Be the leaf

» Be the leaf » with; ..

Met een bezweet voorhoofd plofte Nala neer in het gras. Ameria ging ook zitten en Nura landde op een tak van de dichtstbijzijnde eikenboom. Mera, die tot nu toe had toe staan kijken boog haar hoofd en begon wat hapjes gras te eten. Ze hadden de hele ochtend zitten trainen om elkaar klaar te stomen voor de volgende gym. Nala had Mera er uit gelaten om een kleine bonding time met het team door te maken. Mera begon al wat meer te wennen en daar was Nala blij om. Ze streek voorzichtig haar hand over de neus van haar toen ze dichtbij genoeg was. Mera scheen het niet erg te vinden omdat ze door at. Nala zuchtte en leunde achterover. Op haar rug keek ze omhoog naar de wolken die een blauwe lucht sierde. Ze was zelf ook moe, gaf ze toe maar het gaf haar wel voldoening dat ze heel de ochtend zo hard gewerkt hadden met zijn allen. Zwijgend haalde ze de bug badge die Viola haar gegeven had uit haar zak en hield hem in het licht. Hij glom omdat hij nog zo nieuw was. Ze draaide hem rond in haar vingers. Nu pas echt zonk het in dat ze de aller eerste gym verslagen had. Écht, voorgoed. De reis was nu dus officieel begonnen. Ze had zichzelf er op betrapt dat sinds ze hem verkregen had er een knagend schuldgevoel aan haar vrat die ze niet kon plaatsen tot gister. Ze had haar ouders niet meer gesproken sinds het telefoongesprek.. Ze beet op haar lip en legde de badge weer veilig in haar binnenzak. Ze moest echt eens een betere plek vinden om hem op te slaan. Op deze manier had ze telkens het gevoel dat ze hem plots kwijt kon raken. Nala sloot haar ogen en trok een gezicht toen Mera nieuwsgierig er aan snoof. Toen Nala haar hand bewoog schrok ze en sprong ze weg. Met speelse bokkensprongen rende ze de open plek over. Nala keek omhoog en moest glimlachen. Hoewel Mera nog een veulen was kon ze al best hard en snel rennen. Veel sneller dan ze eigenlijk verwacht had van zo'n jonge pokémon. Nala wist niet super veel af van baby pokémon of Ponyta's, misschien moest ze maar een een bibliotheek opzoeken. Ze onderdrukte een geeuw. Vluchtig wierp ze een blik omhoog om te zien waar iedereen was. Nura zat te dutten in een plas zonlicht hoog boven haar hoofd, Mera was aan het grazen en Ameria.. Nala dacht even dat ze weg was tot ze haar bij een bramenstruik zag staan. Ze legde haar hoofd weer neer in het zachte gras. Niet veel later viel ze in slaap.

Een harde steek tussen haar ogen wekte Nala ruw uit haar dutje. Ze opende haar ogen geschokt en wreef over de pijnlijke plek. Op haar borst zat Nura haar beschuldigend aan te kijken terwijl ze wat strenge tonen vloog. Mera stond naast hen en keek nieuwsgierig toe. "Waar was dat goed voor? Ik lag lekker te slapen!" Mopperde ze en ze kwam half overeind. Nura sprong van haar af en wees met één vleugel naar de open plek. Nala keek op. Ze fronste toen ze Ameria nergens zag. Ze keek vlug achter zich maar daar was ze ook niet. Verdorie dacht ze ongerust en ze kwam overeind. "Nura, kun jij boven de bomen uitvliegen en via daar kijken of je haar kan vinden? Dan ga ik met Mera daar kijken" Ze wees op de bramenstruik. Voor ze in slaap gevallen was had ze Ameria daar voor het laatst gezien. Ze had geen idee of het de goede richting was maar ze moest ergens beginnen. Met Nura in het luchtruim en haar beneden maakte ze al meer kans.

Geluk bleek niet aan haar kant te staan vandaag. Ze was al verschillende keren geprikt door brandnetels en had zichzelf ook een paar keer gestoken aan braamstruiken. Nijdig op de natuur en alles er in had ze ook nog eens tegen een steen geschopt waardoor haar grote teen nu pijnlijk aan het kloppen was. Mera liep dicht achter haar, volgend in het pad die Nala vrij maakte voor haar. Ze wist niet precies hoe lang ze al zocht naar Ameria. Het kon een halfuur zijn maar het kon ook best ander-halfuur zijn. "Ameria!" Riep ze nogmaals toen ze een lichtpuntje door het diepe gewas zag opdoemen. "Ameria!" Mera hinnikte mee en duwde haar neus dringend tegen Nala's rug aan. Ze duwde een grote tak opzij en kwam uit op een open plek. Het bladerdak was ongewoon dik boven haar waardoor ze in schaduwen gehuld bleef toen ze naar buiten stapte. Aan de rand van de open plek waar de bomen wat uit één liepen stond een grote met mos bedekte rots. Het zonlicht hulde de rots in mysterieus licht. Dit was nou precies de plek die iemand in een sprookjesboek zou tegenkomen. Voor de rots zat Ameria. Opgelucht rende Nala naar haar toe. "Ameria!" Ze knielde naast haar neer en aaide haar over haar hoofdje. "Ik was doodongerust, je kunt echt niet zo maar weglopen" Ameria keek haar verontschuldigend aan maar wurmde zich meteen uit Nala's grip toen ze haar een knuffel wilde geven. Vragend keek ze haar Eevee aan. Zij haalde diep adem en keek vastberaden van Nala, naar zichzelf en toen naar de met mos bedekte rots. Nala fronste. "Wat bedoel je?" Ameria keek weer naar zichzelf en toen naar de rots. 'Vee! Vee!'  Zei ze dringend en ze dringend naar de rots. "Is het een speciale rots?" Vroeg Nala met een opgetrokken wenkbrauw. Ameria knikte en hield één pootje omhoog. "Eevee" zei ze ferm. Ze tilde haar pootje iets hoger op en zei toen "Vee! Eevee!" Nala keek Ameria niet begrijpend aan. De rots betekende iets, maar ze had geen idee wat het kon betekenen. Was het een soort middelpunt van het bos? Ameria zuchtte en keek Nala toen heel serieus aan. Ze liep naar haar toe en ging tegen haar op staan. Ze gaf haar trainer een likje over haar wang en sprong toen naar de rots toe. Met één gracieuze sprong vloog ze door de lucht en landde ze op de rots, midden in de zon. Ze zakte door haar pootjes en krulde zich op. Nala knipperde langzaam. Toen er een fel licht van Ameria af begon te stralen sprong Nala overeind en realiseerde ze wat Ameria haar had geprobeerd te vertellen. Ze was aan het evolueren! Ademloos en vol ontzag keek ze hoe het witte licht nog feller begon te schijnen en toen wegtrok. Op de plek waar eerst Ameria had gestaan stond nu een klein, bleek gekleurd wezentje met bruine ogen en een staart en oren die op een blad leken. Nala's pokédex piepte. 'Leafeon, the Verdant Pokémon. Just like a plant, it uses photosynthesis. As a result, it is always enveloped in clear air.' Ameria keek trots neer op Nala die glunderend omhoog keek. "Gefeliciteerd, Ameria! Ik ben zo blij voor je!" Lachend spreidde ze haar armen toen ze zich van de rots af duwde. Toen ze Ameria in haar armen had en knuffelde merkte ze dat zelfs haar vacht anders aanvoelde. Alle lichaamsdelen die er uit zagen als een blad voelde ook echt zo aan! Het was best cool, vond Nala.