Let the sparks fly +Taiga

Zijn blik bleef hangen op de kleine Tepig voor hem. Al had Nathan geen flauw idee waarom hij de varken had gekregen van Ciro, was het toch wel een leuk beetje eigenlijk. De groenharige had hem al willen trainen, maar zijn Pokémon waren zeker weten te sterk, al had de jongen dat niet eens uitgetest. De andere wilde Pokémon had hij niet op gelet, dus lket de jongen het varkentje maar. Het zou waarschijnlijk zijn als zo een kleine huisdier die gewoon klein zou blijven. Het was hem wel al opgevallen dat het varkentje een stuk sterker was dan het er in de eerste instantie uitzag, wat best ironisch was. Een tijdje geleden had de Tepig zich zelf in een soort witte cape kunnen krijgen en wou er niet uit. Nathan vond het er eigenlijk best wel leuk uitzien en had het dus ook maar gelaten. Hij zat in een café, waar het varkente vrolijk aan het rondkijken was. Een van de weinige momenten waarop het beestje ook echt diens Poké ball uitwas. Het was hem wel in zijn hoofd gekomen dat de Tepig misschien een Everstone had doorgeslikt ofzo, want anders zou het vast en zeker al een tijdje zijn geëvolueerd. Ach ja, zo een groot probleem was het eigenlijk ook niet, dus zich er drik over maken was iets dat Nathan absoluut niet deed. Zijn blik gong naar buiten, de niet zo drukke straten van de hoofdstad. In een kwartier gong de avondklok in, dus dan zou er niemand meer moeten rondlopen als het goed is. Hij dronk zijn koffie op, om daarna het café uit te lopen, geziem Nathan al vooraf had betaald. De werkers van winkels begonnen nu af te sluiten, iets dat enkel mooi was. Saitama keek als een vrolijke derp om zich heen, alsof er dingen te zien waren die bijzonder waren. Gek beest.

Hij had zichzelf trouwens eens voor de verandering wat anders aangekleed, niet meer het standaard camouflage printje van zijn kleding dus. Eerder een trenchcoat met een gewoon goed bijpassende broek compleet      onnodige kledinginformatie. Niet veel later was het duidelijk te horen dat de klok was ingegaan, door de luide slaande van de dingen. Nou, als je nog geen gehoorschade had, heb je die nu wel gekregen. Leuk he. Hij zag enkel nog leden van team rocket rondlopen, welke in de eerste instantie naar de groenharige wouden toelopen, maar al later leken te realiseren dat hij juist hun baas was, geweldig bezig dudes. Nathan rolde kort met zijn ogen, tot hij ineens Saitama ergens zag heenlopen. Waar ging dat beest nu heen..? Het was namelijk vrij makkelijk om op te merken als de Tepig ergens heen wou, gezien de enorme 'cape' nou niet bepaald subtiel is. Blijkbaar leek het varken iets te hebbem gezien... of geroken dat kan ook nog, maar er was iets waar Saitama blijkbaar echt bij moest zijn, gek beest. In een vrij snelle pas volgde de groenharige de Tepig, welke de een of andere straat inrende, daarbij vrolijke geluidjes maken. Ehm. Wat.

Oke, eerlijk gezegd zag het er best stom maar grappig uit hoe de Tepig liep met de witte cape om, compleet uit de toon vallend met de rest van de stad nu. Het was enkel wat vervelender dat de Tepig volledig ergens anders heenging dan de groenharige van plan was, en bij de capsule van het beest kon de groenharige even niet zo makkelijk komen, gezien het hem een slim idee had gedacht het ding op te beregen, goed bezig zeg. Na even te hebben gelopen keek hij droog naar het schouwspel voor hem.. Serieus, dit was het waar Saitama naartoe wou..? Ugh. Een klein, lichtelijk geïriteerd zuchtje ontsnapte zijn mond. Nu pas, even later viel hem het meisje op, wist hij veel dat ze veel ouder was dan ze leek. "Wat doet zo een klein meisje zoals jij nog over straat." ze leek zich er niet echt van bewust te zijn dat de straten nu off-limits waren, dat werd hem nog wat met uitleggen dan, hopen maar dat hij niet ineens een woedeuitbarsting ofzo zou gaan krijgen, of gewoon geduld verliezen, kan ook altijd nog gebeuren natuurlijk.

Bij zijn woorden leek het meisje ineens een stuk kwader te zijn. Oke dan, waarom was ze er zo boos over? Hij zag bijvoorbeeld er zelf de waarheid in,vdus niet echt iets om eigenlijk maar boos over te worden, maar goed. Nathan zelf was natuurlijk vrij groot, dus hij hij zag het eigenlijk niet zo snel in. Er klonk een pardon van haar, waarop de groenharige even fronsde. "Ik ben er wel zeker van dat je me hoorde." klonk hij. "Wat je nu nog buiten doet, iedereen moet binnen zijn." klonk hij, zonder echt geen enkele twijfel in zijn stem te horen. Tja, in tegenstelling tot genoeg andere mensen waren er natuurlijk nog die mensen die dachten dat ze speciaal waren en dus in Lumiose nog over straat mochten. Nou, niet dus. Hij werd ondertussen wel iets ongeduldiger, al liet de jongen dat nu nog maar amper merken. Saitama leek er ondertussen wat klaar mee te zijn dat de Growlithe van het meisje aan diens cape aan het trekken was en vuurde zonder enige waarschuwing een Ember op de hond-achtige af. Zelf al mocht het niet sterk zijn, zou wel meer dan genoeg voor een waarschuwing zijn hoor.

Hij keek droog naar het meisje welke kwaad anar hem keek en wat dichterbij kwam stappen. Oh ja, hij was ook zeker nu bang zeg.. dus niet. Het was hem ook wel degelijl opgevallen dat ze haar handen had gebald, dacht ze echt dreigend te zijn? Blijkbaar wel, maar de groenharige was er gewoon te droog voor om er echt onder de indruk van te zijn. Hij rilde kort zijn ogen bij haar vraag. Ugh. Kon het gewoon niet zijn dat mensen deden wat er van ze werd verwacht? Nee, bkijkbaar was dat tegenwoordig heel erg moeilijk voor de meeste mensen. "Met iemand die zich niet gewoon aan de regels houd." sprak hij dus ook droogjes, niet onder de indruk van haar. De jongen lette niet eens op de twee Pokémon, al was hij er overduidelijk bewust van dat.de twee aan het vechten waren. De Ember werd half ontweken door de Tepig, welke al snel een Take Down uitvoerde. "En het is wel tijd dat jij naar binnen gaat." klonk hij nu was streng, duidelijk klaar hiermee.

De een probeerde dreigend te doen en de ander was totaal niet onder de indruk, enkele meters verderop waren twee Pokémon aan het vechten. Dat was wel een beetje de gehele situatie waarin hij zich nu bevond, great. Hij rolde met zijn ogen toen er werd gevraagd of hij nou gewoon die regels liep te verzinnen, nee, hij stond stil en was niet aan het lopen. "Nee, als je dat denkt, waarom zijn de andere mensen naar binnen dan." het was niet eens een vraag meer, al was het maar al te duidelijk dat hij zwaar geïriteerd was. De Bite werd door de Tepig ontweken, waarna deze een Head Smash uitvoerde terwijl de Growlithe nog dichtbij was, als dat raak was, zou het wel pijn moeten hebben gedaan. "Dat was geen vraag." klonk hij strak. Well, dit hielp zijn woede problemen ook niet echt geweldig. "En in tegenstelling tot jij, een burger, mag ik wel buiten blijven."

Oh Arceus nee he, het was niet zo een kond waarmee de jongen mee te maken had. Op zijn vrije dag ook nog, hoeveel ongeluk kon hij eel even niet hebben op het moment. Een zuchtje ontsnapte hem, een heel overdreven iets en dat hij hier absoluut geen zin mee had. Blijkbaar kon de Growlothe van het meisje niet echt op eigen houtje vechten, had hij ook dus weinig aan zeg. Jammer, het had kunnen zijn dat hij nog iets nuttigs of waardevols zou tegen komen, maar het leek echt niet echt op. Hij had nu al jammer genoeg zijn handen vol aan dit irritante kind, dus dat was eigenlijk ook wel weer genoeg voorlopig. Zou makkelijk lijken, maar blijkbaar moest het toch maar anders gebeuren dan met enkel woorden. Hij rolde met zijn ogen op wat er werd gezegd. Dom kind. Hoe kon je dit niet eerder doorhebben? Het was er al zeker iets van een jaar. "Nee. Ik hoor bij de groep die deze stad heeft overgenomen en jij niet." hopelijk maar dat hij dit snel over kon hebben, hij wou gewoon naar Anistar City, was dat teveel gebraagd? Blijkbaar wel.

Zijn geduld begon hij nu echt te verliezen hier, rustig blijven? Wat was dat ook alweer? Een groep van 5 man? Had dit kind ogen? Gebruikte dit kind haar ogen? Want het leek er niet op. "Als je naar een van de hoofdstraten kijkt zijn er veel meer mensen die daarbij horen." maar oke, nu had hij hier echt geen geduld meer voor. "Maar jij komt nu mee en moet hier nu weg." sprak hij, met de seconde die voorbij ging meer en meer geïriteerd. Way to go, op een dag waarop de jongen in welk geval had fehoopt dar het wat rustiger zou blijven. Mooi niet dus, great. Hier had hij naar uitgekeken, dus niet. Hij deed een poging haar arm te pakken, om het meisje vervolgens mee te sleuren. Nope, hij kon het niet meer rustig doen, had hij het geduld absoluut niet voor. Hij had ondertussen in zijn ooghoeken Saitama, welke diens best deed de Growlithe van het meisje op te jagen, het deed zijn best in welk geval.