Hit and run [T-Wheel!]

Tot haar verbazing had de jongen haar verrassend makkelijk van de grond af kunnen halen. Zodat ze door zijn harde ruk niet verder naar voren zou vallen had hij haar voor kort stevig vastgepakt. Oh Arceus... Voor heel even wist ze niet wat ze met hem aanmoest waardoor ze haar mond maar dicht hield. Moest ze boos op hem zijn of hem bedanken voor zijn 'goede' daad? Gelukkig werd de awkward stilte tussen beide verbroken door de jongen waarvan ze nog steeds de naam niet wist. Ze was hem nog nooit in Kalos tegengekomen, en zolang hij zichzelf niet aan haar ging voorstellen kon ze niet ruiken wat zijn naam was. De jongen had de stilte verbroken door lachend aan haar vragen of ze na alle gebeurtenissen eindelijk quitte stonden. Op zijn vraag had ze lachend een 'nee' geantwoord, maar hem alsnog wel bedankt. Hem bedanken was toch genoeg van het goede, right? De roodharige vond het blijkbaar niet leuk dat ze op zijn vraag een 'nee' had geantwoord, want hij dreigde dat hij haar weer op de grond zou duwen. Aan zijn stem kon ze niet horen of hij het meende of niet, dus nam ze zijn bedreiging maar serieus. "Dat durf je niet," antwoorden ze gelijk om hem zo streng mogelijk aan te kijken. Als hij het alsnog van plan was om te doen ging ze hem voor altijd het leven zuur maken door hem te traceren via haar Holo Caster en hem te stalken.  Even greens ze om haar eigen gedachtes, maar stopte toen de jongen tegen haar zei dat ze bloedde en vervolgens vroeg of het zijn schuld was. Oh ja, ze was op haar gezicht gevallen en had daardoor een wond gekregen. Was dat niet logisch? Ze zou echt superkrachten hebben als ze niks mankeerde na de val, al was dat wel iets wat ze graag zou wilen hebben. "Nee natuurlijk is het niet jou schuld," sprak ze met een frons. In haar stem was pure sarcasme te horen, iets wat een dom persoon zelfs zou moeten kunnen horen. Kort rolde ze met haar ogen om haar hand op de wond te leggen. Hij leek in paniek omdat hij niet leek te weten wat hij in zo'n situatie als deze moest doen. Net toen ze wilde vragen vragen of hij toevallig iets bij had om de wond te verbinden, werd er gevraagd of een pleister zou helpen tegen het bloeden. Natuurlijk hielp een pleister tegen het bloeden van een wond, daarvoor waren ze toch immers gemaakt? "Een pleister zou helpen ja, al heb ik er helaas geen bij me," mompelde ze om hem aan te kijken. Zou hij er een hebben dan?

Blijkbaar was hij nog dommer dan de domste idioot, want hij leek haar pure sarcastische opmerking nog serieus te nemen ook. Een diepe zucht gleed over haar lippen toen de jongen na haar opmerking niks meer tegen haar zei. Jammer, ze had gedacht dat er nog wel een grappige of domme opmerking uit het ventje zou komen, maar nee hoor dat was dit keer niet het geval. Ze had door de val nog steeds pijn in haar rug, hoofdpijn en een kleine wond op haar gezicht, en dat alles was zijn schuld geweest. Nou ja... Niet alles was zijn schuld omdat zij hem achterna had gezeten, maar hij was wel de oorzaak van dit alles. Hij had de bal naar haar voorhoofd gegooid, en als dat niet was gebeurd was ze ook niet boos op hem geworden. De jongen leek uiteindelijk te weten wat hij moest doen in zo'n situatie om vervolgens aan haar te vragen of een pleister tegen haar bloedende wond zou helpen. Natuurlijk ging dat helpen, maar het probleem was dat zij zelf geen pleisters bij zich had. Ze had van alles in haar rugzak zitten, van shampoo tot schoon ondergoed, maar precies het gene wat ze nu nodig had had ze niet. Fantastisch. Gelukkig had hij wel pleisters bij zich in zijn tas, om vervolgens aan zijn Pokémon te vragen of hij deze mocht. Toen de Pokémon van de jongen dichtbij genoeg stond hoorde ze een welbekende piep van haar Pokédex afkomen, wat verraden dat ze nog redelijk nieuw was in de wereld van trainers. Voor nu besloot ze er niet zoveel aandacht aan te schenken, om haar aandacht maar te richten op de jongen. Deze leek intussen een pleister te hebben gevonden, maar het was geen normale pleister zoals zij dacht dat hij bij zich zou hebben. Het was een paarse pleister met een spookje waarop een tekst stond afgebeeld. "Ah… wil je dat ik hem voor je op plak? Of kan je het zelf?" hoorde ze hem vragen terwijl hij de pleister naar haar toe reikte. "Ik kan niet precies zien waar de wond zit, dus als jij hem wilt opplakken staan we misschien wel quitte?'' Ergens was ze wel benieuwd of hij het lef had om haar nogmaals aan te raken.

Ze had uitdagend aan de jongen gevraagd of hij de pleister voor haar wilde opplakken, en beloofd dat ze daarna misschien weer quitte zouden staan. Ze had dit alleen gedaan omdat ze benieuwd was of hij het lef had om het te doen, maar ook omdat ze anders zelf niet zo goed zou kunnen zien waar ze de pleister op zou moeten plakken. Ergens vertrouwde ze de jongen niet met het opplakken van de pleister, maar voor nu had ze geen andere keus. Even haalde ze diep adem toen hij  het beschermpapiertje aan de achterkant van de pleister losmaakte. Zou hij het zelf durven op te plakken of moest zij het alsnog zelf gaan doen? Uiteindelijk voelde ze hoe de pleister door hem tegen de wond werd aangedrukt, waardoor ze hem even aankeek. "Je hebt hem toch wel goed opgeplakt?" vroeg ze gelijk, hem duidelijk totaal niet vertrouwend. Tsja, ze was toch een meisje en wilde immers niet voor schud lopen.

Heel even voelde ze met haar vingers aan de pleister, hopend dat hij alles oké had opgeplakt. De jongen beweerde zelf dat ze nu weer 'zo goed als nieuw was' wat betekende dat hij de de pleister wel goed had opgeplakt, toch? Met een zwakke glimlach keek ze naar de roodharige die vroeg of ze quitte stonden én voorstelde of ze alles wat er tussen beide opnieuw konden doen. Even dacht ze diep na om zijn voorstel. Hij had de pleister voor haar opgeplakt en haar geholpen, dus quitte stonden ze toch wel? Althans bijna quitte, maar nog niet helemaal. "Oké dan, jij je zin. Ik zal doen alsof het niet is gebeurd, maar als je nog zoiets flikt dan zwaait er echt wat," waarschuwde ze hem. Als hij van plan was om nog iets naar haar hoofd te gooien ging ze het echt niet meer door de vingers zien hoor. “Mijn naam is Cooper, aangenaam. Wat is jouw naam?” Eindelijk! Eindelijk, hij had zich voorgesteld en was niet meer de 'naamloze jongen! "Taiga Deshi." Hij stelde zich alleen voor met zijn voornaam, maar zij deed het ook met achternaam. Waarom ze het deed wist ze niet, maar vroeger deed ze het ook altijd zo. Even nam ze Cooper in zich op, zich ergens toch wel schuldig voelend om wat ze had gedaan. Waarschijnlijk had ze hem zo bang gemaakt dat hij vanavond nog nachtmerries van haar zou krijgen, en dat was iets waar ze zich best schuldig over voelde. "Goedmaak knuffel?" mompelde ze om hem zonder op antwoord vast te pakken, niet slapjes ook.

OCC;; Je wordt bedankt Cupido >.>