Child's Best Friend

Daar stonden ze dan, op eenzelfde route waar ze een nogal dramatische ervaring met Zoroarks hadden gehad. Dit was niet de Winding Woods, maar het gaf een even angstaanjagend gevoel af. Lizzy liep samen met haar trouwe Riolu over het Laverre Nature Trail, en waarom? Ze moesten een knuffel terug vinden. Een knuffel. Dat ze nog steeds een student was was al frustrerend genoeg, maar dat ze op zulke quest’s werd gestuurd.. toen ze werd onderwezen door al die belangrijke professors had ze haar toekomst anders voorgesteld. Maar ze was niet van plan altijd Ranger te blijven, al dit werk was gewoon niks voor haar. Maar ze kon er nu niet veel aan doen, op deze manier kon ze onopvallend blijven zonder dat mensen vragen gingen stellen over dat vijftienjarige meisje met een eigen huis. Aan de andere kant waren er best veel tieners met een plek voor zichzelf, maar toch. Aangezien haar ouders machtig waren konden ze makkelijk contracten laten doorzoeken en dan was het een kwestie van tijd voor ze was ontdekt en terug gesleept naar haar huis. Maar aangezien ze al een ruime tijd was verdwenen hoopte ze dat de zoektocht was verminderd. Misschien moest ze het eens navragen aan Jane, maar later. Nu moest ze een knuffel zoeken, urgh. Dante kon ook niet erg veel helpen aangezien ze alleen levende wezens kon opsporen met haar aura, geen knuffels. Wel had ze een ‘prachtig’ gedetailleerde tekening meegekregen, het meisje wat het ding was verloren had een kinderlijke tekening in haar handen gedrukt en was ervan overtuigd geweest dat ze de blauwe vlek kon herkennen als een pokémonknuffel. Gelukkig had haar vader een beter beschrijving gegeven en verteld dat het om een dertig centimeter grote Azurill knuffel ging. Daar kon ze een stuk meer mee dan de onduidelijke tekening. Maar toch, het gebied wat ze moest doorzoeken was niet bepaald klein en het zou zeker niet makkelijk zijn. Als het aan haar lag had ze gewoon een nieuwe gekocht, geld had ze genoeg, maar natuurlijk was er die emotionele waarde en alles. Zelf had ze nooit veel belang gehecht aan zoiets als een knuffel, maar misschien was het vergelijkbaar met haar computer. Als ze die zou verliezen.. dan had ze in elk geval de back-ups die ze wekelijks maakte. Voorzichtigheid voor alles. Lizzy sprong van een omgevallen boom en keek om zich heen, ze moest nu ongeveer in het gebied zijn waar ze de knuffel hadden verloren.

Ze was uitgegleden en gevallen. Kreunend deed Lizzy haar ogen open, waar was ze nu weer beland? Het laatste wat ze zich herinnerde was Dante’s bezorgde kreet en haar hoofd die iets raakte. Geen steen, het was niet zo hard, maar de klap was genoeg om haar bewustzijn te verliezen. Een beweging in de struiken trok haar aandacht. Haar zicht was nog wat onduidelijk door de klap, maar dit wezen was redelijk herkenbaar zelfs met het slechte zicht. Een van de machtigste draken op de wereld. Lizzy deed een poging overeind te komen, maar ze voelde haar bewustzijn haar weer ontglippen. De nadelen van een zwak lichaam.. hopelijk kwam Dante snel, want ze kon wel wat hulp gebruiken. De Hydreigon kwam nieuwsgierig dichterbij, ze had wel vaker mensen gezien, maar nog nooit zo een klein en onschuldig ding. Voorzichtig pakte de draak het meisje met haar twee kleinere koppen op en begon te vliegen. Ergens achter haar klonk een boze kreet van een klein, blauw wezen, maar daar bestede ze geen aandacht aan. Ze had wat veel interessanters gevonden dan een kleine, luidruchtige vos. Een speelmaatje voor haar jongen!

Wanhopig keek Dante de draak na, de Hydreigon had gewoon haar trainer opgepakt en meegenomen zonder haar in overweging te nemen. Ze had wel geroepen, maar het monster leek niet geïnteresseerd te zijn. Wat moest ze nu? Ze was niet sterk of bijzonder, wat kon ze uithalen tegen de draak? Voorzichtig voelde de Riolu aan haar Everstone die nog altijd om haar nek hing, maar nee, dat kon ze ook niet doen. Evolutie zou haar niet opeens sterk maken en Lizzy zou haar nooit vergeven als ze zomaar besloot te veranderen. En bovendien wilde ze nog niet eens veranderen, voor nu had ze genoeg met deze vorm. Want als ze groter zou worden zou ze ook meer verantwoordelijkheid krijgen en dan kon ze geen schattige baby onschuld meer gebruiken. Maar dit was niet de tijd om over evolutieproblemen te denken, haar trainer had haar nodig! Dante to the rescue!

Lizzy kwam langzaam bij, een zacht vacht drukte zich tegen haar been en iets probeerde haar jasje kapot te bijten. Voorzichtig deed het meisje haar ogen open en probeerde de situatie in te schatten. Ze lag in een nest.. een nest vol jonge, blinde zwartblauwe draken. Ze herinnerde zich dat er een melding was geweest van een moeder Hydreigon die haar plek had gevonden in dit bos hoewel het niet hun natuurlijke leefgebied was. Vrijgelaten of ontsnapt van een of andere trainer en vervolgens een partner gevonden. Waarschijnlijk een van de Goodra die hier woonden. De Deino’s reageerde vrolijk met hun kop toen ze voelden dat hun gast bij kwam en kwamen nieuwsgierig dichterbij. Helemaal niet schuw. Lizzy krabbelde snel overeind en hield haar vingers uit de buurt van de wilde pokémon. Mama Hydreigon was nergens te bekennen, waarschijnlijk uit voor een prooi of zo iets. Hopelijk niet Dante, want de Riolu maakte geen schijn van kans tegen de machtige draak. De Deino’s leken zo slecht nog niet, de jonge draken hapten dan wel naar haar jas en tas, maar waren voorzichtig genoeg om haar niet te raken. Hopelijk was dat omdat ze geaccepteerd was als een van hun en niet omdat ze een of andere testprooi was. Want ze had wel vertrouwen dat ze de draken voor kon blijven, maar de Hydreigon.. die was een stuk sneller dan zij. Ze kon beter op Dante wachten, de Riolu was een meester in het opsporen van haar trainer. Hoewel de vos niet zo sterk was gaf ze een gevoel van veiligheid. En ze kon wat aanvallen, dat zou misschien genoeg zijn voor wat afleiding.

Dante trippelde zoekend door de bossen, nu moest ze niet alleen een knuffel, maar ook haar trainer vinden. De Riolu sloot haar ogen en deed haar best om de emotie’s van het meisje op te pakken. Het was moeilijk op zo een afstand, maar ze voelde het.. in de verte was de energie van haar trainer. Ze leek bij bewustzijn te zijn, maar aangezien haar krachten nog onder ontwikkeld waren kon ze het niet met zekerheid zeggen. Misschien moest ze toch een keer evolueren in een Lucario... nah, ze kon dit! vastbesloten liep de Riolu verder, ze was geen baby meer! Zelfs al had ze al jaren deze vorm, ze was eraan gewend geraakt en had haar krachten geoptimaliseerd. De energie van haar trainer begon langzaam dichterbij te komen, Dante rende nog wat harder en deed haar best de takken en hindernissen te ontwijken. Ze kon dit de hele dag wel doen!

Een van de Deino had haar gebeten, het was geen serieuze beet geweest, meer een speelse testbeet. Maar een mensenhuid was dun en het bloed liep uit de ondiepe tandafdrukken. De Deino had ook doorgehad dat dit niet goed was, want de pokémon had meteen los gelaten en had een verraste indruk gemaakt. Waarschijnlijk stoeiden de draken vaker, maar bloedde ze normaal niet zo snel. Lizzy bekeek de wond. Het stak, maar leek niks ernstigs te zijn. Deino’s waren niet giftig, dus ze ging er vast niet aan dood. Voorzichtig reikte ze naar haar tas, maar na de beet leken de jonge pokémon voorzichtiger met haar. Snel doorzocht het meisje haar tas en haalde haar kleine EHBO-kit eruit. Onhandig probeerde Lizzy haar wond te ontsmetten en een verbandje omheen te doen. Het was geen topkwaliteit, maar zolang het niet zou ontsteken was het goed. De draken keken haar nieuwsgierig aan, zover dat kon voor de blinde pokémon, en deden een poging in de medische dingen te bijten. Gelukkig lukte het de dingen op te ruimen voor er echt wat beschadigd raakte, maar ze moest duidelijk voorzichtig zijn. Oké, waar was ze eigenlijk? Lizzy keek uit het nest, nu ze een beter beeld van de situatie had kon ze bedenken hoe ze zou ontsnappen. Het nest was ergens in de begroeiing gebouwd, ver was de paden. Veilig verstopt in een paar doornstruiken, ze zou hier niet zonder wat wonden wegkomen. Misschien kon ze wegsluipen, maar de kans was dat de Deino’s haar zouden volgen. Het waren immers baby’s.

Ze had de plek gevonden! Dante keek naar de plek waar de energie van haar trainer en.. meerdere andere levensvormen vandaan kwamen. Ze had wel naar binnen willen lopen en het meisje willen halen, maar net toen ze tevoorschijn had willen komen was de Hydreigon terug gekomen. De draak droeg een vers gevangen Poliwhirl en dat was.. geen fijn zicht. Voorzichtig sloop de vos achter het monster aan in een poging onopgemerkt te blijven. De Hydreigon leek gelukkig te druk met haar jongen en lette niet op de beweging achter haar. Het nest was vlak bij! Dante deed haar best om haar rode sjaal uit de struiken te houden, de doorns trokken vervelend aan de stof, en bereikte het nest ongeveer onbeschadigd. Alleen Lizzy vinden..

Het meisje deed net een poging uit het nest te klimmen, en ze was erin geslaagd net op het moment dat de mama draak verscheen. De Hydreigon keek verbaasd naar het meisje en liet haar eten bij de jongen vallen. De meeste vielen meteen aan, maar twee van de jonge draken leken meer geïnteresseerd in het meisje. Lizzy wilde de beesten terug sturen met een vriendelijk handgebaar, maar toen een van de Deino’s erna hapten schoot Dante tevoorschijn. De Riolu sloeg toe met een Force Palm. Een brul was bijna meteen de reactie op de actie van de pokémon. De Hydreigon keek Dante boos aan, niemand sloeg haar kinderen! Lizzy krabbelde geschrokken achteruit en trok de Riolu naar zich toe, maar dat leek de draak niet te kalmeren. De Hydreigon maakte zich al klaar om het meisje en haar pokémon aan te vallen. Met kloppend hart zat Lizzy op de grond met de Riolu tegen zich aangetrokken. Dit kon het einde niet zijn! Dat kon gewoon niet! Een brul kwam van diep in de Hydreigon en de aanval kon elk moment raken. Lizzy sloot haar ogen en bereide zich voor op het einde.

Een van de Deino’s ging in de weg van zijn moeder zitten. De jonge draak brulde en schudde zijn kop, vandaag niet. Lizzy ademde de lucht die ze had ingehouden trillend uit en keek naar Dante in haar armen. De Riolu leek niet minder bang en keek zijn trainer met grote puppyogen aan. De Deino had ze gered. Lizzy bewoog haar hand naar achteren en raakte iets zachts. Voorzichtig keek ze. ‘Laat het geen prooiresten zijn’ was ongeveer de enige gedachte die door haar hoofd schoot. Maar nee, het was een blauw vod. Of nee, dit was.. een knuffel? Verbaasd pakte Lizzy het ding op, bijtsporen hadden het ding was kapot gemaakt, maar dit was duidelijk een knuffel. Een Azurill knuffel om precies te zijn. Dit was het ding wat ze had moeten vinden! Waarschijnlijk was de Hydreigon een verzamelaarster, op zoek naar nieuwe speeltjes voor haar jongen. Maar ze waren vast snel uitgekeken op dit ding, anders was het niet achtergelaten buiten het nest. Zo kalm mogelijk stond het meisje op zonder haar blik van de Hydreigon af te halen. De draak leek niks te doen zolang haar jong ze beschermde, maar hoelang zou dat duren. Voorzichtig begon Lizzy naar achteren te lopen, met Dante achter zich zodat het monster de Riolu niet kon pakken. De takken met doorns sneden haar, maar door de adrenaline was dat nauwelijks voelbaar. Ze waren er bijna, bijna.. en toen waren ze uit de doornstruiken en stonden ze in ruw natuurgebied. “Denk je dat je het pad kan vinden?” vroeg Lizzy trillend aan haar partner. Dante knikte en draaide zich voorzichtig om, ze hadden de knuffel, nu weg hier!