Careless Whisper [Blind date]

Het was een ding. Misschien moest ze ook eens een kijkje nemen, klonk interessant. "Uhm.." Mabel dacht even na, wat was haar favoriete bloem? Als Cooper verwachtte dat ze 'rozen' ging zeggen had hij het fout, die waren niet zo bijzonder. "Ik vind de bloemen van Chesto bomen wel mooi," antwoordde ze terwijl ze dacht aan de planten die ze thuis hadden. "Maar sommige Dahlia's zijn ook prachtig." De Chesto bloemen waren mooi, een beetje paars/roze, maar de Dahlia's die haar moeder verzorgde waren ook erg sierlijk. Moeilijk kiezen. Cooper had een grote tuin, Mabel vroeg zich af hoe groot 'groot' was, maar het leek ongepast om te gaan vragen naar zijn financiële status. Wat zou hij dan wel van haar denken?! Het was niet alsof ze erg rijk was, net onder het gemiddelde was meer toepasselijk. Zij was dan ook opgegroeid in een redelijk klein huis, al was nu ze op de Daycare leefde haar ruimte een heel wat meer geworden. Nog steeds niet gigantisch, maar een stuk groter. "Zou je kunnen zeggen," glimlachte Mabel op de Breeder vraag. "Het is veel werk, maar ik heb hulp van Mercy, en soms Amy." En het was niet alsof ze twintig pokémon bezat, het waren er maar.. zes plus de vijf Buneary's waar ze voor zorgde. En de konijnen zouden binnenkort weggaan, dan was er alleen nog haar team. "Maar ik bezit de Daycare niet, bovendien.. door omstandigheden zijn er niet erg veel pokémon." Haar rare fobieën bewaarde ze maar voor later. Nu waren er nog niet veel pokémon. Ze had besloten hierna de Daycare helemaal op te knappen en de vogels te gaan vangen, en misschien als Amy er echt op stond nog een gym te doen. Zelf had ze er niet zo een zin in, maar nu ze de eerste badge al had..
"Oh, Mercy is mijn Lopunny," zei Mabel nadat ze realiseerde dat ze over de pokémon had gepraat zonder te vertellen dat het ook echt pokémon waren. "En Amy is mijn Zoroark." Ze was niet van plan de Lopunny naar buiten te laten, ze had nog het contest later, en Amy had ze niet bij. Voorstellen zou dus wat lastig zijn, maar het gesprek zou vast wel een goede kant op gaan. Hopelijk.

Cooper leek niet te weten wat voor pokémon Amy en Mercy waren, wat ook niet zo raar was aangezien Zoroarks zeldzaam waren en Lopunny al helemaal niet in Kalos voor kwamen. "Uhm.." Mabel dacht even na, wat was het beste om haar pokémon te omschrijven. "Lopunny's zijn vooral showpokémon, dus als je wel eens een contest hebt gezien is de kans groot dat ze er tussen zat. Ze zien er een beetje uit als bruinwitte Bunnelby's, maar dan sierlijker en meer vrouwelijk," legde ze uit in een poging Lopunny's zo goed mogelijk te omschrijven. Lastig. "Maar Mercy is shiny, dus wat normaal wit is is bij haar roze." Roze was vast geen populaire keus, maar voor een showpokémon was het prima. Mercy vond contests leuk en haar shiny kleur kon haar helpen. "En Zoroarks.. dat zijn zwarte vossen met rood haar en nagels. Maar misschien kun je het beter opzoeken op een pokédex," vervolgde Mabel met de beschrijving van haar andere pokémon. Ze was niet geweldig in beschrijvingen en Amy uitgebreid omschrijven was niet nodig.
"Nou," Mabel dacht na over hoe ze antwoord moest geven op het breeden. "Je kunt niks dwingen en het is belangrijk om niet te veel nestjes te hebben door het jaar, maar ik ben niet het meest ervaren op dat gebied." Het hele onderwerp bracht een lichte blos op haar wangen, het was een beetje... maar ja, als breeder moest ze er maar aan wennen. "Als in je ooit in Vaniville komt kun je het misschien wel vinden," besloot Mabel over te gaan op een wat veiliger gebied. "Het heet Safe Haven, het is een uhm.. nou ja, je snapt het wel." Het hete origineel niet Safe Haven, maar ze had de naam mooi gevonden en ze wilde dat die iets betekende. Ergens was het wel een beetje haar Daycare. "Dus als je ooit ergens moet onderduiken weet je me te vinden," voegde ze er glimlachend aan toe. Ze had de naam niks voor niks gekozen, het moest een veilige plek voor iedereen zijn. Daar waren er niet veel van.

"Yeah, het zijn zeldzame kleurvariaties," gaf Mabel als antwoord op de vraag. "Ze verschillen per pokémon, bij sommige soorten ziet de shiny er bijna hetzelfde uit en bij andere is het erg verschillend." Over shiny's wist ze dan weer wat meer. Aangezien haar halve team eruit bestond was ze er best nieuwsgierig naar. Mercy, Despair, Alice, allemaal van dezelfde soort, soort van, en met dezelfde kleur. De een was er blijer mee dan de ander.. *kuch* Despair *kuch* "Maar.." dacht Mabel hardop na, ze wist niet veel over Pachirisu's. "Als je dacht dat normale Pachirisu's blauw waren en die van jou is dat niet, denk je niet dat die van jou shiny is in plaats van andersom?" Hoewel ze niks van de pokémon afwist was ze er zeker van dat als Cooper dacht dat ie normaal blauw was de roze variant de shiny was. "Is goed," zei Mabel lachend toen Cooper zei dat hij een keer op bezoek zou komen. Dan hopelijk wel als ze het wat beter had hersteld. Hoewel het er niet vreselijk uit zag wilde wel graag de kapotte stukken repareren. "Nee," gaf ze toe op de vraag of er al mensen waren ondergedoken. Op dat punt was ze nog niet aangekomen. "Ze zijn vast bang dat ze moeten werken," voegde ze quasi-serieus aan toe. En het was niet alsof ze posters ophing met het bericht dat mensen mochten komen onderduiken. Ze wilde geen bed and breakfast beginnen. Als ze dat had willen doen had ze niet veel aan de vogelstallen op de Daycare. Waarom dan daar nog mee bezig zijn?
Het werd drukker, waren ze dan bij de watervallen? Cooper merkte het ook op en Mabel besloot haar arm los te halen zodat ze beter kon zien. "Waar denk je dat we heen kunnen?" vroeg ze terwijl ze op haar tenen over de menigte probeerde te kijken. Druk, druk. "Hé, denk je dat we boven de watervallen kunnen zitten?" vroeg Mabel enthousiast met haar blik op het valpunt van het water. Silvester kon ze makkelijk naar boven dragen en er zou bijna niemand zitten. Perfect toch?

Cooper begon na te denken over zijn Pachirisu en concludeerde hoe cool het zou zijn als hij ook echt shiny was. "Zeker," stemde Mabel glimlachend in. "Maar de pokémon zelf zijn belangrijker dan hun kleuren, eh?" Of Mercy of Silvester of de andere teamgenoten shiny waren of niet maakte haar niks uit, het waren geweldige pokémon en hun kleur had daar niks mee te maken. Al was de roze kleur van Mercy wel heel mooi. "Het zou in elk geval een stuk sneller gaan," zuchtte Mabel met haar gedachten bij haar Daycare. "Ik bedoel, ik en een groepje pokémon zijn niet de beste werkkracht." Vooral als je een luie Zoroark had, een Pidgeot die niet echt meer kon dan dingen dragen en een paar Lopunny die wel sterk waren, maar niet erg groot. Yup, het ging nog wel even duren voordat ze een volwaardige Daycare hadden.

"Met Silver," antwoordde Mabel. "Die Pidgeot." Ze rommelde al in haar schoudertas, maar met de mensenmassa was het lastig de juiste pokéball te vinden. Ze trok een van de oranje dingen eruit en vergrote de ball. Waarom zag alles er hetzelfde uit? Maar dit was niet Silvester's pokéball, dat kon ze zien aan het gebrek aan krassen op het ding. De ball van haar trouwe vogel had al heel wat doorstaan. Mabel wilde het ding weg stoppen, maar voordat ze het ding kon verkleinen klapte het open. Een nieuwsgierige Buneary keek om zich heen. Alice. Zo snel ze kon viste Mabel de pokémon van de grond, oké.. nu had ze haar armen vol. "Cooper," het meisje draaide zich om en stak de verbijsterde Buneary naar hem uit. "Kun je dit even vasthouden?" Dan kon zij Silvester's pokéball zoeken en die kon hun naar de watervallen brengen. Perfect toch? Al leek Mabel een beetje te vergeten dat dit een date was, oeps..

"Precies," stemde Mabel glimlachend in, er was geen verschil tussen de twee varianten. Behalve dan dat shiny's vaker werden gestolen en je voorzichtig moest zijn dat je ze niet kwijt raakte. Zoals al een keer met Mercy was gebeurd.. het had de Lopunny, of de rest, geen goed gedaan. "Alice bijt niet," mompelde Mabel terwijl ze de juiste pokéball zocht. "Maar ze kan wat.. enthousiast zijn." De Buneary keek nieuwsgierig naar Cooper, ze had eerlijk gezegd weinig mee gekregen van wat er vandaag was. Ze wist alleen dat Mercy en Despair gingen optreden en dat ze weiniger tijd voor haar hadden gehad. Dus kwam ze die tijd nu claimen! Vrolijk stak de Buneary haar poot op en liet een 'buuun' horen. Nu hopen dat ze snel weer naar de grond kon. "Alice is trouwens een Buneary, die evolueren in Lopunny," deelde Mabel mee, misschien kon Cooper zich Lopunny's dan beter voorstellen. Eindelijk had ze Silver's ball! Ze keek kort of het wel echt de juiste was, het laatste wat ze nodig had was een shiny Lopunny erbij, en liet de vogel er uit. Een paar mensen moesten plaats maken, maar ach, zij lieten hun pokémon ook vrij rond lopen. Licht verbaasd keek Silvester om zich heen, nu al klaar? "Kun je ons daarheen brengen?" vroeg Mabel terwijl ze naar de bovenkant van de watervallen wees. De Pidgeot keek zijn trainer aan en strekte zijn vleugels, waarschijnlijk wel. "Eh.. jij eerst?" vroeg Mabel aan de jongen met de shiny Buneary. Altijd beleefd vragen..

Aan enthousiasme was hij nog nooit doodgegaan.. naja, wat was het gezegde? Curiosity killed the Skitty? Zoiets, maar dat was nieuwsgierigheid en inderdaad geen enthousiasme. "Alice is ook een shiny," bevestigde Mabel. "Ze komt van de Daycare." Alice, of Alicia, was niet de eerste shiny Buneary geweest die ze hadden gekregen uit een breed, en ze zou waarschijnlijk ook niet de laatste zijn. Maar aangezien Mabel het konijntje niet had willen wegdoen, ondanks haar soms onmogelijke karakter, was ze deel van het team geworden. Misschien ging ze er spijt van krijgen.. en misschien ook niet. "Is neem haar wel over," glimlachte Mabel terwijl ze haar handen uitstak om haar pokémon over te nemen. Vliegen met iets in je handen is niet wat onervaren mensen moesten doen. Zij vloog al zo ongeveer haar hele leven, eerst vanaf de rug van Lawrence en nu Silvester. Maar om vliegongevallen te voorkomen zou zij Alice bewaken. Om haar date een gebroken pols te bezorgen.. dat was niet wat ze wilde. "Veel succes," grijnsde het meisje met haar blik op de jongen en haar vogel. "En niet aan zijn lange veren trekken, vind ie niet fijn." De lange kuif van Silver was wat gevoelig en als je daaraan ging rukken zou het geen prettig gevoel zijn.