Ze waren werkelijk in een uithoek van Kalos, na een hele reis met een of andere Rhyhorn waren ze aangekomen bij de ingang van de Glittering Caves. Net wat ze nodig hadden, meer grotten. Hoewel Lizzy niet stond te springen om weer een donkere, vochtige plek binnen te gaan moest ze wel. Er was hier een of andere trainer die de basis om een trainingpartner had gevraagd en zij mocht erheen. Puur omdat Dante een van de zwakkere pokémon was en wel wat training kon gebruiken. Ze zou zich beledigd voelen als zij die mening niet deelde. Dus hier waren ze om een of andere dude te vinden om een pokémongevecht mee te hebben, yaay. Het meisje zuchtte en keek naar de ingang van de grotten, het zag er niet heel aantrekkelijk uit. Dante had minder moeite en trippelde naar binnen, al was ze wel voorzichtig. Lizzy keek nog een keer naar het prachtige, prachtige zonlicht en volgde haar Riolu toen de grot in. De grot was minder donker dan ze verwachte, prachtige, blauwe kristallen waren te vinden en gaven een soort natuurlijke gloed. Dat maakte het in elk geval een stuk aangenamer. Dante was vooral onder de indruk van de dingen, niet zoals bij het spiegelende oppervlak van de andere grot waar ze in waren geweest, maar op een meer.. respectvolle manier. Gelukkig zouden ze genoeg van de grot te zien krijgen, want de cliënt was in een van de oude mijn kamers. En die waren redelijk diep in de Glittering Cave. Terwijl ze naar haar holo caster staarde om niet te verdwalen vind Lizzy een paar pokémon op. Verschillende pokémon verstopten zich in het dimme licht van de kristallen en keken schuw naar hoe ze langs liep. Er waren een paar Marowak, een Mawile, en de rest kende ze niet zo goed. Yeah, pokémon soorten was nog steeds iets wat ze moest leren. Maar er waren er ongeveer zevenhonderd met al die ‘legendarische pokémon’ erbij. Of ze echt of alleen maar legendes waren wist Lizzy niet, maar ze wist wel dat er gaten in de pokédex zaten met plekken voor de pokémon. Waarschijnlijk bestonden ze ergens goed verborgen, legendes kwamen ergens vandaan. Naar haar gevoel waren ze al redelijk diep in de grot. Echt zeker kon ze het niet weten, haar signaal was weggevallen. Misschien was dat een goed teken..? Hopelijk verdwaalden ze niet. Met Dante voorop probeerde Lizzy haar holo caster weer tot werken te brengen.. het werkte het totaal niet. Gelukkig waren ze niet in complete duisternis en was de aangename gloed van de kristallen aanwezig om de weg te tonen.
Een paar doodlopende gangen en frustraties later vonden ze eindelijk de juiste ruimte. Licht geïrriteerd maakte Lizzy een mentale aantekening dat ze de volgende keer de kaart moest downloaden in plaats van op wifi te vertrouwen. Maar ze hadden het gevonden en daar ging het om. Er waren wat oude karretjes en heel wat stenen. Heel, heel veel stenen. Maar dat was niet heel verrassend in een grot.
“Zie jij hem?” mompelde Lizzy tegen haar Riolu. Dante sloot haar ogen en zocht naar de aanwezigheid van een ander persoon. Hoewel ze nog maar een Riolu was had ze al een ongelofelijk goede controle over haar psychische krachten ontwikkeld. Ze was dan ook al tien jaar oud, maar je zou geen Riolu zoals Dante snel kunnen vinden. Lizzy probeerde zich voor te stellen hoe sterk ze wel zou zijn als Lucario, maar die had ze nog maar een keer gezien en eerlijk gezegd kon ze haar maatje nog niet als haar evolutie voorstellen. Dante was altijd Dante geweest en.. wilde ze wel dat dat veranderde? Natuurlijk zou het niet veranderen dat de blauwe pokémon Dante is, maar karakter was best pokémon gebonden. Als Dante evolueerde zou ze ‘opgroeien’, meer dan ze nu al had gedaan, en misschien zou ze een heel andere pokémon zijn. Nu hoefde ze er nog niet over na te denken, Dante bleef nog wel een tijdje Riolu. De pokémon had ondertussen ook een signaal opgepikt en trippelde richting een gang. Lizzy zuchtte en volgde haar partner, niks aan te doen. Ze liepen een hoek om, al kon ze al horen dat er iemand was voordat ze hem zag. Een of andere jongen, misschien iets ouder dan zij, stond enthousiast tegen zijn Aron te schreeuwen terwijl de pokémon met eenzelfde enthousiasme reageerde. Oh fijn, het waren dat soort mensen. Lizzy vroeg zich even af of ze niet beter om kon draaien en weglopen. Een keuze had ze niet, want de trainer had haar al opgemerkt en kwam aanlopen.
“Jij bent Elizabeth,” riep hij vrolijk, iets te hard voor haar oren.
“Lizzy,” verbeterde het meisje hem.
“Jij bent degene die een training sessie had besteld?” Vragend keek ze hem aan terwijl ze zich af vroeg of ze dit wel wilde doen. De jongen knikte enthousiast en keek naar zijn Aron.
“Aza en ik zijn al een tijdje aan het trainen,” begon hij.
“Maar we vinden alle risico’s met de wilde pokémon te groot, dus wilden we een trainingspartner.” Lizzy knikte en keek kort naar de Aron. Aan wilde pokémon zat inderdaad nogal wat risico’s, als je niet oppaste raakte je pokémon ernstig gewond.. of erger. Dat was ook de reden dat ze niet met Dante in het wild trainde, veel te gevaarlijk. Dit was dan ook meer dan welkom.
V.S
Na een geschikte plaats te hebben gevonden en de regels door te nemen stonden de twee tieners tegenover elkaar. Dante stond klaar in vechthouding en de Aron.. deed wat ze ook aan het doen was. Lizzy viste haar pokédex uit haar tas en scande de Steeltype eerst aangezien ze niks over de pokémon wist.
‘Aron, the Iron Armor Pokémon. This Pokémon has a body of steel. To make its body, Aron feeds on iron ore that it digs from mountains. Occasionally, it causes major trouble by eating bridges and rails. With one all-out charge, this Pokémon can demolish even a heavy dump truck. The destroyed dump truck then becomes a handy meal for the Pokémon. When it evolves, it sheds the steel carapace that covered its whole body and develops a new one.’ Dat was een hele mondvol. Lizzy keek snel de informatie door en stopte het ding toen weg. Dante was in het voordeel, maar dat betekende niet dat ze zouden winnen. De Aron brulde en keek haar tegenstander vastberaden aan. Zij was ook niet van plan te verliezen.
“Ehm, begin jij maar,” riep Lizzy naar de trainer. Ze was zo beleefd de eerste aanval weg te geven, Dante kon het wel aan.
“Metal Claw.” De Steeltype rende naar voren en deed een poging de Riolu te raken met haar opgloeiende poten. Dante ontweek en sprong naar achteren, wachtend op een commando.
“Quick Attack,” riep Lizzy naar haar pokémon. Ze wist dat het niet erg veel zou doen, maar aangezien dit nog maar het begin van het gevecht was hoefde ze niet meteen Force Palm te gebruiken. De Riolu rende naar voren op onvoorstelbare snelheid en sloeg tegen de Aron’s metalen lichaam met haar poot. Auw! Dante sprong weer naar achteren en schudde met haar poot, dit ging niet helpen.
“Harden, en dan Tackle,” de trainer keek zijn pokémon enthousiast aan, hij zat helemaal niet dit gevecht. De Aron snelde weer naar voren en wist Dante te verrassen met een scherpe bocht. De Riolu klapte tegen de muur en piepte toen alle lucht uit haar lichaam sloeg. De Aron was van plan een tweede aanval uit te voeren, maar doordat ze niet de snelste was kon Dante snel overeind krabbelen en wegrennen.
“Force Palm,” Lizzy had het ingeschat en Force Palm was de beste optie die ze hadden. Haar pokémon sprong achter haar tegenstander aan en drukte haar poot tegen diens lichaam. Een licht scheen vanaf haar poot en verblinde de mensen kort door het felle licht. Toen Lizzy weer kon zien zag ze dat de Aron redelijk wat schade had opgenomen, al was het minder dan ze had verwacht.
“Rock Tomb,” de jongen had wel echt de perfecte plek voor deze aanval uitgekozen. De Aron brulde en stenen maakten zich los van de muren. Dante wist de eerste lading te ontwijken, maar werd toen toch geraakt door de moeilijk te ontwijken aanval. De Riolu gromde en verborg zich tussen de rotsblokken. De Rock Tomb had dan wel schade toegebracht, maar ook een mooie gelegenheid om te verbergen gemaakt.
“Force Palm,” riep Lizzy de ruimte in, dat was de meest schadelijke aanval die ze hadden.
“Protect,” werd gereageerd. Aangezien ze niet konden zien waar Dante zich bevond was het slim om je pokémon een zelfbeschermende aanval te laten uitvoeren. Alleen was het in dit geval geen goede strategische zet.
“Dante,” riep Lizzy, de Riolu zou wel begrijpen wat ze bedoelde.
Dante sprong uit het rotsenveld, op een van de stenen en dook naar de Aron die zichzelf beschermde met een doorzichtige bubbel. Alleen voerde de Riolu geen Force Palm uit, met een wit opgloeiende poot sprong ze door de Protect heen en sloeg de Steeltype neer. Feint was een erg ongebruikte aanval, maar in dit soort situaties erg handig. Dante keek gespannen neer op haar tegenstander, klaar om te vluchten.
“Mud-Slap,” werd de Aron opgedragen. Lizzy keek naar de trainer en realiseerde dat ze niet op hem had moeten neerkijken, hoewel hij wat kinderachtig was overgekomen had hij wel degelijk een strategie. En meer aanvallen dan Dante..
“Naar de stenen,” droeg ze Dante op, de stenen waren nu haar beste verdediging. Ze was nog niet uitgepraat, of ze zag de grijns op het gezicht van haar tegenstander. Nee, dit was zijn bedoeling geweest, Dante liep recht een val in.
“Rock Tomb,” de Aron, wie de Mud-Slap nog niet eens had uitgevoerd, brulde weer en een tweede lading stenen werd tussen de eerste gemikt. Lizzy beet op haar lip en hoopte dat haar pokémon oké was. Ze leken wel onverwoestbaar, pokémon, maar ze waren toch echt sterfelijk. En de meeste kleine pokémon zouden een zware steen niet overleven. Het was stil voor wat voor haar een eeuwigheid leek, maar toen klonk een kef en rende Dante tussen de stenen uit. De Riolu stoof op haar tegenstander af en drukte haar poot weer tegen de compleet overdonderde Aron. De Force Palm sloeg de Steeltype tegen de muur, hijgend keek Dante de pokémon aan en kefte. Ze was nog niet uitgevochten! De Aron kroop overeind en brulde terug, zij was ook nog niet moe.
“Headbutt,” droeg de trainer zijn pokémon op. De grijze pokémon schraapte haar poot over de grond en stormde toen op Dante af.
“Wachten,” riep Lizzy gespannen naar haar partner.
“Wachten..” de Aron was er bijna.
“Counter.” Dante ving de klap op en sloeg met haar vuist terug. De dubbele kracht van de Headbutt raakte de Aron en schoof haar een stuk naar achteren. Geschrokken keek de Steeltype haar tegenstander aan, ze had dit duidelijk niet verwacht, en dat veranderde snel in een volhoudende blik. De Counter had heel wat meer schade gedaan dan al Dante’s aanvallen samen. Beide pokémon waren niet langer erg fit meer, het gevecht kon niet erg lang meer doorgaan. Een korte stilte volgde, niemand leek wat te willen zeggen om de gespannen sfeer te verbreken.
“Force Palm,” riep Lizzy op bijna hetzelfde moment dat haar tegenstander
“Metal Claw” opdroeg. De twee pokémon stormden naar voren en raakten elkaar met hun typevoordelen. Hijgend keek Dante de Aron aan, lang ging ze dit niet volhouden, niet zo.
“Rock Tomb,” de trainer was duidelijk vastbesloten het af te maken.
"Endure,” riep Lizzy naar haar partner, anders ging ze het niet volhouden. Dante sloot haar ogen even en sprintte toen weg om de stenen die op haar af kwamen te ontwijken.
“Force Palm,” ze hadden een kans, een kans om te winnen. De Riolu rende richting Aron en sloeg haar poot met alle kracht die ze over had tegen haar tegenstander. De Steeltype wankelde, maar bleef toch overeind. Het was niet genoeg geweest. Lizzy wisselde een blik met haar Riolu en maakte zich klaar voor de volgende aanval.. maar die kwam niet.
“Stop,” haar tegenstander keek haar aan.
“Aza kan niet veel meer hebben, het is genoeg.” Bezorgd keek de jongen zijn Aron aan. Lizzy keek naar de Steeltype en realiseerde dat de pokémon een stuk slechter uitzag dan ze eerst dacht. Het gevecht stoppen was meer dan welkom, Dante kon ook niet veel meer hebben. Was dit genoeg?
