Ghost

Nog een laatste knoop en... Yes, zijn cape zat goed om zijn nek heen. Tiger Gladiator keek achterom en zag het kleine stukje rode stof wapperen met de wind, die wel erg zeldzaam leek in dit jaargetij. Hij klaagde echter niet, want nu zag hij er tenminste uit zoals hij wilde. Als de ware held die hij was. Tevreden porde de katachtige superheld zijn handen in zijn zij en keek hij met een brede grijns naar de Chingling die zich vlak aan zijn zijde bevond. “Wat vind je ervan, Rogue?” vroeg de jonge held aan zijn pokémon. Deze leek eerst te willen fronsen, maar ze toverde al snel een hint van een glimlach op haar gezicht. Het maakte haar trainer gelukkig en zijn kostuum zag er nog schattig uit ook. Hier ging Rogue niet tegen in. “Jij moet nog een superheldennaam! Nou ja, een alias? Maar wat...” mompelde de jonge held bedachtzaam verder. Tiger Gladiator plaatste zijn duim en wijsvinger tegen zijn kin en wreef. Hm. Wat zou er passen bij zijn trouwe rechterhand? Misschien kon Rogue wel dienen als rechterhand! In ieder geval totdat hij een menselijke had gevonden...

Terwijl hij nadacht over een alias voor zijn Chingling, kwam er een meisje op hem afgelopen. Ze besloop hem niet echt, maar Tiger had haar niet horen aankomen, dus schrok hij licht toen er plots iets aan hem werd gevraagd. Met een ruk draaide hij zich om en kon hij de vreemdelinge nu in zich opnemen. Het was een meisje van ongeveer zijn leeftijd en haar gekrulde, bruine haren zaten wat verwilderd, alsof ze zojuist nog iets op haar hoofd had gedragen en het er weer af had getrokken. Ze stelde een vraag die volledig aan hem voorbij ging, maar toen hij haar mond verder zag bewegen, schudde hij lichtjes met zijn hoofd om te begrijpen wat ze precies vertelde. “Je pet?” herhaalde hij verbaasd, maar dat kwam juist omdat hij nu wist waarom haar haren zo door de war leken. Tiger herstelde zich echter al snel, nam zijn heldhaftige pose weer aan en opende opnieuw zijn mond. “Geen nood, jongedame! Tiger Gladiator zal u vergezellen in uw zoektocht!” verklaarde hij, waarop hij weer een normale houding aannam en zich bedacht dat hij niet wist waar hij moest beginnen. “... Euh, waar ging ‘ie heen?” vroeg hij, ditmaal iets minder dramatisch.

De glimlach die hij van het meisje kreeg, deed hem al enorm goed en dat was nog niet eens een bedankje voor het terugvinden van haar pet. Stel je voor hoe breed haar glimlach dan wel niet was! Dat zou al een mooie beloning voor hem zijn. Tiger volgde met zijn zwarte kijkers de priemende vinger van het meisje; direct richting Mt Pyre. Ai. Dat had hij moeten verwachten. Daar liet hij zich echter niet door tegenhouden, want hij was niet voor niets een superheld! Hij had haar beloofd om die pet terug te vinden, dus die pet terug vinden zou hij. Ze gaf zelf aan dat ze niet precies wist waar, maar Tiger zou samen met Rogue wel iets kunnen verzinnen. Het was de plotselinge verandering in toon die zijn aandacht wist te trekken, waardoor hij zijn zelfverzekerde gezichtsuitdrukking van zijn gezicht liet vallen en haar met een bezorgde frons aankeek. “Natuurlijk!” sprak hij echter niet veel later met herwonnen energie. Hij legde zijn handen op het meisje haar schouders. “Ik, Tiger Gladiator, beloof je hierbij plechtig dat ik je pet terug zal brengen! Euh...” Hij dwaalde af, omdat hij het meisje haar naam nog niet wist, en keek daarom vragend van achter zijn masker naar de vreemdelinge. “Ik weet ook niet hoe je pet eruitziet, dus je zult denk ik wel mee moeten...” vervolgde hij. “Maar Rogue en ik zullen je wel beschermen!” Tiger keek naar zijn eigen Chingling en terug naar het meisje. Ah, stik, nu had hij de naam van Rogue hardop gezegd! Ach, dat maakte ook niet uit. Hij verzon er wel iets op ooit.

Haar naam werd niet gesproken en dat vond Tiger wel jammer, maar misschien kreeg hij daar later nog wel een kans voor. Misschien dat hij het dan minder subtiel moest vragen, al was dat wel de superheldenmanier om iets aan te pakken. Subtiel, snel en bovenal slim. Van kracht moest de tijger het zelf ook niet hebben – en dus had zijn moeder hem ooit verteld dat hij daarom zijn hersentjes moest gebruiken. “Wie niet sterk is, moet slim zijn,” had ze hem toen verteld en hij had haar met grote ogen aangegaapt. Soms twijfelde hij wel aan zijn eigen intellect, maar wonder boven wonder wist hij toch altijd uit hachelijke situaties te komen. De laatste tijd hielp zijn trouwe partner hem daar vaak genoeg bij. Tiger richtte zijn blik op een Riolu toen die werd toegesproken door het meisje, waarvan de naam wel werd gegeven. Het klonk bijna melodisch in zijn oren, maar de pokémon zelf leek heel schuw te zijn. Nieuwsgierig keek hij even naar Evora, al besloot hij zijn afstand wel te behouden en daarmee de wens van de pokémon te respecteren, zelfs al had ze het hem niet letterlijk verteld. Rogue zou hem waarschijnlijk op zijn vingers hebben getikt als hij niet na had gedacht over de situatie.

“Oké!” reageerde Tiger op het meisje haar voorstel. Hij besloot echter vlak achter haar te lopen, zodat hij haar goed in de gaten kon houden en kon beschermen als het moest. Zo kon hij het eigenlijk beter dan wanneer hijzelf voorop liep, want nu zag hij het tenminste als er iets met haar gebeurde. Zijn kleine, rode capeje danste mee in de wind toen ze onderweg waren en Tiger wisselde een blik uit met Rogue. De Chingling leek totaal geen emotie te bevatten – dat was ook totaal niet nieuw. Als ze bang was geweest, dan wist ze dat goed te verbergen. Hijzelf was misschien wel een beetje onzeker, maar hij wist dat als het erop neerkwam, Rogue hem zou helpen als ze werden aangevallen.

Het meisje stopte vlak voor de ingang en stelde toen voor dat hij nu beter de leiding kon nemen. Of dat zo slim was wist hij niet, want hij kende de weg totaal niet, maar hij merkte wel aan haar toon dat ze aan het twijfelen was. Ze stelde het dus niet zozeer voor om tactisch te zijn, maar eerder omdat iets haar afschrok. En als Tiger het zo bekeek, dan was dat zo raar nog niet. De ingang alleen al zag er doodeng uit. Laat staan de talloze spoken die hier ronddwaalden. “S-Sure,” reageerde hij, waarop hij slikte. De superheld balde echter zijn handen tot vuisten, snoof frisse lucht naar binnen en keek vastberaden naar de ingang. “Kom, Rogue. Blijf bij elkaar in de buurt allemaal,” opperde hij. Vervolgens liep hij als eerste naar binnen, zijn Chingling in de buurt van het meisje. Tiger zou het voorop in zijn eentje wel redden.

Wat hij als eerste zag, liet hem al schrikken. Meer dan een klein beetje terugdeinzen deed hij echter niet, want hij moest wel moedig blijven. Al niet voor zijn superheldennaam, dan voor het meisje. Het was een begraafplaats die men in de berg gevestigd had en hoewel het idee alleen maar zielig was, was het toch wel een beetje eng om al die graven daar te zien staan. Dat betekende dat het hier heel erg spookte en Tiger had het niet zo erg op spoken. “O... Ké...” begon hij, waarop hij zichzelf vermande en naar voren stapte. Af en toe keek hij achterom om te zien of hij nog gevolgd werd. “Rogue, hou je ogen open voor een Duskull met een pet,” droeg hij de Chingling op. Een reactie kreeg hij niet, maar hij wist dat zijn pokémon hem wel gehoord had. Tiger was echter zo druk bezig met zijn omgeving boven de grond, dat hij niet goed uitkeek naar de grond en over iets struikelde. Hoewel hij zich nog net staande wist te houden, boog hij wel voorover en viel de korte, rode cape over zijn gezicht heen. Toen hij die van zijn masker en hoofd aftrok, keek hij omhoog, recht in een rimpelig gezicht die zich in de schaduwen had verstopt.

Hij slaakte een hoge, schelle gil.

Tiger wist niet wat hij moest zeggen. Hij was of geschrokken van een arm, oud dametje of geschrokken van een geest die zo zielig uit haar ogen keek omdat ze was gestorven. Het meisje was minder bang voor de dame als hij en toen ze haar voorstel deed, knikte hij instemmend, zijn angst ook geleidelijk afnemend. Hij wilde net zeggen dat hij het wel deed toen zij hem al voor was en op de dame afliep, Tiger haar op de voet volgend, mocht de dame toch gevaarlijk zijn. Een rilling liep nog wel over zijn rug toen hij de blik van de vrouw op hem voelde branden, maar hij wist zich te vermannen. Hij was nota bene Tiger Gladiator! Die was niet zomaar bang! Dat hele alter ego gedoe moest hij nog een klein beetje aan wennen, maar het zou hem lukken, dat wist hij zeker. Ondertussen vroeg het meisje aan de vrouw of ze misschien kon helpen, maar een echt logisch antwoord kreeg ze er niet op. Tiger gaf de vrouw een vreemde blik, niet zeker wetend wat hij hiervan moest denken. Was ze helderziend en had ze al geweten wat voor een vraag zijn metgezel zou stellen hierna?

Of ze was echt een geest. Het klonk namelijk alsof ze moeite had met praten en het eerste wat in Tiger opkwam, was die theorie. Daarom had ze ook geweten dat het meisje naar de Duskull zou vragen. Geesten konden in de toekomst kijken, toch? Hij wisselde even een blik uit met zijn Chingling, welke, zoals altijd, rustig bleef in deze benarde situatie. Vervolgens hoorde hij het meisje de vrouw bedanken, waardoor Tiger zich afvroeg of ze wel door had dat er iets niet in de haak was hier. Hij wilde haar net daarover aanspreken toen ze vervolgde dat ze naar boven moesten. Ze klonk minder beangstigd dan daarstraks, dus Tiger besloot het juiste te doen en haar in die waan te laten. “Hm...” mompelde hij bedachtzaam, zijn blik glijdend langs het interieur van dit... Gebouw? Het was eerder een begraafplaats... “Daarzo!” sprak hij vlug, met een priemende vinger wijzend naar een trap in de verte. Hè bah. Het was aan de andere kant van de zaal. Ach, het moest maar. Hij had beloofd die pet terug te halen, dus dat ging hij doen ook. “Volg me.” Hij begaf zich langzaam naar de trap en kon het niet laten om nog even naar de oude vrouw te kijken. Misschien kwam het door de mist of de sfeer of de hoek, maar Tiger zag dat er iets niet aan het plaatje klopte. Het leek alsof ze niet op de grond stond. Alsof ze zich een klein stukje van de grond begaf.

Met een laatste rilling en een tel durende angstige blik, richtte hij zijn ogen toch maar op zijn doel. De trap naar boven.

Tiger keek gealarmeerd om zich heen voor zover dat kon, want tot zijn ongenoegen was het erg donker op de trap. Hier en daar hing wel een lampje om de trap een beetje op te laten lichten, maar tussen de lampjes door was het best wel donker. De belichting was niet genoeg om het hele stuk echt te laten baden in het licht en dat maakte hem alleen maar nerveuzer. Rogue was echter bij hem en hij voelde zich verplicht om het meisje te helpen, want dat deed hij ook graag en hij wilde liever een glimlach op haar gezicht zien dan de uitdrukkingen die ze tot nu toe had gehad. Tiger was wel benieuwd naar het uitzicht daarvan. “Ik heb geen idee,” reageerde de jonge held onwetend op haar vraag. “Die dame zei hogerop, maar niet hoe ver hoger...” Bedachtzaam keek hij naar zijn partner. “Heb jij een idee?” De Chingling schudde zachtjes met haar hoofd. Hm. Well, er alleen over nadenken had geen zin. Ze moesten actie ondernemen. Tiger glimlachte naar het meisje en hoopte dat ze die, ondanks het donker, wel kon opmerken. “Maak je maar geen zorgen. We vinden je pet. Ik ga hier niet weg tot we die Duskull zijn tegen gekomen.”

Toen ze de volgende verdieping hadden bereikt, liet de jonge held zijn blik weer rond glijden, een rilling over zijn rug lopen. Het leek wel alsof het alleen maar onheilspellender werd hoe hoger ze kwamen. “Rogue, zie jij een Duskull?” vroeg Tiger aan zijn pokémon. Hun blik viel tegelijkertijd op een schim in de verte. “Zou dat hem zijn?” Hij waagde zich langzaam en voorzichtig naar de schim nadat hij tegen het meisje had gezegd dat ze moest blijven staan, zelfs al deed hij het bijna in zijn broek. Toen hij dichterbij was gekomen draaide de schim zich opeens om, recht op Tiger afgaande. Deze slaakte weer een gil bij het zien van het op hem afkomende figuur – zeker bij het akelige gezicht – draaide zich om en sprintte terug naar de trap. “Naar boven! Naar boven!” riep hij naar het meisje. Dat vreemde ding zat achter hen aan en ontsnappen was de enige optie.

Tiger was niet meer gewend aan zulke bewegingen. Sinds zijn echte identiteit zich had ingeschreven op de Ranger academy moest hij zijn training halveren en dat kostte hem toch wel wat van zijn uithoudingsvermogen. Gelukkig bestond de tijd op de school zelf ook deels uit het trainen van je uithoudingsvermogen en kon hij nog redelijk snel de trap oprennen, maar hij hijgde veel te snel en was veel te opgelucht toen hij boven was. Tiger keek angstig achterom om te zien of het spook hen gevolgd was, maar dat bleek niet zo te zijn. Kennelijk was het toch teveel moeite geweest. Hij werd echter verrast door het meisje toen die tegen hem aanbotste en hij bijna van de trap terug naar beneden viel. Rogue was Arceusdank in de buurt en ving hem op, hoewel dit op een pijnlijkere manier gebeurde dan hij eigenlijk had gewild. Kuchend legde hij zijn hand op zijn buik, vlak boven de plek waar zijn maag zat, en hijgde hij nog even uit.

“Well, daar beneden was hij niet. Ik hoop niet dat hij helemaal boven zit...” merkte de jonge held op. Hij keek even teleurgesteld naar de vreemdelinge, maar hij herstelde zich echter snel. “Maar we vinden je pet! Al is het het laatste wat ik doe!” Hopelijk was het niet het laatste wat hij deed, want hij had nog zoveel dromen om uit te laten komen... “Rogue? Nieuw plan van aanpak?” Hij fixeerde zijn blik op de Chingling, maar die scheen dit keer geen slim idee te hebben. Tiger liet zijn schouders weer wat hangen en keek de verdieping rond. “Is er misschien iets wat de aandacht kan trekken van Duskull?” mompelde hij bedachtzaam, zijn hand onder zijn kin plaatsend. “Zou hij gek zijn op hoofddeksels?” voegde hij eraan toe. Als dat het geval was...

“Ik heb een idee!” riep hij uit. Maar dat idee was riskant voor zijn identiteit. Zijn blik gleed naar het meisje. “Maar dan moet je wel je ogen dicht doen...”

Het meisje was het wonder boven wonder eens met zijn plan en het verbaasde Tiger hoe makkelijk ze zich van hem wegdraaide, om niet veel later haar ogen te sluiten. Nu had het meisje sowieso bescherming van haar eigen pokémon, Rogue en hemzelf als hij niet schrok, dus dat spookgedeelte zat wel goed... Alleen hij was in haar schoenen niet makkelijk over te halen daarmee. Desondanks maakte Tiger zijn gedachten niet verbaal kenbaar en liet hij zijn handen naar zijn van stof gemaakte masker glijden. Halverwege zijn acties merkte hij de Riolu van het meisje op en zag hij dat die wel nog naar hem keek. Pokémon vond hij een minder groot probleem, maar... Tiger plaatste zijn wijsvinger voor zijn lippen en maakte een sussend geluid, aangevend dat de Riolu hem niet mocht gaan verlinken. Vervolgens trok hij het masker van zijn hoofd en werd de bovenkant van zijn gezicht zichtbaar, inclusief zijn zwart, gekruld haar. Tiger Gladiator was voor nu weer even Benji Cage.

Om de aandacht extra op zijn masker te richten, hield hij die in zijn hand omhoog en begon hij te zwieren met het stuk stof. “Hey! Duskull! Ik heb iets leuks voor je!” riep hij de ruimte in. Benji gaf bijna de moed op toen er niks gebeurde – zelfs niet een ander spook aantrok – maar toen hij beweging vanuit zijn ooghoeken zag, kon hij nog net op tijd aan de kant springen voor een bliksemsnelle schim. Benji rolde over de vloer, kwam overeind en keek naar het schepsel dat net was verschenen. Zonder twijfel was dat de Duskull waar ze naar zochten; het leek hem namelijk dat geen enkele andere een pet op zijn ‘hoofd’ zou hebben zitten. De jongen rechtte zijn cape, propte zijn masker weer over zijn eigen hoofd heen en grijnsde triomfantelijk. “Rogue! Zorg dat ‘ie niet ontsnapt!” Tiger haalde zijn capture styler tevoorschijn en zei tegen het meisje dat ze haar ogen weer mocht openen. Ze hadden de Duskull gevonden.