Why did I go here?

Waarom had ze dit slimme plan ook al weer gehad? Ze haatte het dat ze zichzelf dit had aangedaan, maar ze wist dat ze ooit over haar angst heen moest komen. Nee, ze was het dorp nog niet binnen gegaan, maar had wel aan de randen rond gehangen. Vanuit haar plek had ze de oude plek van de fokkerij gezien. Nu stond er een ander gebouw en had ze een steek van pijn gevoeld. Daarna was ze weggegaan, ze had het niet aangekund. Het meisje had zichzelf verstopt in de Scorched Slab, een plek waar ze vroeger als kind veel kwam als ze alleen wilde zijn. Hier kon ze zich alleen voelen en hier voelde ze zich nog het meest thuis momenteel. Ze had de neiging gehad om Jace te bellen en te vragen om hier heen te komen, maar ze wilde dit in d'r eentje oplossen. Ze moest alleen over deze depressie en trauma's heen komen. Vivienne haalde eventjes diep adem, terwijl ze uit haar meditatie positie kwam. Ze klopte eventjes op het hoofd van Azire, de Metang waar ze bovenop zat. "Dank je, Azire," zei ze met een glimlach. De Metang maakte een vrolijk geluidje en kwam overeind. "Zal ik je de rest van de grot laten zien? Er werd ooit gezegd dat hier een legendarische pokémon zat," zei ze zachtjes, terwijl ze dieper in de grot keek. Als klein kind kon ze de hele grot uit d'r hoofd, kon ze dat nog steeds?

[First post for Gavin Castle~]

Een uiterst geërgerde uitdrukking was te zien op Gavin’s gezicht. Electro stond naast hem en keek een tikkeltje schuldig naar zijn voeten. Gavin besteedde geen aandacht aan de smekende blikken die de Elekid op hem wierp, was nog steeds te boos over wat er was gebeurd. Hij had nog geluk gehad dat hij zijn muziekspeler net op tijd naar het uiteinde van de grot had kunnen smijten. Of nou ja, de ingang van de grot als hij het zo mocht zeggen. Je had namelijk eerst een stukje water en dan begon er een grot. In een reflex had Gavin het apparaat gauw richting de grot gegooid en het was half bij de ingang blijven liggen. Electro dacht wel even dat hij een Wingull kon achtervolgen en was in het water beland. Met zijn korte beentjes kon hij zichzelf natuurlijk niet redden en dus was Gavin in het water moeten springen om zijn Pokémon te kunnen redden. Deze bevond zich namelijk door het watertrappelen in het midden van het water en Gavin had hem er zo niet even uit kunnen vissen. Momenteel zaten ze beiden wat na te hijgen op de kade, vlak aan de ingang van een grot. Gavin nam de uiteinden van zijn trui vast en wrong het zodat het water er uit zou gaan. Hij wenste dat hij een fire type in zijn team had die hem op kon drogen, want hij was echt niet van plan om zijn trui uit te trekken. Als iemand langs zou komen en diegene zou zijn littekens zien, zou hij weer een boel vragen krijgen. Het probleem was echter dat de mouwen van deze trui niet zo lang waren als de andere truien die hij had. Het gevolg was doordat de trui nat was dat de mouwen steeds omhoog kropen en daarbij het begin van zijn littekens in zijn pols lieten zien. Hij zou gewoon die grot in gaan en hopen dat er niemand was. En dat het te donker was om iets te kunnen zien. Hij raapte zijn muziekspeler op en ging vervolgens de grot binnen. Electro creëerde licht, iets wat Gavin juist niet wilde. Maar het was al te laat, want verderop bevond zich een persoon. Gavin bleef zo stil mogelijk staan en siste naar Electro dat deze de lichtbron uit moest schakelen. Met een vreemd gezicht deed Electro wat hem werd gevraagd en opnieuw werden zowel de Pokémon als de jongen in het duister gehuld.

De grot was donker, vrij logisch, de meeste grotten waren donker. Toch besloot ze dat het misschien beter was als ze dit niet in haar eentje ging doen, ondanks dat ze er vrij zeker van was dat ze de weg nog zou kunnen vinden, was het toch ook al weer een paar jaar geleden dat ze voor het laatst door de grot had gedwaald. Daarom pakte ze een pokéball van haar riem af en klapte deze open. Naast haar verscheen de zon haarzelf. Vivienne grinnikte eventjes. Ze vond het altijd leuk om haar Volcarona zo te noemen. "Nuria, kan je me de weg verlichten, alsjeblieft?" vroeg ze vriendelijk aan haar pokémon, die direct als een zonnetje in de grot begon te schijnen. "Dank je," zei ze daarna rustig. Ze glimlachte eventjes en liep verder de grot in.

Ze draaide zich om toen ze een zacht gesis hoorde en een lichtbron achter zich zag verdwijnen. Ze knikte naar Nuria of ze wat feller kon gaan schijnen en merkte toen een andere persoon op aan de andere kant van de grot. Bij hem stond een kleine pokémon, die ze zo snel niet kon herkennen. "Hey!" riep ze naar de jongen toe, terwijl ze zich omdraaide en in zijn richting kwam lopen. Vivienne wist van nature dat het in een grot altijd zo rond de elf graden waren, maar buiten was het klam en plakkerig door het regenseizoen, dus had ze alleen maar een topje en een korte spijkerbroek aangedaan. Ze had zichzelf inmiddels wel zo ongeveer over het feit heen gezet dat ze verminkt was geraakt, bijna een jaar geleden, met de littekens op haar armen. Natuurlijk gebruikte ze nog steeds een bepaalde crème, zodat de zwarte vlekken niet zichtbaar waren, maar voor de rest was het nog goed te zien dat ze ernstig verbrand was geraakt.

Het had niet echt veel nut wat hij had gedaan. Hij had de enige lichtbron bij zich uitgeschakeld, maar haar lichtbron was zo veel beter dan die van hem. Hij kon perfect de omgeving zien, de grot zelf en zijn oneffenheden. Hij kon de waterdruppels zien die zich verzameld hadden aan de bovenkant van de grot en die één voor één traag in een plasje vielen dat zich op de grond had genesteld. Steeds als er een druppel naar beneden viel, weerklonk er een geluid die hij niet zou moeten horen als hij nodig naar de wc moest. Het waren echt druppels die je dan op je blaas lieten focussen en niet meer op de omgeving zelf. Gelukkig voor hem moest hij niet naar de wc omdat hij zo slim was geweest om te gaan vlak voordat hij een rustige plek ging opzoeken. Maar dat plan was dus al in duigen gevallen omdat hier iemand was waardoor het concept ‘rustig’ weggenomen werd. Tot overmaat van ramp werd de lichtbron ook nog eens erger en kon hij het meisje perfect zien. Helaas had ze hem al gezien, maar hij besloot om niet terug te roepen naar haar ten teken dat hij haar ook had gezien. Dat moest echter wel al duidelijk zijn omdat hij naar haar keek. Ze naderde hem en Gavin deed zijn best om niet met zijn ogen te rollen. Had het meisje dan niet doorgehad dat hij niet met haar wilde praten? Anders had hij echt wel naar haar geroepen, hoor. Toen ze dichterbij kwam gleed zijn blik in eerste instantie over haar kledingkeuze. Het was niet bepaald het lekkerste weer buiten en zij liep rond in een topje. En toen zag hij de vervaagde zwarte vlekken en de littekens op haar armen. Hij vroeg zich af wat er met haar was gebeurd, maar was wel zo slim om dat niet te vragen. Toch was het feit dat hij iemand voor zich had met littekens redelijk kalmerend, ook al waren die van haar op een andere manier toegebracht als die van hem. Die van haar waren van verbranding, die van hem waren van alles. Slagen van de riem, rondvliegende bierflesjes, brandende peuken, noem maar op. ‘Ik dacht dat ik wel duidelijk was geweest dat ik geen gezelschap wilde hebben,’ zei hij op een botte manier tegen haar en hij sloeg zijn armen demonstratief over elkaar heen. Electro daarentegen keek nieuwsgierig zijnde naar de vreemdelinge en stak zijn arm daarna vrolijk in de lucht waardoor Gavin moest zuchten. Verrader.

Op een rustige tred wandelde ze in de richting van de jongen, nu ze dichterbij was gekomen zag ze dat de jongen een Elekid bij zich had en pakte haar pokédex erbij om deze te scannen. Elekid is a yellow, round-bodied Pokémon with black stripes. Elekid's arms are bulky in proportion to its body, and it has three claws instead of fingers. It has two stripes on its arms, which wrap all the way around. There are two horns on top of its head which resemble the prongs of a plug, complete with holes in their sides. Elekid has a black lightning bolt marking on its chest. Two rows of stripes are near the marking, with the pattern continuing around its lower back. Its legs are black, and its feet are rounded and toeless. Elekid tends to play out in the middle of thunderstorms. By rotating its arms, it generates electricity. However, it tires easily and can only charge a small amount. A weak electrical charge travels between its horns as well. It lives in the grasslands. Klopt als een interessante pokémon en ergens vroeg Vivienne zich af of ze ook nog ergens een elektrische pokémon in haar team wilde zetten, maar nadat het zo geflopt was met Lucian, haar Ampharos, had ze nooit meer een elektric type pokémon bij zich gehad. Haar aandacht schoot terug naar de jongen toen die op een botte toon zei dat hij niemand als gezelschap wilde hebben en even flikkerde er een duistere gloed in haar ogen. "Dan moet je vooral naar een toeristische plek als deze komen en daarnaast was ik eerder in deze grot. Dus kan ik makkelijker zeggen dat jij hier weg moet, dan dat ik weg ga,"kaatste ze de bal terug. Ze bleef kalm, bijna ijzig kalm, terwijl ze in de richting van de jongen keek en haar Volcarona een seintje gaf dat ze iets minder fel mocht schijnen. "Dus, wat moet je hier?" vroeg ze daarna.

Echt waar, wat hadden mensen met hun Pokédex tevoorschijn halen en zijn Elekid scannen? Het was niet dat de Pokémon zo speciaal was of zo. Oké, dat nam hij terug. Hij vond Electro vrij speciaal, maar de Pokémon kreeg er enkel een groot ego door. Ook nu luisterde Electro naar dezelfde uitleg die hij eerder ook al had gehoord dankzij Vincent en zette zijn armen weer op diezelfde manier in zijn zij, zijn kopje weer fier omhoog terwijl de Pokédex tot in alle details uitlegde hoe hij er uit zag en hoe hij precies werkte. Gavin nam nooit de moeite om zijn Pokédex een Pokémon te laten scannen omdat hij ten eerste geen geduld had om naar de hele uitleg te luisteren en ten tweede zo ook wel zag wat de uiterlijke kenmerken waren van de Pokémon. Plus als je aanvallen riep naar je Pokémon zag je vanzelf wel op welke manier hij dat uitvoerde. En dat Electro van donderstormen hield was wel duidelijk omdat hij een electric type was. Maar goed, er waren natuurlijk nog altijd van die mensen die alles per se moesten registreren in hun Pokédex. Gavin gebruikte het ding misschien nauwelijks, maar weggooien deed hij het toch ook niet en hij vroeg zich af waarom niet. Het was niet dat hij er ooit iets mee ging doen of zo. Hij richtte zijn blik naar het meisje toen deze een antwoord gaf en beet op zijn onderlip. Die zat, maar hij had geen idee dat dit een toeristische plek was. Hij vond het alleen niet erg aangenaam om als toerist naar een donkere grot te gaan waar elk moment Zubat’s op je af konden duiken, maar goed. Dat was dan weer hun concept als toerist. Hij snoof dus enkel op haar woorden, daarmee op een aparte manier aangevend dat ze gelijk had. Niet dat hij dat ooit recht in haar gezicht zou zeggen of zo, want dan zou ze triomfantelijk zijn en dat was iets wat hij wilde voorkomen. ‘Ik zocht eigenlijk gewoon een rustig plekje waar ik alleen kon zijn,’ zei hij tegen haar. ‘Dat is het enige wat ik hier moet.’ Hij rolde met zijn ogen en keek naar Electro die op de grond was gaan zitten en rusteloos met zijn armen aan het zwieren was. Raar beest. Soms. ‘Plus als je mij zou vragen om een toeristische plek aan te duiden zou ik toch eerder denken aan Mauville City.’ Hij keek haar fronsend aan.

Vivienne haalde haar schouders op toen de jongen begon over dat dit niet zo zeer een toeristische plek was en dat je mensen dan beter kan doorverwijzen naar Mauville City. Daarnaast zocht hij blijkbaar een plek om eventjes alleen te zijn en ze zuchtte zachtjes. "Dan hebben we in ieder geval iets gemeen," mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar blauwe ogen over de jongen lieten lopen. "En zo te zien wel wat meer dan dat," zei ze daarna zachtjes, knikkend naar de littekens op zijn polsen. "Maar om terug te komen op het toerisme, deze plek staat bekend om het feit dat hier ooit een Legendarische pokémon zou hebben gezeten. Men vind het leuk om hier te komen zoeken naar resten van die tijd, als die er al zijn," legde ze op een kalme toon uit. Ze haalde haar schouders op. "Ik kom van hier in de buurt en weet daardoor het een of ander van deze plek," zei ze daarna met een kleine beschaamde glimlach.

Gavin’s aandacht was weer voor even getrokken naar zijn eigen gedachten, maar schoot met een ruk terug naar haar toen ze zei dat ze in elk geval iets gemeenschappelijk hadden. Dus zij was hier ook om alleen te zijn? Opeens begon hij te twijfelen aan zijn theorie. Wat als ze nu niet verbrand was door iets wat per ongeluk was gebeurd, maar ook door één of andere tiran die haar niet mocht? Dadelijk was het ook iemand van haar familie. Dat zou Gavin nogal ziek vinden. Ze zag er uit als een normaal, vriendelijk meisje. In elk geval geen meisje die je zonder reden zoiets zou aandoen. En zelfs met reden niet, hoewel zijn mening daarover sinds heel het gebeuren met hem verdeeld was. Aan de ene kant wenste hij een persoon die vervelend was tegen hem alles toe, maar aan de andere kant zou hij nooit kunnen opbrengen om te doen wat hem was toegedaan. Als hij later ooit kinderen zou krijgen, zou hij hun nooit aandoen wat zijn vader met hem had gedaan. Geschrokken keek Gavin het meisje aan toen deze een verwijzing maakte naar zijn polsen. Hij had niet gemerkt dat de mouwen van zijn dikke trui naar beneden geschoven waren en snel trok hij ze weer zodanig naar beneden dat ze over zijn vingers kwamen terwijl hij zijn blik gauw van haar richtte. ‘Je weet er niks van,’ bromde hij kortaf, maar dat was waarschijnlijk niet helemaal waar. Hij luisterde maar half naar haar uitleg over de legendarische Pokémon, was nog steeds bezig met haar opmerking en met het feit dat ze iets van zijn polsen had kunnen zien. Die verdomde korte trui dan ook. Hij trok het ding geërgerd nog wat meer over zijn polsen. Deze keer wierp Electro wel een waarschuwende blik op het meisje en ging hij wat dichter tegen zijn trainer staan om deze troost te bieden. Gavin was echter niet van plan om zijn donkergrijze ogen nog op haar te richten en keek dus naar de grond terwijl hij besloot om zijn armen gewoon achter zijn rug te verstoppen. ‘Dat is goed voor jou,’ zei hij bot. ‘Ik hoop dat je je geweldige kennis dan nog met meer mensen kunt delen. Met meer mensen behalve ik dan.’ Hij was nijdig over het feit dat ze zijn polsen had gezien en dat ze er een opmerking over had gemaakt. Verdomme, hij zei toch ook niks over haar armen? Waarom liet ze hem gewoon niet met rust? ‘Nou als dat het enige was, dan ga ik maar weer, hè. Opzoek naar de fantastische legendarische Pokémon.’ Hij zei het sarcastisch en Electro merkte ook wel dat hij niet in discussie kon gaan met zijn trainer. Het kwaad was al geschied. Gavin’s humeur was absoluut naar het nulpunt gedaald.

De jongen schrok van wat ze had gezegd over de littekens op zijn polsen en dook meteen weer in een defensieve houding. Whoops, ze was misschien een beetje te ... niet subtiel geweest erover? Dat was echt weer iets voor haar, om 't er zo maar uit te flappen. "Sorry," zei ze, een beetje geschrokken. "Het was niet de bedoeling om je kwaad te maken," verontschuldigde ze zichzelf daarna. "Ik weet hoe het is om te leven met littekens, onze situatie is misschien niet hetzelfde, maar je hoeft je niet te schamen ervoor," zei ze, met een beetje hoop dat ze hem niet al te cliché vond nu. "Ik ben een coördinator en daarmee kunnen deze dingen niet echt goed uitpakken, en daarnaast zijn de littekens vergiftigd en heb ik moeten leren leven in constante pijn," zei ze daarna zachtjes. "Wat ik bedoel te zeggen is dat iedereens verhaal anders is, maar dat niemand erop gejudged mag worden." Ze probeerde te glimlachen en keek wat verlegen naar de grond toe. Oh help, ze had dit gesprek niet nu al willen verpesten, maar het leek erop dat het haar wel weer was gelukt. "En uhm.. als je wilt, ik heb een crème waarmee je ze kan bedekken, dan zie je er zo goed als niets meer van," stelde ze daarna voor.

Gavin had verwacht dat hij een boze reactie zou krijgen. Dat het meisje tegenover hem boos zou uitvliegen tegen hem omdat hij op zo’n manier op haar reageerde. Dat ze beledigd was door het feit dat hij niks wilde weten van haar kennis over de legendarische Pokémon. Hij had niet verwacht dat hij al zo diep in shit zou geraken in de eerste week al dat hij op reis was. Hij deed zijn uiterste best om alles geheim te houden, maar het leek daarom juist wel dat steeds meer mensen van hem te weten kwamen. Te beginnen bij het meisje waar hij eerst een gevecht mee had gehad, maar daarna overeind was geholpen omdat hij had laten blijken hoe veel zin hij wel niet in het leven had. En nu wist ook deze meid weer een deeltje meer van zijn leven dat hij juist probeerde te vergeten en zo veel mogelijk probeerde te verbergen voor anderen. Hij beet op zijn onderlip toen ze doorging over de littekens en gek genoeg vertelde ze ook over haar eigen. Je zou denken dat ze hem na zijn gedrag niet goed genoeg zou vertrouwen om over dat soort dingen te vertellen, maar dat leek niet helemaal het geval te zijn. Misschien vertrouwde ze hem juist om de reden dat ze littekens hadden. En hij merkte dat hij haar verhaal ook een stuk aannemelijker vond klinken juist omdat hij haar littekens kon zien en dat ze de pijn zo goed mogelijk probeerde te verbergen. Zij was een voorbeeld van het type persoon dat er goed mee om kon gaan en die het achter zich gelaten had. Ze was duidelijk een persoon dat positief naar het leven kon kijken en hij vroeg zich af hoe ze die energie elke dag weer uit de kast haalde. Het lag er natuurlijk ook compleet aan hoe ze die littekens had gekregen, bedacht hij zich. Hij schudde zijn hoofd twijfelachtig. Wilde hij ze wel bedekken? Het zou dingen een stuk makkelijker maken, maar de wond was zo diep dat het niet meer weg te krijgen was. In plaats van dat hij zijn mouwen naar beneden trok, trok hij echter heel zijn trui uit. Hiermee onthulde hij zijn spieren, maar ook de vele littekens die zich genesteld hadden in zijn schouders, zijn borstkas en zijn rug. ‘Dus jij zegt dat ik me hiervoor niet hoef te schamen?’ sprak hij zacht terwijl hij met zijn vingers de lijnen van de littekens volgde. Sommigen waren veroorzaakt door glas, anderen door zweepslagen van een riem. Hij draaide zich om zodat ze de striemen op zijn rug kon zien en de vlezige littekens. ‘Plus de littekens zijn op sommige plaatsen zo diep dat ik niet denk dat ik ze ooit nog weg krijg.’ Ironisch genoeg waren de diepste littekens veroorzaakt door hemzelf en dat waren de littekens in zijn polsen, maar de littekens die zijn vader had veroorzaakt waren ook vrij diep. Vooral de plaatsen waar de riem een stuk of dertig keer achteren elkaar op hetzelfde stukje huid was neergekomen. Er was ook een duidelijk onderscheid te zien tussen de littekens die hij zelf had gemaakt en de littekens die zijn vader hem had toegebracht. ‘Ik denk niet dat je dit ooit nog kunt bedekken,’ zei hij zacht tegen haar en zijn donkergrijze ogen keken haar somber aan.

Ze glimlachte wat voorzichtig, nadat ze haar hele verhaal had verteld, maar keek eventjes verbaast toen hij zijn trui uittrok en daarmee de rest van de schade liet zien. Ze kon een kleine gasp niet onderdrukken toen haar ogen over de littekens heen gingen. Eventjes beet ze op haar onderlip, terwijl ze een stap naar voren zetten en haar hand uitstak om de littekens aan te raken. Toen de jongen of hij zich hiervoor niet hoefde te schamen, schudde ze haar hoofd. "Nee, je moet je littekens niet dragen met schaamte. Je moet je dragen met trots, als een middelvinger naar andere toe. Laat zien dat je sterk genoeg bent om jezelf erdoor heen te zetten, dat je de pijn hebt doorstaan en nu schijt hebt aan wat andere ervan denken," zei ze zachtjes, terwijl ze enkele littekens volgde. De jongen vertelde dat veel littekens waarschijnlijk te diep waren om te laten verdwijnen en ze schudde haar hoofd. "Littekens zullen nooit helemaal verdwijnen, maar je kan ze wel van het zicht ontdoen. De crème die ik heb is puur om ze te laten blenden met je huidskleur. Ik gebruik ze om de ergste plekken van mijn littekens te verbergen," legde ze uit. Ze ging met haar handen over enkele plekken heen en veegde het laagje weg, waardoor de zwarte doodse huid te zien was die het verborgen had. "Ik weet niet wat jou verhaal is en of je er klaar voor bent om het te delen met iemand, maar als je wilt kan ik je wel uitleggen hoe ik aan de mijne ben gekomen en hoe ik mezelf over de schaamte heen heb gezet?" stelde ze daarna met een kleine glimlach, terwijl ze een stap achteruit zetten.

Gavin kromp kort ineen toen het meisje dichterbij kwam en haar hand uitstak om zijn littekens aan te raken. Bijna had hij zijn hand opgeheven en de hare weggeslagen, maar hij hield zich in. Hij had ze vast voor een reden aan haar laten zien. En die reden was dat ze ook littekens had en dat ze daarom wel begreep hoe vervelend het was om ze bij zich te dragen. Daar kwam dan ook nog eens het feit bovenop kijken dat hij haar bewonderde omwille van haar positieve houding, want dat was iets wat hij zelf absoluut niet kon opbrengen. Hij kon niet positief zijn omwille van alles wat er was gebeurd met hem. Hij kon niet positief naar die littekens kijken en blij zijn dat ze er waren, blij zijn dat het een deel van hem was en net doen alsof hij er tegen kon dat ze er waren. Hij had haar versnelde ademhaling wel gehoord toen ze de littekens had gezien. Ze zag ze even goed als hem. Er was geen ontkomen aan dat die littekens voor altijd zichtbaar zouden zijn en dus zag hij ook het nut niet van in om die crème te gebruiken. Het zou er enkel voor zorgen dat ze minder zichtbaar werden, maar het zou er nooit voor zorgen dat ze volledig weg zouden gaan. En dat was iets wat Gavin graag wilde. Dat de littekens zouden verdwijnen en dat hij zich niet meer hoefde te schamen voor zijn lichaam. ‘Makkelijker gezegd dan gedaan,’ zei hij dan ook schamper op haar woorden. Hij keek naar haar huid en zag de zwarte huid. Hij moest eerlijk toegeven dat het met dat laagje er beter uitzag dan zonder het laagje. Maar zij had hoop. Zij had een positieve instelling. Zij kon er op een positieve manier naar kijken en dan vooral met die crème op. Hij had geen hoop meer. Hij zag enkel nog het negatieve in. Hij haalde kort zijn schouders op op haar vraag. ‘Dat moet je zelf weten. Ik verplicht je er in elk geval niet toe en ik kan ook niet garanderen dat ik mijn verhaal ook met jou zal delen.’ Nee, hij was nooit van plan geweest om zijn verhaal aan een ander te vertellen. Hij wilde niet zwak overkomen en hij wilde al zeker niet gaan huilen. Hij was daar het type niet voor, nooit geweest eigenlijk. Hij hield zijn problemen veel liever voor zichzelf, want dan kon hij het makkelijker een plaatsje geven. Gavin pakte zijn trui weer vast en keek twijfelachtig of hij het weer aan moest doen. Ze had zijn hand nog altijd bij zijn littekens en om dat weer bot weg te duwen… En dus liet hij zijn trui even voor wat het was. Electro had zijn blik nu wel afgewend, maar stond nog altijd dicht bij zijn trainer in de buurt om deze zijn steun te laten zien.

Woede had plaats gemaakt in haar hart terwijl ze naar de littekens keek, haar hand trilde terwijl ze probeerde haar emoties onder controle te houden. Ze wist niet eens hoe hij aan de littekens was gekomen, maar sommige zagen eruit alsof hij met iets was geslagen, een riem ofzo. Ze kon er totaal niet tegen als iemand mishandeld werd, dat was het laagste wat een mens kon doen. Toch schrok ze van zichzelf toen ze merkte dat ze haar hand tot een vuist had gebald en haar nagels in haar handpalm aan het boren was. "Oh sorry," zei ze zachtjes, terwijl ze haar hand van zijn lichaam af haalde en eventjes naar de grond keek.
De jongen zei haar dat ze best haar verhaal mocht doen, maar dat het niet zeker was of hij ook zijn verhaal zou vertellen. Ze schudde haar hoofd. "Dat hoeft niet," zei ze vriendelijk. "Het mag, maar voel je nergens toe verplicht." Ze keek eventjes in de verte van de grot, voordat ze zachtjes zuchtte en met haar vingertoppen over de littekens ging. "Ik ben iets meer dan een jaar geleden naar Kalos gekomen, daarvoor heb ik in Sinnoh en Hoenn gewoond. Meteen toen ik aankwam hier werd ik overvallen door een Team Rocket lid genaamd Marcus. Hij probeerde toentertijd mijn Weavile te stelen, maar ik wist hem af te slaan, zijn Houndour was niet sterk genoeg. Een paar weken later kwam ik 'm weer tegen en ditmaal was zijn Houndour geëvolueerd," ze dacht even pijnlijk terug aan de gebeurtenissen van die dag en slikte. "We raakte in gevecht en zijn Houndoom stond op het punt om mijn Weavile levend te verbranden. Ik ben er toen voor gesprongen en heb mijn Weavile gered. Mijn vriend kwam niet veel later tussenbeide en verloor in het ongeluk zijn oog aan het vuur. Ik werd gebrandmerkt met deze littekens. Het probleem van Houndooms zijn immers dat ze in hun maag een speciaal soort gif hebben dat vermengd wordt met het vuur, waardoor de littekens niet weg gaan, pijn blijven doen en de huid verschroeien totdat er niets meer dan zwartgeblakerd over blijft." Ze glimlachte pijnlijk naar de jongen, voordat ze verslagen naar haar armen keek. "Als Coördinator is dit het ergste wat kan overkomen. Ooit was ik een artiest, nu ben ik er nog steeds niet over eens of ik naast de contest nog kan en wil optreden," zuchtte ze daarna zachtjes.

Gavin fronste met zijn wenkbrauwen toen hij de woedende blik van het meisje zag. Was het omdat ze aan haar eigen verleden dacht of was het omdat ze naar zijn littekens keek? Hij dacht het tweede, want ze bleef naar zijn littekens kijken. En voor heel even voelde hij zich begrepen. Ze leek duidelijk kwaad te zijn op diegene die hem dit aan had gedaan. En hij was ook kwaad. Zelfs na een jaar was hij nog steeds kwaad. En hij wist dat hij dat heel zijn leven zou blijven en dat het maar op één manier iets beter zou worden: als zijn vader zou sterven. Hij schudde zijn hoofd toen hij haar excuses hoorde, maar besloot om gewoon te luisteren naar haar verhaal. Meerdere malen haalde Gavin zijn wenkbrauwen verbaasd zijnde op naarmate het meisje doorging met haar verhaal. Hij voelde immens respect voor haar opkomen omdat ze zonder aarzelen voor haar Pokémon was gesprongen. Dat zou hij ook met Electro hebben gedaan als zijn vader die pijn wilde doen. Hij had altijd expres de Poké Ball van Electro opgeborgen zodat de Pokémon het niet kon meemaken en zodat zijn vader geen reden zou hebben om de Pokémon te meppen. Hoewel Gavin toch wel een mes zou hebben getrokken als zijn vader zou hebben geprobeerd om Electro pijn te doen. Het was grappig hoe makkelijk je in de verdediging kon schieten als het om een ander ging, maar hoe hard je het probeerde te verbijten en te vergeten als het om jezelf ging. Als je eigen gezondheid tien keer minder belangrijker was dan een ander. Hij snoof toen ze over het coördinator zijnde begon. ‘Als dat het enige is waar ze naar kijken, naar je littekens, dan zijn ze het niet eens wáárd om voor op te treden. Ze moeten je accepteren zoals je bent en moeten kijken naar de schoonheid van je Pokémon.’ Hij dacht toch tenminste dat het daar allemaal om ging, maar je wilde soms niet weten hoe oordelend sommige mensen wel niet konden zijn. En hoe vals. Hij voelde dankzij verhaal echter wel drang om de zijne ook te delen en kuchte zachtjes. ‘Maar goed, ik ben aan mijn littekens gekomen omdat mijn vader het niet kon hebben dat mijn moeder van hem wilde scheiden. Hij dreef me vroeger altijd al voor het uiterste en had hoge verwachtingen van me, maar de stoppen sloegen door toen mijn moeder van hem weg wilde gaan.’ Hij snoof schamper. ‘Mijn vader sloeg me vroeger ook wel eens als ik iets niet goed deed, maar nooit zo erg als na de scheiding. Plotseling was het enige wat hij nog kon doen me uitschelden voor de allerergste dingen, me de dood in wensen en me slaan, schoppen, bijten of krabben. Hij deed van alles om me pijn te doen. Hij sloeg me met een riem, hij gooide bierflesjes naar me als ik van de douche naar mijn kamer liep, hij probeerde me meerdere malen te verbranden,’ somde hij op. Hij merkte dat hij steeds zachter was gaan praten en dat een brok zich in zijn keel had gevormd. Hij slikte. Nee. Hij weigerde om te gaan huilen. ‘En nu zit hij in de gevangenis, maar denk je dat hij boet voor wat hij heeft gedaan? Natuurlijk niet.’ Hij snoof nogmaals schamper en kuchte om de brok weg te krijgen. Hij haatte dit. Hij haatte dit zo erg.

Vivienne glimlachte wat toen de jongen begon over dat ze niet alleen naar haar littekens moesten kijken en haar blik gleed van haar handen naar zijn gezicht. Ze zuchtte zachtjes. "Voor iemand die veel optreed, met en zonder pokémon, is het lastig om nog een goed beeld van jezelf te krijgen als je zo verminkt bent geraakt. Dat is het probleem waar ik ook mee zat toentertijd, maar ik heb mezelf erover heen weten te zetten door me te richten op andere zaken en te stoppen met wat mensen van me dachten," zei ze daarna zachtjes.
Ze viel stil toen de jongen begon over wat er met hem was gebeurd, ze had dus toch ergens gelijk gehad dat iemand hem had mishandeld. Ouders, vader. Een van haar ogen trok samen, terwijl ze probeerde om haar woede onder controle te houden. Wel merkte ze dat de jongen steeds zachter was gaan praten en toen hij klaar was schoot ze naar voren toe. Binnen een tel had ze haar armen om hem heen geslagen en drukte ze hem in een stevige knuffel tegen haar aan. "Het spijt me zo voor je," mompelde ze zachtjes. "Niemand verdiend zo'n jeugd."