Grijze Bloemen [Open]

Hij had een paraplu meegenomen, zodat het as dat rond Fallarbor Town door de lucht dwarrelde zijn kleren niet al te vies zouden maken. Een beetje vies mocht wel, maar hij had geen zin om te moeten schrobben om straks al het as uit zijn kleren te krijgen. Hij vond wel dat hij er raar uit zag zo met die paraplu. Daarom hoopte hij ook eigenlijk een beetje dat hij niemand zou tegenkomen die hij kende. Maarja, hij moest toch echt die kant op. Hij wilde graag zien hoe Fallarbor Town eruit zag. Het idee van een stadje opgericht door studenten vond hij schitterend. Het zou zeker anders zijn dan de steden die rondom tourisme of industrie waren gebouwt. Dit zou een jong en onderzoeksgericht stadje zijn.
Bij de gedachte aan vulkanisch as en het droge weer leek het hem een goed idee om Mimi uit haar Pokéball te laten. Een s kijken of zij dit prettig vind. Hij pakte haar Pokéball uit zijn rugzak en drukte op het knopje. De rode straal die van de Pokéball vandaan kwam vormde het silhouette van de Charmander en ze verscheen. Bij het zien van haar trainer maakte ze een tevreden grommetje. Hij had goed voor haar gezorgd en ze was nu al heel sterk geworden. Ook bleken JP’s vermoedens te kloppen en vond ze dit weer inderdaad heerlijk. Waarschijnlijk meer door de warmte dan door de as, maar ach, als ze het maar fijn vond.
Ze wandelde rustig verder in de richting van Fallarbor Town. Het was toch wel een erg apart gezicht. Alle planten en stenen zaten onder het as. Hij had wel eens gezien dat alles onder het sneeuw bedekt was, maar zo’n grijze laag nog niet. Hij pakte snel zijn camera en liep naar een bloem toe en maakte een ingezoomde foto van de bloem. Toch wel mooi dat de bloem zo egaal grijs is nu. Alsof alles van ijzer is gemaakt. Een ijzeren wereld zou er vast mooi uit zien. Het zou wel heel onpraktisch zijn, dacht hij. Mimi was er ondertussen ook bij gaan staan. Zij was wel het soort Pokémon dat een mooie bloem kon waarderen. Ze probeerde het as van de bloem af te blazen. Jean-Pierre pakte zijn kans en maakte hier ook even een foto van. Super schattig. Maar Mimi had geen geluk, want zo snel als dat zij het as van de bloem af blies, zo snel kwam het er ook weer terug op. Totdat ze uit frustratie heel hard blies, ofja, eigenlijk schoot ze een vlammenwerker en verschroeide de bloem.
En dat bleek ook niet het enige dat ze had geraakt. Het was een Spinda. Of nog beter gezegd, een boze Spinda. De Flamethrower had de Spinda ook geraakt en was nu uit op wraak. Mimi en Jean zagen de bui al hangen en maakten zich ook maar vechtklaar. Go!


“Begin maar met een Scratch.” Zei hij. Mimi rende naar de boze Spinda toe maakte een krabbeweging, maar de Spinda maakte een of andere rare ongemakkelijke pirouette en de aanval miste. En na een drie honderd zestig graden draai schoot de Spinda een Spy Beam op Mimi af. Ze stond erg kort bij en kon het niet ontwijken. Raak. Mimi schudde even haar hoofd en ging weer klaar staan voor de volgende opdracht. “Dit gaat moeilijker worden dan ik dacht.” Zei Jean-Pierre. “Doe maar eens een Dragon Rage.” De kleine vuurpokémon deed haar mond open en een blauwe bal van drakenenegrie vormde zich alvorens het op de Spinda afgevuurd werd. Deze keer probeerde het beestje zich achterover te gooien om zo met een soort Matrix beweging de aanval te ontwijken, maar dat lukte niet. Raak. De Spinda viel op de grond. “Pak je kans! Fire Fang!” De Charmander ging naar de Spinda die op de grond lag en beet haar met vlammende tanden. Raak. Maar waar beiden niet op gerekend hadden was de potentiële tegenaanval van de Spinda. Ze mepte Mimi recht op haar voorhoofd met een Dizzy Punch. Gelukkig was ze niet verward geraakt door de aanval en kon het gevecht verder voortgezet worden. “Smokecreen en dan Flamethrower.” Eerst liet Mimi rook uit haar mond komen zodat de Spinda helemaal niks meer kon zien. Vervolgens maakte ze haar mon wagewijd open en kwam er een grote straal vuur uit in de richting van de Spinda. Aan de pijnkreet te horen had het geraakt. Het bleef even stil. En plots, vanuit het rookgordijn kwam een straal op Mimi af deze keer. De Spinda had Copycat gebruikt. De straal vuur kwam tegen Mimi aan, maar het deed haar niet zo veel. Ze was een vuur Pokémon, daar kon ze dus wel tegen. “Slash!” Klonk de stem van Jean-Pierre. De klauw van Charmander lichtte op en ze maakte een een beweging naar de Spinda. Nu maakte de Spinda een buiging en de Charmander’s aanval ging hardstikke mis over het beestje heen. En toen gebruikte de Spinda Tackle, waarmee ze Mimi op de grond kreeg. “Nog eens!” Riep Jean-Pierre. De klauw van de Charmander lichtte weer op en deze keer was haar aanval raak. Mooi. Maar na dat de klauw weer stopte met oplichten, lichtte het hele lichaam van de kleine Charmander op. Ze veranderde van vorm. “Oh wauw Fantastisch!” Liet de trotse trainer horen. “Je bent aan het evoluëren.” Ondertussen was de Spinda een paar stappen naar achteren gaan staan. Hier had ze niet op gerekend. De gloed nam af en er verscheen een Charmeleon op het toneel. “Super!”


In een paniekerige poging probeerde de Spinda een Feint Attack op Mimi te doen. “Ontwijk en doe Ancient Power!” De Charmeleon kon de aanval niet ontwijken en werd op de borstkas geraakt. Nu pas begon het ernaar uit te zien dat het gevecht wat met haar deed, maar ze herstelde zich weer snel en haar klauwen gloeide blauw op en er kwamen een paar rotsen uit de grond tevoorschijn.  Ze deed haar klauwen de lucht in en de rotsen bewogen mee, toen liet ze haar klauwen vallen en zo gingen de stenen ook. Ze knalden tegen de arme Spinda op. Ze viel op de grond en stond niet meer op. Uitgeschakeld.

[Open]

Tyson was nu al weer een tijdje onderweg met Kyro en Hikari terwijl hij de Pokéball van zijn pasgevangen Eevee voor zich hield. Hij kon het nog steeds niet helemaal geloven wat zuster Joy had gezegd in het Pokémon Center dat zijn Eevee ‘speciaal’ was. Nog nooit had hij de term Shiny ergens gehoord of gezien maar de vrouw had ook gezegd dat ze nogal zeldzaam waren dus dat hij ook het geluk mocht hebben haar te hebben gevangen. Tyson keek even naar de Pikachu en Riolu die aan weerszijden van hem liep. Er borrelde zich een vraag op zijn tong toen hij de blik van Kyro kruiste. “Zouden jullie twee ook een andere kleur hebben van vacht?” vroeg hij toen aan de twee Pokémon die verrast opkeken. Kyro dacht eventjes na over de woorden van de jongen waarna hij even een blik met de baby Riolu uitwierp en vervolgens niet-wetend zijn smalle schoudertjes ophaalde. Het was niet helemaal raar dat zijn Pokémon het antwoord niet wisten aangezien hijzelf nog maar amper kon geloven dat hij een bijzondere Pokémon had gevangen. “Ah geeft niet, joh,” sprak hij met een kleine glimlach en aaide Hikari over haar kleine hoofdje heen. Genietend sloot ze haar oogjes toen hij zijn hand door haar zachte haren liet gaan. Ze liepen nu toch al een behoorlijke tijd door een stad heen waar hij het gevoel kreeg dat er een hoop wetenschappers hier woonde. Hoe heette dit dorp? Tyson keek even op zijn kaart terwijl hij met zijn bruine ogen het naambordje al had gezien. Fallarbor Town heette het. Dit kon nog weleens cool worden.

De jongen schraapte zijn keel waardoor zijn twee Pokémon vragend opkeken voordat hij zijn tas op een bankje zette. “..we kunnen hier ergens wel even wat gaan uitrusten we zijn hier immers op vakantie,” legde hij in het kort uit. Hikari sprong enthousiast op waarbij ze hevig met haar kopje schudde. “Riuuuh!” piepte ze vrolijk waarbij Kyro even met zijn oogrolde. Tyson waarschuwde de Pikachu door hem fel aan te kijken maar Kyro trok zich hier niet echt iets van aan. Het was opdat moment dat de jonge Riolu nieuwsgierig haar oogjes ergens op liet vallen. Tyson keek vragend naar de kleine Riolu die al snel begon te rennen richting de uitgang van de stad waar ze dichtbij stonden. Tyson volgde op een drafje terwijl hij al rennend zijn tas om zijn schouder sloeg, vol tegenzin volgde Kyro hem ook op de voet. De jongen zag algauw wat de aandacht van Hikari had getrokken en dat was een wat oudere jongen met een paraplu. Even wisselde hij een blik uit met Kyro die zich afvroeg waarom hij een paraplu bij zich had.. het regende niet eens. Nu pas merkte hij op dat er wat as deeltjes naar beneden vielen dat op zijn kleding terecht kwam, eigenlijk best slim bedacht. Hoewel hij nu pas zag dat de jongen in gevecht leek te zijn met zijn Charmander tegen een.. wat voor Pokémon? Kyro snoof even toen Hikari stopte met lopen en vlak achter de jongen tot stilstand kwam en nieuwsgierig haar grote rode ogen wierp op de Charmander richtte, die opeens vanuit het niets begon te gloeien. Woah evolutie! Nog een klap en de vreemde Pokémon viel uitgeschakeld op grond.


Hikari kreeg een brede grijns rond haar snoetje en keek onder de indruk naar de pas geëvolueerde Charmeleon. Dat wilde ze ook! Vol enthousiasme begon de baby Pokémon in haar pootjes te klappen terwijl Tyson echter een grinnik moest onderdrukken. Hikari was ook wel echt een allemansvriend, huh? Het was opdat moment dat hij voelde dat Hikari zijn hand beetpakte en hem naar voren trok ondanks dat ze er nogal jong uit zag.. was ze behoorlijk sterk. “Luuuh!” piepte ze en wees naar de Charmeleon. Tyson grinnikte eventjes terwijl hij zijn bruine ogen op het blauwe wezentje richtte. Vervolgens keek hij de onbekende jongen verontschuldigend aan. “Sorry voor het geval ze je gestoort heeft,” verontschuldigde hij zich. En kreeg een vriendelijke maar ongemakkelijke uitdrukking op zijn gezicht.

Het gevecht was nog geen paar seconden klaar of hij hoorde al applaus. Wacht eens even applaus? De kalme jongen draaide zijn hoofd en zag hoe een kleine Riolu een jongen aan zijn hand meesleurde zijn richting op. Het kleine beestje leek erg enthousiast. En hierna verontschuldigde de jongen zich. Hij dacht namelijk dat de Riolu hen stoorde. "Is niet erg hoor." Zei Jean-Pierre. "Het is eigenlijk wel goed dat jullie er zijn. We hebben deze Pokémon misschien wel verslagen, maar dat betekend niet dat die onder de rotsen hoeft te blijven liggen. Helpen jullie even mee?" Hij en Mimi pakte allebei dezelfde rots aan een kant vast, tilde die op en legde die een stukje verderop neer.

De onbekende leek het niet echt erg te vinden dat hij werd gestoord integendeel zelfs hij werd gevraagd te helpen de rotsen weg te halen. Hoewel dit vandaag niet echt in zijn agenda stond keek hij even naar Hikari die enthousiast een van de rotsen wilde weg tillen maar het wezentje was nog te klein omdat het gesteente ook niet helemaal haar grootte was. “Je moet vanuit je  knieën tillen, Kari,” grijnsde Tyson naar de kleine Pokémon die omkeek. De jongen knielde naast zijn Riolu neer waar hij haar poot onder de rots plaatste. Vervolgens trok hij samen met Hikari het gesteente weg haalde. Misschien was het slimmer om Aitaro erbij te halen aangezien hij dit niet ging trekken met zijn Riolu maar dat was vooral omdat ze nog jong was. “Mijn naam is trouwens Tyson,” sprak hij vervolgens tegen de jongen en keek even naar hem. Dit soort werk was hij niet echt gewend.

Hij vond het wel schattig hoe de jongen met zijn Riolu om ging en kreeg er een glimlach van op zijn gezicht. Hij tilde nog een steen op met de hulp van zijn Charmeleon. Er waren nog maar een paar over. Ook de vreemdeling had het ondertussen voor elkaar gekregen een steen weg te halen. Fijn. "Ow leuk. Ik ben Jean-Pierre. Leuk je te ontmoeten!" Ja hij zag dat de jongen echt een stuk jonger was dan hij zelf was en kon hem daarom alleen maar opgewekt toespreken. Hij kon zich nog goed herinneren hoe hij zelf op zo'n jonge leeftijd was namelijk. "Wat vond je van het gevecht van daarnet?"

Tyson gaf de jongen een vriendelijke glimlach die zichzelf voorstelde als Jean-Pierre waarbij even de tijd nam om hem aan te kijken. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij dat Hikari in haar eentje een rots van de stapelde probeerde te halen maar dit mislukte. Het enthousiasme van de oudere jongen werkte aanstekelijk waardoor Tyson zijn armen achter zijn hoofd vouwde. "Wat vond je van het gevecht van daarnet?" werd er toen gevraagd door Jean-Pierre.. er werd om feedback gevraagd? Ietwat verward wisselde hij een blik met zijn Pikachu uit die hem grijnzend aankeek. Hij was het niet echt gewend om ergens feedback over te geven omdat het hem nooit gevraagd werd. “Pika! Pi-pikachu!” piepte Kyro enthousiast al was het meer om Tyson aan te sporen iets te zeggen. Deze grijnsde eventjes voor hij zijn eigen mond opentrok. “..Ik heb het niet helemaal gevolgd maar wat ik ervan heb gezien.. was fantastisch,” sprak hij op een vrolijke toon en bukte zich om zijn Riolu te helpen een rots weg te schuiven. Kyro sloeg tevreden zijn pootjes over elkaar heen aangezien het hem gelukt was om Tyson een praatje te laten maken.

Het was een gezellig groepje. Die Pikachu van hem had in ieder geval veel persoonlijkheid. Dat vond hij wel leuk om te zien. Het liet hem een beetje denken aan Chichi. Hij knikte begrijpend toen de jongen het fantastisch noemde. Hij zou het zelf niet zo noemen, maar het was wel eens fijn om een compliment te krijgen. Vervolgens haalde de jongen en zijn Riolu de laatste steen van de Spinda af. Hij keek met een glimlach toe. "Ik ben Jean-Pierre trouwens. En dit is Mimi." Hij wees naar de Charmeleon die nu naast hem stond.