Santalune Forest’s Odd Rocks [Ranger Quest]

Het begon er op te lijken dat de ranger base het leuk vond om haar samen met andere op quests te sturen. Van de drie quests die ze tot nu toe had gehad was dit al de tweede die ze samen met een ander persoon moest doen. Geweldig als het geregeld was, werd de naam van het persoon met wie ze de quest moest doen niet eens aan haar door gegeven. Alles wat ze haar hadden verteld was wanneer ze waar moest wachten op de ander en wat het doel van de missie was. Het hele nut er van zag ze so wie so al niet echt in gezien de rotsen haar niet echt in de weg leken te liggen midden in het bos. Haar enige voordeel aan deze quest ten opzichte van de andere was dat ze nu een uniform had dat wel de goede maat was. Ze had een hekel aan het Student Ranger uniform gezien het een maat of twee te groot voor haar was geweest. Ondanks dat de oranje rode kleur niet geweldig paste bij haar blauwe haar was ze er een stuk blijer mee gezien het gewoon goed paste. Aangekomen bij de wacht plaats nam ze plaats op een van de bankjes naast het bos waar ze straks in zouden moeten lopen. Nu was het alleen wachten tot er een zelfde soort uniform in beeld zou komen.

{& Soul}

Soul keek naar het uniform dat hij droeg en de bijpassende Styler die hij had gekregen voor zijn nieuwe rang. Hij had niet echt een idee wat hij van het redelijk lelijke uniform moest denken, maar hij nam aan dat het fijn was om een rang omhoog te zijn gegaan. Hij was nu geen Graduate Ranger meer, maar een echte Ranger. Hij zou in meerdere regio’s tegelijkertijd ingezet worden en omdat hij een Salamence had was het vrij makkelijk voor hem te bereiken. Ze hadden hem echter gemeld dat hij deel moest nemen aan een Quest die in Santalune Forest zou plaatsvinden, maar ze hadden hem ook gezegd dat hij een partner kreeg. Ze hadden hem echter niet gezegd wie, maar de kans was vrij klein dat het Sora of een andere Student Ranger zou zijn omdat ze hadden gezegd dat de minimumrang een Graduate Ranger was. Ja, hij wist dat hij een Seedot was om er extra achter te vragen zodat hij zeker niet met zo’n jong ding opgescheept zou zitten, maar wat moest hij anders doen? De missie had zeker minder uitdagend geklonken dan de missie met de Onix, maar in elk geval zou het een opluchting zijn als hij geen zenuwachtige pubertjes in bedwang moest houden. Nadat Soul een poging had gedaan om zijn haar te fatsoeneren pakte hij een sigaret uit het pakje sigaretten die hij standaard in zijn broekzak had zitten vast en stak het in zijn mond. Ze apprecieerden het hier niet echt als je binnen in het gebouw rook, maar Soul wist bij wie hij het wel mocht doen en bij wie niet. De receptioniste aan de balie leek er bijvoorbeeld geen zier om te geven dat hij rookte. Met de sigaret in zijn mond en een poging doende om deze aan te steken liep hij de trappen af en ging hij direct naar de balie toe. ‘Zeg het eens, schat,’ zei hij droog tegen de receptioniste welke met haar ogen rolde. ‘Met wie zit ik nu weer opgescheept?’ De receptioniste wees naar achteren. ‘Ze is niet lelijk,’ zei ze grijnzend tegen Soul en Soul draaide zijn hoofd om. Zijn pupillen verwijdden verbaasd zijnde. Huh? Was Lima een Ranger? ‘Bedankt,’ mompelde hij en de receptioniste fronste verbaasd toen ze Soul haast uit het veld geslagen naar Lima zag lopen, maar grinnikte daarna. ‘Jij,’ zei hij niet echt op een begroetende manier, maar hij deed zijn best om te glimlachen. Een grimas kwam er uit voort. ‘Ik wist niet dat je Ranger was.’ Het klonk haast beschuldigend. ‘Maar goed. Hoe gaat het met je enkel? En zullen we dan maar op Salamence reizen?’

Haar blik had ze inmiddels op het plafond gericht. Ze wachtte nu al even en het begon al te vervelen. ‘Jij,’ klonk een stem die verrassend bekend voor haar was. Zodra ze haar blik naar beneden liet gaan en de blonde jongen in ranger uniform naar haar toe zag komen lopen verscheen er een verbaasde blik in haar ogen. "Hey," begroette ze hem met een vrolijke glimlach op haar gezicht. ‘Ik wist niet dat je Ranger was.’ Kwam er van Soul, wat op zich wel te begrijpen was. Ze had het nooit gezegd, maar hij had ook nooit gezegd dat hij een Ranger was. Nu ze dat wist was het hele gebeuren op de toren nog onlogischer geworden gezien ze beide niet echt ranger-achtig gedrag vertoonde. "Dat heb jij mij anders ook niet verteld." Kaatste ze met de zelfde lichtelijk verwijtende toon terug richting de jongen. ‘Maar goed. Hoe gaat het met je enkel? En zullen we dan maar op Salamence reizen?’ Vroeg hij haar vervolgens. Ze strekte haar been en tikte met haar hiel op de grond om het even te laten zien. "Prima en is goed maar een betere vraag is eigenlijk hoe het met jouw schouder is want die was er erger aan toe." Reageerde ze met een lichtelijk bezorgde toon in haar stem.

Het was een opluchting dat Lima al even verbaasd leek te zijn om hem te zien als hij haar. Hij had niet verwacht dat hij haar nog zou zien omdat hij niet veel van zich had laten weten. Nog een slechte eigenschap van hem. Hij kon niet echt goed vriendschappen onderhouden. Waren ze eigenlijk vrienden? Hij had geen idee wat ze waren. Ook wist hij niet waarom hij hier weer mee bezig was terwijl hij duidelijk tegen zichzelf had gezegd dat hij met dit soort dingen niet meer bezig moest zijn. De blonde jongen was verbaasd over het feit dat ze hem vrolijk begroette, maar haar vrolijkheid stak hem op de één of andere manier aan en zijn mondhoeken drukten zich lichtelijk omhoog. Nog nooit was het voorgekomen dat Soul weer zo hard lachte zoals vroeger, maar het was al een overwinning op zich te noemen dat zijn mondhoeken zich omhoog drukten. En dan nog wel in de buurt van een meisje. Soul hoefde geen blik over zijn schouder te richten om te weten dat de receptioniste zowat aan hun lippen hing en dat ze hem waarschijnlijk met een vreemde blik aan het bekijken was, want gewoonlijk was hij sarcastisch en nors. ‘We hadden er niet veel tijd voor,’ omzeilde hij het onderwerp. Waarom had hij niet verteld wat hij voor een beroep deed? Waarschijnlijk omdat ze te veel shit hadden en hij er op dat moment niet aan had gedacht. Zij had hem immers ook geen vraag gesteld. Het feit dat ze een Ranger was zorgde er echter voor dat hij haar steeds meer en meer begon te mogen, want het feit dat ze zo’n gedrag had vertoond wilde zeggen dat ze weldegelijk in durfde te grijpen als er gevaar dreigde ondanks dat ze een Ranger was. Goed, de manier waarop ze het hadden opgelost was ver van harmonieus geweest, maar oké. Bij de vraag over zijn schouder fronste hij even. Oh ja. Dat ding dat in het verband stak. Hij was na het gedoe met Lima toch maar even langs het ziekenhuis geweest en daar zeiden ze dat hij geluk had dat het niet afgestorven was. Zijn brandwond was behandeld geweest en het zou een blijvend litteken blijven, maar het was er in elk geval nog. ‘Het steekt goed in het verband. Ik moet het dagelijks verzorgen en ik mag niet krabben als het jeukt, wat nogal vaak gebeurt. Ook gaat het een blijvend litteken blijven. De huid ziet er vrij lelijk uit.’ Hij haalde zijn schouders op, maar slikte even. Het was niet bepaald leuk, maar Soul was nooit van plan geweest om dames te interesseren met zijn uiterlijk, dus dat was een pluspunt. Dan keken ze maar naar zijn borstkas of zo. Wist hij veel. ‘Laten we gaan,’ zei hij. Hij ging het gebouw al uit en liet Salamence tevoorschijn komen. ‘Maar wel fijn dat het goed gaat met je enkel,’ sprak hij rustig terwijl hij op zijn Salamence stapte en een beetje twijfelachtig zijn hand naar haar uitstak zodat ze mee kon opstappen.

‘We hadden er niet veel tijd voor,’ zei Soul uiteindelijk over het Ranger zijn van hun beide. Lima knikte en haalde haar schouders lichtelijk op, daar had hij een punt. Zo heel erg lang hadden ze nou ook weer niet op een normale manier gepraat. ‘Het steekt goed in het verband. Ik moet het dagelijks verzorgen en ik mag niet krabben als het jeukt, wat nogal vaak gebeurt. Ook gaat het een blijvend litteken blijven. De huid ziet er vrij lelijk uit.’ Vertelde de blonde jongen over wat er nou uiteindelijk van zijn schouder was gekomen. Lima beet aan de binnenkant op haar lip, damn. Ze had nog steeds eigenlijk wel spijt van dat hele gebeuren gezien het voor een deel toch wel haar schuld was. Praktisch had ze hem dus gedeeltelijk verminkt, lekker idee om te hebben. ‘Laten we gaan,’ zei hij vervolgens waarna hij zich omdraaide. Lima zette zich met haar handen op het bankje af en kwam soepel overeind om vervolgens achter hem aan te lopen. Ze kwam amper drie seconde later dan hem buiten maar de Salamence was al uit zijn pokéball. ‘Maar wel fijn dat het goed gaat met je enkel,’ zei Soul terwijl hij op de pokémon stapte. Ze zou willen dat ze dat ook over zijn schouder kon zeggen, dat was niet mogelijk dus glimlachte ze maar kort. Ze aaide de Salamence een keer over zijn kop voor ze zich naar zijn flank begaf. Dankbaar pakte ze daar Soul's hand aan om makkelijker op de pokémon te kunnen stappen. Het was niet dat ze er anders niet op zou kunnen komen, meer vriendelijkheid dan dat eigenlijk. Dankje," bedankte ze hem zodra ze op de Salamence zat. Door de geweldige snelheid van de pokémon in de lucht kwam het bos al snel in zicht. Doordat het inmiddels al het einde van de lente was waren de boomtoppen bedekt met bladeren. Het zag er niet naar uit dat ze de rotsen vanuit de lucht zouden kunnen zien.

Soul had niet direct een idee waarom hij haar had helpen opstappen. Hij kon zich nog goed herinneren dat hij Sora gewoon zelf op het beest had laten klimmen. Oké, hij had Salamence gevraagd om wat te bukken, maar dat was dan ook alles. Salamence wierp een korte blik over zijn schouder naar zijn trainer, maar zei niks en was al opgestegen voor Soul het in de gaten had. Soul wilde nog tegen Lima zeggen dat ze zich vast kon houden aan hem als ze dat wilde, maar ze leek zich prima te redden en dus hield hij zijn mond. Het was al awkward genoeg dat hij haar op Salamence had geholpen. Hij begon veel te soft voor deze wereld te worden en hij had geen idee hoe het kwam. Ook merkte hij dat hij het afgelopen kwartier sinds hij bij Lima was niet meer over Fever had nagedacht terwijl zij altijd wel in zijn gedachten rond bleef spoken. Hij nam aan dat dit het echte gevoel was om een vriend te hebben. Hij had namelijk niet veel personen waar hij het goed mee kon vinden en wist dat dit kwam omdat hij zijn eigen attitude er zo naar maakte, maar goed. Soul richtte zijn blik op het Santalune Forest dat voor hun opdoemde en gaf een klein klopje tegen Salamence’s hals ten teken dat ze konden zakken. Hij voelde dat zijn verband wat verschoof en hoopte dat Lima door het redelijk loszittende shirtje niet zijn verbrande huid kon zien. Hij had haar blik heus wel gezien toen hij zijn relaas over zijn schouder had gedaan. Ze voelde zich schuldig. En dat was iets dat hij niet wilde. Salamence zakte neer op de grond en had zijn kopje gedraaid. Hij keek recht naar een paar rotsen, zag Soul. Soul twijfelde even voor hij Salamence liet zakken. ‘Je hoeft je niet schuldig te voelen, weet je,’ sprak hij met zijn blik naar Salamence’s kop gericht en zijn ogen gesloten. ‘Het was niet jouw schuld. We hebben samen die leider uitgedaagd en als ik geen pijn had willen leiden, had ik maar uit het gevecht moeten stappen. Bovendien was het een leuke ervaring.’ Hij grimaste. ‘Niet per se het verbranden, maar gewoon… het gevecht. Het af kunnen reageren. Zoiets maak je niet elke dag mee natuurlijk.’ Hij wilde er nog bij voegen dat hij haar aangenaam gezelschap vond, maar vond dat misschien iets te veel van het goede en bovendien zou ze zich waarschijnlijk ongemakkelijk gaan voelen net zoals hem. En dus dwong hij Salamence om wat lager te hangen, sprong van hem af en stak opnieuw zijn hand uit naar haar om haar weer naar beneden te helpen.

Met een simpel tikje op de nek van de grote pokémon was het commando gegeven om hem te laten zakken. Toch wel makkelijk zo'n pokémon die tegelijk diende als vervoer. Misschien was het voor haar ook wel slim om een grote, vliegende pokémon te vangen. Voorlopig zat ze wel goed met Cozen en het ei maar het was altijd handig. Misschien zou er uit het ei wel een pokémon komen die kon evolueren in een vliegende pokémon die groot genoeg was om haar te dragen. Met een vragende blik in haar ogen keek ze naar de jongen die even leek te wachten voor hij de Salamence liet zakken. ‘Je hoeft je niet schuldig te voelen, weet je.’ Kwam er voor haar totaal onverwacht van de jongen. Hij leek zijn ogen gesloten te hebben en had zijn hoofd richting Salamence's kop gedraaid. Voelde hij zich nou schuldig over dat zij zich schuldig voelde of wat? ‘Het was niet jouw schuld. We hebben samen die leider uitgedaagd en als ik geen pijn had willen leiden, had ik maar uit het gevecht moeten stappen. Bovendien was het een leuke ervaring.’ Vervolgde Soul met een grimas. ‘Niet per se het verbranden, maar gewoon… het gevecht. Het af kunnen reageren. Zoiets maak je niet elke dag mee natuurlijk.’ Gek genoeg, ondanks dat ze er niet echt blij over was, moest Lima ook glimlachen door de woorden van de jongen. Het was natuurlijk inderdaad iets wat je niet dagelijks mee maakte en op de blijvende resultaten er van na was het ook best leuk geweest. Nadat hij was uitgesproken liet Soul de pokémon wat zakken voor hij er af sprong. Naar haar werd een hand uitgereikt om naar naar beneden te helpen. Het gaf haar een beetje het gevoel of ze nog steeds niet op haar enkel zou kunnen staan en zich zo een beetje hulpeloos begon te voelen. Maar goed, ze pakte de hand gewoon aan en liet hem haar naar beneden helpen. Hij bedoelde het goed en dat kon ze ook weer niet anders dan waarderen. Op zich was het ook wel weer vreemd. Ze hield er niet echt van als anderen haar aanraakte maar van Soul was ze het zo gewend dat ze er geen enkel probleem mee had om zijn hand vast te pakken. Zodra ze met twee voeten op de grond stond probeerde ze de blonde jongen aan te kijken. "Ik ben zo'n persoon dat zich toch wel een soort van schuldig blijft voelen wat je ook zegt maar dat word langzaam minder." Zei ze tegen hem waarna ze meteen weer weg keek. Ze had inmiddels de rotsen gezien die toch wat groter waren dan verwacht. Ze zouden dus pokémon moeten vangen om die tot kleine stukjes terug te brengen. "Maar goed eens kijken, welke pokémon zouden handig zijn," zei ze op een half vragende toon om maar weer even van dat onderwerp af te gaan. Ze konden zich nu beter even op de quest focussen dan dat ze nog lang over de vorige keer door zouden gaan. Geen van beide zou er zich waarschijnlijk beter door gaan voelen.

Soul had niet direct een idee hoe het voor Lima over moest komen dat hij haar steeds weer opnieuw hielp om op zijn Salamence te komen en van de Pokémon te gaan. Misschien dacht ze dat hij dacht dat ze nog steeds last had van haar enkel. Misschien vond ze het vervelend, maar durfde ze er niks van te zeggen. Hij had haar echter niet met een geïrriteerde blik naar hem zien kijken. Toch wist hij dat er velen waren die, als ze boos of geïrriteerd door hem waren, dat niet echt aan hem durfden te laten zien. Zijn schouderwond zou het waarschijnlijk allemaal nog wel wat erger maken als hij ooit zijn shirt uit zou doen. De enige keren dat hij dat deed was als hij wilde gaan slapen als hij alleen was of als hij naar het strand ging om wat te gaan zonnen, maar dat laatste deed hij eigenlijk vrij weinig. Vrij weinig mensen wisten dan ook dat hij een redelijk gespierde borstkas had. Het was niet iets waar Soul mee wilde opscheppen en zeker nu niet met die wond. Zijn blik gleed naar Lima en hij haalde zijn schouders op toen hij haar hoorde praten. ‘Weet gewoon dat je je voor mijn part niet schuldig moet voelen,’ zei hij neutraal, want het had naar zijn idee niet echt zin als ze constant met elkaar bleven praten over wat er gebeurd was. De vraag van Lima was terecht en Soul dacht even na over wat je allemaal kon vinden hier. Hij had een Bunnelby gezien toen hij hier een keertje in de buurt moest zijn en wist uit ervaring door te trainen dat de evolutie ervan Double Kick had. En hij was er vrij zeker van dat een fighting move zeker ging helpen om die stenen naar beneden te halen. ‘Een Diggersby zou zeker helpen,’ zei hij dan ook tegen Lima. ‘Volgens mij kun je die hier ook ergens vinden.’ Hij draaide zijn hoofd naar zijn riem, haalde zijn Poké Ball tevoorschijn en gooide deze in de lucht. ‘Houndoom, ik wil dat je deze Pokémon gaat zoeken en ons waarschuwt als je er één vindt,’ sprak hij rustig en hij liet een foto zien van de Diggersby die hij had gevonden op zijn Pokédex. Houndoom knikte, gromde en rende al weg. ‘We moeten Pokémon hebben met fighting moves. Tegen mij zeiden ze dat Double Kick het effectiefste was. Ken jij nog meer Pokémon met Double Kick?’ Hij keek Lima vragend aan.

‘Weet gewoon dat je je voor mijn part niet schuldig moet voelen,’ kwam er van Soul die het er hoogstwaarschijnlijk ook wel mee eens was dat ze er niet over door zouden moeten gaan. De jongen leek er verder dan ook geen probleem mee te hebben om over te gaan op de orde van de dag. Pokémon vinden die de rotsen zouden kunnen slopen. ‘Een Diggersby zou zeker helpen,’ stelde de blonde jongen voor. Ze knikte bevestigend, dat was er zeker een. ‘Volgens mij kun je die hier ook ergens vinden.’ Vervolgde Soul waarop ze lichtelijk fronste. Ze had al meer dan zat Bunnelby gezien in het bos maar een Diggersby nog niet. Het was natuurlijk de geëvolueerde vorm er van dus zou er op zich wel moeten zijn. ‘Houndoom, ik wil dat je deze Pokémon gaat zoeken en ons waarschuwt als je er één vindt,’ hoorde Lima hem ineens zeggen. Zodra ze omkeek zag de de hondpokémon naast zijn trainer staan, dat verklaarde het plotselinge spreken van Soul. Op zich wel een slim idee om de pokémon te laten helpen zoeken. Lima koos er dan ook voor om Cozen maar wat beweging te geven en de Weavile uit zijn pokébal te laten. ‘We moeten Pokémon hebben met fighting moves. Tegen mij zeiden ze dat Double Kick het effectiefste was. Ken jij nog meer Pokémon met Double Kick?’ Vroeg Soul haar op dat moment. Lima keek de Weavile eerst even streng aan om duidelijk te maken dat hij nog even bij hun moest blijven. "Alle Nidoran evoluties, Sawk, Hitmonlee maar ehm die komen hier allemaal niet voor. Maar Bunnelby kunnen het ook leren dus Bunnelby en Diggersby zoeken word het denk ik dan." Zei ze waarna ze een knikje gaf naar Cozen die naast haar stond. De Weavile knikte terug voor hij weg schoot de bossen in.

De Weavile van Lima kwam tevoorschijn en ongewild kwamen de herinneringen van die ene avond weer terug. Het gevecht, haar enkel, zijn nu erg verminkte schouder, de avond in het Pokémon Center. Vooral die laatste was erg om aan terug te denken. Hoewel hij dat vooral wilde benadrukken, maar om eerlijk te zijn niet als heel erg ervaarde. Oké, hij vond het wel ongemakkelijk wat er allemaal gebeurd was tussen hun, maar het was niet dat hij er echt een hekel aan had of dat hij wilde dat het nooit gebeurd was. Hij wilde echter wel één ding veranderen en dat was dat hij die gemikte aanval op zijn schouder eerder had opgemerkt zodat hij tenminste nog had kunnen ontwijken. Als het zijn haar was geweest dan was dat vervelend geweest, maar dat was tenminste weer terug gegroeid na een lange tijd. De tweedegraadsbrandwonden zouden kleine littekens blijven volgens de dokter en de derdegraadsbrandwonden zouden er voor zorgen dat zijn huid die lelijke rimpelingen zou krijgen zoals je wel vaker zag bij een zwaar verbrande huid. En er was geen ziekenhuis of Pokémon Center die daar iets aan kon veranderen. Maar goed, hij bekommerde zich vrij weinig over wat dames of heren van zijn uiterlijk dachten, dus dat was al een pluspunt. Toch had hij zo het gevoel dat hij de eerste paar ontmoetingen met Lima zijn shirt niet meer zou uittrekken, want hij had zo het gevoel dat ze zich dan nog schuldiger zou gaan voelen en dat wilde hij niet. Hij fronste bij haar woorden die nog net op tijd tot hem doordrongen. Aangezien zij voor een Bunnelby ging nam hij aan dat ze een lagere rang had dan hij. Het was niet zeer verwonderlijk, want hij had nog maar pas de rang van ‘Ranger’. ‘Moet je nog veel missies of Quests doen voordat je een Ranger als rang mag halen?’ vroeg hij aan haar. Aan het feit dat hij voor een Diggersby ging nam hij aan dat ze wel wist welke rang hij had en hij ging er ook niet over lopen opscheppen of zo. Een grom weerklonk door het bos en Soul grimaste. ‘Dat kan Houndoom zijn,’ zei hij tevreden. Of ze hadden een zwerm wilde Beedrill ontdekt. Gromden deze? Geen idee. Hij wenkte Lima en begon alvast te lopen. Hij wist niet waarom, maar voor de één of andere reden liep hij net een beetje opzij zodat zijn goede schouder het zicht op Lima blokkeerde. Probeerde hij haar soms af te schermen voor een eventuele aanval? Was hij beschermend geworden? Hij had geen idee, maar helemaal normaal was het niet.

Voor nu was het vooral hopen dat Cozen zijn taak serieus nam. Als het op andere dingen dan vechten aankwam was de pokémon snel geneigd om niet heel serieus te zijn over zijn taken. Dan wilde hij liever wat voor zichzelf doen dat hij leuk vond in plaats van wat hij moest doen. ‘Moet je nog veel missies of Quests doen voordat je een Ranger als rang mag halen?’ Vroeg Soul haar. Hij had dus opgemerkt dat ze expres voor Bunnelby had gekozen omdat ze nog geen Ranger was en dus geen Diggersby kon vangen met haar styler. Zij zelf had dan ook al uit zijn idee om een Diggersby te vangen opgemaakt dat hij al een volledige Ranger moest zijn en niet een Graduate Ranger zoals zij. "Dit is zeg maar mijn eerste quest als Graduate maar gezien de hoeveelheid Quests die ik krijg kan dat nog lang gaan duren." Reageerde ze al schouderophalend. Voor haar was het nou ook weer niet zo belangrijk welke rang ze was. Als ze kon helpen vond ze het al prima. Het enige nadelige punt aan een wat lagere rang was dat je minder Quests kon doen gezien je maar een lage styler capaciteit had. Lima keek op bij het horen van een luide grom door het bos. ‘Dat kan Houndoom zijn,’ zei Soul met een tevreden blik op zijn gezicht. De blonde jongen begon voor haar uit te lopen in de richting van de grom. Na een seconde geaarzeld te hebben volgde ze hem. Cozen zou hun ook wel kunnen vinden als ze zich verplaatste. In de verte zag het meisje iets bewegen in de lucht. Hoe dichterbij ze kwamen hoe meer het op een groep vliegende pokémon begon te lijken. "Pidgey?" Mompelde ze terwijl ze verder in de richting liepen van de groep pokémon. Op de grond leek er ook wat te zitten. Het was voornamelijk grijs met wat bruin. Als ze geluk hadden waren dat de pokémon waar ze naar zochten. Toch was het niet geheel een geluk voor hun gezien ze waarschijnlijk ook met de groep Pidgey zouden moeten dealen.

Het was een goede gok geweest dat ze nog maar een Graduate Ranger was. Nou ja, nog maar… Hij moest onthouden dat hij voor deze Quest ook nog maar een Graduate Ranger was. Hij bedoelde het natuurlijk ook niet zo, want al was ze een Student Ranger geweest dan had hij het nog niet erg gevonden. Het was in elk geval wel al iets dat hij binnen een jaar al twee rangen had kunnen stijgen. Het zou niet meer lang duren voordat hij achttien zou worden. Gelukkig had hij niet al te veel vrienden en hoefde hij dus geen rekening te houden met het geven van één of ander dom feest. Hij was zelfs van plan om niemand te laten weten dat hij jarig was. Of hij kon, als hij Lima beter leerde kennen en meerdere keren met haar zou afspreken, haar vragen om iets samen te gaan doen. De gedachte sprong opeens op in zijn hoofd en Soul wendde zijn blik naar Lima om zich te concentreren op wat ze allemaal zei. ‘Als je wilt kan ik regelen dat we samen wat Quests kunnen doen zodat je wat vaker bij mij kan staan en dus meer Quests kan doen? Dan regel ik wel dat we bij een Quest terechtkomen waarbij jouw rang sowieso geldt omdat ik met mijn rang ook Pokémon van jouw rang kan vangen.’ Hij wist niet of hij het helemaal goed had uitgelegd, maar de boodschap was in elk geval duidelijk: ze mocht hem om hulp vragen als het aankwam op Quests. En dat was vrij zeldzaam, want Soul was niet bepaald het type dat er veel aan deed om anderen met zich mee te trekken in één bepaalde Quest en voelde er meer voor om hun het zelf uit te laten zoeken, maar… Voordat hij weer in een eindeloze discussie met zichzelf kon gaan over het feit waarom hij nu weer zo reageerde werd zijn aandacht getrokken door een groep Pidgey en één Bunnelby. ‘Als jij je Weavile bij je roept en je valt die Bunnelby aan dan trekken we misschien de aandacht van een Diggersby die zijn kind wilt beschermen. Ondertussen kan ik wel afrekenen met die vervelende Pidgey?’ Hij keek Lima vragend aan. Salamence was een makkelijke Pokémon om te gebruiken in dit gevecht, want hij wilde Houndoom overhouden voor als Diggersby tevoorschijn zou komen. Wat Soul niet echt in de gaten had was dat de Pidgey hun aandacht al op hun gericht hadden en dat er een zwerm Pidgeotto’s een eind verderop in de lucht hing.

‘Als je wilt kan ik regelen dat we samen wat Quests kunnen doen zodat je wat vaker bij mij kan staan en dus meer Quests kan doen? Dan regel ik wel dat we bij een Quest terechtkomen waarbij jouw rang sowieso geldt omdat ik met mijn rang ook Pokémon van jouw rang kan vangen.’ Opperde Soul na haar lichtelijke geklaag over haar hoeveelheid Quests. Had hij connecties met de moderators in de base? Het klonk in ieder geval erg aantrekkelijk gezien ze zo wel aan meer quests kon komen. Plus dat ze dan in ieder geval bij een leuk persoon zou komen en niet bij een oude zeur of een hyperactieve kleuter. Tot nu toe had ze redelijk veel geluk gehad als het op duo quests aankwam. Averill was erg energiek en wat roekeloos geweest maar zeker niet onaardig. Met Soul kon ze het so wie so al wel goed vinden. "Klinkt interessant," zei ze met een vrolijke lach op haar gezicht voor ze zich weer focuste op de pokémon voor hun. ‘Als jij je Weavile bij je roept en je valt die Bunnelby aan dan trekken we misschien de aandacht van een Diggersby die zijn kind wilt beschermen. Ondertussen kan ik wel afrekenen met die vervelende Pidgey?’ Stelde Soul voor als plan van aanpak. Lima knikte kort waarna ze twee verschillende, luide fluittonen liet horen door op haar vingers te fluiten. Het was een kwestie van secondes voor Cozen weer bij hun stond, klaar om in de actie te schieten. "Bunnelby," zei ze enkel tegen de Weavile met een knikje richting de groep pokémon. Even wierp de pokémon zijn blik op de Salamence voor hij zich weer naar Lima richtte en kort knikte. Het leek er op dat Cozen een beetje vertrouwen in de pokémon had opgebouwd na hun vorige ontmoeting en dat hij het daarom wel aandurfde om de Pidgey aan de ander over te laten. De Weavile schoot weg richting de groep en pikte de Bunnelby aan zijn klauwen om die een stuk in de richting van het tweetal mee te sleuren. Meteen kwam de groep vogel pokémon ook in actie en kwamen ze achter hun aan. Nu viel Lima het al op dat er achter de zwem Pidgey ook nog een groep Pidgeotto's vloog. "Ehm, dat kan een probleem vormen." Zei ze terwijl ze met een wat ongemakkelijke blik richting de grote groep vliegende pokémon keek.

Soul merkte dat een lichte glimlach om zijn lippen had gespeeld toen Lima had gezegd dat het wel interessant had geklonken. Hij vond Lima wel een aangenaam persoon om mee om te gaan, wat hij eerlijk gezegd niet had verwacht aangezien ze al die rare dingen met elkaar hadden meegemaakt. Misschien was het juist daarom dat hij het bij haar aangenamer vond dan bij andere jongens of meisjes? Hij had geen idee, maar het voelde eerlijk gezegd wel goed om iemand te hebben die hij iets meer in de richting van een ‘vriend’ kon benoemen. Of nou ja, eigenlijk was ze gewoon zijn vriendin. Niet zijn vriendin als in zijn vriendin als in verliefd zijn, maar… Alleen door zijn gedachten kreeg hij al een rode kop en snel concentreerde hij zich op wat Lima deed. Het zou beter zijn als hij zijn gedachten voor nu even zou laten, want hier had hij zijn volledige concentratie voor nodig. Salamence was al vrij vaardig in het vechten zonder zijn directe commando nodig te hebben, maar voor zo’n grote zwerm had hij liever dat hij zijn gedachten erbij hield zodat hij Salamence kon bijsturen waar nodig. Bovendien had hij nog altijd Houndoom die ergens opzoek was naar de Diggersby. Soul fronste toen hij de opmerking van Lima hoorde, maar nu viel het hem pas op dat er zich achter de Pidgey nog een zwerm bevond, maar deze bestond echter uit Pidgeotto. Hij sloeg zijn armen over elkaar en vloekte wat. ‘Salamence, sla die Pidgey weg met je staart!’ riep hij. Vervolgens liet hijzelf ook een schelle fluittoon horen zodat Houndoom binnen de kortste keren bij hun stond. ‘Concentreer jij je maar op die Bunnelby,’ zei hij tegen Lima. ‘Je gaat je handen er vol aan hebben. Ik red het hier wel.’ Hij draaide zich om en wees naar voren. Hij wist dat zijn Pokémon van een veel hoger niveau waren dan de zwerm Pidgey, maar hij wist niet hoe het zat met de zwerm Pidgeotto en of ze al bijna gingen evolueren. ‘Houndoom, houd die zwerm Pidgeotto weg bij Lima en haar Weavile door ze aan te vallen!’ Zowel Salamence als Houndoom startten beiden met een goed gemikte Flamethrower. De Pidgey was een vrij makkelijk doelwit en de meesten lieten zich alleen al wegjagen door de vlam, maar voor de zwerm Pidgeotto was het wat anders en Soul dook naar de grond toen één op hem af vloog. Houndoom verbrandde de Pidgeotto met zijn Flamethrower en gromde geërgerd. Soul hoopte dat als ze Bunnelby te pakken kregen dat Diggersby vanzelf tevoorschijn zou komen.

Lima vond het wel grappig hoe de blonde jongen zijn armen over elkaar sloeg en duidelijk niet al te blij was bij het zien van de groep Pedgeotto. ‘Salamence, sla die Pidgey weg met je staart!’ Zei Soul waarna hij zijn Houndoom terug floot. De hond pokémon stond binnen de kortste keren bij hun. ‘Concentreer jij je maar op die Bunnelby,’ zei de Ranger tegen haar. ‘Je gaat je handen er vol aan hebben. Ik red het hier wel.’ Vertelde hij haar waarop ze bevestigend knikte. De Weavile was in een van de bomen gesprongen ter beschutting en leek te wachten op een commando van zijn trainster. ‘Houndoom, houd die zwerm Pidgeotto weg bij Lima en haar Weavile door ze aan te vallen!’ Beviel de blonde jongen zijn Houndoom. Voor haar was het zo goed als een start sein. "Cozen let's roll," zei ze op een rustige toon met een knikje naar de pokémon. De Weavile sprong uit de boom en gebruikte agillity om zich te versnellen en de Bunnelby vervolgens met een razend snelle Fury scratch te raken. Tijdens de aanval begon een van zijn klauwen zilver te glimmen en sloeg hij de kleine pokémon die amper kans kreeg om te bewegen weg bij de zwerm vogel pokémon. Dit maal kreeg de pokémon echter een kans om terug te komen. De grijze pokémon nam Cozen's voorbeeld over en versnelde zich met een Quick Attack om over te gaan in een Double slap. Het verschil in level van de twee pokémon was duidelijk te merken al leek de Bunnelby sterk voor zijn soort. "Gebruik Icy Wind," zei ze tegen haar pokémon. De Weavile opende zijn bek en schoot lichtelijk glitterende ijzel op de Bunnelby af. Gezien de afstand tussen de twee erg klein was werden de bewegingsmogelijkheden voor de pokémon direct een stuk kleiner. Lima haalde het rode apparaatje uit haar tas en schoot de tol vrijwel direct op de grijze pokémon af. Bij het zien daarvan maakte de Weavile braaf een sprong achteruit. Behendig begon ze de tol rondjes te laten draaien om de pokémon tot ze merkte dat hij weer begon te bewegen en het ijs af begon te breken. "Cozen," zei ze rustig terwijl ze de tol een stukje naar haar toe liet gaan. De Weavile herhaalde de eerdere actie waarna Lima de tol weer om de pokémon liet draaien. Enkele cirkels later was het vangen er van geslaagd. Netjes kwam de Bunnelby haar kant op gelopen maar vlak voor hij bij haar was aangekomen stond de pokémon lichtelijk angstig stil. Zowel de grijze pokémon als Cozen leken naar iets achter haar te kijken wat haar natuurlijk ook deed omkijken. Een groep pidgey's en pidgeotto's kwam hun kant op gevlogen. Was dat nou de zelfde groep als eerder of een tweede groep die om een of andere reden boos op hun was?