effectieve aanval kon worden. ”Sloop die tombe met een Ancient Power!” Een ground type aanval die dus niet te veel schade zou doen op zijn Gabite, maar daar in tegen wel de Rock Tomb aanval zou verbrijzelen. ”Scrum, gebruik Dig,” De Gabite spon in het rond en dook de grond in, nog net voordat de Rock Tomb in kleine deeltjes uit elkaar spatten en Amaura met een gloeiende aura om zich heen iets boven de grond zweefde. ”Vind die Gabite met je Avalanche!” Oh… Nee. Scrum dook op uit de grond en knalde tegen de Amaura aan. Deze schoof over de vloer heen, maar bleef staan, waarna haar ogen ijzigblauw opgloeide en uit het niets een lawine verscheen. Het laatste wat Echo van zijn Gabite zag, was zijn lichaam dat van de klif af viel. Snel pakte hij zijn pokéball en liet zijn uitgetelde pokémon terugkeren. Hij zuchtte eventjes. Nou ja, het was tenminste een goed gevecht geweest. De Amaura huppelde rustig over het veld heen, duidelijk tevreden met haar overwinning. Maar Echo zou ‘t er niet bij laten, dit was immers pas zijn eerste pokémon geweest. En hij had lang nagedacht over zijn tweede pokémon. Hij had nog twee pokémon in zijn team zitten die sterk waren tegen een Amaura, maar hij had er een moeten uitkiezen omdat die net iets beter was geweest in dit gevecht, iets venijniger, iets scherper, iets … bijtgrager. Hij grinnikte eventjes en gooide zijn pokéball op. ”Kom maar Cait, we hebben een gevechtje te winnen.” De Mawile hapte een keer naar de Amaura toe, terwijl hij een felle blik in de richting van Grant stuurde, dit zou ‘t laatste gevecht worden, dit was het gevecht waar alles op stond. Maar hij had een extra iets achter de hand, voor het geval het mis zou lopen.

VS

”Laten we beginnen Cait, start maar met Iron Defense!” Normaliter zou Echo beginnen met een aanvallende zet, maar hij vertrouwde deze Amaura niet, dus wilde hij eerst eventjes iets aan zijn verdediging gaan doen. De Mawile bleef staan en concentreerde zich, terwijl haar lichaam omhult werd door iets wat leek op staal. Het glom eventjes in het licht, voordat het weer verdween en de Defense stat van de Mawile verhoogd was met twee. Grant knikte alleen maar, er lag nog een laagje sneeuw van de vorige aanval, waarop de Amaura nu aan het schaatsen was. Of zo zag ‘t eruit tenminste. ”Take Down,” commandeerde Grant. De Amaura rende in volle vaart naar voren toen en knalde tegen de Mawile aan. Deze schoof wat naar achter toe, maar struikelde op het laatste en viel op d’r rug. Echo zuchtte zachtjes en hielt zichzelf in om geen facepalm te doen. Soms waren zijn pokémon zo ontzettend dom. Hoe konden ze zich in hemels naam staande houden in deze wereld? Oh ja, daar was hij natuurlijk voor. Nou ja, terug naar het gevecht. De Amaura had wat schade opgelopen door zowel het gevecht met Scrum als de Take Down van daarstraks, dus als hij geluk had hoefde hij de mega-evolution van Caitlynn niet eens te gebruiken. Dat zou hem wel weer wat werk schelen natuurlijk. En mocht het zover uitlopen dat ze dit gevecht niet in een keer haalde, kon hij haar alsnog laten mega-evolven. ”Brick Break,” zei hij tegen zijn Mawile. Caitlynn zetten zichzelf af tegen de grond en mid air begon de schaar op haar hoofd wit te gloeien. De Amaura probeerde nog weg te komen, maar voordat ze iets kon doen, had ze al een schaar op d’r hoofd. Met z’n tweeën zakte ze door de grond heen en de impact van de aanval liet een krater achter op de grond. Snel sprong de Mawile weer weg en keek toe hoe de Amaura weer overeind kwam. Echo had zichzelf goed ingelezen en wist dat zowel Steel als Fighting type aanvallen sterk waren tegen een Amaura, daarom had hij voor Caitlynn gekozen en haar wat extra aanvallen laten leren. Brick Break was daar een van geweest. ”Aurora Beam!” kwam vanuit de verte en nog geen tel later werd Caitlynn geraakt door een felgekleurde straal aan energie. Ze schoot achteruit, maar wist zichzelf vast te grijpen voordat ze over de rand heen vloog. ”Cait, gebruik je Taunt!” riep Echo. De Mawile draaide zich om en begon dreigende bewegingen te doen met de bek op haar hoofd in de richting van de Amaura. Hij wist dat een pokémon zoals Amaura een grote hoeveelheid status aanvallen moest hebben, die door de Taunt niet gebruikt konden worden. De Amaura dook dan ook in elkaar, alsof ze zich bedreigt voelde en er ging een switch om in haar hoofd. Echo grinnikte zachtjes, dit zou alles wat makkelijker kunnen gaan maken. ”Nu, Iron Head!” Ditmaal reageerde Grant wel direct met een tegenaanval. ”Amaura, gebruik Rock Throw om de Mawile tegen te houden,” werd er geroepen. Caitlynn sprong in de richting van de ice type pokémon, klaar om haar ijzeren bek op haar neer te laten komen, maar de Amaura was sneller. Een rotsblok vloog tegen de Mawile aan, die haar naar de andere kant van het veld sloeg. Caitlynn had het zwaarte verduren, ze werd van de ene kant naar de andere kant gegooid alsof het niets was. ”Fair Wind,” Hij gooide er maar een long range aanval in, in de hoop nog iets te kunnen raken. Caitlynn bleef staan en concentreerde zich, waarna een scherpe rozige wind over het veld heen sneed en de Amaura omver blies. Ze tuimelde over het veld heen en hiervan kon Echo goed gebruik maken. ”Nu, nog een keer Iron Head.” Zolang de Amaura op de grond lag, kon ze minder makkelijk aanvallen. ”Powder Snow!” Een sneeuw sneed door de Mawile heen, terwijl ze, nog net voordat ze van top tot teen bevroren raakte, de Iron Head aanval wist te landen. Stof woei op en op het moment dat het weer gedaald was, stond de Amaura weer overeind. Ze had het zwaar, maar ze stond overeind. Daar in tegen lag Caitlynn op de grond, van top tot teen bevroren. Ditmaal was het Grant die hem een grijns toewierp. Dit hele gevecht was nu in zijn favour gekeerd en er was niets dat Echo eraan kon doen, behalve wachten totdat Caitlynn ontdooit was. Het zou nu ook niet kunnen helpen om d’r te laten mega-evolven, dat zou haar niet uit het ijs breken helaas. ”Round,” zei Grant met een grijns. De Amaura ging voor het ijsbeeld van Caitlynn staan en liet verschillende keren haar hoeven op het ijs neerkomen. Met elke stomp keek Echo toe hoe zijn pokémon pijn leed en hij er niets aan kon doen. Maar na elke geluidsgolf die door het ijs heen ging, leek het alsof er schilfers vanaf braken. Ja, daar. Hij had het dus toch gezien. ”Cait, luister goed. Concentreer je en probeer uit het ijs te breken, er zitten zwakken plekken in!” riep hij naar zijn pokémon. De Mawile bleef stil liggen, ze kon immers niets anders. Maar toch leek het alsof het ijs heen en weer bewoog, steeds een klein beetje en steeds sneller. Scheuren verschenen in het ijs en een paar minuten later brak het ijs volledig af. De Mawile stond, wel is waar hevig hijgend, terug op het veld. De Amaura keek haar dreigend aan, alsof ze haar direct weer wilde aanvallen. ”Iron Break!” riep Echo, dit was echt een laatste reddings aanval en een die ze alleen zouden gebruiken als hij wist dat ze dit gevecht niet langer meer zouden kunnen volhouden. Iron Break was een combinatie van Brick Break en Iron Head. Het was een snelle aanval, waardoor de tegenstander geen tijd zou hebben om tussendoor te kunnen reageren. Allereerst zou Caitlynn op de Amaua springen en haar raken met de Brick Break aanval, nadat die geland was zou ze direct reageren met een Iron Head aanval. Het hele geheel zou nog geen vijf minuten duren en het zou voor Caitlynn een hele hap energie kosten, maar als het goed zou gaan, was het een sterke aanval. De Mawile dook op de Amaura af, die iets wat wankelend op haar poten stond. De bek op haar hoofd gloeide op voor de Brick Break aanval, die in een vloeiende beweging op de rug van de Amaura terecht kwam. Snel zetten de Mawile zich af tegen de kop van haar tegenstander, draaide zich om in de lucht en landen de Iron Head er direct achteraan. De twee pokémon verdwenen allebei diep in de grond, terwijl stof de trainers van het zicht ontnam. De vraag was nu, wie was er blijven staan?