Death by glamour [+Jane]

Dit was.. Niet het leukste baantje ooit, in ieder geval. Maar extra geld was altijd welkom en Jane was toevallig langs de supermarkt gelopen op het moment dat een medewerker de gezocht-melding ophing. Daarom liep ze nu langs de schappen, gekleed in een outfit die zeker in haar top tien slechtste uniforms ooit terecht zou komen, een kar met verschillende in dozen verpakte producten achter zich aan trekkend. Ze hadden haar aangenomen zodra ze gezegd had interesse te hebben, wat haar nogal verbaasd had. Meestal moest je je resumé laten zien en zo'n sollicitatiegesprek voeren waarvoor je de meest gewaardeerde antwoorden op het internet kon vinden, maar dat was niet eens nodig geweest. Het had er zelfs even op geleken dat de manager haar een knuffel zou gaan geven omdat ze zich aangemeld had, en de reden daarvoor werd haar pas later duidelijk. Om de één of andere reden hadden trainers het in hun hoofd gehaald dat bananen dè must-haves voor je Pokémon waren, en had het magere aantal personeelsleden grote moeite met het managen van de grote toestroom. Oké. Zolang Jane haar loon ontving aan het einde van de dag, zou ze zelfs de reden dat supermarkten de nieuwste coolste plaats om rond te hangen nog als reden accepteren.

Binnen een half uur was ze ingewerkt en was het haar duidelijk geworden hoe irritant constant vragen krijgen over fruit wel niet was. Nu manoeuvreerde ze haar kar behendig tussen de winkelaars door, ze zo goed mogelijk proberend af te schrikken met een norse blik. De plattegrond van de winkel wist ze zo onderhand wel, gezien ze nu al een aantal keer vanuit het magazijn naar verschillende plaatsen had moeten lopen en weer terug. Daarom kwam ze al snel op haar bestemming aan. Gelukkig was de groente-en-fruitsectie deze keer niet aan haar toebedeeld, waardoor er bijna niemand in de buurt was om haar – ahem – oh zo fantastische uniform te aanschouwen, of haar te vragen of ze nog bananen op voorraad hadden, en zo niet wanneer ze er weer zouden zijn, of ze besteld konden worden, of ze er ècht niet nog ééntje hadden liggen, of— Ja, Jane had echt medelijden met haar collega's die nu al die vragen moesten beantwoorden. De enige levende ziel in haar omgeving, de enige persoon die haar die vragen op het moment zou kunnen stellen, stond echter precies waar zij moest zijn, en Jane hoopte dan ook vurig dat er geen vraag over bananen uit zijn mond zou komen, want het gele ding kwam haar zo onderhand wel de spuitgaten uit. Terwijl Jane, steeds het zinnetje 'vraag niets over bananen, vraag niets over bananen' in haar hoofd herhalend, een bijpassende blik op haar gelaat, bleek echter dat de jongen haar niet eens opgemerkt had. Ah, oké. Opgelucht plaatste ze haar kar zo dat ze de producten er makkelijk uit kon pakken, waarna ze zich naar de stelling draaide en daarbij toevallig de jongen aankeek. Hij keek nogal verschrikt terug. Het blik dat Jane net neer had willen zetten, bewoog ze weer naar beneden. "Is dat.. Een banaan onder je shirt?" Vroeg ze dreigend. Nee, alsjeblieft niet. Geen bananen. Dat gele onding moest uit haar leven verdwijnen, en het liefst zo snel mogelijk.

Er volgde een ongemakkelijke lach van de knul, waarop Jane één wenkbrauw hief en hem aan bleef staren. De opmerking die volgde liet echter voor enkele seconden alle expressie van haar gezicht verdwijnen. Had die jongen nou net.. ? Jane stond niet vaak met een mond vol tanden, maar deze uitspraak was dan ook nogal onverwacht gekomen en als de roodharige goed in schatten was (dat was ze niet) zou ze zeggen dat ze hier met een joch van maximaal maar vijftien jaar oud te maken had. Jochies van vijftien hoorden niet zulke opmerkingen te maken, zeker niet naar mensen die duidelijk veel ouder waren. Dat was raar. Ja, eigenlijk was dat woord wel een goede omschrijving voor haar hele dag tot nu toe. Jane bevond zich in een rare situatie, in een rare winkel waarin iedereen om de één of andere rare reden naar bananen zocht, gekleed in een rare outfit, met een raar kind dat net een rare opmerking gemaakt had. Misschien was dat wel de reden, dat alles op het moment zo absurd was, dat Jane in lachen uitbarstte nadat haar gezicht voor enkele seconden een zeer verbaasde uitdrukking had vertoond. Eenmaal bijgekomen schudde ze kort met haar hoofd, de jongen geamuseerd aankijkend. "Ik heb zo het gevoel dat je geen flauw idee hebt wat dat betekent, knul." Ze stak haar hand uit om door zijn haar te woelen of zoiets om aan te geven dat ze het niet gemeen bedoelde, maar zag toen dat haar mede-roodharige een soort roze ding op zijn hoofd had zitten en ging daarom maar voor een schouderklopje. "Maar leuk geprobeerd."
Even leek de jongen in gedachten verzonken, waarna hij dan toch hetgene wat heel duidelijk een banaan geweest was onder zijn shirt vandaan haalde. Dat was het kind zelf echter nog niet opgevallen, blijkbaar, want hij deed overdreven verbaasd bij het zien van het gele stuk fruit. Inmiddels begon Jane zich af te vragen of ze een Goede Medewerker moest gaan zijn en de moeder van dit kind moest gaan zoeken met de boodschap dat ze een zeer speciaal kind had weten op te voeden, of dat ze de jongen gewoon maar moest laten begaan. Ze besloot voor het laatste te gaan. Vooral omdat ze geen zin had in nog een tripje door het met banaan-gekken overspoelde gedeelte van de winkel, maar ook omdat haar mede-roodharige haar wel nieuwsgierig maakte. Waarom de jongen een banaan onder zijn shirt had gehad wist ze immers nog steeds niet. Jane wilde dan ook net zeggen dat hij de act kon laten vallen, toen de jongen zei zich gewonnen te geven en zijn handen uitstak. Voor de tweede keer in korte tijd was Jane sprakeloos, al duurde dat deze keer niet al te lang. "Goedzo," sprak ze, ondertussen met zo weinig mogelijk kracht proberend de banaan los te wrikken uit de greep van de jongen, "daar zou de politie blij mee zijn. Ik ben alleen helaas geen politie maar gewoon iemand die hier werkt, dus je handen kan je weer laten zakken. Als je naar de gevangenis wilt, zul je echt een grotere misdaad moeten begaan dan maar één miezerige banaan stelen." Was dat waar hij het voor gedaan had? Om de gevangenis in te gaan? Jane betwijfelde het, want als dat zo was, begreep ze niet waarom de jongen eerst had gedaan alsof hij van niets wist.

Haar mede-roodharige leek niet te kunnen geloven dat hij niet in de bak gegooid zou worden. "Yep," antwoordde Jane al grijnzend. Echter voegde de jonge knul daarvoor nog wat aan zijn eerdere woorden toe, en met wat er gezegd werd, was Jane het niet helemaal mee eens. "Wacht, nee," vervolgde ze dan ook haastig. Met dat de jongen dat verdomde stuk fruit uit haar zicht zou laten verdwijnen had ze geen enkel probleem, maar ze wilde nog wel een verklaring voor zijn rare gedrag. "Ik heb nog een paar vragen voor je." Je kwam niet iedere dag zo'n speciaal geval tegen, en Jane's nieuwsgierigheid eiste meer informatie. Peinzend plaatste ze een hand onder haar kin, haar iets samengeknepen geknepen ogen op die van haar mede-roodharige gericht. "Waarom liep je in Arceusnaam met een banaan onder je shirt rond?" vroeg ze op een zo serieus mogelijke toon.

Haar werd een tijdje later ook een vraag gesteld, namelijk of ze hier werkte. Even overwoog Jane een opmerking als 'ik stel hier de vragen' te maken, gezien ze nu toch al als een soort rechercheur antwoorden uit de jongen probeerde te krijgen, maar zag daar uiteindelijk toch vanaf. "Dat klopt," antwoordde ze in plaats daarvan met een zuchtje. "Als ik had geweten dat dit—" ze gebaarde naar haar omgeving, de knul en in de richting waar het geluid van naar bananen zoekende winkelaars vandaan kwam "—zou gebeuren, had ik wel naar een andere baan gezocht." Snel aangenomen worden omdat er een bananengekte ontstaan was kon Jane nog wel aanvaarden, maar alles wat daarbij had gebleken te horen begon zelfs haar teveel te worden. De op hol geslagen winkeliers, haar baas die op het punt leek te staan om een mental breakdown te hebben, de vra– Wacht. Jane onderbrak haar gedachtegang toen ze zag dat haar mede-roodharige zijn mond opende, en op de één of andere manier zag ze het aankomen. Misschien zag ze het in de gretige grijns die op zijn smoel stond, misschien had ze er de hele dag al zo veel mee te maken gehad dat ze er een zesde zintuig voor ontwikkeld had, maar Jane wist wat er ging komen. En ze was er niet blij mee. Meteen meteen zakten haar wenkbrauwen tien kilometer naar beneden. De neiging om herhaaldelijk 'nee' te roepen om het geluid van bananen-vragen te overstemmen was sterk, en Jane had nu al spijt van haar beslissing om het joch niet naar zijn moeder te brengen. Tot haar eigen verbazing wist ze zich nog goed in te houden, maar toen de knul zijn hand door zijn haren haalde op een manier die alleen maar charmerend bedoeld kon zijn, hield ze het niet meer. Voor haar gevoel had ze hiervoor al negenhonderdnegenennegentig keer exact deze vragen te horen gekregen en beantwoord, en deze duizendste keer was toch echt de druppel. "Nee, oké? Nee," riep ze uit, haar ogen vurig. "Er zijn geen bananen meer. Niet in de winkel, niet in de voorraadruimte. Nergens. Voor mijn part zijn die gele ondingen voor altijd van de wereld verdwenen." Even hield ze in om adem te halen, maar daarna raasde ze meteen weer verder. "Wat heeft iedereen toch met die dingen?! Het is maar een banaan, verdomme, geen kroonjuweel!" Inmiddels was Jane het zo zat dat ze een hand over haar gezicht geslagen had en het enige wat ze nog uit kon brengen een langgerekte 'ugh' was, wat ze dan ook deed. Na vandaag zou ze de eerste beste persoon die het woord 'banaan' uitsprak een klap verkopen.

Hij had de banaan gejat. Hij had de banaan gejat. Het klonk zo vreselijk absurd dat Jane niet anders kon dan lachen. "En dan verstop je hem onder je shirt?" Grinnikte ze. "Misschien had je beter een tas mee kunnen nemen, of zoiets dergelijks. Niemand die het dan door had gehad." Ze sprak uit ervaring. That is, als er geen politie of andere inlichtingendienst meeluisterde. In dat geval was ze puur en onschuldig.

Ze had niet eens doorgehad dat haar stem luider en luider was geworden naarmate ze verder sprak, daar werd ze zich pas van bewust toen de 'g' van 'ugh' eindelijk haar mond verlaten had. Jane zou het niet openlijk toegeven, maar.. Misschien, héél misschien, was haar rant net iets te veel van het goede geweest. Ah well, het had haar in ieder geval van de irritatie verlost die ze over de looptijd van haar baan opgebouwd had. Mede hierdoor wist ze met een klein sprankje interesse naar de uitleg van haar mede-roodharige te luisteren, waardoor haar duidelijk werd dat iedereen haast in staat was om een moord te plegen voor een banaan omdat het ding het betere alternatief voor een sportdrankje voor Pokémon was. De ongeloof was groot bij Jane, en dat was ook aan haar gezicht te zien. "Dus, als ik het goed begrijp," begon ze na een zucht geslaakt te hebben en haar hand weer naast haar zij te hebben laten vallen. "Gaan de mensen hier berserk omdat bananen een Pokémon meer energie geven?" Als sporter begreep Jane wel dat een extra beetje energie wonderen kon doen, maar om daarvoor zo ver te gaan als dingen van elkaar stelen of tegen elkaar te strijden om een simpele banaan? Dat ging zelfs haar te ver. De brede glimlach op het gezicht van het joch gaf Jane de neiging om met één van de blikken die ze in de vakken hoorde te zetten te gaan smijten, maar daar weerhield ze zichzelf toch maar van. Als ze jongetjes aan zou gaan vallen met ingeblikte bonen zou ze vast geen loon uitgekeerd krijgen. "Nee," antwoordde ze daarom simpelweg, "echt echt niet." Of wat ze zei ook echt klopte kon ze niet met zekerheid zeggen, maar zin om zich bij de wilde winkeliersbende te voegen en actief op zoek te gaan naar bananen had Jane niet in het minst. Toen er een gil uit de winkel opklonk draaide ze zich even naar het geluid om vervolgens met een fronsje te zeggen: "Dat klonk dichtbij."

Normaal gesproken was dit het moment waarop Jane met haar ogen rolde, zuchtte en iets in de trant van 'whatever' zei of uiteindelijk toch nog met ingeblikte groentes ging smijten, maar iets hield haar tegen. Waarschijnlijk was het de gedachte dat zo'n reactie haar mede-roodharige alleen maar aan zou zetten om erop door te gaan, en daar had Jane geen zin in. Hoe minder er gesproken werd over bananen, hoe beter. "Wat jij wil, knul," besloot ze daarom maar, een wat vermoeide, niet helemaal gemeende glimlach op haar gelaat. "Wat jij wil."
De nerveuze lach deed haar nieuwsgierig een wenkbrauw optrekken. Jane had over de laatste uren wel vaker een gil uit de winkel horen opklinken, waardoor ze het zo ongeveer gewend was geworden. Waarom juist deze uitroep de bananendief nerveus maakte, drong nog niet tot haar door. Een grijns verscheen op haar gelaat toen dit haar, mede door de volgende woorden van haar mede-roodharige, duidelijk werd. Dit moest de vrouw zijn waarvan hij de banaan had gestolen, dat kon niet anders. Tevreden met het feit dat de situatie nu meer in haar voordeel kwam te liggen, leunde Jane ontspannen tegen het voedselrek aan, haar armen over elkaar slaand. Geamuseerd keek ze naar de knul voor haar, die met de seconde nerveuzer leek te worden. Achter haar klonk gedreun op, en Jane bleef afwachtend zwijgen. Naarmate het geluid dichterbij kwam, werden haar steeds meer dingen geboden in ruil voor bescherming. "Ik weet het niet, hoor.." Sprak ze peinzend. Haar hand wreef over haar kin. Nog enkele seconden deed Jane alsof ze goed over het voorstel na moest denken, maar ze had al besloten haar mede-roodharige te helpen en had geen zin de act nog langer op te houden. Besides, ze was niet harteloos. Als iemand hulp nodig had, zou ze die geven, zeker als er een beloning aan vast hing. "Goed dan," besloot ze, een snelle blik over haar schouder werpend. De vrouw hield zichzelf bezig met het ondervragen van een winkelier, wat betekende dat de twee roodharigen nog even tijd hadden. Jane draaide zich naar haar kar met dozen ingeblikt eten en schoof snel een stapel aan de kant, waardoor ze een kleine ruimte in het midden van de kar vrijmaakte. "Ga hierop staan en zorg ervoor dat je hoofd niet boven de dozen uitsteekt," instrueerde ze fluisterend, nog een blik op de vrouw werpend. Het leek erop dat haar gesprek met de winkelier ten einde liep. "Schiet op."

Even leek het erop dat haar mede-roodharige ging protesteren, maar uiteindelijk kroop hij toch tussen de dozen op de kar na een bedankje gepreveld te hebben. Terwijl Jane de dozen die ze van de kar had gehaald weer terugzette zodat de knul zo goed als mogelijk aan het oog onttrokken was, fluisterde ze verbeten terug: "Laat me hier geen spijt van krijgen." Eigenlijk had de jongen een slechte tijd gekozen om haar hulp te vragen. Was Jane's dag niet vol irritaties geweest, dan zou ze nu in een veel beter humeur geweest zijn, en zou ze hem zelfs met plezier geholpen hebben. Helaas voor hem – en voor Jane, natuurlijk – was dit niet het geval, en alhoewel haar uitbarsting van eerder al wat opgelucht had, was ze nog steeds niet in een al te goede stemming. Als haar poging tot een reddingsactie zou betekenen dat ze zonder loon naar huis ging, had iemand een probleem.
Een gedreun werd hoorbaar en snel richtte Jane zich op. Als ze zou handelen als een goede, brave medewerker die van niets wist, zou de persoon die de mini-aardbevingen veroorzaakte haar misschien wel voorbijlopen, al leek dat haar om de één of andere reden onwaarschijnlijk. Het blik dat ze al een hele tijd in haar hand had gehad, plaatste ze daarom eindelijk in het daartoe behorende vak, waarna al snel een tweede en een derde volgden. De stem die enkele seconden later vlak achter haar opklonk, was monsterlijk en heel erg luid. Jane deed alsof ze niets gehoord had, hoewel ze zeker wist dat zelfs iemand die aan de andere kant van de winkel stond het geschreeuw had moeten kunnen horen, en ging onverstoord met haar werk door, haar ogen strak op de voedselwaren voor haar gericht.

Vroeger was ze het soort kind geweest dat tijdens het spelen van verstoppertje dacht: 'Als ik hen niet kan zien, kunnen zij mij ook niet zien.' en dat dan giechelend met haar handen voor haar ogen in het midden van de kamer bleef staan. Door trial and error had ze al snel geleerd dat dit niet klopte, maar op dit moment hoopte Jane toch weer dat het waar was. Stug ging ze door met het neerzetten van blikken, zich afvragend wat ze moest doen als ze de eerste doos had leeggemaakt. Een normale medewerker die niets te verbergen had zou het kartonnen ding opvouwen en weghalen. Jane zou dat echter niet kunnen doen omdat haar mede-roodharige anders niet meer afgeschermd zou zijn, en dat terwijl de persoon die naar hem op zoek was vlak achter haar stond.
Haar zorgen waren onnodig, want op dat moment was er een luide nies en viel de muur gemaakt van dozen vol ingeblikte groentes bijna op de vrouw. Nee. Nee. Daar stond de jongen, op de kar ten midden van de gevallen dozen, een duidelijke, banaanvormige bobbel onder zijn shirt. En hij zei de sperziebonen gevonden te hebben. Jane slaakte een diepe zucht en keek toe hoe de vrouw langzaam rood aan begon te lopen nu ook haar de bult onder het shirt van haar mede-roodharige opviel. Het leek wel alsof alle motivatie om ook maar iets te doen uit haar weggesijpeld was, filosofeerde Jane terwijl ze als door een waas meekreeg hoe de vrouw begon te tieren over dat ze haar banaan terug eiste en meer van dat soort dingen. Ze was klaar met deze baan en ze was klaar met deze mensen. Ze zou haar loon dat ze al verdiend had ophalen en weggaan. Terwijl ze zo peinsde over het hoe en wat zette de vrouw enkele stappen naar de jongen toe, waarop Jane zich bedacht dat ze net zo goed banaan-jongen uit deze situatie kon helpen. Daarom beantwoordde ze zijn blik en sprak: "Je hebt 't geprobeerd." Ze voelde zich verbazend kalm toen ze zich een weg tussen de gevallen dozen door baande, haar hand om de pols van haar mede-roodharige probeerde te slaan en vervolgens wegsprintte, met of zonder de jongen bij haar. De vrouw had er niet uitgezien als het type dat snel kon bewegen, dus hopelijk konden ze gemakkelijk wegkomen.