Snake Along the Mountain Road! [QUEST + SORA MIYAMOTO]

Een zucht gleed over Soul’s lippen terwijl hij van Salamence af stapte. Hij was echt net terug van de Sinnoh-regio waar hij zijn moeder was gaan bezoeken. En die achterlijke vriend van haar die hij niet moest. Zijn moeder zei dat hij het moest proberen, zei dat hij naar Snowpoint City moest komen om haar geweldige vriend te leren kennen. Nou, hij wilde dat hij dat niet gedaan had. Hij had nog nooit zo’n achterlijke kerel in zijn leven ontmoet. Zijn grapjes sloegen nergens op en hij stonk uit zijn mond. Bovendien had hij zo de irritante behoefte om constant zijn moeders heup of bil aan te raken en dat was iets wat Soul niet kon appreciëren. Het liefste had hij die vent van zijn moeder weg geduwd, maar dat ging ze hem niet in dank af nemen. Het ergste was dat hij dankzij deze onzin Fever weer teleur had gesteld omdat hij van Graduate Ranger naar Ranger had kunnen gaan als hij zijn Quests had voltooid. Zijn vorige Quest was onderbroken geweest door één of ander iets en dus wilde hij binnenkort weer een nieuwe doen. En daarom stond hij ook voor Ranger Base. Hij negeerde de neiging om een sigaret op te steken en wandelde naar binnen. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en bleef bij de balie staan. Hij grijnsde naar de receptioniste die hem bleek te herkennen en ze gaf hem een knipoogje terwijl ze de telefoon neerlegde. Vervolgens begon ze hem te vertellen dat er een wilde Onix de reizigers aan het lastig vallen was in Cyllage City. ‘Echt niks interessanter?’ vroeg Soul waarop de vrouw met haar ogen rolde. Toen de vrouw zei dat er nog iets was, draaide Soul zijn hoofd langzaam. Meestal betekende het niet veel goeds. Toen ze hem vertelde dat hij een partner kreeg, was hij diegene die met zijn ogen rolde. De vrouw negeerde dit wijselijk, wuifde hem weg en nam opnieuw een telefoon op terwijl ze een jong uitziende Student Ranger wenkte. Soul zuchtte en leunde nonchalant tegen de muur van het gebouw terwijl hij op zijn partner wachtte. Liet het alsjeblieft iemand fatsoenlijk zijn op zijn minst.

Het vervelende was dat op een partner wachten ook nog eens het feit met zich mee bracht dat dit tijdverspilling was. Hij had er nu namelijk allang met Salamence kunnen zijn, maar natuurlijk werd hem weer verteld dat hij hier moest wachten op zijn partner. Waarschijnlijk omdat het niet zeker was of het rangertje dat zich aan moest sluiten bij hem wel voor eigen vervoer kon zorgen. Wel, dat was niet zijn probleem! De blonde jongen keek op toen hij een stem hoorde en richtte zijn blik op een zeer jong uitziende Ranger die naar de balie werd geleid. De receptioniste maakte gauw oogcontact met hem en Soul hield een inwendige kreun zo goed mogelijk in. Nee, hè… Werd hij weer gekoppeld aan zo’n jong ding die waarschijnlijk niet eens voor zichzelf kon zorgen. Het feit dat hij enkel een kleine Riolu bij zich had voorspelde ook niet veel goed. Zelfs Soul was aan zijn leven als Ranger met betere Pokémon begonnen dan dit. Maar het idee dat deze Riolu een Lucario kon worden maakte het natuurlijk wel beter. Mits de trainer daar natuurlijk verantwoordelijk genoeg voor was, want een Riolu bracht je niet zomaar even naar een hoger niveau en naar een verder stadium. Soul sloeg zijn armen over elkaar heen toen de jongen en de vrouw hem naderde. Na een waarschuwende blik van de vrouw ging ze glimlachend weg en werd Soul aan zijn lot overgelaten. Prachtig. En natuurlijk gaf het joch zijn Pokémon de schuld. Hij hoopte dat dit kinderachtige gedrag zich niet heel de Quest ging voortzetten, want anders dumpte hij het joch onderweg ergens en zei hij dat hij niet wist dat de jongen van Salamence’s rug was gevallen. ‘Als je klaar bent met je Pokémon te beschuldigen, kan ik dan eindelijk uitleggen wat we gaan doen?’ vroeg hij op een botte manier alsof hij al minutenlang aan zijn uitleg wilde beginnen. Hij wachtte even om zijn woorden in te laten werken en kwam toen overeind. ‘We gaan naar Cyllage City om een wilde Onix tegen te houden. Aangezien dit waarschijnlijk mijn laatste Quest is voordat ik in rang mag stijgen, laat ik de assist aan jou over. Je bent een beginnende Ranger?’ Zijn stem was vragend. ‘Nou ja, maakt ook verder niet uit. Laten we gaan.’ En dat gezegd hebbende draaide hij zich om en wandelde naar buiten, er van uitgaande dat de jongen hem wel zou volgen. Hij gooide de Poké Ball van Salamence naar voren en wachtte tot de Pokémon tevoorschijn kwam. Daarna klom hij op de rug en wachtte tot de jongen hetzelfde zou doen.

Soul wierp een geërgerde blik op de jongen die niet direct volgde en vroeg er af wat er nu weer mis was. Oké, hij wist dat zijn Salamence groot was en dat niet iedereen het altijd een leuk idee vond om te gaan vliegen, maar voor nu was er gewoon geen andere oplossing. Hij moest de jongen wel mee de lucht in nemen want anders zouden ze nooit op tijd op hun bestemming geraken en die woedende Onix wachtte echt niet. Als ze gedoe zouden krijgen in de Ranger Base en hij daardoor zijn rangverhoging zou missen zou deze jongen één maand lang een dagelijkse scheldserenade van Soul krijgen. In het begin gaf Soul niet zo veel om het feit of hij nu wel een rang ging stijgen of niet, maar hij merkte dat hij dit voor Fever wilde doen. Hij wilde de hoogst mogelijke rang behalen voor zijn kleine zusje. En dat ging niet als deze kerel moeilijk bleef doen. Echter net toen Soul er iets van wilde zeggen besloot de jongen toch om op de rug van zijn Pokémon te klimmen. Hèhè, eindelijk. Soul had het idee dat de Pokémon van de jongen nog stoerder was dan de jongen zelf. Dat werd een mooi geval als de Pokémon in de problemen zou raken en de trainer zou hem moeten redden. Je kon nooit te afhankelijk van je Pokémon zijn. ‘Soul is de naam,’ zei hij rustig op de woorden van de jongen. Hij deed zijn best om de naam Sora te onthouden en hem niet constant als ‘jochie’ aan te spreken, maar de neiging was er wel. ‘Luister eens, joch… Sora,’ verbeterde hij zichzelf direct terwijl hij met een klopje op Salamence’s schouder de Pokémon aanspoorde om op te stijgen. ‘We kunnen het ons niet permitteren om in paniek te raken, noch om fouten te maken. Er is daar in Cyllage City een serieuze dreiging met die Onix die woedend is geworden. Ik zou graag hebben dat je je volledig focust op die Onix en dat je je niet laat overnemen door angst. Je weet hoe je je tol moet gebruiken?’ Hij had er helemaal geen zin in, maar hij kon het zich niet permitteren dat de jongen in paniek zou raken omdat hij niet wist hoe die tol werkte. Soul had geluk dat hij een Buizel had moeten kalmeren, maar hij had er wel een litteken aan over gehouden aan zijn wang. Met een snelle beweging schikte hij de ketting die hij om zijn nek droeg – een scarabee – goed en merkte dat Salamence koers zette naar Cyllage City. Ze zouden er op dit tempo wel eens binnen tien minuten kunnen zijn.

Soul had wel half en half verwacht dat de jongen niks zou weten. Het was dan ook nog maar een Student Ranger en dit was zijn eerste missie. Soul vroeg zich nog steeds af waarom men hem altijd als de aangewezen persoon zag om hem op te zadelen met dit soort gevalletjes. Het leek net alsof ze het er om deden. Soul kon niet geloven dat de receptioniste hem als een goede coach had gezien voor deze jongen, maar Soul was vastbesloten om wat misschien wel één van zijn laatste missies kon zijn in ieder geval niet te laten verknallen door deze knul. En daarom zou het beter zijn als de knul gewoon eerlijk was als hij niet wist hoe zijn Styler werkte. Soul’s mond trok zich tot één streep toen Sora niet alleen toegaf dat hij niks van zijn Styler wist, maar ook nog geen les bleek te hebben gehad voordat hij op missie ging. Hadden ze ondertussen al niet geleerd dat Student Ranger’s op hun eerste missie sturen zonder uitleg een slecht idee was en dat dit belemmerend kon werken voor de hogere rang? Soul klemde zijn knieën tegen de zijkanten van zijn Salamence en draaide zich om terwijl hij zijn Styler uit zijn zak graaide. Dit moest wel een heel snelle uitleg zijn, want ze zouden over vijf minuten al arriveren op hun bestemming. Waarom had hij die vraag niet eerder gesteld of waarom hadden die verdomde begeleiders in Ranger Base niet even de tijd kunnen nemen om Sora voor te bereiden? Ze wisten toch dat het eenmaal in een missie niet meer kon en zelfs levensgevaarlijk was? ‘Je activeert hem op deze manier,’ zei hij en hij deed het voor. ‘Je tol gaat naar buiten schieten. Je moet mikken op de Pokémon die je ermee wilt vangen. Naargelang de grootte van de Pokémon maak je bewegingen met je arm totdat je ziet dat de lijn helemaal rond de Pokémon gaat. Dit kan rond de kop of rond de hals zijn. Als de Pokémon aanvalt en hij botst tegen je lijn, volg dan met je ogen de lijn zodat het niet tegen je gezicht kan klappen.’ Om aan te geven wat er gebeurde als je dat niet deed wees hij naar zijn wang waar het litteken zeer duidelijk te zien was. ‘Anders krijg je dit.’ Hij dacht kort na. ‘Ik ga je helpen met het verwonden van de Onix, maar jij moet zorgen dat je hem vangt met je Styler. Je vangt een Pokémon op verschillende manieren die optioneel zijn. Je kunt er voor kiezen om hem uit te schakelen of je kunt er voor kiezen om hem zo moe mogelijk te maken, maar dan moet je wel snel met je armen zijn.’ Hij zag Cyllage City opdoemen. ‘Veel succes, joch.’ Hij grijnsde en draaide zich weer naar voren, zijn Styler wegstekend. Salamence dook naar beneden en even later stonden ze op de grond. ‘Flamethrower om hem weg te houden van die dame!’ schreeuwde Soul toen hij de Onix al naar een dame zag gaan om haar waarschijnlijk aan te vallen. Ondertussen stak hij zijn hand uit naar Sora zodat deze gauw van Salamence's rug kon springen om ook in actie te schieten.

De Flamethrower van Salamence zorgde ervoor dat Onix zijn kop woest draaide naar Soul en Sora. Sora had Soul’s hand inmiddels gegrepen waardoor de blonde jongen hem zonder al te veel gedoe van Salamence’s rug had kunnen trekken zonder dat de jongen mee geflambeerd zou worden. Soul zag aan het nerveuze gezicht van de jongen dat hij het idee om deel te nemen aan deze Quest niet echt zag zitten, maar ze hadden geen keus. Desnoods zou hij de Onix zelf proberen te vangen met zijn Capture Styler, maar sinds het de jongen zijn eerste keer was wilde Soul dat hij het deed. ‘Hoe gaan we het aanpakken?’ vroeg Sora nerveus aan hem en Soul draaide zijn hoofd om Onix inschattend aan te kijken. Hij moest minstens niveau vijfentwintig zijn als het al niet hoger was en Sora’s Pokémon zou het nooit op kunnen nemen tegen de krachtige Pokémon. Soul betwijfelde zelfs of Sora het zelf op zou kunnen nemen tegen de woeste Onix, maar Soul had er vertrouwen in. Hoopte hij. ‘Zoals ik al zei ga ik hem afleiden en verwonden en ga jij hem proberen te vangen met je Capture Styler. Je weet nog hoe hij werkt?’ Aan het gezicht van de jongen was te zien dat hij zich alle informatie die Soul had gegeven aan hem probeerde te verwerken en zag paniek op het gezicht van de jongen ontstaan. ‘Je opent je styler op deze manier,’ zei hij en hij drukte op het knopje waardoor de tol activeerde. ‘Je tol gaat zich activeren. Met een simpele handbeweging schiet hij naar buiten.’ Hij deed het voor zodat de tol inderdaad naar buiten schoot. ‘Daarna maak je ronddraaiende bewegingen aan de hand van de grootte van de Pokémon en ga je steeds sneller,’ zei hij en hij begon bewegingen te maken. De tol maakte ronddraaiende bewegingen, maar omdat er geen Pokémon was waar Soul op oefende viel het ding natuurlijk weer nutteloos op de grond. ‘Als het terugschiet volg je met je hand de bewegingen van waar de tol schiet. Anders krijg je dit.’ Hij wees naar het felle litteken op zijn wang en ving de tol handig weer op zonder zelfs zijn blik er op te hoeven richten. Hij hoopte dat als hij Ranger werd dat het net zo makkelijk zou gaan. Een rangverhoging betekende een nieuwe styler en Soul moest altijd afscheid nemen van zijn huidige styler als hij er gewend aan begon te raken.

Nadat Sora met een zenuwachtig gezicht had geknikt en had beloofd dat hij zijn best ging doen richtte Soul zijn aandacht weer op de Pokémon. Wacht… Welk niveau had hij gezegd? Vijfentwintig? Zijn blik ging naar de Riolu die uitdagend stond te kijken naar de Onix. ‘Gebruik je Pokémon,’ droeg Soul Sora op en de jongen keek hem eerst aan alsof hij gek geworden was, maar gaf daarna een nerveus knikje. ‘Je zal de hulp van je Pokémon nodig hebben om hem zodanig af te leiden zodat je hem kunt vangen met je Capture Styler.’ Sora fronste. ‘Ik dacht dat jij hem ging afleid…’ Soul schudde geërgerd zijn hoofd. ‘Doe wat van je verwacht wordt! En staan levens op het spel voor als je het nog niet in de gaten had!’ De geschrokken uitdrukking van Sora toonde aan dat hij daar inderdaad nog niet aan gedacht had, maar in elk geval verscheen er nu een iets meer vastberaden trek om zijn gezicht en de jongen wees naar voren. Soul hoorde al niet meer welke aanval de jongen riep omdat hij Houndoom tevoorschijn riep. Hij wees naar een hulpeloze vrouw die op het punt stond verpletterd te worden onder de staart van de Onix. Houndoom schoot naar voren en wist te voorkomen dat de Onix zijn staart op de vrouw kon neer laten komen, maar een aanval zorgde ervoor dat Onix naar de andere kant van het strand geslingerd werd. Soul gaf een goedkeurend knikje naar Sora welke met een nerveus gezicht opdrachten gaf aan zijn Riolu. De Pokémon bleek zeer behendig te zijn en de aanvallen van de Onix goed te ontwijken, maar Soul wist dat ze de hulp van Salamence nodig gingen hebben. ‘Zorg jij ervoor dat iedereen in veiligheid wordt gebracht. Let vooral goed op kinderen,’ zei hij zacht tegen Houndoom. De twee keken elkaar even intens aan en ze leken dezelfde gedachte te delen: Fever. De Houndoom knikte en Soul slikte de brok in zijn keel door terwijl hij zich naar zijn Salamence draaide. Ooit zou hij de dragon type misschien vertellen over Fever, maar dat was een ander verhaal voor een andere keer. Hij moest hier echt zijn hoofd bij houden want in principe werd van hem verwacht dat hij het tot een goed einde zou brengen en dat Sora niet gewond zou raken. Waarom kreeg hij dan ook altijd weer de leiding over dit soort zaken? Alsof hij zo’n kindervriend was.

‘Gebruik je Dragon Breath om hem te verlammen!’ riep Soul. De aanvallen op de Onix werden de Onix te veel en de Pokémon sloot gepijnigd zijn ogen toen hij opnieuw een aanval van Salamence moest incasseren. De Pokémon was waarschijnlijk niveau dertig of hoger omdat hij het gevecht nog niet opgegeven had en zijn frustratie leek het er niet beter op te maken, want de Onix brulde van woede en probeerde uit te halen naar huizen, mensen en het strand. Het zand dat omhoogkwam zorgde ervoor dat het in Soul’s ogen bleef hangen en de blonde jongen vloekte. Aan het geschreeuw aan zijn rechterkant te horen had Sora ook iets in zijn ogen gekregen en was de jongen wéér in paniek geraakt. Waarom stuurden ze zo’n jong ding dan ook mee op missie naar zoiets gevaarlijks? Toen hij voor de eerste keer Ranger was geworden en hij een Student Ranger was had hij niet meer dan een Buizel moeten kalmeren. En toen was hij zelfs nog veel ouder geweest dan de jongen nu. Het was begrijpelijk dat de jongen op zo’n moment in paniek raakte, maar Soul had het toch eerlijk gezegd liever anders gezien. De Dragon Breath had succesvol doel getroffen en zo te zien was de verlamming toegeslagen, maar de Onix kon er nog een aanval doorkrijgen vanwege zijn frustratie. De meeste mensen waren in veiligheid gebracht en Houndoom keek hem vragend aan. Soul had niet echt het idee dat Sora nog het gevoel kreeg dat hij het goed deed als hij twee Pokémon van niveau vijftig ging laten bemoeien en dus maakte hij een zwaaiende beweging. ‘Houd de aanvallen tegen die op de huizen gericht zijn,’ zei hij tegen de Pokémon en deze knikte bevestigend. Hij ging alvast schrap staan en ook Salemence hield een oogje in het zeil, maar de Pokémon trok zich ietwat terug omdat de Onix verlamd was en omdat hij wist dat Soul Sora een groot deel zelf wilde laten doen. Soul had inmiddels al wat zand uit zijn ogen kunnen vegen en hij zag dat dat met Sora hetzelfde geval was. De jongen leek nog steeds paniekerig te zijn, maar in ieder geval al minder dan daarnet en op de één of andere onverklaarbare wijze vond Soul het een fijn idee dat de jongen wat zelfvertrouwen begon te krijgen. Deze missie maakte hem een softie.

Sora hield zijn Capture Styler in de lucht en activeerde de tol. Zoals verwacht schoot de tol veel te vroeg naar buiten en Soul negeerde een geïrriteerde zucht die hij op voelde komen terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. ‘Vergeet niet om je Riolu opdrachten te geven,’ zei hij tegen de jongen. Sora wierp hem een boze blik toe en Soul fronste arrogant met zijn wenkbrauwen alsof hij daarmee wilde zeggen wie hier nu werkelijk het meeste ervaring had. Sora gaf toe en gaf Riolu een opdracht om aan te vallen. Hij noemde ook een bijnaam, maar dat kon Soul vanaf hier niet verstaan. Wat hadden trainers en bijnamen toch gemeen met elkaar? Hij gebruikte ze niet en was ook niet van plan om ze te gebruiken. ‘Doe het opnieuw,’ zei Soul gebiedend toen Sora zijn Capture Styler vragend in de lucht stak. De jongen had zich in ieder geval niet bezeerd toen het terugschoot en Soul vroeg zich af of dat door skills of door geluk kwam, maar dat hield hij in het midden terwijl hij keek hoe Sora zijn tol opnieuw activeerde. De jongen hield de schijf deze keer op de juiste hoogte terwijl de tol naar buiten schoot en een weg baande naar de Onix. Sora begon draaiende bewegingen met zijn armen te maken en de tol ketste tegen het pantser van Onix af. ‘Je houdt het veel te laag. Maak uitbundigere bewegingen!’ riep Soul toe. ‘Dat probeer ik, maar mijn arm begint loom te worden!’ Soul zuchtte. ‘Je bent nog niet eens begonnen,’ zei hij nors. ‘Activeer hem opnieuw.’ De paniekerige mensen die nog net hadden staan schreeuwen van angst stonden nu verwonderd naar het tafereel te kijken dat zich voor hun ogen afspeelde. Ze leken niet bang mee te zijn en Soul kon zelfs hier en daar wat geamuseerde reacties ontdekken. Stelletje schijters. Plotseling schoot Onix in actie, brak door de verlamming heen en stoof op Sora af. Soul had zich al verplaatst voordat hij het zelf wist en het volgende moment viel hij met zijn lichaam tegen Sora aan zodat ze beiden op de grond vielen en er nog net verhinderd kon worden dat Sora geplet werd onder het pantser van steen. Nog voordat Salamence of Houndoom konden reageren, reageerde Riolu al genadeloos door aan te vallen zodat de Onix even verzwakt bleef liggen. Dit was hun kans.

Met een simpele beweging rolde Soul weg van Sora zodat de jongen kans kreeg om overeind te komen. Sora leek te begrijpen dat dit een perfecte kans voor hem was en krabbelde overeind. Soul maakte ruimte voor de jongen terwijl hij aandachtig keek hoe Sora zijn Styler opnieuw op een perfecte hoogte activeerde. Met een simpele handbeweging schoot de tol naar voren en Sora tilde zijn arm deze keer wel hoog genoeg op om de tol niet opnieuw tegen het pantser van de Onix te laten ketsen. De jongen had een iets meer vastberaden blik dan al de keren ervoor en Soul vermoedde dat het een goed ding was geweest dat de Onix een poging had gedaan om de jongen te vermorzelen. Nu begon hij in elk geval in te zien dat een lome arm geen reden was om te stoppen. De Onix richtte zich op, maar Sora was voorbereid en tilde zijn arm hoger zodat de tol meer en meer rondjes om de Onix begon te draaien. De weerstand van de Onix verzwakte steeds meer en meer en Soul hoorde Sora opgelucht zuchten toen de weerstand volledig wegging. De Onix zakte naar beneden en keek lui uit zijn ogen naar Sora, maar het was duidelijk dat de Pokémon gehoorzaam was als Sora iets wilde zeggen. ‘Goed gedaan,’ zei Soul enkel. ‘Ik had gedacht dat je echt wat meer enthousiast zou zijn,’ zei Sora droog. ‘Nope,’ reageerde Soul al even droog terug. ‘De voorstelling is voorbij, mensen. Iedereen kan weer veilig naar zijn of haar activiteit terugkeren.’ De mensen leken teleurgesteld te zijn omdat het gedaan was en Soul besloot dat hij Cyllage City voor de komende weken ging proberen te vermijden. ‘En nu?’ vroeg Sora twijfelachtig. ‘Nu doe je ermee wat je wilt, maar ik ga terug naar de Ranger Base,’ zei Soul schouderophalend. ‘Wacht, ik ga mee!’ Soul keek fronsend toe hoe Sora afscheid nam van Onix en de Onix liet gaan. ‘Wat ga je in de Ranger Base doen?’ vroeg Sora. ‘Claimen dat wij de opdracht hebben voltooid en daarna in mijn bed liggen en niks doen,’ zei Soul nors. ‘En jij gaat niet mee,’ vervolgde hij snel toen Sora zijn mond weer open deed. ‘Was ik ook niet van plan,’ zei de jongen waarna hij met zijn ogen rolde. Soul kon het niet laten om te grinniken terwijl hij Houndoom terugkeerde, op Salamence’s rug sprong en hun beiden terug naar de Ranger Base lieten keren, Cyllage City achter hun latend.