[ET - second round] Hazel Norwood VS Averill Stanwick

Na een strijd tegenover twee bikkels van een Pokémon, namelijk een behendige Persian én Kangaskhan leek het erop dat ze door waren na de volgende ronde. Een Happiny die meestal werd onderschat door haar kleine postuur en het feit dat ze een baby Pokémon waren, had haar vooralsnog ver gebracht. Al durfde hij te wedden dat het niet enkel daardoor kwam maar ook haar pittige en koppige karakter, waardoor ze zeker uniek was onder haar soort waarin de meeste vredelievend waren en zelfs van mensen hielden. Ze hielpen immers met de genezing van gewonde Pokémon, zorgden over nog niet uitgekomen eieren en waren helaas door de tijd heen sterk afhankelijk van de mens geworden. Ze konden namelijk onmogelijk op hun zelf het uit kunnen houden in de wilde natuur met hun lichaam en algemene naiviteit. Dat karakteristiek had Carla echter niet die trots haar buik – waar een ei in lag- naar voren stak nadat hun de overwinning duidelijk was gemaakt. Zijn tweede partner Pokémon was echter minder geamuseerd met haar unieke houding en had zelfs na de vorige strijd moeite om zich aan haar aan te passen. De Herdier was een loyale Pokémon die vastberaden alles deed voor de mens maar in tegenstelling tot de Happiny evolutielijn wel een grotere overlevingskans in het wild had door zijn instinct. Die was er namelijk niet volledig uit en dat zag Averill gelukkig terug in zijn vechtstijl. Ondanks het feit dat ze alle drie verschillende karakters hadden, klikte het daarentegen wel op zulke momenten, al was dat maar zijn mening.

“Goed gedaan, jullie konden het wel!” gromde een overenthousiaste Averill uit, en stak zijn handen met een grijns naar ze uit en het was Rogue die even enthousiast zijn hand aan tikte met zijn poot. Terwijl hun band enkel scheen te versterken keek Carla afkeurend naar het gebaar, met een hoofdbeweging duidelijk makend dat ze er niet aan mee deed. Dit ergerde de Herdier gelijk en hij trok zijn oren weer naar achteren en liet zijn ruwe vacht intimiderend overeind staan. Carla draaide enkel haar kop verder weg, weigerend het gevoel van overwinning en haar trots te moeten delen met hen. Averill wist gelijk al dat hij wel moest ingrijpen, voordat de harmonie zou verdwijnen en zeker vlak voor de volgende ronde. Samenwerking was namelijk het meest belangrijk en soms nog meer dan een feitelijke overwinning. “Carla, denk je dat je alles alleen kan doen, zonder de hulp van anderen?” vroeg hij al op grommende toon. De Happiny knikte en dat was eigenlijk een goed teken want ze toonde aan naar hem te willen luisteren, ze had net zo goed hem compleet kunnen negeren. “Denk je niet dat het handig is om iemand aan je zijde te hebben in noodsituaties? Of een vriend die jou warmte kan bieden op koude dagen? Iemand die aan je denkt en je het gevoel geeft dat de wereld minder koud is dan het lijkt?” Carla reageerde niet direct op zijn woorden en keerden zich tot het strijdveld waar ze gelijk op plaats nam, gereed voor hun volgende tegenstander. De Herdier was de eerste die zulk gedrag onacceptabel vond en tegen haar ontevreden besloot te grommen maar Averill glimlachte ditmaal enkel, waardoor de hondachtige staakte. Hij begreep niet waarom hij dat nou zo amuserend had gevonden; dat meid was over de top!
“Wat is het een warme dag vandaag, toch Rogue én Carla?” De Herdier reageerde er verward op met een blafje en pas een tel later drong de betekenis ervan tot hem door, waardoor hij wel luider van zich liet horen. Carla sloeg haar armen op haar ei schudde haar kop en liet ook een kreet horen met zelfs een lichte blos van schaamte om haar wangen. Compleet gevoed met nieuwe energie en vastberadenheid sprong het drietal recht naar voren en namen hun plaats op het strijdveld, wachtend op hun tegenstander. “Dit wordt de warmste gevecht die we ooit gaan strijden,” Vriendschap verdreef immers de meest koude werelden en dat gingen ze eens laten zien ook!  

tag: - | words: 670 | notes: -

Het drietal had niet te lang hoeven wachten, voordat hun tegenstanders ten tonele waren verschenen. Uit de geur had hij ditmaal een minder grote diversiteit aan Pokémon kunnen uit halen dan tegenover hun vorige tegenstander maar dat maakte hem niet minder nieuwsgierig naar de ander. Hij had immers de rozeharige menselijke soortgenoot van rond zijn leeftijd enkel een enkele keer rond het Ranger gebouw geroken, dus moest het een nieuweling zijn. Een grijns sierde zijn gezicht door het feit dat hij tegen een collega streed, ongeacht haar waarschijnlijk nog lage rang ten opzichte van de zijne. Dit betekende enkel dat hij er meer moeite in moest steken in de strijd! Gebrand de strijd te winnen had hij eigenlijk al minstens zichzelf willen voorstellen maar zover kwamen ze niet qua communicatie. Ze had enkel een lichte knik aan hem gegeven en verontwaardigd door het gebrek aan een wat meer socialere benadering blafte de Herdier, terwijl de Happiny enkel zuchtend haar schouders liet hangen. Averill knikte echter beleefd terug en had er niet veel problemen mee, enkel een teken dat ze de strijd serieus op nam en graag aan de bak wilde gaan. Hij liet dus zijn blik glijden naar haar twee Pokémon die hij beiden wel herkende en vooral eigenlijk de luiaard Pokémon die berucht was niet de meest actieve te zijn. Hun metabolisme was bekend om zijn traagheid maar ook hoe snel ze in de aanval over gingen, dus… hoe zou hun tegenstander dat tot haar voordeel gebruiken? Bovendien was hij vrij bekend met de Pokémon die voornamelijk in jungles voorkwam maar toch een vreemde voorker had rondom steden waar ze juist meer gevaar liepen. Ze waren namelijk niet zeer fragiel maar met een lage snelheid, natuurlijke luiheid en enkel een set klauwen als wapens waren ze één van de makkelijke prooien. Dat had althans zijn peetmoeder hem bijgebracht en het was ook één van zijn eerste prooien eweest als kind omdat hij überhaupt nog niet de beste in jagen was en Agami al helemaal niet. Maar goed, de Pokémon was met zijn flink armen  en korte achterpoten niet de meest intimiderende of snelste Pokémon in tegensteling tot Vigoroth. Of Slaking. Hij nam maar aan dat ze de snelheid van haar tweede Pokémon, een meer zeldzame Pokémon in Hoenn die zich vooral vestigde in stedelijk terrein. Een Pidove had juist aardig wat snelheid en een uitstekend zicht maar over diens intelligentie viel te betwijfelen buiten het feit dat ze wel zeer loyaal waren aan locaties. Het was echter hun gebrek aan het logisch na kunnen denken wat bij hen niet zo erg ontwikkeld was door de eeuwenlange samenleving met de mens waar het eten voor het oprapen lag en de gave om problemen op te lossen niet meer nodig was. Echter verraste het hem wel dat andere getemde Pokémon soorten daar wel toe in staat waren, maar goed, het was een Pidove en met zijn kennis had hij zeker al een sluw idee voor om diens nadelen te gebruiken. Al moest hij dat in combinatie zien te krijgen met de Slakoth.

Dus… Averill had al een gemeen idee voor handen liggen om dat te gebruiken, maar eerst mocht hij eens zien wat hun tegenstander van plan was. En het was een zeer interessante combinatie; met een bliksemsnelle beweging greep de Pidove de Slakoth vast en vloog vervolgens zo snel als hij kon rondjes om hen heen, terwijl er krachtige winden hun kant op werden geblazen. De winden trokken krachtig aan de vacht van de Herdier en de Happiny die met moeite op de grond bleven staan. De kleine Pokémon liet echter vervolgens de Slakoth los om haar snelheid toe te laten nemen, en de zwaartekracht te gebruiken voor een krachtige Chip Away. Dat was schijnbaar het idee van hun tegenstander maar nog voordat de Slakoth los gelaten werd verscheen er toch een ietswat sluwe blik in zijn wilde goudkleurige ogen. “Rogue, houd Carla vast… En gebruik je Copycat om je de lucht in te werpen!” De Happiny spande haar spieren aan en een mysterieuze witte aura verscheen om haar lichaam. Met moeite wierp de Herdier zichzelf, ondanks de flinke rakende klappen van de Air Cutter zich richting de Happiny en greep zich zo sterk mogelijk vast aan haar rug. Met een zwaai van haar poot sloeg ze zo charmant mogelijk richting de grond en vuurde zichzelf en de Herdier enkele meters de lucht in. De Slakoth kwam echter al recht op de tweetal af maar dat was absoluut geen probleem. “Rogue, gebruik je Helping Hand en Carla, jij je Pound tegen de Slakoth!” gromde Averill, even vergetend dat hij toch beter zijn normale menselijke spraak kon gebruiken, maar de twee Pokémon wisten hem haarscherp te verstaan. Midden in de lucht keerde de Herdier de Happiny met zijn poten richting de Slaking maar aan de late kant, waardoor ze een deel van de klap moesten incasseren en sneller richting de grond geduwd werden. De Happiny kreunde zacht en piepte kort angstig door de klap, maar deelde ondanks dat na aanmoediging van haar partner flinke klappen met haar poten uit naar hem. “Carla, spring op Rogue’s rug en Rogue, gebruik je Work Up!” Carla was overduidelijk bang maar de Herdier wierp haar snel op zijn rug en probeerde zich extra af te zetten op de Slakoth om een hogere en betere sprong te maken voor de landing.

Met enige moeite door de kracht die hij in het duwen van de Happiny had moeten gebruiken landde hij ietswat stroef op de grond, maar netjes genoeg dat de Happiny veilig was. Vastberaden om wat afstand te behouden tussen hen twee na een landing spande hij al zijn spieren aan en keek hij hun tegenstanders aan en kwispelde gespannen. Carla keek hem echter vol bewondering aan maar toen hij kort haar een blik wierp, keek ze alweer koppig weg. “Rogue, gebruik nu snel je Take Down en lanceer Carla die een Charm doet, draaiend!” gromde hij nog als laatst en liet Rogue hun tegenstanders benaderen, nadat Carla twijfelend plaats had genomen op zijn rug. Met enige moeite door haar flinke gewicht sprintte de Pokémon recht op de Pidove af, en doorboorde op tijd zijn poten de grond in om de Happiny recht naar de tegenstander te werken die horizontaal draaiend haar Charm gebruikte, hopend zowel de Slakoth als de Pidove’s aanvalsniveau verlaagd te hebben.

tag: - | words: 1059 | notes: -

Met enige moeite had hij zowel Rogue als Carla uit de benarde situatie weten te krijgen met een eenvoudig staaltje van samenwerking met de ruwe winden trekkend aan hun lijf en een flinke luiaard die hun kant afschoot. Echter had de rozeharige menselijke soortgenoot snel op zijn actie gereageerd door de Pidove lager over de grond te laten vliegen om daarmee zand de lucht in te krijgen in een poging de twee ietwat te verblinden. Deze vloog dan ook de lucht in maar een groot deel werd met Carla’s Copycat van de Air Cutter tegen de grond aangeknald, waardoor er maar een lichte mate aan zandkorrels in hun vacht, neus en ogen terecht kwam. Met waterige ogen en veel geknipper hield het tweetal echter vol en met de vastberadenheid van de Herdier die de al vallende Slakoth als opstapje gebruikte in een poging nog beter te landen. Ze hadden dus met zowel de Pound als de actie van de Herdier wat schade kunnen verrichten op de luiaard maar zijn grootste zorgen lag echter bij de Pidove door haar vermogen om het luchtruim te gebruiken naar haar voordeel. Exact zoals zijn Dragonite als voordeel had tegenover Cecille’s Lucario die überhaupt amper kon springen door de Thunder Wave die ze op haar gelost hadden en haar spieren daarmee hadden verlamd. In deze strijd hadden ze dus helaas niet de mogelijk een échte status conditie te gebruiken buiten misschien verwarring. Niets meer dan dat maar geen getreuzel, dat kon nog steeds geweldig zijn en zeker bij teveel prikkels vanuit de omgeving. Hmm, dat was eigenlijk geen slecht idee om uit te proberen maar hij had al zijn aanvallen opgenoemd met de Happiny die al naar voren schoot, draaiend om haar as met een Charm en de Herdier haar passerend met een Take Down gericht op de Pidove. Eerst moest hij afwachten wat hun tegenstander hierop zou reageren, gezien ze duidelijk verward was door zijn gegrom en het opstapje idee.

Allereerst volgde er een aanval vanuit de Pidove die inmiddels weer rustig in de lucht vloog om vervolgens flinke luchtgolven af te vuren met een uithaal van haar vleugels aan de Herdier terwijl de Slakoth in de tussentijd duidelijk de effecten van Charm omarmde. Averill amuseerde zich degelijk met het zicht hiervan, wetend dat haar geslaagde techniek Carla’s trots zou voeden en ze hopelijk nog beter zou presteren. Nou was er echter het probleem dat Rogue niet zo snel zijn aanval kon staken om de Air Slash te ontwijken die natuurlijk diende om afstand te maken en hem af te remmen… Hij kon de aanval niet stoppen én de Slakoth was nog even onder de invloed van de Charm, dus… “Rogue, duik! Carla, stop met draaien en vang de rest van de Air Slash op!” De Herdier liet zich direct plat op de grond vallen en hield de grond krampachtig vast om de flinke wind op te vangen, echter werd hij met een jankend geluid de lucht in geworpen. Zo snel als ze kon haakte de Happiny haar tollende beweging af en ving de klap op. ‘Happi… ny..’ kreunde ze pijnlijk, maar een grijns kwam op Averill’s gezicht te staan toen zijn blik op de Slakoth gevestigd was. “Copycat tegen de grond!” Met een zwaai van haar armen vuurde ze eveneens een Air Slash af maar niet tegen een doel… Oh nee, tegen de grond met als gevolg dat er degelijk wat zand voor de Pidove de lucht in vloog, hopelijk de slimme Quick Attack combinatie vertragend. In de tussentijd liep de Slakoth zo vriendelijk mogelijk op de Herdier af, gereed om een item van hem te stelen die hij niet had. Het leek op dit punt eerder tijd voor wat romantiek en hij liet de Slakoth de Herdier benaderen en een rake uithaal delen. “Crunch in zijn poot!” Rogue reageerde er direct op en beet in de poot van de Slakoth, “Lanceer hem de lucht in met je Take Down, en Carla, Copycat zijn aanval!” Terwijl Rogue zich paraat maakte om nou zijn volledige lichaamsgewicht van dichtbij tegen de tegenstander op te knallen en deze de lucht in te werpen, sprintte de Happiny zo snel als ze kon op de Pidove af. “Sweet Kiss vlak voor impact!” gromde hij vol energie, waarop beide Pokémon flink van zich liete horen met een grom uit de hondachtige en een luide gil uit de Happiny die gereed was om elkaar moment een verwarrende zoen uit te delen. Deze al hechte band deed hem denken aan de keer dat hij met zijn team voor de eerste keer op jacht wilde gaan en voedsel wilde binnenslepen.
Toentertijd waren er eigenlijk twee Pokémon die überhaupt niet veel meewerkte en dachten dat ze absoluut geen bijdrage aan de activiteit zouden hebben, namelijk Rhino en Elapi. Ondanks dat hij ze moed in had gesproken en vooral de toen goudkleurige Magikarp, hielden ze zichzelf nog afzijdig van de rest. Agami had geprobeerd de twee betrokken te krijgen door goedbedoelde woorden maar pas nadat hij maar in actie was gekomen ging het de juiste kant op. Na even nagedacht te hebben over een juiste manier om hun voordelen goed te gebruiken kwam hij op een tactiek uit die perfect bij hen paste. En na een paar mislukte jachten hadden ze het onder de knie en hadden ze hun eerste succesvolle jacht uitgevoerd met een redelijke buit, genoeg voor iedereen. Niet alleen dat maar hij kon nog goed herinneren wat voor een brede glimlach er op hun gezichten te zien waren, net zoals die van de Happiny en Herdier. Echter evolueerde de Pokémon vervolgens en hij kon al makkelijk van het tweetal aflezen dat de evolutie even op zich liet wachten maar dat was bij de jacht een geweldige beloning geweest. Echter moest de jacht tactiek wéér aangepast worden door hun nieuwe lichamen en aanvallen maar ditmaal keek het tweetal er positiever naar, open voor veranderingen en met veel meer zelfvertrouwen. Nou hoopte hij dat zijn twee vrienden-Nee, wist hij dat zijn twee vrienden vast net zo snel op veranderingen zouden kunnen reageren. “Ga ervoor!” gromde hij luid, kort een energieke sprong makend.

tag: - | words: 1019 | notes: -