Forbidden knowledge |&Seven

“If you're going to die, do it on your own.”

De frons die op haar gelaat was verschenen toen hij had uitgelegd wat de plannen van Team Rocket waren was nog lang niet verdwenen. Al was het op z'n minst iets dat hij nu om haar hulp vroeg in plaats van haar volledig in het donker te laten. "Weet je zeker dat er geen beveiliging op dat bestand van Mossdeep heeft gezeten waardoor ze weten dat het gekopieerd is?" vroeg ze zodra hij had uitgelegd dat hij over een kaart met alle plannen van TR beschikte. Ooit had ze TR onderschat, maar het begon erop te lijken dat de organisatie precies wist waar ze mee bezig waren en hoe ze hun doelen moesten bereiken. Het leek haar sterk dat iemand zomaar in kon breken in hun bestanden en het belangrijkste deel van hun volgende zet zou kunnen stelen. Zeker als ze bereid waren om zulke grote offers te brengen. Een mensenleven was niet zomaar iets om mee te spelen. "Hoe wil je ze stoppen als ze alles al zo haarfijn hebben uitgedacht? Je weet dat we te weinig rangers hebben. Het meerendeel van onze organisatie bestaat slechts uit leerlingen." Als er niet een hele goede kans vrij lag door het bij voorbaat hebben van de plannen, dan was het alsnog een onmogelijke taak. Een verloren gevecht.

“If you're going to die, do it on your own.”

Hoewel ze nog altijd lichte twijfels had over het feit dat TR niet zou weten dat er iets was gestolen, besloot ze het gewoon te nemen zoals het was. Wanneer het toch zo bleek was het Raven die daar gevolgen van zou ondervinden en dat zou haar niet veel moeten doen. Zijn instructies waren duidelijk. De usb moest naar haar baas, alle rangers moesten zich bij elkaar verzamelen en ze moesten Mossdeep city, maar dan vooral het lab ontruimen. Dat zou geen strijd voorkomen, maar wel het vallen van gewone burgers als slachtoffer. TR zou geen gijzelaars meer hebben en enkel de rangers, die ervoor hadden gekozen, zouden in de vuurlinie liggen. Als ze er vroeg genoeg waren was het misschien zelfs mogelijk om het gebouw wat te leren kennen en zo een aantal vallen te leggen. Als het verkeerd uitdraaide dan zaten zij zelf echter als ratten in de val. Seven reikte haar hand uit, om de usb van Raven over te nemen. "Ik zorg ervoor dat er vanavond al rangers richting Hoenn gaan. In kleine groepen zodat het niet opvalt," sprak ze om te laten weten dat ze hem had begrepen en ook de ernst van de zaak inzag.

“If you're going to die, do it on your own.”

Er werd niet getwijfeld haar de usb te geven. Zijn vingers raakte de palm van haar hand, waardoor ze haar blik kort van de tafel naar iets anders in het café liet schieten, om zichzelf af te leiden van wat ze voelde. Haar vingers klemde zich vervolgens stevig om de usb, waarna ze haar hand terug trok en het voorwerp in haar tas stopte. Ze had een week om voorbereidingen te treffen en de rest ervan te overtuigen dat dit serieus was. Een week om alles in gang te zetten en te hopen dat ze dit plan kon laten slagen zonder er teveel levens bij te betrekken. Hoewel ze met geen van de andere rangers echt close was, wenste ze het niemand toe om een offer te worden in deze oorlog. Toen Raven zei dat ze het beste kon gaan, stond ze op. Haar uitdrukking nog altijd strak maar met een warboel aan gedachten en gevoelens van binnen. Nee, er waren geen rangers van wie ze persoonlijk hun dood zou betreuren, slechts als iemand die vocht aan dezelfde kant, maar er was wel iemand anders. "Jij bent er ook bij neem ik aan, de overname van het lab?" zei ze terwijl ze haar tas over haar schouder schoof, haar blik nog op hem. Het was een domme vraag, want ze wist het antwoord al. Ze kon echter aan niemand kwijt dat hij hen hielp, waardoor hij niet enkel gevaar liep voor TR, maar ook het target was van haar teamgenoten. Iets wat haar op een andere manier zenuwachtig maakte dan de spanning voor wat er verder stond te gebeuren.

“If you're going to die, do it on your own.”

Er volgde geen antwoord, slechts een alleszeggende stilte. De kans was dat ze elkaar daar tegen zouden komen en het was een feit dat het niet te voorspellen was onder welke omstandigheden. Ze wilde zich al omdraaien toen Raven weer begon te spreken. Seven schudde haar hoofd afkeurend. "Zelfde geldt voor jou," probeerde ze op enigszins luchtige toon te zeggen, maar de serieuze ondertoon viel niet uit haar stem te krijgen. Dit was geen stomme ruzie, geen klein pokémon gevecht. Als het fout liep zou dat levens kosten. Ze draaide zich dan ook om zonder nog een woord te zeggen, om naar de uitgang te lopen en naar buiten te gaan. Buiten klikte ze Caius zijn pokéball weer los en klom op de rug van de Zebstrika zodra hij verscheen. "Je mag zo hard als je kan deze keer," sprak ze hem toe, waarna hij zich afzette en alles wat ze hoorde enkel nog het klappen van zijn hoeven tegen de straatstenen was.