... Oh... you

De roodharige was gewoon wat aan het rondlopen in Mauville City. Ze was nog altijd in Hoenn te vinden en had besloten wat rond te kijken in verschillende plaatsen die de regio te bieden had. Uiteindelijk had iemand haar naar deze stad toewezen met de woorden dat dit een must see was als je toch in de buurt was. Dus was Ragya zo gehoorzaam geweest ook echt een kijkje te gaan nemen. Zover ze tot nu had gezien was het een redelijk normale stad. Gewoon wat mensen en trainers die hun ding deden, niet zo veel spannends aan. Dat was tot ze ineens een of andere pokémon zag oplichtten en evolueren. Wat nieuwsgierig bleef ze staan om te kijken wat het was. Zodra de lichtshow over was zag je duidelijk een Metagross, waardoor haar uitdrukking al wat minder werd. Urgh, ze vond die hoopjes metaal maar niks. Vrijwel iedereen die ze niet mocht had er een en ze had er al enkele onaangename ervaringen mee gehad. Ze wou dus ook net verder lopen toen Aldrei ineens begon met grommen. De Ninetales was haar zoals altijd gevolgd en leek nu wat op te merken aan de pokémon. De roodharige volgde diens blik en zag al snel haar favoriete persoon staan. En zo'n opstoker als ze was kon ze het niet laten richting.. hoe heette mevrouw power ranger ook al weer? Geen idee nu ze er zo over na dacht, ze hadden zichzelf niet eerst voorgesteld voor ze begonnen met hun liefdevol bestaan. Zelf liep ze echter verder tot ze bij de ander stond en grijnsde vriendelijk. "Gefeliciteerd met je nieuwe prullenbak xl" Knikkend naar de Metagross. Het leek echt zo te zijn dat iedereen die ze niet mocht zo'n ding had. Ze wachtte op een reactie terwijl Aldrei ook naast haar kwam staan, die weer verder ging met grommen, de ander nog niet vergeven van de douche.

Het gesprek begon weer goed, maar ze had zichzelf hierin gebracht. Niet dat ze het erg vond, in haar rode ogen lag ook iets van een geamuseerde blik. Jammer genoeg was het antwoord minder leuk geweest, dus ging ze er niet verder op in. Aldrei besloot dat ze zichzelf beter nuttig kon maken als haar gegrom toch geen effect had, dus liep ze naar de Metagross toe. Met haar poot porde ze even tegen het ding aan, alsof ze wou kijken of het ook nog reageerde. Ondertussen was de trainer verder met een diepgaande vorm van menselijk dialoog. Namelijk een aanleiding tot bekvechten. “Nee hoor, dat was mijn dosis vriendelijk gesprek voor vandaag” Sprak ze op dezelfde toon als de ander. “En dat laatste zou je niet echt denken” Aan haar riem begon echter een pokébal te bewegen, en ze wist precies wie het was. Ze vroeg zich nog steeds af hoe die hengst begreep wat er allemaal gebeurde, en als hij het ook echt begreep waarom hij de moeite deed uit zijn bal te komen, terwijl diens merrie nergens te bekennen was.

Ragya verveelde zich blijkbaar echt dat ze hier ook nog echt bleef. Toegeven, het was spannender dan niks doen en saaitjes met Aldrei te gaan praten. Die gesprekken voelde zo een-richting. Daarbij was het verassend leuk de ander helemaal kapot te irriteren, met een beetje geluk eindigde dit nog slecht ook. Bij de zin van de ander keek ze wat zelfingenomen terug. “Een en al vriendelijkheid en liefde hier” Kwam er vrijwel vanzelf op een droge toon uit. Hoe was dit alles ontstaan uit een klein brandje? Nog een onschuldig brandje ook, gewoon was bosjes, niks meer en niks minder. Was zelfs geen persoon in de buurt gekomen op de power ranger na. Over vuur gesproken, zou ze heel erg in de problemen komen als ze nu ineens de trut voor haar in brand stak? Dat zou pas een goede dag besteding zijn. Ze leek het net te overwegen toen de ander weer begon te praten. En op dat moment kwam Sleipnir uit zijn bal. De shiny Rapidash poseerde even als zijn entree en keek om zich heen. Wat teleurgesteld zette hij zijn voorbeen weer op de grond toen het bleek dat de merrie er niet was. Met een klagende hinnik draaide deze zich om richting de meid en begon met diens neus tegen haar aan te duwen op een zachte manier. Om uiteindelijk een grote lik te geven over haar gezicht heen. “Lijkt erop dat er nog iemand is die je wel mag” Grinnikte ze, geen poging doen Sleipnir terug te roepen. Ondertussen was Aldrei nog bezig met de prullenbak, die ze nu probeerde te bijten.

Echt, nog even en Cupido kwam bij hun staan zo veel liefde werd er hier rondgegooid. De roodharige wist heel goed dat zij dit nutteloze geval gestart was vandaag. Maar ze kon het niet helpen, ze was nu eenmaal een opstoker van natuur. Daarbij, wie genoot er nu niet van een goed potje sarcasme en ruzie maken? Ze keek omhoog en ontmoette de blik van de ander, gebeurde er nog wat of kon ze echt weggaan? Natuurlijk niet, want op dat moment besloot Sleipnir uit zijn bal te komen en in zijn eigen manier van doen blij te wezen. Hij leek te weten dat deze trainer bij zijn merrie behoorde en begon meteen vriendelijk te doen door te neuzen en zijn hoofd laag te houden. Zo hinnikte de hengst ook nog opgewonden bij de naam van het andere paard. Niet echt doorhebbend dat de ander had gezegd dat ze er niet was. Sleipnir hoorde ook wat hij wilde hoorde. Ondertussen was Aldrei bezig met de prullenbak te irriteren. Gewoon omdat het kon. Ze wist immers dat haar trainer zich er nu niet mee ging bemoeien en ze was niet bang voor die tuttebel. Toen deze begon te praten grauwde ze wat terug, iets dat Ragya kon vertalen rond de zin van; Hou toch je bek. Echter gokte ze niet dat degene voor haar het begreep, maar het algemene idee moest toch duidelijk zijn.

Sleipnir leek nu pas te begrijpen dat zijn vriendin er niet was, even hinnikte hij wat teleurgesteld, waarna hij toch zijn hoofd kantelde. Zodra hij over zijn neus werd geaaid keek hij weer blij uit zijn stormgrijze ogen en gaf een kleffe lik over diens hand, waarna hij terug tippelde naar diens trainer, om daarbij te gaan schooien. Ragya had gewoon wat toegekeken en had het paard zijn gang laten gaan. Ten eerste wist ze dat hij op de merrie van de ander gesteld was en ten tweede wist ze dat ze hem toch niet weg had gekregen op humaine manier. Toen hij terug kwam aaide ze het paard dus ook even en liet hem terug komen in zijn bal, hopelijk om daar ook in te blijven. Hierna begon de ander weer te praten en ze keek op, een hint van een vragende blik in haar ogen. Wow, dit leek bijna zo'n slechte serie. Goede trainers slechte trainers. -Waarom Pierre, waarom ben je vreemd gegaan?- Oké ze stopte al. Maar om eerlijk te zijn wist ze niet wat er van haar verwacht werd. 'Waarom wat?" Vroeg ze dus ook simpel, in de hoop hiermee verklaring te krijgen. En anders maar niet.

Hey, ze kreeg nog toelichting ook. Wat handig zeg, wist ze ook waar het gesprek nu over ging. Bij de vraag van de ander wachtte ze even tot ze ook de uitleg had gekregen. De blik van de ander was ijzig en strak, terwijl de harige zoals altijd fel en uitdagend stonden. Als het aan haar lag zouden ze er helemaal niet over gaan praten. Alles zo vredig oplossen was toch zo saai. Zo simpel. Praten en dan elkaar een knuffel geven. Ragya voorkoos het gewoon om de situatie uit de hand te laten lopen en te gaan vechten. Ze was immers heel fysiek ingesteld bij zulke dingen. Ze wou bewijzen dat ze sterker was, en in haar ogen was uitpraten dat niet. Toch kon ze moeilijk gaan uithalen, dat zou ook minder leuk zijn, dus reageerde ze op simpele toon. “Die Berry Fields interesseren me ook weinig, ik werk niet zo doelgericht met vuur” Ze schaamde zich er niet voor dat ze pyromaan was, het was gewoon een impuls waar andere toevallig last van hebben. “Maar ik vind de ruzie leuk. Niks meer of minder. Tot vandaag toe was het een geweldige vorm van entertainment om met je te bekvechten en te kijken of het uit kon lopen tot meer dan dat. Ben gewoon een opstoker brúða” Ze haalde haar schouders op. Ze sprak naar de waarheid. Ze vond het gewoon leuk om te doen en ook zichzelf wat te kunnen verliezen in een ruzie. Het leek er jammer genoeg op dat haar pleziertje hierbij eindigde. De Power Ranger leek immers niet meer uit te vliegen en hier haal cool te bewaren. Best teleurstellend.

“Ik werk niet echt op verzoekjes en afbellen” Reageerde ze droogjes op de woorden van de ander. Het was niet zo dat je gewoon door te zeggen: stop, ik vind het niet meer leuk. En zo je zin kon krijgen. Zou toch een makkelijke wereld zijn als het zo werkte. Ragya keek vrij rustig op naar de ander, al was de uitdaging niet uit haar ogen verdwenen. Het leek er ook niet op dat die binnenkort zou verdwijnen. “Wel zin in nuttig bekvechten?” Opperde ze, nog altijd dezelfde toon in haar stem hebbend. Of gewoon vechten, vechten met pokémon. Ragya vond het allemaal best, wat was ze toch ook makkelijk aangelegd. Eigenlijk probeerde ze de ander nog steeds uit haar rust te krijgen, moest toch niet al te moeilijk zijn? Hoe lang kon iemand geduldig blijven hmm? Ze stak haar handen rustig in haar zakken en keek even opzij naar Aldrei. Of koffie, dat was de tweede optie, maar ze ging er vanuit dat de ander niet zo makkelijk om te kopen was als zijzelf.