Dry your tears. [&NATHAN MALONE]

De nacht begon te vallen, maar dat stopte Gavin niet echt om naar buiten te gaan en naar de grot te gaan waar hij Vivienne had ontmoet. Het was niet echt dat hij verwachtte om haar daar weer terug te zien, maar de grot had mooie herinneringen en was de enige plek waarvan hij wist dat hij zijn emoties op de vrije loop kon laten gaan. Niemand kwam echt in de Scorched Slab en al zeker niet als het zo laat was. Wie wilde immers naar een donkere grot gaan middenin de nacht, right? En dus liep de jongen op een rustig tempo door het hoge gras naar de grot terwijl hij hoopte dat hij niet aangevallen zou worden. De grot bevond zich dichtbij in de buurt van een groot stuk water, maar dat maakte Gavin niet uit. Het duurde dan ook niet lang voordat hij, een beetje doorweekt weliswaar, de grot binnen kon gaan. Gavin hoorde het water op de grond druppelen, maar stapte gewoon door. Hij wist wat hem hier te wachten stond omdat hij hier al eerder was geweest. Het was een gevaarlijke grot als je niet wist waar je wilde zijn en je kon verdwaald raken, maar hij had Electro bij als het echt fout zou gaan. De rest had hij allemaal achtergelaten in het Pokémon Center. Gavin liet zichzelf op de grond zakken en trok zijn knieën naar zich op nadat hij een flink eind de grot in was gewandeld. De tranen stonden hem de hele dag al in de ogen, maar het voelde goed om het eindelijk een keertje allemaal los te laten. Het duurde dan ook niet lang voordat dat gebeurde en even later klonken er hartverscheurende snikken door de grot. Het bleef maar aanhouden en Gavin had zijn ademhaling nauwelijks onder controle terwijl hij zijn armen om zichzelf sloeg en zijn hart meer pijn leek te doen dan ooit.

Was het een goed idee om middien in de nacht een grot in te gaan? Nee. Deed Nathan het? Ja natuurlijk. Wat verwachtte je anders? Dat hij op zijn luie reet bleef zitten waar de groenharige dan ook mocht zijn? Oké, dat was ook eigenlijk iets dat wel vrij vaak gebeurde, maar toch. Het ging om het idee, nietwaar? Het was er geheel stil, op wat natuurlijk grotgeluiden na en ook de geluiden van de Pokémon die hier leefden. Tot er ineens een luid gesnik klonk. Ugh, wou hij hiermee te maken hebben? Nee, absoluut niet. Maar alsnog bleef de jongen er op afgaan. Leuk, kon hij met iemands problemen gaan helpen, of dealen. Geen van beiden stond hem aan. Blijkbaar had hij iets verkeerds gedaan, of net iets te wild met zijn arm bewogen, want meteen was het te voelen hoe er weer een enorme pijn door zijn schouder schoot. Meteen bevroor stopte hij met lopen, terwijl Nathan naar zijn schouder greep. Niet zijn slimste idee nee. Hij vloekte wat, waarbij hij Ragya vervloekte, zijn wond en eigenlijk wel van alles op het moment. Puur omdat het zoveel pijn deed. Normaal was het ook wel dat hij mensen vervloekte, maar minder erg dan nu.

Tranen stroomden over zijn wangen en Gavin raakte al snel gewend aan het warme gevoel dat door hem heen ging, gevolgd door een ijskoud en pijnlijk gevoel. Dat gevoel werd gevolgd door een leeg gevoel dat gevolgd werd door de vervelende snikken waarbij hij geregeld naar adem moest happen. En dan had je natuurlijk ook nog de ijzige stiltes waarbij hij lichte snikgeluiden maakte alsof hij steeds met kleine beetjes naar adem aan het happen was. De jongen vond het vreselijk om zichzelf zo te laten kennen, maar er was niemand in de buurt. Althans dat dacht hij, want plotseling hoorde hij stappen en hield hij zichzelf stil. Hij zou zich kapot schamen als het iemand zou zijn die hij kende, maar als het Vivienne zou zijn dan zou hij waarschijnlijk verder huilen. En dan zou hij hopen dat ze haar armen om hem heen kon slaan, want Vivienne was de enige van al de mensen die hij kende dat hem kon troosten. De jongen veegde met zijn toch al doorweekte trui zijn tranen af en tuurde in het donker. Hij wist dat hij in zijn zak lucifers had steken voor als hij zijn weg echt niet terug zou kunnen vinden, maar vroeg zich af of hij ze zou aansteken. Hij kon ook gewoon hopen dat de persoon weg zou gaan, maar aangezien de voetstappen recht naar hem toe gingen kon dat niet het geval zijn en even twijfelde Gavin of het Vivienne toch niet was. Maar nee, dan had ze allang iets tegen hem gezegd, bedacht hij zich twijfelachtig. Toch? ‘Wie is daar?’ riep hij met een lichtelijk trillende stem naar de persoon die zich ook in de grot bevond terwijl hij het niet kon tegenhouden dat hij trilde terwijl er kleine snikjes ontsnapten.

aMet zijn aandacht gericht op de wond op zijn schouder, zou hij bijna de stem hebben gemist die vroeg wie dar was. Het gesnik was in welk geval wel gestopt, dus dat was iets. Alsnog was zijn blik op de wond, waar het soms te zien was hoe spieren zich aanspanden als hij met zijn linkerarm bewoog en het zekfs een klein beetje te zien was hoe er wat dieper in de wond soms wat extras bewoog. De wond was gewoon veels te dichtbij bij zijn hart, simpel als wat. Het gat zelfs was net iets kleiner dan een ping-pong balletje, dus absolujt niet het kleinste ding nee. De huid rondom het ding was zwart, verbrand en dit was dan ook iets van een halve centimeter dik. Hij was er hierdoor achtergekomen dat de jongen toch veel liever meer brandwonden en littekens kreeg. Liever die dan ooit nog eens deze pijn extra te moeten voelen. Natuurlijk, de andere twee deze ook veel pijn waarvan de eerste dan ook bij hem voor eeuwig kon gaan blijven -iets dat toch eigenlijk al ging gebeuren. Maar het was niet eens te vergelijken met dit, absoluut niet nee. "Niemand." sprak de groenharige dan ook vrij luid, zodat welk zielig geval hier dan ook aan het huilen mocht zijn, hem kon gaan horen. Zijn voetstappen vervolgden, waarbij er sommigen van door vrijwel de hele grot klonken, geen wonder dat hij door anderen gehoord werd. Het was vrijwel onmogelijk om hier te zien, maar er was nog iets hier dat voor licht zorgde waarvoor hij echt net aan genoeg kon zien. Kon hij dat echt niet meer? Heck, je vroeg dan aan een roker en lichte pyromaan of hij een vuurtje had. In andere woorden, een erg slechte vraag waarop het antwoord al heel duidelijk was. Tijdens het lopen had hij nu zijn jas weer zo verplaatst, dat de wond niet te zien was. Nee, al maakte het hem niet uit of mensen het ding wel of niet zagen, was het niet dat iedereen het ding ook hoefde te zien. En hij trouwens ook niet.

Terwijl Gavin wachtte op het antwoord deed hij zijn uiterste best om zich te herpakken. Hoewel hij zo slim was om Electro er niet bij te gaan halen om voor een lichtbron te zorgen of simpelweg zijn aansteker te gebruiken, kon het wel zijn dat de ander dat wel ging doen om toch iets te zien te hebben in de grot en omdat diegene waarschijnlijk ook nieuwsgierig was wie hier als een baby zat te janken. Gavin herkende de stem in elk geval niet, maar dat kon ook zijn omdat de stem tien keer werd weerkaatst door de wanden. Zelfs zijn eigen stem klonk minder herkenbaar. Niet alleen omdat het rauw was door het huilen, maar ook vanwege het aantal echo’s dat op elkaar volgden wanneer hij zijn mond opendeed. Dat was voor hem nog een extra reden om zijn mond niet meer open te doen. Hij had echt gehoopt dat hij hier alleen zou zijn en dat niemand hem gehoord zou hebben, maar zoals altijd was dat een wens dat nooit vervuld zou worden. ‘Als er niemand is kun je ook gewoon weggaan,’ zei hij bot, blij zijnde dat hij zijn stem hervonden had. ‘De grot eindigt hier zowat en voor de rest is hier niemand die je moet zien of moet spreken.’ Met andere woorden: rot op, dit zijn jouw zaken niet. Dat had hij natuurlijk ook kunnen zeggen, maar de kans dat de jongen dan sowieso zou komen kijken was erg aanwezig. Alsof hij nu niet ging kijken, dacht hij bitter bij zichzelf. Tegenwoordig waren alle mensen zo nieuwsgierig dat ze zich wel in je zaken gingen verdiepen omdat ze voor de rest toch niks beters te doen hadden. En dus kwam Gavin overeind en krabbelde langzaam verder de grot in, hopend dat diegene achter hem hem niet zou bereiken.