Savior

Alex wist dat de brunette hem als een ware optimist had aangesproken en dat het terugkrijgen van zijn pokémon misschien wel wat langer dan een dag ging duren, maar hij kon het niet laten om te hopen en dus bleef hij in het Rangergebouw aanwezig. De jongeman probeerde zich zoveel mogelijk bezig te houden met zijn Growlithe en zijn Holocaster, maar Sagittarius had ondanks alles geen onuitputtende bron aan energie en zijn Holocaster leefde ook op batterijen en dus zat hij zich nu te vervelen. Alex dacht er even over na om een gesprek te starten met andere mensen die ergens op zaten te wachten – maar hij herinnerde zich dat hij sociale angst had en dat hij het waarschijnlijk makkelijker zou verpesten dan hij zou verwachten. Zelfs met zijn gedachte om een Ranger te interviewen voor zijn blog kreeg hij het niet voor elkaar om daadwerkelijk een gesprek aan te knopen.

Het begon al later te worden en Alex gaf de hoop al bijna op. Misschien dat hij morgen terug kon komen? Mits Tiffany dan meer geluk had, that is... Alex had zijn contactgegevens moeten achterlaten. Of had hij dat wel gedaan? Hij had werkelijk geen flauw idee meer. De jongeman schudde zachtjes zijn Growlithe wakker, welke op zijn schoot in slaap was gedoezeld en hem de hele tijd warm had gehouden. “Sagi, wakker worden jongen. We gaan naar huis,” sprak hij zachtjes tegen de pokémon. Sagittarius opende langzaam zijn ogen, keek versuft op en gaapte vervolgens uitgebreid. Niet veel later rekte hij zich uit en schudde hij zijn vacht, waarna hij van Alex zijn schoot afsprong en alweer klaarwakker was. Zijn trainer wist niet hoe hij het deed, maar sommige mysteries konden dat ook maar beter blijven, bedacht hij zich.

Ze draaiden zich beide naar de deuropening en Alex bleef als bevroren aan de grond genageld staan toen hij twee figuren opmerkte. De één was een Charizard, de ander een mens met bruin haar en een bekend wezen in haar armen. Deze wurmde zich meteen los en sprintte zo snel ze kon – en voor zover dat kon – op Alex af. De tranen stonden al in haar ogen en als Alex moest gokken, dan rolden ze bij hem al over zijn wangen. “Aquarius!” riep hij verblijd, waarna hij vlug door zijn hurken zakten en de Squirtle in zijn armen opving. Aquarius was normaal niet zo van het grof geschut, maar hij viel bijna omver toen ze in zijn armen terechtkwam. Dat kon hij de pokémon ook niet kwalijk nemen. “Oh, ik heb je zo gemist!” Alex was niet van plan om snel los te laten, zelfs al probeerde Sagittarius zijn teamgenoot ook weer terug te verwelkomen door zijn voorpoten op de jongeman zijn bovenarm te plaatsen en al kwispelend begon te blaffen.  

De knuffel met zijn pokémon – en de hereniging zelf alleen al – zorgden ervoor dat Alex zijn omgeving totaal was vergeten. Het was Tiffany die hem terug tot de realiteit bracht, waardoor hij Aquarius al wat losser vasthield en recht overeind kwam. Dat was namelijk beleefder wanneer je een gesprek voerde met iemand. De brunette grapte over de lange tijdsduur, maar toen Alex hoorde dat dit haar eerste keer was, was hij erg onder de indruk. “Ik weet niet hoe ik je hier voor kan bedanken,” begon hij, nog steeds lichtelijk aan de emotionele kant. De Ranger stelde toen voor dat Aquarius hier wel gecheckt kon worden op verwondingen, waardoor Alex zijn Squirtle zorgvuldig bekeek. Ze leek niet echt iets te hebben, maar Tiffany had wel gelijk. Je wist maar nooit. “Als dat kan, dan graag. Waar kan ik dat laten doen?” vroeg hij aan de brunette. Zijn pokémon en hun welzijn was immers erg belangrijk voor hem.

Tiffany uitte haar frustratie over Team Rocket. Dat kon hij aan haar frons wel zien. Hij wilde het verhelpen – en haar nog steeds bedanken – maar hij wist in eerste instantie niet hoe. Zijn aandacht vestigde zich echter niet veel later op haar trotse karakter en toen hij zich herinnerde nog een Ranger te willen interviewen voor zijn blog, kreeg hij het perfecte idee. “Zou je het anders zien zitten om een interview met me te doen?” vroeg hij aarzelend aan haar. Misschien moest hij wat meer uitleg geven. Dit kwam wel heel random. “Ik bedoel, euh, het hoeft niet – maar ik heb een blog en... Nou ja...” Alex vervloekte zichzelf. Waarom kon hij dit niet gewoon normaal vragen?

Donaties waren welkom? Alex raakte even in paniek. Veel geld had hij niet over na alle huur en andere kosten en daar moest hij zelf nog mee zien rond te komen met eten. Als hij nou wat beter verkocht, dan was het geen probleem, maar voor nu had hij niks om aan Tiffany te kunnen geven. Gelukkig stelde ze hem al gerust dat het de Rangers niet om geld ging, maar om het welzijn van mens en pokémon. Dat nam niet weg dat hij haar niet wilde bedanken, echter. Dolgraag juist. Daarom kwam hij met een ander idee waar iemand als de brunette geen nee tegen kon zeggen. Alex maakte mentaal een notitie om zo even bij de balie langs te gaan, maar voor nu wilde hij eerst dit gesprek afronden.

Tiffany scheen er geen enkel probleem mee te hebben. Ze riep zelfs dat ze een videokanaal had. Ergens ging er bij Alex een lampje branden, maar die was zo ver in een uithoek van zijn gedachten verstopt dat hij geen flauw idee had waarom hem dat logisch leek. Haar naam klonk wel bekend, maar… Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Tiffany’s voorstel om het te filmen, zodat ze allebei meer publiciteit hadden. Alex glimlach werd breder en hij knikte instemmend. “Wacht, dan geef ik je mijn nummer om wat af te spreken,” vertelde hij, waarop hij zijn Holocaster erbij pakte en nummers met haar uitwisselde. “Laat maar wat weten als je tijd hebt, dan maak ik wel wat tijd vrij,” liet hij haar vervolgens weten. Daarna maakte hij aanstalten om naar de balie te lopen. “Nogmaals bedankt voor Aquarius! Je hebt mijn dag gemaakt, Tiffany!” Als hij nog een keer in de problemen zat, wist hij in ieder geval op welke Ranger hij kon rekenen. Maar nu eerst moest hij Aquarius verzorgen.