Come now, the game ends here

In haar ogen was het joch naast haar alleen fan van zichzelf, in ieder geval kreeg ze het idee dat hij nergens tevreden mee was. Joch was trouwens ruim genomen, ze gokte hem immers haar eigen leeftijd en zelfs nu ze beiden zaten kon ze gokken dat de ander ruim anderhalve kop groter zou moeten zijn. Hij gedroeg zich echter wel naar die titel. “Hoe vaak luisteren mensen ook naar je? Kan zijn dan we hier de enige zijn die het niet op prijs stellen” Je mond houden en je in stilte irriteren was ook een kunst, eentje die zichtbaar zelf ook niet bezat, maar het was er wel eentje. “Misschien vind ik het juist goed dat ze zo is, en totaal niet kijkt naar wie ze bijt of in brand zet.” Aldrei, die nog steeds naast de ander zat gromde instemmend mee. Herra moest zijn ledematen zeker uit de buurt houden van de vos nu, ze stond klaar hem te bijten als ze de kans kreeg en het leek er niet op dat Ragya er iets tegenin zou brengen op het moment.

Ragya was deze dag over één ding zeker geweest. Ze mocht deze gast niet. Helemaal niet. Op het punt dat ze hem het liefste in brand wou steken gewoon om een reactie eruit te krijgen. Al zag ze hem wel aan als iemand die met zijn jas in brand gewoon bleef zitten en ging klagen over de hitte en het punt dat die jas duur was geweest. Bij de woorden van de ander rolde ze met haar ogen. "Het zal niet door je charme zijn in ieder geval" Ze had bakstenen ontmoet die nog levendiger waren. Toch keek ze wel met opgetrokken wenkbrauw naar de ander bij zijn volgende zin. "Belangrijk persoon?" Haar toon was licht spottend. Als hij over zichzelf dacht had hij nog meer ego dat ze had gedacht, maar toegegeven wist ze ook weinig van wie er belangrijk was of niet.

En ze was het zat. Ze zat hier nu echt met de optie van hem aanvallen of weglopen. Vandaar zat ze even met haar hand over haar voorhoofd ging. “Fardu i rassgat” Reageerde ze enkel nog in haar eigen taal, geen betere reactie weten dan hem uit te schelden. Hierna stond ze op en sloeg de rugzak weer over haar schouder heen. Ze keek de ander nog een kil aan en pakte toen de pokébal van Sleipnir. Ze gooide de bal op en al snel stond de blauwgevlamde Rapidash voor hun. Ragya liep er naar toe en aaide de hengst even voor hij afgeleid zou worden door de ander. Ze zou wel meteen doorrijden, echt zin hier langer te blijven had ze ook niet meer. “Aldrei” Sprak ze enkel, om de Ninetales te roepen.

Ragya kriebelde haar hengst even onder zijn hoofd, waardoor hij zijn snuit wat naar haar toe stak zodat ze bij het goede plekje kon. Jammer genoeg kreeg hij nu ook de ander in het oog, en de uitslover die de Rapidash was hinnikte hij even en hief zijn kop trots de lucht in. Lang hielt hij deze pose niet vol, want hij liet zijn hoofd weer zakken toen de roodharige weer begon te kriebelen tussen de heldere vlammen door. De ander kwam nu overeind en zei dat ze een goede pokémon had. Even knikte ze en haalde haar hand van Sleipnir af, waardoor de hengst richting de ander toeliep. “Bedankt” Meer zei ze niet, nog altijd van plan zijnde weg te rijden. Al was ze wel trots op Sleipnir, die zowel fokpaard was als in haar gymteam zat.

Ragya keek rustig toe hoe Sleipnir zacht brieste bij de aanraking, de hengst hielt van aandacht en het idee dat hij gewild was. Al had hij natuurlijk niet door waar dit over ging. Bij de vraag schudde de roodharige haar hoofd. "Nee, ik gebruik hem ook in mijn team" Verklaarde ze simpel. Maar blut als ze was kon ze het niet laten een ander voorstel de toen. Tja, ze moest immers eten kopen. "Maar hij staat open voor de fok, hij heeft een potential van 27 en al enkele shiny's onder zijn naam staan" Haar blik lag op die van de ander, neutraal. Ze had zeker een goed paard tot haar beschikking en maakte hier graag gebruik van als ze hier de kans voor kreeg. Wie weet kwam die arshole toch nog op goede notie.

Ragya luisterde even naar de verklaring van de ander en knikte hier even bij. Ach, dan niet. Maakte haar weinig uit, ze gebruikte Sleipnir ook voor haar eigen fok dus uiteindelijk zou er wel wat uit komen. De ander gaf haar hierna een kaartje, die ze ook aanpakte en even bekeek. Er stond een naam op en een Holocast nummer. Kijk, aan zulke info had je misschien nog wat. Een asshole of niet, als hij eens van pas kwam was een nummer altijd handig. “Rem Kaginuki” Herhaalde ze dus ook, waarbij ze weer opkeek en haar pigmetloze ogen naar de ander richtte. “Zal ik doen, maar binnenkort zal Sleipnir niet te koop komen” Des betreffende hengst had ondertussen niet door wat er gebeurde en deed nu een poging zijn hoofd tegen de ander aan te duwen, voor meer aandacht. Ze kochten hem dan in ieder geval niet voor de persoonlijkheid..

De ander had geknikt bij de bevestiging van zijn naam, al had ze het enkel uit haar ooghoek gezien omdat haar aandacht bij het kaartje had gelegen. Aangezien het gesprek nu een stuk vriendelijker was geworden besloot dat ze nu ook wel haar naam mocht prijsgeven. Het was bijna grappig te noemen wat voor manieren beiden partijen ineens hadden nu er wat in te verdienen leek. Praktische mensen hier. Ze stak haar hand rustig uit, er stond een geamuseerde glans in haar blik. “Ragya Airon, aangenaam” Het laatste was zoals altijd vrij voor eigen opvatting, Ragya veranderde haar mening over mensen snel, wat nu ook te merken was. “En dat moet wel goed komen.” Aangezien ze nu toch een deal maakte voor contact pakte ze haar Holocaster erbij, voerde het nummer van de ander in en stuurde een berichtje. Zo zou hij ook haar nummer hebben. “Mocht je zelf nog pokémon nodig hebben van een bepaalde soort, heb je ook mijn nummer.” Ze had een sterk team en kon hogere levels vangen, daarbij had ze genoeg vrije tijd. Diensten waren immers ook te koop, en toegeven vond ze het wel fijn om ergens mee bezig te kunnen zijn.