Beautiful night. [&ALEXIS LEROUX]

Een lichte zucht ontsnapte Gavin terwijl hij de laatste trappen naar boven liep. Hij had Electro en Desperados expres in hun Poké Ball’s gelaten omdat de Pokémon waarschijnlijk al sliepen. Het was namelijk al twaalf uur ’s nachts, maar Gavin kon niet slapen en hij had vanaf het raam van het Pokémon Center waarin hij die nacht verbleef al gezien dat het een mooie nacht zou zijn. En dus had hij random besloten om zich op één van de boomhutten te hijsen en naar de sterren te gaan kijken. De trappen maakten vrij veel lawaai omdat ze tegen elkaar botsten bij elke beweging, maar gelukkig wekte het geluid niemand. De boomhut waar hij voor ging zitten had eerder nog een paar zaken verkocht. Het was een soort van winkeltje en daarom was het dus redelijk legaal om er te gaan zitten. Natuurlijk was het ook legaal als hij voor iemand zijn boomhut ging zitten, maar Gavin zou later ook niet graag hebben dat ze voor zijn huis gingen zitten. En dus ging de jongen een eindje van de houten trap zitten, sloeg zijn benen over de rand van het houten platform en richtte zijn hoofd naar boven. De bomen die zich in de buurt van Fortree City bevonden blokkeerden nog net niet het zicht op de prachtige grote sterren die zich aan de hemel bevonden. Gavin had voor die nacht een warme pull en een joggingbroek aangetrokken. Zijn zwarte haar hing raar om zijn hoofd heen. Zijn achterste haren staken overeind en zijn voorste haren hingen in zijn gezicht zodat je een deel van zijn rechteroog niet kon zien. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen om het iets warmer te krijgen en drukte zijn benen tegen elkaar aan zodat zijn joggingbroek niet op en neer wapperde telkens als er een wind voorbij kwam. En zo bleef de jongen rustig kijken naar de hemel terwijl verscheidene gedachten door zijn hoofd gingen.

Terwijl hij aandachtig naar de hemel bleef kijken gingen zijn vingers als automatisch naar zijn mouwen toe. Ze vouwden zich handig om de rand van zijn mouwen heen en trokken het stof naar beneden zodat de littekens op zijn polsen zeker bedekt zouden zijn. Het zou typisch hem zijn om zo afgeleid te raken van de hemel die bezaaid was met mooie, fonkelende sterren dat zijn mouwen wel eens naar boven konden rollen en de littekens zouden onthullen. Hij vermoedde dat er voor de rest niemand wakker was hier, maar dat was natuurlijk nooit verzekerd. Een late toerist die hier nog wilde overnachten of iemand die een wandeling ging maken omdat hij de gym morgen moest uitdagen en zenuwachtig was, was natuurlijk nooit uitgesloten. Gavin wilde liever voorkomen dan genezen. Bovendien was het een automatisme van hem geworden om er telkens voor te zorgen dat zijn littekens nooit zichtbaar zouden zijn. Buiten Vivienne wist namelijk niemand het en dat wilde de jongen graag zo houden. Zijn blik gleed naar de fonkelede sterren, maar schoot direct naar beneden toen hij gegrom hoorde. Zijn hand ging automatisch naar zijn heup, maar hij besefte dat hij de Poké Ball’s in het Pokémon Center moest hebben laten liggen. Dat was geen goed teken. Het enige goede aan het gegrom was dat het vrij ver weg klonk, dus Gavin nam aan dat wat daar ook was in elk geval de trappen niet kon beklimmen. Het gegrom werd gevolgd door een stem en Gavin’s schouders ontspanden. Dat wilde zeggen dat het om een Pokémon ging van een trainer en geen wilde Pokémon. De stem klonk berispend, dus Gavin nam aan dat het beest heus wel zou luisteren naar zijn trainster. ‘Ben ik zo eng?’ vroeg hij bot toen hij het meisje geschrokken naar hem zag kijken. In het maanlicht leek het wel alsof ze wit haar had dat tegen het zilverkleurige aan zat, maar dat kon natuurlijk ook zijn perspectief zijn en de manier waarop de maan op haar haren scheen. In elk geval gaf het geen lelijk beeld om naar te kijken en Gavin was even verwonderd. ‘Ik zou je wel aanraden om me niet aan te vallen. Ik heb sterke Pokémon bij me,’ loog hij. Wist zij veel dat hij loog.