Like a time bomb ticking at the scene of a crime +Fae

Geen idee hoe hij eigenlijk nou in.. dit terecht was gekomen. Het was namelijk dat een of ander mens genaamd Fae met hem was gaan ehm, smsén en vreselijk ging lastigvallen. Naja, beetje te laat was het nu om terug te keren, gezien de jongen alweer bijna in Hoenn was, sterker nog, de regio was al duidelijk in zicht. Met een klein gokje kon hij zeggend at hij in ongeveer een vijf minuten in Petalburg zou aankomen. De warme schubben van Agrona voelden ondertussen vertrouwd aan en hij zat daar dan ook heel droog zijwaarts op, geen reden ervoor ziende om het veilig te doen. Een zacht zuchtje ontsnapte zijn mond, naja. Al snel landde hij dan ook daadwerkelijk in Petalburg, er was enkel één ding; hij had verder geen idee waar the hell dat mens mocht zijn. Een kort berichtje werd naar haar gestuurd.

Net in Petalburg gekomen, sta bij Pokécenter.

• Nathan
is online
♪ ♪

Weeral kreeg ze de kans om mensen te ontmoeten door een ongelukje met haar Holo Caster. Eerst was het Echo geweest die ze had mogen leren kennen en nu was het Shrek. Nou ja, natuurlijk heette de jongen niet echt Shrek, maar die bijnaam had ze hem gegeven. Niet omdat ze zijn echte naam al was vergeten -echt niet-, maar omdat dat gewoon veel beter bij hem paste. Een niet al te lelijke jongen met groen haar moest ze maar lelijk maken dan, want ja, hij had een vriendin. Hun gesprek was ook niet echt bepaald serieus te noemen, want op de een of andere manier was Fae er tijdens het gesprek achtergekomen hoe ze de '( ͡° ͜ʖ ͡°)' gezichtjes kon maken. Iets wat natuurlijk niet goed af kon lopen, want kijk zelf... Dat gezicht was gewoon niet serieus te nemen.

Met een diepe frons keek Fae naar de klok die in het café hing om nog een slok te nemen van haar drankje. Ugh. Waar bleef hij? Ze wachtte serieus al een half uur -misschien nog wel iets langer- op haar Shrek, maar nog steeds had ze niemand met groen haar zien lopen. Misschien had hij zijn haar wel een andere kleur geverfd om van haar af te komen of zo. En daarom aarzelde ze dan ook geen moment om haar Holo Caster er weer bij te pakken. De half kapotte Holo Caster ja... Net toen ze een berichtje naar haar Shrekkie wilde sturen zag ze dat hij al iets naar haar had geschreven. "Net in Petalburg gekomen, sta bij Pokécenter." Pft. Hij zou toch naar het café toekomen?

Fae is online. Oew nice! Maar eh... Kom je nog naar het café of niet??  ( ͡° ͜ʖ ͡°)

* code by anna.

Met een brede grijns keek ze naar haar Holo Caster om vervolgens naar buiten te kijken. Het Pokécenter kon je vanaf hier zien, maar echt no way dat ze erheen ging als hij tegen haar had gezegd dat hij naar haar toekwam. En naar haar komen was naar het café komen ja.

Het had niet lang geduurd, of er was een antwoord gekomen, met de vraag of hij nog naar het café zou komen. Weerom zuchtte de jongen kort, iets dat een gewoonte van hem was geworden ondertussen. Rondlopen zou geen kwaad kunnen, maar dan zou het hem uiteraard weer lukken om de hele verkeerde kant op te gaan lopen, dus voor nu werd het maar wachten. Rustig ging hij tegen een muurtje aanlopen voordat hij weer ging antwoorden op het eerder aangekomen berichtje.

Als ik zou weten welke kant ik moet opgaan, ja.

Zit je hier in de buurt?

• Nathan
is online
♪ ♪

Met haar blik op het Pokécenter gericht nam ze nog een slokje van haar koude drankje. Waarom duurde het zo lang tot haar Shrek eindelijk bij het café was aangekomen? Hij had hier nu al zo'n 100 keer kunnen zijn, maar nee hoor, hij moest weer zo nodig naar het Pokécenter gaan. Dat hij naar het Pokécenter was toegekomen was natuurlijk erg fijn, maar de afspraak was dat hij naar haar zou toekomen. Misschien was het een beetje kinderachtig van haar dat ze zich zo gedroeg, maar hé, ook zij mocht af en toe haar iets wat aparte trekjes hebben. Gelijk richtte ze haar blik op haar Holocaster toen de welbekende piep aangaf dat ze een nieuw bericht had, en ja hoor, het was van Shrek. In zijn sms stond dat als hij enig idee had waar ze zat hij wel zou komen, maar jammer genoeg voor hem haar wist hij niet waar ze zat.

Fae is online. Wel oké dan zal ik maar vertellen waar ik zit. Zie je dat café vanuit het Pokécenter? Daar.

* code by anna.

Met een grijns zette ze het ding weer uit -voor zover dat nog kon- om naar buiten te kijken, wachtend op haar geliefde Shrekprins. Wel... Was haar vinden nou echt zo moeilijk voor hem?

- Geen dank xxx <'3.

Nadat hij het laatste berichtje had verstuurd, was de zon flink in zijn ogen gaan schijnen, great. Vanuit zijn zakken viste hij zijn zonnebril en zette deze op, waardoor hij er nu fab uitzag weer normaal kon gaan kijken zonder te worden verblind. Bij het nieuwste berichtje dat hij van Fae had gekregen, in welk geval was deze een stuk duidelijker dan de rest, in plaatst van er antwoord op te geven, liet de jongen het enkel op 'gelezen' staan en keek om zich heen, de omgeving afscannend naar het café dat volgens haar hier had moeten zijn. Enkele seconden later had hij het al gevonden, dat viel dan gelukkig nog wel vrij veel mee. "Kom." sprak de jongen kort tegen Deimos, welke weer opstond en naast diens trainer liep, welke dus nu al onderweg was naar dat café. Zodra hij de deur open had gedaan het er een zachte 'ting' geklonken. Hij keek even lang in het café, om enkel te bedenken dat Nathan geen flauw idee had hoe ze er mocht uitzien. Naja, ergens verwachtte de jongen wel een seintje ofzo te zien... hopelijk werd het maar niet al te erg.

Haar geduld begon langzaam op te raken toen hij niks meer naar haar terugstuurde. Hij had op z'n minst een 'oke' terug kunnen sturen na haar uitleg, maar nee hoor, zelfs een 'k' was te moeilijk voor hem. Met een haast zielige gezichtsuitdrukking keek ze naar buiten om te hopen dat haar Shrek snel naar haar toe zou komen. Hoelang had ze al niet op hem zitten wachten? Een half uur? Waarschijnlijk nog langer dan dat. Zielig nam ze nog een slokje van haar nu bijna lege drankje om naar de Charmander op haar schoot te kijken. Zou hij überhaupt nog naar haar toekomen? Misschien had hij gewoon tegen haar lopen liegen en was hij helemaal niet in Hoenn. Net toen ze wilde opstaan om het cafeetje te verlaten -haar drinken was immers toch al op- zag ze hoe een jongen met groen haar naar binnen kwam gewandeld. Zou het Nathan zijn? De jongen had een zonnebril op, dus 100% zeker van haar zaak was ze niet. Oké als het Nathan niet was zou haar volgende actie echt falend zijn, maar alsnog waagde ze een poging. "Nathan?!" schreeuwde ze blij om gelijk haar meest brede glimlach op te zetten. Gelijk zag ze hoe enkele mensen naast haar dodelijk hun blik op haar richtte, maar zij deed niks anders dan die negeren.

Het had inderdaad niet lang gedruurt, of zijn naam werd luid geroepen, al snel had hij gevonden van wie het kwam: een meisje met roze haar welke een enorme glimlach had opgezet. Hij hoefde het al te raden of het zou Fae zijn, leek hem dan. Tijdens het lopen deed hij zijn zonnebril af en hing deze aan de nek van zijn shirt, ondertussen was Deimos achter hem aan het aan sloffen, oke dan. "Fae." begroette hij de jonge vrouw dan ook met een knikje, om vervolgens tegenover haar te gaan zitten. Zoals hij niet anders had verwacht begon Deinks te grommen. Weer keken er een paar mensen gifitg naar de twee, maar zichzelf zijnde, letten de jongen daar dan ook absoluut niet op. "En waarom kon je zelf niet maar de holo-caster winkel, die letterlijk hiernaast is?" vroeg de jongen niet veel later, vrij droog.

Blij had ze zijn naam door het café geschreeuwd, totaal geen rekening houdend met andere. Het maakte haar namelijk niks uit wat andere van haar dachten, dus ook deze keer negeerde ze de dodelijke blikken volledig. Tot haar opluchting reageerde de groen-harige op de naam 'Nathan', dus dat zal wel goed zitten dan. Zonder ook maar een blik op andere te werpen hij had natuurlijk alleen maar aandacht voor haar deed hij zijn zonnebril uit om haar kant op te lopen. En ja hoor, het was haar lieve Shrek! Met een brede glimlach keek ze toe hoe hij tegenover haar ging zitten, maar die glimlach verdween deels toen de zwartte hond die hij bij zich had begon met grommen. Nog heel even en ze had terug gegromd, maar gelukkig greep Igneel in door zich van haar schoot af te wurmen en naar de hond te lopen. Pft, oké. Alsof er niks was gebeurd keek ze weer naar Nathan, om te grijnzen bij de vraag die hij stelde. "Omdat ik het veel leuker vind als jij het uitlegt," grinnikte ze met een wenkbrauw wiebel. Yhea, goed bezig meid.

In tegenstelling tot de jongen, welke het gegrom van de Houndoom keihard aan het negeren was, was de Charmander van de rozeharige naar de hondachtige gegeen, iets dat deze absoluut niet leek te verwachten, daarbij lichtjes harder grommen. Hij rolde kort zijn ogen, ugh. Bij zijn vraag was er een enorme grijns op haar gezicht te bekennen, vervolgd door dat ze het leuker vond als de groenharige het ging uitleggen. "En je laat me helemaal uit Kalos voor dát komen?" klonk er dan ook, extreem droog van Nathan. Hij richtte zijn gouden ogen even op haar. "Maar ik heb er zelf ook maar weinig kennis van." ging hij verder, dus eigenlijk zouden ze alsnog naar de winkel moeten gaan, die hier letterlijk naast was. Al scheelde dat wel, nu hoefde ze immers niet de gehele stad door te zoeken.

Toen Igneel een poging waagde om de Houndoom te kalmeren begon deze alleen nog maar harder naar hun te grommen. En bedankt om dit o zo prachtige moment te verpesten... Als Nathan dat vervloekte beest nou gewoon terug in zijn Pokéball liet terugkeren was het weer lekker rustig, maar nee hoor, jammer genoeg was hij dat dus echt niet van plan. In een poging om de hond verder te negeren richtte ze haar blik weer terug op Nathan om hem te vertellen dat het leuker was als hij het zou uitleggen. "Ik vroeg je te komen, maar had niet verwacht dat je dat ook daadwerkelijk zou doen," grinnikte ze geamuseerd op het droge antwoord van hem. Ze had hem echt niet gedwongen te komen hoor echt niet, dus het was overduidelijk dat hij ook wel wat voor haar over had. Tot haar verbazing wist de groen-harige even weinig als zijzelf van het ding af, dus aan zijn hulp bleek ze niet echt veel te hebben. "Wel... Ehh...Had je dat niet wat eerder kunnen zeggen?" Damn. Nu moest ze alsnog naar die stomme winkel en kon haar Shrek haar niet helpen...

B,ijkbaar vond de Houndoom het huidige gegrom niet genoeg en bleef dan ook flink doorgaan, oké, de hond kon erg zijn op dit vlak maar nu begon het Nathan zelf ook flink te irriteren. "He! Hou eens op." klonk hij dan ook streng tegen de hond, waarna deze al snel ophield. Beter. Hierna lette hij weer op Fae, welke het niet had verwacht dat hij dan ook daadwerkelijk had gekomen. "Misschien komt dat doordat je de hele tijd bleef doorgaan erover." kaatste hij op nog steeds een droge toon terug. Tussendoor was ineens een serveerster gekomen die blijkbaar een bestelling wou opnemen, eh, oke dan. Hij bestelde dan ook een koffie zwart, waarna de serveerster vragend de rozeharige aankeek. Wel ging hij droog met het gesprek verder. "Zelf al had ik het gezegd, had je dan geluisterd?" klonk er nadat zij had gedproken of hij het niet eerder had kunnen zeggen. Naja, misschien kon de jongen iets helpen, maar beloven kon hij niet.

Igneel zijn actie's om de hond stil te krijgen leken niet echt te werken, maar toen Nathan één keer streng sprak dat deze moest stoppen, stopte die ook. Niet veel later voelde ze dan ook hoe Igneel via haar been omhoog klom en zich weer goed nestelde op haar schoot. Glimlachend haalde ze een hand over de oranje kop van de Charmander om vervolgens haar volledige aandacht weer op de groenharige te richten. "Maar je bent nog steeds voor mij gekomen," greens ze met een speelse wenkbrauwwiebel toen hij droog had teruggekaatst dat zij degene was die constant had lopen zeuren. Ze was nog maar net uitgesproken of een serveerster kwam aangelopen, met de vraag of ze wat wilde drinken. Nathan bestelde koffie, zwartte koffie. Gadverdamme. "Doe maar Ice tea. Wie ging er met dit lekkere weer nou koffie zuipen? Raar mens dat het was. Nadat de serveerster was weggelopen ging de discussie -zoals verwacht- weer verder. "Nee," sprak ze dan ook gewoon eerlijk toen hij had gevraagd of ze überhaupt had geluisterd als hij dat had gezegd. Ugh. Wat was hij weer lekker bijdehand... "Maar je had het alsnog kunnen zeggen," vervolgde ze gelijk uit zelfverdediging.

Zodra hij Deimos weer wat normaal had laten doen was de Charmander van de rozeharige weer teruggegaan naar haar. Er werd niet veel later door Fae gesproken met een flinke grijns op haar gezicht dat hij nog steeds voor haar was gekomen. "Misschien was het omdat ik nog wat andere dingen hier moest doen." echt, wat ging het al goed zo zeg, tussen die twee. Nadat ze beiden wat drinken hadden besteld, waarvan dat van Fae een Ice Tea was, krabbelde de serveerster wat op een boekje en liep weer weg. Hierna ging hun discussie gewoon weer verder, waarbij het antwoord dan ook van Fae een 'nee' was geweest. Zoals verwacht. "Dat klopt, maar het had verder niet veel nut meer hé." sprak de jongen, om vervolgens zijn armen over zich heen te slaan. "Maar ik kan wel wat proberen, geef dat ding eens hier." vervolgde de jongen. Vaak werkte het om iets uit en aan te doen als het niet goed werkte, misschien was dit net zo een geval.

Hij bleef maar ontkennen dat hij hier voor 'andere dingen' heen was gekomen, maar zij geloofde er niks van. Met een speelse grijns keek ze hem dan ook aan toen hij had besloten de discussie weer verder te voeren. No matter what jochie, maar zij ging deze gehele discussie echt wel winnen hoor. Ze was nog maar net uitgesproken of de groenharige maakte weer zo'n bijdehante opmerking met dat het toch geen nut meer zou hebben. Nee. Stop. Alsjeblieft. "Je kon het alsnog zeggen hoor..." mompelde ze zacht, er duidelijk niet blij mee zijn dat hij het spelletje zo aan het spelen was. Tot haar verbazing vervolgde hij dat hij het wel wilde proberen om haar Holocaster te maken, terwijl hij net nog had gezegd dat hij geen verstand had van die dingen. Zou dit überhaupt goed kunnen gaan, of ging ze straks met nog een kapotter ding naar de maker? "Als je 'm niet in de fik zet vind ik het best." Met een simpele beweging haalde ze het ding uit haar broekzak om deze op tafel te leggen. En ja... Het scherm stond nog steeds op hun awkward gesprek.

In de eerste instantie leek Fae nog wat te willen zeggen, of in welk geval, zo leek het voor hem. Echter kwam dat dan niet nadat hij nog wat ander had gesproken, op wat gemompel na. Nadat Nathan hierna alsnog had voorgesteld om een poging te doen, werd er gesproken als hij het ding niet in de fik ging zetten best. "Ah jammer, misschien had dat juist geholpen." grapte de jongen, wat dan ook duidelijk te merken was dat hij het niet serieus meende. Zodra ze haar holo caster erbij had gehaald, pakte hij het ding op, om daarbij inderdaad te zien hoe het nog steeds op hun gesprek stond. Als eerst probeerde hij natuurlijk om uit het gesprek te tikken, iets waarop het apparaatje niet leek te reageren, de home-knop leek het ook al niet te doen. Dat was te verwachten, maar het nog even gaan nachecken kon geen kwaad. Het had immers ook kunen zijn dat de rozeharige gewoon enkel zat te pesten, maar dat was nu niet helemaal het geval gelukkig. Als laatst deed hij het apparaatje uit, door gewoon het ding uit te doen zoals het hoorde, wachtte even en startte het weer op. Hierna gaf hij het ding weer terug naar Fae. "Ga het eens ontgrendelen en dan kijken of het wel lukt."