Two can keep a secret if one of them is dead. +Lucian

Oké, dit was wel een van de meest random gesprekken die hij ooit over de holo-caster had gehad, niet die van Ciro dan meetellend. Ergens klonk het niet zo heel slecht, om nu ook gewoon kip te gaan eten. En nu hij er ook nog eens over nadacht, besefte de groenharige jongen ook dat hij eigenlijk vrij veel honger had. Wauw. Hij haalde de kip maar uit de koelkast, zodat het even wat kon rusten, over enkele minuten zou hij dat maar gaan opwarmen dan ja, gezien het toch al gaar was. Het was ondertussen een kwartier verder en hij bedacht zich dat het vast niet zo heel lang moest duren voordat Lucian eraan zou komen. De kip werd dus in de over gedaan, waarna hij het ding maar liet opwarmen. Vervolgens dropte Nathan zich op de bank en deed maar de tv aan. Niet echt dat daar nou heel erg veel op te zien was, maar hé, het was beter dan niets, dan zeg maar enkel stilte. Soms was stilte wel oké, maar nu had hij er weinig zin in ja. Ineens, zonder ook maar enig pardon of te letten op de reactie van diens trainer, kwam Deimos op hem liggen. Oké, help. Het was namelijk niet dat het beest nou zo leuk was om ineens op je te hebben zonder erop voorbereid te zijn.

Zoals hij al had verwacht was de ander al vrij snel aangekomen, gezien hij wel ergens kon aannemen dat niet elke gek zomaar random kip zou schreeuwen en vervolgens hier per se aanbellen. Ondertussen had hij de hond van zich af kunnen krijgen, waarna hij opstond en richting de deur liep. Hij deed de deur open, om inderdaad de bruinharige te zien. "Kom maar binnen." sprak hij, om zich vervolgens om te draaien, verwachtend dat de ander wel de deur dicht zou doen. "De kip is bijna klaar, trouwens wat drinken?" sprak hij simpel, tja, t was nu nog enkel wachten en ook nog, hij had wel even een drankje nodig, voor varieuze redenen. Hij keek de ander met een fronsje aan, wachtend op antwoord. Hij leunde maar wat tegen de bank aan, maar besloot vervolgens hoe dan ook naar de keuken te lopen en alvast wat voor hemzelf klaarmaken.

In tegenstelling tot diens trainer, leek Deimos een stuk minder blij te zijn met het bezoek en in plaats van dat normaal aan te geven, ging de hond steeds precies voor diens voeten lopen, zodat de ander ineens kon gaan struikelen over de hond. Er werd gesproken door de bruinharige dat deze wat te drinken wou, waarop de groenharige vroeg "Wat dan?" ja, anders ging het nog wel niet zo helemaal makkelijk om het mens drinken te geven he. Terwijl hij naar de keuken was gegaan, om ten eerste zijn eigen drinken te pakken en als tweede snelle check voor de kip, zag hij dat Lucian hem was gevolgd. Voor zichzelf pakte hij maar een simpel glas cola, voor de verandering zou hij maar niet gaan drinken, het kon namelijk flink fout gaan dan, daar ervaring mee hebbende. Hij knikte even toen er werd gesproken door de ander dat het al goed rook, dat deed het zeker ja. De sterke kipgeur was namelijk al in de gehele keuken te ruiken en ook een deel in de woonkamer. Nog een kleine minuut of twee voordat het klaar zou zijn, dan konden ze eindelijk die kip opeten. Toch wel slim dat hij alvast was begonnen met de kip opwarmen, anders hadden ze nog langer kunnen wachten voordat het ding klaar zou zijn.

Er werd even nagedacht over wat voor drinken de ander wou, waarbij er uiteindelijk werd gezegd dat deze cola wou. Nathan knikte kort, pakte een glas en de cola die hij nog niet had opgeruimd om het spul vervolgens in te schenken en aan Lucian gaf, of in welk geval op het aanrecht zettend zodat deze het zelf kon pakken. De cola werd weer opgeruimd en ondertussen vroeg de ander of Deimos niet zoveel van bezoek hield. "Mensen. Hij houd niet van mensen." verbeterde de groenharige, met een klein glimlachje. In tegenstelling tot de ander, welke een lange sweater droeg en nog verdere lange kleding, had Nathan een t-shirt aan en een simpele joggingbroek aan, zo een trainings ding zeg maar. Niet dat hij dat nu eigenlijk ded, het was, hoe laat? bijna tien uur s'avonds, nee, dan ging hij niet rennen. Door het t-shirt was het wel te zien dat hij flink wat verwondingen had, maar eigenlijk maakte Nathan dat amper nog uit, hij schaamde zich er niet voor en deed geen moeite meer om het te verbergen. Waarom zou hij? Hij knikte even toen er werd gesproken dat het wel een leuk plekje was, die hij had. "Yeah, al is het niet helemaal van mij." klonk hij rustig.

Hij leunde ondertussen tegen het aanrecht aan, het glas cola van hem bij de rand rand vasthoudend en het rustig wat heen en weer te laten gaan, als in een soort draaibeweging was het. Bij zijn eerdere antwoord leek de bruinharige kort te grijnzen, vervolgd door dat het dan soms van 'zijn madame' was. Hij grinnikte hierop kort. "Ongeveer ja, tis eerder van haar ouders." het was best grappig, vond hij dan, dat de groenharige hier nog vorig voor het eerst binnen kwam en er niet echt iets achter had gedacht. Moet je hem nu kijken, er wonend, een (vrij) stabiele relatie hebbend. Geen idee hoe hij dit nog volhield trouwens. Niet dat de jongen erover klaagde, dat helemaal niet nee. "En jij dan? Een eigen plekje?" vroeg hij maar, er was toch weinig te doen behalve wachten.

Zodra er werd gesproken dat de ander een hotelkamer had een een hotel in Lumiose, fronste Nathan even. Hoe the hell had deze dat dan nou voor elkaar gekregen? Gewoon daar blijven, tot het hotel het uiteindelijk had geaccepteerd dat de jongeman daar niet van plan was om echt weg te gaan? Hij zou dat wel net aan gaan denken, maar natuurlijk kon er wel van alles mogelijk zijn. "Heb je dan wel goed voor elkaar gekregen." besloot hij dan ook uiteindelijk te zeggen, niet helemaal zeker zijnde wat er anders over te moeten zeggen. Zijn blik ging naar de over waar de kip inzat, welke aangaf dat het nog een kleine minuut of vijf ging duren. Duurde hem ook lang zeg, hij had gewoon honger, dan had je nooit zin om te wachten. Een klein slokje werd van de cola genomen, afwachten, misschien dat de ander nog voor de tussentijd een gespreksonderwerp zou weten, anders zou het nogal stil blijven.