A Sturdy Opponent

Jace keek rustig naar buiten terwijl de rails rustig en op een vast tempo geluid maakte onder de trein. Hij was weer eens op weg naar Kiloude City en de trein was de beste manier om er te komen. Kiloude City zat echt in afgelegen, maar het was wegens de Safari best een leuke bestemming voor trainers. Hij zag buiten de bomen voorbij vliegen terwijl de trein vaart maakte voor de stad. Het was een tijdje geleden geweest dat hij weer eens op avontuur was gegaan. Hij was onder de radar gebleven en aan het trainen geweest voor de volgende gym. De volgende gym zou heel zwaar gaan worden. Een fairy type gym zou voor hem zeer zwaar zijn. Alleen al door het feit dat zijn team leider een Absol en dus dark type was. Fairy type aanvallen waren enorm sterk tegen haar.
Het getik van de rails onder de trein werd aanzienlijk minder tot de trein stil stond en verrast keek Jace op van zijn pokedex, waar hij vaak doorheen keek om op de een of andere manier een voordeel wat kennis betreft te krijgen. Verward keek hij naar buiten. Hij kon meteen zien wat er aan de hand was geweest. Een grote groep Tauros was over de rails aan het lopen. De grasvelden rond de rails waren een geweldige natuurlijke omgeving voor de pokemon. Dit was dan vast ook niet de eerste keer dat de trein er last van had. Bijna als geroepen sprak de machinist over de intercom: “Het spijt ons voor de vertraging. Het duurt nog een kwartier tot we verder kunnen reizen naar Kiloude City.” Jace haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op. Net toen hij dit deed schoot een immense pijn door hem heen. Een brandend gevoel van intense pijn en duizeligheid die hem meer dan bekend was. Met bevende hand greep hij naar zijn tas. Hij stootte het moeizaam om en wist zijn medicatie er uit te vissen. Hij nam vluchtig een pil en slaakte een tevreden zucht toen na een minuut of drie zijn pijn weg trok. Het was al een lange tijd geleden dat hij zijn oog verloren was in die brand. De giftige vlammen van de Houndoom hadden hem voor eeuwig gebrandmerkt. Hij taste voorzichtig naar zijn dode oog, verborgen achter zijn ooglapje. Een keystone zat vast in zijn ooglapje en met een zucht keek hij weer naar buiten. Hij was een reiziger en zal dat altijd zijn. Hij had voor haar gekozen om door het vuur te gaan en hij zou het nog duizenden malen doen. Zijn besluit zat vast. Hij grijnsde en stond op. De trein zou nog even moeten wachten op de groep Tauros, maar dat gaf hem wel even de mogelijkheid zijn benen te strekken. Hij liep rustig door met zijn tas over z'n schouder door trein terwijl hij naar buiten keek naar de grote groep Tauros. Misschien zou dit langer duren dan gedacht... Jace kwam bij een van de deuren van de trein die open stond. Een van de spoor medewerkers zat in de deuropening naar de groep pokemon te kijken. Jace ging er bij zitten en stak een sigaret op. Hij ademde een puf rook uit en vroeg aan de medewerker: “Gebeurd dit vaker?” De man knikte en haalde uit zijn zak een sigaret en hield deze vragend naar Jace toe. Stil en begripvol stak Jace deze aan met zijn aansteker. De twee bleven rustig door roken en keken naar de groep pokemon die niet echt vaart er in wilde zetten. Zo te zien zou het nog langer duren. Jace vond het niet echt erg, want hij was gewoon een beetje aan het rond dwalen en moest niet echt ergens heen.
Een jonge dame sprong tussen beide naar buiten. Geschrokken keken ze op en merkte meteen aan het uniform dat dit waarschijnlijk een ranger was. Jace ademde een puf rook uit en zei met een lach: “Zo te zien wordt de trein gered.” De ranger rende over de grasvlakte terwijl ze een stylus tevoorschijn haalde. Zo te zien voelde de groep Tauros zich redelijk opgejaagd en stormde op haar af. Jace keek gespannen toe, net als een groot deel van de passagiers. Een van de grotere Tauros stormde sneller op haar af dan de andere met een luide brul. Met een grijns liet de ranger de stylus vliegen. Een keten zichtbare energie volgde de tol terwijl deze om de wilde Tauros heen draaide. Woest rende de Tauros achter de tol aan, maar kreeg het niet te pakken. Wonder boven wonder leek het hem zelfs te kalmeren. Wild steigerend kwam de Tauros uiteindelijk tot stilstand, tot verbazing van het publiek en de groep Tauros zelf. Nieuwsgierig keek Jace toe hoe de ranger op de wilde, nu compleet rustige, Tauros klom. Ze reed weg met de Tauros en de verbaasde groep volgde. Ze leidde ze steeds verder van de rails en Jace zei onder de indruk: “Dat was wel wat zeg.” De man die naast hem zat knikte. Jace drukte zijn sigaret uit en liep rustig terug naar zijn plekje op de trein terwijl hij een oogje in het zeil hield. De ranger kwam terug gereden op een Rapidash die ze terug keerde in haar pokeball voordat ze weer de trein in stapte. Ze werd verwelkomd door geklap en vriendelijke complimentjes. Die rangers waren best wel wat zeg...

Even later kwam de trein aan op Kiloude City. Jace stapte uit met een grijns op zijn gezicht. Hij ademde diep in. De geur van dit stadje zo ver van alles was niet veranderd. De zon was heerlijk en de lente lucht was een verwelkomde verandering van de winter. Jace stak nog een sigaret op en stapte op het kleine stadje af. Er veranderde zo weinig in dit stadje. Hij kwam hier wel eens voor de safari en de cafés, maar het was hier gewoon het zelfde als zijn eerste keer dat hij hier kwam. Rustig liep hij door langs de cafés en de tropische hotels met hun prachtige zwembaden. Hij kon het vrolijke gelach van de mensen horen. Dit was wat de rangers beschermden. Toen hij door liep voorbij een hotel zag hij een duister steegje tussen twee huizen waar de zon moeite had te komen. Dit was het reik van Team Rocket... De vijand van hem, de vijand van de rangers. Hij grijnsde terwijl hij na dacht over hoe veel hij leek qua ideologie op een ranger. Hij schudde zijn hoofd. Hij was een trainer, een man die droomde van het doel als pokemon master. Hij zou de rangers wel helpen... Hij zou tot zijn laatste adem tegen Team Rocket vechten. Niet voor wat ze hem aan hadden gedaan, maar wat ze haar aan hadden gedaan. Wat ze Vivienne aan hadden gedaan. Woede en adrenaline schoot door hem heen gevolgd door pijn. Met een kreun slikte hij nog een pijnstiller. Hij zuchtte en liep door. Ooit zou hij het hun betaald zetten.
Hij kwam aan bij de poort en ingang van de safari en glimlachte. Hij en zijn pokemon konden wel wat extra training gebruiken. Hij betaalde en nam zijn eerste trotse stap op de steppes van de safari. Hij wierp Pebbles z'n pokeball op en met een luide brul kwam zijn Torterra tevoorschijn. Jace klom op zijn rug en rustig liepen ze door.
De vlaktes waren even rustig als Jace ze herinnerde. De vorige keer was hij verwelkomd door een blije Spinarak die hij in het wild tegen was gekomen. Rustig sjokte Pebbles door de grasvlakte. De zon was heerlijk in deze tijd van het jaar, het was net lente geworden. Het gras was redelijk hoog, maar de massieve Torterra kon er gemakkelijk door. Jace hield ondertussen de top van het gras in de gaten. Pokemon hielden van dit soort hoge grassen en vaak wachtte ze in een hinderlaag op anderen of zelfs trainers om tegen te vechten.
De wind deed het gras, dat ver voor hun over de vlakte strekte, dansen. Jace z'n gedachten dwaalden weer af. Waarom was hij zo onrustig geweest de laatste tijd? De wolken boden hem ook geen antwoord of afleiding. Met een zucht kroop hij overeind. Misschien was het best om even een eindje te gaan wandelen. Misschien zou dat hem helpen met zijn gedachten op een rij te zetten. Met een kreun kwam hij overeind, sprong van Pebbles af en keerde hem terug terwijl de pokemon hem glimlachend aankeek. Zijn pokemon waren niet zo onrustig als hij was geweest, hun training ging zelfs geweldig.
Misschien moest hij ze wat vaker zijn pokemon op de proef stellen... Het pad dat hij volgde leidde dieper en dieper het safari gebied in. Jace keek weer omhoog naar de wolken, denkend dat hij een pokemon hoorde, toen plotseling hij de grond onder zijn voeten voelde weg glijden. Geschrokken keek hij omlaag. De grond zakte af naar een zandkuil die als een monster de vlakte om het heen aan het opslokken was. Behendig zakte hij af en belande met een duffe klap op het zand. De fijne aarde om hem heen begon meteen toen hij landde te bewegen. Wat? Rotsen om hem heen zakten en een gigantisch ding leek onder hem te bewegen. Wat het ook was, hij had het wakker gemaakt. Met een woeste brul en enorme razernij kwam een Onix uit het zand voor hem tevoorschijn. Het bijna negen meter lange ding stak hoog boven hem uit en keek hem woedend aan. Zo te zien was het ook niet een jonkie of een zwakkeling... Waarom kreeg hij het altijd voor elkaar om grote en sterke pokemon boos te maken?
Jace balde zijn vuisten en sprong naar achteren terwijl hij een pokeball van zijn riem griste. “Go, Abyss!” Riep hij terwijl de pokeball op geworpen werd. Met een vastberaden kreet kwam zijn Absol tevoorschijn. Om zo'n grote tegenstander te verslaan moest hij maar het zware geschud gebruiken. De Onix brulde wild naar Abyss, die met blije ogen terug brulde. Ze had gewacht op een goed gevecht. Jace grijnsde en riep: “Laat hem niet de eerste klap uitdelen! Val aan met Night Slash!” Abyss knikte en sprong met duister pulserend mes op haar nieuwe tegenstander af terwijl Jace maakte dat hij weg kwam. Abyss sloeg in als een hamer op de Onix, haar furie metten zich met zijn woede terwijl ze met een stevige klap Jace de tijd gaf om te ontsnappen uit de zandkuil. Terwijl de twee pokemon elkaar aan het testen waren haalde Jace zijn pokedex tevoorschijn om de Onix in te scannen.
“Onix resembles a giant chain of gray boulders that become smaller towards the tail. There is a rocky spine on its head and a pair of black eyes right beneath it. This Pokémon has a magnet in its brain that serves as an internal compass. Its body absorbs many hard objects, making its body very solid. As it grows older, it becomes more rounded and smoother, eventually becoming similar to black diamonds.
Onix tunnels under the ground at over fifty miles per hour, which causes tremors and a terrifying roar that echoes a long way. The massive, winding tunnels it leaves behind are used as homes by Diglett. Onix loves to eat the large boulders it encounters while burrowing underground. Onix is capable of rotating its head, or any part of their body, a full 360 degrees. It is a very aggressive Pokémon that will constantly attack humans and Pokémon when it is in pain. Onix can be found in mountains and caves, though it prefers underground tunnels with little light.”


Grotten en bergen waren nergens te bekennen, maar de agressieve aard van de pokemon wel. Al was het enigszins zijn schuld dat de pokemon nu zo kwaad was. Abyss sneed langs de Onix met haar Night Slash, maar de gigantische pokemon keerde de aardigheid terug met een Iron Tail. De krachtige zilver glanzende staart schoot naar voren en voordat Jace wat kon doen trof het Abyss volop en duwde haar met gewelddadige kracht tegen de grond. Met een kreun kwam ze weer overeind met een duivelse grijns op haar lippen. Ja ze had er echt zin in. “Zo te zien gaat het leuk worden. Val aan met Ice Beam!!!” Ice Beam zou super effectief zijn tegen een Onix en Abyss zou er alles voor over hebben om haar tegenstander in een hoekje te drijven. Met een brul schoot Abyss een straal van ijzige wind richting de Onix. De Onix keek woedend om toen de straal van ijs hem in zijn midden raakte en brulde naar Jace. Wat had hij hier mee te maken? Nou ja... Oh Muk. De Onix opende zijn mond en een straal van blauwe energie schoot vliegensvlug op Jace af. Instinctief hield hij zijn armen voor zijn gezicht om zich te beschermen, maar dat zou nooit werken. De gloed deed hem denken aan het vuur. Een warm gevoel overspoelde hem terwijl de Dragon Breath dichter kwam. Plotseling voelde hij een klap, in zijn zij. Abyss had hem opzij geduwd en nam de klap van de Dragon Breath op.
Jace keek geschrokken op en rende naar Abyss die woest opzij was geschoten. Abyss gromde diep, dus Jace hield zich maar in om haar overeind te helpen. Haar kennende zou ze vliegensvlug weer het gevecht in duiken met nieuwe woede. Jace keek toe hoe Abyss overeind kroop en haar tanden naar de Onix ontblootte. “Kom op Abyss, val aan met Castle Siege!” Abyss knikte en gebruikte Double Team gevolgd door Swords Dance. Met een grijns keek ze naar Jace toe, die goedkeurend terug knikte. Abyss schoot naar voren met Quick Attack als een horde van zwaard dragende Absols. Met zo'n grote groep van Absols die op de veel grotere Onix af schoten leek het echt alsof ze een leger waren die een kasteel bestormden. De groep aan schimmen samen met Abyss schoten omringd met wit licht naar de Onix. Maar de Onix was niet van plan zich zomaar te laten bestormen. Hij zette zijn barrage aan Dragon Breath aanvallen voort. Terwijl Abyss vliegensvlug op hem af stormden werden de schimmen om haar heen uitgeschakeld door de onvergefelijke barrage aanvallen. Uiteindelijk bleven er maar een paar over die daadwerkelijk de Onix bereikten. Abyss raakte de Onix, maar ondanks het voordeel van Swords Dance en Double Team leek de aanval vrij weinig te doen.
De Onix brulde en dook op Abyss af. Behendig deinsde ze achteruit, maar de Onix verween met enorm kabaal de grond in met zijn Dig aanval. Het enige dat over bleef was een groot gat waas het omheen liggende zand en puin in begon te stromen. Abyss keek vragend om zich heen. Jace glimlachte en zei: “Rustig Abyss. Juist voor dit soort scenario's hebben we getraind. Gebruik Razor Wind!” Als zijn tegenstander niet kon zien of verwachten, dan moest hij het voor zijn tegenstander lastiger maken om naar boven te komen. Abyss begon rond te rennen in een brede cirkel terwijl de wind haar volgde en een wervelwind creëerde. Abyss keek verrast omlaag toen er beweging leek te komen van onder het zand en puin. Zelf vanaf zijn verhoogde positie kon Jace de grond voelen rillen. In plaats van naar beneden keek hij recht vooruit en voelde de wind rustig door zijn haar waaien. Met luid gebrul en woeste krijsen schoot de Onix omhoog. De Onix kwam onder Abyss vandaan en stootte haar met enorme kracht de lucht in. Een kreet van paniek overviel Abyss toen ze plotseling zichzelf zo hoog in de lucht vond. Jace keek haar veelbetekenend aan en knikte. Abyss grijnsde en Jace drukte met een lag op de Keystone, die hij op zijn ooglapje droeg.
Wit licht omringde Abyss en overspoelde haar. Het spatte plotseling uiteen als glas en daar hoog boven de Onix viel Abyss, nu een Mega-Absol.


De Onix keek verrast op naar zijn tegenstander, maar juist op dat moment klapte de wervelwind om hem een in. Snijdende windstoten raakten hem, maar toch bleef hij onverschrokken. Abyss viel omlaag richting de Onix. De Onix daar in tegen gebruikte zijn staart om een rots richting Abyss te werpen met zijn Rock Throw aanval. Abyss werd volop geraakt en de klap deed haar zelfs balans verliezen in haar val. Ze spinde en lande pijnlijk op de grond met een doffe klap.
Bedreigend kwam de Onix op Abyss af. Jace keek toe hoe Abyss overeind kroop en gromde naar de veel grotere Onix. De woede en furie die zo kenmerkend waren voor Abyss overspoelden zijn eigen emoties. Door hun link kon hij haar gevoelens voelen. Hij begon te zweten. Hij wist dat om dit te winnen hij zijn gedachten rustig moest houden. “Val aan met Ice Beam!” Riep hij vervolgens. Hij zou ieder mogelijk voordeel moeten benutten. De straal van ijs trof de Onix in zijn gezicht. In pijn schreeuwde de Onix het uit. Zo te zien had het even geduurd om door de verdediging te komen, maar het was hun gelukt. Dat betekende wel niet dat ze al uit de brand waren. De Onix nu nog woedender en in pijn stormde op Abyss af met nieuwe haat. Hij rolde zich op als een bal, twee cirkels van energie omringde hem. Zijn Gyro Ball aanval nam vaart op en rolde met enorme snelheid op Abyss af. Hij zag er inderdaad uit als een gyroskoop... Een hele grote, snelle, massieve gyroskoop. Jace keek gespannen toe hoe de Onix steeds dichter en dichter bij kwam en riep: “Abyss ontwijk met Double Team!” Abyss rende richting de Onix en vrijwel meteen was ze omringd door schimmen van haarzelf. Maar de Onix denderde door de groep schimmen heen en leek niet eens in vaart te verminderen. Abyss ontweek de Onix, maar werd geraakt door een van de energie kringen. De pijn schoot door haar heen, hij kon het voelen. De Onix stopte en brulde naar Abyss. Hij had het echt gehad met hun. Abyss daar in tegen was nog lang niet klaar met vechten, als het aan haar lag bleef ze de hele dag door vechten. “Val aan met Shadow Ball!” Riep Jace met een vastberaden grijns. Hij zou op een afstand blijven, aangezien al puur door de massa van de Onix dat een lastiger gevecht zou worden. Abyss plante zich stevig vast aan de grond en spuwde een bal van geconcentreerde duisternis op de Onix af. Het trof hem en meteen had Abyss zijn onverdeelde aandacht. Een woeste kreet deed een rilling over Jace z'n rug lopen. De koppige pokemon stormde op Abyss af met een Tackle aanval. Dit was zijn kans, nog een paar van Abyss haar schimmen bleven over maar ook dat zou niet lang meer duren.
De schimmen werden een voor een verslagen door de woeste razernij van de Onix. Jace keek gespannen toe, hij had door dat rennen nu geen zin had, en zei plotseling: “Abyss val aan met Dark Pulse.” Abyss sloot haar ogen en haar schaduw pulseerde met duisternis. Toen ze haar ogen opende waren ze duister en straalde duisternis uit. Haar schaduw schoot naar voren als duistere tentakels en probeerde de Onix tegen te houden. Al deed de aanval hem pijn gaf de koppige Onix niet op en klapte tegen Abyss aan. De zware pokemon gaf Abyss nogal de klap, maar voordat zij kon reageren wikkelde de gigantische slang pokemon zich om haar heen met zijn Bind aanval. Rustig kneep de Onix in Abyss terwijl deze het uit schreeuwde van de pijn.
Een druppel zweet rolde over de zijkant van Jace z'n hoofd terwijl hij toe keek. Hij voelde Abyss haar paniek en frustratie, maar hij moest rustig blijven. De situatie was niet best, maar ook niet te slecht. Opeens kreeg hij een idee. “Snel, gebruik Future Sight!!!” Abyss grijnsde en fixeerde haar ogen op die van de Onix. Haar ogen gloeiden met psychische energie en plotseling was het weg. De Onix lachte uitdagend naar zijn tegenstander, maar zij wisten dat hij het later zal bezuren. Des al niet te min voelde Jace de haat aan van Abyss. Ze wilde zo graag deze grote pokemoneen lesje leren. Al zou dat geen gemakkelijk lesje worden. De Onix keek naar Abyss en smeet zonder waarschuwing haar tegen de grond met Smack Down. Jace moest ingrijpen. Hij kon Abyss niet aan haar lot over laten tegenover zo'n gigantische tegenstander. “Abyss ren weg! Ren en gebruik Shadow Ball om hem op afstand te houden!” Riep hij naar zijn partner.
Ook al had Abyss meer zin in vechten besloot ze haar trainer te gehoorzamen. Ze rende van de Onix weg terwijl deze vrijwel meteen de achtervolging in zette. Maar Abyss was veel te snel voor hem en wist nogal was afstand tussen hen te houden. Ze keerde even om en schoot een Shadow Ball op de Onix af voordat ze weer door begon te rennen. Eenmaal getroffen door de aanval stopte de Onix. Zo te zien had hij ook geen zin in achter de snellere Abyss te rennen. Hij keek toe hoe Abyss in een weide bocht om hem heen rende. Hij opende zijn mond en vuurde nog een barrage van Dragon Breath af. Abyss keek geschrokken op toen opeens de eerste klappen om haar heen insloegen tegen de grond. Jace grijnsde en riep: “Abyss gebruik Quick Attack en volg het op met een Psycho Cut!” Abyss grijnsde en maakte een plotselinge bocht richting de Onix terwijl een van de aanvallen insloeg waar ze voorheen gestaan had. Wit licht omringde haar en ze ging steeds sneller en sneller. De Onix stopte met aanvallen en sloeg met zijn staart naar de naderende Abyss. Het zou hem nog lukken ook bedacht Jace zich toen opeens de pijn van Future Sight in sloeg als een bom. De staart van de Onix veranderde van koers en gaf Abyss net de opening die ze nodig had. Ze dook onder de staart door en sneed met haar energie pulserende mes in de zij van de Onix.
Plotseling als uit het niets kwam de zilver gloeiende Iron Tail van de Onix op Abyss af gevlogen. Geschrokken riep Jace: “Abyss! Kijk uit achter je!!!” Abyss keek om, maar het was te laat. De krachtige staart sloeg Abyss zo hard dat ze een pirouette maakte in de lucht. Ze plofte met een doffe klap neer aan Jace z'n voeten. Ze kreunde pijnlijk. Jace knielde neer bij zijn pokemon, de pokemon die hij het langste had gekend. De pokemon die hij zo lief hield. Ze kon nog vechten, maar hij zou het niet toe staan. Kreunend leek de Absol te vragen of ze door kon vechten. Jace schudde zijn hoofd en suste: “Rustig, meisje... Je hebt fantastisch gevochten. Ik kan het gewoon niet veroorloven om over de safari te lopen zonder mijn captain er bij.” Gelukkig vocht de vechtlustige Absol niet terug toen hij haar terug keerde.
De Onix daar in tegen wende zijn aandacht naar Jace. Nu minder kwaad maar klaar om door te vechten, keek de Onix nieuwsgierig naar Jace. Met een grijns gericht naar de pokemon die letterlijk meters boven hem torende zei hij: “Abyss zo uitdagen was al een slecht plan. Met mij moet je al helemaal niet beginnen.” Met een behendige worp wierp hij de pokeball van Pebbles op. Met een brul kwam Pebbles, zijn Torterra, tevoorschijn. Abyss was zijn sterkste, maar met Pebbles hier had hij het type voordeel.


Jace kon de uitdagende Onix geen mogelijkheid geven om als eerste aan te vallen en riep: “Val aan met Razor Leaf!” Pebbles hief zijn zware voorpoten en smeet ze met enorme kracht naar de grond, terwijl hij dit deed vlogen vlijm scherpe bladeren naar voren richting de Onix. De Onix daar in tegen probeerde te ontwijken, maar was te langzaam om dit volledig te doen. De aanval sneed de Onix met een vlaag van scherpe bladeren. In pijn en frustratie haalde de Onix uit naar de grond onder Pebbles. De Rock Slide aanval deed niet zo veel schade, maar door de lastige ondergrond zakte Pebbles langzaam de zandkuil in. Bezorgd keek Pebbles naar Jace, maar hij stelde hem met een vriendelijke lach gerust. Desondanks was Jace serieus bezig met een plan. De Onix hief zijn zware staart, die hevig zilver begon te gloeien, en smeet deze omlaag naar Pebbles. “Snel, gebruik Withdraw!” Riep Jace. Pebbles was een nogal trage pokemon, maar zich terug trekken in zijn schild koste hem weinig moeite. De hevige Iron Tail sloeg tegen het schild van de Torterra, maar Pebbles bleef onverschrokken. De verdediging van de Onix was aanzienlijk, maar hij moest ook niet de defence van Pebbles onderschatten.
Dit was zijn kans! “Pebbles val aan met Crunch! Bijt hem in zijn staart.” Riep hij met een fonkel in zijn ogen. Het hoofd van Pebbles schoot uit zijn schild en beet met zijn sterke bek in de stenen staart van de Onix. Geërgerd keek de Onix om naar wat hem zojuist gebeten had in zijn staart. Een woeste brul galmde over de vlakte. De Onix probeerde Pebbles met een Slam aanval heen en weer te gooien, maar Pebbles was simpelweg te zwaar. Jace grijnsde en riep: “Nu dat je hem vast hebt, gebruik Mega Drain!” Pebbles hield zich stevig vast en een groene gloed overviel hem. Kleine bundels van licht kropen uit de Onix en vlogen naar Pebbles toe.
De schade op de Onix werd steeds meer en meer. In woede viel de Onix zijn belager aan met een Sone Edge aanval. De scherpe rotsen om de Onix heen vlogen om hem heen richting Pebbles. De scherpe rotsen vielen Pebbles aan met verrassende snelheid en door de pijn verslapte Pebbles z'n grip op de Onix. Dat was de opening die de Onix nodig had om zijn staart te verlossen. De Onix dook weg onder de grond met een Dig aanval. Pebbles sjokte achter hem aan, maar Pebbles was niet de snelste pokemon die er was... De grond onder hen schudde terwijl de Onix onder hen aan het graven was. Wederom konden Jace en zijn pokemon hun tegenstander niet zien, maar dit keer was het een minder groot probleem. Een was zeker, hij zat onder de grond en kwam waarschijnlijk op hun af. Jace grijnsde en zei simpelweg: “Pebbles gebruik Earthquake.” De aanval zou extra vernielend zijn als zijn tegenstander ondergronds was. Pebbles knikte en hief zijn zware poten en smeet ze met al zijn gewicht er achter tegen de grond. Een shockwave schoot door de grond met geluid zo hard als onweer. De grond schudde en kleine steentjes stuiterde over de grond heen. Een luide en diepe kreet van pijn was te horen van onder de grond. Het kwam dichter en dichter bij. Het kwam wel heel snel op hen af.
Voordat Jace kon reageren schoot de Onix omhoog van onder Pebbles. Een verbaasde kreet ontsnapte van Pebbles toen deze opzij geslagen werd door de Onix. Een zweetdruppel rolde over Jace z'n voorhoofd toen hij realiseerde dat Pebbles op zijn zij vast zat. De Onix zat onder kleine verwondingen en ademde uitgeteld. Ook hij had het zwaar te duren gehad in dit gevecht. De Onix sloeg op, de nu weerloze, Pebbles in met een Smack Down aanval. Jace moest iets doen. Als het zo door bleef gaan zou dit gevecht niet lang meer duren, maar niet eindigen zoals hij zou willen. Maar ze waren niet helemaal verloren. “Val terug aan met Absorb!” Riep Jace zonder te laten merken dat hij zich zorgen aan het maken was. Net als met Pebbles z'n Mega Drain aanval vormden zich lichtbundels vanuit de Onix die naar Pebbles toe vloeiden. De Onix keek boos om naar wat hij verwacht had zijn hulpeloze prooi was, dat hem zo'n pijn deed. Hij hief zijn zware staart en sloeg Pebbles met zijn Slam aanval. Jace keek toe en riep: “Laat je met de aanval mee vallen!” Een krachtige stoot later stond Pebbles weer op zijn poten. “Nice!!!” Riep Jace opgelucht. Meteen moest hij ze weer terug op de aanval zetten. Hij vernauwde zijn ogen en riep vastberaden: “Nu Pebbles, val aan met Tackle!” De stevige Torterra stormde op de Onix af en wierp zichzelf tegen hem. Tackle zou niet echt effectief zijn tegen zo'n massieve tegenstander, maar Pebbles kon er redelijk wat gewicht achter zetten en moest vooral niet onderschat worden. De Onix kreunde moeizaam toen Pebbles tegen hem aan stootte. De Onix duwde terug met zijn eigen Tackle aanval. De twee massieve pokeon duwden en duwden tegen elkaar aan. De Onix was veel groter, maar toch was de kleinere Pebbles veel zwaarder en wist deze zich staande te houden.
Het gevecht leek zelfs te veranderen in een stilmate. Beide pokemon keken elkaar gespannen aan en hijgden vermoeid. Jace keek naar Pebbles en vroeg bezorgd: “Gaat het jongen? Kun je nog door gaan?” Eigenwijs knikte de Torterra naar zijn trainer. Zo te zien konden ze nog even door. Toen Pebbles terug keek naar zijn tegenstander daar in tegen werd hij verwelkomd door een Iron Tail. De aanval trof hem hard en met een luide brul van woede en kwaad duwde hij de Onix weg. Deze Onix was gedreven en blijkbaar een redelijk goede vechter, maar zij hadden nog een trucje achter de hand. Jace balde zijn vuist en riep: “Pebbles eindig dit met een Wood Hammer!”
Wood Hammer was bij verre de sterkste aanval die Pebbles in zijn arsenaal had, maar het was een gevaarlijke aanval voor de gebruiker. De Onix was daar in tegen ook niet van plan zomaar zo'n aanval te incasseren. Hij stormde op Pebbles af klaar om nog een klap uit te delen met zijn staart. Toen de Onix dichtbij was begon de boom op het schild van Pebbles groen te gloeien. Pebbles plantte zijn voorpoten stevig in de grond en keek uitdagend naar zijn tegenstander. Toen de Onix net in bereik was om een klap uit te delen zette Pebbles zich af met zijn achterpoten. Pebbles kwam naar voren met enorme kracht en de boom trof met enorme kracht de Onix in zijn gezicht.
Versuft viel de Onix op de grond net voor Jace z'n voeten. Pebbles kreunde moeizaam en kwam overeind, de aanval had op hem zijn tol geteld. “Goed gedaan jongen.” Zei Jace trots en opgelucht. Hij keek naar de uitgetelde Onix die voor hem lag. Wat een monster dit ding was geweest in dit gevecht. Hij had zijn keuze gemaakt.
Hij haalde een pokeball tevoorschijn en wierp het naar de Onix die voor hem lag. De gigantische pokemon verdween in de rode gloed van de pokeball. Zachtjes viel de pokemon op de grond. Nu moest hij wachten op het geluid, oh wat vond hij het wachten zenuwslopend.