Sneaking Suspicions

Er hing een vreemde sfeer rondom de brunette en haar Charizard terwijl ze onderweg waren naar Dendemille Town. Normaalgesproken was Tiffany heel opgewekt en sprak ze Ra met alle plezier toe, maar nu bleef ze stil. De uitdrukking op haar gezicht was een serieuze frons en het was duidelijk dat ze daadwerkelijk ergens over na zat te denken. Ra merkte de gespannen sfeer op, maar besloot zich op het vliegen te focussen in plaats van zijn zorgen direct te uiten. Tiffany kennende zou ze het toch op een gegeven moment niet meer kunnen verdragen en barstte ze in een stroom van woorden uit.

Hij was verbaasd dat dat niet gebeurde. Pas toen ze bij hun doel, Dendemille Town, aangekomen waren en Tiffany van zijn rug af gesprongen was begon ze te spreken, maar het was geen stroom aan woorden over haar zorgen. “De bedoeling is dus dat we een persoon vinden die mogelijk illegaal gedrag vertoont. Gelukkig hebben ze een redelijke beschrijving van hem weten te vormen, want anders zou dit een onmogelijke taak worden…” Ra vond het niet erg dat ze zich op hun missie focuste, maar besloot toch even om zijn klauw op haar schouder te leggen om haar aandacht te trekken. Het werkte direct, want zodra het meisje haar grijze ogen op haar Pokémon had gericht kwam dan toch die stroom aan woorden.

“Die mensen van de base hebben zulke hoge verwachtingen van me – dat kan niet anders als ze me zo’n opdracht geven. Normaalgesproken ben ik heel zeker van mezelf, maar om de een of andere reden maakt dit me zenuwachtig? Ik ben helemaal niet wie ze verwachten dat ik ben. Mijn droom is niet eens om bij de Rangers te blijven, dat is om muziekvideo’s te produceren.” Ra keek haar enkele tellen aan nadat ze gestopt was met praten en liet toen een brullach horen. De geluiden die hij daarna maakte moesten duidelijk een zin voorstellen, maar de meeste mensen zouden er geen touw aan vast kunnen knopen. Tiffany verstond er ook geen snars van, maar ze begreep wel wat hij bedoelde. Als ze normaalgesproken zich geen zorgen maakte, waarom zou ze dat nu dan wel doen? Een glimlach verscheen op haar gezicht. “Je hebt gelijk, maatje. Ik kan dit. Kom, we gaan een boef vangen!” Met hernieuwde moed stapte Tiffany het dorp in.

In eerste instantie zag ze geen verdachte activiteit om zich heen. Ze hield echter haar ogen open en zo te zien Ra ook. Ze was slim genoeg geweest om haar Ranger outfit niet aan te doen, want als ze dat gedaan had zou de verdachte zeker op de vlucht slaan. Ze kon beter in de menigte op gaan – behalve dat ze zich na zo’n tien minuten al in de minder drukke straten besloot te bevinden. De beschrijving was immers duidelijk geweest: iemand was aan het rondsluipen. Dat deed je niet makkelijk als het druk was, want dan viel je juist op. Het viel ook op dat Tiffany door de rustige straten ronddoolde, maar daar had ze al een cover voor bedacht. Ze haalde haar Holocaster tevoorschijn en liet er een kaart op verschijnen, zodat het leek alsof ze verdwaald was. Het zag er waarschijnlijk stom uit met die Charizard naast haar waarmee ze makkelijk over de stad heen kon vliegen, maar als iemand er naar vroeg zei ze wel dat hij vermoeid was en dat ze een Pokécenter nodig hadden.

Er werd echter niet naar gevraagd. Sterker nog, niemand gaf echt veel om de brunette. Het was een vreemd gevoel en het frustreerde haar, maar ze moest zich focussen op haar missie. Dat frustreerde haar echter ook, want ze had tot nu toe nog niks van succes geboekt. Ze besloot na een half uur extra ronddolen contact op te nemen met de Ranger basis en te vragen of ze nog nieuwe informatie hadden.

Het gelaat van een vrouw verscheen op het scherm van haar Capture Styler zodra ze op een volledig verlaten plek stonden. “Tiffany Marchetti, rapport van bezigheiden,” sprak de brunette tegen de vrouw. Die liet een lichte glimlach zien bij het horen van de naam. “Marchetti. Hoe staat het er voor?” Ze klonk alsof ze dacht dat Tiffany al succes had geboekt. Ze besloot er niet mee te zitten en gewoon te zeggen wat ze gepland had. “Nog geen teken van de verdachte. Weet u zeker dat hij in Dendemille Town moet zitten?” De vrouw fronste nu. “Ja, absoluut. In welke wijk sta je nu?” Tiffany legde uit waar ze stond en waar ze al geweest was, waarop de vrouw begrijpend knikte. “Probeer de westzijde van het dorp. Daar is de meest recente melding vandaan gekomen. Succes.” De vrouw verdween en Tiffany was weer alleen met Ra.

De brunette wist niet goed hoe ze zich moest voelen. Ze had het idee dat ze de dame had teleurgesteld, maar zo had ze zich niet gedragen. Het leek zelfs alsof ze er nog steeds in geloofde dat Tiffany dit kon doen. “Kom, Ra,” sprak ze haar Charizard toe, waarna ze in wat westelijke richting moest zijn begon te lopen. Ze kreeg inmiddels ook de coördinaten van de laatste melding door, welke ze op haar Holocaster inlaadde. Zo kon het niet meer mis gaan, toch?

Ze was minstens honderd meter van de plek van de laatste melding af toen ze een persoon zag die precies de gegeven beschrijving paste. Ze was geneigd om weg te springen, maar besloot casual door te lopen. Wel verstopte ze haar Styler onder haar jas, want als de verdachte die zag zou hij zeker weten vluchten. Ze probeerde zo nonchalant mogelijk over te komen terwijl ze dichter naar hem toe kwam. Hij leek op zijn hoede, maar vluchtte niet weg. Tiffany kon hem zelfs een goede dag wensen toen ze dicht bij genoeg was. Ze voelde zich verbazingwekkend voldaan, al maakte dat snel plaats voor frustratie toen ze door had wat dit betekende. Ze was helemaal niks opgeschoten met haar missie en liet de man zelfs zijn gang gaan. Bovendien had hij haar nu gezien en zou het verdacht zijn als ze nog vaker langs liep. Het werd dus tijd om iets te doen waar ze helemaal niet goed in was: bespioneren.

Gelukkig had ze een Pokémon die wel goed was in bespioneren. Zo goed zelfs, dat Tiffany hem zelf nauwelijks vertrouwde. Dat kwam ook door zijn karakter, want hoe ze het ook wendde of keerde, Osiris had een wat duistere persoonlijkheid. Hij paste eigenlijk veel beter in het team van een Team Rocket lid, maar helaas voor hem zou hij daar nooit terecht komen. Of gelukkig, want een Team Rocket lid zou hem misschien lang niet zo goed behandelen als Tiffany.

Ze haalde Osiris uit zijn Pokéball met de gedachte in haar achterhoofd dat ze hem wilde belonen als hij zijn taak succesvol volbracht. Hopend dat hij zijn best zou doen als ze hem dat vertelde, legde ze het plan uit. “Yo, Osi! Ik heb een missie gekregen en ik heb daar bij jouw hulp nodig. We zijn namelijk een mogelijke crimineel aan het schaduwen, maar hij heeft mij gezien en daarom kan ik niet meer onverdacht achter hem aan. Als jij nou zo’n leuk verdwijntrucje doet en dan rapport komt doen bij mij, dan krijg je na afloop een beloning. ‘kay?” Osiris keek haar met een frons aan. Hij was de opdracht aan het inschatten. Dat was nou eenmaal hoe hij te werk ging. Hij knikte toch instemmend en wachtte toen op verdere instructies, die Tiffany hem met een grijns gaf. “We zagen de man net in een steegje hier achter. Hij draagt een bruine hoodie en een zonnebril en is gezien met een tas waar mogelijk gestolen Pokéballs in zitten. Als je die kan vinden ben je een held.” Osiris knikte opnieuw. Hij leek niet heel enthousiast, maar dat zat nou eenmaal niet in zijn karakter. Dat hij accepteerde en op weg ging was voor Tiffany al een hele geruststelling. Nu kon de brunette alleen maar wachten terwijl de Haunter haar werk uitvoerde. De grijns verdween van haar gezicht bij die gedachte. Daar was dat gevoel van niet aan de verwachtingen kunnen voldoen weer. Hm.

Het kostte Osiris geen moeite om het doelwit te vinden. Het kostte al even weinig moeite om zichzelf te laten verdwijnen in de schaduwen en zo de activiteiten van de vreemdeling te volgen. Voor hem zag hij er niet heel anders uit dan de meeste andere mensen. Het enige verschil was dat hij in de winter een zonnebril droeg, wat hij niet eens zo gek vond. Als de zon scheen was er niks mis met een zonnebril.

Zelfs de manier waarop hij om zich heen keek terwijl hij zich een weg door de straten baande wekte niet veel zorgen bij Osiris op. Hij vond eerder dat de man zich onprofessioneel gedroeg als hij daadwerkelijk een dief was. Duidelijk nog een leek in het vak. Het schaduwen begon Osiris al snel te vervelen en hij hoopte dat de crimineel hem snel iets bood waar Tiffany mee kon werken. De buit zou een mooie vondst zijn, maar bewijs dat hij aan het stelen was zou ook goed zijn. Helaas waren er geen mensen in de buurt om van te stelen en leek het er ook niet op dat de man zijn buit aan het zoeken was. Osiris zou nog even vol moeten houden.

De eerste persoon met wie de man in contact kwam was een dame die toevallig voorbij leek te lopen. Ze zag er uit alsof ze een zakenvrouw was en eigenlijk niks in een steegje als dit te zoeken had. Hij overhandigde de mogelijke crimineel een kaartje, waarvoor Osiris de schaduwen uit kwam om te zien wat het nou precies voor kaartje was. Het leek een doodnormaal visitekaartje, maar misschien bevatte het wel een geheime boodschap. Het kwam in hem op om de dame een tijdje te volgen, maar dat was niet de opdracht van Tiffany geweest. Als hij dat deed, kreeg hij die beloning waarschijnlijk niet, en hoewel hij niet perse het gehoorzame type was was hij wel dol op verrassingen. De man bleef daarom zijn doelwit.

Hij bevond zich net weer in de schaduwen toen de man plotseling een sleutel tevoorschijn haalde en de deur van een woning opende. Osiris volgde hem door de muur heen, maar nam daarna de leiding. Als dit zijn woning was, dan lag hier vast ergens de buit. Tot zijn eigen verbazing had hij nog gelijk ook: op zolder, achter een kist waar hij de inhoud nog niet van had gecheckt, vond hij een zak vol met Pokéballs. Dat was waar Tiffany het over had gehad, toch? Osiris opende de zak en haalde een tweetal Pokéballs er uit. Hij verwachtte niet dat het genoeg was, maar ze konden in elk geval de oorspronkelijke eigenaar van deze twee ballen opsporen en als bleek dat ze niet van de man waren, konden ze hem oppakken. Met een blik van triomf in zijn ogen begaf hij zich weer naar beneden en daarna ook de deur uit. Hij checkte of de man nog binnen was, zag tot zijn vreugde dat dat het geval was, en overwoog even om met het slot te gaan klooien, maar dat zou alleen maar nadelig werken voor Tiffany. Hij onthield de plek waar hun doelwit naar binnen was gelopen en begaf zich toen terug naar waar hij de brunette voor het laatst had gezien.

Tiffany was op de stoep gaan zitten met haar ellebogen op haar knieën. Ze verveelde zich, maar besefte zich dat ze beter hier kon blijven wachten. Ze had al een spel op haar Holocaster zitten spelen en zat daarin nu zonder levens, dus ze was even kwijt wat ze moest doen. Aan Ra’s ogen te zien wilde hij graag praten, maar zij wilde het niet hebben over waar hij het over wilde hebben, dus ze weigerde om het contact met hem aan te gaan. Zelfs toen hij zachtjes tegen haar probeerde te praten gaf ze geen gehoor. De Charizard voelde zich hierdoor beledigd, maar hij wist dat de brunette soms wat koppig uit de hoek kon komen. Hij zou het een andere keer wel weer proberen.

De terugkeer van de Haunter zorgde voor een golf van vreugde over de jonge Ranger heen. Ze sprong meteen op toen ze zijn gedaante zag verschijnen en keek hem hoopvol aan. Osiris besloot hier mee te spelen en een teleurgestelde uitdrukking op zijn eigen gezicht te zetten, waarop de glinstering in Tiffany’s ogen al snel verdween. Zodra hij op ooghoogte hing voor haar, echter, liet hij de twee Pokéballs zien die hij had meegenomen. De brunette wist even niet wat ze er van moest denken. Had hij die gejat? Toen Ra echter enthousiast brulde herinnerde ze het zich. “OH! De buit!” De Haunter knikte. Tiffany pakte de ballen van hem over en bekeek ze eens goed. “Oké, dan moeten we deze naar de basis sturen om ze te laten controleren, en dan zijn we voor nu klaar, of niet?” Ze was een beetje teleurgesteld dat ze niet zo veel werk had gedaan, en hoopte daarom dat ze snel de ballen konden laten controleren zodat ze nog eens achter de man aan kon. Ze ging er tenminste van uit dat deze Pokéballs inderdaad gestolen waren. Dat was iets waar ze goed in was: conclusies trekken die nog helemaal niet bevestigd waren.

In elk geval was het tijd om opnieuw contact op te nemen met de Ranger base en hun te laten weten hoe het er voor stond. Ze had haar Styler al in haar hand toen een spookhand zich om de hare sloot en een Haunter haar met een strenge blik aankeek. “Oh right! Je beloning,” riep Tiffany uit. Ze haalde een apparaatje uit haar tas welke ze kortgeleden in haar bezit had gekregen. “Dit is een apparaatje wat het ruilen vervangt wat normaalgesproken nodig is om jou te laten evolueren. Ik heb geen idee hoe het werkt, maar jij bent slim genoeg om daar zelf achter te komen, lijkt me.” Ze hield het voor zich uit en Osiris pakte het aan. Er zat maar één knop op en Osiris vroeg zich af hoe dom Tiffany was dat ze de werking niet begreep, maar hield zijn commentaar maar voor zich. Hij drukte op de knop, liet het apparaat zijn werk doen en voor hij het wist gaf hij licht en veranderde hij van vorm. Een Gengar stond nu bij de brunette en haar Charizard. Zijn grijns werd door Tiffany direct weerspiegeld. “Nice! En nu de basis op de hoogte stellen.” Ze pakte haar Styler er weer bij, drukte op wat knoppen en de dame verscheen opnieuw. “Tiffany Marchetti, rapport van bezigheden,” begon ze opnieuw. “Marchetti. Vertel,” klonk de stem van de dame. “We hebben mogelijk gestolen waren gevonden welke in het bezit waren van het doelwit. Kan de basis de eigenaar van deze Pokéballs opsporen?” Ze hield de ballen omhoog zodat ze in het beeld te zien zouden zijn. Ze zag de dame er naar kijken en opeens voelde ze die druk weer op zich. Zou dit genoeg zijn geweest, of moest ze nog meer bewijs vinden dat deze vreemdeling een crimineel was?

“Breng ze naar de base, dan onderzoeken we het meteen.” Tiffany knikte. Ze had niet echt een antwoord. Sterker nog, ze stond al op het punt om het apparaat weer af te sluiten toen de dame op het scherm nog wat aan haar woorden toevoegde. “Goed werk.” De brunette glimlachte. Het compliment liet een deel van haar zorgen van haar af glijden en dat deed haar heel erg goed. “Dank u. We komen er aan,” zei ze, waarna ze alsnog het ding afsloot en weer weg stopte. Ze keerde zich tot haar Pokémon, waarvan voornamelijk Osiris haar aandacht kreeg. “Goed werk, maatje. De rest van de dag krijg je vrij!” Ze liet het positief klinken, maar eigenlijk vond Osiris zijn Pokéball niet veel aan. Hij keek dan ook niet heel vrolijk toen hij in de rode straal verdween.

Ra bleef nog wel buiten staan, maar dat kwam omdat Tiffany hem nodig had als vervoersmiddel. Met een soepele sprong belandde ze op zijn rug. Ze hoefde hem niet eens aan te sporen om zijn vleugels te spreiden en zich af te zetten, want zodra ze contact maakte met zijn rug vloog hij al op. Hij had het gesprek meegekregen, dus hoefde ze hem ook niet te vertellen waar hij heen moest. Wat ze hem wel vertelde was dat ze een compliment had gehad, ondanks dat hij ook dat had kunnen horen. “Ze klonk niet echt vrolijk – maar dat doet ze nooit, dus zal het wel goed zijn – of denk je van niet?” ratelde ze door. Ra gaf maar gewoon geen antwoord. Tiffany zou toch niet naar hem luisteren. Ze was tenminste weer aan het praten, dus hij klaagde niet.

Bij de base aangekomen werd Tiffany al snel begroet door een aantal collega’s. Het deed haar altijd goed om iedereen bezig te zien, of het nou met een gewonde Pokémon was of met het opstarten van een missie. Zelfs de technici zag ze graag aan het werk. Zij deden haar altijd denken aan een oude vriendin van Johto. Daar kon ze echter niet te lang op blijven hangen, want ze liep al naar boven om de Pokéballs af te leveren. Daar stonden de computers die konden controleren wie de oorspronkelijke eigenaren waren van de ballen. “Yo!” maakte Tiffany haar aanwezigheid bekend. Drie mensen keken op, waarvan eentje ook meteen uit zijn stoel omhoog kwam. “Marchetti, niet?” Tiffany knikte. Ze vond het geen probleem om bij haar achternaam genoemd te worden. Sterker nog, het klonk lekker officieel. Zo voelde ze zich belangrijk. “Kom maar, ik ben aangewezen om je opdracht af te handelen.” Hij wenkte dat ze moest komen, dus dat deed ze. Ze zag al snel een apparaatje bij de computer staan wat duidelijk bedoeld was om een Pokéball in te leggen. Ze twijfelde geen moment en plaatste de eerste bal in het ding. Ze maakte ondertussen een klein praatje met de man, want ze was wel benieuwd naar zijn andere werkzaamheden. Hij vertelde over dat hij aan een mogelijk nieuwe Styler had gewerkt, maar dat de tests nog niet met succes waren afgerond en de software dus nog bijgesteld moest worden. Het klonk allemaal wat te technisch voor het meisje, maar ze luisterde toch maar zonder commentaar. Ze had er ook geen commentaar op, want ze vond het interessant. Ze begreep er alleen geen snars van, op een paar woorden na die ze herkende omdat het ook bij camera’s gebruikt werd.

De scan duurde bijna tien minuten, dus nadat de man uitgepraat was mocht Tiffany ook vertellen waar zij zich mee bezig hield. Ze vertelde over een paar quests die ze had uitgevoerd, beginnend door de opdracht zo simpel mogelijk uit te leggen. Daarna wilde ze het spannende deel vertellen, maar de computer maakte een piepend geluid, waardoor beide Rangers hun aandacht naar het apparaat ging. De scan was compleet en de Pokéball bleek niet van de man te zijn achter wie Tiffany aan had gezeten. “Die klo-” De man onderbrak Tiffany. “Mag ik de andere bal?” Natuurlijk moest die ook nog gecontroleerd worden. Ze gaf de andere bal en nam de eerste over, al moest die natuurlijk hier achtergelaten worden. Het terugbrengen van die bal zou waarschijnlijk de taak van iemand anders worden. Bij het scannen van de tweede bal was Tiffany een stuk meer opgefokt en daarom kon ze het ook niet laten om haar verhaal wat spannender te maken dan het eigenlijk was. Die ene Abomasnow die haar had aangevallen was opeens een horde van drie en die keer dat ze een Chinchou moest opvissen werd ze het water in getrokken door een kwade Gyarados. Alles om haar avonturen zo gevaarlijk mogelijk te laten klinken, zodat men lekker onder de indruk was. Heerlijk.

De computer piepte een tweede keer en ook deze keer bleek de Pokéball een andere eigenaar te hebben. Tiffany voelde een haatvuur branden in haar onderbuik. “Ik ga hem pakken,” kondigde ze aan, waarna ze zich omdraaide en met harde stappen de Ranger basis weer verliet. Buiten sprak ze Ra toe. “We moeten terug. Ze zijn gestolen.” Ra keek geschrokken, maar draaide zich direct om om Tiffany de ruimte te geven om op te stijgen. Opnieuw was hij weg voor ze een bevel kon geven.

Tiffany liet Ra landen en gooide tegelijkertijd de Pokéball van Osiris de lucht in. De Gengar zou hen begeleiden naar het huis waar hij eerder had ingebroken en dat deed hij gelukkig zonder tegenstribbelen. Zodra hij de deur had aangewezen stapte Tiffany er op af en klopte ze drie maal luid op het houten voorwerp. Dat er ook een deurbel was negeerde ze volledig. “Is er iemand thuis?” liet ze haar stem klinken. Er kwam geen reactie, alsof de man door had dat ze een Ranger was die de buit kwam halen. Misschien was hij die wel aan het verstoppen. Shit, dan had ze het nu verpest. Ze deed een stap naar achteren en keek Ra aan. “Ra, Dragon Claw! We moeten naar binnen!” Ra keek haar sceptisch aan, alsof hij haar niet vertrouwde met dit plan, maar de brunette keek hem zo vurig aan dat hij maar besloot te gehoorzamen. Met een krachtige haal van zijn klauwen was de deur stuk. Het ding was nauwelijks uit zijn scharnieren gevallen of Tiffany zag al dat de man er achter stond. Blijkbaar had hij net open willen doen. Wat jammer nou.

Angst stond in zijn ogen. De boze blik in die van Tiffany was genoeg om hem om te laten draaien en wegsprinten alsof zijn leven er van af hing. Technisch gezien deed dat het natuurlijk ook. Tiffany sprintte er achter aan, ondanks dat ze eigenlijk wel wist dat ze niet snel genoeg zou zijn. Shit, ze had weer een Pokémon nodig. Keuzes maken was moeilijk, dus had ze geluk dat Osiris al buiten de Pokéball was en schijnbaar de moeite had gedaan om Tiffany te volgen. Hij was niet de meest betrouwbare van haar teamleden, maar dat was een zorg die op dit moment niet in haar op kwam.

“Osi!” riep Tiffany door het hijgen door. “Kan je niet…. Hypnosis…. Op hem doen?” De Gengar keek de man voor hen even aan en besloot toen het plan uit te voeren. Meteen toen hij de ander bereikt had liet Tiffany haar vaart minderen, want ze wilde niet over de slapende man struikelen. Het was riskant, want als de Hypnosis niet werkte was ze hem nu mogelijk kwijt. Osiris niet, maar de vraag was nog maar of hij hem zou inrekenen. De spook Pokémon kennende zou hij zich eerder bij hem aansluiten.

Gelukkig werkte de Hypnosis en viel de man met een klap op de grond. Tiffany kon inmiddels uithijgen. Kort steunde ze met haar handen op haar knieën, maar daar stopte ze al snel mee omdat ze de man in de boeien wilde slaan. “U staat onder arrest voor diefstal van meerdere Pokémon en een poging tot het ontvluchten van uw straf.” De grijns die Tiffany vaak op haar gezicht droeg keerde terug. Heerlijk, gerechtigheid.

Het klikkende geluid van de handboeien die Tiffany gelukkig met zich mee had genomen werd vergezeld door iets wat meer als een grom klonk. Met een frons op haar voorhoofd draaide de brunette zich om, om oog in oog te komen te staan met een Pokémon. Een Pyroar stond een paar meter van haar af met een paar vlammen uit haar bek hangend. Misschien moest Tiffany nu bang worden, maar ze was vooral verward. Het kwartje viel echter al toen ze de man hoorde kreunen. “Oh. Oh wacht. Je gaat me niet vertellen dat je…?” De kwade uitdrukking van de Pyroar veranderde in een gevaarlijke grijns. Jawel dus. Ze hoorde bij de dief.

Op zich was dat geen probleem. Tiffany had sterke Pokémon en ze kon de Pyroar vast wel aan. Het was alleen een beetje vervelend dat ze zich er niet op had kunnen voorbereiden, maar dat viel te overzien. Wat minder leuk was was dat de Pyroar op Tiffany zelf af sprong in plaats van de Pokémon die het echte kwaad tegen haar trainer had gedaan. “Osiris!” gilde de brunette de naam van haar Gengar, maar die liet een grinnik horen. Een doodsangst werd zichtbaar in de ogen van het meisje bij het horen van het geluid. Alles speelde zich heel even in Slow motion af. Zelfs de dreun van de impact van Ra tegen het beest klonk vertraagd. Pas toen ze zich realiseerde dat haar Charizard de Pyroar met een Slash van haar weg had geduwd speelde tijd zich weer normaal af. Ze moest nu eigenlijk de Pyroar uitschakelen, maar Tiffany had andere prioriteiten. Haar ongehoorzame Gengar, bijvoorbeeld. “Osi!” riep ze kwaad naar hem, maar daar volgde alleen maar weer een grinnik op. De brunette wist niet anders dan om zijn Pokéball te pakken en hem terug te keren. De rode straal werd zijn kant op afgeschoten, maar precies op het moment dat deze hem moest raken verdween hij. “Wat de-” Muk, wat was het toch een lastpak. Ze kwam overeind om achter hem aan te gaan, maar werd toen herinnerd aan het gevecht wat zich afspeelde. Ze moest nu eerst Ra begeleiden.

Op welke manier kon ze dat nou beter doen dan door hem sterker te maken? Ze plaatste haar wijs- en middelvinger tegen de steen die ze aan haar sjaal had bevestigd en al snel verscheen er een fel licht. Ra nam wat afstand van zijn tegenstander en nam de tijd om zich helemaal in het licht te laten hullen. Toen het verdween was hij zwart van kleur en was het vuur in zijn bek blauw. “Dragon Claw!” droeg Tiffany op, woede te horen in haar stem. De draak liet een groene vorm om zijn klauwen verschijnen en haalde uit naar de Pyroar. Ze sprong achteruit, maar had niet verwacht dat Ra zijn aanval nog een tweede keer zou uitvoeren. Tiffany eigenlijk ook niet, maar die klaagde niet. Die was alleen maar trots dat haar Charizard zo gemeen durfde te spelen, want deze mens en Pokémon verdienden het. Ondanks de klap die ze had opgevangen viel Pyroar alsnog terug aan met een Echoed Voice aanval. Ra bedekte zijn oren en liet een pijnlijke brul horen. De brunette besefte zich dat ze beter meteen in de tegenaanval konden gaan en ook beter zo snel mogelijk Pyroar uit konden schakelen, anders zou haar trainer nog wakker worden ook.

“Air Slash, Ra!” Het was jammer dat Ra geen super effectieve aanvallen kende, maar dit ging ook goed. Zolang hij raakte, tenminste. De Air Slash leek eerst goed te gaan, maar Pyroar besloot op het laatste moment om Double Team te gebruiken, waardoor Ra alleen een dubbelganger raakte. Tiffany vloekte binnensmonds, maar hield zich aan haar eigen plan. “Flamethrower, maatje! Verbrand ze allemaal!” Het zou niet erg effectief zijn, maar het zou wel er voor zorgen dat er nog maar één doelwit was. Ra schoot de blauwe vlammen in de rondte af. Tot hun verbazing bleef er echter helemaal geen Pyroar over. Tiffany fronste verward, tot de een gat in de grond zag. Kende dat ding ook al Dig?!

“Snel, Fly!” Ra begreep het nog niet, maar hij deed wel wat Tiffany vroeg. Pas toen hij zich afzette en de Pyroar opeens uit de grond omhoog kwam en gevaarlijk naar hem uithaalde begreep hij ook wat er gebeurd was. Hoe het beest door de stenen had weten te graven was hen beide een raadsel, maar misschien waren de wegen in de Pokémon wereld wel van heel zacht materiaal gemaakt, zodat er altijd makkelijk Pokémon gevechten gehouden konden worden. “Daal neer met Dragon Claw!” Ra bleef nog even wat hoogte vangen voor hij zich zoals gevraagd naar beneden liet storten. Hij draaide rond tijdens zijn val, al was dat meer omdat hij een uitslover was dan dat het effect had op zijn snelheid of kracht. Het bleek toch nut te hebben toen de Pyroar verward leek door het draaiende effect en daardoor hard geraakt werd door de aanvallen combinatie. Ze was helaas nog niet uitgeschakeld, wat ze liet merken door haar tanden in Ra’s lijf te zetten in de vorm van een Crunch aanval. Ra brulde luid, maar bleef alsnog op beide poten staan. Iets anders had Tiffany ook niet van hem verwacht.

De brunette stond op het punt om een bevel te roepen toen de Pyroar haar kaken van Ra af haalde en een volgende zet deed. Ze scheen door te hebben dat vuur aanvallen niet goed gingen werken, want ze gebruikte een Headbutt. Een harde stoot werd aan de Charizard uitgedeeld, maar behalve dat hij een stuk naar achteren schoof leek hij er niet heel erg mee te zitten. Natuurlijk was de pijn op zijn gezicht te zien, maar hij brulde het nog niet uit en daar was Tiffany trots op. Hij was al net zo krachtig als zij. “Pak hem terug met Fire Fang!” Het ‘terugpakken’ was natuurlijk bedoeld op de Crunch aanval. Ra leek maar al te graag zijn tanden in de leeuw te willen zetten en haalde dan ook snel met zijn bek voor vuur naar het beest uit. Helaas voor hem kreeg hij precies dezelfde aanval tegen hem gebruikt, wat Tiffany licht verbaasde. Ach, dat het minder effectief was was alleen maar een voordeel, dan hoefde ze zich zelfs geen zorgen te maken als het raakte. En dat deed het, want vlak nadat Ra zijn vurige bek om de nek van de Pyroar sloot wist zij haar tanden ook in hem te drukken. Het zag er eigenlijk heel stom uit, zeker als je naging dat al die moeite voor een paar ineffectieve aanvallen gedaan werd.

“Slash!” riep Tiffany een volgend bevel. Het woord was nauwelijks over haar lippen toen ze iets achter zich hoorde. Ze draaide zich om, klaar om de verdachte achter zich een klap te verkopen zodat hij bleef liggen, maar ze bleek te laat te zijn en kreeg zelf een stoot in haar maag. Ze kromp ineen, haar handen grijpend naar haar buik. Verdomme. Ze had geen tijd om pijn te lijden. “Ra..!” bracht ze moeizaam uit. De Charizard had Pyroar in zijn greep, maar liet meteen los toen hij zag waarom de brunette zijn naam genoemd had. De man was belangrijker. Hij sprong op om de man te vloeren, maar werd in zijn vlucht gestopt door een paar scherpe tanden die hem in zijn staart grepen. Een pijnlijke brul vulde de omgeving. Een hopeloos gevoel vulde Tiffany. Ze kon deze man niet eens te pakken krijgen… Hij was praktisch in haar schoot geworpen door de Hypnosis van Osiris. Als ze hem gewoon op Ra had meegenomen was het allemaal goed gekomen…

In plaats van zichzelf te verliezen in haar hopeloosheid, besloot ze iets te doen. Het aller eerste wat in haar op kwam. Dat werd iets naar de man zijn hoofd gooien in de hoop dat hij opnieuw out ging. Ze had niet echt bijzonder zware dingen bij zich, maar ze had wel een Capture Styler en die was best hard. Zonder er verder bij stil te staan of het wel een goed idee was pakte ze het voorwerp, de pijn in haar buik zo goed mogelijk negerend, en schoot ze de Styler op de man af. Hij begreep niks van het apparaat en bleef als een idioot midden in het pad van het ding staan. Het raakte zijn voorhoofd, liet daar een flinke deuk achter en duwde de man achterover. Dat werkte beter dan gehoopt. “Ra..!” bracht Tiffany opnieuw moeizaam uit. De Charizard liet zijn trainer maar niet de moeite doen om ook een aanval te roepen. Hij keerde zich om op zijn plek in de lucht, zwaaide hiermee de Pyroar van haar poten en vuurde een krachtige Dragon Rage op haar af. Om zeker te weten dat ze niet meer op zou staan, ondanks dat het er op leek dat ze een Hyper Beam probeerde te laden, laadde hij een Dragon Claw, welke hij tegen haar straal in sloeg. Normaalgesproken zou de aanval van Pyroar sterker zijn, maar de mega evolutie van Ra was precies genoeg om te overwinnen.

Tiffany liet zich nu toch maar door haar benen zakken en bleef zitten. Ra kwam direct naar haar toe, maar ze schudde haar hoofd en wees met één arm achter zich. De man moest gepakt worden. Wat ze met zijn Pyroar moesten doen wilde ze nu even niet over nadenken. Het was veel belangrijker dat deze Seedot achter slot en grendel kwam te zitten. Ra pakte hem op en sloeg hem over zijn rug nadat zijn Mega evolutie was uitgewerkt, en pakte vervolgens Tiffany voorzichtig op in zijn armen. Precies op dat moment verscheen Osiris weer. Hij droeg een zak in zijn armen met bollige vormen er in. Schijnbaar had hij het ophalen van de buit van de misdadiger belangrijker gevonden. Tiffany wierp hem een vuile blik toe, maar besloot hem niet hardop uit te schelden voor deze ene keer. Ze had dingen om over na te denken. Deze missie had veel beter kunnen verlopen en daar gaf ze zichzelf de schuld van. Well, ze had in elk geval de man te pakken en de gestolen Pokéballen ook. Dan kon de Ranger Base haar nergens op afrekenen, toch?