Forbidden knowledge |&Seven

“If you're going to die, do it on your own.”

Er waren momenteel geen nieuwe quests beschikbaar, dus liep Seven naar buiten en liet de Ranger Academy achter zich liggen. De laatste tijd, vooral met de storm in Hoenn, leek het alsof er constant wat gaande was. Een 'vrije dag' voelde dan ook lichtelijk ongewennig. Ze had al tijden het gevoel dat er wat aan zat te komen, dat het een keer mis zou lopen. Misschien was dat slechts om hoe ze ingesteld was, want net als haar moeder kon ze niet al te lang stil zitten. Ze moest iets doen, een doel voor ogen hebben. Teveel nadenken betekende teveel terugdenken aan dingen die gebeurd waren en die niet naar boven gehaald moesten worden. Ondanks dat ze had gezegd dat ze er geen spijt van had. Wellicht was dat het. Voelde ze spijt dat ze dat had toegegeven, nog een beetje extra zwakte na alle muren die ze had doen laten zakken. Ze was weer bezig die muren op te bouwen. Haar dromen logen niet en haar eigen gevoelens beanstigde haar. Seven hield haar pas wat in toen haar Holocaster het bekende geluidje maakte dat ze opgebeld werd. Met het idee dat het Ravenna wel zou zijn pakte ze het ding uit haar zak en nam op zonder naar de naam op de display te kijken. Ze stond abrupt stil. Degene die haar belde was wel iemand die ze kende, maar niet de persoon waarvan ze een telefoontje had verwacht. Sev beet even kort op de binnenkant van haar wang, terwijl ze zocht naar woorden. Was het niet duidelijk genoeg geweest. Dit was de eerste keer dat hij haar sprak na die ene ochtend en ze had niet verwacht hem ooit nog te spreken. Hoewel, misschien ergens wel, of misschien was dat wel iets waarop ze stiekem gehoopt had. Ze schudde die gedachte weg. Hij klonk zakelijk, dan kon zij dat ook. "Iets bespreken? Wat mag dat dan wel niet zijn?" kaatste ze koeltjes terug. Ze was altijd goed geweest in een masker voorhouden, maar ze merkte dat het haar steeds minder makkelijk af ging als het Raven betrof.

“If you're going to die, do it on your own.”

Haar hart sloeg een keer over toen hij antwoordde dat het niet via de telefoon kon, maar haar houding of stem verried niets. Het was niet juist om de afspraak te breken die ze hadden gemaakt, maar het leek erop dat dit wel ging gebeuren. "Shalour City," antwoordde ze toen hij vroeg waar ze op het moment was. In feite was ze waarschijnlijk nog iets dichterbij de Ranger basis, maar dat was wel de laatste plek waar ze hem naartoe zou laten komen. Het was ook niet heel ver naar de stad, dus als ze Caius erbij zou halen was ze er zo. "Een plaats in gedachte?" vervolgde ze, haar stem nog altijd kalm. Waarschijnlijk stuurde hij haar weer naar een van die wat rustigere plekken, aangezien het er niet op leek dat ze ooit en enigszins normaal gesprek zouden voeren.

“If you're going to die, do it on your own.”

Blijkbaar was dit hele belletje redelijk impulsief geweest. Dat of hij was gewoon even zijn stem verloren vanwege de omstandigheden. Ondertussen had ze Caius zijn pokéball al los geklikt en liet ze de paars gekleurde zebra tevoorschijn komen. Hij keek haar met een veroordelende blik aan, alsof hij wist met wie ze sprak en hij haar duidelijk wilde maken dat het niet slim van haar was. "Ja. Ik ben daar niet al te ver vandaan, dus kan er zo zijn," antwoordde ze. Het was maar goed dat ze zoveel tijd gespendeerd had in deze stad vanwege de Ranger academy, anders was een plaats vinden die zij beide kende misschien wel wat lastiger geweest. De Zebstrika trappelde ongeduldig met zijn hoeven, maar ze moest eerst nog even horen hoe laat Raven er zou zijn. Ze wist dat ze opnieuw een fout beging, maar er was voor nu weinig aan te doen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Over een halfuur was hij er en daarmee was het gesprek beëindigd. Seven borg haar holocaster op en hees zich op Caius zijn rug. Ze hoefde niet in volle galop te gaan, maar ze was dichter bij de Academy dan bij de stad en dus moesten ze wel een beetje vaart maken. Vandaar dat ze hem aanspoorde tot een rustige galop, iets dat voor hem makkelijk een poos vol te houden was en tevens comfortabel voor haar. Haar gedachten racete echter wel door haar hoofd en wilden niet meedoen aan het ritmische geluid van haar pokémons hoeven die tegen de grond kletterde. Deze afspraak die ze net had gemaakt was verkeerd en toch had ze het gedaan. De hele rit overwoog ze om gewoon weg te gaan en niet op te komen dagen, maar uiteindelijk vond ze haarzelf toch voor de deur van het café dat hij genoemd had. Het was al iets na dat half uur dat hij nodig had gehad, dus waarschijnlijk was hij er al. Vandaar dat ze nog even twijfelde voor ze open deed. Caius was ondertussen al terug in zijn pokéball, maar ze kon nog weg. Van nu weglopen zou haar leven waarschijnlijk een stuk beter worden. Seven opende de deur. De onzekerheid was van haar gezicht geveegd en met haar bekende serieuze houding stapte ze naar binnen. Haar blik viel al snel op degene waarmee ze hier had afgesproken. Het bonzen van haar hart negerend nam ze plaats aan dezelfde tafel. "Dus, wat moest je me vertellen?" vroeg ze, zo zakelijk als mogelijk. Misschien was de hele zaak toch niet helemaal verloren als het maar gewoon snel ging.

“If you're going to die, do it on your own.”

Teleurstelling nummer één. Stiekem was de hoop er wel geweest dat hij haar iets meer kon vertellen over haar ouders toen ze hem aan de telefoon had gehad. Na die teleurstelling kwam echter argwaan. Wat had hij nu weer dat ze zo nodig moest weten dat ze daarvoor af moesten spreken? Nog voor hij iets zei over haar Rangervriendjes besloop het gevoel haar dat het iets te maken had met Team Rocket. Waar hij nog altijd bij zat, de idioot. Zelfs het feit dat hij wist dat ze een ranger was verbaasde haar niet meer. Ze was al lang geen student meer, dus vroeg of laat moest het eens gaan opvallen. Seven vernauwde haar ogen iets. "Je weet dat ik een Ranger ben, dus weet je ook dat ik mijn mond niet hou als het iets te maken heeft met de veiligheid hier," merkte ze op. "Het feit dat ik met jou omga, of hoe je dit ook kan noemen, betekent niet dat ik mijn neus uit TR zaken ga houden wanneer ik ermee te maken krijg," vervolgde ze. Als het zoiets was, een waarschuwing dat ze zich er niet mee mocht bemoeien, dan was ze hier voor niets gekomen en hij ook. Ze schatte hem toch wel slim genoeg om te kunnen weten dat ze zich van zijn waarschuwingen niets aantrok. Dat had ze in het verleden ook nooit gedaan.

“If you're going to die, do it on your own.”

Oke, hij wist dat ze zich nergens buiten ging houden. Goed. Misschien leerde hij het nu eindelijk eens een keer. De reden dat ze hier was verbaasde haar, maar wekte tegelijk ook argwaan op. Waar had hij haar hulp bij nodig? Normaal hield hij haar het liefst overal buiten. Sterker nog, het was altijd het beste als ze er niet eens van wist. Seven's blik volgde zijn hand toen het leek alsof hij haar iets wilde laten zien. Ze rolde kort haar ogen toen hij zich bedacht, omdat er een serveerster aan kwam lopen. "Ice tea," sprak ze kort, met een lichte knik richting de vrouw om deze zo snel mogelijk weg te hebben. Zodra ze naar een ander tafeltje was gelopen vielen Sev's violet kleurige ogen weer op Raven. "Dus, wat wilde je laten zien en waar heb je m'n hulp bij nodig?" Haar toon was nog altijd kortaf en straight to the point. Elk moment dat ze hem tegenover zich had deed haar terugdenken aan een tijdje geleden en dat was niet iets dat haar verder zou helpen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven's ogen vernauwde zich bij het zien van de usb stick die hij tevoorschijn haalde eens de serveerster was opgehoepeld. Haar blik bleef vervolgens rusten op zijn gezicht toen hij begon uit te leggen waarvoor hij nu echt gekomen was. De jonge vrouw beet zachtjes op de binnenkant van haar wang uit frustratie bij het horen wat Team Rocket nu allemaal weer van plan was. Alsof Kalos nog niet genoeg was, nu wilde ze Hoenn er ook nog bij betrekken. Het feit dat het hier weer om een lab draaide stond haar al helemaal niet aan. Ze wist niet wat de organisatie precies van plan was, maar goed kon het nooit zijn. De woorden dat het deze keer niet rustig zou verlopen klonken onheilspellend en dat gevoel was juist. Ze zouden iedereen uit de weg ruimen die hen zou proberen te stoppen. Het was alsof iemand haar bloed in ijs had veranderd bij het besef dat elke ranger die ze tot nu toe ontmoet had, daar over een aantal dagen dood op een slagveld zou kunnen liggen. Hoe langer dit duurde, hoe meer het op een echte oorlog begon te lijken. Haar uitdrukking bleef strak, onbewogen. "En jij wil dat stoppen voor het gebeurd," merkte ze op, niet zozeer als een vraag, want waarom was hij anders ooit naar haar toe gekomen. Ze was een ranger, een van de betrokken partijen, de partij aan wie het was om dit soort dingen te voorkomen. "Wat staat er op die usb?"