It's been a long time. [&VIVIENNE WILLIAMS]

Met een beetje een misselijk gezicht keek Gavin over de reling naar het water. Hij kon nu al concluderen dat hij geen fan was om met de boot te reizen. Oké, dat had hij op de heenweg ook al geconcludeerd, maar deze keer leek het nog tien keer erger te zijn. Het was een goed ding dat hij er over vijf minuten zou zijn. Hij kon de kust van Slateport City al zien. Hij wist niet zo goed of hij blij moest zijn dat hij binnen vijf minuten weer in zijn eigen regio zou zijn. Het was leuk geweest in Kalos en hij had er een energieke teammember aan overgehouden. Desperados was echt veel actiever dan Electro. Electro ergerde zich vast kapot aan hoe Desperados om hun heen danste en daarom had Gavin de Pokémon voor het gemak maar even terug in zijn Poké Ball gedaan. De Lombre had soms ook zo zijn droge momenten, maar hij was een uitstekende vechter en dat was iets wat Gavin wel boeide. Hij zou zijn tegenstanders makkelijk kunnen strikken door Desperados tevoorschijn te halen. Ze zouden denken dat het een nietsnut zou zijn, een domme Pokémon dat niks kon. En dan verraste Desperados hun allemaal. Gavin wierp een blik op zijn Holo Caster en stuurde naar Vivienne een berichtje wanneer en waar hij zou aankomen. Hij wist niet waarom, maar hij had met het meisje af willen spreken. Op Azalea na was zij de enige die een beetje een vriendin voor hem was en ze hadden ook een bepaalde band samen omdat ze elkaars littekens hadden gezien. Hij had het gevoel dat hij bij haar zichzelf kon zijn, ook al wilde hij dat niet toegeven aan haar. Het was niet dat hij bot reageerde, maar hij reageerde wel nog redelijk terughoudend. Ze kenden elkaar ook nog maar een paar weken. Er werd omgeroepen dat de boot was aangekomen aan zijn bestemming en Gavin rende de trappen af. Hij liep met zijn handen ongemakkelijk in zijn zakken gestoken naar het strand toe, Electro aan zijn zijde. De Pokémon sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl ook hij uit keek naar Vivienne. Zou ze überhaupt wel komen?

Ze rekte zich uit. De dag was vroeg begonnen. Vivienne had haar oude trainingschema weer eens opgepakt, ze merkte immers dat het veel makkelijker ging om de trainen in Hoenn dan in Kalos. Iets wat waarschijnlijk door het weer kwam. Ondanks dat het klam en nat was hier, was het prima weer om 's morgens wat rondjes te gaan rennen. En dat was ze dan ook aan het doen, totdat haar Holocaster opeens af ging. Snel las ze het berichtje en sloeg zichzelf voor d'r hoofd. Helemaal vergeten dat ze Gavin beloofd had om hem af te komen halen van de docks. Gelukkig had ze haar pokémon bij zich, haar spullen lagen nog in het hotel, maar dat kon nog wel eventjes wachtte. Snel liet ze haar Charizard tevoorschijn komen en sprong op haar rug. "Naar de docks, Enya," zei ze tegen haar pokémon, die direct opsteeg en verdween in het lucht ruim.

Ze had geluk dat ze niet zo heel erg ver van Slateport aan het joggen was geweest. Onderweg had ze zichzelf eventjes afgedroogd en met een korte stop om even in een riviertje te duiken, had ze zichzelf opgefrist. Eenmaal in Slateport aangekomen, sprong ze van de Charizard en merkte dat de boot al was aangemeerd. Oh dear, nu moest ze Gavin nog zien te vinden. Tot haar verbazing viel het best wel mee om de jongen te kunnen vinden. Zijn uiterlijk viel immers nogal snel op. Ze glimlachte eventjes en stak haar hand op om te zwaaien. "Hey Gavin!" zei ze vrolijk, terwijl ze naar hem toe liep. "Sorry voor hoe ik erbij loop, ik was een scatterbrain en was nog aan het joggen toen je bericht binnen kwam," gaf ze eerlijk toe. Dat verklaarde ook waarom ze in een trainingsbroek en een tanktop voor hem stond. Ze glimlachte wat verlegen.

Gavin had geen idee waarom, maar plotseling sloeg de paniek toe. Stel dat ze hem toch niet wilde zien? Stel dat ze toch een ander idee had over hun vriendschap dan hij? Wat moest hij dan beginnen? Hij had echt geen idee. Vivienne was zowat de eerste persoon die hij echt volledig had durven vertrouwen, de enige persoon aan wie hij zijn lelijke littekens op zijn borstkas, schouders en polsen had laten zien. Zij was de enige die het hele verhaal wist, die hem weer een brok in de keel had laten voelen en die hem geknuffeld had zonder dat hij haar direct tegen de grond had gewerkt. Gavin dacht terug aan de knuffel die vertrouwd had aangevoeld en even glimlachte hij tevreden. Het was een wonder te noemen dat hij überhaupt een vriend had gemaakt, maar was het eentje waarop hij kon rekenen? Hij keek naar de klok van zijn Holo Caster en besloot om haar nog vijf minuten te geven. Anders zou hij wel in zijn eentje een broodje gaan eten in Slateport City. Plotseling maakte Electro een geluidje en wees naar de lucht. Gavin haalde opgelucht adem toen Vivienne aan de hemel verscheen op een Charizard. Dat ze een team had dat al veel sterker was dan hem was hem ook al opgevallen toen hij haar voor het eerst ontmoet had, maar toch keek hij vol bewondering naar de sterk uitziende Charizard. Hij vervloekte zichzelf toen hij haar reden hoorde en wreef beschaamd over zijn achterhoofd. ‘Ik dacht dat je me al vergeten was,’ zei hij eerlijk tegen haar en hij lachte erbij, maar het was duidelijk te merken dat de jongen zich schaamde en zich een tikkeltje rot voelde. Hopelijk zou ze zijn reactie een beetje kunnen begrijpen en niet direct beledigd zijn, maar Vivienne kennende zou dat niet het geval zijn. Toch wilde hij voorzichtig doen, want hij wilde deze vriendschap zeker niet verpesten. Twijfelachtig stak hij zijn arm uit en sloeg deze even kort om haar middel heen waarna hij zijn lichaam kort tegen dat van haar drukte. ‘Goed om je weer te zien,’ sprak hij zijn gevoelens uit terwijl hij haar weer losliet. ‘Fijn om weer terug te zijn in Hoenn. Kalos is mooi, maar dit blijft toch mijn thuis.’

Ze glimlachte. "Geeft niet joh, ik had beter op de tijd moeten letten. Ik hoop dat ik je niet al te lang heb moeten laten wachten," zei ze daarna. Ze tikte hem zachtjes tegen het voorhoofd. "Vrienden worden niet vergeten, oké?" zei ze daarna, op een iets wat strengere toon. Gavin had een lastige tijd achter de rug, dat wist ze maar al te goed. Ze had besloten om hem te helpen, aangezien ze uit ervaring wist dat vrienden het beste medicijn konden zijn hiervoor. Natuurlijk had ze zelf ook nog andere dingen gedaan om over haar angst voor de littekens op haar armen af te komen, maar dat kwam ook omdat haar littekens een iets andere source hadden dan die van hem. Haar gezicht vormde zich een "o" toen ze opeens een arm om haar middel geslagen kreeg en een knuffel van de jongen kreeg. Ze glimlachte en sloeg haar armen over zijn rug heen. "Het is goed om jou ook weer te zien," zei ze gemeend. Ze kon inmiddels zo veel mensen dat ze echt moest kiezen of ze in Kalos of in Hoenn moest blijven, maar voor Gavin zou ze altijd wel een uitzondering maken om ergens heen te reizen. Misschien dat ze hem binnenkort zelfs zou voorstellen aan haar vriend. De gedachten aan Jace liet haar eventjes zuchtte en ze voelde een pijnlijke steek door haar borst heen gaan. "Ik ben toch meer voor Kalos," zei ze met een licht geforceerde glimlach. "Er hangen te veel pijnlijke herinneringen in Hoenn," zuchtte ze daarna. "En mijn vriend zit nog in Kalos..." dacht ze erachteraan, terwijl ze naar de zee keek.

Gavin had snel zijn hoofd geschud toen ze gevraagd had of hij lang had staan wachten. En als hij van te voren had geweten dat ze nog aan het joggen was, zou hij graag langer op haar wachten. Het was gewoon dat hij niet wist waar ze uithing en zijn negatieve gedachten maakten het er niet echt beter op voor hem. Hij vond het jammer van zichzelf dat hij al direct zo negatief dacht over haar, maar bedacht zichzelf dat het al positief was dat hij überhaupt openstond om een vriendschap aan te gaan. Hij had namelijk nooit van zichzelf gedacht dat hij iemand anders uit zichzelf een knuffel zou geven. Oké, hij voelde zich er nog een beetje verward en ongemakkelijk bij, maar hij nam aan dat dat kwam omdat hij gewoon nog niet gewoon was aan het feit dat hij er een vriendschap bij had. En dan met een meisje nog wel. Alhoewel het er de laatste tijd steeds meer op begon te lijken dat hij het beter kon vinden met meisjes dan met jongens, maar goed. Het had een glimlach op zijn gezicht gebracht dat ze op een gemeende manier had aangegeven dat ze het ook leuk vond om hem weer te zien, maar die glimlach vervaagde toen ze verder sprak. Het was duidelijk te zien dat ze geforceerd glimlachte en even fronste de jongen bezorgd met zijn wenkbrauwen toen hij dacht aan wat er gebeurd was met haar. Direct dacht hij weer aan haar littekens, maar hij moest wel heel stom zijn om er nu over te beginnen. ‘Het helpt soms om muziek te luisteren, weet je,’ zei hij bemoedigend tegen haar. ‘En gelukkig heb je ook een vriend die er voor je kan zijn.’ Hij kon zich nog herinneren van haar verhaal dat ze een vriend had. Hoe zou het daar trouwens mee gaan? ‘Dat is toch positief? Hoe gaat het eigenlijk tussen jullie?’ Een glimlach speelde om de lippen van de jongen. Hij hoopte dat hij zelf op een dag ook een vriendin zou krijgen waar hij positieve ervaringen mee zou hebben en waar hij zijn negatieve gevoelens van zich af kon zetten. Hij hoopte dat ze hem dan ook zo’n gevoel kon geven zoals Vivienne al voor een deel deed, maar dan natuurlijk nog tien keer sterker. Het zou prachtig zijn als hij een relatie zou krijgen, maar was dat wel iets wat voor hem was weggelegd? Hij had geen idee.

Ze keek op toen Gavin tegen haar sprak en glimlachte eventjes. "Soms wel ja, maar er zijn plekken hier waar ik gewoon niet terug naar toe kan. Soms voelt Hoenn me wat te beklemmend en dan bedoel ik niet alleen qua weer," zei ze met een grijns op haar gezicht. Ze was blij weer bij haar vriend te kunnen zijn. Ze hadden een beetje vreemde ontmoeting gehad, maar uiteindelijk bleken ze meer overeenkomsten te hebben, waardoor er een vreemde, maar hechte vriendschap was opgebouwd. Ze keek eventjes weg toen Gavin begon over haar vriend en ze zuchtte eventjes. "Ik weet 't niet," gaf ze zachtjes toe. "Ik zit hier, hij zit in Kalos. We hebben af en toe contact via de Holocaster, maar that's it. Ik voel me er nogal Cloyster over dat ik 'm zolang alleen laat in Kalos,"B zei ze zachtjes, terwijl ze naar de grond keek en zuchtte.

Gavin gaf een kort knikje ten teken dat hij het begreep. Vivienne hoefde niet van hem te vrezen dat hij er over door zou gaan, want ook hij vermeed sommige plekken in Hoenn liever omdat ze geen leuke betekenis voor hem hadden. Sommige plekken lieten hem te veel aan zijn vader denken zoals de viswinkel aan de overkant van waar hij vroeger woonde. Daar ging hij als kind zijnde namelijk altijd elke zondag een visje halen om op te eten. Het waren van die momenten die soms in zijn hoofd rond bleven spoken en die hem emotioneel maakten als hij even geen controle over zijn gevoelens had. Natuurlijk zorgde de jongen er op die momenten altijd voor dat hij alleen was, want hij wilde niet dat ook maar iemand hem zou zien huilen. Ook al was het Vivienne, het zou later eventueel tegen hem gebruikt kunnen worden in een ruzie of tijdens een meningsverschil. Hij zag Vivienne het nu niet direct doen, maar hij had eerder mensen vertrouwd waarvan achteraf bleek dat ze niet te vertrouwen waren. Niet dat hij Vivienne daar per se van verdacht, maar… hij wilde gewoon voorzichtig zijn, oké? Zijn zwarte haren bewogen mee toen hij zijn hoofd naar haar draaide terwijl hij naar haar woorden aan het luisteren was. Hij trok een gezicht. ‘Ga dan naar hem toe?’ stelde hij voor. ‘Als je hem echt zo mist, wat houdt je dan tegen om naar Kalos te gaan? Plus het feit dat Hoenn je beklemmend aan doet voelen zou het juist des te makkelijker maken om naar hem toe te gaan.’ Hij zuchtte. ‘Weet je, Vivienne? Het leven is echt te kort om je te laten weerhouden door van alles en nog wat. Ik weet zeker dat als ik een vriendin had dat ik…’ Zijn woorden stierven weg, maar een zwakke glimlach speelde om zijn lippen. ‘Plus als je niet weet hoe het gaat, is de kans als je naar hem toe gaat om het uit te vinden des te groter. En ik kan nog altijd met de boot naar daar komen als je me zou missen.’ Bij dat laatste kon hij het niet laten om zijn stem wat te verzachten en zelfs een lichtelijk sarcastische ondertoon te laten doorklinken. Want wie zou hem nu missen, right?

Ze zuchtte eventjes. "Kom ik dat maar. Ik zou graag nu gewoon op de boot willen stappen en terug naar Kalos gaan, maar ik heb nog wat kleine zaakjes op te lossen hier. Er zijn nog een paar dingen waar ik me overheen moet zetten en daarvoor moet ik in Hoenn zijn," legde ze uit, terwijl ze haar blauwe ogen richtte op de boot. Ze draaide zich terug naar Gavin en glimlachte. "Kop op, ook jij zal wel de ware vinden, daar geloof ik in. Je moet gewoon wat minder bang zijn, uiteindelijk zullen mensen je best wel accepteren om hoe je bent," zei ze daarna, terwijl ze hem een lichte stomp tegen zijn arm aan gaf. Alles was vriendschappelijk bedoeld natuurlijk, ze wilde geen ruzie krijgen met haar vriend op dit moment. "En daarnaast, ik ben hier niet voor niets naar toe gekomen. Momenteel heb ik m'n verplichting aan jou, gekkie," zei ze vrolijk. "Kom, dan trakteer ik je op koffie," stelde ze daarna voor, terwijl ze haar pokémon terug liet keren en Gavin bij de arm pakte, waarna ze hem meetrok naar een klein restaurantje aan de haven.

Naar aanleiding van wat Vivienne hem allemaal vertelde wist hij toch niet zo zeker of hij de ware wel wilde vinden. Het klonk allemaal als een hels gedoe als je ruzie had met elkaar of als dingen even niet helemaal lekker lagen. Voor Gavin was het al lastig om een vriendschap te onderhouden laat staan een relatie. Hij zou echt totaal niet weten hoe hij het zou moeten aanpakken of wat er nu juist van hem verwacht werd. En die onzekerheid zou hij erg vervelend vinden. Hij zou bijvoorbeeld echt niet weten hoe hij zou moeten reageren als een meisje opeens begon te huilen. Zijn arm om haar heen slaan? Dat leek hem al een goed begin. Maar je had natuurlijk ook meisjes die niet aangeraakt wilden worden. Wat moest hij dan doen? Het tolde hem en hij besloot om er niet verder over na te denken. Hij rolde met zijn ogen toen Vivienne haar woorden zei en deed net alsof hij pijn had toen ze hem licht tegen zijn arm stompte, maar grijnsde even omdat hij het wel kon appreciëren dat ze oprecht leek te geloven dat hij iemand kon krijgen. Ze moest echter eens weten hoe ver ze er wel niet naast zat. Hij was echt veel te lelijk en zijn innerlijk was veel te beschadigd om een stabiele relatie met iemand te krijgen. En als hij er al wonderbaarlijk genoeg één zou krijgen, zou het even later verpest worden omdat hij niet wist hoe hij moest reageren. Niet aan beginnen, dus. Gavin kromp even in een toen Vivienne hem bij de arm pakte. Hij was het nog altijd niet gewoon om aangeraakt te worden door een ander, maar van Vivienne kon hij het wel hebben en dus liet hij het maar toe. ‘Koffie is vies,’ zei hij met een vies gezicht. ‘Maar een warme chocolademelk gaat er wel in.’ En omdat hij vorige week een weddenschap had gewonnen tegen één of andere arrogante gast in Slateport City had hij nu genoeg geld om hun beiden te trakteren. ‘En ik zal trakteren,’ zei hij op een toon dat geen tegenspraak duldde. ‘Jij hebt je belofte gehouden door naar hier te komen. Speciaal voor mij. Dat vind ik wel een tegenprestatie waard.’ Hij glimlachte naar haar terwijl hij zijn arm al iets voorzichtiger uit haar greep los wurmde. Oké, misschien was hij nog niet helemaal gewend aan haar aanrakingen zoals hij gehoopt had, maar dat zou wel komen. Ooit.

"Niet zo schrikken, ik doe je niets," zei ze op een gemeende toon toen ze de flinch van Gavin zag. Ze glimlachte eventjes in een poging om 'm tot rust te brengen. Ze wist waar Gavin door heen was gegaan, ze was waarschijnlijk een van de weinige geweest die het hele verhaal had meegekregen. Toen hij zei dat koffie vies was, liet ze geschrokken zijn arm los. "Gebrek in je opvoeding," zei ze beledigd, maar ze grinnikte daarna. "Maar met chocolademelk kan ik ook wel leven," vervolgde ze daarna. Ze zetten de pas erin, maar keek hem eventjes vreemd aan toen hij begon over het trakteren. Voordat ze iets kon zeggen, kwam er al een verklaring achteraan en haalde ze haar schouders op. "If that's what you want, alright," zei ze met een glimlach. Ze keek voor zich uit en wachtte heel eventjes totdat Gavin bij haar was gekomen. "Die kant op," zei ze, iets geloofwaardiger dan dat ze eigenlijk wilde. Ze had immers geen idee waar ze heen moesten, ze was ook nog nooit in deze stad geweest.

Gavin rolde met zijn ogen naar haar toen hij haar opmerking hoorde, maar moest ook wel grinniken omdat het er grappig uit kwam. En omdat het lichtelijk ironisch was omdat hij inderdaad een gebrek had gehad in zijn opvoeding. Maar hij wist dat Vivienne het enkel als grapje bedoelde en er waarschijnlijk verder niet bij na had gedacht. En dus voelde de jongen er ook niet veel voor om er een opmerking over te maken. Nee, misschien zou het wel handig zijn als ze nu gewoon eens over andere onderwerpen zouden praten. Gewoon onderwerpen waar niks pijnlijks aan was verbonden. Maar om eerlijk te zijn was het lastig voor hem om in Slateport te zijn omdat hier juist veel herinneringen voor hem waren. Veel goede, maar ook een aantal slechte die hij liever wilde vergeten. Hij wilde Vivienne echter niet wegjagen uit deze stad en besloot daarom om er ook niks over te zeggen. Misschien… misschien kon hij haar wel eens mee naar huis nemen om zijn huis te laten zijn en haar te introduceren aan zijn moeder, maar de kans dat zijn moeder dan dacht dat er iets tussen hun speelde was vrij groot en dat wilde hij niet. De arm van Vivienne was ondertussen niet meer in de zijne gegaan en gezien zijn manier van reageren was dat misschien wel goed. Gavin sloeg echter geamuseerd zijn armen over elkaar heen toen Vivienne een totaal verkeerde kant opging. ‘Weet je dat zeker?’ vroeg hij plagend. ‘Ik wil niet opscheppen, maar dit is mijn geboortestad.’ Hij was er vrij zeker van dat Vivienne weinig of helemaal niet bekend was met Slateport City, maar hij vond het eerlijk gezegd wel grappig om haar pogingen te zien doen om de juiste weg te vinden. ‘Maar als jij denkt dat je het beter weet en dat je het op eigen houtje kunt vinden ga je gang zou ik zeggen.’ Hij klonk nog steeds geamuseerd en wachtte af op wat Vivienne ging doen.

Haar gezicht kleurde langzaam rood toen Gaving begon over of ze het zeker wist. Nee, ze wist het niet zeker. Aangezien ze geen idee had waar ze heen moest in deze stad. Ze had 't vluchtig gezien vanuit de lucht toen ze op de rug van Enya zat, maar dat was dan ook wel het enige wat ze ervan gezien had in het algemeen. De jongen klonk zeer geamuseerd en ergens wilde haar trots dat ze gewoon door zou zetten, maar ze had geen zin om zichzelf nog meer een fool te maken, dus besloot ze af te haken. "Goed dan, als je 't beter weet, mag jij de weg wel leiden," zei ze, iets wat beledigd, maar met een vrolijke glinstering in haar blauwe ogen. "Zullen we dan maar, captain?" grinnikte ze daarna vrolijk.

Gavin wachtte, nog steeds geamuseerd af, of ze toe zou geven of dat ze op eigen houtje verder zou proberen te gaan. Het gekke was dat hij geen ene steek van irritatie voelde. Normaal gezien als mensen niet naar hem wilden luisteren vond hij dat zeer irritant, maar van Vivienne kon hij het wel hebben. Hij merkte dat hij meer van haar kon hebben dan soms van zijn eigen moeder. Zijn tolerantie bij zijn moeder was ook vrij hoog, maar omdat ze juist te goed voor hem wilde zorgen kwam het wel eens over alsof ze op zijn zenuwen wilde werken. Dan deed Gavin zijn zegje en werd het meestal ruzie omdat zijn moeder dan beledigd reageerde, maar uiteindelijk legden ze het wel altijd bij. Behalve dan die ene keer toen zijn moeder hem letterlijk op straat had gezet om zijn reis te gaan maken. Ze had Gavin letterlijk aan zijn arm naar buiten moeten sleuren, zijn volgepakte rugzak in zijn handen moeten duwen en moeten zeggen dat hij de wereld moest verkennen. Als hij had geweten dat dit er uit was gekomen dan had hij haar waarschijnlijk niet zo uitgescholden zoals hij toen had gedaan. Hij leek, vergeleken nu, wel een totaal ander persoon als hij zichzelf vergeleek met hoe hij vroeger reageerde en hoe hij dat nu deed. Hij kon al zeggen dat hij vrienden begon te maken en Vivienne was er zeker één van. Over Vivienne gesproken.. Ze gaf toe. Gavin had ergens ook wel niet anders verwacht, maar voelde zich lichtelijk schuldig omdat hij wel zag dat ze een tikkeltje beledigd was. Spontaan sloeg hij zijn arm even half om haar schouders. Dat wilde zeggen dat zijn elleboog haar schouderblad raakte en zijn hand ergens bij haar nek hing. ‘Hé, de volgende keer weet jij de weg weer beter,’ zei hij bemoedigend tegen haar. Toen besefte hij pas wat hij deed en snel liet hij zijn arm zakken, kuchte en liep vervolgens door. ‘Deze kant op dus.’ Hij deed net alsof hij niet geschrokken was door zijn eigen spontaniteit, maar zijn versnelde tempo verraadde al genoeg. Het duurde voor zijn gevoel niet al te lang voordat ze eindelijk bij het centrum kwamen en een paar gezellige cafeetjes kwamen in zicht. ‘Kies maar,’ zei hij, hopend dat ze er geen zou uitkiezen waar hij al bekend was. Dat wilde zeggen dat hij dus ook niet naar het café wilde gaan waar hij zich had bezopen met Nathan.