" Green Thumbs .

De warme zomer zon liet de prachtige, blauwe zee glinsteren in haar licht. De warmte van het zand was vrijwel ondraaglijk en toch lag het strand bezaaid met halfnaakte, dikke en vooral oude mensen. Een korte zucht verliet de mond van de groenharige, terwijl zij haar hoofd langzaam schudde. Het werd dus geen strand vandaag.
Met haar hart een beetje in de schoenen wandelde de groenharige de Connecting Cave in, waar het gebrek aan zon eindelijk verkoelend werkte. Haar Beautifly tolde enthousiast een rondje rond haar hoofd en liet een tevreden geluid horen, waarop Stacey even met haar hand door haar groene haren ging. “Je hebt gelijk,” sprak ze hoofdschuddend tegen de Pokémon. Dit was veel beter dan het strand en het leek erop dat niemand dit stuk verkoeling nog had opgezocht.. Vreemd, eigenlijk. Gezien het een grot was met twee openingen was het vrij logisch dat er tocht op stond… Misschien was er een andere reden dat niemand besloten had hierheen te komen?

& Freedje! <3

‘Electro, Thunder Punch!’ Gavin’s stem galmde door de grot. De Thunder Punch van de Electivire raakte genadeloos twee Golbat’s die probeerden om Gavin aan te vallen. Zijn wang was al open gereten dankzij die rotbeesten en hij zou graag het bloeden willen stoppen, maar aangezien de beesten hem maar bleven aanvallen ging dat niet. Hij had Fugite en Electro al tevoorschijn gehaald en ondanks dat Electro werkelijk een hekel had aan grotten, werkte hij goed mee om te zorgen dat zijn trainer beschermd bleef. Fugite daarentegen was er wat minder op gebrand om zijn trainer te beschermen, maar bewoog wel heftig met haar staart zodat elke Zubat die in de buurt van Gavin probeerde te komen genadeloos hard weggeslagen werd. De Zubat’s belandden allemaal één voor één tegen de grotwand en ook al deed Fugite niet eens erg haar best, toch kozen de Zubat’s voor het hazenpad. Het was echter maar één richting dat ze uit konden gaan, want het andere was afgezet dankzij een paar rotsblokken waar zelfs Electro’s Brick Break niet veel aan kon doen. Het was dus de andere kant op lopen en wachten tot iemand anders met een andere Pokémon de rotsen zou kunnen breken, maar tot die tijd had Gavin een andere kant op gemoeten en was hij in het midden van de grot de vervelende zwerm Golbat en Zubat tegengekomen. De Zubat’s vielen nog wel mee, maar de Golbat’s waren het ergste. Zijn wang bloedde nog steeds dankzij de krassen die de Golbat’s hadden veroorzaakt en Gavin voelde zijn woede langzaamaan steeds meer toenemen naarmate de Pokémon steeds meer pogingen deden om hem aan te vallen. Uiteindelijk wist Electro ervoor te zorgen dat er ruimte ontstond zodat Gavin kon rennen en dus nam de jongen de benen terwijl hij een wild gebaar deed naar zijn andere Pokémon. Fugite kwam al achter hem aanrennen en Electro ook. Gavin liet een vloek ontsnappen toen hij verderop een schim ontdekte en wilde haar waarschuwen, maar hij had geen tijd meer en dus sprong hij tegen haar aan zodat ze beiden op de grond zouden vallen en daarmee de zwerm vliegende Golbat en Zubat boven hun hoofd zouden ontwijken.

Het gebeurde niet elke dag dat ze besprongen werd. Nou was het voorheen wel eens gebeurd, al eindigde dit meestal anders. Wanneer het niet haar destijdse vriend was bloederig, indien het hem wel was, niet bestemd voor de gevoelige kinderoogjes. Helaas was haar vriend al een flinke tijd geleden overleden, dus dat geval was het hier zeker niet. Tijd voor een bloedbad, dan maar?

Nee, het was geen bloedbad. En misschien had ze ook iets te gauw gehandeld, want vlak na ze haar knie hardhandig een stoot omhoog liet geven, schoten er meerdere Pokémon over hen heen. Haar Beautifly wist nog maar net aan de zwerm te ontkomen en gauw krabbelde Stacey overeind, wantrouwend kijkend naar de jongen die zich zojuist richting haar geworpen had. “Een waarschuwing had ook gemogen,” murmelde ze, terwijl ze met haar handen langs haar blote benen veegde. Ugh. Dit moest haar weer overkomen, natuurlijk. Alsof het nog niet warm genoeg was.

Het was ook altijd weer iets als hij iets aardigs deed of een poging deed om iets aardigs te doen voor iemand anders. Als hij al geen preek kreeg dan was het wel een klap in zijn gezicht of iets anders. Deze meid vond het schijnbaar nodig om hem een knietje te geven. Het was dat hij zijn been wat opzij had gelegd zodat het niet leek alsof hij haar op een verkeerde manier besprong, maar anders had hij behoorlijk veel zeer tussen zijn benen gehad. Haar knietje ontweek nog maar net de plaats waar zijn vriend hing en raakte dus de spier in zijn been, maar maakte het daarom niet minder pijnlijk. Gavin had al vaker de pijn ervaren dat het met zich meebracht wanneer hij tussen zijn benen geraakt werd door iets of iemand, maar deze keer had hij dat dus mooi voorkomen. Wel wist hij nu niet zeker of hij nog kon wandelen en hij onderdrukte een scheldserenade toen hij het meisje onder hem hoorde. Hij wilde zijn handen aan weerszijden van haar hoofd zetten zodat hij haar in elk geval zou aan kunnen kijken, maar rolde snel op zijn rug toen hij zag dat ze overeind wilde komen. Hij voelde de spier in zijn been pijnlijk kloppen en hij keek de dame woedend aan. Och, ze had pijn aan haar benen, wat jammer nu. ‘Ik weet niet of je het in de gaten had, maar er was niet echt tijd meer om je te waarschuwen,’ snauwde hij haar toe. ‘Vind je het normaal om daarom maar gelijk een man zijn meest dierbare bezitting aan te gaan vallen? Wat als ik een aandoening had gekregen?’ De jongen krabbelde ook overeind. ‘Ik had je moeten laten aanvallen door die Pokémon,’ zei hij met een van pijn vertrokken gezicht toen hij steun zette op zijn benen en merkte dat dat niet ging. Hij keek haar nijdig aan. ‘Kom, jongens, we vertrekken weer,’ sprak hij en hij deed een gebaar naar Fugite en Electro ten teken dat ze hem mochten volgen waarna hij aanstalten deed om weg te gaan.

Misschien was ze iets te hard voor hem geweest. Misschien ook niet. Dat lag maar net aan het humeur waar de groenharige zich in begaf en toevallig viel deze vandaag nog wel mee. Toen de jongen haar zei dat hij haar had moeten laten aanvallen door de Pokémon, fronste ze eventjes kort. “Ik vraag me toch af wáárom ze zo van slag waren,” merkte ze kalmpjes, maar met een duidelijke scherpe ondertoon, op tegen de vreemdeling.
Het was pas toen hij naar zijn Pokémon gebaarde, dat het haar opviel dat er meer waren. Ondertussen had haar Beautifly zich weer aan haar hoofd vastgeklampt en keek deze naar de voor hen onbekende jongen, wie geen al te beste indruk had gemaakt op de vlinder. “Wat is dat?” vroeg ze, knikkend naar de Flygon. Afkomstig uit Johto en vanuitgaand dat Flygon van vrij hoog level moesten zijn voor evolutie, was ze er nog nooit één tegen gekomen. Maar, zoekende naar een Pokémon krachtig genoeg om haar van plaats naar plaats te vliegen zonder snelle uitputting, leek één zoals deze interessant..

Gavin wilde weglopen, maar draaide zich met een ruk om toen hij de beschuldigende toon in haar stem hoorde. ‘De grot is aan de andere kant afgesloten en ze vielen ons opeens aan,’ verdedigde hij zich, maar verder verspilde hij er geen energie meer aan. Hij haalde zijn wenkbrauw op toen hij een vraag hoorde die uit pure interesse gesteld leek te zijn en hij draaide zijn hoofd naar zijn Flygon toe. Fugite had haar kopje hoog in de lucht gestoken en leek blij te zijn met iemand anders zijn aandacht dan die van Gavin. Gavin trok een zuur gezicht naar de Pokémon en overwoog om zijn middelvinger op te steken, maar besloot om eerst een antwoord te geven op de vraag. ‘Dat is een Flygon,’ zei hij. ‘Zeer lastige en vervelende Pokémon. Begin er maar niet aan.’ Deze keer keek Fugite met een boos gezicht naar hem en leek er net een opmerking over te willen maken of toch tenminste een aanval uit te willen voeren toen Gavin opeens een stem hoorde. Stem was gevuld met angst en gealarmeerd draaide Gavin zich om. Gavin’s mond viel open toen hij een kerel in uniform op hun af zag komen. Hij was met cape en al afgemaakt en had een masker op die Gavin sterk aan een film deed denken. In elk geval kwam de man op hun af en probeerde zo normaal mogelijk te kijken, maar het was duidelijk dat hij hulp nodig had. ‘Het kon ook natuurlijk weer niet anders,’ zei Gavin boos. ‘Electro, Thunder Punch op die Crobat!’ Hij wist dat hij hier waarschijnlijk een hoop onheil mee op zijn hoofd ging halen, maar hij kon de man moeilijk laten stikken, toch? Electro haalde uit met een met elektriciteit gevulde vuist en haalde daarmee sterk uit naar de Crobat. De Pokémon liet een schrille kreet horen en gebruikte vervolgens een aanval waardoor dat de wanden begonnen te trillen. Gavin keek naar de andere kant van de grot… en zag het enige beetje licht dat hij kon onderscheiden in de grot weggaan toen een paar rotsen zich losmaakten van de wand en naar beneden vielen… recht voor de enige uitgang. Dus nu zat hij in principe opgescheept met een meisje dat hem niet mocht, een zwerm doodsbange Pokémon en een gestoorde gemaskerde man. Ja, zijn dag was echt geweldig.