Technical Difficulties [TR Quest]

Hij parkeerde zijn motor in Shalour City. Dat was namelijk waar hij zijn opdracht moest gaan uitvoeren. Een tijd terug moest er een bestelling zijn gekomen van TM’s, maar die was nog steeds niet aangekomen. Aan hem de opdracht om er eens even voor te zorgen dat de TM’s alsnog op de black market terecht zouden komen. Deze opdracht was iets meer in de richting van het onderhandelen leek het. Daarnaast leek het Theodore een belangrijke opdracht. Het ging immers om de black market. Dit was een grote bron van inkomsten voor Team Rocket en om eerlijk te zijn konden ze er zelf ook vaak goeie dingen uit halen. Hij vroeg zich af waarom hij dit keer een serieuzere quest had gekregen. Misschien had die Ciro een goed woordje voor hem gedaan. Of misschien zelfs Manolo. Dat zou immers het geval kunnen zijn als die ook een vinger in de pap had, maar dat leek hem eigenlijk niet. Wat het ook was, hij had een klein beetje meer respect onder Team Rocket gekregen. Of dit zou een test voor hem zijn of hij respect verdiende. Hij was in ieder geval blij dat hij niet weer iemands rotzooi hoefde op te ruimen. Hij was toch zeker geen consierge.. Nja, eigenlijk in die quest toevallig wel, maar daar gaat het nu niet over. Hij vond het echter wel apart dat het allemaal in Shalour City moest gebeuren. Dit was een erg rustige plek. Kalm vooral. Hier zou je niet verwachten dat een slechte handelaar zou rondhangen. Maar misschien was dat juist wel het slimme aan de locatie. Maar goed, voor zover Theodore wist, wist de handelaar niet dat hij er aan zou komen. Dus hij moest zodadelijk wel even duidelijk maken voor wie hij werkte. Hopelijk was dat al genoeg om de sukkel ervan te overtuigen dat hij zo snel mogelijk de lading van TM’s moest gaan lossen bij de black market.
En dan nu de volgende vraag. Waar zou die vlerk zich bevinden? Als het goed was zou hij de lading bij zich houden. Waarschijnlijk in de hoop dat er iemand hoger zou bieden voor de lading. De enige manier om iets dergelijks te vervoeren zou met wagens zijn. Misschien een bus of een vrachtwagen. En die dingen moet je zien te verbergen. Een vrachtwagen die weken ergens stil staat op een open plek wekt argwaan. Dat suggereerd dan weer dat het ergens afgelegen moet liggen. Een steeg? Een boerderij buiten de stad? Theodore balde zijn vuisten. Hij haatte het als hij te weinig informatie kreeg. Hij wist wel dat er een addertje onder het gras zou zitten.. Team Rocket wist gewoon niet waar die gast zat en nu mocht hij het gaan opknappen. En als het hem niet lukt, zoals dat anderen ook niet zou lukken zou hij vast een grotere straf krijgen dan anderen. Nee, deze keer niet. De gedachte aan deze oneerlijkheid motiveerde hem om verder te gaan. En om nog harder zijn best te doen. Well, logischer wijze zou er in de buurt van het strand waarschijnlijk niet genoeg goede grond zijn voor een boerderij. Dat betekend dat die verder land inwaards zou moeten staan. Niet geheel handig. De wegen daar zouden niet heel goed zijn om met een zwaar voertuig plus lading te vluchten als het nodig is. Steegje it is!
Hij liep in de richting van de achter steegjes om te zoeken naar die smeerlap. Na een aantal steegjes te hebben doorzocht was er uiteindelijk maar eentje waar een garagedeur was. Dit was dus de enige plek waar die gast eventueel zijn spullen kwijt had gekund. Wat hij verder nog aantrof was een gast die het zich er lekker van aan het nemen was. Op zijn stoeltje, met wat sigaren en volwassen frisdrank. Om het maar even zo te noemen. En waarschijnlijk had Theodore er niks achter gezocht, was het niet voor het feit dat de stoel van die vent in de richting van de garagedeur stond. Helaas pindakaas. Betrapt. Hij had hem daar natuurlijk gezet zodat hij zijn buit nog enigzins in de gaten kon houden. Theodore liep naar die vent toe en zei: “Ey.” De man draaide rustig zijn hoofd naar hem toe en knikte met zijn hoofd. De ‘wat mot je?’ variant. Theodore reageerde er niet echt op en liep verder naar hem toe totdat hij recht voor de man stond. “Je hebt iets dat van ons is.” Zei hij definitief en concluderend. De man haalde zijn neus op en keek omhoog om naar Theodore te kijken. “Wat mot je?” Kwam er dan nu verbaal uit. Theodore greep de man bij de keel en tilde hem op. “Zal ik je eens even helpen herinneren?” Zei hij, waarna hij zijn jas een beetje opzij schoof waardoor er een klein Team Rocket logotje tevoorschijn kwam. Aan de blik van de man te zien wist hij ineens weer met wie hij te maken had in dit geval. Dit was voor Theodore het teken dat hij de man weer kon laten zakken en dat deed hij dus ook. Hij zette de man weer terug in de stoel en wachtte een antwoord af. De man zette zijn flesje weer op de grond en legde zijn sigaar weg. “Jullie prijs is te laag. En je stinkt.” Theodore’s wenkbrauw ging omhoog. “Je meent het?” Zei hij iet was sarcastisch. “Dus maak een beter bod, of scheer je weg.. of koop deo..” Zei de man daarna weer. Ok, het was in ieder geval al duidelijk dat hij hier te maken had met de juiste persoon. Anders had hij niet zo’n antwoord gekregen. Theodore draaide zich lichtelijk in de richting van de garagedeur en zei iet wat uitdagend: “Dus dan zal je het vast niet erg vinden als ik eens even kijkje neem daar binnen?” Vrijwel direct stond de man rechtop in een agressieve houding. “Rot op!” Theodore draaide zich weer terug toen hij dat hoorde. “Wat houd me tegen?” Zei hij toen. De man tegenover hem kreeg een glimlach en dat beviel hem niet. De man begon wat klassieks te fluiten en voordat Theodore het wist werd hij omringd door drie ongure types. Eentje had een bolhoed op en een gummyknuppel vast. Een andere had een baard en twee gebalde vuisten en de laatste had een lange jas aan en ijzeren knokkes aan zijn vuist. Het werd er zo eentje dus. Achja, niet alles kan op zijn manier he, soms wilden mensen andere spelletjes spelen. Het zou alleen maar netjes zijn om mee te spelen.. en al hun botten te breken.. Theodore liet zijn hand rustig naar zijn broekzak gaan en haalde daar een haarelastiekje uit. En op zijn dooie gemakje bond hij zijn haren bij elkaar. Voor de situatie die nu zou komen leek hem dat namelijk wel nodig.
De man met de gebalde vuisten sloeg als eerste toe door Theodore bij de keel te grijpen en tegen de muur aan te duwen. Theodore reageerde door de man tegen zijn kin te meppen en werkte hem op die manier van zich af. De man probeerde zich te herstellen door naar Theodore te meppen, maar zelfs Theodore was snel genoeg om te bukken met zijn lange lichaam. Snel daarna trapte Theodore de man met de gummyknuppel tegen zijn buik en werkte hem daarmee op afstand. Maar de man met de knokkels was hem te slim af en sloeg Theodore tegen hoofd. Het bloed liep langs zijn hoofd. De eerste man rende weer op hem af en met een soort karate chop werkte Theodore hem weer weg. De twee overgebleven heren stormde ook op hem af maar met twee goed geplaatste vuisten mepte hij deze ook weer tegelijkertijd op afstand. Het was nu de handelaar die Theodore bij zijn been pakte en hem naar achteren drukte, waardoor Theodore wederom tegen de muur werd gewerkt. Niet de meest handige plek. De man met de baard en de man met de knuppel rende weer op hem af en Theodore lukte het om beide met hun gezichten tegen de muur aan te meppen. Helaas kreeg de man met de knokkels het voor elkaar om één van Theodore’s armen aan de muur te binden met een ketting die daar toevallig aan de muur hing. Aan de andere kant hield de handelaar zijn arm stevig vast. Het was toen de man met de baard die aan kwam lopen met de houten stoel waar de handelaar eerst op had gezeten om deze tegen Theodore aan te meppen. Maar net voordat hij dat deed spuugde Theodore in zijn gezicht. Alle mannen vielen even stil, totdat deze stilte gebroken werd door het kapot kletteren van de stoel tegen Theodore aan. Dit was een klap waar hij niet zo snel van kon herstellen en de man met de baard greep hem naar zijn keel om hem te wurgen. Het lukte Theodore ter nauwer nood nog om één van de heren, de man met de knuppel, van zich af te schoppen, maar de rest zou niet meer lukken. Vier was hem helaas teveel geweest. En net voor Theodore het gevoel kreeg dat hij zijn laatste adem had gehad liep er politie door de steeg. Meteen lieten alle mannen hem los en de ketting aan zijn arm zwaaide ook los. Theodore viel gehurkt op de grond en had zijn blik op de grond gericht. De mannen deden net alsof ze wat kleingeld gooide naar hem. Alsof hij een zwerver was. De politie liep verder. Die hadden niets door. Hier had hij echt geluk gehad. Hij had weer op adem kunnen komen. Dit gaf hem zelfs de mogelijkheid om een comeback te bedenken. De handelaar begon weer zijn klassieke deuntje te fluiten en de mannen maakten zich klaar voor de volgende ambush. Het werd Theodore, door simpelweg goed te kijken, duidelijk dat de handelaar een mes had en dat de man met de baard een geweer bij zich had. Hij moest dit snel zien op te lossen, want zelfs zijn sterke lichaam kon een kogel niet weerstaan. In een split second sprong de handelaar op hem af en de man met de knokkels via de andere kant. Theodore greep de man met het mes bij zijn kraag en bij zijn arm en plantte het mes in de schouder van de man met de knokkels door de momentum van de man met het mes. Daarna wierp de man met de knuppel zich op hem, maar Theodore’s arm was vele malen sterker en kon de arm van de man stoppen. Daarna greep hij hem bij zijn buik en gooide hem op de man met het mes. En uiteindelijk was het de man met de baard die een geweer op Theodore’s hoofd richtte, maar Theodore had dit zien aankomen en wist het geweer uit zijn handen te graaien. En met een snelle beweging opende hij het geweer en liet de kogels op de grond vallen. Rustig gaf hij de revolver terug aan de man met de baard en maakte vervolgens een ‘ja en nu dan?!’ beweging naar hem. De man met de baard schrok en liep met zijn mannen snel weg. Maar wacht eens, er renden er maar drie weg.. Waar was de handelaar gebleven? Theodore keek om zich heen maar zag niets. Het enige dat hij zag waren wegrennende mannen. Mannen die hem dus echt niet meer lastig zouden gaan vallen. Maar die handelaar.. wat een aal.. Die was zeker weggeglibberd. Hier kon Theodore dus niet tegen. Losse eindjes. En plots ging de deur van de garage met een zwiep open, naar boven toe en sjeesde er een busje uit! Het was natuurlijk de handelaar. Die probeerde met zijn buit te gaan ontsnappen. De bus was al bijna de steeg uit en Theodore haalde zijn Lunatone erbij. “Psychic!” De Lunatone kreeg een licht paars aura en de bus kreeg er ook een. De bus stopte met rijden en zweefde een stukje omhoog. Een klein stukje maar. Zelfs voor een Psychic pokemon was dit zwaar. “Zet de bus zo dat hij niet meer kan wegrijden.” Zei Theodore terwijl hij naar het busje toe liep. Tegen de tijd dat hij bij het busje aan kwam stond die nét op de grond. De voorkant en achterkant van het busje waren tegen de muren van de steeg aan gezet, dus die kon nergens meer heen gaan. Hij kwam aan bij het busje en zwaaide de deur open. Llira hield de andere deur namelijk nog even dicht met Pychic. Zelfs met de beperkte informatie die ze had meegekregen kon ze nog door hebben dat haar trainer deze persoon niet zou willen laten gaan. Theodore probeerde de man bij de kraag te grijpen, maar kreeg een mep in zijn gezicht er voor terug. Theodore sloeg terug, en de handelaar was in een klap bewusteloos. Theodore sleepte hem mee bij zijn kraag naar een hek toe. Toen hij eenmaal bij dat hek was hing hij de handelaar daar aan vast. In deze positie zou de handelaar misschien wél willen onderhandelen. En ja hoor, na een minuutje of zeven kwam de handelaar weer bij zijn bewuste. Het eerste dat die deed was aan zijn keel voelen. Die deed nu natuurlijk pijn, omdat hij aan zijn kraag was opgehangen. Theodore legde zijn armen over elkaar en keek nog eens even naar zijn Lunatone, die nu naast hem stond, om vervolgens zijn blik weer te richten op de handelaar. “Ik neem aan dat je nu wel wilt proberen om tot een overeenkomst te komen.” Zei hij wederom concluderend. De handelaar keek bang naar het tweetal voor hem. Hij had verwacht dat een enkel Team Rocket lid niet zo’n groot probleem zou zijn, maar blijkbaar had hij dat mis. Zelfs in hun eentje kunnen ze nog voor knap veel problemen zorgen. Vooral als je ze een oor aan naait. En eigenlijk kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. Dit Team Rocket lid was ook nog ripped. Maar zijn liefde voor geld nam de overhand nu. Zijn ogen werden groot en het mes dat hij al eerder had laten zien nam hij weer in zijn hand. Hij stak het naar Theodore uit, die het nog maar nét kon ontwijken. Daarna begon de handelaar hem uit te lachen. “Angsthaas!” en hij sneed vervolgens zijn kraag door en bevrijdde zichzelf van het hek. Hij plofte met zijn voeten op de grond en liep met een gestoorde blik op Theodore af. Hij haalde een aantal keer uit met zijn mes. Theodore moest zich werkelijk in allerlei bochten wringen om niet geraakt te worden. Zijn enige uitweg was.. “Psychic!” De Lunatone kreeg wederom een licht paars aura om zich heen en zo deed het mes ook. Ja inderdaad, het mes. Vervolgens werd het mes met de Psychic in het been van de handelaar gestoken. De handelaar zakte door zijn benen en liet een pijnkreet horen. Het mes was er zo diep in gestoken dat het niet mogelijk zou zijn om te kunnen lopen. Theodore greep de handelaar weer bij zijn nek en zette hem tegen de muur op. “Dit is je laatste kans voor een dealtje.” De handelaar keek hem aan met weer wat rustiger geworden ogen. Het leek alsof hij weer wat beter zijn situatie kon inschatten. Die zou nu niet meer proberen om fratsen uit te halen. Echter duurde het antwoord geven voor Theodore te lang en hij greep het mes, dat nog in de ander zijn been stak, vast en draaide er een beetje aan. Duidelijke uitdrukkingen van pijn vormde zich op het gezicht van de handelaar. “Dus, wat zeg je?” Vroeg Theodore dan nog maar eens. En uiteindelijk besloot de handelaar er dan maar voor om te knikken. “Dat dacht ik al.” Zei Theodore. De handelaar zakte op de grond en Theodore keek toe hoe hij een pen en papier bij zich pakte. Hij schreef er een getal op en reikte het papiertje naar Theodore. Theodore keek glimlachend naar het aanbod en stak het papiertje in zijn zak. Hij hielp de handelaar op zijn benen en keek het glimlachend toe. Om hem vervolgend in zijn buik te slaan. Hoestend en proestend stond de man en Theodore liet hem los, hierdoor viel die achterover. “Alsof ik jou nu nog vertrouw..” Hij maakte het elastiekje in zijn haren los en stak het weer in zijn broekzak. “Je hebt ons wel laten zien dat we met jou geen zaken meer kunnen doen..” Zei hij duister en hij liet Cain uit zijn pokeball. Theodore liet zijn handen rustig naar de handelaar gaan en pikte zijn geld. De handelaar greep zijn pols vast en begon te smeken. “Doe het niet! Alsjeblieft!” Theodore rukte zijn hand los en nam ook de sleutels van het busje mee. Hij draaide zich weg van de handelaar en zei: “Horn Attack..” En met het geluid van het breken van ribben en het geschreeuw van een man die net de longen uit zijn lijf schreeuwde liet Theodore zijn Heracross terug naar zijn pokeball gaan. “Zet de bus recht.” Commandeerde hij zijn Lunatone. Toen dat was gelukt nam hij de sleutels in zijn hand en startte het busje nadat hij ook zijn Lunatone terug had gestuurd naar haar pokeball. Op zijn dooie gemak startte hij de wagen en reed rustig de steeg uit. Het enige dat hij nog hoefde te doen was ergens buiten de stad controleren of alle lading achterin zat en daarna hoefde hij enkel nog zijn motor in te laden.

Ergens buiten de stad parkeerde hij de wagen en controleerde hij de TM´s. Ze zaten er allemaal in. Hij had namelijk een lijst meegekregen. Hij deed zijn bebloede jas uit en veegde met een doek het bloed van zijn gezicht weg. Daarna keerde hij te voet terug naar de stad. Hij haalde zijn motor op en reed naar de plek waar hij het busje had achtergelaten. Nu hoefde hij enkel nog even alles opzij te schuiven om plaats te maken voor zijn motor en hij kon terugkeren naar de basis. Waarschijnlijk zullen ze versteld staan dat het hem gelukt was. Of misschien niet. Waarschijnlijk niet.. Hij stapte weer in en reed richting Lumiose City. Hopelijk zou hij op de weg niks meer tegenkomen.

Hij was nu al een tijdje aan het rijden en het leek er op alsof er niks meer in de weg zou komen te staan van hem en het voltooien van de opdracht. Met een tevreden blik op zijn gezicht reedt hij over de weg totdat hij een hobbel voelde. Om te voorkomen dat hij voor verrassingen zou komen te staan nam hij een zijweg en parkeerde hij bij de meest dicht bijzijnde open plek. Hij stapte uit en controleerde de banden. Er leek niks mis te zijn. Het was enkel een hobbel op de weg geweest. Maar hij zag wel dat één van de deuren van het busje achter open was. Hij liep er naar toe en nam de klink in zijn handen om de deur weer dicht te doen. Net op dat moment vloog er een Murkrow uit het busje met een van de TM’s in zijn bek. Theodore rolde met zijn ogen. Hoe kan dat? En waarom kan niet eens een keer alles makkelijk gaan? Hij volgde de Murkrow met zijn ogen naar een nestje dat toevallig in een boom in de buurt was. Hij nam twee pokeballs en liet zowel Cain als Llira tevoorschijn komen. “Llira, Rock Throw. Cain, haal die TM uit dat nest.”
De matchup was niet heel fantastisch, maar het ging er om dat hij de TM terug zou krijgen. Daar zou Cain wel voor zorgen. Llira haalde een aantal stenen van de grond met haar psychische krachten en wierp ze naar de Murkrow in de boom. Door de grote afstand wist de Murkrow de stenen gemakkelijk te ontwijken en vloog de boom uit. Hij vloog recht op Llira af met een wit gloeiende snavel. De Peck raakte de Lunatone en daarna begon de Murkrow een stuk hoger boven de plek te cirkelen. Waarschijnlijk om zowel de Lunatone, de Heracross, maar ook het mens in de gaten te houden. Wat maar goed ook was, Cain was gaan vliegen en had zich naar de boom verplaatst. Dit was toch wel ietsje te dicht bij voor de Murkrow, dus die gooide een Tailwind naar de Heracross. De stevige wind die uit de staartveren van de Murkrow voort kwam blies de Heracross een flink stuk naar achteren, totdat hij weer terug naar Llira stond. Er was nu niemand om naar te switchen, dus gelukkig werd hij niet terug zijn pokeball ingepropt. Ok, hier had Theodore dus geen zin in. Dit duurde hem te lang. En dat allemaal voor zo’n stomme Murkrow. “Doe Psychic op de TM.” Zei hij tegen Llira. Misschien konden ze hem zo terug nemen. En zo waar als dat hij dat kon zien lukte het om de TM de lucht in te laten zweven, was het niet voor de Murkrow die er meteen op af schoot en de TM in zijn snavel nam, waardoor de aanval onderbroken werd. Een Dark Type als Murkrow is daar immuun voor. Helaas. “Rock Slide![/]” Riep Theodore vervolgens. De Lunatone haalde dikke stenen uit de grond en wierp ze naar de Murkrow die nu een TM in zijn bek had. De stenen haalde de Murkrow uit de lucht. “[b]Grijp die TM Cain!” Cain stoof er op af en probeerde de TM onder de stenen te vinden, maar hij had geen geluk. En tot overmaat van ramp had de Murkrow hem ook al weer gespot. De Murkrow ging weer de lucht in en liet zijn vleugels wit opgloeien om ze vervolgens tegen Cain aan te meppen. Cain werd de grond op gewerkt. “Tackle!” Riep Theodore vervolgens tegen Llira. De Lunatone stoof op de Murkrow af en beukte hem opzij. Toen zag Cain de TM liggen en sprong er op af. Hij had hem in zijn handen. Hij wilde net terug naar zijn trainer gaan toen hij een Peck in de rug kreeg. En met een boze blik en een wit oplichtende arm voerde hij op eigen houtje een Hammer Arm uit op de Murkrow waardoor hij deze tegen de grond aan sloeg. Helaas was het ook zo dat de TM nu uit zijn handen vloog. “Pychic.” Zei Theodore weer. Llira ving de TM uit de lucht op met Psychic zodat die niet ergens kapot zou vallen, dan was dit hele gebeuren namelijk voor niets geweest.. En deze keer lukte het wel om de TM naar Theodore toe te brengen. Theodore stak het in zijn jaszak en beval zijn Lunatone om een Rock Throw te toen. Verschillende stenen knalden tegen de op de grond liggende Murkrow op. Maar de Murkrow was duidelijk nog niet uitgevochten. Hij stond op, werkte zich met een paar slimme stappen naar de vrijheid en vloog met een wit gloeiende snavel naar de bus. Het beestje prikte een van de banden leeg. Fijn.. De Murkrow zat nu vast met zijn snavel in de band en Theodore liep er op af. Hij greep de pokemon bij zijn hoofd en bij zijn lichaam en brak zijn nek over. Vervolgens trok hij de vogel uit de band en wierp het opzij. Hij zuchtte even en draaide zich naar zijn pokemon. Hij maakte een gebaar dat ze naar hem toe moesten komen en dat deden ze dus ook. “Dus wat gaan we met hem doen?” Zij hij kijkend naar de verlamde, maar nog steeds levende Murkrow. Het vogeltje kreeg nu echte angst in zijn ogen. “Weetje, dat laat ik aan jullie over. Heb maar eens wat lol.” Zei hij uiteindelijk. Hij stapte de achterkant van het busje in om te kijken of er een reserveband in zat. Die was er gelukkig. Anders had hij weer moeten gaan bellen en moeilijk moeten gaan doen. En het aller ergste.. wachten.. Dus hij nam de reserve band erbij en begon met zijn band vervang skills in de weer te gaan. Hij nam de krik erbij. Hij moest er nog even denken aan dat hij technisch gezien buiten het busje aan het krikken was en daar moest hij even om lachen in zichzelf. Dat waren nog eens tijden toen hij zijn eigen busje had.
Na een tijdje was de nieuwe band erop gezet en hij veegde het zweet van zijn voorhoofd. Hij liet zijn pokemon terug in hun pokeball en keek naar wat er over was van de Murkrow. Hoe die er nu uit zag zal niet beschreven worden vanwege gevoelige onderwerpen. Theodore startte zijn busje weer en vervolgde zijn weg.