[TR Quest] Rock Solid

Voor de verandering had ze een van haar andere teamleden naast zich lopen. Yurei en de rest hadden eventjes rust verdiend en bovendien had ze een goede neus nodig, letterlijk. Nu zij, en de rest van Team Rocket, in Hoenn waren voor de overname van Mossdeep City, had ze besloten om hier ook maar meteen een paar opdrachten te gaan doen. Dan voelde ze zich tenminste nog een beetje nuttig voor haar opdrachtgevers. Ze had immers nog steeds het idee dat ze Allison wat teleurgesteld had, met het feit dat ze toentertijd te laat was bij de aflevering van dat pakketje. Ze had trouwens nooit meer wat daarvan gehoord, maar besloot dat het misschien beter was om er maar niet op in te gaan. Wie weet kreeg ze dan alleen maar een snauw naar haar hoofd, met de mededeling dat ze te jong was ervoor. Want ja, dat had ze inmiddels wel gemerkt. Ze was de jongste van Team Rocket, tenminste van de mensen die ze tot nu toe had zien rondlopen en daadwerkelijk dingen had zien doen. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom ze iedereen om zich heen promotie zag krijgen en zij nog steeds de rang van Grunt mocht behouden. Zou de organisatie, Allison of misschien zelfs Giovanni, echt denken dat de jongeren leden niets goeds konden doen? Of waren de opdrachten van de Agents echt weer veel te zwaar voor een klein meisje. Yuuki zuchtte zachtjes, terwijl haar gedachtegang van A naar B ging en weer terug. Ze was op weg naar een van de saaiere opdrachten die te doen waren binnen de organisatie. Maar het gaf haar wel mooi de gelegenheid om wat meer van Hoenn te zien. Want voor nu vond ze het er veel mooier uit zien dat wat ze van Kalos had gezien. Veel … simpeler? In ieder geval veel meer natuur en een hele andere stijl van dorpjes en steden. Ze vond het prachtig om er door heen te lopen, maar het gebied waar ze nu heen moest had toch wel iets heel bijzonders. Als ze het goed wist, moest ze naar de Meteor Falls, een plek waar de geruchten gaan dat er ooit meteorieten waren gevallen en zij moest een stuk van de meteoriet verzamelen en die inleveren. Simpeler kon waarschijnlijk niet, maar goed. Ze was maar en simpele dertienjarige Grunt, dus veel gevaarlijkere opdrachten zou ze toch niet krijgen, tenminste niet voordat ze vijftien zou zijn. Aan haar zijde had ze haar Braixen lopen, een pokémon die ze eigenlijk al best lang had, maar de laatste tijd niet veel gebruik meer van maakte. Kimura had een nogal kalm en rustig karakter, meer als een rustige rivier dan de kolkende vuurzee die ze kon produceren. Een sterke pokémon, maar kalm en gecontroleerd. Yuuki genoot van het gezelschap van haar Braixen, aangezien het een van de weinige pokémon was die ze had die geen vreemde trekjes had. Ze grinnikte zachtjes, terwijl ze in de richting van Fallarbor Town liep. Het was niet het dorpje waar ze moest zijn, maar wel de enige doorgang die ze had om in de Meteor Falls te komen, dus ze moest wel eerst een tussenstop maken bij het dorpje. Het dorpje lag aan de voet van Mt. Chimney, de vulkaan van het continent. Ooit wilde ze daar nog eens een kijkje binnenin gaan nemen, aangezien het een actieve vulkaan was en Yuuki het leuk vond om gewaagde dingen te gaan doen. Ze glimlachte bij die gedachten en keek voor zich uit. Ze was nog wel eventjes verwijderd van het dorpje en nu vervloekte ze zichzelf dat ze geen fiets had gehuurd in Mauville City, de grote stad waar ze eerst een tussenstop had gemaakt. Dan was de reis naar boven een stuk makkelijker zijn geweest. Nou ja, dan maar blijven lopen en hopen dat het minder dan een halve dag zou duren om daar te komen. Ze had immers geen zin om deze dag helemaal te verspillen aan een simpele reis naar boven toe. Haar rode ogen gleden eventjes naar de Braixen die naast haar liep en ze glimlachte. ”Nu vind ik het jammer dat ik Koumori geen Fly heb kunnen leren, maar dan nog zou hij me niet naar boven kunnen hebben gevlogen,” zuchtte ze zachtjes, in zichzelf pratend. De Braixen liet een soort blafje horen en knikte alleen maar. Typisch Kimura, ze gaf om haar trainster, maar liet het alles behalve merken. Ze was altijd de koele kikker, die liever in haar eentje ergens op af ging dan dat ze bij haar trainster bleef. Ergens vroeg Yuuki zichzelf af of haar vader misschien een Lucario was geweest, want het karakter kwam akelig goed overeen met die van de human-like aura pokémon. Het meisje keek naar de weg voor zich, langzaam maar zeker kwamen ze in de buurt van het dorpje. Dan kon ze tenminste rustig eventjes pauze nemen, een kop thee vragen en haar voeten laten rusten. Dit lopen was niet handig op de schoenen die ze momenteel droeg. De volgende keer als ze een opdracht aan zou nemen, moest ze er echt aan gaan denken dat ze niet meer op schoenen met een klein hakje ging lopen, want dat konden d’r voeten echt gewoon niet aan. Nogmaals vervloekte ze zichzelf dat ze die fiets niet had aangenomen. ”Kom op, we zijn er bijna,” zei ze tegen haar pokémon, voordat ze haar looppas versnelde en tussen de bomen door in de richting van Fallarbor Town liep. Ze merkte dat ze dichter in de buurt van de vulkaan begon te komen, aangezien het gras inmiddels bedekt was geraakt met een klein laagje as, dat omhoog kwam op het moment dat ze erdoor heen wandelde. Jammer genoeg bleef het as hierdoor ook vast zitten aan haar jurkje, waardoor de gehele onderkant grijzig begon te worden. Yuuki zuchtte, de volgende keer eerst beter informeren voordat ze een opdracht aan zou nemen. Dat zou haar een heel stuk kunnen helpen en minder in de problemen helpen als het ging om kleding keuze. Rustig wandelde ze door de met as bedekte velden heen en niet veel later liep ze Fallarbor Town binnen, hier zou ze eventjes rust houden voordat ze doorging in de richting van Meteor Falls.

Terwijl ze een pauze hield in het dorpje, probeerde ze ook wat informatie in te winnen. Zo kwam ze erachter dat Meteor Falls niet langer bewoond was en was het gerucht over de meteorieten regen dus daadwerkelijk waar was geweest. Dat verklaard natuurlijk ook waarom deze opdracht voor een Grunt bestemd was en niet voor een top spy ofzo. Dat zou het een veel lastigere opdracht hebben gemaakt. Yuuki had ook te horen gekregen dat er wat agressieve pokémon konden zitten, dus had ze haar vertrouwde Braixen teruggeroepen en had haar Sableye aan haar zij laten lopen. Ze had altijd iets meer vertrouwen in haar Sableye, de pokémon die ze al het langste in bezit had en die ze het beste kon aanvoelen, dan enig andere pokémon binnen haar team. Nu was Yurei wel een ontzettend last post en ze hoopte maar dat hij zich een beetje serieus hielt binnen Meteor Falls. Ze waren inmiddels al op weg naar de grot, die gelukkig niet al te ver buiten Fallarbor Town lag en dus redelijk snel te bereiken was te voet.
Binnen zag het er adembenemend mooi uit, heel erg licht, wat ze niet verwacht had van een grot. In de verte hoorde ze een waterval, al kon ze hem vanaf haar huidige positie niet zien. Ze keek eventjes in het rond, voordat ze met een glimlach op haar gezicht verder liep. ”Kom, Yurei, eens zien of we die meteorieten snel kunnen vinden, dan kunnen we hier weer weg wezen,” zei ze tegen haar Sableye, terwijl ze het eerste stuk van de grot omhoog probeerde te klimmen. Het was een vreemde .. bijna opgestapelde grot. Er waren lagen over elkaar, waar ze omhoog moest klimmen om uiteindelijk bij het hoogste puntje te kunnen komen. Yurei had er wat meer moeite om omhoog te komen en ze liet haar Sableye maar gewoon omhoog “teleporteren” voor middel van zijn Feint Attack aanval. Het had dan misschien geen effect, maar ach. De pokémon was tenminste boven en dat was al voldoende. Ze keek eventjes om zich heen. Waar zouden die meteorieten liggen? Of zou het gewoon verspreid kunnen liggen? Ze had werkelijk geen idee en keek een beetje vreemd zoekend om zich heen. Toen pas bedacht ze zich dat ze een foto had meegekregen met daarop hoe de meteorieten eruit zouden moeten zien. Met de foto voor haar neus, liep ze door de grot heen, om zich heen kijkend of ze ergens iets kon vinden dat er ongeveer hetzelfde uit zag. Het was pas toen ze ergens over struikelde, en Yurei erom hoorde lachen, dat ze door had dat er een stuk steen uit de grond stak. Ze keek de pokémon eventjes kwaad aan, voordat ze op de grond ging zitten en de steen met beide handen vast pakte. ”Dit zou ‘t toch moeten zijn,” mompele ze in zichzelf, terwijl ze met alle kracht trok aan de steen. Deze weigerde echter om mee te geven en ze slaakte een zucht, terwijl ze de steen losliet. ”Yurei, kijk eens of je met een Shadow Sneak achter de steen kan komen en ‘m vanuit de grond omhoog kunt poppen,” zei ze daarna tegen haar Sableye, die haar eventjes vreemd aankeek, maar toch maar deed wat ‘m werd opgevraagd. Hij dook in de schaduwen en verdween onder de steen, waarna hij zichzelf weer materialiseerde en zo een poging deed om de steen eruit te duwen. Echter ging de steen door hem heen en liet ze beide met lege handen zitten. Yuuki zuchtte, er moest toch een manier zijn om dit te kunnen doen. Ze kon natuurlijk de grond erom heen verbrijzelen, maar dan zouden ze een te duidelijk spoor achter laten dat er iemand bezig was geweest. Andere optie was geweest om gewoon op zoek te gaan naar een andere meteoriet, maar deze zag er nou juist zo mooi uit. Opeens bedacht Yuuki zich iets en pakte de pokéball van Kimura erbij en liet de Braixen eruit. Die keek eventjes om zich heen naar de omgeving waarin ze beland was en zag daarna haar trainster op de grond zitten. ”Kimura, kun je proberen met je psychische krachten deze meteoriet uit de grond te krijgen?” vroeg ze aan haar pokémon, die een wenkbrauw ophief, maar haar schouders ophief. Ze pakte de stok uit haar staart en concentreerde zich. Een licht blauwe randje verscheen rond de Fox pokémon en dezelfde rand verscheen rond de steen. Kimura concentreerde zich en gromde zachtjes, terwijl ze haar kaken op elkaar beet. Blijkbaar was het lastiger dan dat ze dacht. Deze grond was echt heel gehard geworden en ze vroeg zich af waar dat van zou komen. De Braixen brak de aanval af en hijgde zachtjes, er was nog geen beweging in de steen gekomen. Dit ging niet werken zo. ”Damn,” zei Yuuki zachtjes en ze keek eventjes naar de twee pokémon die ze bij zich had. ”Goed, dan maar op de grove manier. Ik had dit liever niet willen doen, maar als het niet anders kan, dan moet het maar,” mompelde ze zachtjes. Ze knikte naar haar Sableye. ”Gebruik je Power-Up Punch om de grond rond de meteoriet kapot te maken, maar denk eraan dat je de steen zelf niet raakt,” het laatste deel van de zin kwam er streng uit. Ze mocht de meteoriet niet beschadigen immers. De Sableye knikte en balde zijn vuist. Rond zijn vuist verscheen een rode aura, die eraan deed denken dat hij zijn aanval aan het ‘opladen’ was. Een paar tellen later, landen de aanval in de grond, die op enkele plekken begon door te scheuren. ”Nog een keer,” zei Yuuki met enige hoop in haar stem. Ze glimlachte toen na twee of drie aanvallen de grond los genoeg zat voor haar om de meteoriet in ontvangst te nemen en hij was zelfs nog helemaal intact! ”Keurig gedaan, Yurei,” zei ze tegen haar pokémon, die als beloning een kleine gem uit haar tas kreeg. Kimura kreeg een snoepje, ook zij had het goed gedaan immers, al was haar hulp iets minder doeltreffend geweest. Yuuki plaatste de meteoriet voorzichtig in de tas die ze bij zich had en draaide zich om. Nu moest ze ‘m alleen nog maar afleveren bij Team Rocket en dan zat het er al weer op.