Death by glamour [+Jane]

Zo snel mogelijk dit gekkenhuis verlaten en onderweg zo min mogelijk mensen tegen te komen die hen zouden kunnen hinderen, dat was haar doel. Het lukte redelijk, al zei Jane het zelf. De mensen die ze tegenkwamen zetten verward een stapje opzij zodra ze haar gezicht, dat op onweer stond, zagen. Door iets meer uit te wijken naar naar de zijkanten van de ruimte wist ze de cluster van banaan-zoekende mensen te ontwijken. De poortjes van de ingang, die niet bedoeld waren om van de andere kant geopend te worden en dit daarom op weigerden te doen, werden gemakkelijk door Jane ontweken. Of nou ja, wat ze in deed kon niet echt 'ontwijken' genoemd worden, aangezien er een harde trap en het geluid van brekend plastic aan te pas kwamen. Een Jane die voorbij het stadium van diepe irritatie was, wilde je niet op je pad hebben, dat mocht duidelijk zijn. De kassamedewerkers waren gelukkig te druk bezig met het afrekenen van stapels bananen en andere levensmiddelen, maar vooral bananen, om aandacht te besteden aan de twee roodharigen die de winkel uit stormden. Hadden ze de twee wel opgemerkt, dan zou ze nog wat te wachten hebben gestaan.

De supermarkt en al zijn ellende waren uit het zicht verdwenen. Jane hield stil en liet de pols van de jongen die ze met zich meegesleurd had los. Plots bevroor ze toen het tot haar doordrong dat ze vergeten was haar geld op te halen. Ze had minstens een halve dag in de hel gewerkt, en ze had het voor niets gedaan. Voor niets. Teruggaan was zo goed als uitgesloten; er waren vast camerabeelden waarop te zien was dat ze de winkel verlaten had en in het voorbijgaan een supermarktpoortje gemold had. Een reeks scheldwoorden verliet haar mond voordat ze haar aandacht op de jongen kon richten met een uitdrukking die niet als 'pure frustratie' omschreven kon worden. Ze werd bedankt. Oké, dat was.. Mooi. Cool. Ze had er weinig aan, ze zou er niet – wist zij veel – dingen mee kunnen betalen zoals ze dat met haar loon had kunnen doen, maar het was beter dan niets. Misschien. "Geen dank," reageerde Jane uit routine, al klonk het wel heel vermoeid. Ze haalde haar hand door haar haren en slaakte een diepe zucht. "Wat nu?"

Wat eerst een compliment was, leek naarmate de zin tot zijn einde kwam een beetje in een sarcastische opmerking te veranderen. Jane wist niet de of knul dit zo bedoeld had of juist niet, en zweeg daarom gewoon maar. Ze had op het moment te weinig energie voor dit soort dingen. Toen haar mede-roodharige sprak dat ze nog een beloning van hem te goed had, keek Jane hem eerst enkele seconden vragend aan voordat het tot haar doordrong waar hij het over had. Haar houding werd wat minder vermoeid. "Oh ja," sprak ze nadenkend, waarna er een kleine glimlach op haar gelaat verscheen. "Ja.." Dit maakte het wel iets beter. Nu, wat zou ze vragen? Haar blik gleed over de omgeving terwijl ze nadacht over een beloning die haar de hel van een aantal minuten geleden zou doen vergeten. In ieder geval niets met bananen, of iets waarvoor ze terug naar de supermarkt moesten. Hmm.. Dit was te lastig, er was te veel om uit te kiezen. "Laten we maar gewoon naar de winkelstraat lopen, dan zien we daar wel weer verder," besloot ze. Dat gaf haar hopelijk nog wat meer tijd om na te denken, en zorgde ook voor meer afstand tussen hen en de supermarkt des doem.

Sorry voor de kortheid, hopelijk kan je er alsnog iets mee. D:

De knul stemde in, wat voor Jane het teken was om zich in beweging te zetten in de richting van de winkelstraat. Of waar ze dacht dat de winkelstraat was, in ieder geval. Hun vlucht was nogal chaotisch verlopen en Jane had niet bepaald de tijd of de hersens om zich tijdens het rennen te kunnen bedenken dat het misschien handig was om op te letten waar zij en haar mede-roodharige precies heen gingen. Desondanks was ze ervan overtuigd hun bestemming wel te kunnen vinden, ten eerste omdat haar richtingsgevoel in orde was en ten tweede omdat ze genoeg zelfvertrouwen had om hierin te geloven, ondanks dat het tegendeel misschien bewezen zou worden. De drukste, belangrijkste straat van een stad zou niet moeilijk te vinden moeten zijn. Dat lukte haar wel.

Met een plagerige knipoog werd haar gevraagd wat haar naam was. Het was de derde keer dat de knul iets deed dat naar Jane's idee totaal niet bij een kind van hooguit twaalf jaar oud paste. Het had iets te veel weg van flirten en hoewel ze daar wel meer ervaring mee had, was een flirtende twaalfjarige compleet nieuw terrein voor haar. Terrein dat ze niet wilde betreden. Ze stond dan ook op het punt om iets in de trant van 'dude, stop' te zeggen toen ze zag dat de jongen er zelf ook niet helemaal blij mee was. Daarom was haar enige reactie een korte frons, waarna ze toch met een grijnsje antwoordde: "Jane. En hoe kan ik jou noemen, naast bananendief?"

Jane's blik was voor een moment afgedwaald van de jongen om te kijken of ze ergens iets zag dat erop duidde dat ze in de buurt van de winkelstraat kwamen. In de paar dagen die ze al in Cyllage doorgebracht had zodat ze wat geld bij kon verdienen, was ze genoeg met de stad bekend geraakt om van haar verblijfplaats naar de winkelstraat te kunnen lopen en van daaruit naar andere plekken, maar dezelfde route alleen dan andersom vinden bleek nu lastiger dan ze gedacht had. Voor nu maakte ze zich er nog maar geen zorgen over. Deze dag was al hectisch genoeg zoals hij was, en bovendien had ze een vraag om te beantwoorden, waaraan ze begon met een schouderophaal. "Ik heb op het moment bar weinig zin om terug te gaan, to be honest.." Ze zuchtte voordat ze vervolgde: "Het betaalde wel goed, though, dus misschien waag ik nog een kans." Dat de jongen meer het idee had dat ze ontslagen zou worden in plaats van dat ze zelf ontslag zou nemen, had Jane niet door.

Haar mede-roodharige heette Cooper, werd verteld, al klonk bananendief ook wel cool. Jane glimlachte even, al was het niet helemaal van harte. "True, maar ik hou het toch maar op Cooper." Voorlopig bande ze alle woorden die het gele stuk fruit bevatten het liefst uit haar vocabulaire om war flashbacks te voorkomen. Over een tijdje – een aantal dagen, misschien een week – zou ze vast wel om het hele gebeuren kunnen lachen, maar zo ver was het nog niet.

Met een frons die Jane duidelijk maakte dat de jongen het meende, zei Cooper dat het hem speet. "Er valt nu weinig meer aan te doen," reageerde Jane ietwat onverschillig, alsof het mogelijke verlies van haar inkomstenbron haar niet veel deerde. Dat klopte ook wel. Het was haar gewoon geworden om, nadat ze enkele weken gewoond en gewerkt had in een bepaalde stad, weer verder te trekken en daarom ook een nieuwe baan te zoeken. Problemen had ze er nog niet mee gehad, en Jane en haar misschien iets te grote zelfvertrouwen wisten zeker dat het haar ook nu wel zou lukken om werk te vinden. Het leek erop dat haar mede-roodharige nog steeds zat met haar mogelijke ontslag toen hij vroeg of ze het werk hard nodig had. Een geruststellende glimlach stond op haar gelaat toen ze hem verzekerde: "No worries, ik kan gewoon een andere baan vinden mocht dat nodig zijn. Je zal me niet binnenkort terugvinden in een doos op straat." Ja, zou het vinden van werk langzamer gaan dan gedacht, dan had Jane altijd nog een aardig bedrag op haar spaarrekening staan en was haar vader er om geld te lenen. Ze was niet geweldig in zuinig zijn, maar als het moest, kon ze het wel opbrengen om verstandiger met haar geld om te gaan.

Er zwaaide wat als ze alsnog in een doos aangetroffen werd. Jane grinnikte kort voordat ze reageerde: "Ik ben er in ieder geval al blij mee dat je dan niet met bananen gaat zwaaien." Het zou sowieso raar zijn als iemand op straat plots met een van de gele vruchten rond ging slingeren. Niet dat Jane daar echt iets over mocht zeggen; ze had al genoeg vreemde dingen gedaan in haar pas achttien jaar tellende leven, waarvan er een aantal zonder twijfel raarder waren dan met bananen zwaaien op straat, maar oké. "Zo ver zal het echt niet komen, though," vervolgde ze voordat ze haar blik weer even op de omgeving richtte. Ze had het gevoel dat de buurt waarin ze terecht gekomen waren haar bekend moest voorkomen, maar toch wist ze niet helemaal voor de geest te halen waar zij en haar mede-roodharige zich bevonden. Het baarde haar geen zorgen, echter. Nog steeds had ze er het volste vertrouwen in dat ze de winkelstraat kon vinden.

Een heuse stroom aan woorden volgde, en hoewel Jane helemaal geen geduldig persoon was, leek het haar nu toch het beste om te wachten tot Cooper helemaal was uitgepraat. Het duurde enkele seconden voordat ze alles wat gezegd was in zich op had kunnen nemen – de jongen praatte meer dan ze verwacht had, schoot door haar hoofd, bijna meer dan zij – , maar daarna kon ze aan haar antwoord beginnen. "I mean, ik doe geen gyms, maar ik sta wel geregistreerd als trainer," sprak ze met een lichte frons. Ze was zelfs niet aan het trainen van haar pokémon begonnen, al vermoedde Jane dat Kiki en Rudy dat geen enkel probleem vonden. Wat dat betrof had ze geluk met de karakters van haar wezentjes. "Eén van mijn pokémon heb ik trouwens wel bij, hoor," grijnsde ze terwijl ze de pokéball van haar Bidoof uit haar zak haalde, "maar hij mocht inderdaad niet rondlopen in de winkel, ondanks dat hij zeker niet zo groot als een Onix is." Ze had Kiki maar in haar hotelkamer gelaten nadat vijf pogingen om haar wakker te maken gefaald hadden. De Darumaka deed dat soms – in slaap vallen voor een lange tijd, om dan onmogelijk te wekken te zijn. Jane vermoedde dat het bij de pokémonsoort hoorde, of dat het wezentje net zo lui was als zij soms kon zijn.

Haar mede-roodharige leek verontwaardigd. Hij had maar één banaan gestolen, immers. "Nog wel, ja," reageerde Jane mysterieus, de nadruk leggend op 'nog'. Misschien zou de jongen wel het slechte pad ingeslagen zijn in een toekomst waarin zij in een doos leefde, je wist het nooit.

"Precies," antwoordde Jane met een glimlach. Even grinnikte ze, waarna ze vervolgde: "Er zijn genoeg andere dingen waar ik me mee bezig wil houden, dus ik sta er eigenlijk niet vaak bij stil dat gyms doen haast vanzelfsprekend is als je pokémon hebt." Soms kwam het in haar op dat ze ook zonder een wezentje om haar gezelschap te houden door Kalos had kunnen reizen, maar ergens was ze er wel blij mee dat ze dat zich niet eerder gerealiseerd had. Van stad naar stad reizen zou een stuk minder interessant zijn zonder de aanwezigheid van Kiki en Rudy. Het onderwerp 'pokémon' was nog niet afgedaan. De verontwaardigdheid van Cooper verbaasde Jane wel een beetje, al kon ze er zeker ook wel om lachen. "Werknemers kunnen dat soort regels opgelegd worden omdat ze betaald worden. Bij klanten gaat dat niet zo makkelijk, denk ik," sprak ze, haar schouders ophalend. Ze had er geen problemen mee omdat ze wist dat haar team het of niet al te leuk zou vinden in de winkel, of binnen tien minuten alles dat omgooibaar was, omgegooid zouden hebben. Niet expres natuurlijk, daar waren Kiki en Rudy te braaf voor, maar omdat ze niet bepaald de handigsten waren. Nu bevonden ze zich echter niet meer in de supermarkt, en daarom kon Jane toen haar gevraagd werd welke Pokémon ze bij had Rudy laten verschijnen. De Bidoof kwam met een plofje op de grond terecht en keek ietwat gedesoriënteerd om zich heen. "Cooper, dit is Rudy. Rudy, Cooper," stelde Jane de twee snel aan elkaar voor.

Omdat haar gesprekspartner stopte met lopen om Rudy beter te bekijken, was Jane gedwongen ook stil te houden. Niet dat ze het erg vond, want zelf vond ze de Bidoof geweldig en als anderen daarin haar mening deelden, was dat cool. Ze kon het dan ook niet laten om te grijnzen toen er een bewonderend geluid van haar mede-roodharige kwam. "Zijn volledige naam is Rudolph Charles Xavier de veertiende, ook wel 'Dinges'," sprak ze met een uitgestreken gezicht. Waar haalde ze in hemelsnaam die naam vandaan? Jane wist het zelf niet eens, maar ze wel dat wist ze het een vreselijk slechte naam was – wat hem in haar ogen fantastisch maakte – en dat hij vanaf nu officieel zou zijn. "En misschien moet ik hem daar dan maar eens voor opgeven," vervolgde ze grinnikend. "Lijkt dat je wat, Rudy?" De Bidoof wist, in tegenstelling tot zijn trainer, niet wat hij met al deze aandacht aan moest en keek daarom wat onbeholpen om zich heen voordat hij twijfelend knikte. Jane grinnikte even, wetend dat ze dat het arme, onervaren beestje niet aan kon en wilde doen. De hand die op hem afkwam, trok zijn aandacht. Er waren veel dingen die Rudy niet begreep, zoals zijn eigen spiegelbeeld en schuifdeuren, maar dat een uitgestoken hand aaien en misschien zelfs knuffels betekende, wist hij maar al te goed. De knuffelbare, van affectie houdende Bidoof zijnde die hij was, hobbelde hij meteen naar de hand toe. Genietend sloot hij zijn ogen om de aai in ontvangst te nemen. Jane zag het allemaal met een grote grijns aan, haar armen trots over elkaar gekruist. "Laten we in plaats daarvan zeggen dat Rudy de supermarkt niet waardig genoeg vond om te betreden, dat klinkt al een heel stuk beter." In werkelijkheid zou de Bidoof alles wel best vinden, maar dit was leuker.

"Vreemd?" Herhaalde Jane quasi-beledigd voordat ze een grinnik niet meer kon onderdrukken. "Ik vind het wel toepasselijk voor zo'n coole pokémon." Werden ontiegelijk lange namen niet ook gegeven aan mensen die cool hoorden te worden? Yeah, voor zover Jane wist klopte dat wel. "Nu maak je me wel benieuwd naar hoe jij je pokémon noemt, though," sprak Jane niet veel later, haar honingkleurige blik weer op de jongen richtend. Moest ze namen als Buttface verwachten? Voor de zekerheid bereidde ze zich mentaal voor.
Cooper leek het toch ook geen goed idee om Rudy te laten worstelen. Jane lachte even. "Aangezien dat Rudy's tactiek voor alles lijkt te zijn, is het een goede mogelijkheid." De Bidoof bracht het liefst zijn hele dag knuffelend door, had Jane het idee. Erg vond ze het niet in het minst; ze kon knuffels wel waarderen, of die nou van mensen of van pokémon waren. "Daar ben ik het helemaal eens," stemde ze op geamuseerde toon in terwijl ze zag hoe Rudy genietend zijn oogjes sloot toen hij achter zijn oor gekrabbeld werd. Een van zijn achterpoten maakten bewegingen alsof hij wilde krabben, maar toch niet echt. Wat was het toch een dork.