Green eggs (without ham)

Wat een geweldig idee van de Ranger Base om bedrijven en andere organisaties te helpen met hun eier-zoektochten. Voor de meeste Rangers zou het helaas niet mogelijk zijn om zelf mee te doen aan het zoeken vanwege hun leeftijd, maar verstoppen was waarschijnlijk net zo leuk. Tiffany herinnerde zich goed hoe ze als klein kind haar best deed om elke steen om te keren in de hoop dat daar een ei onder lag. Ze keek op de vreemdste plekken, vaak met weinig succes. Ondanks het werk van haar ouders waren ze verbazingwekkend genoeg niet zo creatief met verstoppen, tot ergernis van de brunette. Zij had namelijk moeite met op de standaard plekken komen, waardoor ze soms zelfs nog hulp nodig had om de laatste eieren te vinden.

Het zou een uitdaging worden om de eieren zo te verstoppen dat de kinderen niet huilend naar hun begeleiders toe kwamen omdat ze niks konden vinden. Om die uitdaging wat minder groot te maken, schakelde Tiffany de hulp van haar trouwe Pokémon in. Ra was helaas te groot om tussen de struiken door te paraderen, maar gelukkig had de brunette nog meer Pokémon. Eén van die Pokémon was een jonge Tyrogue die ze van Cecille had gekregen. Ze hoopte dat de knul nog jong genoeg was om alleen simpele verstopplekken te kunnen bedenken, want dat ging ze nodig hebben. Zo niet, dan zou ze daar vanzelf achter komen. Als back-up plan kon ze altijd een handje vol eieren gewoon over de struiken heen gooien. Dat was ze eigenlijk sowieso al van plan.

“Heb je er zin in?” vroeg ze met een brede grijns op haar gezicht toen ze de ingang van de Berry Fields hadden bereikt. De Pokémon gooide enthousiast zijn armpjes de lucht in en liet een kreet horen. Zo te horen had hij net zo veel vechterslust als de trainer waar hij vandaan kwam. Daar moest de brunette toch wel even om grinniken. Dat zou alleen maar leuk worden, zeker als hij evolueerde. Alle drie de mogelijke evoluties waren krachtige vechters. Een passende energieke houding zou Tiffany mogelijk uitdagen om zich ook meer als een vechter te gaan gedragen.

Tiffany had net de tijd gekregen om om zich heen te kijken toen er een dame op het tweetal af kwam. Aan haar zwaaiende hand te zien was zij degene die de Ranger had opgeroepen – wel, niet direct, maar ze had wel om een Ranger gevraagd die de eieren zou kunnen verspreiden. “Hoihoi! Met wie heb ik het genoegen?” vroeg ze vrolijk, haar hand uitstekend om geschud te kunnen worden. Tiffany nam die maar al te graag aan. “Tiffany Marchetti, Ranger, vlogger, super cool.” Ze knipoogde als een bevestiging van haar kwaliteit. De dame moest er om lachen, precies zoals de bedoeling was. “Mijn naam is Violetta, ik werk bij een kinderopvang in Camphrier Town. Ik heb toestemming gekregen om een eieren zoektocht hier te organiseren.” De handen lieten elkaar halverwege haar verhaal los, waarna die van Violetta enthousiaste gebaren maakten om nadruk op haar woorden te leggen. “Oh nice! Ik help je graag. I mean, dat is kind of mijn werk, maar ik doe het ook voor m’n plezier.” Oorspronkelijk was ze als Ranger begonnen als afleiding voor haar break-up, maar het bleek een heel leuk vak te zijn. Het had haar zelfs geholpen om interesse te krijgen in gym gevechten. Ze was een veel opener en vrolijker mens geworden en besteedde minstens een half uur minder in de badkamer ’s ochtends. Dat was een hele prestatie, al zei ze het zelf.

“Dat is fijn om te horen, Tiffany! Over een uur komen de kinderen namelijk al, dus het moet snel gebeuren.” De ogen van de blondine werden even groot en ze sputterde wat in protest. Hier had Viola duidelijk al op gerekend, want ze gaf geen reactie. “Pardon? Een uur?” vroeg de brunette verontwaardigd. Haar opdrachtgever krabde wat ongemakkelijk aan haar neus. “Ja, sorry, er was een foutje. Ik wilde de kinderen eigenlijk pas over 2 uur hebben, maar ik heb blijkbaar een typefout gemaakt in het foldertje en daar kwam ik gisteren pas achter…” Ze leek zich oprecht schuldig te voelen, wat één van de redenen was dat Tiffany besloot om het haar te vergeven. De andere reden was dat ze er zeker van was dat ze het wel zou redden in een uur. Misschien had ze wel extra hulp nodig van haar Pokémon, maar dat zou geen probleem zijn. “No worries, Shu en ik fixen het wel. Toch, maatje?” De Tyrogue gooide opnieuw zijn armen enthousiast de lucht in, deze keer gepaard met een uitdrukking die pure determinatie uitstraalde. Tiffany twijfelde er niet meer aan: ze konden dit. Absoluut.

“Jullie weten dat het om tweehonderd eieren gaat?” vroeg Violetta zorgelijk. De brunette wist niet zeker of ze zich beledigd moet voelen dat er aan haar getwijfeld werd, maar besloot dat dat kwam omdat Violetta haar nog niet goed kende. Ze legde een geruststellende hand op de schouder van de dame. “Al waren het er duizend, wij kunnen dit. Ik ben niet voor niets een Ranger.” Ze zou hebben geknipoogd als ze er niet zo zeker van wilde zijn dat hun opdrachtgever in hen zou gaan geloven. Een strakke, vastbesloten blik was in dit geval een betere keuze. Dat bleek toen Violetta reageerde door te knikken en haar toe te zeggen dat ze het geloofde. “Ik heb de eieren bij dat schuurtje gelaten, kom maar mee.”

Zoals gevraagd volgde Tiffany de ander naar het schuurtje. De deur werd geopend en een enorme verzameling chocolade eieren werd onthuld. “Ik heb alles in mandjes gedaan om het makkelijker te dragen te maken. Als er zo veel mogelijk op makkelijke plekken kunnen liggen zou ik het waarderen, die kids hoeven zich niet al te veel uit te sloven voor hun beloning.” Tiffany liet een snuif-lach horen. Ze was van mening dat de moeilijkere plekken veel leuker waren, maar hun opdrachtgever was koning. Ze zou niet tegenstribbelen. Daar had ze Shu immers ook voor. “Komt goed. Over een uur zijn we weer hier,” liet Tiffany weten, waarna ze in elke hand een mandje nam. “Shu, draag jij die?” Ze knikte in de richting van een kleiner mandje, welke de Tyrogue met gemak op zou kunnen tillen. Met beide handjes pakte hij het voorwerp vast, waarna hij met een brede, trotste glimlach achter de brunette aan wandelde. Hij had er duidelijk zin in.

Buiten aangekomen besloot Tiffany om nog kort het plan door te nemen. “’kay, We hebben maar een uur om al deze eieren te verstoppen, dus we moeten dit slim aanpakken. Ik zou zeggen, we pakken elk een kant en werken naar elkaar toe. Probeer ze op leuke plekken te verstoppen. Plekken waar een kind zou kijken. Ik vertrouw er op dat je dat kan.” Shu keek haar geconcentreerd aan tijdens haar speech en knikte toen dat van hem verwacht werd. Waren kids maar net zo gehoorzaam. “Als we tijd tekort komen gooien we de laatste paar eieren wel in de struiken. Een paar super makkelijke eieren kan geen kwaad.” Opnieuw knikte de fighting type Pokémon. So far, so good. “Als je m’n hulp nodig hebt, geef maar een gil. Tot die tijd: veel succes!” Als Tiffany haar beide handen niet vol had gehad, had ze naar hem gesalueerd. Nu wierp ze hem alleen een bemoedigende grijns toe, waarna ze zich omdraaide en helemaal naar links liep om de eerste baan af te werken.

Tussen de struiken kon ze weinig originele verstopplekken verzinnen. Dat was positief, want dan werd het niet te moeilijk voor de kids. Ze legde de ingepakte chocolade eieren tussen bladeren en bessen, onderaan de stammen van de struikjes en ze maakte zelfs een gat in de grond waar ze een stuk of vijf eieren in legde als een soort schat die één van de kids zou kunnen opgraven. Ze overwoog om een steen in te pakken in het folie wat om de eieren zat, maar bedacht zich gelukkig op tijd dat dat een vreselijk idee was waar een kind zich flink aan zou kunnen bezeren. De eerste twee manden gingen helemaal op en ook Shu keerde terug naar het schuurtje met een leeg mandje. Dit ging beter dan verwacht, al was Tiffany wel lichtelijk teleurgesteld in zichzelf. Ze wilde een echt goede verstopplek verzinnen zodat de getalenteerde kids ook iets te doen hadden.

Terwijl ze nadacht over een meesterlijke verstopplek haalde ze haar volgende twee mandjes op. Toen ze deze optilde viel de glimlach echter van haar gezicht om plaats te maken voor een verbaasde uitdrukking. “Euh, Violetta?” Haar opdrachtgever kwam niet lang nadat haar naam geroepen was naar het schuurtje toe. “Er is niks mis, toch?” vroeg ze zorgelijk. Schijnbaar zat ze best wel met die strakke deadline. Gelukkig was dat niet het probleem. “Nee, nee, er ligt hier alleen een los ei – van een Pokémon, denk ik?” De dame kwam dichterbij met een frons op haar gezicht, maar zodra ze het ei zag schoten haar wenkbrauwen zo ver omhoog als ze maar konden. “Huh, apart.” Zij wist dus niet waar het vandaan kwam. “Wonen hier Pokémon in dit schuurtje?” vroeg de brunette. Ze overwoog om het ei mee te nemen, maar dat kon ze niet maken als de ouders nog in de buurt waren. Violetta schudde haar hoofd. “Nee, absoluut niet. Een mens zal het hier neer hebben gezet, maar ik heb niemand langs zien komen.” Als het van een mens was wilde Tiffany het natuurlijk ook niet meenemen. Dat was stelen. “Wel, als het er aan het einde van de middag nog is, kan ik er wel voor zorgen? Als de eigenaar het wil hebben kan jij ze doorverwijzen naar de Rangers, en anders is het misschien een coole aanwinst voor m’n team,” stelde Tiffany voor. Ze had geen flauw idee wat er in het ei zou kunnen zitten, al kwam de viesgele kleur met groene vlekken haar wel vaagjes bekend voor. “Goed plan. Ik zal hem in de tussentijd wel warm houden.” De dame strekte zich naar het ei uit en pakte het op. Schijnbaar had ze nog een deken in de schuur gelegd toen ze hier aan kwam, welke nu meerdere malen om het ei gewikkeld werd. Tiffany kon niet anders dan er met een glimlach naar kijken. “Nou, als die het nog koud krijgt weet ik het ook niet meer,” grapte ze. De opmerking werd beantwoord door een vrolijke lach, waarna Violetta de schuur weer verliet. Zij had natuurlijk ook belangrijkere dingen te doen dan de hele tijd op het ei te letten.

Wetend dat het ei in goede handen was stapte Tiffany de schuur weer uit, Shu achter zich aan, klaar om nog meer eieren te verstoppen. Ze kon vanaf het schuurtje al enkele eieren zien liggen die ze onder de struiken had gelegd. Zelf vond ze het een beetje jammer, maar voor kinderen zou dat alleen maar aansporen om er op af te stormen en zo veel mogelijk eitjes te verzamelen. Shu was de eerste die opmerkte dat het niet alleen kinderen aantrok. Hij maakte een waarschuwend geluid en liet zijn mandje op de grond zakken om een handje vrij te maken, zodat hij kon wijzen. Tiffany volgde zijn wijzende vinger en zag een klein groen wezen wat had besloten om van de eitjes te snoepen. De brunette fronste. Dat was een Pokémon. Een wilde nota bene. Hoorden die niet afgeschrikt te raken van de felle kleuren van de papiertjes? Deze Pokémon vond het schijnbaar wel leuk, want ze schudde de struiken zodat de dingen er uit vielen en zij ze op kon vangen. Ze leek niet eens de moeite te doen om de papiertjes er af te halen. Dat was toch niet lekker?

Behalve dat was Tiffany’s grootste frustratiepunt het feit dat haar harde werk nu voor niks was. Dit zou alleen maar extra tijd gaan kosten – iets wat ze op het moment simpelweg niet had. De boze frons op haar gezicht was dan ook vanzelfsprekend. “Shu, kom.” Ze klonk niet eens meer lief naar haar eigen Pokémon. Deze scheen het niet door te hebben en volgde haar gewoon, zijn mandje achterlatend op de plek waar hij hem net los had gelaten. Sterker nog, het leek er op dat hij haar frustratie deelde. De manier waarop hij haar emoties weerspiegelde deed haar enorm denken aan hoe Ra zich had gedragen als Charmander en om de een of andere reden deed dat haar toch wel een beetje pijn. Zo veel was er veranderd sinds toen. Er was echter geen tijd om sentimenteel te gaan doen. Ze moesten deze crimineel inrekenen.

De brunette had geen idee welk level de wilde Pokémon was, dus pakte ze voor de zekerheid haar Styler er bij. Eigenlijk was ze niet van plan om Ra te gebruiken, al zou ze best bereid zijn als bleek dat het niet anders kon. Haar eerste plan was om de Styler en Shu te gebruiken. Vechten zou voor hem immers geen probleem zijn. “Fake Out!” droeg de brunette op. De aanval zou de onbekende Pokémon laten schrikken, waardoor ze niet zo snel kon ontsnappen. Shu sprong op hun tegenstander af en klapte hard in zijn handen. Het gewenste effect werd bereikt: de Pokémon rolde op haar zij het pad op, waardoor Tiffany eens goed naar het ding kon kijken. Zo te zien was het een Budew, maar eentje met nogal vreemde kleuren. Tenminste, die vlek op haar voorkant hoorde toch groen te zijn, niet paars? Haar verwarde frons veranderde heel snel in een verbaasde uitdrukking. Als ze vreemde kleuren had kon dat maar één ding betekenen. Dit was een zeldzame Shiny variant.

Weten dat deze Pokémon extra zeldzaam was liet Tiffany haar plan herzien. Ze was niet perse iemand die er altijd al van had gedroomd om een Shiny Budew te hebben, maar ze zou er wel flink mee kunnen pronken bij anderen en ze had nog geen gras Pokémon in haar team. Een slechte aanwinst zou het absoluut niet zijn. Het enige waar ze dan nog mee zat was of de Budew wel gevangen wilde worden of niet, maar dat was een zorg die ze al snel liet varen. Welke Pokémon wilde er nou niet bij zo’n geweldig persoon als zij horen? Ze zou de Pokémon absoluut niet slecht behandelen. Sterker nog, bij haar kon het haar ware kleuren laten stralen.

Met deze nieuwe informatie liet Tiffany haar Styler eindelijk maar eens zijn werk doen. Ze richtte het apparaat en schoot de tol af, welke al snel rondjes om de Budew begon te maken. Deze kwam inmiddels weer wat bij van de Fake Out aanval, wat betekende dat ze tegen ging werken. Tiffany had eerlijk gezegd weinig van de kleine gras Pokémon verwacht, dus werd ze verrast toen Budew het op een lopen zette. Ze verbrak zonder moeite de ring die de Styler had gevormd en stormde tussen de bessen planten door. “Hey!” Tiffany begreep dat ze schuw was, maar dit was absurd. Ze probeerde haar alleen maar een fijn thuis te geven. Al die kinderen die hier straks kwamen zouden haar toch weinig goeds doen?

“Shu, volg haar!” Zelf stapte ze ook zo snel ze kon achter de gras Pokémon aan. Zij was alleen te groot, waardoor haar zicht werd geblokkeerd door de vele planten. Shu was een stuk kleiner, maar of hij de Budew kon vinden was nog maar de vraag. Hij leek wel gefixeerd op een bepaald punt. Genoeg om met een soort breakdance move over de rij struiken heen te springen en met een koprol te landen, waarmee hij zichzelf meteen lanceerde om verder te rennen. Tiffany’s sprong over het rijtje Oran Berry planten was een stuk minder indrukwekkend, maar wel genoeg om de Budew ook weer in het zicht te krijgen. Nu had de brunette ook zicht op hun kansen als ze de styler of Shu weer wilde gebruiken. “Shu! Vloer haar met Mach Punch!” Ze wilde niet te veel aanvallen, maar het kleine ding liet haar weinig keuze. Shu maakte een enorme sprong en wist Budew in te halen én een klap te verkopen. Ze viel en rolde een stuk over de grond, waarop Tiffany direct de Styler afvuurde. Ze lette deze keer beter op met waar ze de ring heen stuurde en maakte hem ook groter, ondanks het kleine formaat van de Pokémon. Deze keer lukte het haar wel om de capture te laten slagen.

Het kostte alsnog verbazingwekkend veel ringen voor Budew was gekalmeerd in vergelijking met andere Pokémon van haar formaat die ze had gevangen. Dar baarde Tiffany zorgen, want dat betekende dat het vertrouwen bij dit exemplaar erg laag was. Ze besloot om niet meteen een bal te gooien, maar eerst uit te zoeken wat het probleem was met de Budew. “Shu, haal je mandje maar en verdeel nog wat meer eieren. Ik zorg even dat Budew niks mankeert.” De Tyrogue knikte en liep terug naar zijn mandje, helemaal aan de andere kant van de Berry Fields.

Tiffany stapte naar haar mogelijk nieuwe aanwinst toe en hurkte bij haar neer. Ze leek nog wat van slag en had een duidelijke schram van waar Shu haar had geraakt met een aanval. “Hey, euh, sorry daarvoor. Hier.” Ze plukte een Oran Berry van de meest dichtstbijzijnde struik en bood het aan aan de wilde Pokémon. Ze pakte het verbazingwekkend genoeg meteen aan met haar mond en peuzelde het dankbaar op, al wist Tiffany dat dat voornamelijk zo makkelijk ging door het effect van de Capture Styler. Dat apparaat zorgde voor vertrouwen. Genoeg vertrouwen om de Pokémon te kunnen vangen..? De brunette wilde haar nieuwsgierigheid niet te groot laten groeien en haalde daarom maar meteen een bal tevoorschijn. Budew leek zich in elk geval alweer wat beter te voelen, al veranderde haar uitdrukking wel zodra haar blik op het ronde voorwerp viel. Het leek alsof ze angstig was. “No worries, het is maar een Pokéball,” probeerde Tiffany haar gerust te stellen. Toen ze het ding naar voren hield, stapte Budew echter verder naar achteren. Dat vertrouwen leek nu alweer flink in te zakken. Tiffany snapte het niet helemaal. “Wat is er mis met een Pokéball? Het is een veilige plek voor zo ver ik weet. Mijn Pokémon klagen in elk geval niet.” Budew bleef er wantrouwend naar kijken, waarop Tiffany met een zucht besloot het voorwerp weg te stoppen. “Wil je niet gevangen worden? I mean, het zal hier wel niet veilig zijn. Er komen hier regelmatig trainers die je zullen proberen te vangen en – oh.” Het kwartje viel. Natuurlijk. Budew was natuurlijk al regelmatig een ander mens tegengekomen die niet zo lief was om haar een Oran Berry te geven nadat ze haar hadden aangevallen. “Mensen hebben je pijn gedaan en toen met dit soort ballen bekogeld, of niet? Nee, dan snap ik wel dat je twijfelt.” Budew knikte. Ze keek nog steeds zorgelijk, wat Tiffany weerspiegelde in haar eigen uitdrukking. Ze zou zich moeten bewijzen als ze het vertrouwen van Budew wilde winnen. “Oké, nou, dan.. Dan ga ik door met eieren verstoppen. Maar ik wil je wel bij me houden, want ik vermoed dat je niet heel veilig bent hier, zeker niet als straks al die gillende kinderen komen.” Budew leek alweer iets gekalmeerd, maar het ‘bij me houden’ deel liet haar toch weer een stap naar achteren doen. “Oh, ik bedoel gewoon in m’n mandje! Je hoeft niet in een Pokéball, al zou ik je best graag willen hebben.” Ze zette het mandje neer zodat Budew er zelf in kon springen, wie dat ook deed na een laatste aarzeling. Daarna kwam Tiffany weer overeind en ging ze verder met het verdelen van de chocolade eieren. Ze was best wat tijd verloren door de Budew, maar ze geloofde dat het nog wel zou lukken. Shu was immers ook nog bezig.

“Je zou ’t heel goed bij me hebben, ya know? Ik zou je trainen zodat je heel sterk werd en je hoeft je geen zorgen te maken om trainers die je komen vangen. Maar het is jouw keuze.” Tiffany vond het vreemd genoeg fijn om Budew bij zich te hebben en tegen haar te praten. Het leek er niet op dat de kleine Pokémon veel terug ging zeggen, maar de bedenkelijke frons op haar gezicht gaf aan dat ze wel serieus over het aanbod na begon te denken. Tiffany’s acties werden helaas wel iets nonchalanter, want ze betrapte zichzelf er op de eieren gewoon over de grond te strooien, alsof het broodkruimels voor Pidove waren. Ze besloot dat ze het wat moeilijker ging maken en koos de grootste boom van het terrein uit om ook een paar eieren te verstoppen. Natuurlijk zou het nog wel bereikbaar zijn voor de kids, maar ze zou toch een tak omhoog willen klimmen. Ze kon er een soort jackpot van maken met meerdere eieren, net als die begraven eieren tussen de struiken.

Met een brede, enthousiaste grijns greep de brunette een handjevol chocolade eieren uit het nieuw gehaalde mandje, waar Budew bovenop was geplant, en wierp ze zichzelf vervolgens tegen de stam van de boom aan. Het was er een met een splitsing zo’n anderhalve meter boven de grond, waardoor ze met een kleine sprong haar voet daar in kon zetten. Dit was een prima plek om de eieren in te leggen. Hoog genoeg dat het niet iedereen op zou vallen, maar ook bereikbaar was voor de kids met lang genoege armen. Ze had het handjevol net los gelaten toen ze vrolijk gelach en geklets achter zich begon te horen. Ze draaide zich om, haar uitdrukking tussen geschokt en verbaasd in, met een vleugje gefrustreerd. Waren de kids er nu al?! Violetta zag van een afstandje Tiffany in de boom staan en kwam naar haar toe gesneld. “Is het gelukt?” vroeg ze, duidelijk hoopvol. Tiffany wist niet goed of ze eerlijk moest zijn of een lulverhaal aanhangen, dus besloot ze het tweede te doen. “Zeker, zeker. De eieren zijn verspreid. Oh, op dit mandje na – Budew wilde ze perse hebben.” Tiffany liet zich uit de boom vallen en keek de shiny Pokémon aan. Die leek de beschuldiging niet erg te vinden. Violetta leek minder tevreden er mee. “Oh, nou, goed dan. Als beloning voor je harde werk. Dank je wel, Tiffany.” Hun opdrachtgever leek niet eens door te hebben dat de Budew niet van Tiffany was. Ach, dat was toch maar een onbelangrijk detail.

Shu had het geluid van de kinderen inmiddels ook opgevangen en had besloten om terug te komen. Zijn reactie was minder kalm dan die van de brunette, want hij wees paniekerig naar het groepje kinderen wat zich naar het veld toe brachten. Even was Tiffany bang dat Violetta door ging hebben dat ze nog niet klaar waren, maar ze vulde zelf een hele andere betekenis in bij Shu’s paniek. “Ach, kijk nou hoe enthousiast hij is! Wat een dotje.” De fighting Pokémon ontving een aai over zijn hoofd voor Violetta zich naar de groep kinderen verplaatste. Tiffany realiseerde zich dat dit nog goed af kon lopen ook.

Met een tevreden grijns wilde ze het mandje met eieren en Budew oppakken toen ze tot de realisatie kwam dat de shiny gezelschap had. Drie kinderen waren van de groep afgeweken om de eieren uit het mandje te komen halen en hiermee ook Budew kwamen storen. Ze werd boos – heel begrijpelijk, vond de brunette. Zij hield er ook niet van als kinderen aan haar zaten. Een Stun Spore werd gebruikt, waardoor de kinderen gillend naar achteren sprongen. “Shu!” De Tyrogue nam meteen een gevechtshouding aan. Voor hij iets kon doen kreeg hij echter ook een Stun Spore tegen zich aan en rende Budew er weer vandoor. Tiffany liet een diepe zucht klinken en besloot de hulp van een andere Pokémon in te zetten. Ze wilde Budew geen pijn doen dus Ra was out of the picture, maar dan bleven er weinig teamleden over. Ze koos voor de Pokémon waar ze van verzekerd was dat ze weinig schade aan kon brengen en al snel stond er een Flaaffy aan haar zijde. “Kom mee!” riep Tiffany haastig, terwijl ze haar Styler opnieuw tevoorschijn haalde.

Mut en Tiffany verkleinden de afstand zo veel ze konden. De brunette had het niet door, maar ze werden aangestaard door een stuk of 50 veel te geïnteresseerde kinderen die het maar al te spannend vonden dat een Ranger in de achtervolging ging. “Mut, Electro Ball!” Ze moesten Budew verzwakken zodat ze niet meer zo snel weg kon rennen. De elektrische bol raakte ondanks dat Mut duidelijk moeite met richten had door het rennen. Voor de derde keer werd Budew gevloerd en rolde ze een stuk over de grond. Toen ze overeind kwam probeerde ze Mut te raken met een Stun Spore, waarvan het effect helaas teniet werd gedaan door het elektrische type van de Flaaffy. Tiffany wist niet of ze zich schuldig moest voelen daar voor of niet. De arme Budew kon zich niet echt verdedigen. Met een zucht droeg ze haar Flaaffy op om een volgende aanval te doen. “Thunder Wave, Mut.” Ondertussen maakte ze de Styler klaar voor gebruik, welke ze afvuurde zodra de Budew geraakt was door de verlammende aanval. Ze kon zich nu niet goed verdedigen, maar toch liet de brunette de kringen zo groot mogelijk. Opnieuw bleek het moeilijk om de capture te laten slagen, maar Tiffany hield vol en Mut bleef er waakzaam bij. Eigenlijk was het slimmer om met Budew te gaan praten en haar zo nog meer te kalmeren, maar Tiffany besloot dat het veiliger was om de kleine gras Pokémon meteen te vangen. “Dit zal je beschermen. Ik beloof het.” Ondanks dat ze wist dat ze het voor het bestwil van de Pokémon deed, voelde ze zich schuldig toen ze de bal naar de groene Pokémon wierp. Hopelijk liet ze zich vangen.

Shiny Budew vangst poging:
1x Fake Out
1x Mach Punch
1x Electro Ball
1x Thunder Wave
2x gevangen met styler,
Tussendoor gepraat; vertrouwen opgebouwd

De bal bleef gesloten. Tiffany haalde opgelucht adem, want blijkbaar was ze daar mee gestopt. Natuurlijk had ze geprobeerd een tweede bal te gooien als de eerste niet lukte – al vond ze dat ook sneu voor Budew, want die wilde dan eigenlijk niet gevangen worden. Dan deed ze precies waar ze haar voor had willen beschermen. Mut begreep dat de vangst was geslaagd en haalde de bal enthousiast op. Ze bracht hem naar Tiffany en hield hem omhoog, zodat de brunette het ronde voorwerp over kon nemen van haar Flaaffy. “Thanks,” zei ze er bij. De bal werd helaas naar haar box getransporteerd, wat ze eigenlijk liever niet had gehad. Zodra ze de kans had zou ze Budew er uit halen, zodat ze haar een passende naam kon geven en haar excuses voor alles kon aanbieden.

Nu eerst was het belangrijk dat haar opdracht werd afgesloten. Het was eigenlijk al voltooid, maar echt geslaagd was het als de kinderen hun zoektocht begonnen en er plezier in hadden. Tiffany sjokte terug naar haar opdrachtgever, wie flink onder de indruk leek van de actie. “Wauw! Die styler is echt heel handig!” De kinderen leken ook erg onder de indruk en probeerden allemaal de aandacht van de brunette te trekken. Al snel was ze omringd door een stuk of tien minimensjes. Het vrolijkte haar gemakkelijk op om zo veel geprezen te worden voor een actie die ze eigenlijk als vanzelfsprekend had gezien. Al snel was er weer een brede grijns op haar gezicht te zien. “Rustig rustig, deze internet celebrity kan ook stuk,” grapte ze. Violetta leek het niet te begrijpen en fronste alleen naar de brunette, voor ze de kinderen wegjoeg door te zeggen dat ze eieren mochten gaan zoeken. Dat zorgde er voor dat de twee nog een kort moment hadden om het einde van de opdracht te bespreken. Waar Violetta over begon was echter niet de opdracht. “Hey, uh, herinner je je dat ei? Het is uitgekomen en ik weet me eerlijk gezegd geen raad met de Pokémon…” Tiffany’s ogen lichtten meteen op. “Wat is er uit gekomen?” vroeg ze geïnteresseerd. “Volgens mij is het een Shroomish?” Shroomish. Niet echt een Pokémon waar Tiffany altijd al van gedroomd had, maar Breloom was wel heel cool. “Ik kan er vast wel een plekje voor vinden. Desnoods geef ik hem door aan een ander. Komt goed.” Violetta geloofde de brunette meteen en zei haar daarom om mee te komen. De baby Pokémon in de schuur leek flink in de war. Uitkomen was vast ook een hele ervaring.

Zoals Tiffany bij de Budew had gedaan hurkte ze bij Shroomish neer. “Hey kleintje. Welkom op de wereld. Zin in een avontuur?” Ook bij deze Pokémon hield ze een Pokéball voor, maar hij leek zich meer thuis te voelen. Hij had natuurlijk ook nog geen slechte ervaringen om zich aan te hechten. Shroomish behoorde nu ook tot Tiffany’s Pokémon. Tevreden kwam de brunette weer overeind. Een laatste keer richtte ze zich tot Violetta. “Thanks voor de kans om eieren te verdelen. Ik hoop dat de kids zich vermaken.” Haar opdrachtgever wuifde het bedankje met een glimlach weg. “Geen probleem. Ik ben blij dat je wilde helpen. Misschien zien we elkaar wel weer.” De glimlach werd door Tiffany weerspiegeld. “Daar hou ik je aan. Ik ga nu eerst terug naar de base, though.” Daar had Violetta begrip voor. Met een laatste bedankje liet ze de Ranger haar weg vervolgen.