Magnificent

De blondine knikte voor ze haar blik naar het uitzicht richtte. Het land had langzaam een iets rodere kleur gekregen door de ondergaande zon. Ze zouden niet heel lang meer kunnen blijven voor ze echt naar een slaapplaats zouden moeten gaan zoeken. "Anders zouden het geen professionals zijn," reageerde ze met een glimlach. Inmiddels kwam de Flygon terug aangevlogen en landde naast haar trainer. Hij kon er niet omheen dat hij respect had voor de blondine. Ze had sterkere pokémon, meer badges dan hem en was daarop ook nog eens een Ranger. "Heb je haar al lang?" Vroeg Kota doelend op de trouwe Flygon van de trainer. De pokémon leek alle opdrachten van Kate zonder aarzeling op te volgen en ook erg loyaal aan haar te zijn. Zijn pokémon wilde nog wel eens wat anders doen.

[Zullen we om een random event vragen voor wat spanning? >;3 ]

Kate aaide haar Flygon over de neus en richtte haar blik weer op Kota. "Tara?" herhaalde ze vragend. "Ik heb haar al sinds ze uit het ei is." Ze had de ongeboren pokémon van de tanden van Krookodile gered. Maar jammer genoeg alleen Tara, de rest van het nest was verslonden. "Min of meer dan," voegde ze er met een frons aan toe. "Ik heb haar geprobeerd uit te zetten, maar uiteindelijk kwam ze weer terug." Blijkbaar was de Desert toch niks geweest. Ongeaccepteerd door haar soortgenoten, misschien door de opvallende, groene kleur, misschien door het feit dat ze door een mens was verzorgd. In elk geval was de Trapinch terug gekomen en haar trouwe partner geworden. Ze had er absoluut geen spijt van, al was het opvoeden van een klein bijtmonster niet geweldig geweest. Hopelijk kwam er iets met minder tanden uit haar ei nu..

Alrighty, doe ik wel dan :3

"Tara?" Vroeg de blondine waarop Kota bevestigend knikte. "Ik heb haar al sinds ze uit het ei is." Vertelde Kate hem over de Flygon. Een pokémon die je vanaf ei had kon over het algemeen niets anders zijn dan zo trouw. "Min of meer dan," voegde Kate nog toe. Er verscheen een vragende blik op Kota's gezicht. "Ik heb haar geprobeerd uit te zetten, maar uiteindelijk kwam ze weer terug." Vertelde de blondine hem dan vervolgens ook. Het was heel iets om een pokémon vrij te laten, helemaal als je ze vanuit ei had. "If you love someone let them go. If they come back they feel the sa-" Voor hij zijn zin af kon maken merkte Kota op dat er iets oranjes richting zijn voet kwam. Het verklaarde de hitte die zonder reden was komen opdagen. "Muk," mompelde hij terwijl hij een paar passen van het oranje spul weg stapte. Lava.

Kota kwam met een paar schattige, inspirerende woorden, maar werd afgekapt door.. lava? Geschrokken keek Kate naar de oranje substantie en liep naar achteren, weg van het hete spul. Ze hield van hitte, maar dit was iets teveel van het goede. Ze was bijna vergeten dat dit een actieve vulkaan was. Hier kwam wat lava omhoog, zoals op de meeste vulkanen, waarschijnlijk uit een aftakking. Want Mt. Chimney zag er niet uit alsof het zou uitbarsten, het miste.. de rest van de symptomen. Zoals rook. "Ik heb geen Watertype," mompelde de Ranger terwijl ze langzaam naar achteren bleef lopen. Lava was niet bepaald snel, maar ze was nog niet zover haar voeten te verliezen. Ze konden het misschien blussen met water. Kota had dan wel zijn Gyarados, al vroeg ze zich af hoe goed de draakachtige vis het zou uithouden op de hete vulkaan. Ze had geen idee of andere de lava ook hadden gemerkt, maar buiten Kota en haar Flygon zag ze niemand meer op de berg. Hadden ze iets gemist?

Net als hij deed zette Kate ook een paar stappen weg van het oranje spul. Nee hij zou er liever zo ver mogelijk uit de buurt blijven. Het spul was zo heet dat je voet er af zou smelten als je schoen het ook maar aan durfde te raken. Daar ging hij echt niet bij in de buurt staan, zijn voeten had hij voorlopig nog nodig. "Ik heb geen Watertype," mompelde de blondine. Kota keek om zich heen, niemand anders te zien op de berg. Kota graaide naar zijn pokéballs en liet Zero opnieuw verschijnen. De Gyarados keek met afkeur naar zijn trainer, duidelijk niet bij dat hij opnieuw op de vulkaan was. Kota wees richting het oranje spul en de afkeurende blik verdween meteen nu de Gyarados wist dat hij nut had. "We hebben wat hulp nodig", zei hij met een onhandige glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk was Zero Zero niet als hij er niet eerst een Dragon Rage op af stuurde waardoor de plas lava enkel groter werd. "Denk na man", zei Kota op een lichtelijk geïrriteerde toon terwijl hij zijn pokémon een duw gaf. Vervolgens gebruikte de Gyarados zijn enige Water type aanval Aqua Tail. Een gigantische mistwolk verscheen zodra de lava het water raakte.

Kota liet zijn Gyarados verschijnen, met een doel leek de pokémon minder geïrriteerd op een vulkaan te moeten liggen. Kate keek toe hoe de monsterlijke vis een Dragon Rage op het oranje spul afstuurde.. en dat maakte het niet echt beter. Tara liep iets naar voren en onderzocht de grond met haar poot. Misschien kon ze een gat maken waar de lava in kon stromen. Maar misschien zou dat het alleen erger maken, ze waren nog steeds op de vulkaan. Hulpeloos keek de Flygon om naar haar trainer. Ze had geen idee wat ze moest doen. Kate klemde haar kiezen op elkaar en probeerde te bedenken hoe ze dit kon oplossen. Bella en Tara konden weinig aan deze situatie doen, en het was niet alsof hier ergens waterpokémon in de buurt woonden die ze kon gebruiken. Mist verscheen opeens en maakte het zicht een stuk erger. De witte stoom was niet heel heet, maar maakte meer dan een meter voor je uitzien moeilijk. Tara stelde zich meteen op bij haar trainer en hield haar poten stevig op de grond. Zo zou ze in elk geval kunnen 'zien' wanneer iets dichtbij kwam, lava of mens.

Door de grote mistwolk die opdoemde kwam de Flygon terug naast haar trainer te staan. Zero stopte ook met zijn aanval gezien hij geen mikpunt meer had. De mist was een probleem. Ze zagen niets meer en konden de lava op die manier ook niet echt meer stoppen. Als de mist gewoon weg zou gaan zou het gemakkelijk werken. Gewoon wat wind zou genoeg zijn om de wolken weg te blazen. Dat was het, wind! Kota draaide zich richting Kate om. "Kan Tara met haar vleugels wind veroorzaken zodat de mist opzij gaat en Zero verder kan blussen?" Vroeg hij haar. De Flygon moest vast genoeg wind kunnen veroorzaken om de mist ver genoeg weg te blazen voor Zero om wat meer zicht te kunnen krijgen.

Kota vroeg of Tara kon helpen met de mist. De Flygon had zich echter al opgesteld en begon met het klapperen van haar vleugels, waardoor het hummende geluid klonk waarom de draken bekend stonden. De mist klaarde iets op en maakte het weer makkelijker om te zien. Kate zocht Kota tussen de witte nevel, hij kon nooit ver weg staan. Ze bleef liever bij elkaar in de buurt in dit soort situaties, dan konden ze als het nodig was op Tara wegvliegen. Zelfs als hij niet van vliegen hield, liever vliegen dan levend verbranden. Waarschijnlijk. "Kun jij zien hoeveel lava er is?" vroeg ze aan de trainer. Tara beperkte haar zicht en ze had liever een overzicht van de situatie. Natuurlijk wist ze niet of hij een beter zicht had, maar ze kon beter proberen, eh?

De Flygon kwam meteen in actie. Een zoemend geluid klonk en windvlagen stoken op. Binnen no time was er genoeg mist weggeblazen om weer een beetje te kunnen zien. Kota was inmiddels gaan lopen, iets wat misschien niet het slimste plan was. Kate was hij al kwijt en wie wist zou de lava hem wel insluiten als hij loop. Zero leek het er overigens ook niet mee eens te zijn dat hij over de vulkaan moest bewegen. Uiteindelijk bleek het wel een goede keuze te zijn geweest gezien hij boven de oorsprong uit kwam. "Kun jij zien hoeveel lava er is?" Hoorde hij de Ranger ergens in de verte vragen. "Vrij veel maar ik heb de bron gevonden!" Riep hij terug richting haar waarna hij Zero opnieuw zijn enige water aanval liet uitvoeren op de oorsprong. Die zou niet zomaar verplaatsen dus was er gewoon een richting om te mikken.

Kota reageerde door te zeggen dat hij de bron had gevonden. Kate wisselde een blik met haar Flygon en volgde de draak toen met haar ogen terwijl die richting Kota en zijn Gyarados vloog. Stoom kwam al van de plek waar de monsterlijke vis de lava probeerde te doven met zijn Aqua Tail. De Flygon landde naast het monster en trapte op de grond. Aarde en stenen begonnen het gat op te vullen, de voordelen van een Groundtype. Dat zou een stop erin doen. Tara keek op, staarde Kota een moment aan en zocht toen haar trainer tussen de wegtrekkende rook. De lava kwam Kate's kant op.. oh-oh.

Boven de mist uit kwam Kate's Flygon hun kant op gevlogen. De pokémon stampte op de grond zodra ze geland was. Enkele rotsen rolde richting het gat. De combinatie van Zero's afkoelende Water Tail en de aanval van de Flygon deden het gat dichten. Dat was een probleem minder. Nu lag er alleen nog een hoop lava op de berg. De pokémon keek hem een paar secondes aan waarna ze haar blik richtte op de mist. Langzaam maar zeker kwam Kate voor hun in beeld. Al snel werd ook duidelijk dat ze in de problemen zat. De lava was wel heel dicht bij haar en begon haar te omsingelen. Geluk dat ze op een wat hoger stukje stond. "Zero!" De Gyrados leek ook al door te hebben wat er aan de hand was en begon zo snel mogelijk langs de lava heen richting de trainer te bewegen. Nog een keer Aqua Tail, vlak langs de blondine af, om een pad te maken waar geen lava was. Nu was het rennen voor er nieuwe kwam te liggen. Het enige nadeel was dan weer wel dat er nieuwe mist was ontstaan.

Nerveus liep Kate naar achteren, de lava had haar een beetje ingesloten. Doordat een stroom sneller was dan de ander was haar ontsnappingsroute afgesneden en kon ze alleen naar achteren lopen in hoop dat de lava zou stoppen. De Gyarados kwam tot haar redding en wist een pad te maken met zijn Aqua Tail. Zo snel ze kon schoot de blondine over de hete stenen en bracht zichzelf in veiligheid. "Bedankt," bracht ze buiten adem uit zodra ze zich weer bij haar draak en Kota had gevoegd. "Laten we van de vulkaan af gaan." Ze voelde er namelijk niet veel voor om hier te blijven. Ze hield wel van een beetje hitte, maar dit was over the top. Bovendien werd het zicht weer slecht en ze wilde niet per ongeluk in de smeltende drab stappen. Tara keek haar trainer bezorgd aan en duwde haar snuit in de Ranger haar nek. De volgende keer moesten ze een veiligere plek kiezen, iets met minder lava.

Natuurlijk bewoon de gigantische blauwe pokémon zich sneller vooruit dan de jongen. Kate kwam dan ook al over het gedoofde stuk aan sprinten tegen de tijd dat hij hun alleen nog maar in zicht kreeg. "Bedankt," zei het meisje hem. Kota lette er niet echt op gezien zijn ogen waren gericht op de beweging van de lava. Er leek niets meer bij te komen maar het oude bewoog wel, langzaam maar zeker. "Laten we van de vulkaan af gaan." Stelde de blondine voor. Kota knikte bevestigend voor hij Zero weer terug liet keren in zijn pokéball. De waterpokémon had zich genoeg in de hitte bevonden voor vandaag. "Waar wil je heen?" Vroeg de zwartharige jongen over zijn schouder nadat hij een paar passen naar beneden had gezet.

Kate staarde een moment naar de donkere lava. Het was wonderbaarlijk hoe angstaanjagend natuur kon zijn. Kota stemde met haar in om van de vulkaan af te gaan, wat alleen maar logisch was gezien de situatie. "Eh," Kate verplaatste haar blik naar Tara. "Zou je het erg vinden een stukje te vliegen?" Hij had gezegd dat hij niet van vliegen hield en ze wilde hem nergens in dwingen, maar het was de snelste manier om van de vuurberg af te komen. Bovendien zou de weg naar onder moeilijk kunnen zijn, met de lava achter hun en het oneven terrein kon het een gevaarlijke klim worden. Maar aan de andere kant moest ze zeker zijn dat Tara ze allebei kon dragen. De Flygon's vleugels waren niet zo krachtig als die van een Salamence en ze wilde de draak niet in gevaar brengen. Jammer genoeg waren er ook geen vliegende pokémon die de vulkaan bewoonde, anders had ze de hulp van die kunnen vragen. Toch was Tara nog steeds hun beste optie, tenzij Kota met iets beters kon komen..