{ water and wine in the finest of sand - freedje }

Een uiterst saaie dag had haar tot niets anders gebracht dan een beetje mensen kijken en Clinton wat aanvallen laten testen. De vrolijke Staravia had, in tegenstelling tot zijn trainster, een explosie van energie gehad in zijn maag en vloog nu heftig rondjes in een zelf gecreëerde minitornado. Het gras waaide op aan de voet van de windkolk. Hazel voelde haar haar een beetje opwaaien. Haar ogen gingen dicht en ze liet het een beetje langs haar heen strijken. De zon scheen. Het was half maart en ongeveer negen graden. Best knap. Zij had nergens zin in vandaag. De roodharige had niks te doen vandaag, dus alles wat ze deed was een beetje zitten daar. Op een gegeven moment kreeg ze een baaltje gras tegen haar haar geworpen. De windvlaag verraadde de uitbundige pokemon. "Clint," zei ze, geamuseerd-geïrriteerd omkijkend. Daar ging hij weer met zijn Whirlwind. Echter misten de bladeren haar deze keer, en kozen ze een andere route. Hazel stond op. "Damn Clint, leer richten," Dat was een vreemde zin. In het weeshuis schreeuwden de zusters het altijd tegen jongetjes die naar het toilet gingen. "Sorry," grijnsde de roodharige, een blik werpende op de persoon die het slachtoffer was geweest van de bladerlading.

- Voor Soul/Gavin!

Soul trok een nors gezicht terwijl hij naar het dametje keek dat opdringerig haar hand naar hem uitstak. Hij wist wel vanaf het begin dat ze een bedriegster was. En hij maar denken dat hij werkelijk in contact kon komen met de geest van zijn overleden zusje. Je moest wel erg wanhopig zijn om dat te denken. Maar ja, tegenwoordig was hij zo veel aan haar aan het denken dat hij elke mogelijkheid om met haar in contact te komen aangreep. Al was het maar om even met haar te kunnen communiceren en haar te kunnen vertellen dat hij van haar hield. Dit oude dametje had beweerd dat ze een waarzegster was en dat ze je in contact kon brengen met de overleden geest van je dierbare. Soul was er met open ogen in getuind en kwam er pas halverwege de sessie achter dat deze dame helemaal niet met geesten kon praten. Hoe hij daar achter gekomen was? Wel, hij kon zich niet herinneren dat Fever echt van Spinarak’s hield. Ze begon namelijk altijd te huilen als ze er eentje tegenkwam. Deze dame beweerde dat Fever het erg gezellig had met de Spinarak’s daarboven. ‘Of u laat me nu gaan of ik brand heel u hutje af,’ zei hij dreigend tegen het vrouwtje. Het vrouwtje maakte een afkeurend geluid, maar keek met een schuin oog naar zijn Houndoom en besloot dat het toch beter was om hun te laten gaan. En dus stond Soul na enkele seconden met een nors gezicht buiten. Met zijn handen in zijn zakken wandelde hij door Fortree City en wilde net naar de nabijgelegen route lopen toen hij opeens onder gedoopt in bladeren werd. Een blaadje bleef uiteraard weer in zijn mond steken en schoot dankzij de krachtige wind wat verder door waardoor hij aan het kokhalzen was. Houndoom gromde geërgerd terwijl hij nors naar de Staravia keek die verantwoordelijk was voor dit alles. ‘Nooit gedacht dat je bijna in een blaadje kon stikken,’ zei Soul droog nadat hij het uitgespuwd had. ‘Ik zie dat je Pokémon echt geweldig goed kan richten. Moet zeker lukken als je naar een gym gaat.’ Het sarcasme droop er vanaf terwijl hij met een gemaakt vrolijk gezicht zijn duim naar haar opstak.

Right in the sweet spot. Nou ja, in zijn mond. En dat was natuurlijk niet echt de intentie geweest. Hij leek sowieso niet al te fantastisch gehumeurd, en passte dan ook een antwoord terug waarin het sarcasme ver te zoeken was—maar niet heus. Hij had zijn blaadjes uit zijn mond gegooid, die nu aan het pad waren blijven plakken, een eindje verderop. Oh, deze man. "Oei, met het verkeerde been uit bed gestapt?" vroeg ze. "Hij deed het niet expres. Or did he..?" Hazel keerde zich om naar haar starling pokemon, die een onschuldig geluidje maakte. "Nee serieus, sorry man. Clint kan nu eenmaal niet richten. Gelukkig doen we geen gyms," merkte ze op, een bedenkelijke uitdrukking op haar gezicht. Ze maakte natuurlijk een grapje, haar pokemon kon best richten met zijn aanvallen, maar stel dat dat niet zo was? Dan had je een heftig probleem.

Soul wist zonder naar zichzelf te kijken in een spiegel al dat een vrolijk gezicht hem niet stond. Voor zover hij wist had hij na Fever’s dood nooit echt meer hardop gelachen en zelfs niet een glimlachje kunnen opbrengen. Hij had tot nu toe dan ook enkel ellende gehad met de mensen die hij had ontmoet. Het was niet dat het per se altijd zijn attitude was, het was ook dat sommige mensen echt vervelend tegen hem begonnen te doen waardoor hij juist een pesthumeur kreeg. Dat mensen zo deden tegen hem omdat zijn eigen attitude de oorzaak was in de eerste plaats liet hij maar even achterwege. Ook nu werd er weer irritant gereageerd, maar geen geërgerde reactie die Soul in eerste instantie had verwacht. Terwijl het meisje aan het praten was besloot Soul om haar eens te observeren. Ze leek rood haar te hebben en wat hij vanaf deze afstand kon zien ook rode ogen. Ze moest wel ouder zijn dan hem, maar ook weer niet zo veel dat het echt wat scheelde. ‘Ja, dat zou ik ook zeggen als ik hem was,’ zei hij met zijn ogen draaiend. Alsof je Pokémon dan echt ging toegeven dat hij iets had gedaan. Kom op, zeg. Houndoom leek deze mening met hem te delen, want ook de Pokémon draaide met zijn ogen. In sommige gevallen leken ze echt typisch op elkaar. ‘Dan leer je Pokémon dat,’ zei hij bot. ‘Een Pokémon die niet kan richten moet dat leren. En als hij het niet geleerd krijgt, moet je hem wat harder aanpakken. Zo gaat dat nu eenmaal.’ Ja, hij had een hardleerse stijl van aanpakken als het op zijn Pokémon aankwam, maar je moest maar eens zien wat daar uit gekomen was. ‘Ik had dood kunnen gaan in dat blaadje,’ zei hij vervolgens sarcastisch.

Zijn rage kwam eigenlijk niet zo aan, ze vond het alleen maar amusant hoe zijn Houndoom tegelijk met hem zijn ogen rolde. Jeetje, hij kon echt slecht tegen een grapje. Helaas voor hem was zij de grootste prankster die hij in zijn leven zou tegenkomen. Humor was ver van goed, maar lachen vond ze het beste ding in de wereld. Als zij het zelf maar grappig vond. Als de ander het echt erg vond zou ze zeker haar excuses aanbieden, maar verder ging ze niet. Oke, die ene keer dat ze het echt per ongeluk had verknoeid had ze wel een nieuw shirt en een nieuwe kop koffie gekocht voor iemand. "Chill man, dat was ook een grapje. Hij doet gewoon niet altijd z'n best," Ze grijnsde zijdelings naar Clint, die haar aankeek met een blik die haar vertelde dat ze die nog wel terugkreeg. Vervolgens lachte Hazel kort. "Nou nou, dat zal wel meevallen. Kan ik iets voor je doen om het goed te maken?"

Het idee dat hij echt gestikt zou zijn in zo’n blaadje maakte hem bijna aan het grinniken. Net zoals het hem aan het grinniken maakte toen zijn vader ooit eens had zien stikken toen ze op de kermis waren en ze in een achtbaan waren gegaan. De achtbaan was met een rotvaart naar beneden gegaan en zijn vader had echt hard moeten lachen. Plotseling was er een Wingull naar hem toe gevlogen en had die… nou ja, het was ranzig, maar het was ook grappig tegelijkertijd. Zijn vader was daarna niet meer te genieten, maar het ging om het moment. Dat was het moment waarop Fever nog geleefd had, waarop zijn vader er nog voor hem was en waarop zijn moeder niet had besloten om helemaal naar Snowpoint City te verhuizen met een kerel die hij verachtte. Alleen er al aan denken zorgde ervoor dat hij geïrriteerd raakte tot het diepste in zijn botten. Het was dan ook niet wonderbaarlijk dat hij zich nog meer geïrriteerd voelde door het meisje dat zich voor hem bevond en dat het allemaal maar een grapje vond. Misschien was het ook wel een grapje in haar ogen, maar hij vond er totaal niks leuks aan. Hij was dan ook niet echt het type dat ontzettend veel van grapjes hield en een zucht ontsnapte zijn lippen toen hij haar woorden hoorde. ‘Oprotten en voor altijd uit mijn leven verdwijnen,’ was dan ook zijn zeer botte opmerking en hij wilde zich omdraaien, maar plotseling bedacht hij zich iets. Zijn keel was zo droog als iets. Maar ja, wilde hij wel met zo’n irritant persoontje opgescheept zitten? Hij besloot dat het enkel was om een gratis drankje te krijgen. Als je een irritant persoontje voor je had die je waarschijnlijk lastig ging blijven vallen ook al wilde je het niet, dan zou ze waarschijnlijk beter voor je zijn als ze je drankje betaalde. ‘Of we kunnen natuurlijk iets gaan drinken samen. Jij trakteert.’ Hij haalde uitdagend zijn wenkbrauwen op.