Why did I go here?

Misschien was het een goed idee om dezelfde houding aan te nemen als het meisje. Gewoon niets gevend om wat anderen van hem dachten. Gewoon normale t-shirts aan doen en er geen Muk om geven dat mensen naar zijn littekens konden staren. Maar nee, daar was hij nog ietsje te terughoudend voor. Het was zeker niet dat hij te koop wilde staan met zijn littekens en als hij gewone korte shirts aan ging doen, had hij het gevoel dat hij om aandacht vroeg. En dat was iets wat hij echt niet wilde. Zijn blik hield haar strak in de gaten toen hij zijn verhaal deed en hij was verwonderd om te zien dat er woede was te zien in haar blik. Hij had gedacht dat het haar niks zou kunnen schelen, zeker niet na zijn gedrag. Maar het leek haar juist wel wat te doen. En toen daagde het hem. Die woede was bedoeld voor hem. Ze was in zijn plaats kwaad op zijn vader. Misschien had ze zijn vader zelfs wat aangedaan als deze in de buurt was, maar zo hoopvol wilde hij nog net niet zijn. Hij dacht niet dat het aan hem besteed was om eindelijk vrienden te maken en er een goede band mee te krijgen, om iemand te hebben waar hij bij terechtkon. Hoewel… was dit niet zo’n beetje hetzelfde? Hij was immers zijn verhaal tegen haar aan het doen en zij had ook haar verhaal bij hem gedaan. Hij had waarschijnlijk diezelfde woede gevoeld voor de persoon die haar dit had aangedaan als zij de woede voelde naar zijn vader. Hij slikte en wilde iets zeggen, maar schrok van een onverwachte beweging. Het eerste wat hij wilde doen was zijn handen uitsteken en haar wegduwen, maar hij merkte dat het eigenlijk wel fijn was dat hij eens een keertje affectie kreeg. ‘Yeah, well, whatever,’ probeerde hij zo nonchalant mogelijk te zeggen, maar er had zich een brok gevormd in zijn keel en die was duidelijk te horen omdat zijn stem oversloeg. Hij sloeg voorzichtig zijn armen terug om haar heen, geen idee hebbend hoe dit over zou komen. Hij had totaal geen bijbedoelingen en hij hoopte dat dat van haar kant hetzelfde was. Hij slikte nogmaals om de brok weg te krijgen, maar staakte zijn pogingen toen hij merkte dat het maar amper ging. ‘Dat wat jij hebt doorgemaakt verdien jij ook niet en je vriend evenmin.’ Hij voelde tranen branden in zijn ogen en slikte nogmaals. ‘Hoe kun je nog steeds zo aardig tegen me doen nadat ik zo’n zak tegen je ben geweest? Ik verdien geen affectie.’ Dat laatste mompelde hij er maar wat achter en zijn greep verzwakte wat.

Ze voelde hem bijna verstijven toen ze hem een knuffel gaf, maar een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zijn armen op haar rug voelde. Er zat dus toch iets van compassie in 'm. Goed om te weten. Ze grinnikte zachtjes toen ze zijn nonchalante woorden hoorde, maar merkte ook op dat zijn stem brak. Ze wilde hem niet breken, maar ze wilde hem wel laten merken dat er ook goede mensen in deze wereld waren. Een kleine huivering ging over haar rug heen toen ze zijn woorden hoorde en keek hem aan. Ze merkte dat er tranen in zijn ogen schulde. "Niemand verdiend het om slecht behandeld te worden, jij niet, ik zelf niet," zei ze zachtjes, met een kleine glimlach op d'r gezicht. Toen hij vroeg waarom ze zo aardig tegen hem deed, kon ze niet meer dan glimlachen. "Omdat ik aan je zag dat het niet was zoals je wilde doen. Op het moment dat je door had dat ik met littekens rond liep, veranderde je houding. In elk mens schuild wel iets van goedheid, om het cliché te zeggen," legde ze uit. "Je hebt een slechte tijd door gemaakt, maar dat betekend niet dat er alleen maar slechte mensen in de wereld zijn. Er zullen er vast mee zijn zoals mijzelf die je zouden willen helpen," zei ze zachtjes, terwijl ze glimlachte.

Waarheid. Dat was het eerste gevoel dat hij kreeg zodra hij haar blik zag. Hij had het gevoel dat ze de waarheid sprak, dat ze er echt voor hem wilde zijn als dat nodig was. En hij merkte dat hij diep vanbinnen er ook terug voor haar wilde zijn als er iets was. Misschien kwam het door haar littekens, misschien kwam het door haar woorden, maar iets in hem had zo het gevoel dat hij haar niet gauw ging vergeten. Hij wist dat onnozel klonk om zo’n gevoel te hebben nadat hij eerst zo’n haast arrogante houding tegenover haar had, maar ze had hem weten te breken en hij had geen idee of hij daar boos of juist blij over moest zijn. Aan de ene kant boos omdat hij nu zo kwetsbaar was als maar kon zijn, maar aan de andere kant ook wel blij omdat hij zichzelf nu niet langer anders voor hoefde te doen. Deze reis had veel emoties met zich meegebracht, maar hij kon niet direct zeggen dat ze allemaal even slecht waren. En hij had het gevoel dat dit slechts maar het begin was van zijn reis. Wie weet was hij tegen de tijd dat hij halverwege de uitdaging was met de gyms wel een heel ander persoon. Eentje die hij altijd al wel had willen zijn, maar die onderdrukt werd door zijn vader. Hij keek op toen ze haar verhaal deed en deed zijn best om deze keer eens echt te luisteren naar wat een ander tegen hem zei. Misschien deed hij dat sowieso onbewust al wel, maar deze keer was het de bedoeling dat hij echt goed zou opletten. ‘Dat weet ik nog zo net niet,’ gaf hij een somber en negatief antwoord op haar woorden. Tijdens heel haar uitleg had hij zijn greep op haar verslapt en hij liet zijn armen van haar zakken waarna hij een stap naar achteren deed. Ze mocht niks raars van hem denken. Hij wilde op de één of andere manier wat ze nu hadden opgebouwd niet verbreken. Als ze al iets hadden opgebouwd. Maar al was het maar iets kleins, hij was er blij mee als hij tenminste één vriend aan deze reis kon overhouden. Hij had echter eerder het gevoel dat er zich nu een emotionele band tussen hun ontwikkelde juist om wat ze beiden hadden meegemaakt. Zo’n band waarbij ze beiden bij elkaar terecht konden. ‘Ik wil jou wel helpen,’ zei hij plotseling. Hij schrok er zelf van en wreef over de achterkant van zijn hoofd. ‘Ik bedoel er niks verkeerds mee,’ zei hij haastig. ‘Niet als in de vorm dat ik je leuk vind of zo. Ik bedoel dat ik jou wil helpen zoals jij mij zou helpen.’ Klonk nog steeds niet verhelderend, Gavin. ‘Je kunt bij mij terecht als er iets is,’ besloot hij er van te maken en hij klemde zijn kaken op elkaar zodat hij niet zou blozen.

Eventjes had ze de neiging om hem een slag in z'n gezicht te geven, maar ze wist dat dat een nogal verkeerd teken was na wat ze allemaal hadden besproken. "Niet zo negatief blijven denken," beet ze hem daarom maar toe. Ze deed een stap achteruit. "Je hebt nog een heel leven voor je, je bent immers niet veel jonger dan dat ik ben. Blijf niet zo in het verleden hangen. Je vader is niet hier, hij komt niet hier. En als hij hier is, dan geef je maar een belletje, dan slaan mijn pokémon en ik 'm eens goed in elkaar," zei ze met een glimlach, maar een bli kin haar ogen die zei dat ze het meende. Ze meende elk woord dat ze tegen hem zei. Sinds haar ongeluk probeerde ze andere die in de problemen zaten te helpen en deze jongen was daarvoor het perfecte voorbeeld. "Oh trouwens, dom kop die ik ben. Mijn naam is Vivienne, en deze Metang is Azire," stelde ze zichzelf daarna voor, terwijl ze wees op de Metang die langzaam in slaap was gesukkeld.
Ze verstijfde eventjes toen de jongen zei dat hij hetzelfde voor haar wilde toen en ze glimlachte. "Dat is ontzettend lief van je. Als je wilt kunnen we nummers uitwisselen, mocht er dan iets zijn kunnen we elkaar bereiken," stelde ze daarna voor. "En misschien, als het je staat. Om me af te leiden van alles wat er om me heen gebeurd is, ben ik wat vechtsporten gaan beoefenen. Ik kan je een les of twee geven, zodat je van je af kan bijten als er iets mis gaat," zei ze daarna, zachtjes grinnikend.

Gavin rolde met zijn ogen toen ze hem de woorden toebeet, maar ergens verwarmde het hem wel een beetje. Het gaf hem een goed gevoel dat er toch nog iemand was die om hem gaf en hem accepteerde zoals hij was. Zijn donkergrijze ogen bleven op haar hangen terwijl ze verder vertelde en een glimlachje speelde om zijn lippen. Hij zou haar waarschijnlijk nooit van zijn leven waarschuwen om haar vooral niet in zijn drama te sleuren, maar haar gebaar was in elk geval al aardig. Het voelde goed dat er iemand was die van zijn verleden wist en die voor hem op wilde komen. Het gaf hem ook wel het gevoel dat ze oprecht was. ‘Ik ben Gavin en dat daar is Electro,’ zei hij terwijl hij naar zijn Elekid wees die wat verveeld naar zijn voeten aan het staren was. De Pokémon trok zijn armen naar zich toe en sprong direct overeind toen zijn naam werd genoemd en Gavin zuchtte. Wat was het dan ook een aandachtzoeker. Hij haalde zijn Holo Caster tevoorschijn en grinnikte terwijl hij haar opmerking aanhoorde, maar er waren blosjes op zijn wangen verschenen omdat ze hem lief had genoemd. Hij had nooit gedacht dat hij ooit door iemand lief genoemd zou worden, maar hij had ook nooit gedacht dat hij gekust en schattig genoemd zou worden. ‘Dat lijkt me wel wat. Tot nu toe heb ik alles al gewonnen met mijn vuisten,’ zei hij en het was niet opzettelijk, maar er klonk toch een tikkeltje trots door in zijn stem toen hij die woorden sprak. Het was immers best moeilijk als je tegen tegenstanders moest vechten die groter waren en meer spiermassa hadden. Gavin had zelf ook wel redelijk wat spieren, maar dankzij zijn littekens kon daar nauwelijks nog op gefocust worden. Of je moest natuurlijk zo’n perfecte meid hebben die daar gewoon doorheen keek, maar hij dacht niet dat hij die ooit zou vinden. Hij was nu niet bepaald de juiste persoon om een vriendin te krijgen en daar zouden een paar vechttechnieken en een lichte verandering van zijn karakter echt niet aan mee helpen. Hij hield zijn Holo Caster gereed terwijl hij haar vragend aankeek. ‘Geef me eerst jouw nummer maar, dan stuur ik wel iets,’ sprak hij. ‘Alhoewel ik denk dat ik niet echt de persoon ben die gauw gaat sturen als er iets is,’ bekende hij en hij zuchtte. Hij had nog een lange weg te gaan.