“Wat zit er in die tas en waarom probeert u het onder mijn stoel te verstoppen?”

Oskar keek met een frons naar de man die zomaar bij zijn tafel was komen staan. De jongeman was even naar het toilet geweest en had bij terugkomst de vreemdeling er op betrapt dat hij iets kwijt probeerde te raken. Een reactie kreeg hij niet. In plaats daar van zette de man het op een lopen, waarbij hij Oskar nog een flinke duw gaf. Mensen in het restaurant keken om naar wat er aan de hand was, maar helaas kon Oskar het hen niet vertellen. Hij stond er zelf ook even van te kijken. Als hij een betere conditie had gehad zou hij achter de vreemdeling aan zijn gerend, maar helaas. Zijn verbazing was te groot om zich te beseffen dat de man tegenhouden misschien een goed idee was.

Peridot kwam ook niet op het idee. Ze besnuffelde in plaats daar van de onbekende tas en wees er vervolgens naar terwijl ze Oskars aandacht probeerde te trekken met haar stem. Haar trainer kreeg al snel door wat ze bedoelde en besloot de tas onder zijn stoel weg te halen. Het voelde… warm? Dat was vreemd. Nieuwsgierigheid nam het over, deels omdat hij zeker wilde weten dat er geen bom in zat, want dan zou hij heel het restaurant moeten waarschuwen. Gelukkig bleek er iets anders in te zitten, al wist hij niet hoe blij hij was met wat er wel in de tas zat. “Zijn dit nou.. baby Zigzagoon?” Hij wist het vrijwel zeker. Dat gestreepte patroon kon zelfs hij uit duizenden herkennen. “Maar waarom laat die man dat zomaar bij een willekeurig persoon achter?” Wel, het was in elk geval beter dan ze te proberen te verzuipen in een willekeurige sloot. Nu hadden de baby’s nog een kans.

Oskar betaalde voor zijn maaltijd en verliet het restaurant. De tas met Zigzagoon nam hij mee en hij was vastberaden om nieuwe eigenaren voor het drietal te vinden. Dat de mensen in Lumiose City hier niet meteen de juiste keuze voor waren stond hij niet bij stil. Sowieso was mensen aanspreken voor hem geen probleem en had hij weinig last van mensen hun slechte humeur. Hij stond er ook niet bij stil dat de jongen op wie hij af stapte misschien wel helemaal niet aangesproken wilde worden. “Hey! Sorry dat ik stoor,” begon Oskar, zijn toon enthousiast, “maar kan ik jou misschien blij maken met een gratis Zigzagoon baby?” Hij hield de tas omhoog om te laten zien dat ze daar in zaten, niet doorhebbend dat dit een hele andere indruk kon hebben dan zijn bedoeling was.

Het verwarde, maar vooral gefrustreerde antwoord van de jongen, betekende niet veel goeds. Oskar gaf de hoop echter nog niet op. Daat was hij veel te optimistisch voor – om nog maar niet te beginnen over zijn koppigheid. Nou zou hij deze persoon niet dwingen om een Zigzagoon over te nemen als hij dit echt niet wilde, maar hij zou wel zijn best doen om de Pokémon aan een thuis te helpen. Misschien wist deze vreemdeling wel een betere plek waar hij ze kon achterlaten in het geval dat hij ze zelf niet hoefde.

Daarom vervolgde Oskar zijn ‘verkooppraatje’, doorhebbend dat er meer informatie nodig was voordat de Pokémon aangenomen werden. “Een vreemdeling heeft ze onder mijn stoel gelegd toen ik even niet oplette, dus ik vind het wel zo netjes om ze een thuis te geven,” legde hij uit. “Ik hoef zelf geen Zigzagoon en zeker geen drie, dus als je er eentje kan overnemen ben je mijn held!” Het kwam misschien over alsof zijn dankbaarheid bedoeld was om de jongen om te kopen, maar niets was minder waar. Hij wilde oprecht dat de Zigzagoon bij een goede trainer terecht kwamen.