Wonderful

Gefrustreerd schopte Cooper tegen het Trade apparaat aan. Wat een rot ding. Hij wilde gewoon een Pokémon ruilen, meer niet. Was dat echt teveel gevraagd? Misschien was het gewoon een defecte machine, want hij had toch echt hetzelfde gedaan als de vorige keer dat hij een Pokémon met iemand had geruild. Hij had gewoon op wat knoppen geduwd, meer niet. Dat was gewoon precies hetzelfde als wat hij de keer daar voor gedaan had. Je zou verwachten dat het resultaat dan ook hetzelfde zou zijn, maar nee. Hij zat nu met een ‘Caterpie’ in plaats van een Klefki, terwijl de persoon waar hij mee geruild had inmiddels zijn Pokémon wel ontvangen had, al was het met een omweg. Wel, er zat op het moment niets anders op dan te hopen dat iemand anders de Klefki had ontvangen. Er was maar een manier om daar achter te komen; door het te vragen. Daar voor moest hij natuurlijk wel eerst ieders aandacht weten te trekken. Zonder er bij na te denken liep hij naar een van de zithoekjes toe, waar hij op een van de tafels klauterde. “Hey!” riep hij, in een poging de aandacht te trekken. Nauwelijks reactie, behalve een paar afkeurende blikken. “Heeft iemand toevallig een Klefki die ze niet zouden moeten hebben?” riep hij. Een paar mensen keken nu zijn kant op, maar dat was waarschijnlijk eerder van verbazing dan omdat ze zijn Pokémon hadden. Cooper fronste gefrustreerd. Waarom luisterde er niemand naar hem? “Jongeman… Zou je van de tafel af willen komen?” klonk een stem naast hem. “Shh, nu even niet,” antwoordde Cooper, de vraag wegwuivend. “HEY!” riep Cooper een tweede keer, deze keer luid genoeg om er voor te zorgen dat iemand met een heel goed gehoor die buiten stond het ook zou kunnen horen. “HEEFT IEMAND MIJN KLEFKI GEZIEN,” gilde hij. Zijn keel deed pijn van het gillen. Zelfs voor zijn doen had hij hard gegild. Een stilte viel, wat aangaf dat ze hem in ieder geval gehoord hadden. “Dit is ongelofelijk. Sta je echt al de hele tijd hier?” klonk een bekende stem. Cooper keek naar beneden, om daar zijn witharige ruilpartner te zien staan. “Huh? S- uh…??” reageerde Cooper verbaasd. Shit, wat was haar naam eigenlijk? Alhoewel hij het witharige meisje meerdere keren gezien had en hij haar zelfs in zijn telefoon had staan, had hij eerlijk gezegd geen flauw idee wat haar naam was. ‘Snoep Dealer’ was dan ook, voor zover hij wist, niet haar echte naam. “Uhh… Nee? Ik stond net bij het ruil apparaat. Ik sta pas net hier op de tafel.”

De grijns die op Cooper’s gezicht van verschenen bij het zien van het witharige meisje, verdween als sneeuw voor de zon toen ze hem commandeerde om van de tafel af te gaan. Ze beweerde dat hij de tafel vies maakte, iets waar hij het totaal niet mee eens was. Hij had nota bene zijn voeten uitvoerig geveegd voordat hij het Pokémon Center in was gegaan. Veel schoner dan dit kon niet. “Pfffrt… Je lijkt m’n vader wel,” mompelde hij demonstratief terwijl hij fronsend van frustratie weer van de tafel af ging. Ah, hoe moest hij nu te weten komen wie zijn Klefki had? Als hij wat groter was geweest, dan had hij tenminste iedereen in het Pokémon Center kunnen zien. Zelfs over het witharige meisje heen kijken was voor hem al onmogelijk. Sure, hij had nog wat kleiner kunnen zijn, maar… hij zou toch echt niet klagen om een paar centimeter extra. Zelfs een paar millimeter extra zou hij al waarderen. Hij hoopte op het moment nog dat hij een laatste groeispurt zou krijgen, maar met elke dag waarop hij nog steeds even groot was als de dag daar voor werd die hoop minder.

Cooper’s gezicht vertrok bij het horen dat zijn Pokémon al mijlen ver zou kunnen zijn. Tranen sprongen bijna in zijn ogen, maar hij weerhield zich er van door te denken aan de straf die Jetpack hem wel niet zou geven als hij in het openbaar zou huilen. Ah… shit. Iemand die zich zo snel kon bewegen… Nee, die zouden ze waarschijnlijk niet meer in kunnen halen, zelfs niet als hij Truck zou gebruiken als, wel, letterlijk als een Truck. De kans dat zijn Pokémon regelrecht de verkeerde kant op zou rennen was daar helaas wat te groot voor, dus het was maar beter als hij dat niet deed. Bovendien, hij wist niet eens welke kant ze op zouden moeten, dus daardoor werd het idee al helemaal uitgesloten. Sara opperde om de mensen in het Pokémon Center na te vragen of ze de correcte Pokémon hadden gekregen na het ruilen, wat hij al een veel beter idee vond dan zijn eigen. Cooper knikte. “Yeah! Okay! Dat klinkt goed! Misschien… misschien is het verstandig om in de buurt van de ingang te gaan staan? Zodat mensen het niet kunnen verlaten zonder dat wij het weten? Ik bedoel… Het is niet alsof je Pokémon gewoon kan traceren ofzo, right? Right? Dus… we kunnen misschien het beste proberen te voorkomen dat er nog meer mensen het Pokémon Center uit gaan?” vroeg hij.

In tegenstelling tot wat hij verwacht had, vond Sara dat hij goed had nagedacht. Nagedacht. Als er iets was wat hij nauwelijks deed, als hij het eigenlijk al deed, dan was het waarschijnlijk wel nadenken. Nou ja, niet letterlijk natuurlijk. Het was meer een kwestie van dingen doen in plaats van er eerst over na te denken. Dit compliment zou hij moeten onthouden, want het zou waarschijnlijk een aantal jaar duren voordat er weer iemand zou zijn die het tegen hem zou zeggen, al was het maar per ongeluk. Hij was zelfs zó verbaasd over de opmerking, dat hij kort de tijd nodig had om er weer een beetje van bij te komen. Hij had niet eens door gehad dat Sara direct daad bij het woord had gezet door naar de ingang toe te lopen, waardoor ze hem nu in zijn eentje midden in het Pokémon Center achter had gelaten. Ah… Hij voelde zich bijna als een kind dat zijn moeder kwijt was geraakt in de supermarkt, behalve dat hij deze keer niet de hele ruimte bij elkaar gilde. Dat was deze keer niet nodig – dat had hij net namelijk al gedaan. Bovendien was hij deze keer ook niet met zijn moeder, hij was met Sara. Ja, eigenlijk was het helemaal niet zoals verdwalen in een supermarkt. “Ah! Wacht! Ik kom ook!” riep hij toen het witharige meisje inmiddels al bij de deur was. Wachten zou ze waarschijnlijk niet doen, maar het was altijd goed om het gevraagd te hebben.

Hij wilde er stevig de pas in zetten om haar in te kunnen halen, maar nog voordat hij ook maar één stap had kunnen zetten, moest hij al tot een halt komen. Recht op de plek waar hij zijn voet neer had willen zetten, zat nu een roze, blubberige Pokémon. “Waaah… Wat ben jij een cutie! Je moet wel wat beter opletten dat grote mensen zoals ik je niet vertrappen, okay?” zei Cooper, die diep van binnen blij was dat hij zichzelf eindelijk eens ‘groot’ kon noemen. Hij glimlachte, waarna hij een kwartslag draaide, om zo om de Pokémon heen te kunnen lopen. Nu kon hij eindelijk – ah! Nee! Nee! Abort! Stokstijf bleef hij staan, met zijn rechter been nog steeds in de lucht opgeheven. Alweer een roze blob! Waarom waren er hier twee roze blobben die zijn pad blokkeerden! “Hey, buddy…” begon Cooper fronsend. “Ik heb het net al tegen je vriendje hier gezegd, je mede blob, wat jullie ook zijn, maar uhh… pas even een beetje op waar jullie glibberen, okay? Ik probeer namelijk te lopen,” legde hij uit. Met nadruk op proberen. Hij draaide zich voor de derde keer om, hopend dat hij eindelijk zou kunnen lopen, want driemaal is nou eenmaal scheepsrecht, maar het mocht niet baten.Fronsend keek Cooper naar de roze Pokémon die zich om hem heen hadden verzameld.

Hij had het net nog niet echt gemerkt, hij was waarschijnlijk te druk bezig geweest met uitleggen dat hij de blobjes niet had willen vertrappen, maar het zag er op het moment naar uit dat hij omsingeld was door de vreemde Pokémon. Wat waren het eigenlijk? Blobben? Blobbies? Bloobies? Haha, bloobies. Dat woord leek op – Ah! Ze klommen op zijn benen! Op zijn benen! “Hey! Hey! Doe dat eens niet! Dat soort dingen hoor je altijd van tevoren te vragen!” riep hij, wil met zijn been in het rond schoppend in een poging de roze Pokémon er af te schudden. Veel hielp het echter niet, want ze klommen nu ook via zijn andere been omhoog. “J-Jetpack! Doe iets!” kraaide hij naar de roze Pokémon die boven op zijn hoofd zat. De Hoppip reageerde, maar niet precies zoals Cooper het wilde. Ze liet zich naar beneden zweven. Ze stond nu achter de blobben, waardoor Cooper hoopte dat ze de Pokémon van achteren aan zou vallen, maar nee. Nee. Ze moedigde de blobben aan. Wat, was het soms omdat ze roze waren? Hoeveel blobben het precies waren wist hij niet, maar hij wist wel dat ze ontzettend zwaar waren. Hij werd verzwolgen onder het gewicht, waardoor hij achteruit op de grond viel. Nee, correctie, niet op de grond – hij was op nog wat meer blobben terecht gekomen. Er was nu nog maar één ding dat hij kon doen. “Help.”