Lunch

“Daaaaaante!” Lizzy stormde achter haar Riolu aan. De vos had haar lunch gestolen net voor ze die wilde opeten. Alleen omdat ze had gezegd dat ze bezig was en even geen tijd voor de pokémon had. Dus nu rende het meisje achter een Riolu met boterhammen in haar poten achterna. Dante had er het grootste plezier in en rende lachend over de straat. Lizzy trok zich niks aan van de blikken die ze kreeg en deed haar best haar pokémon bij te houden. Aangezien Dante een Riolu was met onmogelijk veel uithoudingsvermogen en snelheid was dat haast onmogelijk en ze merkte dat ze al een stuk langzamer rende dan eerst. Dante merkte het ook en rende pesterig wat langzamer, maar niet langzaam genoeg om te worden gepakt. Pas na een tijdje begon ze langzaam te stoppen. Grijzend keek de Riolu haar trainer aan, Lizzy was ondertussen aan het lopen en wierp een boze blik op de pokémon. Ze hijgde en de steken in haar zij waren niet erg aangenaam. “Geef terug,” siste ze tegen haar partner. Dante schudde met het brood en keek haar trainer vragend aan, alsof ze het niet begreep. De Riolu leek nog wat te willen doen, maar op dat moment dook een Pidgey naar onderen en rukte het eten uit haar poten. Verrast keek Dante naar de vluchtende vogel en keek toen naar haar trainer. Oh-oh, nu was het eten weg. “Volgen,” commandeerde Lizzy haar pokémon. Wat moest ze doen om gewoon haar lunch te kunnen eten? Dante knikte en sprintte achter de vogel aan. De Pidgey vloog redelijk laag en was makkelijk te volgen, de Riolu rende steeds sneller en sneller en liet haar trainer achter zich. De vogel landde uiteindelijk in een boom en deed zijn best het zakje open te pikken. De Riolu draaide zich om en zocht naar haar trainer… Lizzy was nergens te bekennen. Oké. Dante sloot haar ogen en deed een poging het meisje haar energie op te pakken. Het duurde even, maar ze vond Lizzle’s haar golven. Ze waren vermoeid en boos, uhm.. naja, het was te verwachten na het hele gebeuren met de lunch. En ze had alleen een beetje met haar trainer willen dollen, het was niet haar schuld dat er een of andere Pidgey was die het nodig vond haar brood te stelen. De Riolu wierp een blik op de vogel, die had het zakje nog niet open gekregen. Was zeker niet de slimste.
Lizzy haalde haar pokémon eindelijk bij en kwam hijgend tot stilstand. Kon ze dan eindelijk haar lunch hebben? “Waar is ie?” vroeg ze aan haar Riolu. Dante wees naar boven, in de boom. “Force Palm,” Lizzy was niet in de stemming om dit vreedzaam op te gaan lossen. Ze wilde haar lunch eten! Wat was daar mis mee? Dante liep naar de boom en raakte die met een Force Palm. De Pidgey klapperde geschrokken met zijn vleugels en liet de zak met boterhammen vallen. Lizzy pakte die op en wilde weggaan, maar daar was de vogel het niet mee eens. Boos dook de Pidgey naar onder en viel aan met een Tackle. Dante sprong op het laatste moment voor haar trainer en sloeg de wilde pokémon naar achteren. Lizzy keek geschrokken naar de vogel en besloot haar Styler tevoorschijn te halen. Vandaag was ze niet in dienst of zo, maar ze moest het ding standaard meenemen. En nu was dat handig aangezien het er niet naar uitzag dat de Pidgey ging opgeven. Onhandig haalde ze het ding tevoorschijn en installeerde de tol. De vogel werd bezig gehouden door Dante, maar die was in het nadeel tegen de Flyingtype. Toen ze het ding eindelijk correct op de Styler had gekregen schoot Lizzy het ding op de wilde pokémon af. De Pidgey, die pas na een moment door kreeg dat er een raar ding op hem af werd gestuurd, flapperde geschrokken met zijn vleugels en probeerde weg te komen van de tol. Lizzy deed haar best haar Styler op de juiste manier te gebruiken, al was het lastig aangezien ze er nauwelijks ervaring mee had. Uiteindelijk trokken de witte ringen toch in de vogel en hield de Pidgey op met tegenstribbelen. “Dit is mijn lunch,” verklaarde Lizzy tegen de pokémon. De vogel keek haar niet-begrijpend aan en klapperde met zijn vleugels. Het meisje wilde zich omdraaien en weglopen van het dier, maar de trieste blik in zijn kraaloogjes deed haar stoppen. “Een beetje dan,” mompelde ze tegen zichzelf en opende haar lunch om een stukje brood af te scheuren voor de Pidgey. Het was toch vegetarisch, ze was niet zo raar dat ze een wilde vogel vlees ging voeren. De pokémon pakte het eten op en keek het meisje kort aan, toen draaide hij zich om en vloog terug de boom in. Was er ten minste één tevreden.
Eindelijk met haar halve lunch zat Lizzy op een bankje op een pleintje. Dante was naast haar gaan zitten en deed haar best zo zielig mogelijk te kijken om ook een deel van de boterhammen te krijgen. Maar het enige wat ze kreeg was een ‘nee’ van haar trainer. Beledigd blies de Riolu haar wangen op, ging ze door zoveel moeite en kreeg ze niet eens een deel van de buit. En de Pidgey had wél iets gekregen! Dat was toch niet eerlijk? Zij wilde ook wat van het brood! Dante keek kort naar haar trainer en besloot toen wraak te nemen in vorm van een por. Zachtjes, maar nog steeds redelijk hard voor niet-Riolu’s, prikte de pokémon in de zij van haar trainer. Lizzy, die net als de meeste mensen niet tegen plotselinge zijporren kon, maakte een spastische beweging en gooide haar boterham weg. Ze zou een erg boze reactie op haar Riolu hebben omdat ze nog niet eens één hap had kunnen nemen, maar ze zag dat de baan van het vallende brood recht op iemand af kwam. En zelfs Dante was niet snel genoeg snelheid om het eten te vangen, oeps. Wegrennen dan?

& Tomas

Een Riolu ving het eten voordat het op de grond belande.. om het vervolgens op de grond te gooien. Verbaast keek Lizzy naar de pokémon en kon toen niet anders dan lachen. Dante was dus niet raar voor een Riolu als ze zag hoe soortgenoten zich gedroegen. Dante begroete de andere blauwe pokémon vrolijk toen die hun kant op kwam, de laatste keer dat ze een andere Riolu had gezien was alweer een tijdje geleden en die was bijna meteen in een Lucario geëvolueerd. Het was niet alsof ze jaloers was of zo, maar het was leuk om ze pokémon van haar eigen soort tegen te komen. "Weet je zeker dat ik dat kan hebben?" vroeg Lizzy glimlachend toen de Riolu haar het eten van zijn trainer aan bood. Want het was wel haar schuld geweest dat ze haar eten had weggegooid. Of nou ja, haar schuld? Dante was medeplichtig. En het was niet alsof ze geen nieuw eten kon betalen. "Uhm, sorry," verontschuldigde ze zich daarna bij de trainer van de Riolu. "Het was niet mijn bedoeling om eh.. mijn lunch te laten regenen." Hij leek iets jonger dan haar te zijn, hopelijk zou hij niet boos worden. Want ze wilde niet terug vallen op haar originele plan; rennen.