KiekeBOEM! [Open]

Hij liep met zijn handen in zijn zakken over de straten van Mossdeep City. Hij keek tevreden naar de lucht. Het was helder blauw en geen wolkje aan de lucht. En dat kwam nou net even goed uit! Hij was namelijk op weg naar waar de onderzoekers in Mossdeep hun raketten de lucht in schoten. Vandaag zou er een lancering plaatsvinden. Dit wilde hij wel eens een keer zien. Hoe vaak gebeurde zo iets nou? Maar goed, met een tevreden blik liep hij in de richting van het gebouw. Ze hadden namelijk verteld dat je alleen via die weg kon komen kijken. Waarschijnlijk omdat ze nog iets van beschermende brillen moest uitdelen aan de toeschouwers. Ze waren erg bezig met de gezondheid van hun publiek. Ergens hoopte hij dat hij ook zo’n cool ruimtepak aan mocht gaan doen. Maar hij schatte de kans erg klein in. Hij vroeg zich ook af of zijn pokemon mochten mee kijken. Waarschijnlijk niet. Een pokemon zou misschien bang kunnen worden en op hol slaan. Ofja, dat moest dan wel een hele jonge pokemon zijn die dat zou doen, maar alsnog. Of ze wilde escalaties en gevechten voorkomen. Hoe het zou zijn, daar zou hij straks achter komen. Dus hij liep rustig door. No worries.

Eenmaal aangekomen bij het gebouw zag hij inderdaad verschillende rijen staan van mensen in afwachting op hun bril. Hij sloot bij de kortste rij aan en binnen de korste keren werd hem een bril in zijn handen geduwd. Dit was zo’n speciale donkere bril. Want als je de lucht in moest kijken, dan keek je ook kort bij de zon. Daarnaast zou de uitlaat van een raket misschien ook erg uhm.. licht zijn. Het vuur dus. Hij vroeg nog of zijn pokemon mochten mee komen kijken. Maar het waren inderdaad veiligheids overwegingen die hen er toe hadden gezet om voor dit spectakel geen pokemon toe te laten. Hij vond het jammer, maar wel begrijpelijk. Daarnaast zou het moeilijk zijn om voor iedere verschillende pokemon een bril te maken die hen zou passen. Dusja. Vervolgens werd hij begeleid naar een grote open plek achter het gebouw. Er stonden een hoop hekken. Deze stonden om de raket heen. Wel echt 150 meter van de raket af natuurlijk. Zo dicht bij mochten de mensen nou ook weer niet komen. Hij vond het maar allemaal indrukwekkend. Die raket was echt heel erg groot en lang. Het ging schijnbaar om een raket waarmee ze foto’s van het universum gingen maken. Er zou geen bemanning zijn. Maar omdat het potentieel een hele belangrijke exploratie missie kon zijn, vonden ze dat het publiek mocht mee kijken. Wat aardig.

Het viel eigenlijk nog wel mee hoeveel mensen kwamen kijken. En hij kreeg zelfs nog het gevoel dat het vooral mensen waren van buiten Mossdeep City die kwamen kijken. Wat best logisch is, want de mensen in Mossdeep zullen niet meer heel erg opkijken van een raket. Op gegeven moment werd hij vrij gelaten van zijn begeleider en mocht hij zelf uitkiezen waar hij ging staan. Zoals al eerder gezegd, het was niet zo heel druk, dus hij wist zich een plaatsje direct bij het hek te vinden. Hij stond aan de zuidelijke kant van de raket. Het was wel zo dat er aan vrijwel iedere zijde van de raket mensen stonden. Heel veel stonden er met camera’s of ze maakte foto’s en video’s met hun holo caster. Hij snapte niet zo goed waarom mensen dat deden. Hij vond dat de kwaliteit van één keer aandachtig kijken vele malen beter was dan de kwaliteit van een video honderd keer zien via een scherm. Maar ach, dat was niet zijn keuze, hij moest de mensen maar laten doen wat ze niet laten konden. En hij moest er sowieso niet over klagen. Want lang niet alle mensen waren zo extreem bezig met foto’s n video’s maken.

Er werd omgeroepen dat het binnen nu en vijf minuten zou gebeuren. Jean-Pierre voelde een walm van enthousiasme, vrolijkheid en nieuwsgierigheid over zich heen komen. Hij woonde al heel lang in Hoenn en wist dat ze in Mossdeep veel bezig waren met de ruimte, maar hij was nog nooit komen kijken. Ze begonnen af te tellen. Hij greep het hek stevig vast. Dit was echt heel cool. Vijf, vier, drie, twee, een. Er ontstond een hoop rook van onder de raket. Vervolgens blies er vuur uit de raket. Het leek alsof de raket erg langzaam van de grond af kwam, maar dat duurde niet lang. Al gauw was de raket zeker vijftig meter in de lucht. Honderd meter. Twee honderd meter! Boem! Jean-Pierre draaide zich en gooide zijn arm voor zijn ogen. Wat gebeurde er nu? De raket was zo maar ontploft in de lucht. Zo hoorde dat toch niet? Hoe kon dat? Toen hij weer durfde te kijken zag hij hoe er een hoop brokstukken de zee in vielen. Andere stukken vielen hier op het terrein. En een laatste stuk viel in zijn richting. Hij rende snel weg samen met alle andere mensen die om hem heen stonden. Het leek echt net zo’n film. Waarbij de hoofdpersoon, toevallig nu ook met een soort zonnebril, van een ontploffing weg rende. Maar deze keer was het geen ontploffing, maar een stuk raket dat op de grond te pletter viel.

Kinderen waren aan het huilen. Volwassenen waren aan het schreeuwen. En Jean-Pierre zelf was een soort van in een trans geraakt. Het was moeilijk om ineens te schakelen. Hier dacht hij dat hij iets moois en magnifieks zou zien, maar het hele gebeuren zakte in elkaar als pudding die over de houdbaarheids datum was. Al snel stonden er ambulance medewerkers en politie agenten om de mensen te helpen. En andere politie agenten waren aan het onderzoeken of er wellicht sprake van sabotage was. In de achtergrond hoorde Jean-Pierre een stereotypische Kalosman die met een accent “Sabotage!” Riep. Ook was er brandweer om de brokstukken die op het land waren gevallen te blussen en er voor te zorgen dat de giftige stoffen zich niet te veel zouden verspreiden. Nu begon Jean-Pierre zich ook af te vragen of het misschien wel met opzet was geweest. Hij keek om zich heen of hij iets vreemds kon zien.

[Open]

Hij kon voor nu helaas niets vreemds zien. Zo raar was dat niet. Als het daadwerkelijk door sabotage kwam zou die persoon of zouden die personen zich nu zo onverdacht mogelijk maken. Niet lang daarna werd hij aangesproken door een jongeman met een Litleo. De jongen was kort en had bruin haar. Jean-Pierre moest echt naar beneden kijken om met zijn eigen blauwe kijkers de eveneens blauwe ogen van de hulpvaardige jongeman op te zoeken. "Nogal geschrokken. Maar ik ben geloof ik nog heel." Zei hij. Het klonk misschien wat luchtig, maar hij was echt even naar zijn ledematen aan het kijken of alles nog goed zat. "Bedankt voor het vragen."

Hij legde meteen zijn hand op de schouder van de jongen. "Precies!" Riep hij vrolijk. "Ik vind het ook ieders taak om elkaar te helpen. Vooral in situaties zoals deze. De mens kan zich niet gaan veroorloven om egoïstisch te worden." Hij luisterde naar het volgende dat de jongen vertelde. "Ja dat was zeker een mooie actie. Knap gedaan." Het verbaasde hem eigenlijk een beetje dat de jongen zich al zo snel aan hem voorstelde. Waarschijnlijk was de jongen heel open ofzo. Of gewoon goed opgevoed. Hij stak zijn hand naar voren en zei: "En ik ben Jean-Pierre. Aangenaam."