Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: So Bloody White. [OPEN] di jan 05, 2016 2:15 pm
SO BLOODY WHITE
SO BLOODY WHITE
n/a WORDS PLOT THREAD
"YOU'RE OKAY...."
Dikke doorzichtige druppels zoutoplossingen slidderen langs Larlaith's wenkbrauwen via zijn jukbeenderen naar beneden. Op het einde blijven ze kort hangen op het puntje van zijn kin waar ze het licht vangen en vervolgens naar beneden vallen. De smaak van zweet en vermoeidheid is te proeven tussen Lait's lippen terwijl hij verder rent over het zonovergoten 'sprookjes' winterwonderland wat de rand van Snowbelle city heet. Misschien had hij zijn 'project: probeer een pokémon te stelen' iets anders moeten aanpakken. Misschien had hij een beginnende trainer moeten uitkiezen en niet een die hem de sterren van de hemel van dichtbij kon laten zien. Hijgend blikt Larlaith over zijn schouder om ergens in de verte nog steeds een gedaante te zien rennen, met Larlaith's originele 'prooi' ninetales aan haar zijde. Zucht, en hier dacht hij dat achter dat schattige gezichtje niets meer school dan onschuld in plaats van een 'ik-heb-bijna-alle-badges-trainster'. Lait veegt het zweet onder zijn -gestolen- wintermuts vandaan en holt verder, zijn onbenullige en onhandige kluns van een spearow in de lucht om hem te wijzen op eventuele gevaren in het vooruitzicht. ''Zoek een plek waar ik kan verdwijnen.'' sneert Lait naar zijn jonge Pokémon. Hij moest volledig in de natuur opgaan wilde hij de ogen en de neus van die ninetales bedriegen. Spearow tweet met zijn valse onschattige stem naar Lait en vliegt er vandoor. Blijkbaar had hij een geschikte plek gevonden. Zonder er twee keer over na te denken volgt Lait de spearow, al zij het uit vermoeidheid op een iets trager tempo.
Spearow leid hem weg van het begaanbare pad en naar de diepe sneeuw tussen de hoge naaldbomen. Dit was shit. Lait wil uitvallen op zijn spearow wanneer het geknak van takken aan het begin van het bos zijn aandacht trekt. Ze waren hier. Lait doet het enige wat hij zich kan bedenken, grist zijn zakmes uit zijn jaszak en maakt een schone lineaire snede in zijn onderarm. Lait bijt op zijn onderlip om een schreeuw van pijn te onderdrukken. Ze zouden hem nog niet krijgen, al was het het laatste wat hij deed. Vanaf de plek waar Lait staat maakt hij een halve ronde, slingerend door de bomen, er voor zorgend dat er een spoor van zijn eigen bloed hem volgde. Hij leidde ze dusverre om de tuin dat zelfde zo'n hoog level ninetales wel verward zou moeten raken. Op het moment waarop Lait denkt dat hij wel kilometers genoeg heeft afgelegd wikkelt hij zijn hand rond de snede in de hoop de bloeding te stelpen en rent hij terug het bos in, neercrashend achter de eerste beste boom. Hopelijk zou ze dat genoeg verwarren zodat hij er met een 'schone' trail vandoor kon gaan.
Geduldig, en tegelijkertijd zeer ongeduldig wacht Larlaith tot hij de hollende voetstappen van trainer en Pokémon hoort. De wond in zijn onderarm klopt onrustig tegen zijn huid aan. De sneeuw rondom Lait zijn voeten kleurt beetje bij beetje meer rood, en ook de binnenkant van Lait's hand is de kleur van de ondergaande zon. Stil als de nacht luistert Lait naar tekenen van leven aan de andere kant van zijn boom. Pas wanneer ongeveer vijftien minuten zijn verstreken weet hij weer opgelucht adem te halen. Kort werpt hij een blik op de open wond in zijn onderarm verstopt onder zijn rechterhand. Het bloeden leek minder te worden, maar misschien was hij tijdens het snijden toch iets te diep gegaan. ''Muk''. Geïriteerd trekt hij zijn muts van zijn hoofd af, zijn lichtblonde haren tevoorschijn toverend die hij voor het gemak in een kort staartje gebonden had met een dunne strip van zijn oude kleding. Hij wrijft door zijn verwaaide pont heen en komt overeind. Wat een vermoeiend leven zit ik toch in. bedenkt Lait zich half grijnzend. Hij kruipt overeind, de bast van de boom gebruikend als steun en draait zich weg van de boom om vervolgens oog in oog te staan met een vreemd gezicht. Lait's ambere ogen strelen zijn/haar gelaat kort. Wat dit shit? Was dit zijn redding? Wie was dit persoon voor zijn neus? En zo is het dat hij stil staat in witte sneeuw tot zijn enkels, die met de seconde meer rood kleurt, als een kat aan de grond genageld door de onverwachte ontmoeting met dit persoon.
